Xbox & PlayStation: βαδίζοντας στα χνάρια του iPhone…

Η μεν Microsoft, ανακοίνωσε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου της στην E3 του Λος Άντζελες τον Ιούνιο το “Scorpio”, μία δυνατότερη έκδοση του Xbox One με οκταπύρηνο επεξεργαστή, μνήμη με μεγαλύτερο bandwidth, κάρτα γραφικών ισχύος 6 teraFLOPS και δυνατότητα αναπαραγωγής παιχνιδιών σε 4K ανάλυση. Η δε Sony παρουσίασε μερικούς μήνες αργότερα το PS4 Pro που έχει τις διπλάσιες επιδόσεις στον τομέα των γραφικών σε σχέση με το υπάρχον PS4, υποστηρίζει επίσης 4K ανάλυση (δεν ισχύει για τα Blu-ray 4K) και τεχνολογία HDR.

 

Το “ζουμί” στις παραπάνω ειδήσεις όμως δεν είναι άλλο από την πλήρη συμβατότητα των νέων κονσολών με τη βιβλιοθήκη τίτλων των υπαρχουσών, αυτό που εδώ και χρόνια αποκαλούμε “backward compatibility”. Μην σας παραξενεύει καθόλου: αυτό που πλέον θεωρείται ως δεδομένο σε όλο το φάσμα της τεχνολογίας, για δεκαετίες αποτελούσε “αγκάθι” που η βιομηχανία του gaming δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί. Από την εποχή των cartridges άλλωστε, το κοινό είχε μάθει μαζί με τα συστήματα να αλλάζει και τα παιχνίδια του.

 

Ακόμα κι όταν περάσαμε στην εποχή των ψηφιακών δίσκων, η κατάσταση παρέμεινε η ίδια. Στην περίπτωση του PlayStation ας πούμε, ενώ το PS2 είχε ξεκινήσει καλά, ήρθε το PS3 να περιπλέξει τα πράγματα (μόνο συγκεκριμένες εκδόσεις της κονσόλας είχαν τη δυνατότητα αυτή) και το PS4 να τα αλλάξει εντελώς δημιουργώντας για τον σκοπό αυτό μια νέα, επί πληρωμή υπηρεσία. Σε ό,τι αφορά το Xbox, ενώ είχαμε μια επίσης καλή εκκίνηση με το Xbox 360, χρειάστηκε να περιμένουμε ως πέρυσι τον Νοέμβριο για να δούμε ανάλογη λειτουργία και στο Xbox One και μάλιστα κατόπιν πιέσεων από Τύπο και κοινό.

 

 

Η γενιά της αλλαγής

 

Τα παραπάνω όμως αλλάζουν άρδην με τα PS4 Pro και “Scorpio”. Sony και Microsoft αμφότερες ξεκαθάρισαν εξ αρχής πως αφ’ ενός οι δύο κονσόλες θα ήταν συμβατές με το υπάρχον κωδικολόγιο τίτλων για τα PS4 και Xbox One αντίστοιχα και αφ’ ετέρου ό,τι παιχνίδι επρόκειτο να κυκλοφορήσει στο μέλλον, θα έτρεχε κανονικά και στις δύο εκδοχές των πλατφορμών τους (την “απλή” και τη νέα). Θα μπορούσε να έχει διαφορετικά η κατάσταση; Δύσκολα, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι τελευταίας γενιάς κονσόλες των δύο εταιρειών δεν έχουν συμπληρώσει ούτε τρία χρόνια στην αγορά –το ελάχιστο προσδόκιμο ζωής για μια γενιά συστημάτων υπολογίζεται στην πενταετία.

 

Πρακτικά λοιπόν, μιλάμε για δύο καινούριες κονσόλες –ασχέτως της απόφασης των Sony και Microsoft να τις μαρκετάρουν ως αναβαθμισμένες εκδοχές των υπαρχουσών: επί της ουσίας πρόκειται για καινούρια συστήματα- οι οποίες όμως δεν είναι απλά εξ αρχής συμβατές με τους τίτλους των προκατόχων τους αλλά θα συνεχίσουν να συνυπάρχουν αρμονικά μαζί με τις τελευταίες. Και στις προηγούμενες γενιές συνέβαινε αυτό με τη διαφορά ότι με την κυκλοφορία των καινούριων κονσολών, οι παλιότερες “έσβηναν”. Τώρα μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό: για μια σχέση που εκτός απροόπτου θα τη δούμε να συνεχίζεται για τουλάχιστον μια τριετία.

 

Οι εταιρείες αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι πλέον εφικτό να ικανοποιήσουν τόσες δεκάδες εκατομμυρίων καταναλωτών με μία και μοναδική πρόταση –διότι αν αφήσουμε στην άκρη την εμφάνιση και τη χωρητικότητα του δίσκου, κατά τα λοιπά οι κονσόλες τους μέχρι τώρα έβγαιναν σε μία έκδοση. Με τα PS4 Pro και “Scorpio” η αντίληψη αυτή δείχνει να αλλάζει αφού σε λίγους μήνες, στην αγορά θα κυκλοφορούν δύο Xbox One και ισάριθμα PS4. Με δεδομένο ότι δεν θα υπάρχουν διακρίσεις σε software και αξεσουάρ, οι καταναλωτές θα ζυγίζουν το μπάτζετ τους, θα ιεραρχούν τις ανάγκες και τις προτεραιότητές τους και απλά θα επιλέγουν την πρόταση που τους ταιριάζει περισσότερο.

