Editorial: Τι θέλουμε από το Assassin’s Creed (αλλά η Ubisoft δεν μπορεί να μας προσφέρει)

Μπήκαν στις ζωές μας μόλις το 2007 με το πρώτο παιχνίδι της σειράς και από τότε δεν λένε να βγουν. Μετρούν συνολικά 8 core τίτλους και 6 δευτερεύοντες που έχουν κυκλοφορήσει σε PS3, Xbox 360, PC, PS4, Xbox One, DS, PSP, PS Vita, Android, Symbian, Windows Phone και iOS. Μέσα από τα παιχνίδια της σειράς έχουμε μεταφερθεί, έστω και για λίγο, σε πλήθος διαφορετικών γεωγραφικών τοποθεσιών και ιστορικών περιόδων: η Αναγεννησιακή Ιταλία, το Παρίσι της Γαλλικής Επανάστασης, η Θάλασσα της Καραϊβικής τη Χρυσή Εποχή των πειρατών και η Ανατολική Ακτή κατά την Αμερικανική Επανάσταση, όλες αυτές έχουν ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μας μέσα από τα παιχνίδια της σειράς, ταξιδεύοντάς μας μακριά.

 

Οι άνθρωποι της Ubisoft βέβαια δεν περιορίστηκαν μόνο στα videogames. Από την πρώτη στιγμή αντιμετώπισαν το Assassin’s Creed ως ένα franchise που θα επεκτεινόταν και σε άλλους τομείς ψυχαγωγίας, όπερ και εγένετο. Στην πορεία είδαμε νουβέλες, εγκυκλοπαίδειες, κόμικς και διηγήματα που βασίζονταν στους πρωταγωνιστές και τους δευτερεύοντες χαρακτήρες της σειράς, εντυπωσιακά αξεσουάρ, από τσάντες, μπλούζες και καπέλα, μέχρι γκραβούρες, αγάλματα και μανικετόκουμπα (το λατρεμένο “merchandizing”) ενώ ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε και την πρώτη ταινία με τον Μάικλ Φασμπέντερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο –έχουμε ήδη δει τρία κινουμένων σχεδίων.

 

Γενικότερα η Ubisoft έχει απλώσει τα δίχτυα της στην ευρύτερη βιομηχανία της ψυχαγωγίας/διασκέδασης και πολύ καλά έκανε, εδώ που τα λέμε: κάποιος που περνά καλά παίζοντας ένα videogame, κατά πάσα πιθανότητα θα περνά καλά κάνοντας και κάτι άλλο: διαβάζοντας, χαζεύοντας, παρακολουθώντας μια σειρά, μια ταινία. Είναι δεδομένο εξ άλλου πως θα θελήσει να βάλει στη ζωή και την καθημερινότητά του brands με τα οποία δεν είναι απλώς εξοικειωμένος αλλά αγαπά και στηρίζει.

 

Το Assassin's Creed II ήταν εκείνο που, προσωπικά, με εντυπωσίασε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι της σειράς, τουλάχιστον ως προς την πρόοδο που σημείωσε συγκριτικά με τον προκάτοχό του.

 

Πρόβλημα στον πυρήνα

 

Αυτό το υπερπλήρες προφίλ που τόσο ελκυστικό δείχνει, εξελίσσεται στη μεγαλύτερη τροχοπέδη της σειράς τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον πυρήνα της, τα βιντεοπαιχνίδια. Αφήνοντας στην άκρη αυτά με υποστηρικτικό ρόλο (βλ. Altair’s Chronicles, Bloodlines, Liberation, Identity και Chronicles) και εστιάζοντας στις λεγόμενες “core” κυκλοφορίες, τα έτη κυκλοφορίας των 8 κύριων τίτλων Assassin’s Creed ήταν τα ακόλουθα: 2007, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2014. Το τελευταίο δεν αποτελεί σφάλμα, απλά πέρυσι είχαμε την κυκλοφορία του Assassin’s Creed Unity σε Xbox One, PS4 και PC και του Assassin’s Creed Rogue σε Xbox 360, PS3 και PC. Με άλλα λόγια, 8 τίτλοι σε ισάριθμα χρόνια και με μία και μοναδική εξαίρεση, τουλάχιστον ένας εξ αυτών κάθε χρόνο. Να με συγχωρείτε αλλά αυτοί είναι ρυθμοί για FIFA και όχι Assassin’s Creed.

