ManolisVounisios

Ναι πολύ λογικό στα πλαίσια της παγκόσμιας προσπάθειας ελέγχου και παρακολούθησής μας. Facebook, Gmail, κλπ, κλπ, στην υπηρεσία ελέγχου κάθε ατόμου στον πλανήτη γη. Φακελωνόμαστε με πρωτοβουλία μας και υπό την έγκριση μας!

Στην κατάθεση υπεράσπισης της ενάντια σε συλλογική αγωγή που δέχτηκε, η Google δε δίστασε να παραδεχτεί ανοιχτά ότι οι χρήστες του Gmail αλλά και των υπολοίπων υπηρεσιών της δεν έχουν κανένα λόγο να τρέφουν ελπίδες περί ιδιωτικότητας των δεδομένων τους.Ο κολοσσός της αναζήτησης ανέφερε χαρακτηριστικά ότι όλοι όσοι εμπιστεύονται τα δεδομένα τους στους servers της Google θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι τρίτα πρόσωπα ή εταιρείες μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτά ακόμα και για διαφημιστικούς σκοπούς: “Όπως ακριβώς ο αποστολέας μιας επιστολής σε συνάδελφο του δεν είναι δυνατό να εκπλαγεί αν μάθει ότι ο βοηθός του παραλήπτη την άνοιξε, έτσι και οι χρήστες του Gmail δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται που κάποιος τρίτος μπορεί να διαβάσει τα μηνύματα τους. Όταν κάποιος εμπιστεύεται τα δεδομένα του συνειδητά σε third-party υπηρεσίες δεν θα πρέπει να έχει προσδοκιές περί ιδιωτικότητας.” Ωστόσο, όπως πολύ σωστά επισημαίνει η Consumer Watchdog, το παράδειγμα της Google δεν ευσταθεί μιας και ο δικός της ρόλος είναι αντίστοιχος με αυτόν του ταχυδρομείου που αναλαμβάνει τη μεταφορά της επιστολής: “Η αναλογία της Google είναι λανθασμένη: το να στέλνεις ένα email είναι σα να παραδίδεις ένα γράμμα στο ταχυδρομείο. Το τελευταίο αποστέλει το γράμμα στην αναγραφόμενη διεύθυνση δίχως να το ανοίγει και να διαβάζει τι γράφει. Έτσι ακριβώς όταν κάποιος στέλνει email περιμένει αυτό να αποσταλεί στον παραλήπτη της επιλογής του χωρίς να διαβαστεί από τη Google.” Πηγή: techgear

Εξαρτάται. Αν μιλάς ακριβώς για αυτό το "σεντόνι" δεν μπορώ να ξέρω την αντίδραση μου μιας και το έγραψα εγώ. Συνεχίζεις να αυτο-ρεζιλεύεσαι. Την λέξη "συνάδει" την χρησιμοποίησα απολύτως σωστά. Ρώτα έναν καθηγητή γιατί έχεις κολλήσει σε αυτό. Το μόνο παραδειγμα βέβαια που μπόρεσες να μου δώσεις απο τα χιλιάδες λάθη που είπες οτι τάχα είχα. Που ούτε καν αυτό βέβαια ήταν λάθος, απλώς κόλλησες γιατί ήθελες να κάνεις φθηνή κριτική στο κείμενο μου. Αν δεν ξέρεις σωστά Ελληνικά αυτά παθαίνεις. Ποιός βέβαια ξερει ολόσωστα? Ίσως και κανείς. Αλλά τουλάχιστον δεν πρέπει να επιμενει σε βαθμό ανοησίας όταν δεν ξέρει. Τουλάχιστον η κριτική των υπολοίπων είναι βάσιμη.

Εκτίθεσαι με τις ανοησίες που λες αλλά όπως φαίνεται είσαι συνηθισμένος να γίνεσαι ρεζίλι με αυτά που λες οπότε μάλλον δεν σε πειράζει.

