Βρέθηκε ο τάφος του Αλεξάνδρου ή και πάλι όχι?

[Βασιλική Σιάπκα]

μου έδωσες φοβερή πάσα γι αυτό:

και γι αυτό: http://www.rhapsodes.fll.vt.edu/Iliad/iliad.htm. --> Πως μιλούσαν (προφορά) τα αρχαία ελληνικά. (αν έχετε κουράγιο διαβάστε τα σχόλια σύγχρονων ελλήνων, θα αποκαρδιωθείτε όμως).

εξαιρετική δουλειά για την προσωδία έχει κάνει ο Άρης Ρέτσος:

http://www.politeianet.gr/books/-koan-cd-sofokleous-antigoni-140419

 

σχετικά με την ερρασμιακή προφορά, καταρρίπτεται από τον λοιμό / λιμό στον Θουκυδίδη που και οι αρχαίοι Έλληνες τον προφέραν όπως τον προφέρουν και οι νέοι Έλληνες.

 

αναλυτικά εδώ:

 

Η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών με ερασμιακή προφορά 27 Μαι. 09 - 803 αναγνώσεις

είναι καθεστώς στο ελληνικό σχολείο. (βιβλίο αρχαίων Α΄ Γυμνασίου)

Θυμάμαι σαν και τώρα τον καθηγητή των αρχαίων μας στο Κλασσικό -κατα κοινή ομολογία ο καλύτερος φιλόλογος των Ιωαννίνων για τρεις δεκαετίες- τον κο Άγγελο Βλάχο να καταρρίπτει την ερασμιακή προφορά με το απόσπασμα από τον Θουκυδίδη για τον λοιμό.

Ο Γιανναράς λέει πως είναι θέμα αλογίας [σε διάβασα Χρησμέ], νομίζω πως είναι πολύ χειρότερα.

έγραψα εκεί:

Δεν είναι η αλογία, είναι η λοβοτομή της αντίληψης. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να φαντασθώ πως έχει γίνει αυτό, μένω άναυδη όμως παρατηρώντας τα αποτελέσματά της. Πρέπει να είναι τόσο διαστροφικοί οι μηχανισμοί που λειτούργησαν για να την υπηρετήσουν που τα αποτελέσματα είναι οριστικά και αμετάκλητα. Η μόλυνση έχει εισχωρήσει παντού. Θυμάμαι σαν και τώρα τον καθηγητή των αρχαίων μας που τεκμηρίωνε την αστοχία της ερασμιακής προφοράς φέρνοντάς μας παράδειγμα τον λοιμό στον Θουκυδίδη. Όπως τεκμηρίωσε και ο Σίμων Καράς την καθ΄ ημάς μουσική. Το γνωρίζετε πως τα ελληνόπουλα πλέον διδάσκονται την ερασμιακή προφορά; πως τους γράφουν στα βιβλία, πως τον λοιμό οι αρχαίοι Έλληνες τον προφέρανε λο ι μό; Είναι απίστευτο αυτό που έχει συμβεί...!  

και βρήκα το ακόλουθο: 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Για την Ερασμιακή προφορά. (ή μήπως είναι σωστότερο το Ερασμική

Στον Θουκυδίδη, στην Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου (431 πΧ) ως αυτόπτης μάρτυρας περιγράφει τον λοιμό που έπεσε στην Αθήνα.

Λέει λοιπόν (στο κεφ.54, στίχοι 2-4 περιληπτικά το βάζω) 

Οταν ξέσπασε ο λοιμός στην Αθήνα, κάποιοι ηλικιωμένοι στην αγορά, θυμήθηκαν έναν παλιό χρησμό(της πυθίας και θεώρησαν ότι αναφερόταν στην κατάσταση που τους είχε βρει. Ανάμεσα στους παρόντες, ξέσπασε διαφωνία, επειδή μερικοί επέμεναν ότι ο χρησμός έλεγε:

"με τον Δωρικό πόλεμο θα έρθη λοιμός", 

ενώ άλλοι επέμεναν ότι έλεγε 

"με τον Δωρικό πόλεμο θα έρθη λιμός".

Οι χρησμοί ήταν προφορικοί... Αρα οι Αθηναίοι δεν μπορούσαν να μπερδέψουν τις δύο λέξεις, εκτός κι αν ήταν ομόηχες!

Στα "Ερασμικά Ελληνικά" ο ΛΟΙΜΟΣ θα προφερόταν 'λοϊμος' (όπως στο αγγλικό oil) και το ΛΙΜΟΣ 'λιμος'.

To κείμενο βρίσκεται εδώ 

www.ucpress.edu/scan/ca-e/162/maurizio.162.pdf 

http://www.perseus.tufts.edu/GreekScience/Thuc.+2.47-55.html

Στο πρώτο αγγλικό κείμενο οι δύο λέξεις μεταφράζονται ως "plague" και "famine", ενώ στο perseus ως "death" και "dearth".

Βρήκα το πλήρες κείμενο στα νεοελληνικά 

«σε τέτοια συμφορά έπεσαν οι Αθηναίοι και ταλαιπωρούνταν, αφού και μέσα στην πόλη πέθαιναν οι άνθρωποι κι έξω η γη τους ρημαζόταν. Στη δυστυχία τους, φυσικό ήταν να θυμηθούν και τον ακόλουθο στίχο, που οι γεροντότεροι έλεγαν ότι τραγουδιόταν παλιά: πόλεμος θα έρθει δωρικός και λοιμός μαζί μ’αυτόν. Φιλονικούσαν λοιπόν οι άνθρωποι κι υποστήριζαν μερικοί ότι οι παλιοί στον στίχο δεν πρόφεραν λοιμός (επιδημία) αλλά λιμός (πείνα), επικράτησε όμως τη στιγμή εκείνη, εύλογα, ότι η λέξη ήταν λοιμός (επιδημία) [ενίκησε δε επί του παρόντος εικότως λοιμόν ειρήσθαι], γιατί οι άνθρωποι ταίριαζαν τις αναμνήσεις τους σύμφωνα με κείνα που πάθαιναν. Αν όμως, νομίζω, κάποτε γίνει άλλος πόλεμος δωρικός, ύστερα από τούτον, και τύχει να πέσει λιμός, είναι πολύ πιθανόν ότι θα προφέρουν στον στίχο τη λέξη έτσι [κατά το εικός ούτως άσονται]».

