Τα μισά (αν όχι όλα) πράγματα που λέει είναι ασυνάρτητα. Όχι μόνο από ηθικολογικής άποψης αλλά και από θέμα νοήματος, ενώ τα περισσότερα είναι τόσο ξεκάθαρα που δεν τίθεται κανένα θέμα παρερμηνείας.
- Γένεσις, 5: 5-27 ~ Βλέπουμε ανθρώπους να ζουν μέχρι και 969 χρόνια (Μαθουσάλας). Αυτοί που πέθαιναν νέοι πέθαιναν στα 300+. Μετά από λίγο τους καταρράστηκε (sic) ο Θεός να ζουν μέχρι τα 120, αλλά και πάλι υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν παραπάνω. Δεν παρερμηνεύεται.
- Γένεσις, 6: 4 ~ Άγγελοι συνουσιάζονταν με κοινές θνητές. Φυσιολογικό. Δεν παρερμηνεύεται.
- Γένεσις, 12: 10-16 ~ Ο Γενάρχης Αβραάμ εκπορνεύει τη γυναίκα του Σάρα, όχι μία αλλά δύο φορές, υποχρεώνοντάς την να πει στους Αιγυπτίους ότι είναι αδερφή του. Δεν παρερμηνεύεται.
- Γένεσις, 26: 6-9 ~ Ο γιος του Αβραάμ, Ισαάκ, κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα στη γυναίκα του τη Ρεββέκα. Δεν παρερμηνεύεται.
- Γένεσις, 19 ~ Από τα χειρότερα χωρία της Βίβλου. Έρχονται άγγελοι στο σπίτι του Λωτ στα Σόδομμα. Το πλήθος θέλει να τους "γνωρίσει" (Στη Βίβλο όπου γνωρίσει = γ@μήσει). Ο Λωτ αρνείται να παραδώσει τους Αγγέλους και αντιπροτείνει στο πλήθος να πάρει τις κόρες του, διαφημίζοντας την παρθενιά τους. Λίγο αργότερα και αφού έχουν ξεφύγει από την καταστροφή της πόλης από το φιλεύσπλαχνο Θεό, σε μια σπηλιά ο Λωτ τεκνοποιεί και τις δύο του κόρες οι οποίες τον είχαν μεθύσει γιατιί τους είχε λέιψει η ανδρική παρουσία. Δεν παρερμηνεύεται.
- Έξοδος, 20: 5 ~ «Εγώ ο Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος, που ανταποδίδω τις αμαρτίες των πατέρων επάνω στα παιδιά, μέχρι τρίτης και τετάρτης γενεάς εκείνων που με μισούν» Δεν παρερμηνεύεται.
- Αριθμοί, 22: 28-30 ~ Συνομιλία ανθρώπου και γαϊδουριού. Γιατί το φίδι δεν έφτανε. Δεν παρερμηνεύεται.
- Βασιλέων Α’, 11: 3 ~ Ο "τίμιος" Σολομών είχε γύρω στις 700 γυναίκες βασίλισσες και 300 παλλακίδες. Δεν παρερμηνεύεται.
- Βασιλέων Β’, 2: 23-24 ~ Παιδάκια κοροϊδεύουν τη φαλάκρα προφήτη. Αυτός προσεύχεται στον Κύριο και μετά από λίγο δύο αρκούδες κατεβαίνουν από το βουνό και κατασπαράζουν τα παιδιά. Δεν παρερμηνεύεται.
- Βασιλέων Α’, 16: 6, 8 , Χρονικών Β’, 16: 1 ~ Ο βασιλιάς Βαασά πεθαίνει και τον διαδέχεται ο γιος του ο Ασά. Μετά στον 36ο χρόνο της βασιλίας του Ασά, βλέπουμε τι έκανε ο Βαασά. Όλο το μεγαλείο της ασυναρτησίας. Ο κάθε συγγραφέας δεν μπορεί να αποφασίσει τι να διορθώσει από τους άλλους 50 συγγραφείς.
- Χρονικών Β’, 21: 20 & 22: 1-2 ~ Ο γιος ο Οχοζίας ήταν κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος από τον πατέρα του τον Ιωράμ. Δεν παρερμηνεύεται.
- Ιωνάς, 1: 17 & 2: 1, 10 ~ Ο Ιωνάς ζει τρεις μέρες στην κοιλιά, όχι μίας φάλαινας, αλλά ενός μεγάλου ψαριού. Δεν παρερμηνεύεται.
- Κατά Ματθαίον, 2: 16 ~ Σφαγή 14.000 νηπίων, η οποία πέραν του ότι δεν τεκμηριώνεται πουθενά, συνέβη σε πόλεις άντε των 2.000 κατοίκων.
- Κατά Ματθαίον, 1: 20-21, Κατά Λουκάν, 1: 26-31 ~ Κατά το Ματθαίο ο άγγελος ήρθε στον Ιωσήφ. Κατά το Λουκά ήρθε στη Μαρία.
- Κατά Ματθαίον, 1: 23-25 ~ Μέσα σε δύο γραμμές αλλάζει το όνομα του νεογνού μόνο και μόνο για "επιβεβαιώσει" όσες περισσότερες προφητείες μπορεί.
