Ψυχική υγεία και οι λόγοι που την διαταράσσουν..

[1980]

προσωπικα ευτυχως δεν βασανιζομαι απο ψυχαναγκασμο.

 

λες "αυτο για τον ψυχαναγκασμο δεν το εγραψα απο το κεφαλι μου παντως το εχω βιωσει στο παρελθον και ειναι απαισιο."

για σενα αυτο ηταν αιτια αλλα δεν ειναι για ολους αυτη η αιτια.

για αλλον ομως μπορει να ειναι μια σειρά γεγονότων ζωής.. και ο τροπος σκεψης με τον οποίο οι άνθρωποι σκέφτονται και αντιλαμβάνονται τα καθημερινά τους προβλήματα διαφερει..

 

καλα ενοειτε οτι μιλαω για τον εαυτο μου. γενικα αμα παρατηρησεις τον κοσμο πανω κατω αντιγραφη ο ενας του αλλου ειναι πλεον αυτο ενοουσα. ο τροπος κινησης ο τροπος ομιλιας οι αντιδρασεις προβλεπομενες.ειναι πολυ ευκολο να ψυχολογησεις το 90 % του κοσμου. αυτο δεν νομιζω οτι ειναι τυχαιο. ενταξει εχεις δικιο κατα βαση απλα τα δυο αυτα μεσα εγω προσωπικα θεωρω οτι μεγενθυνουν τα μικρα πραγματα και μειωνουν τα αξια των σημαντικων πραγματων που ειναι η βαση σου.

[punky]

Μα δεν θα βγάλουμε κάποια διάγνωση για κάποια συγκεκριμένη περίπτωση.. Απλά με ενδιαφέρει να δω πως μπορεί να αντιλαμβάνεται ο καθένας μας τέτοιες περιπτώσεις και αν για τους πολλούς ισχύει αυτό που ισχύει για μένα...

Σίγουρα τα γονίδια παίζουν σημαντικό ρόλο, καθώς και τα βιώματα του καθενός.

 

Δεν λέω ότι θα βγάλουμε διάγνωση για κάποιον.

Λέω απλά ότι θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε ότι λέμε πάνω στο θέμα, γιατί η δικιά μας ημιμάθεια πασπαλισμένη με λίγο πειστικό λόγο μπορεί να παραπλανήσει κάποιον άλλο.

 

Απο κεί και πέρα με ενδιαφέρει τι είναι αυτό που κάνει κάποιους να βουλιάζουν στην κατάθλιψη και δεν έχουν την δύναμη να δώσουν ένα χαστούκι στον εαυτό τους και να δούν οτι η ζωή είναι τόσο ωραία με τα μικρά ή μεγάλα της προβλήματα και να την αξιολογήσουν πιο σωστά.

Ολοι έχουμε περάσει απο διάφορες φάσεις στην ζωή μας, φάσεις που μας ρίχνουν, καταστάσεις που μας εξοργίζουν και μας πονάνε.

Τι είναι αυτό που κάποιους τους ξανασηκώνει και κάποιους άλλους οχι?

 

Οπότε, για το παραπάνω quote, μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω για τα γιατί.

Και αυτό που υποθέτω ότι κάνει κάποιους να ξανασηκώνονται και άλλους όχι, είναι η διαφορετική κοστολόγηση της όποιας αιτίας του κακού.

Για παράδειγμα, κανένας δε θέλει να χάσει τις κινητικές του ικανότητες. Υπάρχουν άνθρωποι που τους έχει συμβεί και αργά ή γρήγορα, τα βρίσκουν με τη νέα πραγματικότητα, προσαρμόζονται και πιθανόν να καταφέρνουν να έχουν πολλές ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή τους. Ίσως και περισσότερες από μένα που είμαι αρτιμελής. Πιστεύω ότι αν αυτό τύχαινε σε μένα, δεν υπήρχε περίπτωση να συμβιβαστώ με αυτή τη νέα πραγματικότητα. Ούτε και να ισορροπήσω ποτέ. Γιατί θα μου στερούσε πράγματα που είναι πάρα πολύ ψηλά στη δική μου ιεράρχηση. Γιατί είμαι νευρόσπαστο, φρικάρω όταν έχω ανάγκη κάποιον άλλο, η άθληση και κάθε τι σωματικά απαιτητικό με εκτονώνει.

