Φόβοι - φοβίες

[klainmaingr]

:confused:

Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα.. Δεν υπάρχει.

Είναι απο αυτά τα πράγματα που ενώ έχω τις σωματικές δυναμεις για να το κάνω, δεν έχω τις ψυχικές.. και με τσατίζει. Τόσο επιρρεπής στο παραμικρό κατασκευαστικό λάθος ή στο σιδεράκι που θα αποφασίσει να σπάσει. Απίστευτο...

 

Φοβίες... χμ.. Τα ύψη όχι. Αντίθετα μ'αρέσουν. Ακροφοβία μάλλον έχω αλλα μόνο όταν δεν υπάρχει κάτι σαν "κάγκελο" μπροστά.

 

Αυτό που πάντα με προβλημάτιζε ήταν το να βρεθώ σε deep blue sea με άβυσσο απο κάτω, μόνος και έρημος μέσα στη θάλασσα. Δεν θα πνιγόμουν.. θα πάθαινα καρδιά

Τις εμμονές προσπαθώ να τις αναγνωρίζω και να τις αντιμετωπίζω οπότε όχι κάτι ιδιαίτερο.

[Pantelwolf]

Δε μπορώ να δω το βίντεο. Είναι αδύνατον. Είδα το 1/4 και μούδιασαν τα πάντα μου.

[Whiteyez]

Αυτό που πάντα με προβλημάτιζε ήταν το να βρεθώ σε deep blue sea με άβυσσο απο κάτω, μόνος και έρημος μέσα στη θάλασσα. Δεν θα πνιγόμουν.. θα πάθαινα καρδιά

 

Count me in!

[Skylined]

Τώρα που λέμε για υψοφοβία, έχει κάτι κατακόρυφους γκρεμούς κιμωλίας (chalk cliffs) προς τα δω που είμαι , πλησιάζεις στην άκρη και βλέπεις μια αβυσσαλέα απόσταση να σε χωρίζει από την παραλία και τα κύματα, τέτοιο βάθος δεν έχει ξαναδεί το μάτι μου(με εξαίρεση τα Μετέωρα) , και αν και προσπάθησα δεκάδες φορές δεν κατάφερα να πλησιάσω λιγότερο από τα δύο μέτρα από την άκρη. Αν ήταν γρανίτης ή κάποιο άλλο πιο σταθερό πέτρωμα θα πλησίαζα πιο κοντά, αλλά η κιμωλία δε μου εμπνέει εμπιστοσύνη. Το αποτρεπτικό αίσθημα που δοκιμάζω είναι άλλη φάση.

 

Μέσα στο μυαλό μου τριγυρνούν στρατιές από φοβίες, πολύ ισχυρή είναι η φοβία για τα σκοτεινά νερά και μετά διάφορες άλλες. Μερικές απ' αυτές προέρχονται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αλλά οι περισσότερες είναι απλά σκέψεις που έχουν γίνει συνήθεια (habitual thinking) οι οποίες είναι άχρηστες, βαρίδια, και εμπόδια. Γενικά είναι πολύ κοινό το λάθος να θεωρούμε τις σκέψεις μας ως μέρος του είναι μας, όμως δεν είμαστε οι σκέψεις που αντιλαμβανόμαστε, μάλλον είμαστε αυτοί που παράγουν τις σκέψεις. Αν σας μπέρδεψα, παρδόν

 

---------- Προσθήκη στις 10:32 ---------- Προηγούμενο μήνυμα στις 10:06 ----------

 

Για να το πω με άλλα λόγια, το φαγητό που μαγειρέψαμε, το πλεκτό που πλέξαμε, η ζωγραφιά που ζωγραφίσαμε κτλ θεωρούνται ως δημιουργίες μας, όχι ως ο εαυτός μας. Παρομοίως και οι σκέψεις είναι δημιουργίες, ακόμα και αν φαίνεται να πετάγονται απρόσκλητες εκεί που δε τις σπέρνουν κάποια στιγμή είχαν περάσει για πρώτη φορά απ' το μυαλό μας, εμείς τις δώσαμε το ΟΚ, τις είπαμε "περάστε", και από τότε παίζουν αυτόματα σαν κασέτα, ξανά και ξανά. Ένας μέσος άνθρωπος έχει πολλούς τέτοιους αυτοματισμούς οι οποίοι εκλαμβάνονται συνήθως ως χαρακτήρας, εαυτός, φοβίες, ψυχολογικά προβλήματα κ.α.

