Λοιπόν, φτάνοντας στο Νεο Δελχι βγήκαμε έξω απο το αεροδρόμιο και πέσαμε σε χιλιάδες μικροκαμωμένους ανθρώπους, μυρωδιά καμένου/υγρασία/σκουπιδιών μια αποπνικτική ατμόσφαιρα. Απο την πρώτη μέχρι και την τελευταία στιγμή οι Ινδοί προσπαθούν να σε κλέψουν, μα στα παζάρια, μα στις αγορές, μα στα ταξί, μα στην διαμονή όλοι τους δεν έχουν τον Θεό τους.
Το καλύτερο ταξίδι ήταν γιατί είδα πράγματα που δύσκολα μπορώ να τα περιγράψω, απο το Ταζ Μαχάλ το οποίο κοιτούσα σαν μ@λ@κ@ς πάνω απο 1 ώρα με δέος και τώρα καταλαβαίνω πως βλέπουν οι ξένοι την ακρόπολη. Είδα ανθρώπους να παλεύουν για να ζήσουν, να έχουν έναν πάγκο 1χ1 και να πουλάνε 3 τσιπς 3 τσίχλες και 3 καραμέλες για να βγάλουν 10 ρούπια να φάνε ενα χυλό μια φορά την ημέρα και στο τέλος να κοιμηθούν κάτω απο τον πάγκο. ΌΜΩΣ δεν παραπονιούνται, δεν διαμαρτύρονται, φτώχεια υπάρχει πολλή αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και αφθονία φαγητού. Ήμασταν 3 φίλοι, εγώ 33 ετών, ο ξάδερφος μου 30 ετών και ενας φίλος μου 45 ετών. Ο ξάδερφος μου είχε ενα μικρό καρδιακό επεισόδιο και κάναμε εισαγωγή σε νοσοκομείο για να κάνει στεφανιογράφημα. Εκεί πληρώναμε μετρητοίς αλλα μας περιποιήθηκαν πάρα πολύ, ενημέρωση κάθε τρεις και λίγο, να μας ρωτήσουν αν θέλουμε να πιούμε να φάμε, να μας δώσουν ρόμπες και εξοπλισμό για να μπαινοβγαίνουμε, να μας εξηγήσουν την διαδικασία κ.λπ. Πήραμε 4 αεροπλάνα γιατί επισκεφθήκαμε 6 πόλεις (Νεο Δελχί, Αγκρα, Τζαιπούρ, Ουνταιπούρ, Βαρανάσι,Μουμπάι), πετάξαμε με την spicy και την air india και οι 2 πολύ καλες εταιρείες, στην ώρα τους φύγανε και άνετες. Το φαγητό στα ξενοδοχεία δεν τρώγεται, ούτε το πρωινό το οποίο είναι κάτι καυτερά ζουμιά και πουρέδες και μυρίζει άσχημα και έχει γεύση σάπιου λάστιχου. Να δείτε παιδιά το 5στερο ξενοδοχείο που ντρέπεσαι να πατήσεις και δίπλα κολλητά παράγκες και ούτε ο φτωχός να ζητιανεύει ούτε ο ξενοδόχος να τους απομακρύνει. Ζούνε αρμονικά! Έχουν ειδικό σώμα καταπολέμησης των βιασμών παρακλάδι της αστυνομίας Κοιμούνται όπου βρούν Δεν τσακώνονται με κανέναν για κανένα λόγο και κυρίως δεν θα το πιστέψετε δεν θυμώνουν για κανένα λόγο! Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι χάος επικρατεί στους δρόμους, ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει πάει όπου θέλει και όλοι μαζί κορνάρουν με αποτέλεσμα να πας να τρακάρεις ενα εκατομμύριο φορές, δεν θα ακούσεις κανένα να βρίζει δεν θα δεις κανένα να χειρονομεί!! Απίστευτο. Πολλα αγοράκια χέρι χέρι στο δρόμο και φιλάκια δημοσίως μεταξύ τους.
Όσο πιο βόρεια τόσο πιο ανορεξικοί και μικροκαμωμένοι, όσο πιο νότια τόσο πιο πολιτισμένοι και Δυτικοφέρνουν. Τα αγγλικά τους είναι ΑΚΑΤΑΛΑΒΙΣΤΙΚΑ. Έχουν θυρωρούς ΠΑΝΤΟΥ. Στα νοσοκομεία, πολυκαταστήματα, ξενοδοχεία, ζαχαροπλαστεία, φαρμακεία, μαγαζιά ρούχων. Έχουν λαικές ΠΑΝΤΟΥ, όλη η χώρα μοιάζει με μια λαική. Χρώματα, χρώματα παντού, στα σπίτια τους στα ρούχα τους στα φορέματα τους, στους δρόμους τους στα μνημεία τους, παντού. Στους δρόμους κυκλοφορούν ελεύθερα αγελάδες, ταύροι, γουρούνια, αγριογούρουνα, κότες, πίθηκοι, κατσίκες, ότι μπορεί να φανταστεί κανένας. Οι αγελάδες χέζουν , μαζεύουν τα κόπρανα και τα αποξηραίνουν και τα χρησιμοποιούν σαν κάρβουνο για να μαγειρέψουν, μαγειρεύουν παντού, στους δρόμους στις ταράτσες. Δεν φοβήθηκα πουθενά οτι θα με ληστέψουν. Αυτά.
α και φέτος θα παω χαλαρωτικές διακοπές γιατί τελευταία είμαι στην πίεση και σκέφτομαι για Βιετνάμ Καμπότζη Ινδονησία 20 μέρες αν κάποιος έχει πάει ας μας πει λεπτομέρειες. Του χρόνου Περού Βραζιλία Αργεντινη. Εκεί όμως θα είναι σαν το ταξίδι στην Ινδία περιπέτεια.
τελευταία να πω οτι εμείς οργανώσαμε το όλο ταξίδι, κλείσαμε τα εισιτήρια και τα ξενοδοχεία. Κανένα γκρούπ, κανένας ξεναγός καμία βοήθεια να μας υποδείξει που να πάμε τι να φάμε τι να κάνουμε. Αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί έχεις απόλυτη ελευθερία του χρόνου σου, κακό γιατί βλέπεις μεν τα μνημεία αλλα δεν καταλαβαίνεις 100% την ιστορία τους και την όλη φάση και ίσως χάνεις πολλά.