 

Νομίζω λοιπόν ότι αν οι συνθήκες/συγκυρίες βρουν σε κάποιον το αδύνατο σημείο του, και νιώσει πως δεν υπάρχουν (και ούτε θα υπάρξουν εναλλακτικές), τότε χάνει τη μπάλα/παραιτείται.

 

Για να δώσει κανείς ένα χαστούκι στον εαυτό του και να δει ότι η ζωή είναι ωραία (ωραίο αστείο), θα πρέπει να πιστεύει μέσα του ότι αυτά που μπορούν να του ξανακάνουν ωραία τη ζωή, συνεχίζουν να υπάρχουν. Ή μπορεί να τα ξαναδημιουργήσει.

 

Αν όμως αυτό που σε χαλάει και σε ρίχνει, είναι για παράδειγμα η ζωή που δεν έζησες, αυτό δε σώνεται. Ναι, μπορεί να ελπίζεις ότι το υπόλοιπο μπορεί να είναι καλό που και που, αλλά ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.

 

Νομίζω ότι μέσα μας κάνουμε συνεχώς επαναξιολόγηση των πραγμάτων. Και λέμε "που θέλω να πάω;". Πόση προσπάθεια θέλω για να παώ εκεί;

Αν το που, είναι κάτι που μπορεί να είναι μελλοντικό άρα έχει μια πιθανότητα, ζυγίζουμε την προσπάθεια που απαιτεί από εμάς. Κι αν την αντέχουμε, προχωράμε. Αλλιώς παραιτούμαστε.

Αν το που, είναι ουσιαστικά το "που θα ήθελα να είχα πάει", και συνεπώς δεν θα μου συμβεί ποτέ, ίσως κάποιος πρέπει να σε πείσει ότι αυτά που μένουν για να ζήσεις, μπορούν να σε ορθοποδήσουν ξανά.

 

Σε όλα τα παραπάνω, έχει βάση και αυτό που είπε ο 1980. Η πίεση που ασκείται στο άτομο από το Κωστοπουλάτο και τα "50 πράγματα που πρέπει να έχεις ζήσει μέχρι τα 30 σου", μπορεί να σου σακατεύει την οπτική.

[Φρού-Φρού]

εγωισμος και θεληση. τελος. πιο πολυ το δευτερο.

 

Σωστά. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως ο εγωισμός εξαφανίζεται και η θέληση μηδενίζεται.. Τότε τι κάνουμε? Οταν ένα άτομο δηλαδή έχει παραιτηθεί εκούσια ή ακουσια πως μπορούμε εμείς οι γύρω να βοηθήσουμε?

 

Εγω πιστεύω οτι αν κάποιος δεν βοηθήσει τον εαυτό του, κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει....

Σε πολλές περιπτώσεις πιστεύω οτι μιλάμε για "απληστία" και "αγνωμοσύνη" για αυτό που λέγεται ζωη.

Με θυμώνει το οτι ο "ψυχαναγκασμός" (μια κύρια αφετηρία για πολλές παθήσεις) είναι κάτι που δεν αλλάζει ή κάτι που θεωρείται γονιδιακή κληρονομιά.. Η προσωπική αντίληψη, τα προσωπικά βιώματα, η εσωτερική έρευνα, οι εξωτερικοί παράγοντες δεν παίζουν ρόλο?

[1980]

Σωστά. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως ο εγωισμός εξαφανίζεται και η θέληση μηδενίζεται.. Τότε τι κάνουμε? Οταν ένα άτομο δηλαδή έχει παραιτηθεί εκούσια ή ακουσια πως μπορούμε εμείς οι γύρω να βοηθήσουμε?

 

Εγω πιστεύω οτι αν κάποιος δεν βοηθήσει τον εαυτό του, κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει....

Σε πολλές περιπτώσεις πιστεύω οτι μιλάμε για "απληστία" και "αγνωμοσύνη" για αυτό που λέγεται ζωη.

Με θυμώνει το οτι ο "ψυχαναγκασμός" (μια κύρια αφετηρία για πολλές παθήσεις) είναι κάτι που δεν αλλάζει ή κάτι που θεωρείται γονιδιακή κληρονομιά.. Η προσωπική αντίληψη, τα προσωπικά βιώματα, η εσωτερική έρευνα, οι εξωτερικοί παράγοντες δεν παίζουν ρόλο?