Συνάδει = ταιριάζει. Μάθε Ελληνικά, επειδή δεν ξέρεις. Αν είχες 2ο και 3ο και 4ο. Προφανώς δεν είχες. Πιθανότατα εσύ προσπαθείς να κάνεις κάποιου είδους επίδειξη. Αποτυχημένα βέβαια. Και το σίγουρο και οχι πιθανό είναι ότι δεν έχεις τις ικανότητες/παιδεία ώστε να κατανοήσεις το κείμενο μου και έτσι προσπαθείς να το υποβαθμίσεις φέρνοντας το στο επίπεδο σου. Ή να το πω ακριβέστερα προσπαθείς να κάνεις τον εαυτό σου να μην φαίνεται τόσο ανίκανος. Δύσκολο κείμενο το κατανοώ, αλλά καμιά φορά καλό είναι να παραδεχόμαστε τα όρια μας. Ο εγωισμός βεβαια κυριαρχεί οπότε.... Εχεις 2-3 παραδείγματα για τις λάθος θέσεις? Ή πάλι λόγια του αέρα?

Φυσικά και ξέρω όλες οι λέξεις τι σημαίνουν. Ίσως με μπέρδευεις με τον εαυτό σου. Τα λάθη που έχω ποιά ειναι? 1-2 παραδείγματα? Και εσύ έχε υπόψη σου ότι μερικές φορές όταν ένα κείμενο δεν γίνεται κατανοητό εύκολα, μπορει και να γράφει κάτι σημαντικό.

Εγώ δηλαδή που το εγραψα όλο τι χρειάζομαι? Δεν είναι έτσι απλοϊκά τα πράγματα όπως τα λες.

Οι σκέψεις του Νίτσε περικλείονται αρχικά απά τα «». Οι υπόλοιπες είναι δικές μου σκέψεις.

Καλησπέρα. Θα ήθελα να μοιραστώ τις ανησυχίες μου. Γενικότερης φύσεως ανησυχίες. Και να ακούσω με προσοχή τις δικές σας απόψεις για το θέμα. Ο Νίτσε κάποτε είχε πει: «Η έννοια του "θεού" έχει επινοηθεί ως αντίθεση της ζωής - σε αυτή συνοψίζεται, σε μια τρομακτική ενότητα, κάθε τι ζημιογόνο, δηλητηριώδες, συκοφαντικό, κάθε μίσος για τη ζωή. Η έννοια του "υπερπέραν", του "αληθινού κόσμου", έχει επινοηθεί μόνο και μόνο για να υποβιβάσει τον μοναδικό κόσμο που υπάρχει - προκειμένου να μη διατηρηθεί για τη γήινη πραγματικότητά μας κανένας σκοπός, κανένας λόγος, κανένα καθήκον! Οι έννοιες της "ψυχής", του "πνεύματος" και, σε τελική ανάλυση, ακόμα και της "αθάνατης ψυχής" έχουν επινοηθεί για να περιφρονήσουν το σώμα, να το αρρωστήσουν -"ιερό"- για να αποδοθεί σε όλα τα πράγματα που αξίζουν μια σοβαρότητα στη ζωή στα θέματα διατροφής, στέγασης, πνευματικού επιπέδου, στη φροντίδα των ασθενών, την καθαριότητα, τον καιρό- η πλέον τρομακτική ξεγνοιασιά! Αντί της υγείας, η "σωτηρία της ψυχής" - θέλω να πω μια κυκλική τρέλα που πάει από τους σπασμούς της μετάνοιας στην υστερία της εξαγοράς! Η έννοια της "αμαρτίας" έχει επινοηθεί συγχρόνως με το εργαλείο βασανισμού που τη συμπληρώνει, την έννοια της "ελεύθερης βούλησης", για να μπερδέψει τα ένστικτα, για να κάνει τη δυσπιστία απέναντι στα ένστικτα μια δεύτερη φύση». Ποιός όμως πραγματικά συμπλέει με την παραπάνω αποψη? Να αρχίσουμε λέγοντας οτι η ευπιστία των ανθρώπων ξεπερνά ό,τι φανταζόμαστε. Ο πόθος τους να μη βλέπουν το προφανές, η επιθυμία τους για ένα πιο τερπνό θέαμα, ακόμη και αν ανήκει στην πλέον απόλυτη μυθοπλασία, η βούλησή τους για τύφλωση, δεν έχουν