EndlessNameless

Θυμάμαι μου λεγε για όνειρα τρελά για ταξίδια στου ανέμου τα φτερά. Κι ήταν μόνο δεκαεπτά. Ω στα μάτια μη με κοιτάς γιατί φεύγω μη με ρωτάς, γιατί φεύγω και πάω στης λήθης τη γη ξέρει μόνο οι δική μου η ψυχή. Αν πάνω κάτω λέει αυτό είναι από De Facto

Μερικά τι; Συγκροτήματα; Έγραψα κάποια στο ποστ πίσω. Αν θέλεις τώρα το σύνολο: http://www.metal-archives.com/browseC.php?c=84

Αν καθίσεις και το ψάξεις θα βρεις πολλά διαμάντια (και όχι μόνο στη σύγχρονη σκηνή). Απλώς έχω την εντύπωση ότι τα ελληνικά συγκροτήματα δεν έχουν συνέπεια. Βγάζουν τη μια μέρα ένα ντέμο, κόβουν αντιδράσεις, εμφανίζονται ξανά μετά από δύο χρόνια κτλ. Θέλει να κρατάς μια επαφή και φυσικά να 'χεις και σχετικά σταθερό line up. Βλέπετε τι γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις. Έλλειψη συνέπειας, συνεννόησης και φυσικά εγχώριων ευκαιριών είναι το πρόβλημα και όχι ποιότητας.