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

και βρήκα κι αυτή τη συζήτηση:

http://www.philology.gr/blog/?p=106

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

επίσης επειδή η μια σκέψη φέρνει την άλλη, θυμήθηκα ετούτο -έχω περίπου κάνα δυό χρόνια που τυραγνιέμαι με το θέμα της αντιληπτικότητας των ανθρώπων...- είχα γράψει στον Ξυδάκη ετούτο:

Το να ανήκουμε σε διαφορετικούς αντιληπτικούς κόσμους είναι φυσιολογικό, το να μην είναι σεβαστό από κάποιους είναι μάλλον απογοητευτικό. Δεν μας σώζει το να ενστερνιστεί ο άλλος τον “κόσμο” μας, μας σώζει μέσα από το ..βλέμμα του να λάβει χάρι η ύπαρξή μας… [της Σαπφούς κι αυτό].

Σκέφτηκα να με βάλω εμένα πειραματόζωο, τι δεν αντιλαμβάνομαι; την μουσική. δηλαδή την νοιώθω, αλλά τα θεωρητικά της δεν τα αντιλαμβάνομαι, σα να είναι ένα άλλο σύμπαν. Δεν με βασανίζει όμως, δεν με κομπλεξιάζει, το αποδέχομαι και συμβιβάζομαι με την αναπηρία μου.  Τί είναι όλη αυτή η αλητεία της άγνοιας που κυκλοφορεί τριγύρω, αυτή η αφασία, η χαρωπίαση; η έπαρση και ο κομπασμός της αυτάρκειας και της κούφιας πλουτοσύνης του τίποτα; τί είναι αυτή η αχρειότητα, η τιποτενιοσύνη; 

[Παράδειγμα: βρήκα για την μουσική ετούτο, δεν μπορώ να μπω σε αυτά που πραγματεύεται. όμως άλλο να μη μπορώ ιδιοσυγκρασιακά, άλλο επειδή έχω λοβοτομηθεί....]

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

Το πρόβλημα των πηγών μουσική των Ελλήνων ίσως είναι το πλέον κατεστραμμένο από τα δημι­ουργήματά τους. Οι περιγραφές που μας σώζονται, παρότι πολλές, δεν αρκούν για να μπορέσουμε να ανα­συστήσουμε το τί υπήρξε ακριβώς η αρχαία ελληνική μουσική.

Το πρόβληµα ξεκινάει κατ' αρχήν από το εφή­µερο της µουσικής ερµηνείας, προφανώς δεν µας σώζεται καµµία ηχογράφηση. Και ναι µεν σώζονται κάποια µουσικά κείµενα, αλλά µόνο κατά προσέγγιση τα κατανοούµε. Οι ερευνητές ακόµα ερίζουν για το αν οι νότες είναι ακριβώς αυτές ή υπάρχουν µικρές, αλλά σηµαντικές, δι­αφορές. Έχουν ακόµα µεγαλύτερες διαφωνίες ως προς το ρυθµό. Αλλά το µεγαλύτερο πρό­βληµα είναι η απόδοση αυτού που θα λέγαµε σήµερα "ύφος" της µουσικής. Θα δώσω ένα πα­ράδειγµα για όσους δεν είναι εξοικιωµένοι. Πάρ­τε µία µελωδία, την ίδια. Και δώστε την σε έναν κλαρινετίστα της κλασικής µουσικής, έναν κλα­ρινετίστα της τζαζ κι έναν "κλαριτζή" της δηµο­τικής µουσικής. Οι τρεις τους θα παίξουν κάτι διαφορετικό, παρά το γεγονός ότι µελωδία και όργανο δεν αλλάζουν, αυτό που αλλάζει είναι η παράδοση µέσα από την οποία ο κάθε µουσικός αντιλαµβάνεται τη µελωδία. Κι αν η παράδοση της κλασικής, της τζαζ ή της δηµοτικής µάς εί­ναι γνώριµες, για την αρχαία ελληνική παράδο­ση µόνο εικασίες µπορούµε να κάνουµε.

Ας δούµε λοιπόν πιο αναλυτικά τί σώζεται:

•• Ένας αριθµός από µουσικά κείµενα. Αυτή τη στιγµή έχουν βρεθεί περί τα 48, εκ των οποί­ων ελάχιστα σε καλή κατάσταση ώστε να µπο­ρούν να ερµηνευτούν. Ακόµα χειρότερα, τα δείγ­µατα αυτά ανήκουν κυρίως στην ελληνιστική ­ρωµαϊκή εποχή, στην εποχή δηλ. που θεωρείται πως έχει έρθει η παρακµή της µουσικής οπότε δε θεωρούνται αντιπροσωπευτικά δείγµατα.