 

Η σειρά της Ubisoft έχει κάτι το μαγικό. Ενδεχομένως στα στούντιό της να μπορεί να βρει κανείς συγκεντρωμένο το περισσότερο ταλέντο που υπάρχει στη βιομηχανία του gaming: μόνο μια Rockstar ή μια CD Projekt θα μπορούσαν να την κοντράρουν αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Οι άνθρωποι της Ubi μας έχουν ταξιδέψει όλα αυτά τα χρόνια σε μέρη και εποχές παραμυθένιες. Δεν έχει σημασία αν ήταν έτσι στην πραγματικότητα: ο τρόπος που μας έχουν διηγηθεί τις ιστορίες τους, ο βαθμός στον οποίο μας έχουν επιτρέψει να επέμβουμε σε αυτές και να εξερευνήσουμε τους άρτιους κόσμους που έχουν δημιουργήσει για εμάς, είναι απλά ασύλληπτοι. Μέχρι εδώ όλα καλά, κανείς δεν θα πρέπει να έχει παράπονο λογικά: ο μαεστρικός τρόπος με τον οποίο έχουν συνδυάσει φανταστικό και πραγματικό οι σεναριογράφοι της Ubisoft, μας έχει δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ορισμένες πολύ “κουλ” ιστορίες.

 

Το πρόβλημα εντοπίζεται στον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρά ο παίκτης με τον κόσμο γύρω του, in-game. Το πρώτο Assassin’s Creed ήταν βαρετό και επαναλαμβανόμενο: μέσα σε μια ώρα κανείς είχε δει ό,τι είχε να του προσφέρει το παιχνίδι. Αναμενόμενο ωστόσο μιας που επρόκειτο για το πρώτο της σειράς, αυτό που έχει τον –σε πολλές περιπτώσεις- άχαρο ρόλο της γνωριμίας των παικτών με ένα ολοκαίνουριο σύμπαν. Η πρόοδος που σημειώθηκε στο Assassin’s Creed II ήταν “διαστημική”: χορταστικό, με απίστευτο βάθος στο gameplay του και σε έναν πιο πολύπλοκο αλλά και ενδιαφέροντα κόσμο, το δεύτερο core παιχνίδι της σειράς έδειξε από νωρίς την κατεύθυνση που θα ακολουθούσε αυτή.

 

Το πειρατικό setting του Black Flag ήταν εντυπωσιακό: οι ναυμαχίες, τα ρεσάλτα, η δράση εν πλω, οι αποβάσεις σε νησιά και βραχονησίδες, όλα αυτά εκτιμήθηκαν δεόντως από το κοινό. Δεν είναι και λίγοι εκείνοι που το θεωρούν το πληρέστερο και πιο "χορταστικό" παιχνίδι της σειράς και όχι άδικα...

 

Τα επόμενα δύο Assassin’s Creed, το Brotherhood και το Revelations βασίζονταν κυρίως στην ανάγκη να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν αντίστοιχα μια ιστορία που είχε αρχίσει ο προκάτοχός τους, παρά στις σχεδόν ανύπαρκτες καινοτομίες τους ως προς το gameplay, την εμπειρία που προσέφεραν. Το Assassin’s Creed III εγκαινίαζε αρκετές καινοτομίες, κυρίως σε ό,τι είχε να κάνει με την εναλλαγή ανάμεσα σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους αλλά και με την αποτελεσματικότερη “αλληλεπίδραση” του πρωταγωνιστή με το περιβάλλον γύρω του. Βέβαια οι περισσότεροι έμειναν στην αλλαγή σκηνικού και το όνομα του ήρωα που θύμιζε στον βαθμό δυσκολίας στην προφορά του γνωστό ηφαίστειο της Ισλανδίας (για την ιστορία: Ratonhnhaké:ton). Το Black Flag μετέφερε την “παιδική χαρά” στη θάλασσα χάρη στο πειρατικό σκηνικό που είχε στήσει ενώ το ομολογουμένως πληρέστερο από κάθε άλλο παιχνίδι της σειράς, Unity, εισέπραξε το «ανάθεμα» των παικτών λόγω του εξωφρενικά μεγάλου αριθμού bugs που το συνόδευαν. Όσο για το Rogue, αν και ήταν μια αρκετά άρτια, τεχνικά, κυκλοφορία, υποχρεώθηκε σε β’ ρόλο από το Unity.

 

Υπερπροβολή

 

Η Ubisoft ποτέ δεν είχε πρόβλημα να σκαρώσει εντυπωσιακές ιστορίες από το μηδέν, αλλάζοντας εντελώς το σκηνικό, κι ας είχε μεσολαβήσει μόλις ένας χρόνος ανάμεσα στα λανσαρίσματα δύο διαδοχικών core τίτλων –άλλωστε η ανάπτυξη και η κυκλοφορία είναι δύο τελείως διαφορετικές διαδικασίες. Το θέμα εντοπίζεται στο gameplay, τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρά ο παίκτης με το περιβάλλον γύρω του, την εμπειρία που προσφέρει ένα παιχνίδι. Ομολογουμένως οι περιπτώσεις που μείναμε έκπληκτοι με την πρόοδο που σημείωσε η Ubi μεταξύ δύο Assassin’s Creed, είναι ελάχιστες. Τα παιχνίδια είναι φρέσκα από πλευράς περιεχομένου, concept, όμως από πλευράς gameplay, η πρόοδος που σημειώνεται είναι αντιστρόφως ανάλογη. Η διαρκής αλλαγή σκηνικού κρατά τουλάχιστον έντονο το ενδιαφέρον σε κάποιο βαθμό, ωστόσο μακροπρόθεσμα (όσο μακροπρόθεσμα μπορεί να σκέφτεται κάποιος στο gaming…) αυτή η διαρκής και υπερβολική προβολή, θα βλάψει το brand name του Assassin’s Creed.