[LuNaTiC]

Να μην bootάρει ο υπολογιστής μου...

[subdee]

Αυτό το βίντεο με τον τυπά να ανεβαίνει στην κεραία με έχει αφήσει μ****α. Δεν μπόρεσα να το δώ όλο αλλά το προχώρησα στο τέλος να δώ πόσο ψηλά φτάνει, και αφού έχει φτάσει στη κόρυφη, κοιτάει και κάτω! Έλεος!

 

Αυτή είναι η μεγαλύτερη μου φοβία, η ακροφοβία.

[polyz81]

ο φόβος του θανάτου γεννάει όλους του φόβους είναι απλό. από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να διαλέξει τον δικό του τρόπο να φοβάται το θάνατό! Πάντως άμα σκεφτεί κανείς ότι κάποτε όλα τελειώνουν μπορεί να αρχίσει να φοβάται λιγότερο!

[stavi]

 

Μέσα στο μυαλό μου τριγυρνούν στρατιές από φοβίες, πολύ ισχυρή είναι η φοβία για τα σκοτεινά νερά και μετά διάφορες άλλες. Μερικές απ' αυτές προέρχονται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αλλά οι περισσότερες είναι απλά σκέψεις που έχουν γίνει συνήθεια (habitual thinking) οι οποίες είναι άχρηστες, βαρίδια, και εμπόδια. Γενικά είναι πολύ κοινό το λάθος να θεωρούμε τις σκέψεις μας ως μέρος του είναι μας, όμως δεν είμαστε οι σκέψεις που αντιλαμβανόμαστε, μάλλον είμαστε αυτοί που παράγουν τις σκέψεις. Αν σας μπέρδεψα, παρδόν

 

---------- Προσθήκη στις 10:32 ---------- Προηγούμενο μήνυμα στις 10:06 ----------

 

Για να το πω με άλλα λόγια, το φαγητό που μαγειρέψαμε, το πλεκτό που πλέξαμε, η ζωγραφιά που ζωγραφίσαμε κτλ θεωρούνται ως δημιουργίες μας, όχι ως ο εαυτός μας. Παρομοίως και οι σκέψεις είναι δημιουργίες, ακόμα και αν φαίνεται να πετάγονται απρόσκλητες εκεί που δε τις σπέρνουν κάποια στιγμή είχαν περάσει για πρώτη φορά απ' το μυαλό μας, εμείς τις δώσαμε το ΟΚ, τις είπαμε "περάστε", και από τότε παίζουν αυτόματα σαν κασέτα, ξανά και ξανά. Ένας μέσος άνθρωπος έχει πολλούς τέτοιους αυτοματισμούς οι οποίοι εκλαμβάνονται συνήθως ως χαρακτήρας, εαυτός, φοβίες, ψυχολογικά προβλήματα κ.α.

 

 

για αυτές ακριβώς τις εμμονές και φοβίες μιλούσα... αυτές που ξεπετάγονται εκεί που δεν το περιμένεις.... ένας άντρας που βρίσκεται στο κρεβάτι και δεν του κάνει κουκου γιατί θεωρεί ότι είναι ο πιο άχρηστος εραστής στον κόσμο, μια γυναίκα που φοβάται να δεσμευτεί γιατί πιστεύει πως θα πληγωθεί.. γενικά για πράγματα στη ζωή μας που μας κάνουν λιγότερο λειτουργικούς, σκέψεις που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας, επηρεάζοντας τα συναισθήματα και τις συμπεριφορά μας...