 

επειδη εχει δικιο ο πανκης θα σου πω την προσωπικη μου αποψη. ολα τα ψυχικα νοσηματα που μπορει να παρουσιασει ενας ανθρωπος ειναι αυτο που λενε ασθενειες του δυτικου κοσμου. υπαρχει η γνωστη ιεραρχια των αναγκων. οσο καλυπτονται οι αναγκες σου πας παραπανω. το τι ειναι το παραπανω ειναι σχετικο για τον καθενα και εκει παιζει τον ρολο του ο κωστοπουλος και ο καθε κωστοπουλος που ειπε και ο πανκης. Εχεις προσεξει σιγουρα σε διαφορα ντοκυμαντερ ποσο περισοτερο χαμογελανε οι ανθρωποι που ζουνε ακομα με νομαδικο τροπο η σαν φυλες σε καποια μερη της αφρικης. Ενας τροπος να ταρακουνησεις καποιον που εχει παραιτηθει η νομιζει οτι δεν εχει την δυναμη να ξεφυγει απο εκει που ειναι ειναι να του ριξεις ενα νοητικο ηλεκτροσοκ για να ταραξεις τα λιμναζουσα νερα η να τον ξεβολεψεις απο αυτη την κατασταση γιατι πολλες φορες ειναι και βολεμα να μην μαχεσε. σου ειπα ο ψυχαναγκασμος κατα βαση ειναι διαταραχη δεν ειναι κατι που δεν αλλαζει. Κατι θεματα που ανοιγεις και εσυ δευτερα πρωι.

[Φρού-Φρού]

 

Για να δώσει κανείς ένα χαστούκι στον εαυτό του και να δει ότι η ζωή είναι ωραία (ωραίο αστείο), θα πρέπει να πιστεύει μέσα του ότι αυτά που μπορούν να του ξανακάνουν ωραία τη ζωή, συνεχίζουν να υπάρχουν. Ή μπορεί να τα ξαναδημιουργήσει.

 

Σωστά, μήπως όμως ορισμένοι έχουν πολύ μεγάλες απαιτήσεις απο αυτά που ονομάζουν "'ομορφα πράγματα" ??? Θέλω να πω, μήπως καμιά φορά ξεχνάμε αυτά που έχουμε ήδη και τα θεωρούμε δεδομένα και κεκτημένα όπως πολύ σωστά μίλησες παραπάνω για αρτημελια???

 

Αν όμως αυτό που σε χαλάει και σε ρίχνει, είναι για παράδειγμα η ζωή που δεν έζησες, αυτό δε σώνεται. Ναι, μπορεί να ελπίζεις ότι το υπόλοιπο μπορεί να είναι καλό που και που, αλλά ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.

 

Αυτό σόρρυ αλλά είναι μια μπούρδα και μισή... και εγώ το έχω νιώσει.. πολλές φορές σκέφτομαι για τον χαμένο χρόνο για τις λάνθασμένες επιλογές, για την δειλία μου σε ορισμένους τομείς για..για..για... αλλά θεωρώ οτι είναι βλακεία να σκέφτομαι και να μοιρολογώ για το παρελθόν που έφυγε και εκ των πραγμάτων και δεν μπορώ να κάνω κάτι πια γι΄αυτο. Στην τελική ούτε το μυαλό που έχω τώρα είχα τότε (1980 μην σχολιάσεις θα σε φάω ) , ούτε τον χαρακτήρα

 

Νομίζω ότι μέσα μας κάνουμε συνεχώς επαναξιολόγηση των πραγμάτων. Και λέμε "που θέλω να πάω;". Πόση προσπάθεια θέλω για να παώ εκεί;

Αν το που, είναι κάτι που μπορεί να είναι μελλοντικό άρα έχει μια πιθανότητα, ζυγίζουμε την προσπάθεια που απαιτεί από εμάς. Κι αν την αντέχουμε, προχωράμε. Αλλιώς παραιτούμαστε.

 

Μα σε όλη μας την ζωή δεν έχουμε προορισμούς? Μιλάω απο την καθημερινότητα μας μέχρι την εκπλήρωση του μεγαλύτερου ονείρου μας? Kαι στην τελική πόση προσπάθεια θέλει κάποιος για να ζήσει έχοντας την σωματική του υγεία και πόση ένας τετραπλήγικος?

 

Αν το που, είναι ουσιαστικά το "που θα ήθελα να είχα πάει", και συνεπώς δεν θα μου συμβεί ποτέ, ίσως κάποιος πρέπει να σε πείσει ότι αυτά που μένουν για να ζήσεις, μπορούν να σε ορθοποδήσουν ξανά.