 

Αντιλαμβάνομαι πως ένας κολοσσός σαν τη Ubisoft είναι λογικό να θέλει να πάρει τα μέγιστα από το μεγαλύτερο franchise του, το πιο δυνατό του “χαρτί”. Ωστόσο η διαρκής παραμονή του στην επικαιρότητα, αν και με μια πρώτη ματιά το ωφελεί, με μια δεύτερη μάλλον το βλάπτει. Σκεφτείτε επί παραδείγματι πόση εντύπωση προκαλεί ένα καινούριο Grand Theft Auto ή Metal Gear και φέρτε στον νου σας το Assassin’s Creed. Βρίσκεται ακριβώς στην ίδια κατάσταση που βρισκόταν και το Tomb Raider, πριν το “reboot” που του έκανε η Square Enix, με τη διαφορά ότι για τους προαναφερθέντες λόγους, η σειρά της Ubisoft έχει ακόμα λίγο δρόμο μέχρι να επέλθει μοιραία ο κορεσμός. Εννοείται πως μια χαρά παραλληλισμός γίνεται και με τα Battlefield & Call of Duty –και μάλιστα είναι και περισσότερο επίκαιρος. Το λανσάρισμα ενός Assassin’s Creed ανά διετία μοιάζει σίγουρα πολύ καλύτερο σε σχέση με την ετήσια φύση που έχει υιοθετήσει η σειρά. Μεγαλύτερο κενό ισούται με περισσότερη προσμονή, ανυπομονησία, όρεξη, διάθεση.

 

Μία από τις πρώτες screenshots του επόμενου Assassin's Creed που διέρρευσαν και δημοσιεύτηκαν μέσω του Kotaku. Το Βικτωριανό Λονδίνο αρέσει σε κόσμο, ωστόσο αυτό που μένει να δούμε είναι τι το πραγματικά καινούριο θα έχει το νέο επεισόδιο της σειράς της Ubi.

 

Τα Assassin’s Creed δεν έχουν ετήσιες προδιαγραφές. Μια καλή ιστορία, μια διαφορετική ιστορική περίοδος, σίγουρα είναι θετικά στοιχεία και αρκούν για να τραβήξουν το ενδιαφέρον μιας ικανοποιητικής μερίδας κοινού, ωστόσο δεν εγγυώνται σε καμία περίπτωση την ανάπττυξη του franchise και της κοινότητάς του. Κάθε χρόνο, το Assassin’s Creed εκπλήσσει ολοένα και λιγότερα άτομα. Όταν δε, έχουμε και περιπτώσεις με τα κακώς κείμενα του Unity, τότε δυσκολεύει ακόμα περισσότερο η κατάσταση. Προσοχή: η σειρά δεν χρειάζεται βελτίωση. Αυτό που κάνει, το κάνει πάρα πολύ καλά. Αυτό που έχει ανάγκη είναι αλλαγή, φρεσκάδα, διαφορετικότητα, πράγματα που γίνονται όταν υπάρχουν χρόνος, όρεξη και καθαρό μυαλό από τη μεριά των δημιουργών αλλά και προσμονή με μεγαλύτερες ανοχές εκ μέρους του κοινού. Στη Ubisoft αναπτύσσουν συνήθως δύο ή και περισσότερα Assassin’s Creed ταυτόχρονα –μη νομίζετε δηλαδή ότι μέσα σε έναν χρόνο στήνουν ολόκληρο παιχνίδι τέτοιου διαμετρήματος- και μάλιστα το επόμενο παιχνίδι της σειράς δημιουργείται σε διαφορετικό στούντιο, όμως ενδεχομένως, ακόμα κι αυτό να μη φτάνει.

 

Εν όψει της ανακοίνωσης του νέου Assassin’s Creed λοιπόν, αυτού που θα διαδραματίζεται στο Βικτωριανό Λονδίνο και θα έχει τίτλο Assassin's Creed Syndicate όπως όλα δείχνουν, ζητούμενο για τη σειρά, αυτό που αποτελεί αδήριτη ανάγκη για τη “ναυαρχίδα” της γαλλικής εταιρείας, είναι η “αγρανάπαυση”. Πώς το εξηγείς όμως αυτό σε έναν πολυεθνικό κολοσσό δισεκατομμυρίων και, το κυριότερο, πόσοι αστερίσκοι χρειάζονται στους ισολογισμούς του;