όρια. Καλύτερα θρύλοι, φαντασιοκοπήματα, μύθοι, παιδικά παραμύθια, παρά να γινόμαστε μάρτυρες στην αποκάλυψη της σκληρότητας του πραγματικού που μας αναγκάζει να ανεχόμαστε την προφανή τραγικότητα του κόσμου. Προκειμένου να εξορκίσει το θάνατο, ο Homo sapiens τον αποπέμπει. Προκειμένου να αποφύγει να έχει να λύσει ένα πρόβλημα, το διαγράφει. Το να πρέπει να πεθάνεις δεν αφορά παρά μόνο τους θνητούς: ο πιστός, αφελής και ανόητος, ξέρει πως είναι αθάνατος, πως θα επιζήσει από την οικουμενική εκατόμβη. Ο Μωυσής, ο Παύλος από την Ταρσό, ο Κωνσταντίνος, ο Μωάμεθ, στο όνομα του Γιαχβέ, του θεού, του Ιησού και του Αλλάχ, των χρήσιμων μυθευμάτων τους, δραστηριοποιούνται γύρω από τη διαχείριση σκοτεινών δυνάμεων που τους κατακλύζουν, τους ταλανίζουν και τους τυραννούν. Προβάλλοντας τη μαύρη τους κακία στον κόσμο, τον σκοτεινιάζουν ακόμη περισσότερο και δεν ξαλαφρώνουν από κανέναν πόνο. Η παθολογική αυτοκρατορία των ενορμήσεων θανάτου δεν θεραπεύεται με μια χαοτική, μαγική διάχυση, αλλά με φιλοσοφική δουλειά με τον εαυτό μας. Μια ορθώς διεξαγόμενη ενδοσκόπηση επιτυγχάνει την απώθηση των ονείρων και των παραληρημάτων με τα οποία τρέφονται οι θεοί. Η αθεΐα δεν αποτελεί θεραπεία αλλά ανακτημένη νοητική υγεία. Διαφωτισμός. Αυτή η δουλειά με τον εαυτό μας προϋποθέτει τη φιλοσοφία. 'Οχι την πίστη, την πεποίθηση, τους μύθους, αλλά τη λογική, τον ορθώς κατευθυνόμενο συλλογισμό. Ο σκοταδισμός, το πρόσφορο αυτά έδαφος για τις θρησκείες, καταπολεμάται με τη δυτική ορθολογιστική παράδοση. Μια ορθή χρήση της νοημοσύνης μας, η καθοδήγηση του πνεύματος μας σύμφωνα με την τάξη της λογικής, η ενεργοποίηση μιας πραγματικής κριτικής βούλησης, η γενική κινητοποίηση της ευφυΐας μας, η επιθυμία να εξελιχθούμε κόντρα στο ρεύμα, μας δίνουν την ευκαιρία να επιτύχουμε την απώθηση των φαντασμάτων. Εξ ου και μια επιστροφή στο πνεύμα του Διαφωτισμού που έδωσε το όνομά του στον 18ο αιώνα,τον αιώνα των Φώτων. Βεβαίως θα υπήρχαν πολλά να πει κανείς σχετικά με την ιστοριογραφία αυτού του άλλου Μεγάλου Αιώνα. Με όλα τα βλέμματα στραμμένα στη Γαλλική Επανάσταση, οι ιστορικοί του επόμενου αιώνα γράφουν εν συνεπεία μια ιδιόμορφη ιστορία. Εκ των υστέρων ευνοούμε ό,τι φαίνεται να δημιουργεί άμεσα το πρόσφατο ιστορικό γεγονός ή να συμβάλλει έντονα σε αυτό. Οι ειρωνικοί κατακερματισμοί του Βολτέρου, ο Μοντεσκιέ και οι τρεις εξουσίες του, ο Ρουσό του Κοινωνικού Συμβολαίου, ο Καντ και η λατρεία του της λογικής, ο ντ' Αλαμπέρ πρωτεργάτης της Εγκυκλοπαίδειας κ.