 

Κάποιος μου είχε πεί κάποτε, οτι το ένστικτο μας πάντα ξέρει. Και μάλλον το τοτε ερώτημα "που θέλω να πάω" και η επιλογή της διαδρομής, είχε ήδη αποφασιστεί απο το ένστικτο... αρκετά αισιόδοξη εκδοχή, την οποία ασπάζομαι για να μην βασανίζω το χαριτωμένο μυαλουδάκι μου!!!

 

Σε όλα τα παραπάνω, έχει βάση και αυτό που είπε ο 1980. Η πίεση που ασκείται στο άτομο από το Κωστοπουλάτο και τα "50 πράγματα που πρέπει να έχεις ζήσει μέχρι τα 30 σου", μπορεί να σου σακατεύει την οπτική.

 

Επίσης πολύ ενδιαφέρον έχει το best seller "Οι άντρες είναι από τον Άρη, οι γυναίκες από την Αφροδίτη" καθώς και το "Why men love bitches"

[fireflies]

@Φρου Φρου

Το διάβασα δύο φορές και δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα τι εννοείς.

Ποια είναι τελικώς η άποψή σου?

Ότι δεν πρέπει να μην μεμψιμοιρούμε γιατί υπάρχουν και χειρότερα?

Και ότι το "ένστικτο" έχει καθορίσει από πριν τι επιλογές (θα ) κάνουμε?

[punky]

Σωστά, μήπως όμως ορισμένοι έχουν πολύ μεγάλες απαιτήσεις απο αυτά που ονομάζουν "'ομορφα πράγματα" ??? Θέλω να πω, μήπως καμιά φορά ξεχνάμε αυτά που έχουμε ήδη και τα θεωρούμε δεδομένα και κεκτημένα όπως πολύ σωστά μίλησες παραπάνω για αρτημελια???

 

Μπορεί, αλλά η ευτυχία βλέπεις είναι σχετική.

Ας πούμε, αν πάρεις έναν Αθηναίο 60άρη που ζει μόνος του σε ένα ημιυπόγειο στην Κυψέλη και τον έχουν κλάσει όλοι (οικογένεια και φίλοι) και πρέπει να τα βγάλει πέρα με 500 Ευρώ το μήνα, μάλλον συμφωνούμε ότι ζει μια ζωή τραγική.

Ο ίδιος τύπος στη Γκάνα, θα πρέπει μάλλον να είναι ευτυχής που έφτασε τα 60. Έχει μια τρύπα να μένει. Κι όταν ανοίγει τη βρύση, τρέχει νερό.

 

Αυτό σόρρυ αλλά είναι μια μπούρδα και μισή... και εγώ το έχω νιώσει.. πολλές φορές σκέφτομαι για τον χαμένο χρόνο για τις λάνθασμένες επιλογές, για την δειλία μου σε ορισμένους τομείς για..για..για... αλλά θεωρώ οτι είναι βλακεία να σκέφτομαι και να μοιρολογώ για το παρελθόν που έφυγε και εκ των πραγμάτων και δεν μπορώ να κάνω κάτι πια γι΄αυτο. Στην τελική ούτε το μυαλό που έχω τώρα είχα τότε (1980 μην σχολιάσεις θα σε φάω :razz:) , ούτε τον χαρακτήρα

 

Φοβάμαι ότι δεν είναι μπούρδα. Δε μιλάω για το σύνηθες "τι κάνω εγώ εδώ. εγώ γεννήθηκα για να κάνω μια δημιουργική δουλειά, και κάθομαι μπροστά σε μια οθόνη με νούμερα".

Για παράδειγμα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ευτυχία είναι να έχεις 4 παιδιά. Τώρα αν για του χ,ψ λόγους κάποια γυναίκα 40ρησε, ξέρει ότι αυτό δε θα συμβεί ποτέ.

Αν αυτό που συνιστά την ευτυχία για μας, ο χρόνος το πήρε, δεν είναι μοιρολατρεία το να μελαγχολείς. Είναι η σκληρή συνειδητοποίηση, ότι αυτό που είναι ευτυχία για σένα, δε θα το συναντήσεις ποτέ, όση ζωή κι αν σου μένει.

 

Μα σε όλη μας την ζωή δεν έχουμε προορισμούς? Μιλάω απο την καθημερινότητα μας μέχρι την εκπλήρωση του μεγαλύτερου ονείρου μας? Kαι στην τελική πόση προσπάθεια θέλει κάποιος για να ζήσει έχοντας την σωματική του υγεία και πόση ένας τετραπλήγικος?