[hashashin]

Η μονη φοβια που εχω ειναι τα περιστερια οταν πετανε απο πανω μου.Φοβαμαι μην με κουτσουλησουν

[leftermann]

έχω μια έμμονη ιδέα ότι κάποια στιγμή θα πέσω από πολύ ψηλά και θα τσακιστώ. Συχνά όταν την πέσω στον καναπέ να ξεκουραστώ, ή όταν ξαπλώσω για ύπνο, μου έρχεται έντονη η αίσθηση ότι πέφτω και σφίγγομαι ολόκληρος, αγχώνομαι. Επίσης πολύ συχνά με κυριεύει αυτός ο φόβος αυτό για τα παιδιά μου. Ότι πχ κρατάω την μικρή αγκαλιά και αυτή δίνει μία και μου φεύγει από τα χέρια και πέφτει από το μπαλκόνι. Γι αυτό και όταν είδα μια φορά τον μεγάλο μου να σκύβει έξω από το κάγκελο στο μπαλκόνι (κάνα 3άρι χρονών πρέπει να ήτανε) χέστηκα πάνω μου, και έφαγε τόσες μπούφλες που ούτε πλησιάζει πλέον στο κάγκελο. Επίσης, ενώ γενικά δεν φοβάμαι και πάρα πολύ όταν βρίσκομαι σε μεγάλο ύψος (φοβάμαι λίγο), μου κόβονται τα πόδια όταν βλέπω κάποιον άλλον σε σημείο από όπου μπορεί να πέσει, κάτι μπογιατζήδες πχ που βάφουν μαρκίζες, ή μαστόρια σε σκαλωσιές, ή τον μπόμπιρά μου στο παραπάνω παράδειγμα...

 

Τι μαλάκας που είμαι...

[polyz81]

πάντως οι φοβίες δεν ξεπετιούνται από το πουθενά. το μόνο σίγουρο. Μια ανεξήγητη φοβία που έχω εγώ είναι η μοναξιά. άμα μείνω λίγο παραπάνω μόνος μου δεν αισθάνομαι και πολύ καλά. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα κάνω παρέα με άτομα που δεν τα πάω, και αν γίνει αυτό λόγο φοβίας αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα! φαυλότητα απίστευτη!

[IMAndreas]

έχω μια έμμονη ιδέα ότι κάποια στιγμή θα πέσω από πολύ ψηλά και θα τσακιστώ. Συχνά όταν την πέσω στον καναπέ να ξεκουραστώ, ή όταν ξαπλώσω για ύπνο, μου έρχεται έντονη η αίσθηση ότι πέφτω και σφίγγομαι ολόκληρος, αγχώνομαι. Επίσης πολύ συχνά με κυριεύει αυτός ο φόβος αυτό για τα παιδιά μου. Ότι πχ κρατάω την μικρή αγκαλιά και αυτή δίνει μία και μου φεύγει από τα χέρια και πέφτει από το μπαλκόνι. Γι αυτό και όταν είδα μια φορά τον μεγάλο μου να σκύβει έξω από το κάγκελο στο μπαλκόνι (κάνα 3άρι χρονών πρέπει να ήτανε) χέστηκα πάνω μου, και έφαγε τόσες μπούφλες που ούτε πλησιάζει πλέον στο κάγκελο. Επίσης, ενώ γενικά δεν φοβάμαι και πάρα πολύ όταν βρίσκομαι σε μεγάλο ύψος (φοβάμαι λίγο), μου κόβονται τα πόδια όταν βλέπω κάποιον άλλον σε σημείο από όπου μπορεί να πέσει, κάτι μπογιατζήδες πχ που βάφουν μαρκίζες, ή μαστόρια σε σκαλωσιές, ή τον μπόμπιρά μου στο παραπάνω παράδειγμα...

 

Τι μαλάκας που είμαι...

 

εγώ που βλέπω την γάτα μου να τρέχει με max speed βγαίνει στο μπαλκόνι ανεβαίνει στο τραπεζάκι και σταματάει στο τσακ στο κάγκελο και κοιτάει από κάτω το ίδιο παθαίνω

[Physics_Rulez]

Να με θάψουν ζωντανό.

 

 

Μου κόβεται η ανάσα και μόνο που το σκέφτομαι.

