Σεξ, βία κι εξουσία -Split από thread βιασμού-

[Cristina]

Ο σκοπός μου δεν ήταν να "υποστηρίξω το γυναικείο φύλο", αλλά να απαντήσω ως αρμόζει σε μία ανόητη ερώτηση κάποιου που επινόησε και χρησιμοποεί κατά κόρον την έννοια του "ήπιου βιασμού".

Δε χρειάζεται να λέμε και τα αυτονόητα, έτσι δεν είναι?

 

Εννοείται πως δεν είναι σε καμιά περίπτωση πράξη που είναι εντάξει είτε μπρούμε να την θεωρήσουμε ήπια, είτε όχι.

Αλλά επίσης δεν μπορούμε να εξομοιώνουμε τα 2 άκρα, έτσι δεν είναι;

 

Εδώ πέρα έχετε πιάσει όλοι τα άκρα και υποστηρίζετε, τί;

Εγωιστικές κόντρες για το ποιος θα μειώσει τον άλλον και ποιανού η άποψη είναι πιο σωστή;

 

Και μεταξύ μας τώρα... Όσο καλή διάθεση και να έχετε, μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας, δύσκολο πολύ να καταφέρετε να δείτε το πως βιώνει (γενικά και αόριστα και πάντα με πιθανότητες μειωμένης προσέγγισης) μια γυναίκα τον έρωτα, το σεξ και μια πράξη βίας και κάτω από ποιες συνθήκες θα μπορούσε να δικαιολογήσει μια τέτοια συμπεριφορά, που για άλλους είναι βιασμός ενώ για άλλους απλά ένας συμβιβασμός.

 

Και πέραν όλων αυτών, ας μην ξεχνάμε και τις περιπτώσεις γυναικών που αρέσκονται σε κάτι τέτοιο. Μην βιαστείτε να τις χαρακτηρίσετε «ανώμαλες» (παίζει πολύ αυτή η λέξη εδώ μέσα...).

Σκεφτείτε μόνο τι σημαίνει το σεξ για τον άνθρωπο από τη στιγμή που γιεννιέται. Το πως αναπτύσεται η σεξουαλική μας προσωπικότητα.

Αγγίζουμε ένα τόσο πολύπλοκο θέμα με τόση ελαφρότητα και δήθεν ηθικολογίες και το παίζουμε ανώτεροι υποστηρίζοντας μια θέση.

 

Anyway...

Απλώς, θεωρώ πως το πρόβλημα σε έναν βιασμό δεν είναι ο βιαστής τη στιγμή του βιασμού, αλλά η οικογένεια και η κοινωνία στην οποία μεγάλωσε, τα βιώματά του, ο ψυχισμός του ο ίδιος. Όλα αυτά που φέρει στην ψυχή του μέχρι τη στιγμή της εκδήλωσής τους.

Ο βιασμός είναι το αποτέλεσμα πολλών παραγόντων που μια δεδομένη στιγμή έλαβε χώρα πάνω στο θύμα που πληρούσε τις προδιαγραφές για την εκδήλωση των συναισθημάτων που είχαν δημιουργηθεί χρόνια πριν.

 

Μερικές φορές αναρωτιέμαι τελικά μήπως και ο θύτης είναι εξ ίσου θύμα με το θύμα.

Ψάχνουμε να βρούμε τιμωρίες για να εκτονώσουμε τον δικό μας θυμό, την δική μας οργή, τα δικά μας κόμπλεξ, τονίζοντας τον «ηθικό» μας εαυτό και το μόνο που τελικά κάνουμε είναι να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αδιαφορόντας για τα πραγματικά αίτια.

 

Κατ' εμέ, το πρόβλημα δεν είναι Ο ΕΝΑΣ ΒΙΑΣΤΗΣ (οι δύο, οι τρεις, κλπ), αλλά το φαινόμενο αυτό καθ' εαυτό.

Για κάθε βιαστή που δικάζουμε και καταδικάζουμε, είμαστε εν μέρει υπεύθυνοι κι εμείς για την πράξη του. Σαν σύνολο, σαν κοινωνία.

 

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες τώρα, αλλά τί σημασία έχει...;

 

Τέλος πάντων... Προσωπικές μου απόψεις όλα τούτα. Δεν σημαίνει πως είναι και σωστά.

Ο καθένας μας έχει τον δικό του τρόπο να βλέπει και να αντιλαμβάνεται τα πράγματα και βάσει αυτού πορεύεται και κατακτά τον κόσμο.

[masterofscience]

την έχετε όλοι μικρή .XAXAXAX

[KWSN_Men]

την έχετε όλοι μικρή .XAXAXAX

 

Μα γι' αυτό γίναμε gay.