•• Πλήθος θεωρητικών κειµένων, όπως του Αριστόξενου (ειδικευµένα κείµενα µουσικής θε­ωρίας) του Ευκλείδη ("Κατατοµή κανόνος" όπου πραγµατεύεται τα διαστήµατα στις κλίµακες), του Αριστείδη Κοίντιλιανού (θεωρητικό έργο), του Κλαύδιου Πτολεµαίου, του Βοήθιου (το σύγ­γραµµα του τελευταίου αποτέλεσε τη βάση της µουσικής θεωρίας στη Δυτική Ευρώπη τον Με­σαίωνα) και του Αλύπιου, του οποίου οι πίνακες µας σώζουν τη µουσική σηµειογραφία, δηλ. το (πολύπλοκο) σύστηµα µε το οποίο οι Έλληνες κατέγραφαν τη µουσική τους.(1)

•• Πλήθος αναφορών µέσα σε άλλα κείµενα που µας δίνουν τη διάσταση της µουσικής στην ελληνική κοινωνία, όπως στο έργο του Πλάτω­να, του Αριστοτέλη, στις κωµωδίες του Αριστο­φάνη κ.α

•• Μαρτυρίες από παραστάσεις (ανάγλυφα, αγγεία κ.λπ.) οι οποίες είναι σηµαντικότατες, πρώτον γιατί αναπαριστούν τα όργανα µε µεγά­λη ακρίβεια (2) και δεύτερον γιατί αποδίδουν εντυπωσιακά το ρόλο που είχε η μουσική στην καθη­μερινή ζωή, μαθαίνουμε, όχι μόνο το τί είδους μουσική ταίριαζε σε κάθε περίσταση, αλλά ακό­μη περισσότερο, αποτυπώνονται και τα συναι­σθήματα των συμμετεχόντων - θλίψη, χαρά, με­λαγχολία, συλλογισμός κ.λ.π.

Βλέπουμε λοιπόν πως, αν πάρουμε αναλογία από τους ναούς, είναι σαν να μας έχουν μείνει τα θεμέλια κάποιων μικρότερης σημασίας ναών, να έχουμε τις μαρτυρίες για το πώς, περίπου, ήταν, αλλά να μην μπορούμε να ανασυστήσουμε την ακριβή εικόνα τους.

Η αντίληψη της μουσικής

Το πώς αντιλαμβάνονταν τη μουσική οι αρχαίοι μας πρόγο­νοι, είναι κατά πολλούς το πιο θαυμαστό κομμάτι τους μουσι­κού τους πολιτισμού. Για να το καταλάβουμε θα πρέπει πρώτα να αναθεωρήσουμε πολλές σύγ­χρονες έννοιες.

Πρώτα πρώτα η μουσική η ίδια. Αυτό που εμείς σήμερα ονομά­ζουμε μουσική, δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος του αρχαίου νο­ήματος της λέξης: μουσική εί­ναι το δώρο των Μουσών στον άνθρωπο και αποτελεί μια αδι­άσπαστη ενότητα όχι μόνο του μέλους και της ποίησης αλλά ταυτόχρονα ενότητα του εκτε­λεστή και του ακροατή. Η αρχαί­α δηλ. έννοια της μουσικής συ­μπεριλαμβάνει και τον άνθρωπο στην ολότητά του. Θα το ανα­πτύξουμε αυτό στη συνέχεια.

Ο όρος "ρυθμός" δεν έχει να κά­νει με τη σημερινή έννοια, αλλά περισσότερο με τη φόρμα, όπως λέμε σήμερα δηλ. "δωρικός" και "ιωνικός" ρυθμός για να περιγράψουμε το αρχιτεκτονικό στυλ. Όσο για το ρυθ­μό με τη σύγχρονη έννοια, ας σημειώσουμε πως αυτός δε σημειωνόταν (3) αλλά προέκυπτε από την προσωδία των λέξεων: ήταν τόσο σφιχτή δη­λαδή η σχέση μεταξύ στίχου και μέλους, που το δεύτερο έπαιρνε το ρυθμό του από τον πρώτο.

Ο όρος "αρμονία" σημαίνει το ταίριασμα κομ­ματιών μεταξύ τους (πχ συναρμογή ξύλων που αποτελούν ένα πλοίο). Έτσι λοιπόν, η αρμονί­α εμπλέκει όλες τις σχέσεις μεταξύ των ήχων: τη διαδοχή τους, το ρυθμό τους, τις αποστάσεις τους κ.α. Η αρμονία έχει κεντρι­κή θέση στην ελληνική μουσική αντίληψη, αφού ένας ήχος μό­νος του δε λέει τίποτα. Μόνο σε συνδυασμό με τους άλλους γεννά συγκίνηση, συναίσθημα, με δυο λόγια, το μουσικό φαι­νόμενο. Μουσική λοιπόν είναι , η σπουδή της "συναρμολόγησης" των ήχων. Στην αρμονία της μουσικής αναγνώριζαν την επανάληψη ενός κοσμικού φαι­νομένου. Ο Αριστοτέλης, μαρ­τυρά για τους Πυθαγόρειους ότι "γεννιόταν κατά την κίνηση των αστέρων μια αρμονία κα­θώς οι ήχοι σχημάτιζαν συμφω­νίες (αρμονικές συνηχήσεις) ". Η αντίληψη αυτή δεν περιορίστη­κε στο στενό κύκλο των Πυθα­γορείων. Μετά τον Πυθαγόρα, που σύμφωνα με την παράδοση μελέτησε πρώτος τις σχέσεις των μουσικών διαστημάτων, οι σχέσεις ανάμεσα στους φθόγ­γους μελετήθηκαν κι έγιναν αντιληπτές ως σχέσεις αριθμών (λόγοι ακεραίων), αν το μετα­φέρουμε στο σήμερα θα λέγα­με πως η συχνότητα ενός "σολ" ως προς αυτή ενός "ντο" έχει σχέση 3:2. Τις σχέσεις αυτές μελετά και ο Ευκλείδης στο "Κατατομή κανόνος" για αυτές γράφει ο Βοήθιος τον 6ο αl. μ.α.χ.χ. και μέσω του τελευταίου περνούν στη Δυτική Ευρώπη όπου θα κυριαρχήσουν έως το 1722 (4) •

Οι θεωρητικοί αυτοί στις σπουδές τους, υπολογίζουν την τοποθέτηση των φθόγγων μέσα στην κλίμακα, άρα έναν τρόπο "αρμονίας" (συναρμογής) των φθόγγων σε μια κλίμακα. Έτσι οι τρόποι θα ονομαστούν "αρμονί­ες": "Δώρια αρμονία", "Φρύγια αρμονία" κ.λπ.

