Σατόρου Ιγουάτα: Αποχαιρετώντας τον τελευταίο μεγάλο CEO

Ήταν άλλωστε η πρώτη μεγάλη προσωπικότητα του χώρου του gaming, ο πρώτος άνθρωπος που η αυτή η αγορά των πολλών δισεκατομμυρίων γνώριζε, ανεξαρτήτως προτιμήσεων ή “στρατοπέδου”, που έφευγε από τη ζωή. Είναι αυτό το σοκ που νιώθει κανείς συνειδητοποιώντας ότι εν αντιθέσει με τα videogames, στην πραγματική ζωή μετά το “game over” δυστυχώς δεν υπάρχουν ούτε “continue”, ούτε “respawn”.

 

Ο Σατόρου Ιγουάτα λοιπόν έφυγε από τη ζωή πριν από μία εβδομάδα σε ηλικία 55 ετών. Ήταν ο τέταρτος πρόεδρος στην ιστορία της Nintendo και παράλληλα ο πρώτος που δεν σχετιζόταν με την οικογένεια Γιαμαούτσι που όριζε τις τύχες της από το 1889.

 

 

Κάτι παραπάνω από CEO

 

Η είδηση του θανάτου του Ιγουάτα συγκλόνισε συθέμελα βιομηχανία και κοινό: άπαντες έσπευσαν να εκφράσουν τη θλίψη και την οδύνη τους για το γεγονός, κι αν αυτό ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο για εταιρείες και προσωπικότητες του χώρου, ήταν μάλλον αναπάντεχο από πλευράς κόσμου, τουλάχιστον στον βαθμό που παρατηρήθηκε. Ο Ιγουάτα ήταν μια πολύ αγαπητή φυσιογνωμία ακόμα και για τους λάτρεις των Xbox και PlayStation και οι λόγοι για τους οποίους συνέβαινε αυτό ήταν τρεις.

 

Αρχικά οφείλεται στην ίδια τη Nintendo η οποία και παραμένει η εταιρεία στον χώρο του gaming με τους περισσότερους φίλους ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τα περισσότερα fanboys. Ξέρετε γιατί; Διότι είναι πολύ πιο εύκολο και λογικό να “δεθεί” κάποιος με μια εταιρεία που εδώ και 125 χρόνια ασχολείται με παιχνίδια και videogames, παρά με μία που φτιάχνει τηλεοράσεις και μια άλλη που φτιάχνει Windows. Εννοείται πως η Nintendo είναι συν τοις άλλοις και η παλαιότερη στον χώρο ενώ, κακά τα ψέματα, τα παιχνίδια της ανέκαθεν στόχευαν στις μικρότερες ηλικίες –ή έστω ήταν καταλληλότερα γι’ αυτές σε σχέση με τις first-party κυκλοφορίες των ανταγωνιστών της-, την περίοδο δηλαδή που κάποιος ήταν πιθανότερο να συμπαθήσει περισσότερο μια εταιρεία. Και εφ’ όσον το κοινό συμπαθεί μια εταιρεία, δεν μπορεί παρά να συμπαθεί και τα στελέχη της –το αντίθετο δεν ισχύει πάντα.

 

Ο δεύτερος λόγος ήταν το background του Ιγουάτα: δεν μιλάμε για έναν μαρκετίστα χαρτογιακά ο οποίος μέσα από το τμήμα πωλήσεων αναρριχήθηκε στην ιεραρχία της εταιρείας με αποτέλεσμα να ξέρει από PR, να διαβάζει τα νούμερα αλλά να μην έχει ιδέα από το προϊόν που του προσφέρει τον μισθό του, κάτι που κακά τα ψέματα ισχύει με πολλούς άλλους ομολόγους του. Γεννημένος στο Σαπόρο της νήσου Χοκάιντο, ο Σατόρου Ιγουάτα αποφοίτησε από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Τόκιο με πτυχίο στην Πληροφορική. Έκανε την πρακτική του στην Commodore Japan και δούλεψε στη HAL Laboratory, μια εταιρεία ανάπτυξης videogames.

 

Από εκεί έφυγε ως πρόεδρος 20 χρόνια αργότερα για να ενταχθεί στο δυναμικό της Nintendo, στην οποία έπειτα από μία διετία, έγινε επίσης πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος. Προερχόμενος από τα “σπλάχνα” της βιομηχανίας, ήξερε πολύ καλά τους μηχανισμούς της και διέθετε εμπειρία που όσοι ακολούθησαν διαφορετική πορεία, δεν κατάφεραν να αποκτήσουν ποτέ.

 

 

Ο τρίτος και τελευταίος λόγος, ήταν ο ίδιος ο χαρακτήρας του εκλιπόντος. «Στην κάρτα μου είμαι πρόεδρος, στο μυαλό μου είμαι developer αλλά στην καρδιά μου είμαι gamer», είχε πει κατά τη διάρκεια ομιλίας του στη GDC 2005.