[Cristina]

την έχετε όλοι μικρή .XAXAXAX

 

Α ρε Βασίλη, πάντα μεσα στο κέφι είσαι βρε παιδί μου.

[agpr]

Εννοείται πως δεν είναι σε καμιά περίπτωση πράξη που είναι εντάξει είτε μπρούμε να την θεωρήσουμε ήπια, είτε όχι.

Αλλά επίσης δεν μπορούμε να εξομοιώνουμε τα 2 άκρα, έτσι δεν είναι;

 

Ο βιασμός με απόπειρα φόνου (ή βαριές σωματικές βλάβες) δεν είναι το ίδιο με το βιασμό χωρίς απόπειρα φόνου (ή βαριές σωματικές βλάβες). Παύει, όμως, να είναι βιασμός; Η ίδια η έννοια του "ήπιου βιασμού" είναι μια (ατυχής κατ' εμέ) απόπειρα ευφημισμού.

 

Και μεταξύ μας τώρα... Όσο καλή διάθεση και να έχετε, μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας, δύσκολο πολύ να καταφέρετε να δείτε το πως βιώνει (γενικά και αόριστα και πάντα με πιθανότητες μειωμένης προσέγγισης) μια γυναίκα τον έρωτα, το σεξ και μια πράξη βίας και κάτω από ποιες συνθήκες θα μπορούσε να δικαιολογήσει μια τέτοια συμπεριφορά, που για άλλους είναι βιασμός ενώ για άλλους απλά ένας συμβιβασμός.

 

Η ικανότητα συμπάθειας (με την ερμηνευτική έννοια όχι την τρέχουσα) και κατανόησης μιας γυναίκας από τη μεριά του άντρα συναντά τόσες δυσκολίες όσες και ενός άντρα από έναν άλλο. Διαφέρουν οι εμπειρίες και οι προσωπικές αξίες, αλλά δεν είμαστε διαφορετικής τάξεως όντα.

 

Και πέραν όλων αυτών, ας μην ξεχνάμε και τις περιπτώσεις γυναικών που αρέσκονται σε κάτι τέτοιο. Μην βιαστείτε να τις χαρακτηρίσετε «ανώμαλες» (παίζει πολύ αυτή η λέξη εδώ μέσα...).

Σκεφτείτε μόνο τι σημαίνει το σεξ για τον άνθρωπο από τη στιγμή που γιεννιέται. Το πως αναπτύσεται η σεξουαλική μας προσωπικότητα.

Αγγίζουμε ένα τόσο πολύπλοκο θέμα με τόση ελαφρότητα και δήθεν ηθικολογίες και το παίζουμε ανώτεροι υποστηρίζοντας μια θέση.

 

Μα, αν αρέσκεται σε κάτι τέτοιο, δεν υφίσταται βιασμός. Είναι πραγματοποίηση φαντασίωσης. Σχετικά με την ηθικολογία νομίζω πως είσαι βιαστική και άδικη. Η ηθική περιορίζεται στο άτομο και πως αντιλαμβάνεται αυτό τη δράση του στον κόσμο. Ηθικολογώ, όταν υποστηρίζω πως δεν έχει κανείς το δικαίωμα να περιορίζει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος;

 

Anyway...

Απλώς, θεωρώ πως το πρόβλημα σε έναν βιασμό δεν είναι ο βιαστής τη στιγμή του βιασμού, αλλά η οικογένεια και η κοινωνία στην οποία μεγάλωσε, τα βιώματά του, ο ψυχισμός του ο ίδιος. Όλα αυτά που φέρει στην ψυχή του μέχρι τη στιγμή της εκδήλωσής τους.

Ο βιασμός είναι το αποτέλεσμα πολλών παραγόντων που μια δεδομένη στιγμή έλαβε χώρα πάνω στο θύμα.

 

Μερικές φορές αναρωτιέμαι τελικά μήπως και ο θύτης είναι εξ ίσου θύμα με το θύμα.

Ψάχνουμε να βρούμε τιμωρίες για να εκτονώσουμε τον δικό μας θυμό, την δική μας οργή, τα δικά μας κόμπλεξ, τονίζοντας τον «ηθικό» μας εαυτό και το μόνο που τελικά κάνουμε είναι να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αδιαφορόντας για τα πραγματικά αίτια.

 

Κατ' εμέ, το πρόβλημα δεν είναι Ο ΕΝΑΣ ΒΙΑΣΤΗΣ (οι δύο, οι τρεις, κλπ), αλλά το φαινόμενο αυτό καθ' εαυτό.