 

Το παράδειγμα του τετραπληγικού ήταν κάτι εύκολο που μου ήρθε γρήγορα στο μυαλό. Μπορεί κάποιος να είναι αρτιμελής, αλλά να έχει σακατευτεί μέσα του κάτι άλλο.

Μπορεί για παράδειγμα να μεγάλωσε και να άκουγε από παιδί πόσο ψηλά πρέπει να φτάσει, πόσο έξυπνος και ικανός είναι. Και πως θα κυβερνήσει τον κόσμο. Από όλο τον περίγυρο.

Και σήμερα, το γεγονός ότι ζει μια ζωή που σε άλλους φαντάζει μια χαρά, μέσα του να καταγράφεται ως αποτυχία τεράστια. Και πως δε μπορεί να το αλλάξει αυτό.

 

Μπορώ να φανταστώ πολλά παραδείγματα, αλλά νομίζω ότι δε χρειάζεται να πω άλλα.

[Φρού-Φρού]

@Φρου Φρου

Το διάβασα δύο φορές και δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα τι εννοείς.

Ποια είναι τελικώς η άποψή σου?

Ότι δεν πρέπει να μην μεμψιμοιρούμε γιατί υπάρχουν και χειρότερα?

Και ότι το ένστικτο έχει καθορίσει από πριν τι επιλογές (θα ) κάνουμε?

 

Oχι, οτι πρέπει να σκεφτόμαστε οτι υπάρχουν και καλύτερα και με γνώμονα αυτή την θετική σκέψη να προχωράμε, να δημιουργούμε, να ζούμε!

Αλλά αν κάποιες στιγμές πέφτουμε που είναι άκρως φυσιολογικό να εκτιμάμε και να αξιολογούμε τα πράγματα που μας κάνουν να χαμογελάμε (είτε λίγα, είτε πολλά δεν έχει σημασία) και να παίρνουμε δύναμη..

Απλά καμιά φορά θεωρούμε κεκτημένα και αφθαρτα στον χρόνο ορισμένα αγαθά και πολλές φορές ακόμα και τις φυσικές λειτουργίες μας και ασχολούμαστε με τα πεθερικά που τραπεζώσαμε 1000 φορές, για την συνυφάδα μας που είναι κατίνα, για την ζωή που δεν ζήσαμε και για όλες αυτές τις μπούρδες...

 

Οσο για το ένστικτο ας πούμε οτι παίζει ρόλο στις αποφάσεις του παρελθόντος και ας μην ρίχνουμε συνέχεια ευθύνες στην κοινωνία που μας πέταξε, στους γονείς και στα παιδιά που δεν μας στήριξαν, στον ανάδρομο Ερμή αλλά ας σκεφτούμε οτι και το ένστικτο μας δουλευε και δουλεύει και πολλές αποφάσεις πάρθηκαν απο αυτό και οχι απο την έλλειψη αυτοπεποιθησης ...

[Φρού-Φρού]

Μπορεί, αλλά η ευτυχία βλέπεις είναι σχετική.

Ας πούμε, αν πάρεις έναν Αθηναίο 60άρη που ζει μόνος του σε ένα ημιυπόγειο στην Κυψέλη και τον έχουν κλάσει όλοι (οικογένεια και φίλοι) και πρέπει να τα βγάλει πέρα με 500 Ευρώ το μήνα, μάλλον συμφωνούμε ότι ζει μια ζωή τραγική.

Ο ίδιος τύπος στη Γκάνα, θα πρέπει μάλλον να είναι ευτυχής που έφτασε τα 60. Έχει μια τρύπα να μένει. Κι όταν ανοίγει τη βρύση, τρέχει νερό.

 

 

 

 

 

Το παράδειγμα του τετραπληγικού ήταν κάτι εύκολο που μου ήρθε γρήγορα στο μυαλό. Μπορεί κάποιος να είναι αρτιμελής, αλλά να έχει σακατευτεί μέσα του κάτι άλλο.

Μπορεί για παράδειγμα να μεγάλωσε και να άκουγε από παιδί πόσο ψηλά πρέπει να φτάσει, πόσο έξυπνος και ικανός είναι. Και πως θα κυβερνήσει τον κόσμο. Από όλο τον περίγυρο.

Και σήμερα, το γεγονός ότι ζει μια ζωή που σε άλλους φαντάζει μια χαρά, μέσα του να καταγράφεται ως αποτυχία τεράστια. Και πως δε μπορεί να το αλλάξει αυτό.