λπ. Πράγματι, ευνοούμε κάποια Φώτα όχι και πολύ εκτυφλωτικά, Φώτα εμφανίσιμα και πολιτικώς ορθά. Ποθώ Φώτα πιο ζωηρά, πιο άπλετα, σαφώς τολμηρότερα. Διότι, κάτω από τη φαινομενική ποικιλότητα, όλος αυτός ο όμορφος κόσμος συνάδει μέσα στο θεϊσμό. Και όλοι καταπολεμούν πεισματικά τον αθεϊσμό, κάτι στο οποίο οι εκλεκτοί αυτοί στοχαστές προσθέτουν μια σταθερή, υπέρμετρη περιφρόνηση για τον υλισμό και την αισθησιοκρατία - φιλοσοφικές επιλογές που συνιστούν μια αριστερή πτέρυγα των Φώτων και έναν πόλο ριζοσπαστικότητας λησμονημένο μεν, πλην ικανό να επανέλθει σήμερα. Αυτόν που με ευαρεστεί. Ο Καντ διαπρέπει στη συγκρατημένη τόλμη. Η Κριτική τον καθαρού λόγου προτείνει, μέσα σε εξακόσιες σελίδες, ένα υλικό ικανό να τινάξει στον αέρα τη δυτική μεταφυσική, αλλά ο φιλόσοφος αρνείται. Ο διαχωρισμός μεταξύ πίστης και λογικής, νοουμένων και φαινομένων, καθιερώνει δύο χωριστούς κόσμους, είναι κι αυτό μια πρόοδος... Μια επιπλέον προσπάθεια θα είχε επιτρέψει ο ένας από τους δύο αυτούς κόσμους -η λογική- να διεκδικήσει δικαιώματα επί του άλλσυ - της πίστης. Και η ανάλυση να μη χαριστεί στο ζήτημα της πεποίθησης. Διότι, κηρύσσοντας τους δύο αυτούς κόσμους χωρισμένους, η λογική απαρνείται τις εξουσίες της; χαρίζεται στην πίστη, και η θρησκεία έχει σωθεί. Ο Καντ μπορεί λοιπόν να θέσει ως αρχή (!) (τι χρειάζονται τόσες πολλές σελίδες για να καταλήξει να θέσει ως αρχή...) το θεό, την αθανασία της ψυχής και την ύπαρξη της ελεύθερης βούλησης, τους τρεις στυλοβάτες κάθε θρησκείας. Και πάλι όμως, τι είναι Διαφωτισμός?? Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ή μήπως είναι? Ας το δούμε αναλυτικά. Η «εποχή της υποψίας» επιτρέπει στον 20ό αιώνα έναν πραγματικό διαχωρισμό της λογικής και της πίστης, ύστερα μια στροφή των ορθολογικών όπλων κατά των μυθοπλασιών της πίστης. Τέλος, ένα ξεκαθάρισμα του πεδίου και την ελευθέρωση ενός νέου χώρου. Σε αυτή την παρθένα μεταφυσική περιοχή μπορεί να δει το φως ένα πρωτάκουστο γνωστικό αντικείμενο: ας το ονομάσουμε αθεολογία. Ο όρος δεν αποτελεί νεολογισμό δικής μου παραγωγής: τον βρίσκουμε στον Ζορζ Μπατάιγ, ο οποίος αναγγέλλει ήδη από το 1950, σε μια επιστολή προς τον Ρε'ίμόν Κενό με ημερομηνία 29 Μαρτίου, την επιθυμία του να συγκεντρώσει τα βιβλία του που έχουν δημοσιευτεί από τον οίκο Gallimard σε τρεις τόμους με το γενικό τίτλο Τα πάντα γύρω από την αθεολογία. Το 1954 ο Μπατάιγ προτείνει ένα άλλο πλάνο, ορισμένα κείμενα που είχαν αναγγελθεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα δεν έχουν γραφεί, μερικά άλλα παραμένουν στα σκαριά, η εσωτερική οικονομία του έργου μεταβάλλεται αδιάκοπα. Αναγγέλλεται ένας τέταρτος τόμος: Η καθαρή επυτιχία, κι ύστερα ένας πέμπτος: Το ημιτελές σύστημα της μη γνώσης. Κανένας δεν θα δει το φως. Το έργο υπάρχει σήμερα, αλλά ως ένα συνονθύλευμα από πάρεργα και παραλειπόμενα. Από όλο αυτό το οριστικά ημιτελές έργο απομένει η αθεολογία, αυτή η έννοια σε ακληρία, και είναι μεγαλειώδης. Πέραν αυτής της εισαγωγικής Πραγματείας περί αθεολογίας, το γνωστικό