Λολ, συνάδελφος \m/ @Morbid Angel A call to take your hand for I'm at one with the daark how dare you come with me and again you must die!! Πολύ γαμάτη και ζεστή φωνή ο Vincent Έχω ακούσει το Blessed Are the Sick και το Altars of Madness που θεωρούνται από τα πλέον κλασικά. Καταλαβαίνω τι βρίσκουν οι άνθρωποι σ'αυτά αλλά γενικά πέρα από δυο τρία κομμάτια δε μ'έκαναν να θέλω να τα ξανακούσω. Το Gateways to Annihilation το βαρέθηκα τελείως όμως :\ @Metallica Τα 2/3 του Kill'em All, ολόκληρο το Ride The Lightning και τα 3/5 του Master of the Puppets τ'άκουγα ευχάριστα. Από 'κει και πέρα τίποτα. Παιδιά χαίρομαι που συμφωνούμε ως προς το "φαινόμενο" Metallica. Το μοναδικό "θαύμα" σε δαύτους είναι το πώς γίνεται να έχει τέτοια δημοτικότητα ένα συγκρότημα που έχει είκοσι χρόνια να βγάλει δίσκο που ακούγεται! Προσωπικά δεν πιστεύω καν ότι ηγούνταν του thrash κινήματος ή ότι έκαναν κάτι το ριζοσπαστικό. Δε λέω καλοί στην αρχή αλλά δε δικαιολογεί το χαμό που γίνεται μέχρι τώρα. Και όποιος ακούσει υλικό (demo ειδικά) από αρχές 80 συνειδητοποιεί ότι λίγο πολύ είχε διαμορφωθεί το είδος, δεν περίμεναν οι άνθρωποι τους Metallica! Απλώς έτυχε να είναι οι πιο τυχεροί. Αυτό το επιχείρημα που δεν τους πάω και καλά επειδή έκοψαν τα μαλλιά τους και άλλαξαν είναι γελοίο. Στο black album μακριά μαλλιά είχαν αλλά το πέταξα από την πρώτη στιγμή που το άκουσα κι ας μην είχα εμπειρία με το μέταλ τότε! Βρε ας γράφαν μουσική και ας είχαν κόψει και τα κεφάλια τους @Psychotic Waltz Πολλοί ωραίοι, το Social Grace ειδικά! Κρίμα να μην υπάρχουν συγκροτήματα σαν κι αυτούς! Τι θέλουν όλοι και προσπαθούν να γίνουν Dream Theater γαμώτο! now jupiter deceives the stars to dance in masqueraade with mars while sabbath moon casts shadows far to wake a final dawwn Σοβαρά; Αρκετοί πάντως φαίνεται να τους έχουν σε μεγάλη υπόληψη. Σαν τους Mutiilation ένα πράγμα και κάποια άλλα συγκροτήματα του χώρου που δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή...Όπως και να 'χει δεν είμαι φαν του minimal είδους. Από black metal προτιμώ πιο μελωδικές εκδοχές (πχ παλαιοί Satyricon και Dissection, κομμάτια όπως το Mother North και τα Nights Blood/Where Dead Angels Night είναι από άλλη σφαίρα, ανατριχιαστικές μελωδίες) ή viking (πχ Windir. Το instrumental break στο Arntor the Warrior είναι έπος) ή αρρωστημένη industrial φάση τύπου Thorns (σοκαριστικό άκουσμα). Δεν ακούω κανένα από αυτά συστηματικά αν και θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ με τα δύο πρώτα' date=' συνέχεια ξεχνάω να κατεβάσω τίποτα... [b']Firewind[/b] Τους θεωρώ αηδιαστικά κοινότυπους όπως άλλωστε όλα τα power project στα οποία εμπλέκεται o Gus. Ο Gus μάλιστα που σε μια συνέντευξή του στη μέταλ ζώνη του 1055rock (θεσσαλονίκης, ωραίες εποχές, την κόψανε τώρα οι μλκ) είχε δηλώσει ότι στόχος του ήταν να φτιάξει το πιο κλισέ συγκρότημα και όχι κάτι πρωτότυπο. Και το κατάφερε Nightfall Έχω διαβάσει μερικές συνεντεύξεις του τραγουδιστη, Ευθύμης νομίζω, και μου δόθηκε η εντύπωση ότι το παλικάρι το έχει καβαλήσει το καλάμι...Μουσική δε μου κάνει αίσθηση ν'ασχοληθώ. Nightrage Δε με τραβάει το NWOSDM (προτιμώ άλλου είδους melodic death) αλλά σε γενικές γραμμές νομίζω ότι το επίπεδό τους είναι πολύ καλύτερο από αυτό των Arch Enemy πχ. Από συγκροτήματα τώρα που έχω ακούσει ολόκληρο δίσκο/δίσκους: Acid Death και το Random's Manifest με το πανάθλιο εξώφυλλο Σε Death/Cynic φάση και με σουηδικές επιρροές, πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες και δυνατό riffing αλλά ποτέ δε μου έμεινε τραγούδι τους :\ Airged Lamh Τα One Eyed God και Silver Arm. Heavy με speed ξεσπάσματα και folk πινελιές. Επηρεασμένοι από Blind Guardian. Inveracity που έχουν πλέον συμβόλαιο με τη Unique Leaders. Άκουσα το Circle Of Perversion. Βάρβαρο brutal αρκετά ωμό και όχι τεχνικό αλλά πολύ πιασάδικο. Δυστυχώς, λόγω φύλου ένας λόγος παραπάνω, με πειράζει το concept των στίχων τους ακόμα κι αν δεν τα εννοούν. Sickening Horror - Ο George Kollias (ex Nightfall νυν Nile) έπαιζε σε δαύτους. Λάτρεψα το demo (ακούστε το εδώ τους, δεν έχουμε πολλά τέτοια συγκροτήματα (tech death). Τώρα βλέπω ότι επιτέλους έτοιμο και το full length Βiomechanical Το Eight moons. Δυνατό μοντέρνο μέταλ, mind blowing σε αρκετές φάσεις. Το pantero-ειδές chugga chugga να μην είχε Τώρα από ότι βλέπω κάτι παίχτηκε με το συγκρότημα και φύγαν τα μέλη! The band split apart after John K (o έλληνας). tried to seize control of the band and turn it into his personal project. John K. will continue as Biomechanical, while the rest of the band will form their own band with a new singer. Drummer Matt C. had departed a few weeks before the rest of the line-up.