 

Μπορώ να φανταστώ πολλά παραδείγματα, αλλά νομίζω ότι δε χρειάζεται να πω άλλα.

 

Ξαναδιάβασε πόσο οξύμωρα μοιάζουν αυτα τα δύο που εσυ ο ίδιος έγραψες..

Εξαιρετικό το παράδειγμα σου με τον 60άρη στην Ελλάδα και στην Γκάνα...

Και παρακάτω αφού εμείς δεν είμαστε ουτε ο 60αρης στο ημιυπόγειο, ουτε φυσικά ο ταλαίπωρος στην Γκάνα διαγράφουμε το παραπάνω παράδειγμα και το προσωποποιούμε εφευ-(β)ρισκοντας πιθανές προσωπικές αποτυχίες και όνειρα που χάθηκαν για τους χ, ψ λόγους....

[1980]

Oχι, οτι πρέπει να σκεφτόμαστε οτι υπάρχουν και καλύτερα και με γνώμονα αυτή την θετική σκέψη να προχωράμε, να δημιουργούμε, να ζούμε!

Αλλά αν κάποιες στιγμές πέφτουμε που είναι άκρως φυσιολογικό να εκτιμάμε και να αξιολογούμε τα πράγματα που μας κάνουν να χαμογελάμε (είτε λίγα, είτε πολλά δεν έχει σημασία) και να παίρνουμε δύναμη..

Απλά καμιά φορά θεωρούμε κεκτημένα και αφθαρτα στον χρόνο ορισμένα αγαθά και πολλές φορές ακόμα και τις φυσικές λειτουργίες μας και ασχολούμαστε με τα πεθερικά που τραπεζώσαμε 1000 φορές, για την συνυφάδα μας που είναι κατίνα, για την ζωή που δεν ζήσαμε και για όλες αυτές τις μπούρδες...

 

Οσο για το ένστικτο ας πούμε οτι παίζει ρόλο στις αποφάσεις του παρελθόντος και ας μην ρίχνουμε συνέχεια ευθύνες στην κοινωνία που μας πέταξε, στους γονείς και στα παιδιά που δεν μας στήριξαν, στον ανάδρομο Ερμή αλλά ας σκεφτούμε οτι και το ένστικτο μας δουλευε και δουλεύει και πολλές αποφάσεις πάρθηκαν απο αυτό και οχι απο την έλλειψη αυτοπεποιθησης ...

 

 

οσο πιο πολυ βαζεις(η μαλλον σου επιβαλουν) ορια στην συμπεριφορα σου και οσο πιο πολυ χρησιμοποιεις την τεχνολογια αυτο εξασθενει και καμια φορα σε μερικους ανθρωπους πεθαινει.

[fireflies]

Η μόνη μου διαφωνία με τον πάνκι είναι ότι (αν και μάλλον πηγαίνει σε άλλο θέμα αυτό) δεν ξέρω αν μπορείς να ονομάσεις ευτυχία -με την έννοια που ας υποθέσουμε ότι της δίνουμε σε αυτή την κουβέντα, ή για να είμαι δίκαιη, ετσι όπως, ας πούμε, την αντιλαμβάνομαι εγώ) κάτι το οποίο μόνο το έχεις φανταστεί ή έχεις εν πάση περιπτώσει προβάλει στο μυαλό σου ως την ιδανική κατάσταση.

Δεν ξέρω πώς κάποιος στα 30 του ή τα 40 του λέει "δεν θα είμαι ευτυχισμένος αν δεν κάνω 4 παιδιά", αντί να πει "σήμερα μου συμβαίνει αυτό, είμαι ευτυχισμένος, ή δεν είμαι ευτυχισμένος κλπ".

Μπορεί να μην το εξηγώ σωστά ή να υπεραπλουστεύω την κουβέντα, αλλά αν δεν μπορείς να βρεις την "ευτυχία" ακόμα και εκεί που αυτά που κάνεις δεν συναντάνε αυτά που είχες στο μυαλό σου ως συστατικά της ευτυχίας, η γνώμη μου είναι ότι δεν θα την έβρισκες έτσι κι αλλιώς.

Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γι'αυτό που είπες κι από μόνος σου, ότι η ευτυχία είναι σχετική.

Κατά τ'άλλα, συμφωνώ απολύτως ότι η μελαγχολία δεν είναι ούτε μοιρολατρεία ούτε παραίτηση.