Για κάθε βιαστή που δικάζουμε και καταδικάζουμε, είμαστε εν μέρει υπεύθυνοι κι εμείς για την πράξη του. Σαν σύνολο, σαν κοινωνία.

 

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες τώρα, αλλά τί σημασία έχει...;

 

Τέλος πάντων... Προσωπικές μου απόψεις όλα τούτα. Δεν σημαίνει πως είναι και σωστά.

Ο καθένας μας έχει τον δικό του τρόπο να βλέπει και να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και βάσει αυτού πορεύεται και κατακτά τον κόσμο.

 

Και η ατομική ευθύνη; Είμαστε απλώς έρμαια της κοινωνίας και του id;

Πράγματι για κάθε βιαστή (αλλά και κάθε εγκληματία) η κοινωνία δικάζεται. Δικάζεται, γιατί απέτυχε να προλάβει το έγκλημα, όχι γιατί συνολικά εγκλημάτησε.

Χριστίνα, ο θύτης και το θύμα δεν εξισώνονται. Αν ο τωρινός θύτης υπήρξε παλαιότερα θύμα, αυτό δεν αναιρεί ούτε δικαιολογεί το έγκλημά του. Μπορεί να εξηγεί, αλλά δεν δικαιολογεί. Είμαστε υπεύθυνοι των πράξεων μας, εκτός αν έχουμε μειωμένο καταλογισμό.

[Cristina]

Ο βιασμός με απόπειρα φόνου (ή βαριές σωματικές βλάβες) δεν είναι το ίδιο με το βιασμό χωρίς απόπειρα φόνου (ή βαριές σωματικές βλάβες). Παύει, όμως, να είναι βιασμός; Η ίδια η έννοια του "ήπιου βιασμού" είναι μια (ατυχής κατ' εμέ) απόπειρα ευφημισμού.

 

 

 

Η ικανότητα συμπάθειας (με την ερμηνευτική έννοια όχι την τρέχουσα) και κατανόησης μιας γυναίκας από τη μεριά του άντρα συναντά τόσες δυσκολίες όσες και ενός άντρα από έναν άλλο. Διαφέρουν οι εμπειρίες και οι προσωπικές αξίες, αλλά δεν είμαστε διαφορετικής τάξεως όντα.

 

 

 

Μα, αν αρέσκεται σε κάτι τέτοιο, δεν υφίσταται βιασμός. Είναι πραγματοποίηση φαντασίωσης. Σχετικά με την ηθικολογία νομίζω πως είσαι βιαστική και άδικη. Η ηθική περιορίζεται στο άτομο και πως αντιλαμβάνεται αυτό τη δράση του στον κόσμο. Ηθικολογώ, όταν υποστηρίζω πως δεν έχει κανείς το δικαίωμα να περιορίζει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος;

 

 

 

Και η ατομική ευθύνη; Είμαστε απλώς έρμαια της κοινωνίας και του id;

Πράγματι για κάθε βιαστή (αλλά και κάθε εγκληματία) η κοινωνία δικάζεται. Δικάζεται, γιατί απέτυχε να προλάβει το έγκλημα, όχι γιατί συνολικά εγκλημάτησε.

Χριστίνα, ο θύτης και το θύμα δεν εξισώνονται. Αν ο τωρινός θύτης υπήρξε παλαιότερα θύμα, αυτό δεν αναιρεί ούτε δικαιολογεί το έγκλημά του. Μπορεί να εξηγεί, αλλά δεν δικαιολογεί. Είμαστε υπεύθυνοι των πράξεων μας, εκτός αν έχουμε μειωμένο καταλογισμό.

 

agpr,

 

όταν προσπαθούμε να κάνουμε μια κουβέντα, αλλά αυτή βασίζεται σε διαφορετικά δεδομένα για την κάθε πλευρά που παίρνει μέρος στον διάλογο, τότε δεν υπάρχει συνεννόηση.

Αν δεν έχω καταλάβει λάθος, εδώ συγκρίνουμε έναν βιασμό (με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό) με μια πίεση για ερωτική συνεύρεση μεταξύ δύο ανθρώπων που βρίσκονται λίγο πριν την ερωτική πράξη. Είτε από το ασυγκράτητο του χαρακτήρα, είτε από βίτσιο, είτε από λανθασμένη ερμηνεία συμπεριφορών.

 

Η ικανότητα συμπάθειας, παραμένει στην σφαίρα του φανταστικού.