Εδώ θα πρέπει να πω δυο λόγια και για τους τρό­πους. Σήμερα στη (δυτική) μουσική γνωρίζουμε μό­νο δύο: τον εύθυμο μείζονα και το μελαγχολικό ελάσ­σονα. Στην αρχαία ελληνική μουσική (όπως και σε πά­μπολλες παραδοσιακές) έχουμε πολύ περισσότερους τρόπους με πιο συγκεκριμένο "χαρακτήρα".

Για να το καταλάβουμε καλύτερα, οφείλουμε να προ­χωρήσουμε στην πιο σπουδαία ίσως έννοια που εί­χαν αναπτύξει οι Έλληνες για τη μουσική: την έννοι­α του "ήθους". Η θεωρία του ήθους περνάει από όλη την ελληνική φιλοσοφία, από τους Προσωκρατικούς έως τους Στωϊκούς. Ξεκινάει από την παρα­δοχή, ότι τα ηχητικά φαινόμενα συνδέονται άμεσα με τις ψυχικές καταστάσεις και πως συγκεκριμένες σειρές ήχων προκαλούν συ­γκεκριμένα συναισθήματα. Η θεωρία αυτή αγκάλιαζε κάθε παράμετρο ενός μουσικού κοµµατιού. Πρώτα ο "ρυθµός" του κοµµατιού. Η κάθε µουσική φόρµα έχει τη δική της χρήση. Έτσι υπάρχει πχ ο "ρυθµός" του διθυράµβου, του οµαδικού ύµνου προς το Διόνυσο, ο οποίος έπρεπε να πληροί κάποιες "προδιαγραφές". Ο "ρυθµός" συνήθως καθόριζε τον "τρόπο". Πχ ο διθύραµβος γραφόταν σε "φρύγιο τρό­πο". Αντίστοιχα σε κάθε τρόπο αποδίδονταν ιδιότητες: ο "φρύγιος" που µόλις αναφέραµε, θεωρούσαν πως φλόγιζε και ξεσήκωνε τα πνεύµατα. Ο "δώρειος" θεω­ρούσαν, ότι δυνάµωνε το πνεύµα και την καρτερικότη­τα στις δυσκολίες. Τα όργανα ακόµα, είχαν κι αυτά το χαρακτήρα τους. Οι αυλοί ήταν κι αυτοί "ξεσηκωτικοί" (και γι' αυτό ο Αριστοτέλης τους καταδίκαζε). Η "λύ­ρα" ευγενικό όργανο, η "σύριγγα" (αυλός του Πανός) βουκολική κ.ο.κ.

Η θεωρία του ήθους είχε απασχολήσει τους φιλοσό­φους και είχαν στηρίξει σε αυτήν θεωρίες διαπαιδα­γώγησης των νέων. Αλλά ήταν και µία αντίληψη πολύ στέρεα εδραιωµένη στη συνείδηση των πολιτών. 'Ετσι οι Σπαρτιάτες θα εξορίσουν κάποιο µουσικό από την πόλη τους, επειδή οι νέοι τρόποι που εισήγαγε διέφθειραν τους νέους. Ως σύλληψη, δείχνει την υψηλή αντί­ληψη περί µουσικής που είχαν οι Έλ­ληνες κι επεκτείνεται πολύ πέρα από τη σύγχρονη θεωρία της δυτικής µουσικής η οποία εξαντλείται σε τεχνικούς καθαρά κανόνες για τη διαδοχή και τη συνήχηση των φθόγγων. Είναι η σαφέ­στατη ένδειξη πως το οικοδόµηµά τους αυτό, ήταν ισάξιο µε τα άλλα πολιτισµικά επιτεύγµατα τους. Δυστυχώς η απώ­λεια είναι τόσο µεγάλη ώστε να μην μπορούμε να το ανοικοδομήσουμε  .

Η εκτέλεση της μουσικής

Οι πρώτοι αοιδοί χρησιµοποιούν τη φόρµιγγα. Οι ραψωδοί αργότερα την αντικαθιστούν από τη ράβδο του ραψωδού. Οι λυρικοί ποιητές αργότερα, δε συνοδεύονται από κάποιο συγκεκριµέ­νο όργανο, αλλά από διαφορετικά, ανάλογα την περίσταση. Στην τραγωδία, τα χορικά συνοδεύονται από αυλό, και οι διάλογοι από λύρα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα όργανα παίζονται αυτοτελώς. Συχνά παίζουν 2 ή 3 όρ­γανα µαζί και σπάνια 4. Σύνολα από 4 ή 5 µουσικούς θα συναντήσουµε από την ελληνιστική εποχή και µε­τά. Δεκτές γίνονται όµως οι πολυπρόσωπες χορωδίες. Έτσι λοιπόν στις δύο Πυθαϊδες των ετών 138 και 128 τι.α.χ.χ., 40 (ή 60) εκτελεστές, άδουν τους δύο δελφι­κούς ύµνους.

