Στις αρχές του έτους, αναφερθήκαμε σε μία τάση που με τα χρόνια εδραιώνεται και ισχυροποιείται και που βάσει της οποίας, στα καταστήματα του αύριο θα υπάρχουν τα πάντα εκτός από videogames.

Αιτία γι’ αυτό στάθηκαν οι κινήσεις της Sony και της Microsoft, των δύο εκ των τριών first party εταιρειών, που καθώς περνούν τα χρόνια εμφανίζονται ολοένα και πιο επιθετικές σε ό,τι αφορά την ψηφιακή διανομή μέσω των καταστημάτων τους. Αν και η απουσία φυσικού στοκ επιτρέπει στις εταιρείες να πωλούν για όσο το δυνατόν περισσότερο τα ψηφιακά τους αντίτυπα στην πλήρη τιμή τους, μιας που δεν υπάρχει απόθεμα για να συσσωρεύεται, η έλλειψη μεσαζόντων διατηρεί το περιθώριο κέρδους υψηλά, ακόμα και με την τελική τιμή χαμηλότερα.

Με μία πιο προσεκτική ματιά ωστόσο, θα διαπιστώσει κανείς πως σε Xbox Store και PS Store, υπάρχουν δύο διαφορετικές τάσεις: οι καινούριες κυκλοφορίες οι οποίες διατίθενται ψηφιακά σε τιμές υψηλότερες απ’ ό,τι στα φυσικά καταστήματα και οι παλαιότεροι τίτλοι τους οποίους συχνά συναντάμε σε χαμηλότερες τιμές. Η δεύτερη κατηγορία μάλιστα πλαισιώνεται και από τα “δωρεάν” παιχνίδια που προσφέρονται κατά καιρούς στο πλαίσιο συνδρομών και στις δύο πλατφόρμες. Προγράμματα όπως το PS Plus, το Xbox LIVE Gold και το Xbox Game Pass, ζητούν από τους παίκτες τον “οβολό” τους σε μηνιαία βάση, προσφέροντας τους σε αντάλλαγμα μεταξύ άλλων και δωρεάν videogames. Γιατί όμως;

gallery_335201_1967_774808.png

Η φυσική διανομή ζει και βασιλεύει

Η εύκολη απάντηση στην ερώτηση της προηγούμενης παραγράφου, θα ήταν “για να ‘χτυπήσουν’ τη φυσική διανομή” και αλυσίδες όπως τα Gamestop, τα GAME και το Amazon. Ο ισχυρισμός αυτός μπορεί να μοιάζει προφανής, όμως δεν είναι απόλυτα σωστός. Σαφέστατα Sony και Microsoft θα ήθελαν να δουν τις πωλήσεις τίτλων να μεταφέρονται αυτούσιες στο σύνολό τους στα ψηφιακά τους καταστήματα, όμως κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από πουθενά –και ούτε φαντάζει πιθανό να συμβεί στο μέλλον. Ναι, η ψηφιακή διανομή κερδίζει διαρκώς έδαφος, όπως έχουμε επισημάνει άλλωστε και από εδώ. Ναι, οι καταναλωτές εξοικειώνονται με τον καιρό με την έννοια του νόμιμου download. Όμως το βαρύ πυροβολικό των πωλήσεων, παραμένει ακόμα η φυσική διανομή.

Τα μεγάλα blockbusters, τίτλοι σαν το Call of Duty, το FIFA και το Grand Theft Auto, κακά τα ψέματα, βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στα καταστήματα και τη –φυσική- λιανική για να πετύχουν τα εξωπραγματικά νούμερα στα οποία μας έχουν συνηθίσει. Η ψηφιακή διανομή, μολονότι καθιστά την έκδοση ενός τίτλου εφικτή σε καταστάσεις που το budget είναι περιορισμένο (βλ. indie αγορά), μπορεί να αποτελέσει σε μεγάλο βαθμό τροχοπέδη στην πορεία ενός τίτλου: η παρουσία του στο PS Store, το Steam και το Xbox Store, ας πούμε, δεν συγκρίνεται επ’ ουδενί με αυτή σε Walmart, GAME και τα μεγάλα σούπερ μάρκετ του εξωτερικού, εκεί που θα το δει και θα το αγοράσει ο casual, mainstream καταναλωτής.

Εκτός αυτού, εν έτει 2017 και τα στοιχεία που έχουμε για την ψηφιακή διανομή είναι εξαιρετικά περιορισμένα. Αν και οι φυσικές πωλήσεις καταμετρώνται πλέον –σχεδόν- σε κάθε αγορά, ως προς τις ψηφιακές επικρατεί… σιγή ασυρμάτου. Δεν είναι μόνο οι εταιρείες παρακολούθησης και έρευνας αγοράς που δυσκολεύονται να “αλιεύσουν” στοιχεία αλλά και οι ίδιοι οι εκδότες που δείχνουν εξαιρετικά απρόθυμοι να μοιραστούν το οτιδήποτε με τον οποιονδήποτε, σαν να φοβούνται ότι αποκαλύπτοντας τις ψηφιακές τους επιδόσεις, θα “προδώσουν” τη συνταγή της επιτυχίας –τους. Στην εποχή της SuperData και του Steam Spy, αργά ή γρήγορα άπαντες θα κληθούν αργά ή γρήγορα να ανακοινώσουν οι ίδιοι τα νούμερά τους…