Είναι σα να εκφέρω «εμπεριστατωμένη» άποψη για τον στρατό, να χτυπιέμαι πως έχω δίκιο για το πως νιώθει ο άντρας τη στιγμή που του κάνουν το πρώτο του καψόνι και όλα αυτά χωρίς να έχω καν ιδέα πώς δένουν τα κορδόνια μιας αρβύλας.

 

Καλή η προσπάθεια, αλλά είναι ουτοπική. Το ότι είμαστε ίδιας τάξεως όντα, δεν σημαίνει πως μπορούμε να ερμηνεύσουμε συμπεριφορές και συναισθήματα βασιζόμενοι ΜΟΝΟ σε ουτοπικές υποθέσεις μη έχοντας ΚΑΜΙΑ επαφή με το γεγονός. Εκ φύσεως, απλά δεν γίνεται.

 

Ξέρεις... Καμιά φορά εμείς οι γυναίκες, «αρεσκόμαστε» να υπομένουμε πράγματα επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Δεν μίλησα τυχαία για συμβιβασμό.

 

Υπάρχουν πολλές γυναίκες που καθημερινά κακοποιούνται. Καθημερινά υφίστανται ψυχικούς και σωματικούς βιασμούς. Καθημερινά ζουν ένα δράμα (για τα δικά μας μάτια).

Γι αυτές όμως είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να είναι διαφορετική. Είναι η δική τους πραγματικότητα. Δεν μπορούν να ζήσουν με άλλον τρόπο.

Ακούγεται αρρωστημένο, αλλά έτσι είναι δυστυχώς.

 

Ξέρεις ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος ενός φυλακισμένου για πολλά πολλά χρόνια; Η μέρα της αποφυλάκισης.

Η αντιμετώπιση των νέων συνθηκών που για σένα και για μένα είναι κάτι δεδομένο, για εκείνον είναι ο τρόμος ο ίδιος.

Ακόμα και μια αρρωστημένη, δυσάρεστη κατάσταση, σε πολλούς ανθρώπους προκαλεί ένα είδος ασφάλειας και είναι πολύ δύσκολο να βγουν μέσα από αυτήν, ακόμα και αν το ζητούν και πίστεύουν πως όταν τα καταφέρουν θα λυτρωθούν.

Αυτός είναι πολλές φορές και ο λόγος της δυσκολίας των κακοποιημένων γυναικών να απαλλαχθούν από το άχθος της καθημερινής κακοποίησης.

Και πίστεψέ με, δεν είναι ανώμαλες.

Για να λύσει κανείς αυτό το μυστήριο, τέτοιων περιπτώσεων όμως, πρέπει να πάει πολλά χρόνια πίσω, στις ζωές αυτών των ανθρώπων.

Και του θύτη και του θύματος.

 

Αναφορικά με την ηθικολογία τώρα. Ηθικολογεί ο καθένας μας όταν χαρακτηρίζει τους άλλους ανώμαλους επειδή κάτι δεν συμβαδίζει με τα προσωπικά του δεδομένα. Όταν προσπαθεί να πείσει για κάτι που δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ζήσει. Όταν υπερασπίζεται θέσεις εκ του ασφαλούς, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα.

 

Ατομική ευθύνη. Τί είναι ατομική ευθύνη; Πώς αναπτύσσεται; Πώς καλλιεργείται; Γεννιέται κανείς με αυτήν;

Η κοινωνία δεν δικάζεται. Δεν μπορεί να δικαστεί. Η κοινωνία, έτσι όπως είναι δομημένη, απλά τιμωρεί για τα εγκλήματα τα οποία, ουσιαστικά, είναι ηθική αυτουργός.

Εγώ, εσύ, ο κυρ Γιώργος ο γαλατάς, η κυρία Σούλα η κομμώτρια. Όλοι μας. Με τη στάση μας, την αδιαφορία μας, την ματαιοδοξία μας, τον φόβο μας και τον εγωισμό μας.

 

Αρρωσταίνουμε τις ψυχές μας και δηλητηριάζουμε τις ψυχές των παιδιών μας με κάθε δυνατό τρόπο, ασυναίσθητα. Αέναα.

Καταλαβαίνω πως σου είναι δύσκολο, να μπορέσεις να επωμιστείς μέρος της ευθύνης αυτής. Αν φτάναμε στο σημείο να μπορούσαμε να το κάνουμε, θα ήταν η αρχή για την βελτίωση πολλών κοινωνικών προβλημάτων.

 

Και όμως, για μένα, εξισώνονται θύτης και θύμα. Ο καθένας με τον τρόπο του.

Αλλά δυστυχώς και οι δυο τους είναι θύματα δικά μας.

