4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 ημέρες

[wardjdim]

Ας μου συγχωρεθεί, παρακαλώ, η πρωτοβουλία, στην περίπτωση που ήδη υπάρχει τέτοιο thread, μιας και στο ιστορικό των 5 μόλις σελίδων, δεν υπάρχει κάτι.

 

Το έργο το είδα πολύ αργότερα από την ημέρα που βγήκε, μόλις την περασμένη Κυριακή, μιας και βρισκόμουν εκτός Ελλάδος μέχρι τότε. Φυσικά, εφ όσον ανέμενα την ταινία από την άνοιξη, ήταν προφανές ότι στο ένα και μοναδικό σινεμά που θα πήγαινα στο τριήμερο που θα βρισκόμουν στην Αθήνα, θα την έβλεπα, ακόμη και αν χρειαζόταν να σκοτώσω άνθρωπο.

 

Η παρέα, όχι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους ταινίες, δέχθηκε να έρθει και αυτό μου έδωσε μια ακόμη ευκαιρία για περαιτέρω συμπεράσματα. Το κουκλίστικο δεύτερο αιθουσάκι στο Δαναό έμοιαζε ιδανικό για τη συγκεκριμένη προβολή και το λικεράκι του μπαρ ήταν απαραίτητο για να συνοδεύσει το επερχόμενο αριστούργημα.

 

 

Η ιστορία απλή, καθημερινή, σαν την quotidienne πρωταγωνίστρια. Όμορφη και λιτή, σχεδόν ιδανική για να μπλέξει σε ο,τιδήποτε διαφορετικό. Η συγκάτοικος περισσότερο συμβατική και αφελής ταυτόχρονα. Ο συμπαθής, ψιλο-τσιμπημένος με την Οτίλια πιτσιρικάς που της δίνει τα τσιγάρα, δίνει αφορμές για τη συνέχεια. Οι έταιρες συμφοιτήτριες, μικρο-λαμόγια, σαν τη δική μας, μετέφηβοι της εποχής, φυσικές παρουσίες. Ο νεαρός γκόμενός της λίγο μαλάκας (όπως όλοι οι γκόμενοι των νεαρών κοριτσιών που γουστάρουμε σε αυτή την ηλικία). Όλα μοιάζουν νορμάλ..

 

 

Η σκηνή με το Μπεμπέ συγκλονιστική. Ο ίδιος είναι ένα τέρας ψυχρότητας, με εκλογικευμένη καθημερινότητα, πολλάκις πιο περπατημένος από τη συγκάτοικο (ή έτσι δείχνει τότε), αλλά όχι και από την πιο στιβαρή Οτίλια, η οποία δείχνει μεγαλύτερη θέληση του "να τελειώνουμε".

 

 

Η σκηνή του τραπεζιού στο σπίτι των γονέων του νεαρού φίλου της είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές ρεαλισμού που έχω δει ποτέ στο σινεμά. Με την κάμερα να "αδειάζει" την ηρωίδα και το μάτι να αναζητεί την αγχωμένη ύπαρξή της ως μέρος ενός συνόλου σε άβολο περιβάλλον, με διαρκή άγχη (συγκάτοικος στο δωμάτιο, αδυναμία κλήσης, άγχος για πιθανή εγκυμοσύνη, εξαναγκασμένη ευγένεια απέναντι στους γονείς του φίλου και ένας μαλάκας μεσήλικας που την κατακρίνει για το κάπνισμα, ενώ εκείνη προφανώς είναι ακόμη αηδιασμένη και σοκαρισμένη από τη μεσημεριανή "εμπειρία"). Μινιμαλιστικός ρεαλισμός λέγεται αυτό ή μήπως όχι;

 

 

Από κει και πέρα όλα κυλούν καλά, πέρα από τη διαολεμένη διαδρομή της επιστροφής στο ξενοδοχείο. Η σκηνή με το έμβρυο και το πέταμα είναι ίσως περισσότερο έντονη από όσο χρειάζεται, αλλά δυναμώνει τη στάση της ηρωίδας με βάση το ότι αυτή είναι και η μοναδική εναπομείνασα φυσική σχέση που υπάρχει ανάμεσα σε εκείνη και την πρωτόγνωρη εμπειρία. Το "κακό", αν το θέσει κανείς από την πλευρά της σοκαριστικής συνέπειας που είχε η ίδια του η ύπαρξη (και η ανευθυνότητα της συγκατοίκου), ή η ίδια η συνειδητοποίηση, η ενηληκίωση που φθάνει μέσα από εκείνα τα υπέροχα μάτια και εκδηλώνεται έντονα στην τελευταία σκηνή του "μετά", εκεί που η πρωταγωνίστρια έχει μπροστά της ένα στόλο διαφορετικά προβλήματα να επιλύσει, αλλά και πολλούς διαφορετικούς δρόμους που μπορεί να πάρει (από το χωρισμό, τη σεξουαλική αποχή, την επιλογή του νεαρού, την έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στους άνδρες, την υποσυνείδητη απόρριψη της συγκατοίκου).