αντικείμενο συνεπάγεται την κινητοποίηση πολλών και διαφόρων τομέων: ψυχολογία και ψυχανάλυση (εξέταση των μηχανισμών της μυθοπλαστικής ικανότητας), μεταφυσική (εντοπισμός των γενεαλογιών της υπερβατικότητας), αρχαιολογία (να κάνουμε να μιλήσουν τα εδάφη και τα υπεδάφη των γεωγραφιών των εν λόγω θρησκειών), παλαιογραφία (αποκατάσταση του αρχειακού κειμένου), ιστορία βεβαίως (να γνωρίσουμε τις επιστήμες, τις διαστρωματώσεις τους και τις κινήσεις τους στις περιοχές γέννησης των θρησκειών), συγκριτικές επιστήμες (διαπίστωση της διάρκειας κάποιων ενεργών νοητικών σχημάτων σε διάφορες εποχές και απομακρυσμένα μέρη), μυθολογία (έρευνα γύρω από τις λεπτομέρειες του ποιητικού ορθολογισμού), ερμηνευτική, γλωσσολογία, γλώσσες (να προβληματιστούμε γύρω από το τοπικό ιδίωμα), αισθητική (να ακολουθήσουμε την εικονική διάδοση των πεποιθήσεων). Ύστερα φιλοσοφία, προφανώς, διότι φαίνεται η πλέον ενδεδειγμένη να διέπει τη διάρθρωση μεταξύ όλων αυτών των κλάδων. Το έπαθλο; Μια φυσική της μεταφυσικής, άρα μια πραγματική θεωρία της ενυπαρξης, μια υλιστική οντολογία. Να πούμε τωρα μερικά πραγματα για την θεωρητική σκέψη περί θανάτου του θεού. Ο θάνατος του Θεού υπήρξε ένα οντολογικό τερτίπι, ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο συμφυές ενός 20ού αιώνα που έβλεπε παντού το θάνατο: θάνατος της τέχνης, θάνατος της φιλοσοφίας, θάνατος της μεταφυσικής, θάνατος του μυθιστορήματος, θάνατος της χροιάς, θάνατος της πολιτικής. Ας διακηρύξουμε λοιπόν σήμερα το θάνατο αυτών των κατά φαντασίαν θανάτων! Αυτές οι ψεύτικες ειδήσεις χρησίμευαν άλλοτε σε ορισμένους για να σκηνογραφήσσυν κάποια παράδοξα πριν τη μεταφυσική αλλαγή βιολιού. Ο θάνατος της φιλοσοφίας επέτρεπε βιβλία φιλοσοφίας, ο θάνατος του μυθιστορήματος δημιουργούσε μυθιστορήματα, ο θάνατος της τέχνης έργα τέχνης κ.λπ. Ο θάνατος του Θεού λοιπόν δημιούργησε ιερό, θείο,θρησκευτικό με το τσουβάλι. Κολυμπάμε σήμερα μέσα σε αυτά τα ύδατα καθαρμού. Προφανώς, η ανακοίνωση του τέλους του Θεού υπήρξε πολύ πιο πανηγυρική επειδή ήταν ψεύτικη... Θορυβώδεις διακηρύξεις, θεατρινίστικες ανακοινώσεις, τα τύμπανα ήχησαν χαρμόσυνα πριν την ώρα τους. Η εποχή μας καταπλακώνεται κάτω από τις πληροφορίες που τυγχάνουν του ίδιου σεβασμού όπως ο έγκυρος λόγος νέων προφητών, και η αφθονία δημιουργείται σε βάρος της ποιότητας και της αληθοφάνειας: ποτέ τόσες ψεύτικες πληροφορίες δεν εξυμνήθηκαν ως εξ αποκαλύψεως αλήθειες. Προκειμένου να αποδειχτεί ο θάνατος του Θεού θα χρειάζονταν βεβαιότητες, ενδείξεις, πειστήρια. Όμως όλα αυτά λείπουν... Ποιος είδε το πτώμα; Εκτός από τον Νίτσε, και πάλι... Ακριβώς όπως με το σώμα του εγκλήματος στον Ιονέσκο, θα είχαμε υποστεί την παρουσία του, το νόμο του, θα μας είχε κατακλύσει, θα βρομούσε και θα