 

Μπορεί να μην ικανοποιεί τις εγωιστικές μου, εκδικητικές μου επιθυμίες, αλλά θεωρώ πως αν κοιτάμε μόνο το τι έγινε μόλις πριν και όχι και το τί οδήγησε στο να γίνει αυτό που συνέβη, οι βιαστές, οι δολοφόνοι, οι εγκληματίες, θα συνεχίζουν να υπάρχουν, να αυξάνονται, για να δίνουν τροφή στον εγωισμό της κοινωνίας που ηδονίζεται όταν της δίνεται η ευκαιρία να κατασπαράξει κάποιον.

[Cristina]

Νομίζω πως αξίζει να το διαβάσετε...

Είναι συγκλονιστικό... Μια έκθεση 13χρονου, τόσο περιεκτική και τόσο αληθινή.

Για κάποιους ίσως μελό. Για μένα... Η ουσία.

 

http://assets.in.gr/dGenesis/assets/Content60/Issue/2006/11/07/3_h.jpg

[agpr]

agpr,

 

όταν προσπαθούμε να κάνουμε μια κουβέντα, αλλά αυτή βασίζεται σε διαφορετικά δεδομένα για την κάθε πλευρά που παίρνει μέρος στον διάλογο, τότε δεν υπάρχει συνεννόηση.

Αν δεν έχω καταλάβει λάθος, εδώ συγκρίνουμε έναν βιασμό (με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό) με μια πίεση για ερωτική συνεύρεση μεταξύ δύο ανθρώπων που βρίσκονται λίγο πριν την ερωτική πράξη. Είτε από το ασυγκράτητο του χαρακτήρα, είτε από βίτσιο, είτε από λανθασμένη ερμηνεία

συμπεριφορών.

 

Όχι, ξεκίνησε από την παρουσίαση του βιασμού ως φυσική αντίδραση σε εξωτερικό ερέθισμα. Επεκτάθηκε σε αυτό που αναφέρεται ως date rape. Επιμένω να ρωτώ: η αυτοδιάθεση του σώματος αναγνωρίζεται ως απόλυτο ή σχετικό δικαίωμα; Αν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, έχουμε απαντήσει σε όλα τα υπόλοιπα.

 

Η ικανότητα συμπάθειας, παραμένει στην σφαίρα του φανταστικού.

Είναι σα να εκφέρω «εμπεριστατωμένη» άποψη για τον στρατό, να χτυπιέμαι πως έχω δίκιο για το πως νιώθει ο άντρας τη στιγμή που του κάνουν το πρώτο του καψόνι και όλα αυτά χωρίς να έχω καν ιδέα πώς δένουν τα κορδόνια μιας αρβύλας.

 

Καλή η προσπάθεια, αλλά είναι ουτοπική. Το ότι είμαστε ίδιας τάξεως όντα, δεν σημαίνει πως μπορούμε να ερμηνεύσουμε συμπεριφορές και συναισθήματα βασιζόμενοι ΜΟΝΟ σε ουτοπικές υποθέσεις μη έχοντας ΚΑΜΙΑ επαφή με το γεγονός. Εκ φύσεων, απλά δεν γίνεται.

 

Αν είχες δίκιο, δε θα υπήρχαν τέχνες, γιατί μόνο ο καλιτέχνης θα μπορούσε να αντιληφθεί το έργο του (που θα έπρεπε να είναι προσωπικό του βίωμα) και δε θα χάριζε συγκίνηση σε κανέναν άλλο. Αν είχες δίκιο, το μόνο έγκυρο είδος ιστορίας θα ήταν αυτοβιογραφία. Η πραγματικότητα, όμως, αποδεικνύει πως έχεις άδικο. Γιατί τη γνώση, που θα σε οδηγήσει στην κατανόηση και στη συμπάθεια, δεν την αντλείς μόνο από την άμεση προσωπική εμπειρία, την αντλείς και διανοητικά με βάσει την πληροφόρησή σου και την ικανότητά σου να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο. Γιατί τελικά, είμαστε, άνδρες και γυναίκες, άνθρωποι.

 

Ξέρεις... Καμιά φορά εμείς οι γυναίκες, «αρεσκόμαστε» να υπομένουμε πράγματα επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Δεν μίλησα τυχαία για συμβιβασμό.

 

Υπάρχουν πολλές γυναίκες που καθημερινά κακοποιούνται. Καθημερινά υφίστανται ψυχικούς και σωματικούς βιασμούς. Καθημερινά ζουν ένα δράμα (για τα δικά μας μάτια).

Γι αυτές όμως είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να είναι διαφορετική. Είναι η δική τους πραγματικότητα. Δεν μπορούν να ζήσουν με άλλον τρόπο.