Καλές επιλογές. Δεν είναι proggy αλλά μ'αρέσει και το Awaken the Guardian, παλιοί Fates Warning. Από Symphony X άκουσα και τα Divine Wings of Tragedy και Odyssey. Οι Shadow Gallery είναι αρκετά σοφτ για το γούστο μου. Δεν παρακολουθώ, απλώς διάβασα ότι είναι αρκετά πειραματικός σε σχέση με τα προηγούμενα. Καλά και μόνο το γεγονός ότι ένα τόσο άθλιο συγκρότημα υπάρχει ακόμα αποδεικνύει πόσο άδικος είναι τούτος ο κόσμος. Σε γενικές γραμμές όμως νομίζω ότι οι priest αναγνωρίζονται αρκετά. Ίσως βέβαια όχι τόσο κάποιοι δίσκοι των 70s. Βασικά πέρα από το Rapid Fire δε μ'άρεσε καθόλου το British Steel. Επειδή είχα ακούσει πρώτο το Painkiller νόμιζα ότι θα ήταν στο ίδιο στυλ (όπως όμως λες διαφέρουν από άλμπουμ σε άλμπουμ) Σίγουρα τα screaming...και defenders...είναι κλάσεις ανώτερα (δεδομένου ότι μ'αρέσουν λίγα περισσότερα τραγούδια απ'αυτά ) Ναι, φυσικά και ξέρω και μ'αρέσουν πολλά μεμονωμένα κομμάτια τους. Αλλά σε επίπεδο άλμπουμ (να μ'αρέσουν δηλαδή τα περισσότερα κομμάτια και να το ακούω από την αρχή ως το τέλος) μόνο δύο. Και φυσικά είναι ένα συγκρότημα που σέβομαι απόλυτα (σε αντίθεση με μερικές δεκάδες άλλα..). Μεμονωμένα τραγούδια ναι (ειδικά σε λαιβ εκτελέσεις). Αλλά από ΄κει και πέρα όμως δεν ήταν πράγματα που δεν είχαμε ξανακούσει :| Τα δύο πρώτα πάντως και το Seventh Son of a Seventh Son δεν τ'αλλάζω με τίποτα!

Συμφωνώ μ'αυτό που είπες για τους συντάκτες. Άλλωστε και στην αρχή του περιοδικού γράφει ότι οι απόψεις των συντακτών δεν ταυτίζονται κατ'ανάγκη μεταξύ τους. Καταλήγουμε λοιπόν ότι το χάμερ χρησιμεύει ως μια (τη μοναδική όσον αφορά τον τύπο) πηγή πληροφόρησης αρκεί να μην τίθεται θέμα υποβολής. Να σου πω παράδειγμα. Διαβάζει συνέχεια κάποιος πόσο θεοί είναι οι Slayer ή οι Judas Priest. Πάει ο δύστυχος ακούει Reign of Blood και British Steel. Δεν ενθουσιάζεται αλλά επειδή αυτοί οι δίσκοι θεωρούνται ορόσημα από τους ειδήμονες (sic) ασυνείδητα νομίζει ότι Π Ρ Ε Π Ε Ι να του αρέσουν και κατά κάποιο τρόπο υποχρεώνει τον εαυτό του να τους ακούει. Νομίζω λίγο ή πολύ συμβαίνει, γι'αυτό βλέπεις αρκετούς να πηγαίνουν με το ρεύμα και να μη θέλουν να παραδεχτούν ότι οι μεγάλες αξίες δεν είναι και τόσο μεγάλες τελικά (Νταξει, εγώ νομίζω ότι τα τραγούδια των slayer δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους, από Priest μ'αρέσει μόνο το Sad Wings of Destiny και το Painkiller, απεχθάνομαι τους metallica, pantera, anthrax, οι maiden πέθαναν το 1988, μου τη σπάει απίστευτα η φωνή του Ozzy, βαριέμαι απίστευτα τους morbid angel, ποτέ δεν κατάφερα να ακούσω ολόκληρο τραγούδι των Opeth και των Dream Theater, οι Darkthrone με κοιμίζουν κτλ κτλ. Τι να κάνω δηλαδή; :-P)