 

 

Φυσικά, η σκηνοθεσία του Κριστιάν Μουνγκιού παραπέμπει στις πιο λαμπρές στιγμές του σύγχρονου σινεμά και αγγίζει την τελειότητα. Κάμερα που τρεμοπαίζει, εξαιρετική καθημερινότητα, μικρομεσαία τυρρανισμένη ζωή, οικτροί κοιτώνες σε φυσιολογικό ρυθμό, καθίκια σε εκλογικευμένο βιασμό, περιθωριακές παρενθέσεις, όπου βασιλεύει ο λούμπεν τσαρλατάνος, κορίτσια που διαλύονται ψυχολογικά μέσα σε μισή μέρα, άνθρωποι που παραπαίουν, ζωή με περιορισμένο αύριο, χάσμα γενεών, ψυχολογικός πόλεμος. Και μέσα σε όλα, μια απλή ιστορία..

 

 

Η πρωταγωνίστρια, Αναμαρία Μαρίνκα είναι πειστικότατη στον πολυδιάστατο ρόλο της Οτίλια, σε μία μεγαλειώδη ερμηνεία που δεν έβγαινε ούτε στιγμή εκτός καθημερινότητας.

 

Συνολικά, ένα πραγματικό αριστούργημα, μια από τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα και σίγουρα η καλύτερη που εγώ είδα μετά το "χρυσό" 2003, με εξαίρεση - ίσως - μόνο το Manderlay.

[Επισκέπτης]

Είδα και εγώ αυτή την ταινία, μετά την παρότρυνση του wardjdim μέσω του συγκεκριμένου thread. Δεν το είχα διαβάσει ολόκληρο, γιατί από κάποιους ανθρώπους μου αρκεί το "πήγαινε δες το" για να πεισθώ και προτιμώ να μην ξέρω τίποτα για την ταινία που θα δω.

 

Η ταινία είναι απλά αριστούργημα. Σκηνοθετικά άψογη. Ωμός ρεαλισμός. Συγκλονιστική. Σου δίνει όλα όσα χρειάζεσαι για να προβληματιστείς γύρω από πολλά θέματα χωρίς να παίρνει θέση και να σου διδάσκει τι γνώμη πρέπει να έχεις. Μια ευρωπαϊκή ταινία.

 

Καλό είναι πάντως να είναι κανείς προετοιμασμένος προτού πάει, γιατί μπορεί και να σε τσακίσει ψυχολογικά αυτή η ταινία. Εμένα μου πήρε κάμποση ώρα να συνέλθω.

[foler]

thankss man!!!!

[foler]

ευχαριστω φιλε μου!!!

[flo1]

Ευχαριστω κι εγω χεχε θα την δω σιγουρα.

[censOred]

ΜΙαφίλη μου πήγε και την είδε...

Και μου είπε ό,τι γύρισε σπίτι με καταθλιψη...

[the_end]

αντιγράφω απ'το movietalk.gr

 

 

πολύ δυνατό και ίσως η καλύτερη ταινία του 2007.

2-3 σκηνές ανθολογίας, ωραία σκηνοθεσία συνολικά αλλά μάλλον το βρήκα λίγο πιο "ήσυχο" απ'ότι το περίμενα.

το στόρι όντως τετριμμένο αλλά το κατόρθωμα να μην υποπέσεις ούτε σε μελούρες ούτε σε εύκολες ηθικοπλασίες και διδακτισμούς δείχνει τη μαγκιά της ταινίας.

και φυσικά είναι μάθημα του πώς φτιάχνουμε κάτι πολύ αξιόλογο με ελάχιστα μέσα. είτε οπτικά είτε αφηγηματικά.

pure realism

 

8/10

[flo1]

Tην ειδα κι εγω. Καλη ταινια, μου αρεσε...

Ναι, στο τελος ομως εχεις μια καταθλιψη ειναι η αληθεια..