Ακούγεται αρρωστημένο, αλλά έτσι είναι δυστυχώς.

 

Ξέρεις ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος ενός φυλακισμένου για πολλά πολλά χρόνια; Η μέρα της αποφυλάκισης.

Η αντιμετώπιση των νέων συνθηκών που για σένα και για μένα είναι κάτι δεδομένο, για εκείνον είναι ο τρόμος ο ίδιος.

Ακόμα και μια αρρωστημένη, δυσάρεστη κατάσταση, σε πολλούς ανθρώπους προκαλεί ένα είδος ασφάλειας και είναι πολύ δύσκολο να βγουν μέσα από αυτήν, ακόμα και αν το ζητούν και πίστεύουν πως όταν τα καταφέρουν θα λυτρωθούν.

Αυτός είναι πολλές φορές και ο λόγος της δυσκολίας των κακοποιημένων γυναικών να απαλλαχθούν από το άχθος της καθημερινής κακοποίησης.

Και πίστεψέ με, δεν είναι ανώμαλες.

Για να λύσει κανείς αυτό το μυστήριο, τέτοιων περιπτώσεων όμως, πρέπει να πάει πολλά χρόνια πίσω, στις ζωές αυτών των ανθρώπων.

Και του θύτη και του θύματος.

 

Μα εγώ ποτέ δεν τις χαρακτήρισα ανώμαλες, κάποιο λάθος κάνεις. Όσο για το "αρεσκόμαστε", εσύ το χρησιμοποίησες πρώτη, όχι εγώ. Και προσέθεσα πως αν αρέσκεται σε τέτοια συμπεριφορά, τότε έχουμε πραγματοποίηση φαντασίωσης και όχι βιασμό. Και αυτή τη φαντασίωση δεν την χαρακτήρισα ανώμαλη. Γιατί μεταξύ συναινούντων δεν υφίσταται ανωμαλία, τουλάχιστον γι' μένα.

Και πολλοί άντρες κάνουν τέτοιους συμβιβασμούς. Όλοι, δηλαδή, οι άνθρωποι αναγκάζονται να αποδεχθούν καταστάσεις από τις οποίες δε μπορούν (ή νομίζουν πως δεν μπορούν) να ξεφυγούν. Η αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας μας οδηγεί στη νομιμοποίηση και αποδοχή της επιβολής του ισχυρότερου; Γιατί, τελικά, γι'αυτό συζητάμε: αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στον ισχυρότερο να επιβάλλει τη θέλησή του στον λιγότερο ισχυρό;

 

Αναφορικά με την ηθικολογία τώρα. Ηθικολογεί ο καθένας μας όταν χαρακτηρίζει τους άλλους ανώμαλους επειδή κάτι δεν συμβαδίζει με τα προσωπικά του δεδομένα. Όταν προσπαθεί να πείσει για κάτι που δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ζήσει. Όταν υπερασπίζεται θέσεις εκ του ασφαλούς, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα.

 

Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν χαρακτήρισα κανένα ανώμαλο. Πολύ περισσότερο δε χαρακτήρισα κανέναν ανώμαλο, γιατί διαφωνεί με τα προσωπικά μου δεδομένα. Δεν έχω βέβαια καμμία δυσκολία να παραδεχτώ πως θεωρώ ανώμαλο το βιαστή. Ελπίζω πως δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω γι'αυτό, εκτός και αν πιστεύεις πως ο βιασμός είναι πράξη ομαλή.

Αν νομίζεις πως βιάζονται μόνο γυναίκες, κάνεις λάθος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αλλά όχι μοναδικό, είναι οι βιασμοί αιχμαλώτων στρατιωτών. Αλλά για να καταλάβω, εννοείς πως για το βιασμό έχουν λόγο μόνο οι βιαστές και οι βιασμένοι/ες;

 

Ατομική ευθύνη. Τί είναι ατομική ευθύνη; Πώς αναπτύσσεται; Πώς καλλιεργείται; Γεννιέται κανείς με αυτήν;

Η κοινωνία δεν δικάζεται. Δεν μπορεί να δικαστεί. Η κοινωνία, έτσι όπως είναι δομημένη, απλά τιμωρεί για τα εγκλήματα τα οποία, ουσιαστικά, είναι ηθική αυτουργός.

Εγώ, εσύ, ο κυρ Γιώργος ο γαλατάς, η κυρία Σούλα η κομμώτρια. Όλοι μας. Με τη στάση μας, την αδιαφορία μας, την ματαιοδοξία μας, τον φόβο μας και τον εγωισμό μας.