1. Αν προσέξεις είναι η πλειοψηφία των συντακτών αρέσκονται σε ορισμένα συγκροτήματα (που δε νομίζω να χρειάζονται πλέον συστάσεις) την ποιότητα των οποίων θεωρούν αξίωμα. Έτσι επαναλαμβάνονται σε σημείο αηδίας προβάλλοντας τους ίδιους και τους ίδιους (πάλι εξώφυλλο Cradle of Filth, πάλι αφιέρωμα Iron Maiden, ακόμα ασχολείστε με τους $hitallica, πάλι οι Opeth και Nile τα σαρώνουν όλα;!). 2. Έχουν μια τελείως διεστραμμένη αντίληψη περί προοδευτικότητας (=ό,τι πλασσάρεται ως μόδα είναι χιλιόμετρα μπροστά) 3. Οι κριτικές είναι αναξιόπιστες. Πολλές δε σου δίνουν καν μια ιδέα για το πώς ακούγεται το συγκρότημα, άλλες είναι τελείως ατεκμηρίωτες, άλλες τις γράφουν συντάκτες που δεν έχουν σχέση με το είδος (πχ εμένα δε μ'αρέσει το nekro black metal, πόσο αξιόπιστη θα είμαι αν πω ότι οι Basilisk είναι για τα μπάζα;!), ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό παίρνει σχετικά υψηλές βαθμολογίες (μα τόσα καλά άλμπουμ κυκλοφορούνε και δεν το ξέρουμε;! Πόσες φορές το ακούσατε το άλμπουμ αφού γράψατε την κριτική κύριοι συντάκτες;!) και φυσικά το άλμπουμ του μήνα είναι σχεδόν πάντα από γνωστό συγκρότημα/σχετικά μεγάλη δισκογραφική. 4. Τα γράμματα των αναγνωστών είναι για γέλια το λιγότερο. 5. Κάποιοι κατακρίνουν το downloading ενώ ξεχνάνε πόσα τζάμπα promo παίρνουν κάθε μήνα και σε πόσα λάιβ μπαίνουν ελεύθερα. Πάντως για να μην τα ισοπεδώνω όλα, υπάρχουν και ορισμένα πράγματα/στήλες άξια προσοχής και αν έχεις κάποιο υπόβαθρο και κριτική σκέψη μπορεί να σου προσφέρει κάτι, κυρίως τη χαρά του να διαβάζεις ένα περιοδικό αντί για άυλες ιντερνετικές σελίδες () ή να σου δίνει το έναυσμα για να ψάξεις συγκροτήματα που δεν έχεις ακούσει Αν είσαι όμως νεούλης μπορεί ασυνείδητα να σου επιβάλει μια συγκεκριμένη νοοτροπία που εμένα τουλάχιστον με βρίσκει ασύμφωνη.

Εντάξει, είσαι καλυμμένος από πλευράς heavy με την κλασική έννοια του όρου τουλάχιστον. Τους Hammerfall τους θεωρώ από το πιο βαρετά και κοινότυπα συγκροτήματα του είδους. Blind Guardian μην κολλάς σε τρία κομμάτια! Πιάσε ένα Somewhere Far Beyond και ένα Nightfall in Middle Earth να σε καλύψει και για ένα μεγάλο ποσοστό του power Από αμιγώς progressive metal με καθαρά φωνητικά σπάνια θα δεις καλό. Κυκλοφορεί η ρήση ότι όταν ακούς progressive metal ή δεν είναι progressive ή είναι για πέταμα Θα συμφωνήσω όσον αφορά συγκροτήματα τύπου Dream Theater. Χλιαρά είναι το λιγότερο που μπορείς να πεις. Και όχι φυσικά εξαιτίας του ότι είναι τεχνικά. Έτσι προχωράμε σε άλλου είδους progressive ακούσματα (Death, Atheist, Cynic, Arcturus, Solefald κτλ κτλ) Και φυσικά δεν ξεχνάμε ότι πάντοτε υπάρχει ένα ωραιότατο progressive rock που τα σπάει όλα! Ότι δεν έχει καθαρά φωνητικά δεν είναι σαν τους In Flames (χτύπα ξύλο). Δυστυχώς έτσι χάνεις ένα μεγάλο κομμάτι του μέταλ. Όλο το death και όλο το black. Και μην έχεις την αίσθηση ότι όλα είναι τόσο μονοδιάστατα όσο η στερεότυπη εκδοχή τουςι και ότι αν ακούσεις ένα έχεις καλυφθεί. Χάνεις death με progressive, καρατεχνικό ( κάποιες φορές) neoclassical death, ατμοσφαιρικό death με doom, industrial black, μελωδικό black, avant garde black, viking metal και όρεξη να 'χεις να ψάχνεις! Τέλοσπάντων. Τα αγαπημένα μου τραγούδια ever από Nevermore είναι The Death of Passion και Born. "Κλασικό heavy"...Πας εδώ: http://www.sloughfeg.com/ (στο media) και κατεβάζεις όλα τα κομμάτια από Traveller και κάτω. Αντί για το Baltech's Lament ακούς το Professor's Theme από εδώ http://www.myspace.com/sloughfeg Αυτα Τσουκ για το τελευταίο. Κοροιδεύουν την κοινωνία οι άνθρωποι. http://www.metal-archives -->η πληρέστερη πηγή http://www.lastfm.com -->για να βρίσκεις παρόμοια συγκροτήματα (και όχι μόνο)