- Κατά Ματθαίον, 10: 24 ~ Ο "νεωτεριστής" Ιησούς δε φαίνεται να αποδοκιμάζει τη δουλεία.
- Κατά Μάρκον, 11: 12-14 ~ Καταράστηκε μια συκιά επειδή δεν έκανε σύκα... εκτός εποχής.
- Κατά Ιωάννην, 2: 19, Κατά Μάρκον, 14: 57-58 ~ Σύμφωνα με τον Ιωάννη, ο Ιησούς για να αποδείξει ότι είναι υιός τού Θεού, προκαλεί τούς Ιουδαίους να γκρεμίσουν τον ναό κι αυτός θα τον ανοικοδομήσει σε τρεις ημέρες. Ο Μάρκος όμως ισχυρίζεται ότι αυτό είναι ψέμα και δεν ειπώθηκε ποτέ. Δεν παρερμηνεύεται.
- Κατά Ματθαίον, 27: 52-53 ~ Μαζί με την ανάσταση του Ιησού έχουμε ολόκληρη παρέλαση νεκρών. Αλλά οι συγγραφείς της εποχής δε το θεώρησαν αρκετά σημαντικό για να γράψουν κάτι γι' αυτό.
- Κατά Ματθαίον, 28: 1-2, Κατά Μάρκον, 16: 1-5, Κατά Λουκάν, 24: 1-4, Κατά Ιωάννην, 20: 1-2 ~ Στην ανάσταση είναι που γίνεται ο κακός χαμός ανάμεσα στις διαφορετικές αφηγήσεις. Ο Ματθαίος μιλάει για τη Μαρία τη Μαγδαληνή και την άλλη Μαρία (μητέρα του Ιακώβου) που είδαν έναν άγγελο κυρίου. Ο Μάρκος μιλάει για τη Μαρία τη Μαγδαληνή τη Μαρία και τη Σαλώμη, οι οποίες είδαν και αυτές έναν άγγελο. Ο Λουκάς μιλάει για "μερικές" γυναίκες που είδαν δύο αγγέλους. Ο Ιωάννης μιλάει για τη Μαρία Μαγδαληνή μόνη της, η οποία απλά είδε την πέτρα ανοιχτή και έτρεξε στο Σίμωνα Πέτρο. Και υποτίθεται οι δύο από αυτούς τα έζησαν τα γεγονότα.
- Προς Κορινθίους Α’, 7: 1-2, 39, Προς Κορινθίους Α’, 11: 3-10, Προς Εφεσίους, 5: 2, 33, Προς Τιμόθεον Α’, 2: 11-14 ~ Απίστευτος μισογύνης ο Παύλος ο οποίος αναφέρει συνεχώς την κατωτερότητα της γυναίκας έναντι του άντρα. Φανταστείτε να διαβάζονταν οι επιστολές του στα νέα Ελληνικά.
- Προς Κορινθίους Α’, 7: 36 ~ Αν κάποια γυναίκα μείνει γεροντοκόρη τότε ο πατέρας της μπορεί να την κάνει γυναίκα του.
Και αυτά είναι μόνο μερικά από τα ασυνάρτητα, ανήθικα και κατάπτηστα κείμενα της "Αγίας" Γραφής. Μπορεί να πει κάποιος ότι πολλά από αυτά τα πράγματα δεν τα λαμβάνουμε με κυριολεκτική έννοια αλλά με μεταφορική. Αλλά εκεί είναι όλο το νόημα. Διαλέγουμε και παίρνουμε τα σημεία της βίβλου που μας αρέσουν και μας κάνουν σύμφωνα με τη σύγχρονη ηθική. Γίνεται κατανοητό ότι δε λαμβάνουμε την ηθική μας από τις γραφές, αλλά είναι αποτέλεσμα της εξελικτικής διαδικασίας. Φαντάσου τώρα να ακολουθούσε κάποιος μία ζωή σύμφωνα με τις προσταγές του βιβλίου αυτού.
Ας υποθέσουμε ότι το βιβλίο αυτό είναι Ο ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Έχει καμία σημασία ο χρόνος που γράφτηκε; Θες να πεις ότι ο λόγος του θεού δεν είναι αιώνιος και αλάθητος και αμετάβλητος;
Για να μιλήσουμε σοβαρά όμως τώρα σχεδόν όλα τα παραπάνω τα δικαιολογείς λέγοντας ότι γίνονταν σε μία άλλη εποχή που τα ήθη ήταν διαφορετικά. Ακριβώς. Αυτό το βιβλίο είναι ένα κατάλοιπο ενός λαού νομάδων της εποχής του χαλκού σε μία προσπάθειά του να επιβιώσει ανάμεσα σε άλλους λαούς είτε ισχυρότερους είτε περισσότερο τεχνολογικά εξελιγμένους. Και αναρωτιόμαστε τώρα εμείς του 21ου αιώνα. Πραγματικά χρειαζόμαστε αυτό τα βιβλίο να μας δείξει τι είναι ηθικό και τι όχι; Η βίβλος πλασάρεται ως θεόπνευστη, αλάθητη και ως το απόλυτο ηθικό βιβλίο. Δεν είναι τίποτα από τα τρία. Και το γεγονός ότι διαφωνείς με πολλά από τα αναίσχυντα που γράφει σημαίνει ότι η ηθική σου προέρχεται από αλλού και όχι από εκεί.