 

Δες το CSI Grave Danger οπωσδήποτε.

[Sellers]

ο φόβος του θανάτου γεννάει όλους του φόβους είναι απλό. από εκεί και πέρα ο καθένας μπορεί να διαλέξει τον δικό του τρόπο να φοβάται το θάνατό! Πάντως άμα σκεφτεί κανείς ότι κάποτε όλα τελειώνουν μπορεί να αρχίσει να φοβάται λιγότερο!

 

Έχεις διαβάσει Επίκουρο ή έστω Yalom;

 

έχω μια έμμονη ιδέα ότι κάποια στιγμή θα πέσω από πολύ ψηλά και θα τσακιστώ. Συχνά όταν την πέσω στον καναπέ να ξεκουραστώ, ή όταν ξαπλώσω για ύπνο, μου έρχεται έντονη η αίσθηση ότι πέφτω και σφίγγομαι ολόκληρος, αγχώνομαι. Επίσης πολύ συχνά με κυριεύει αυτός ο φόβος αυτό για τα παιδιά μου. Ότι πχ κρατάω την μικρή αγκαλιά και αυτή δίνει μία και μου φεύγει από τα χέρια και πέφτει από το μπαλκόνι. Γι αυτό και όταν είδα μια φορά τον μεγάλο μου να σκύβει έξω από το κάγκελο στο μπαλκόνι (κάνα 3άρι χρονών πρέπει να ήτανε) χέστηκα πάνω μου, και έφαγε τόσες μπούφλες που ούτε πλησιάζει πλέον στο κάγκελο. Επίσης, ενώ γενικά δεν φοβάμαι και πάρα πολύ όταν βρίσκομαι σε μεγάλο ύψος (φοβάμαι λίγο), μου κόβονται τα πόδια όταν βλέπω κάποιον άλλον σε σημείο από όπου μπορεί να πέσει, κάτι μπογιατζήδες πχ που βάφουν μαρκίζες, ή μαστόρια σε σκαλωσιές, ή τον μπόμπιρά μου στο παραπάνω παράδειγμα...

 

Τι μαλάκας που είμαι...

 

Αυτο το παθαίνω κι εγώ αρκετά συχνά. Όταν είμαι στο μεσοδιάστημα ύπνου και ξύπνιου, αισθάνομαι ένα τρελό συναίσθημα πτώσης και ξυπνάω απότομα με 180 χτύπους το λεπτό και τόσο δυνατούς που καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα εκραγώ. Μετά χαλαρώνω. Πάντως όσο μαζοχιστικό και αν είναι αυτό, μ'αρέσει όταν συμβαίνει.

 

Όσον αφορά το ύψος, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση μια φωτογραφία σε πόστερ που είχε στο κουρείο του ο παλιός μου κουρέας, οι οποία έδειχνε μαστόρια στην Νέα Υόρκη να χτίζουν ουρανοξύστη και να έχουν καθίσει για να κάνουν και διάλλειμα και να φάνε, σε μια σιδεριά που ίσα ίσα χωράει ένας κώλος. Και συζητάνε κι'όλας χαλαροί.

 

---------- Προσθήκη στις 14:45 ---------- Προηγούμενο μήνυμα στις 14:41 ----------

 

Δες το CSI Grave Danger οπωσδήποτε.

 

Ή να διαβάσει το The Premature Burial του Poe. Με υποτονικό φωτισμό και Sunn o να παίζουν απο πίσω.

[antonl]

[...]

Όσον αφορά το ύψος, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση μια φωτογραφία σε πόστερ που είχε στο κουρείο του ο παλιός μου κουρέας, οι οποία έδειχνε μαστόρια στην Νέα Υόρκη να χτίζουν ουρανοξύστη και να έχουν καθίσει για να κάνουν και διάλλειμα και να φάνε, σε μια σιδεριά που ίσα ίσα χωράει ένας κώλος. Και συζητάνε κι'όλας χαλαροί.[...]

 

http://www.art-wallpaper.net/photography/Lunch-Atop-a-Skyscraper/img1.jpg