Και ότι αυτός που κουβαλάει το βάρος της αποτυχίας, έτσι όπως το περιγράφει ο πάνκι, δικαιούται να το ονομάζει έτσι, ακόμα κι όταν γύρω του ακούει 10 φορές την ημέρα, "μια χαρά είσαι ρε".

 

Απλά καμιά φορά θεωρούμε κεκτημένα και αφθαρτα στον χρόνο ορισμένα αγαθά και πολλές φορές ακόμα και τις φυσικές λειτουργίες μας και ασχολούμαστε με τα πεθερικά που τραπεζώσαμε 1000 φορές, για την συνυφάδα μας που είναι κατίνα, για την ζωή που δεν ζήσαμε και για όλες αυτές τις μπούρδες...

 

Με μπέρδεψες.

Η ζωή που δεν ζήσαμε δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα πεθερικά.

Κανείς δεν είναι τόσο "σοφός" και υπεράνω ώστε να αποβάλει εντελώς την γκρίνια για τα μικροπράγματα, του τύπου πεθερικά (λέμε τώρα).

Από την άλλη, υπάρχουν άλλοι που η ευαισθησία τους δεν τους αφήνει να ησυχάσουν από τη σκέψη της ζωής που δεν ζήσανε.

Θέλω να πω ότι είναι άδικη η αναφορά στην ίδια πρόταση.

[Φρού-Φρού]

 

 

Με μπέρδεψες.

Η ζωή που δεν ζήσαμε δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα πεθερικά.

Κανείς δεν είναι τόσο "σοφός" και υπεράνω ώστε να αποβάλει εντελώς την γκρίνια για τα μικροπράγματα, του τύπου πεθερικά (λέμε τώρα).

Από την άλλη, υπάρχουν άλλοι που η ευαισθησία τους δεν τους αφήνει να ησυχάσουν από τη σκέψη της ζωής που δεν ζήσανε.

Θέλω να πω ότι είναι άδικη η αναφορά στην ίδια πρόταση.

 

Δεν είπα αυτό, αλλά κάποιοι στο "η ζωη που δεν έζησα" εννοούν τέτοιες καταστάσεις όπως πεθερικά, συνυφάδες κτλ κτλ... Δεν έχουν όλοι την ικανότητα ή την τύχη να βάζουν υψηλούς στόχους και τα μικροπράγματα όπως φαντάζουν για σένα και για εμένα να είναι για εκείνους οι υπέρτατες θυσίες που τους φέρανε στην σημερινή θέση...

 

Συμφωνώ μαζί σου σε σχέση με το πως αντιλαμβάνεσαι το όρο ευτυχια.

 

Επίσης δεν νομίζω οτι υπάρχει ανθρωπος που να μην μελαγχολεί ακόμα και για τα πιο αστεία πράγματα που όμως εκείνη την δεδομένη στιγμή του λείπουν ή ξέρει οτι δεν θα τα αποκτήσει ποτε. Είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα... Η κουβέντα όμως είναι στο πως τέτοια συναισθήματα μετατρέπονται σε εμμονές και δημιουργούν ψυχικές διαταραχές και οχι οτι δεν ειναι φυσιολογικό να κάνουμε σκέψεις για το τι είναι ευτυχια και να κοιτάμε και πότε πότε πίσω μας...

Ο 60άρης στην Γκάνα που ανέφερε πολύ σωστά ο punky ψιλοχλώμο να πάθει κατάθλιψη γιατι έχει ζωτικής σημασίας προβλήματα....

[punky]

Η μόνη μου διαφωνία με τον πάνκι είναι ότι (αν και μάλλον πηγαίνει σε άλλο θέμα αυτό) δεν ξέρω αν μπορείς να ονομάσεις ευτυχία -με την έννοια που ας υποθέσουμε ότι της δίνουμε σε αυτή την κουβέντα, ή για να είμαι δίκαιη, ετσι όπως, ας πούμε, την αντιλαμβάνομαι εγώ) κάτι το οποίο μόνο το έχεις φανταστεί ή έχεις εν πάση περιπτώσει προβάλει στο μυαλό σου ως την ιδανική κατάσταση.

Δεν ξέρω πώς κάποιος στα 30 του ή τα 40 του λέει "δεν θα είμαι ευτυχισμένος αν δεν κάνω 4 παιδιά", αντί να πει "σήμερα μου συμβαίνει αυτό, είμαι ευτυχισμένος, ή δεν είμαι ευτυχισμένος κλπ".