 

Όταν εδώ και λίγα χρόνια έχει ακολουθήσει ακριβώς την ίδια προσέγγιση μία από τις πλέον “δύσκαμπτες” εταιρείες τεχνολογίας στον κόσμο άλλωστε, Sony και Microsoft δεν είχαν καμία δικαιολογία. Το 2013 η Apple σύστηνε στον κόσμο παρέα με το iPhone 5s, το iPhone 5c, την οικονομική εκδοχή του smartphone της, πριν ξεκινήσει από την αμέσως επόμενη γενιά να λανσάρει δύο εκδόσεις σε ετήσια βάση: τη “μεγάλη” και τη “μικρή”. Η εταιρεία από το Κουπερτίνο βρήκε τον τρόπο έτσι να καλύψει ακόμα μεγαλύτερο κοινό και να προσφέρει μια διευρυμένη γκάμα στους υπάρχοντες πελάτες της. Όταν λοιπόν ένα “megabrand” όπως το iPhone καταφέρνει και κάνει κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει δικαιολογία για κανένα Xbox ή PlayStation.

 

 

Όπως το iPhone

 

Η φιλοσοφία που δείχνουν να θέλουν να ακολουθήσουν πλέον Microsoft και Sony θυμίζει αρκετά αυτή της Apple. Το βάρος πέφτει στην πλατφόρμα με το hardware να περνά σε δευτερεύοντα ρόλο με την έννοια πως πλέον δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένο μαζί της. Xbox και PlayStation μετατρέπονται από κονσόλες σε πλατφόρμες: οι τελευταίες είναι αυτές που μετράνε, ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των διαφορετικών εκδόσεων hardware, πάνω στον οποίο “πατούν” παιχνίδια και αξεσουάρ. Οι κονσόλες, τα συστήματα, μπορούν κάλλιστα να κυκλοφορούν κάθε ένα, δύο ή τρία χρόνια, με κάθε εκδοχή να είναι μεν βελτιωμένη σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη αλλά όχι στον βαθμό που είχαμε συνηθίσει μέχρι στιγμής στο gaming. Σε τελική ανάλυση, όταν αυτό ακριβώς είναι που κάνουν σε ετήσια βάση Apple και Samsung με τα iPhone και Galaxy, ποιος ο λόγος να μην το υιοθετήσουν –προσαρμόζοντάς το στα δεδομένα της αγοράς τους βεβαίως- Sony και Microsoft;

 

Η εποχή που “το νέο Xbox” και “το νέο PlayStation” θα πάψουν να μας σοκάρουν όπως το κάνουν τώρα, δεν αργεί. Και θα πάψουν να μας σοκάρουν, ακριβώς επειδή η κυκλοφορία τους δεν θα σηματοδοτεί την αυλαία –και άρα την αχρήστευση- μιας ολόκληρης γενιάς αλλά την εξέλιξη ενός προϊόντος, μιας συσκευής, ενός franchise. Σαφέστατα ένα παιχνίδι θα αποδίδει καλύτερα στο εκάστοτε καινούριο σύστημα σε σχέση με κάποιο παλιότερο, όμως σκεφτείτε και τους κατόχους του δεύτερου οι οποίοι θα μπορούν να το απολαύσουν εξίσου, χωρίς να τους ζώνουν σκέψεις αντικατάστασης της κονσόλας τους. Ουσιαστικά μιλάμε για οικοσυστήματα μέσα στα οποία θα συνυπάρχουν αρμονικά δύο, τρεις ή τέλος πάντων περισσότερες κονσόλες.

 

Τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά θα είναι βέβαια “κλειδωμένα”, οπότε οποιοσδήποτε συσχετισμός με τους υπολογιστές και την εκεί διαδικασία αναβάθμισης είναι μάλλον άστοχος όμως για πρώτη φορά οι κονσόλες θα έχουν κάνει ένα –μικρό- πρώτο βήμα προς τα PC καθώς κάτοχοι διαφορετικών συστημάτων (βάσει τεχνικών χαρ/κών) θα είναι σε θέση να παίξουν τα ίδια παιχνίδια.

 

 

Οπότε; Μας αρέσει;

 

Σε πρώτη φάση δεν βρίσκουμε κάτι το αρνητικό στην παραπάνω προσέγγιση, φτάνει οι ίδιες οι εταιρείες να καταλήξουν σε αυτή –για την ώρα, η αλήθεια είναι πως δεν μας έχουν αποκαλύψει πλήρως τη στρατηγική τους. Αν ισχύουν τα όσα αναλύσαμε, σκεφτείτε ότι ο καθένας μας θα είναι σε θέση να επιλέξει ο ίδιος πότε ακριβώς θα αναβαθμίσει την κονσόλα του, δίχως τον φόβο μην τυχόν και επενδύσει σε ένα σύστημα που είναι ήδη παλιό. Το μοντέλο εκτός από εμπορικές προοπτικές, θα μπορούσε να προσδώσει στο gaming την αίσθηση της συνέχειας (το λεγόμενο “continuity”), δίνοντας τον ρόλο του ρυθμιστή από τα συστήματα στις πλατφόρμες και απαλλάσσοντάς μας από το άγχος του “backward compatibility”.

 

Θα επιβεβαιωθούν τα παραπάνω; Οι επόμενοι μήνες θα μας δείξουν τον δρόμο.