^Έχεις δίκιο σε πολλά αλλά δεν είναι εύστοχο να κρίνεις ολόκληρο το είδος βασιζόμενος σε πέντε έξι mainstream συγκροτήματα. Τι σ'αρέσει; :razz:

Human (ακολοθούμενο από Individual Thought Patterns). Είμαι fan της μεσαίας εποχής, όχι ότι δεν έχω λιώσει τα υπόλοιπα

Έχω καλυφτεί. Σ'ευχαριστώ Ήθελα απλώς μια βάση για να συνεχίσω το συλλογισμό και να πω ότι εξαιτίας της πολυπλοκότητας και των υψηλών απαιτήσεων μονάχα οι πιο χαρισματικοί είχαν τη δυνατότητα να εμπλακούν ως συνθέτες. Γι'αυτό η κλασική θα μπορούσε να θεωρηθεί το μοναδικό είδος με εγγυημένο αυτό που λέμε επίπεδο. Σ'αυτά μοιάζουμε :razz:

@john1987 Σε τι ακριβώς συνίσταται κατά τη γνώμη σου το επίπεδο της κλασικής μουσικής; Όσο για Helloween αν αποφάσισες να τους τσεκάρεις περιμένοντας ομοιότητες με mainden/priest και δε σ'άρεσαν τα keepers προχωράς προς τα πίσω (Walls of Jericho) και αν ούτε αυτό σου κάνει αίσθηση μετά μάλλον εγκαταλείπεις.

Ποιοτικό... Όχι απαραίτητα δύσκολο στην εκτέλεση όσο στη σύλληψη. Είναι αυτό που είναι επειδή είναι ακριβώς όπως είναι. Συνθετικά το αντιλαμβάνεσαι ως κάτι το ευφυές και δε θα έμπαινες ποτέ στον πειρασμό ούτε να προσθέσεις ούτε ν'αφαιρέσεις κάτι. Δεν είναι απλώς αποτέλεσμα τυχαίου αυτοσχεδιασμού. Είναι το αποτέλεσμα της αναζήτησης μιας διαδοχής μουσικών φράσεων στις οποίες αντικατοπτρίζεται πλήρως ο συναισθηματισμός του καλλιτέχνη ή το αντίθετο (play like you feel or feel like you play?)...Όταν η μουσική αυτή λοιπόν διεγείρει μια χορδή μέσα σου, αυξάνει τους παλμούς σου, όταν σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ο συνθέτης βρισκόταν σε τέτοια ένταση τη στιγμή της έμπνευσης και στο τέλος επέρχεται η κάθαρση τότε μιλούμε για Τέχνη και άρα για κάτι ποιοτικό. Μπορώ να σκεφτώ περισσότερους ροκ/μέταλ δίσκους/κομμάτια που με κάνουν να νιώθω έτσι απ' ότι άλλων ειδών. Και το γεγονός ότι οι οπαδοί αυτών των ειδών λαμβάνουν τόσο σοβαρά υπόψιν τη μουσική εν γένει κάτι σημαίνει. Όσο για την ιδεολογία στο μέταλ, αν κοιτάξεις πίσω από τις κουρτίνες νομίζω ότι σου προσφέρει ένα ιδεολογικό πλαίσιο που έγκειται σε μια εναλλακτική, πιο σκοτεινή αισθητική και σε μια αυστηρά κριτική και anti-mainstream στάση. Φυσικά και υπάρχει "μόδα" και "βιτρίνα" και εκατοντάδες συγκροτήματα που δεν αξίζουν τη θέση που κατέχουν. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει ποικιλομορφία στο είδος και ένα υποσχόμενο μεγάλες συγκινήσεις υπόστρωμα τεσσάρων δεκαετιών.

Jazz metal \m/ @slygeo87 Ταλαντούχα παιδιά οι Raintime, μοντέρνοι και δυνατοί αλλά...τα 'χουμε ξανακούσει και μένα προσωπικά δε μ'αρέσει ούτε η original εκδοχή τους (=όλες οι επιρροές τους) :\

και πόσους άλλους ακόμα έχει θεοποιήσει...