gallery_335201_1967_11094.jpg

Ιδού ο πραγματικός εχθρός

Sony και Microsoft γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσον αφορά στις νέες κυκλοφορίες, δεν μπορούν ακόμα να επιβληθούν των καταστημάτων λιανικής. Αυτός είναι και ο λόγος που τα καινούρια παιχνίδια στοιχίζουν ακριβότερα ψηφιακά απ’ ό,τι σε φυσική μορφή. Αμφότερες άλλωστε έχουν εστιάσει αλλού: στα μεταχειρισμένα. Η αγορά των τελευταίων αποτελεί και τον πραγματικό στόχο των κατασκευαστών που βλέπει στις πλάτες του να έχει στηθεί ένα “πανηγύρι εκατομμυρίων” από το οποίο, με πρωτοστάτες τα καταστήματα λιανικής, άπαντες κερδίζουν, εκτός από τους ίδιους. Κάθε πώληση μεταχειρισμένου αντιτύπου αποτελεί τεράστιο πλήγμα για τη βιομηχανία: εκδότης και δημιουργός δεν παίρνουν το παραμικρό, μία πώληση χάνεται για πάντα και συν τοις άλλοις ο λιανέμπορος καρπώνεται ένα εξαιρετικά μεγάλο μερίδιο πουλώντας ουσιαστικά “αέρα”.

Εδώ αξίζει τον κόπο να ανοίξουμε μία παρένθεση για να αναφερθούμε σε όλα εκείνα τα μικρά στούντιο που μετά κόπων και βασάνων και έχοντας υπογράψει σε πολλές περιπτώσεις “αιματηρές” συμφωνίες, καταφέρνουν να δουν το παιχνίδι τους να κυκλοφορεί και σε φυσική μορφή. Όταν λοιπόν αυτό κυκλοφορεί στην αγορά ως μεταχειρισμένο, τότε το ισχνό ποσοστό από το οποίο θα συντηρείτο το στούντιο, καταλήγει πολλαπλασιασμένο σε κάποιον μεσάζοντα με αποτέλεσμα αυτός να θησαυρίσει και ο δημιουργός να οδηγηθεί εκτός αγοράς. Και για να σας προλάβουμε, ο πελάτης μπορεί να ενδιαφέρεται για την τσέπη του και μόνο, όμως αν δεν στηρίξει στον βαθμό που του επιτρέπεται την αγορά που τον ψυχαγωγεί, τότε μοιραία, αυτή κάποια στιγμή θα πάψει να το κάνει. Κλείνει η παρένθεση.

Οι συνδρομές με τα δωρεάν παιχνίδια, αποσκοπούν σε ένα και μόνο πράγμα: να προσφέρουν στον κόσμο τα “best of” των προηγούμενων μηνών/ετών, εξασφαλίζοντας έτσι πως αυτός δεν θα καταφύγει στα μεταχειρισμένα για να τα απολαύσει. Σκεφτείτε το: όταν οι κάτοχοι Xbox και PlayStation έχουν πρόσβαση κάθε μήνα τουλάχιστον σε έναν ΑΑΑ τίτλο του –πρόσφατου σχετικά- παρελθόντος, πόσο πιθανό είναι να αναζητήσουν κάποιον άλλο, μεταχειρισμένο; Το πιθανότερο είναι πως μέχρι να ξεμπερδέψουν με το δωρεάν παιχνίδι του εκάστοτε μήνα, θα έχει κάνει την εμφάνισή του το επόμενο. Κατά τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων δε, η Sony το πήγε ένα βήμα παραπέρα, προσφέροντας τίτλους που μετρούσαν μόλις λίγους μήνες στην αγορά, σε μειωμένη τιμή και προσφορά “1+1 δώρο”.

gallery_335201_1967_40047.jpg

Υπάρχει δρόμος ακόμα…

Το σχέδιο των εταιρειών είναι σατανικό και με την κατάλληλη υποστήριξη, θα μπορούσε να επιφέρει σημαντικά πλήγματα στην αγορά των μεταχειρισμένων, ακόμα και στο άμεσο μέλλον. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εδώ “θέματα” που πρέπει να διευθετηθούν, με πρώτο και καλύτερο τα δικαιώματα των ίδιων των παιχνιδιών. Μην ξεχνάτε πως μερίδιο από τις πωλήσεις διεκδικούν και όλοι οι μεγάλοι εκδότες: EA, Activision, Ubisoft, Take-Two και λοιπαί ημέτεραι δυνάμεις θα ήθελαν όσο τίποτα να προσεγγίσουν όλους εκείνους που δεν προτίμησαν τα προϊόντα τους με το που κυκλοφόρησαν. Η EA έχει ήδη κάνει το πρώτο βήμα με το EA Access, μία υλοποίηση που διαφέρει σε σχέση με τις άλλες διαθέσιμες, πλην όμως αποτελεί ξεκάθαρη απόδειξη της πρόθεσης… πειραματισμού της βιομηχανίας.

Εν αντιθέσει με ό,τι πίστευαν πολλοί για χρόνια, το πρόβλημά των Sony και Microsoft δεν είναι τόσο τα μεταχειρισμένα που πωλούνται απ’ ευθείας από τους παίκτες αλλά το δίκτυο που εδώ και χρόνια ‘κονομάει διόλου ευκαταφρόνητα ποσά στις πλάτες τους. Και μη νομίζετε ότι μόλις τώρα το ανακάλυψαν: προσπαθούν να το χτυπήσουν εδώ και χρόνια, απλά όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, όχι με τον ενδεδειγμένο τρόπο (να σας θυμίσουμε τα Online Passes και τα σχέδια περί μη υποστήριξης μεταχειρισμένων στην τρέχουσα γενιά).

 

Να ήρθε επιτέλους η ώρα που θα δουν τα σχέδιά τους να στέφονται με επιτυχία;