Υπάρχουν διαφωνίες για το αν υπήρχε ένα είδος πο­λυφωνίας (κάθε όργανο έπαιζε κάτι διαφορετικό) ή µονοφωνία (όλα τα όργανα έπαιζαν την ίδια µελωδί­α). Αφορµή ένα απόσπασµα του Πλάτωνα στους "Νό­µους", που µιλάει για την ετεροφωνία, είδος στο οποίο "οι χορδές παίζουν διαφορετική µελωδία από το σκο­πό του τραγουδιού που έφτιαξε ο ποιητής". Πιο πιθα­νή φαίνεται η εκδοχή η λύρα να έπαιζε, όχι µίαν άλλη µελωδία, αλλά ένα σκοπό που να αναδεικνύει καλύτε­ρα την απαγγελία, χωρίς να καταργεί τον µονοφωνικό χαρακτήρα της µουσικής.

Η μουσική στην καθημερινή ζωή και την κλασική παιδεία

Εδώ αρχίζουµε να βρίσκουµε πολλές οµοιό­τητες µε τη δηµοτική µουσική. Η µουσική βρίσκεται παντού στην καθηµερινή ζωή των Ελλήνων. Συνοδεύει κάθε γιορτή και χαρά, κάθε λύπη, κάθε σηµαντική στιγµή. Έχουµε το "λίνο" στον τρύ­γο, τον "υµέναιο" στο γάµο, "το θρήνο", τα "παροίνια" του κρασιού, τραγούδια της δουλειάς, νανουρίσµατα. Στη διασκέ­δασή τους έχουµε τα έπη, τη λυρική ποίηση, την τραγωδία  και την κωµωδία. Έχουµε µουσικούς Αγώνες. Αλλά την αναγνώριση του σπουδαίου της ρόλου, τη βρίσκουμε , καθώς η µουσική είναι θεµελιώδες µέρος του εκπαιδευτι­κού προγράµµατος, στην Αθήνα του Χρυσού Αιώνα.

Το εκπαιδευτικό αυτό πρόγραµµα, είχε 4 κύρια µαθήµατα: ανάγνωση και γραφή, γυµναστική, ζωγραφική, µουσική. Ο Αριστοτέλης µάς παραδί­δει πολύ ωραία λόγια για το ρόλο που της αποδίδανε: µε τη µουσική, λεει, ο άνθρωπος µπορεί να νοιώσει όχι απλή, αλλά µια βαθύτερη χαρά που είναι η πνευµατική χαρά, η χαρά στην ανάπτυξη της θεωρητικής σκέψης. Παράλληλα, ο άνθρω­πος που εθίζεται να απολαµβάνει την πνευµατική δρα­στηριότητα, µαθαίνει να βρίσκει τη χαρά στην αρετή. Έτσι η µουσική διαµορφώνει το ήθος. Με το µάθηµα της µουσικής (που περιελάµβανε, όχι µόνο το παίξι­µο της λύρας αλλά και την ενεργή ακρόαση), εκπληρώνονται και οι τρεις βασικοί στόχοι της παιδείας: η πνευµατική απόλαυση, η αρετή και το χρήσιµο.

Όµως, προειδοποιεί ο αρχαίος φιλόσοφος, ακόµα και η µμουσική εκπαίδευση, όταν υπερβεί το µμέτρο, µμπορεί να φθείρει το χαρακτήρα και να τον εκχυδαΐσει. Ιδιαίτερα επικίνδυνη υπερβολή θεωρείται η καλ­λιέργεια της δεξιοτεχνίας. Κανείς δεν πρέπει να την εξασκεί τόσο πολύ ώστε να γίνει επαγγελµατίας µου­σικός που επιδιώκει να καταπλήξει και να ευχαριστή­σει τους άλλους. Τότε υποδουλώνεται από τη µουσι­κή. Ακόµα, η µουσική πρέπει να καλλιεργείται πάντα προς όφελος και ποτέ σε βάρος των άλλων φιλελεύ­θερων ασχολιών.

Τα παραπάνω λόγια µάς δίνουν µία πολύ όµορφη ει­κόνα της µουσικής στην καθηµερινή ζωή των Ελλή­νων: µία τέχνη πραγµατικά λαϊκή. Όλοι µπορούσαν να παίξουν ένα κοµµάτι, όλοι ήταν σε θέση να κατανοή­σουν ένα κοµµάτι. Όχι επειδή αυτό ήταν απλοϊκό, αλ­λά επειδή όλοι είχαν την απαραίτητη παιδεία για να το προσεγγίσουν. Η µουσική ήταν κτήµα του κάθε ελεύ­θερου πολίτη.

Και η αναπόφευκτη σύγκριση.

Η τελευταία παρατήρηση µας οδηγεί στην αναπό­φευκτη σύγκριση µε τα σηµερινά. Η µουσική που "α­πευθύνεται σε συγκεκριµένο κοινό", η σύγκρουση της "εµπορικής" µε την "ποιοτική" µουσική κι ένα σω­ρό προβλήµατα που ξεκινούν από ένα και βασικό: την απουσία της µουσικής παιδείας από τους νεοέλληνες, Μίας παιδείας που τελικά είναι απαραίτητη για το φρό­νηµα ενός ελεύθερου πολίτη

Ιωάννης Θεοδόσης

Βιβλιογραφία:

-Ιστορία της Μουσικής, Karl Nef

-Ιστορία της Δυτικής   Μουσικής, Christofer Headington

-Εγκυκλοπαίδεια "Δοµή", λήµµα 'Έλλας - µουσική"

-Σηµειώσεις για το µάθηµα της Ιστορίας της Μουσικής από την καθηγήτρια Καίτη Ρωµανού.

1) Ας αναφερθεί πως το σύστημα αυτό χρησιμοποιεί πάνω από 1500 διαφορετικά σημάδια.

2) Η μουσική ήταν αναπόσπαστο κομ­μάτι της παιδείας των Ελλήνων: ο αγγειοπλάστης που ζωγράφιζε μια λύρα ήξερε τί σχεδίαζε κι έτσι αναπαριστά με ακρίβεια τον αριθμό των χορδών και άλλες λε­πτομέρειες.