έζεχνε, θα είχε αποσυντεθεί λίγο-λίγο, μέρα τη μέρα, και δεν θα είχαμε παραλείψει να παρευρεθούμε σε μια πραγματική σήψη - με τη φιλοσοφική έννοια του όρου επίσης. Αντ' αυτού, ο Θεός, αόρατος εν ζωή, παρέμεινε αόρατος ακόμα και νεκρός. Ο εντυπωσιασμός της αναγγελίας... Ακόμα περιμένουμε τις αποδείξεις. Ποιος όμως θα μπορέσει να τις δώσει; Ποιος καινούργιος απερίσκεπτος θα βρεθεί γι* αυτό το ανέφικτο καθήκον; Διότι ο Θεός δεν είναι ούτε νεκρός ούτε ετοιμοθάνατος - αντίθετα με ό,τι νομίζουν ο Νίτσε και ο Χάινε. Ούτε νεκρός ούτε ετοιμοθάνατος, καθότι μη θνητός. Μια μυθοπλασία δεν πεθαίνει, μια ψευδαίσθηση δεν αποβιώνει ποτέ, ένα παιδικό παραμύθι δεν αναιρείται. Ούτε ο ιππόγρυπας ούτε ο κένταυρος υπόκεινται στους νόμους των πτηνών και των θηλαστικών. Ένα παγόνι, ένα άλογο, μάλιστα - ένα ζώο της μυθικής ζωολογίας όχι. Αλλά ο Θεός υπάγεται στη μυθική ζωολογία, όπως και μυριάδες άλλα πλάσματα καταχωρισμένα σε λεξικά με αμέτρητα λήμματα, μεταξύ Δήμητρας και Ποσειδώνα. Ο στεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος θα διαρκέσει όσο και το καταπιεσμένο πλάσμα, σαν να λέμε για πάνια... Εξάλλου πού θα είχε πεθάνει? Στη Χαρούμενη επιστήμη? Δολοφονημένος στο Ζιλς-Μαρία? από ένα φιλόσοφο εμπνευσμένο, τραγικό και μεγαλειώδη, που στοιχειώνει αλαφιασμένος το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα; Με ποιο όπλο; Ένα βιβλίο, πολλά βιβλία, ένα έργο; Με αφορισμούς, αναλύσεις, αποδείξεις, αναιρέσεις; Με ιδεολογικούς καβγάδες; Το αγχέμαχο όπλο των συγγραφέων... Μόνος, ο φονιάς; Καραδοκώντας; Σε συμμορία: με τον αβά Μελιέ και τον ντε Σαντ ως προστάτες προπάτορες; Δεν θα ήταν τάχα ένας ανώτερος Θεός ο δολοφόνος του Θεού αν υπήρχε; Και αυτό το ψεύτικο έγκλημα δεν κρύβει τάχα έναν οιδιπόδειο πόθο, μια ανέφικτη επιθυμία, μια ακατανίκητη πλην μάταια φιλοδοξία να έρθει σε αίσιο πέρας ένα καθήκον απαραίτητο για τη γέννηση της ελευθερίας, της ταυτότητας και του νοήματος; Δεν σκοτώνει κανείς μια πνοή, έναν αγέρα, μια μυρωδιά, δεν σκοτώνει ένα όνειρο, μια προσδοκία. Ο Θεός που κατασκεύασαν οι θνητοί καθ' υποσιασιοποιημένη εικόνα τους υπάρχει μόνο και μόνο για να κάνει εφικτή την καθημερινή ζωή παρά το δρομολόγιο του καθενός προς την ανυπαρξία. Όσο οι άνθρωποι θα πρέπει να πεθαίνουν, μια μερίδα ανάμεσά τους δεν θα μπορεί να αντέξει αυτή την ιδέα και θα εφευρίσκει υπεκφυγές. Δεν δολοφονεί κανείς μια υπεκφυγή, δεν τη σκοτώνει. Μάλιστα μάλλον εκείνη μας σκοτώνει: διότι ο Θεός θανατώνει ό,τι του αντιστέκεται. Κατά πρώτο λόγο τη Λογική, την Ευφυΐα, το Κριτικό Πνεύμα. Τα υπόλοιπα ακολουθούν λόγω αλυσιδωτής αντίδρασης... Ο τελευταίος θεός θα εξαφανιστεί μαζί με τον τελευταίο άνθρωπο. Ακούω απόψεις περί του κρίσιμου αυτού θέματος καθώς και διαφωνίες για τις διάφορες πτυχές του.