 

Αρρωσταίνουμε τις ψυχές μας και δηλητηριάζουμε τις ψυχές των παιδιών μας με κάθε δυνατό τρόπο, ασυναίσθητα. Αέναα.

Καταλαβαίνω πως σου είναι δύσκολο, να μπορέσεις να επωμιστείς μέρος της ευθύνης αυτής. Αν φτάναμε στο σημείο να μπορούσαμε να το κάνουμε, θα ήταν η αρχή για την βελτίωση πολλών κοινωνικών προβλημάτων.

 

Και όμως, για μένα, εξισώνονται θύτης και θύμα. Ο καθένας με τον τρόπο του.

Αλλά δυστυχώς και οι δυο τους είναι θύματα δικά μας.

 

Μπορεί να μην ικανοποιεί τις εγωιστικές μου, εκδικητικές μου επιθυμίες, αλλά θεωρώ πως αν κοιτάμε μόνο το τι έγινε μόλις πριν και όχι και το τί οδήγησε στο να γίνει αυτό που συνέβη, οι βιαστές, οι δολοφόνοι, οι εγκληματίες, θα συνεχίζουν να υπάρχουν, να αυξάνονται, για να δίνουν τροφή στον εγωισμό της κοινωνίας που ηδονίζεται όταν της δίνεται η ευκαιρία να κατασπαράξει κάποιον.

 

Η ατομική ευθύνη πηγάζει από την ελεύθερη βούληση. Αν δεν πιστεύεις πως είμαστε πιόνια στα χέρια θεών, δαιμόνων και ορμέφυτων, δε μπορείς παρά να αναλάβεις την ευθύνη των πράξεων σου. Αυτό είναι ατομική ευθύνη.

Όχι Χριστίνα, δε δέχομαι πως δηλητηριάζω τις ψυχές των παιδιών. Έρχομαι καθημερινά σε επαφή με πολλά παιδιά και ποτέ δεν τους διδάσκω το μίσος ή την ευθυνοφοβία. Εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη των πράξεων και των παραλείψεών μου. Αυτό η είναι η αρχή για την βελτίωση, η καθημερινή δράση στον μικρόκοσμό μας, όχι η διάχυση της ευθύνης στο απρόσωπο σύνολο.

Αλήθεια, με τι εννοείς λέγοντας πως θύτης και θύμα εξισώνονται; Συνειδητοποιείς πως με αυτό τον τρόπο ταυτόχρονα αθωώνεις το θύτη και ενοχοποιείς το θύμα;

Είναι εκδικητικότητα και εγωισμός να μην αναγνωρίζεις στον ισχυρότερο το δικαίωμα να επιβάλλεται στον ανίσχυρο;

 

Νομίζω πως αξίζει να το διαβάσετε...

Είναι συγκλονιστικό... Μια έκθεση 13χρονου, τόσο περιεκτική και τόσο αληθινή.

Για κάποιους ίσως μελό. Για μένα... Η ουσία.

 

http://assets.in.gr/dGenesis/assets/Content60/Issue/2006/11/07/3_h.jpg

 

Νομίζω πως τώρα σε καταλαβαίνω. Όσα γράφω σε αυτό το topic δεν αναφέρονται στο συμβάν της Αμαρύνθου, αλλά στο βιασμό γενικά.

Δες σε παρακαλώ όσα έχω γράψει στο σχετικό topic. Επιμένω πως δε μπορούμε στο συγκεκριμένο θέμα να κρίνουμε, πριν κρίνει η δικαιοσύνη, αλλά και πως η δικαιοσύνη θα κριθεί από το σκεπτικό της.

[fireflies]

Θα ήθελα απλώς να πω ότι συμφωνώ με agpr, ειδικά στο τελευταίο κομμάτι περί ατομικής ευθύνης και εξίσωσης θύματος και θύτη. Εντάξει, οι περισσότεροι άνθρωποι που καταλήγουν να εγκληματίσουν - για να το πω έτσι χοντρικά- κάποια στιγμή στη ζωή τους, κουβαλάνε διάφορα δυσάρεστα βιώματα από την παιδική τους ηλικία, εξ αιτίας της "κακούργας" κοινωνίας κλπ, αλλά τι δουλειά έχει η προσπάθεια εξήγησης και ανάλυσης των πράξεων του δράστη με την εξίσωσή του με το θύμα? Και όχι, δεν δηλητηριάζουμε όλοι τις ψυχές των παιδιών.