 

Ο Ιγουάτα δεν ήταν ο πάντα απόμακρος, μετρημένος, άτεγκτος και “by the book” κοστουμαρισμένος πρόεδρος, κοπιάροντας το προφίλ που οι περισσότεροι CEO ακόμα και στη βιομηχανία του gaming έχουν υιοθετήσει. Παρουσίαζε το Iwata Asks, μια εκπομπή στην οποία έπαιρνε συνεντεύξεις από προσωπικότητες του χώρου, έβγαινε συχνά μπροστά προκειμένου να απευθυνθεί όσο πιο άμεσα γινόταν στους φίλους της Nintendo, ενώ κατόπιν δικών του ενεργειών, η εταιρεία του διαφοροποιήθηκε ως προς την παρουσία της στην E3 σε σχέση με τους ανταγωνιστές της. Ασχολιόταν με πολλά καθημερινά ζητήματα που αφορούσαν τα του οίκου του και ποτέ τους ανταγωνιστές του και εμπλεκόταν όσο μπορούσε με τον σχεδιασμό και την ανάπτυξη νέων ιδεών σε επίπεδο software και hardware.

 

Πρόεδρος & παίκτης

 

Όλα τα παραπάνω τα αναγνώριζε το κοινό και με το παραπάνω, κυρίως διότι έχοντας μια ιδέα των ομολόγων του Ιγουάτα, ξέρει ότι κανείς τους δεν είχε τη διαδρομή αλλά και τον χαρακτήρα του. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο ο Ιγουάτα ήταν υπερπολύτιμος για την ίδια τη Nintendo: συνδυάζοντας την αγάπη του για το gaming (ήταν άλλωστε παθιασμένος gamer σε βαθμό που άλλαζε το StreetPass του σε “Hello NOA!” κάθε φορά που επισκεπτόταν τη Nintendo of America) με όλα εκείνα τα στοιχεία ενός γνήσιου Γιαπωνέζου, ήταν ο άνθρωπος που οδήγησε τη Nintendo από την αβεβαιότητα του 2006, όταν δηλαδή παραλάμβανε μια εταιρεία που στα χέρια της είχε μόνο το GameCube, στο πανίσχυρο brand που είναι σήμερα, έχοντας λανσάρει μεταξύ άλλων ένα DS, ένα Wii, ένα 3DS και τα Amiibo.

 

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο άπαντες είναι βέβαιοι ότι Ιγουάτα ή άλλος αντάξιός του δύσκολα θα ξαναϋπάρξει. Ρίξτε μια ματιά στους προέδρους και τους διευθύνοντες συμβούλους των μεγάλων εταιρειών του χώρου: πόσοι απ’ αυτούς έχουν ακολουθήσει μια διαδρομή σαν κι αυτή του Ιγουάτα; Πόσοι έχουν ασχοληθεί με το development; Πόσοι ξέρουν τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν οι αριθμοί που ζητούν από τους υπαλλήλους τους; Πόσοι έχουν τη βεβαιότητα ότι μπορούν να πλησιάσουν την κοινότητα, τους φαν, τους πελάτες τους κι εκείνοι να τους υποδεχθούν με τον ενθουσιασμό και τη χαρά εκείνων της Nintendo προς τον πρόεδρό τους; Πόσοι έχουν το σθένος να ρίξουν στο μισό τον μισθό τους ώστε να υποστηρίξουν οικονομικά την εταιρεία τους, δίνοντας παράλληλα και το καλό παράδειγμα προς όλους τους άλλους; Πόσοι εν τέλει έφεραν ή τα αποτελέσματα του Ιγουάτα; Ελάχιστοι αν όχι κανένας. Διότι όλοι κοιτούν τα νούμερα: γι’ αυτό πληρώνονται, αυτή είναι η δουλειά τους και αυτό ακριβώς κάνουν. Τελεία. Κανείς δεν έχει ασχοληθεί με το πώς ακριβώς θα κάνει τον κόσμο να διασκεδάσει και να περάσει καλά. Κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί να βρει τον τρόπο να τον κάνει χαρούμενο.

 

 

Αυτό έλεγε και ξανάλεγε ο Ιγουάτα και πιστός στη γραμμή πλεύσης του, οδήγησε με επιτυχία τη Nintendo όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα κι όταν το καράβι άρχισε να “μπάζει νερά” με την αποτυχία του Wii U, ο Ιγουάτα δεν πτοήθηκε –ούτε καν ανησύχησε. Παρέμεινε ψύχραιμος, σταθερός στις απόψεις του, κι ας είχε πάρει την κατρακύλα η μετοχή της εταιρείας, κι ας φώναζαν οι μέτοχοι, κι ας τον κατακεραύνωνε ο Τύπος: η Nintendo θα έπρεπε να βρει απλά τον τρόπο να προσφέρει και πάλι χαρά στους παίκτες, αυτό ήταν όλο. Η προσεκτικά σχεδιασμένη ρελάνς ξεκίνησε με τα Amiibo τα οποία έφεραν ζεστό χρήμα στα ταμεία της. Ίσως να συνεχιστεί με την επόμενη επιτραπέζια κονσόλα της Ninty, αυτή που για την ώρα γνωρίζουμε ως NX, ποιος ξέρει; Ακόμα κι αν ο ίδιος δεν θα έχει τη χαρά να την παρουσιάσει σε Τύπο και κοινό όπως έκανε με όλες τις προηγούμενες, θα έχει μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία της, όταν και εφ’ όσον αυτή έρθει.

 

Και τότε σίγουρα θα αφήσει στην άκρη για λίγο το 3DS του για να ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά και αφού βεβαιωθεί πως και η παραμικρή λεπτομέρεια είναι εντάξει, να χαρεί με το νέο πόνημα της Nintendo. Της Nintendo του.