3) Κι αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για τους σύγχρονους μελετητές που διαφωνούν στο διάβασμα των κειμένων και το οποίο χάνεται σε ατέρμονες συζητήσεις περί ερασμιακής προφοράς και όχι μόνο ...

4) Θα αντικατασταθούν τότε από το συγκερασμένο σύστημα (που χρησιμοποιείται και σήμερα) το οποίο, για τους ενδιαφερόμενους περί τα μαθηματικά, υπολογίζει τις νότες της κλίμακας με βάση κλασματικές δυνάμεις του 2: από τους ρητούς δηλ. στους άρρη­τους αριθμούς.

Άρδαλος: 7ος π.α.χ.χ αιών.

Με καταγωγή από τη Τροιζήνα της Πελοπον­νήσου, θεωρείται ότι προηγήθηκε του Κλονά. Συνέθεσε αυλωδική μουσική και σ' αυτόν αποδίδεται η καθιέρωση προς τιμή των Μουσών ενός βωμού στην Τροιζήνα, ονομάστηκαν για αυ­τό το λόγο Αρδαλίδες.

Αριστείδης Κοϊντιλιανός: 1ος/ 3ος μ.α.χ.χ, αιών.

Υπήρξε θεωρητικός και συνθέτης, έγραψε ένα βιβλίο με θέ­μα Περί Μουσικής στο πρώτο με­ρος ασχολείται με ορισμούς θεωρί­ας, ρυθμού και μέτρου, στο δεύτερο αναλύει την παιδευτική αξία της μου­σικής, ενώ στο τρίτο μέρος γράφει για τη σχέση της μουσικής με φυσι­.κά φαινόμενα, όπως εκφράζονται με  αριθμούς ακολουθώντας τις πυθαγο­ρικές αρχές.

Βακχuλίδης: 518/450 π.α.χ.χ.

Γεννη­μένος στην Κέα από οικογένεια με μουσική παράδοση (η μητέρα του ήταν αδελφή του Σιμωνίδη), θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της χορικής ποίησης. Συνέθεσε παρθένια, προσόδια, παιάνες, ύμνους, ερωτικά άσματα.

Δάμων: 5ος π.α.χ.χ αιών.

Γεννημένος στην Αθήνα στο δήμο Οα, υπήρξε φιλόσοφος και θεωρητικός, θεωρείται από τους σημαντικότερους θεωρητι­κούς της μουσικής. Μαθήτευσε δίπλα στον σοφιστή Πρόδικο και στον μουσικό Λαμπροκλή, υπήρξε δάσκαλος του Δράκοντα, του Περικλή και ίσως του Σωκράτη. Άσκησε μεγάλη επίδραση στους δημόσιους άνδρες της επο­χής του, στον Περικλή εισηγήθηκε τολμηρές πολιτικές θέσεις που είχαν σαν αποτέλεσμα να εξοριστεί, αναφέ­ρεται στην Πολιτεία, και στον Λάχη , του Πλάτωνα. Οι απόψεις του για την εσώτερη σχέση της ψυχής προς την μουσική αναφέρονται στον Αθήναιο. Από τα συγγράμματά του έχει διασωθεί ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του Αρεόπαγος.

Ευριπίδης: 480/406 π.α.χ.χ.

Γεννή­θηκε στη Σαλαμίνα και πέθανε στη Μακεδονία, από τη μουσική του , έχουν διασωθεί μόνο δυο μικρά αποσπάσματα, ένα μέρος από το πρώτο , στάσιμο του Ορέστη, και ένα απόσπασμα από την lφιγένεια εν Αυλίδι. Τα τραγούδια του επιβίωσαν για αιώ­νες μέσω προφορικών κυρίως πηγών. Έγραψε 92 δράματα και κέρδισε πέντε φορές σε δραματικούς αγώνες.

Εχέμβροτος: 7ος / 6ος π.α.χ.χ αιών.

Με καταγωγή από την Αρκαδία κέρδισε το πρώτο βραβείο στους αυλωδικούς αγώνες στα Πύθια το 587 π.α.χ.χ. αυτή ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που διαγωνίζονταν αυλητές και αυλωδοί καθώς στα επόμενα Πύθια οι αγώνες αυτοί καταργήθηκαν. Σε ανάμνηση της νίκης του αφι­έρωσε έναν ορειχάλκινο τρίποδα στο Θηβαίο Ηρακλή

Θαλήτας: 7ος π.α.χ.χ. αιών.

Αοιδός και μουσικός με καταγωγή από τη Γόρτυνα της Κρήτης. Θεωρείται από τους κυριότερους θεμελιωτές της δεύτερης μουσικής σχολής στη  Σπάρτη. Ήταν μαζί με τον Ξενόδαμο, Σακάδα και άλλους, από αυτούς που  εισήγαγαν τις γυμνοπαιδιές στη Σπάρτη. Επίσης ήταν και ένας από τους κυριότερους συνθέτες παιάνων. Η παράδοση θέλει τον Θάλητα να καλείται από την Σπάρτη  ύστερα από χρησμό του μαντείου των Δελφών για να σώσει την πόλη από λοιμό με τη μουσική του.

Ιέραξ: 7ος π.α.χ.χ. αιών.

Αυλητής και συνθέτης από το Άργος. Τ' όνομά του ήταν συνδεδεμένο με το ιεράκειο με­λος, του αποδίδονταν επίσης μια με­λωδία σόλο αυλού, η οποία λεγόταν ενδρομή και παιζόταν στους Ολυμπιακούς αγώνες κατά το πένταθλο.

Κλονάς: 7ος π.α.χ.χ. αιών.

Συνέθε­σε ελεγείες και επικά τραγούδια , η καταγωγή του ήταν από την Τεγέ­α. Έζησε μετά τον Τέρπανδρο του οποίου την εφεύρεση του κιθαρωδι­κού νόμου ακολούθησε με την καθιέ­ρωση του αυλωδικού νόμου. Εφεύρε επίσης δύο αυλωδικούς νόμους τον απόθετο και τον σχοινίωνα και εισή­γαγε τα προσόδια.

Μελανιππίδης: 480/414 π.α.χ.χ.

Γνωστός συνθέτης διθυράμβων από τη Μήλο. Αποδίδονται σ' αυτόν πολ­λές καινοτομίες στη μελοποιία των διθυράμβων, με αποτέλεσμα ο δι­θύραμβος να έχει μια πιο ελεύθε­ρη σύνθεση όπως ο νόμος δίχως τις στροφές και αντιστροφές, επίσης προσέθεσε 120 χορδή στη Κιθάρα. Ανήκει στους καινοτόμους του 5'" αιώνα που απομακρύνθηκαν από την μουσική παράδοση. Πέθανε στην Μακεδονία που είχε πάει μετά από πρόσκληση του Περδίκκα Β.

Νικόμαχος ο γερασηνός: 2ος μ.α.χ.χ.. αιών.

Πυθαγόρειος μαθηματικός και θεωρητικός της μουσικής. Έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο Αρμο­νικής Εγχειρίδιον, στο οποίο εκθέ­τει τις πυθαγόρειες αρχές πάνω στη μουσική.

Ξενόκριτος: 7ος π.α.χ.χ, αιών.

Μου­σικός από τους Λοκρούς της Ιταλίας. Θεωρήθηκε ο εφευρέτης της λο­κρικής αρμονίας, αποδίδεται και σ' αυτόν η εισαγωγή των γυμνοπαιδιών στη Σπάρτη. Τα θέματα των τραγουδιών του είχαν ηρωικό χαρακτήρα.

Πίνδαρος: 522/446 π.α.χ.χ,

Ο μεγα­λύτερος λυρικός ποιητής της Ελλά­δος γεννήθηκε στις Κυνός Κεφαλές και πέθανε στο Άργος. Καταγόταν από οικογένεια μουσικών, δίπλα στο θείο του παίρνει τα πρώτα μαθήμα­τα, ενώ και ο πατέρας του ο Δαϊφα­ντος ήταν επαγγελματίας μουσικός, σπούδασε μουσική δίπλα στο Λά­σο τον Ερμιονέα έναν διακεκριμένο , μουσικό του 6ου αιώνος. Ο Πίνδαρος συνέθεσε ύμνους, παιάνες διθυράμ­βους, προσόδια, παρθένια, εγκώμια, θρήνους και πάνω απ' όλα επίνικους. Ως μουσικός παρέμεινε πιστός στις παραδοσιακές αρχές και γι αυτό βρήκε μεγάλη απήχηση στους 'Ελ­ληνες. Από το μεγάλο έργο αυτού , του σπουδαίου μουσικού δεν έχει δι­ασωθεί τίποτα.

Τέρπανδρος: 7ος π.α.χ.χ. αιών.

Γεννήθηκε στην Άντισσα της Λέσβου και θεωρείται ως ο θεμελιωτής της ελληνικής μουσικής. Σ' αυτόν αποδίδονται αρκετές μουσικές καινο­τομίες : η επέκταση του επτάχορδου στο οκτάχορδο με παράλειψη της τρίτης στη δωρική αρμονία και προσθήκη της νήτης. Η καθιέρωση και ονομασία των κιθαρωδικών νόμων. Ο μετασχηματισμός της μελωδικής , απαγγελία των αοιδών σε πραγματική μελωδία  Η εισαγωγή των κιθαρωδικών προοιμίων στα επικά τραγούδια , η εφεύρεση του βάρβιτου. Ο Τέρπανδρος πήγε στη Σπάρτη όπου πήρε το πρώτο βραβείο στους μουσικούς  αγώνες των Καρνείων και νίκησε τέσσερις συνεχόμενες φορές στα Πύθια. Έζησε το μεγαλύτερο µερος της ζωής του στη Σπάρτη όπου οι «Λακεδαιμόνιοι τον Λέσβιον , ωδόν ετιμησαν»

Φήμιος:

Αοιδός ο οποίος αναφέρε­ται στην Οδύσσεια, έζησε στο πα­λάτι του Οδυσσέα και τραγουδούσε τη νοσταλγία των Ελλήνων για τον πόθο του γυρισμού. Ψυχαγωγούσε τους μνηστήρες και μετά την επιστροφή του Οδυσσέα κινδύνεψε να σκοτωθεί.

 

 

[Θρόνα]

Άμα βάλανε ένα bot να μιλήσει τα ελληνικά δεν εκπλήσσομαι που υπήρχαν τέτοια σχόλια. Γιατί φυσιολογική ανθρώπινη φωνή δεν είναι

νομίζω είναι φυσική φωνή

 

εξαιρετική δουλειά για την προσωδία έχει κάνει ο Άρης Ρέτσος:

http://www.politeianet.gr/books/-koan-cd-sofokleous-antigoni-140419

 

σχετικά με την ερρασμιακή προφορά, καταρρίπτεται από τον λοιμό / λιμό στον Θουκυδίδη που και οι αρχαίοι Έλληνες τον προφέραν όπως τον προφέρουν και οι νέοι Έλληνες.

μια κουβέντα είπαμε και μας φλόμωσες με σεντόνια και βελέντζες. Δεν μπορείς να βάζεις μόνο το λινκ;

[Βασιλική Σιάπκα]

νομίζω είναι φυσική φωνή

μια κουβέντα είπαμε και μας φλόμωσες με σεντόνια και βελέντζες. Δεν μπορείς να βάζεις μόνο το λινκ;

δικό μου σχόλιο είναι από κάποιο φόρουμ το 2009, ειδάλλως θα έβαζα τον ιστοσύνδεσμο

δεν αντέχεις να διαβάζεις πάνω από 5 γραμμές;

[Θρόνα]

δικό μου σχόλιο είναι από κάποιο φόρουμ το 2009, ειδάλλως θα έβαζα τον ιστοσύνδεσμο

δεν αντέχεις να διαβάζεις πάνω από 5 γραμμές;

αντέχω οταν το επιλέγω.

υπάρχει και το σπόιλερ

[Βασιλική Σιάπκα]

αντέχω οταν το επιλέγω.

υπάρχει και το σπόιλερ

και να το ήξερα δεν θα το χρησιμοποιούσα. ως όλον ήταν το σχόλιο και δεν κόβεται.

υπάρχει και το ρολάρισμα στο ποντίκι για ό,τι επιλέγεις να μην αντέχεις

[Basilhs23___]

Οπ οπ οπ...Εδω έχουμε καλεεεεες δηλωσεις!!!

 

17.15-17,50!!!

 

 

ΡΕ ΛΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΣ?????????????????

 

Σε κάποιο χρονικό σημείο μεταξύ 17:30-17:40 παει να αναρωτηθεί αν η μάνα του Μ. Αλεξάνδρου τον έφερε πίσω, αλλά διακόβεται το βίντεο εκεί.

[Unabomber]

To all, PLEASE

 

[Θρόνα]

Π. Φάκλαρης: http://www.thetoc.gr/politismos/article/amfipoli-oi-parastaseis-polu-pithanon-na-milisoun-gia-to-nekro

Οι παραστάσεις πολύ πιθανόν να «μιλήσουν» για το νεκρό

Αν και αχνές, οι ανθρώπινες παραστάσεις της Αμφίπολης είναι πιθανόν να δώσουν σημαντικά στοιχεία για τον νεκρό. Ποτέ, δεν έχει διακοσμηθεί επιστύλιο αλλά ζωοφόρος.

«Αν είναι μια σκηνή συμποσίου, ένα κυνήγι, μια μάχη, βεβαίως και θα μας δώσουν στοιχεία για την ιδιότητα του νεκρού. Είναι πολύ πιθανό να δώσουν πληροφορίες σημαντικές για το νεκρό του τάφου»

[salonico]

Σημαντικό: ο Φάκλαρης λέει ότι μέχρι σήμερα επιστύλια ζωγραφισμένα δεν εχουν βρεθεί.

Ισως πρόκειται για ζωφόρο, τη ζώνη δηλαδή πάνω από το επιστύλιο.

[Zus]

Μάχη της Ισσού και γίναμε

[salonico]

Meanwhile στα βόρεια σύνορα μας οι σκοπιανοί βρήκαν λέει το χωριό που έζησε η Ευρυδίκη, γιαγιά του Μεγαλου Αλεξάνδρου

Γεια σου Finn με τις ωραίες σου πληροφορίες!

Εχουμε link;

[Θρόνα]

Ντόροθι Κινγκ: Το λέιζερ θα λύσει το μυστήριο στην Αμφίπολη

http://www.protothema.gr/culture/article/428889/dorothi-king-to-leizer-tha-lusei-to-mustirio-stin-amfipoli

 

 (...) η περιγραφή των πρώτων ανθρώπινων παραστάσεων σε ζωφόρους στην τρίτη αίθουσα και το γεγονός ότι εξετάζονται με λέιζερ, «δείχνει» ότι ήταν ζωγραφισμένες. 

 

Σύμφωνα με την  Ντόροθι Κινγκ, παρόμοιες ζωγραφισμένες φιγούρες βρέθηκαν και στο εσωτερικό του τάφου του Εκατόμνου, στην περιοχή Μύλασσα της Καρίας στην Τουρκία, ενώ όπως τονίζει, σε αντίθεση με τα γλυπτά, «αυτού του είδους τα έργα ζωγραφικής μπορεί να εξασθενίσουν και να εξαφανιστούν γρήγορα», εάν δεν τα προσέξει και δεν τα χειριστεί κανείς σωστά.Στη συνέχεια, η Κινγκ παραθέτει ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη του κ. Τασούλα, σημειώνοντας ότι η ίδια είχε δίκιο όταν ισχυρίστηκε ότι το γέμισμα των δωματίων με χώμα έγινε για να σταματήσει η κατάρρευση του Τύμβου.

[Finn]

Γεια σου Finn με τις ωραίες σου πληροφορίες!

Εχουμε link;

http://www.dnevnik.mk/default.asp?ItemID=21127CCCDC882A478B9BB38E6B57BD6B

[Getta Robo]

http://www.dnevnik.mk/default.asp?ItemID=21127CCCDC882A478B9BB38E6B57BD6B

Finn, κατι Βουλγαροι μου ειπανε πως στα Σκοπια συζητουνε να καταφυγουν δικαστικος για τις ερευνες στην Αμφιπολη, μιας και αφορουνε τους προγονους τους και δεν τους εχουμε δωσει την δυνατοτητα για κατι τετοιο.

Εχεις διαβασει εσυ κατι τετοιο, και αν ναι εχεις καποια πηγη;

[Finn]

Για ράδιο αρβύλα μου κάνει. Ακόμη και στα πιο hardcore ανθελληνικά fora τους δε διάβασα κάτι τέτοιο. Συνεχίζουν να πιστεύουν ότι θα βρούνε τον τάφο στα δικά τους χωράφια! Επίσης καμαρώνουν που έχουν έχουν στο αρχαίολογικο τους τη ρεπλικα της σαρκοφαγου του Μ.Α