[Powerfull]

Περιμένω να δω αν θα βρεθεί κανένας από τους ανόητους να βγει και να γράψει κανένα post στον ίδιο τόνο που γράφατε για μένα, του τύπου <<Christina γουστάρεις να σε βιάζουνε; Είσαι ανώμαλη;>>... Αλλά τώρα που θήγουν γυναίκες τα ίδια θέματα που έθιγα εγώ κάνουμε μόκο ε; Kaldensky εσύ τα έλεγες αυτά τα ωραία, γιατί δεν βγαίνεις τώρα να πετάξεις καμιά εξυπνάδα τέτοια στη Χριστίνα σαν αυτές που πέταγες σε μένα; Eσύ ρε punky? Βγες και ρίξε κανένα αστείο. Εσύ blueviper δεν θα πετάξεις κανένα κείμενο για το πως μαυρίζουν τα μυαλά των γυναικών οι άθλιοι άντρες και σκέφτονται έτσι; Και μετά λέτε γιατί σας λέω δήθεν... Δεν προλαβαίνω να απαντήσω στα υπόλοιπα,θα απαντήσω αργότερα...

[MTG]

Α ρε Powerfool, κάτι τέτοιοι άντρες σαν κι εσένα κάνουν σε όλες εμάς τις «αδερφές» (όπως μας χαρακτήρισες) να φαίνεται αξεπέραστο το εμπόδιο της μετουσίωσής μας σε βαρβατίλες ολκής. Κάποτε προσπάθησα να την σαπίσω την παλιοπουτ@ν@ που τόλμησε να φορέσει στρινγκ με χαμηλοκάβαλο αλλά λύγισα

 

Είμαι πολύ περίεργος στην άτυπη «μάχη» Παπαχρόνης vs Powerfool, ποιος έχει δεχτεί τις πιο πολλές επιστολές / PM συμπαράστασης. Δεν θα έχουν σταματήσει οι γυναίκες του Insomnia να τον παρενοχλούν. Τόση τεστοστερόνη να πάει χάμένη; Κρίμα είναι

 

ΥΓ: Δυστυχώς αμφιβάλλω πια, αν έχουν όλοι το στοιχειώδες πνευματικό επίπεδο να διαχωρίσουν το βιασμό απο την εθελούσια σεξουαλική πράξη...

[Lucifer]

Μμμ σε αυτό το σημείο να πεταχτώ πάλι σαν πορδή και να πω πως ακόμα και αν συμφωνώ συνολικά με την Κρις, είναι μια άποψη, λίγο θέλει ο πφουλ να την δει σαν επίσημη αντιπρόσωπο του γυναικείου φύλου λες και αυτό έχει μια καθολική προοπτική.

[Powerfull]

Αυτή τη στιγμή luci είναι η μόνη αντιπρόσωπος του γυναικείου φύλου που πραγματικά εκφάζει την άποψή της στη συζήτηση αν το πρόσεξες. Περιμένω να δω πότε θα την εκφράσει και η fireflies γιατί μέχρι στιγμής δεν έχει πει πραγματικά κάτι, απλά τα έχει βάλει μαζί μου, όπως και οι υπόλοιποι, που τους λέω για μήλα και απαντάνε για αχλάδια.

 

MTG η μετουσίωσή σου πάντως σε ανόητο ολικής καλά φαίνεται να πηγαίνει. Είδες που έλεγα πότε θα βγει κάποιος να πετάξει τη μαλακία και έτρεξες μην τυχών και σου πάρουν τη 1η θέση ε; Οι μόνοι που έχετε πρόβλημα να διαχωρίσετε το βιασμό από την εθελούσια σεξουαλική πράξη εδώ μέσα είστε εσείς, που νομίζετε πως οι γυναίκες το θεωρούν βιασμό όταν κάνουν σεξ με συνάχι.

[Lucifer]

Ναι ρε παιδί μου, δεν λέω ότι δεν είναι γυναίκα. Λέω οτι είναι ΜΙΑ γυναίκα και ότι είτε εσύ είτε κάποιος αντιφρονούντας πιαστεί από το "εμείς οι γυναίκες γουστάρουμε να" που είδα κάπου να λέει, ε δν θα είναι ιδιαίτερα δόκιμο.

[MTG]

Οι μόνοι που έχετε πρόβλημα να διαχωρίσετε το βιασμό από την εθελούσια σεξουαλική πράξη εδώ μέσα είστε εσείς, που νομίζετε πως οι γυναίκες το θεωρούν βιασμό όταν κάνουν σεξ με συνάχι.

 

Αν αυτό κατάλαβες μετά από τόσες δεκάδες μηνυμάτων, τότε ομολογώ πως έχουμε να κάνουμε με μία ίσως όχι σπάνια αλλά χαρακτηριστική περίπτωση ακραίας και ανίατης διανοητικής κατάστασης.