 

Αυτό που λέω με το συγκεκριμένο παράδειγμα, είναι ότι αν αυτό που ζεις τώρα αποκλείει το να ζήσεις αυτό που θα ήθελες να ζεις αύριο, καμία χαρούμενη λεπτομέρεια του τώρα δεν πρόκειται να σε κάνει ευτυχισμένο. Η 40άρα του παραδείγματος, μπορεί τώρα να βγάζει τα μάτια της με μένα που με γνώρισε σε ένα νησί. Το τώρα της όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν πρόκειται να ζήσει τη ζωή της αύριο (και για πάντα, εφεξής), όπως την είχε φανταστεί ως ιδανική (ή έστω πιο κοντά στην ευτυχία). Κι αυτό θα ήταν να είχε 4 παιδιά και να τους πλέκει κάλτσες ή να τα διαβάζει, ή να τα έχει μαζεμένα σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Γιατί απλά δεν την παίρνει ο χρόνος, για να το στήσει όλο αυτό.

 

Άλλο παράδειγμα: Έχω μια φίλη που ουσιαστικά για τα 28 πρώτα χρόνια της ζωής της, δε γνώρισε τον πατέρα της. Αυτό το έκανε τελικά σχετικά πρόσφατα.

Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει το κενό 3 δεκαετιών μέσα της. Ούτε να αμβλύνει αυτό που θα ήθελε να είχε ζήσει στα παιδικά της χρόνια.

Και από τη δική μου μικρή εμπειρία και το μικρό δείγμα γυναικών σε παρεμφερή φάση που έχω γνωρίσει, συνήθως αυτές οι γυναίκες καταλήγουν είτε να χρειάζονται κάποιον για να γαντζωθούν υπερβολικά επάνω του ή πανικοβάλλονται στην ιδέα μιας δέσμευσης και λειτουργούν σπασμωδικά σε μια σχέση. Και το "τώρα" τους είναι σακατεμένο.

 

Λέω πολύ απλά, ότι κάποιο μοντέλο ευτυχίας για το τώρα και για το αύριο, το έχουμε στο μυαλό μας. Και πως αν αυτό δεν πραγματώνεται τώρα, ή αν το τώρα μας βεβαιώνει ότι ούτε το αύριο θα πραγματωθεί όσο νορμάλ και υποφερτό να είναι το τώρα, τότε είναι λογικό η ψυχή σου να γίνεται κουλουβάχατα.

[Φρού-Φρού]

 

Λέω πολύ απλά, ότι κάποιο μοντέλο ευτυχίας για το τώρα και για το αύριο, το έχουμε στο μυαλό μας. Και πως αν αυτό δεν πραγματώνεται τώρα, ή αν το τώρα μας βεβαιώνει ότι ούτε το αύριο θα πραγματωθεί όσο νορμάλ και υποφερτό να είναι το τώρα, τότε είναι λογικό η ψυχή σου να γίνεται κουλουβάχατα.

 

Δεν διαφωνώ, απλά είμαι της άποψης οτι τα συναισθήματα όπως αυτό της ευτυχίας είναι στιγμιαία... δεν μπορείς να είσαι μόνιμα ευτυχισμένος όπως δεν μπορείς φυσικά να είσαι σε μόνιμη βάση δυστυχισμένος...

Ολοι μας έχουμε ονειρευτεί, μπορεί οχι την ιδανική κατάσταση που θα μας χαρίσει ευτυχισμένες στιγμές αλλά τουλάχιστον ευελπιστούμε στο οτι η ζωή μας θα πλησιάσει... θα φτάσει... θα γίνει...

 

Που είναι το τώρα? Τα χρόνια περνάνε και εμείς ακόμα περιμένουμε την πολυπόθητη ευτυχία... Ξεχνάμε οτι κάθε μέρα που περνάμε βιώνουμε ευτυχισμένες στιγμές....

Μια ανατολή, μια βόλτα στην θάλασσα, μια ζεστή αγκαλιά, το αγαπημένο μας τραγούδι στο ράδιο την στιγμή που θέλαμε να το ακούσουμε, ενα σ' αγαπώ...

[fireflies]

Φρού - φρού, νομίζω πως αυτά που αναφέρεις εμπίπτουν στην κατηγορία της χαρούμενης λεπτομέρειας που αναφέρει ο πάνκι, και η οποία δεν είναι ικανή να σε κάνει ευτυχισμένο αν το μοντέλο που είχες στο μυαλό σου έχει οριστικά και εκ των πραγμάτων, ανατραπεί.

 

Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος.