Editorial: Μα τι θα γίνει τέλος πάντων μ’ αυτό το επί πληρωμή περιεχόμενο;

[Ocelote]

Το θέμα της εβδομάδας στον διεθνή Τύπο και τις gaming κοινότητες στο διαδίκτυο ήταν το δίχως άλλο η απόφαση της Warner Bros. να προσφέρει ευκολότερα fatalities στο Mortal Kombat X έναντι χρηματικού αντιτίμου.Για όσους δεν γνωρίζουν τα καθέκαστα, οι παίκτες έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν 5 εύκολα fatalities, γλιτώνοντας τους σύνθετους συνδυασμούς πλήκτρων έναντι $0,99 ενώ για πιο… massive καταστάσεις, υπάρχει και πακέτο με 30 fatalities το οποίο διατίθεται στην τιμή των $4,99. Με λίγα λόγια, το νέο Mortal Kombat όχι απλά ξεπουλά το πιο γνωστό στοιχείο του που τυγχάνει να είναι και μία κίνηση (ούτε λόγος για πρόσθετο περιεχόμενο) αλλά το κάνει και με τη μορφή… αναλώσιμου!

 

Ουκ ολίγοι ήταν εκείνοι που έσπευσαν να κατακεραυνώσουν τη Warner για την επιλογή της και εδώ που τα λέμε όχι αδικαιολόγητα. Δεν αντιλαμβάνονται όμως κάτι πάρα πολύ βασικό: η Warner και η κάθε Warner έχει ως στόχο το κέρδος, όπως συμβαίνει με κάθε φυσιολογική εταιρεία στον μάταιο τούτο κόσμο. Ως εκ τούτου, αν μπορεί να εκμεταλλευτεί την έλλειψη υπομονής και το γεγονός πως οι σύγχρονοι παίκτες έχουν “καλομάθει” σε εύκολα παιχνίδια που ελάχιστα τους ταλαιπωρούν, προκειμένου να έχει μεγαλύτερο κέρδος, θα το κάνει και εδώ που τα λέμε, έτσι πρέπει.

 

Το ανάθεμα θα πρέπει να βαρύνει όλους εκείνους που θα πέσουν στην παγίδα και θα αγοράσουν τα εύκολα fatalities: αυτοί οι φυγόπονοι καλοπερασάκηδες ή κατά κάποιους, “casual gamers”, θα ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό αν μετά από μερικά χρόνια αναπολούμε το “day 1 DLC” με τις έξτρα αποστολές, χάρτες και όπλα…

 

Τα περίφημα "εύκολα fatalities". Δώστε βάση στην έννοια του αναλώσιμου.

Εν έτει 2015, οι παίκτες δεν έχουν την υπομονή που είχαν κάποτε οι ίδιοι ή οι προκάτοχοί τους. Μην πάτε μακριά: οι 30άρηδες δοκιμάστε να παίξετε το remake ενός τίτλου στον οποίο είχατε “γράψει” ώρες επί ωρών πριν από 15-20 χρόνια και θα καταλάβετε τι εννοώ. Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το Ducktales το οποίο μάλιστα είχα τερματίσει κιόλας στο NES. Ε, δεν κατάφερα να περάσω ούτε μία πίστα! Μία, έτσι, για δείγμα. Κατέληξα να αναρωτιέμαι παρέα με έναν καλό μου φίλο πώς στο καλό παίζαμε τότε παιχνίδια σαν κι αυτό και μάλιστα όχι απλά τα παίζαμε αλλά τα τερματίζαμε κιόλας.

 

Εννοείται πως δεν έχω την απαίτηση οι εταιρείες να μας “σερβίρουν” το περιεχόμενο των 90s, απλά μέσα στην όλη πρόοδο που έχει σημειώσει το gaming, παρατηρώ πως σε πολλές περιπτώσεις, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με τους λεγόμενους ΑΑΑ τίτλους, ο παίκτης περιορίζεται σε έναν περισσότερο παθητικό ρόλο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

 

Πριν μερικά χρόνια στο στόχαστρο των παικτών είχε βρεθεί η κακιά EA με το Season Pass της: ήταν η εποχή που κάθε μα κάθε τίτλος συνοδευόταν και από πρόσθετο περιεχόμενο που διατίθετο στην πορεία, το λεγόμενο downloadable content ή DLC, και για να μην αγοράζουν καθετί ξεχωριστά, οι παίκτες μπορούσαν να καταβάλλουν εξ αρχής ένα ποσό γύρω στα $20/20€ και να τα έχουν όλα στο πιάτο. Την αρχή βέβαια είχε κάνει το LA Noire της Rockstar με “τιμή γνωριμίας” για το Season Pass του τα $10.

 

Η EA είχε την τιμητική της σε ό,τι αφορά το online κομμάτι γενικότερα με το περίφημο Online Pass: το κάθε παιχνίδι συνοδευόταν από έναν κωδικό ο οποίος ενεργοποιούσε το online περιεχόμενό του –multiplayer, DLC και όλα τα σχετικά. Αν κάποιος αγόραζε μεταχειρισμένο τίτλο λοιπόν και ενδιαφερόταν για το online τμήμα του, καλείτο να πληρώσει συνήθως $10/10€: Mass Effect 2, Dragon Age: Origins και όλοι οι τίτλοι της EA Sports, αρχής γενομένης από το Tiger Woods PGA Tour 10 φρόντιζαν να προσγειώσουν τους παίκτες στην –ακριβή- πραγματικότητα.

 

Οι εταιρείες προσπαθούν να πουλήσουν. Παλαιότερα ένα videogame αντιστοιχούσε για την εκάστοτε εταιρεία σε μία συναλλαγή: ο λιανέμπορος πουλούσε, ο καταναλωτής αγόραζε και αφού οι διάφοροι μεσάζοντες είχαν πάρει τις προμήθειές τους, εκείνη κρατούσε το υπόλοιπο.

 

Με την Τεχνολογία να έχει πραγματοποιήσει αλματώδη πρόοδο στο μεταξύ ωστόσο, το προϊόν του τότε έχει δώσει τη θέση του στην υπηρεσία του σήμερα: η αγορά του videogame είναι απλά η αρχή της σχέσης παίκτη-εταιρείας. Το DLC που θα κυκλοφορήσει στην πορεία, το expansion, το sequel, μικροσυναλλαγές όπως αυτή των fatalities του Mortal Kombat, ακόμα και το δωρεάν multiplayer, όλα παίζουν τον ρόλο τους στη μεγιστοποίηση των εσόδων μιας εταιρείας από μία κυκλοφορία.

 

Πριν βιαστείτε να κατηγορήσετε τα μεγάλα ονόματα του χώρου για απληστία, σκεφτείτε πως τα 2 εκατ. πωλήσεις που χρειάζονταν κάποτε ώστε ένας τίτλος να ήταν αυτό που αποκαλούμε break even, έγιναν στην πορεία 4 και έκτοτε το νούμερο έχει ανέβει κι άλλο. Η ανάπτυξη και η προώθηση ενός ΑΑΑ τίτλου στοιχίζουν και οι εταιρείες πρέπει να βρουν τρόπο να φέρουν τα χρήματα αυτά πίσω και μάλιστα με ένα κάποιο κέρδος.

 

O κακός χαμός για ένα και μόνο Season Pass. Όχι και άδικα πάντως, εδώ που τα λέμε. Η εταιρεία εξασφαλίζει ότι οι παίκτες θα πληρώσουν εξ' αρχής ένα ποσό που αντιστοιχεί περίπου στο 1/3 της αρχικής τιμής του τίτλου για μια χούφτα (μπροστά στον υπόλοιπο κύκλο ανάπτυξης) πρόσθετο περιεχόμενο. Όχι κι άσχημα.

Πριν από 5-6 χρόνια λοιπόν ήταν η ΕΑ και η Activision που άκουγαν τα εξ αμάξης λόγω της απόφασής τους να πλαισιώνουν τα περισσότερα παιχνίδια τους με έξτρα περιεχόμενο, ζητώντας βέβαια και έξτρα χρήματα. Ακόμα θυμάμαι τον χαμό που είχε γίνει με εκείνη την περίφημη πανοπλία για το άλογο του παίκτη στο Oblivion, το πρώτο DLC που είχε κυκλοφορήσει ποτέ. Όπως επίσης δεν αγνοώ το γεγονός πως για να παίξει κανείς ένα παιχνίδι της σειράς Forza στο Xbox με όλο του το περιεχόμενο διαθέσιμο, θα ξεπεράσει το κατοστάρικο και βλέπουμε…

 

Όλα αυτά ωστόσο, δεν είναι τίποτε περισσότερο από τάσεις για τις τύχες των οποίων αποφασίζουν οι ίδιοι οι παίκτες. Οι εταιρείες επενδύουν εργατοώρες στην ανάπτυξη πρόσθετου περιεχομένου, “διευκολύνουν” τους παίκτες απλοποιώντας διαδικασίες και διεργασίες για λογαριασμό τους με το αζημίωτο, εισάγουν μικροσυναλλαγές σε κάθε ευκαιρία και γενικώς, πειραματίζονται. Είναι στην ευχέρεια των παικτών και μόνον εκείνων το αν όλα αυτά θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν: ποια εταιρεία θα συνεχίσει να επενδύει σε ένα προϊόν/υπηρεσία χωρίς ζήτηση;

 

Η Warner λοιπόν κάνει ένα πείραμα στοχεύοντας στο mainstream κοινό, σε όλους εκείνους που δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν για ώρες με το Mortal Kombat X –για τους υπόλοιπους, τους “hardcore”, υπάρχουν και οι πρόσθετοι χαρακτήρες, εννοείται κι εκείνοι επί πληρωμή. Ό,τι κι αν βγει από την κίνησή της, κέρδος θα της αποφέρει. Σφυγμομετρεί το κοινό και καταλήγει σε συμπεράσματα που θα της φανούν το δίχως άλλο χρήσιμα στο μέλλον.

 

Αυτό που ίσως να μην αντιλαμβανόμαστε επί του παρόντος είναι πως βάσει αυτών ακριβώς των συμπερασμάτων θα αποφανθεί η βιομηχανία αν το πείραμα της Warner εν τέλει πέτυχε ή όχι. Και δυστυχώς τις συνέπειες του πειράματος αυτού θα τις “λουζόμαστε” για χρόνια: ευκολότερες ντρίπλες σε PES και 2K, rollback στα Forza, auto-headshots στα Call of Duty, ταχύτερο levelling στα Dragon Age και πάει λέγοντας. Αυτό είναι αλήθεια το gaming που θέλουμε;

Επεξ/σία 20 Απριλίου 2015 από Ocelote

[paparovic]

Καλή ιδέα!

[x_vagos_x]

Είναι απλό κατ' εμέ.

 

Θέλω free-to-play, όσο παραμένει free-to-win.

 

Δεν θέλω free-to-play αλλά ταυτόχρονα pay-to-win.

 

Αν μπορεί κάποια εταιρία να βγάλει χρήματα με το πρώτο σενάριο, τότε it's fine by me.

[Sellers]

 Ντάξει, μερικοί είστε γύφτοι. 30 fatlities, 5 δολάρια. ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕ!

[Talepwros]

Παρακαλω να μην τσουβαλιαζουμε ολους τους 30ρηδες γιατι και εγω αγορασα το DuckTales Remastered και μια χαρα ανετα το τερματησα οπως εκανα και στο GameBoy.

Στο συγχρονο gaming τα παιχνιδια ειναι μιας χρησης ,θελουν να τα αγορασεις, τα τελειωσεις γρηγορα γρηγορα και να πας να αγορασεις το επομενο.Απειρες ζωες, αυτοματο checkpoint μερικα second πριν χασεις και dlc αν ακομα και ετσι δυσκολευεσαι.

Η κατρακιλα ξεκινησε απο αυτους που ειχαν Playstation για να παιξουν μονο PRO.

[arc]

Αντί για σεντόνι θα μπορούσες να γράψεις «Αντισταθείτε και μην πληρώνετε για pay fatalities γιατί θα το εφαρμόσουν όλοι». Είτε θες/θέλω/θέλουν η αλλαγή θα εφαρμοστεί. Τα εμπορικά λογισμικά/παιχνίδια έχουν στόχο το κέρδος, είτε αυτό έρχεται με την αρχική αγορα ή με pay-per-use. Τις εταιρείες τις συμφέρει το δευτερο γιατί ετσι αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά και το θέμα της πειρατείας. 

 

Η λύση ειναι απλή. Αν κάτι δεν μου αρέσει ή δε το χρειάζομαι τοτε δεν το αγοράζω.

[Gtr34]

Οι δωρεάν κωδικοί που χρησιμοποιούσαμε για να έχουμε ευκολίες στα παιχνίδια, θα γίνουν επί πληρωμή.

 

Καλή σας διασκεδαση!

[tara493]

Οι δωρεάν κωδικοί που χρησιμοποιούσαμε για να έχουμε ευκολίες στα παιχνίδια, θα γίνουν επί πληρωμή.

Καλή σας διασκεδαση!

 

Δεν θέλω να φανταστώ τότε σε πόσα χρήματα μεταφράζεται, ιδίως αν ο λογαριασμός είναι στο τέλος σε παιχνίδια του τύπου Gta V.

[Voodooman]

Το πολύ καλό άρθρο θίγει τέσσερα θέματα, τις μικροσυναλλαγές, την επί πληρωμή "απόκτηση" ευκολότερου gameplay, την δυσκολία των σύγχρονων τίτλων. και το θέμα των DLC

Το πρώτο είναι θεμιτό για εμένα. Αποκτάς δωρεάν ένα παιχνίδι, παίζεις σχετικά ελεύθερα και  αν θέλεις να κάνεις τη ζωή σου λίγο ευκολότερη ή να αναρριχηθείς στην ιεραρχία της κοινότητας του παιχνιδιού, πρέπει να πληρώσεις. Με αυτό το πονηρό κολπάκι έχουν καταφέρει να αποσπάσουν από εμένα, έναν μεγάλο σφιχτοχέρη σε αυτά τα πράγματα, περίπου €12 το Real Racing 3 και άλλα τόσα το...το... Big Hero 6, και τα δύο στο τάμπλετ...

Το δεύτερο θέμα είναι κατάπτυστο και δεν χρίζει καν συζήτησης, συμφωνώ απόλυτα με την στάση του συντάκτη.

Το θέμα της ευκολίας/ελαφρότητας των σύγχρονων τίτλων είναι ένα τεράστιο θέμα, μόλις χθες "καβγάδιζα" με συνφορουμίτη παραδίπλα για το Pillars of Eternity. τελείως επιγραμματικά, η αγορά πάει εκεί που την πάνε οι καταναλανωτές. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο, όπου οι δημιουργοί τροφοδοτούν τους καταναλωτές με εύπεπτους τίτλους, οι δε τους καταναλώνουν με χαρά, άρα οι μεν λαμβάνουν το μήνυμα ότι αυτό θέλει ο κόσμος και έτσι φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση όπου τα FPS κατήντησαν rail shooters και τα RPG hack n'slash. Και οι παλιοί gamers τί κάνουν; Αυτοί είτε δεν ασχολούνται πλέον, είτε έχουν φάει τα νιάτα τους στο Fallout, στο Baldur's Gate και στο Panzer General και τώρα πια θέλουν κάτι εντυπωσιακό και πιο ανάλαφρο, για να ξεδώσουν από τα βάσανα της ζωής. Και έχουν μείνει οι λίγοι που είναι ακόμη διατεθειμένοι να επενδύσουν χρόνο και προσπάθεια σε ένα βαθύ, δύσκολο και απαιτητικό παιχνίδι.

Τα DLCs τέλος είναι άλλη ιστορία. Παλιότερα δεν με απασχολούσαν, μέχρι να κυκλοφορήσουν είχα ήδη βαρεθεί το παιχνίδι και δεν ασχολιόμουν καν, αλλά τα πράγματα άλλαξαν και εδώ. Τώρα πια τα DLCs κυκλοφορούν μέσα στο πρώτο δίμηνο. Συνηθέστατα ούτε σε αυτές τις περιπτώσεις μασάω, αλλά τα καθάρματα του Assetto Corsa πήγαν και μου έβαλαν την Alfa Romeo V6 Ti στο DLC...Πείτε μου τώρα, κρίμα δεν είναι να μην την βγάλω για μία γρήγορη βόλτα στην Nordschleife;

[Chester_Nox]

Σαν gamer, πλέον πιστεύω ότι οι εταιρείες έχουν φτάσει σε ένα κωμικοτραγικο σημείο. Ξεκίνησα με Atari και έχω τώρα ps3 με 20+ games. Δεν έχω αγοράσει ούτε 1dlc, και δεν σκοπεύω. Όταν αγοράζεις ένα παιχνίδι 40-60€, και με ανούσια dlc (ένδυση, εξτρά χάρτες 20λεπτου κτλ) φτάνεις με 2-3 games + dlc να φτάνεις στο κόστος μιας next gen κονσόλας. Κάποτε ήταν η χαρά του να ξεκλειδώνεις το κάθε έξτρα (ώρες μέχρι που να βγάλω τον άχρηστο τον bosconovich, tekken 3), και τώρα όλα πλέον εξαγορασιμα. Κανονική απογοήτευση...

[e-tic]

Όπως αναφέρει και το άρθρο, οι εποχές που πληρώναμε άπαξ για έναν τίτλο (άντε μετά να αγοράζαμε και ένα -και μοναδικό- expansion) έχουν περάσει ανεπιστρεπτί...

 

Δυστυχώς ακόμα και το πιο μούφα παιχνιδάκι έχει πια ενσωματώσει την λογική pay-2-play (όχι μόνο pay-2-win) και σε αναγκάζει είτε να το παρατήσεις νωρίς είτε να πληρώνεις μηνιαίο πάγιο.

Το κακό βέβαια έχει παραγίνει με το mobile gaming και ειδικά τα κάθε είδους free-2-play (???????) παιχνίδια.

 

 

Προσωπικά έχω ξενερώσει με αυτή τη κατάσταση και το φωνάζω: ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ

 

Η λύση για εμένα είναι το retro gaming και -ίσως και λόγω ηλικίας και έλλειψης ελεύθερου χρόνου- δεν με ενοχλεί καθόλου.

[micos000]

 

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το Ducktales το οποίο μάλιστα είχα τερματίσει κιόλας στο NES. Ε, δεν κατάφερα να περάσω ούτε μία πίστα! Μία, έτσι, για δείγμα. Κατέληξα να αναρωτιέμαι παρέα με έναν καλό μου φίλο πώς στο καλό παίζαμε τότε παιχνίδια σαν κι αυτό και μάλιστα όχι απλά τα παίζαμε αλλά τα τερματίζαμε κιόλας.

 

Εγώ ξέθαψα έναν δυσκολούτσικο τίτλο που είχα τερματίσει παλιά, το Heart of Darkness και το ξανατερμάτισα, αν και με λίγο παραπάνω κόπο.

Μεγάλη χαρά!!!

Με την ευκαιρία ξανατερμάτισα και το Another World.

Το i want to be that guy - gaiden δεν μπορώ να το τερματίσω όσο κι αν προσπαθώ.

[seishirosakura]

Βέβαια η απόκτηση ευκολότερων fatality είναι περισσότερο cosmetic upgrade και όχι pay-to-win δεδομένου οτι για να φτασεις στο σημειο για fatality ο γύρος έχει τελειώσει (εκτός και αν έχει αλλαξει κάτι στα Mortal Combat πλέον).

 

Η gaming community ως σύνολο προς το παρόν δείχνει ακόμα μια σχετικη ωριμότητα οσον αφορά το εξαγοράσιμο "boosting" content ωστε παιχνίδια με απροκάλυπτο pay-to-win μοντέλο να μην επηζουν για ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διαστημα. Υπάρχει μια διαβάθμιση βέβαια από το αμιγώς cosmetic benefit ώς το ξεκαθαρο pay-to-win με παιχνίδια όπως το LoL να προσφέρουν ενα πολύ πιο ύπουλο και επικίνδυνο κατ' εμέ σύστημα που φλερτάρει με τα όρια μεταξύ των δυο.

 

Τώρα όσον αφορά τα DLC... ίσως από τις καλύτερες σύγχρονες ιδέες με πολυ κακή εκτέλεση. Η δυνατότητα να αγοράζεις επιλεκτικά στοιχεία περαιτέρω gameplay για τα οποία ενδιαφέρεσαι για μικρότερο αντίτιμο αντί για ολόκληρο expansion ήταν και είναι εξαιρετική αλλά:

i) μηδενική ανοχή για Day 0 DLC content - δεν δέχομαι να πληρώνω για ενα παιχνίδι που το DLC δεν ειναι προσθετο content αλλά αφαιρεμένο από το αρχικό (Mass Effect 3)

ii) θα ήθελα να το πανε ενα βήμα παραπέρα και να τμηματοποιήσουν τα DLC περαιτέρω γιατί αυτή τη στιγμή βάζουν στο ίδιο bundle την επιπλέον campaign με ενα σωρο cosmetic με αποτέλεσμα να μην αξιζει τη τιμή του.

 

Τώρα όσον αφορά τη δυσκολία των παιχνιδιών, ο καθένας παίζει το παιχνίδι που του αξίζει ή θεωρεί πως η ενασχόληση μαζι του αξίζει το χρόνο του. Καλώς ή κακώς δεν έχουμε τον ίδιο χρόνο οπως παλια να αφιερώσουμε σε παιχνίδια. Καλό, χρυσό το Myst αλλά ενώ το θεωρώ διαμαντι, σήμερα δε θα είχα τη δυνατότητα να το "ζήσω"

[anamenos]

δεν θα κάνω κάποια άλλα σχόλια , απλά θα πω τρομερό το άρθρο σου!!

[e-tic]

Εγώ ξέθαψα έναν δυσκολούτσικο τίτλο που είχα τερματίσει παλιά, το Heart of Darkness και το ξανατερμάτισα, αν και με λίγο παραπάνω κόπο.

Μεγάλη χαρά!!!

Με την ευκαιρία ξανατερμάτισα και το Another World.

Το i want to be that guy - gaiden δεν μπορώ να το τερματίσω όσο κι αν προσπαθώ.

 

Another World, Heart of Darkness, Abes Odyssey, Warcraft 2 & 3, C&C first decade, Dune 2000 είναι κάποιοι απο τους τίτλους που έχω ξεσκονίσει και ξανατερματίσει στο πρόσφατο παρελθόν.

Αυτά τα παιχνίδια κάθε φορά που τα παίζεις είναι όλο και πιο απολαυστικά!

 

Τα μόνα που δεν μπορώ να ξαναπαίξω είναι τα adventure (βλ. monkey island, day of the tentacle, sam & max κτλ) επειδή πια ξέρω τι πρέπει να κάνω και δεν χρειάζεται να ψάχνω.