Διαπαιδαγώγηση παιδιών

[igeorgak]

Πολλοί γονείς δέρνουν το παιδί τους ως μέσο διαπαιδαγώγησης. Εσείς θα δίνατε σφαλιάρα στο παιδί σας. Αν ναι γιατί; Αν όχι γιατί;

[MiltoZ]

Το σωστό είναι να μην χρησιμοποιείς ποτέ την βία ως μέσο διαπαιδαγώγησης, όμως απ΄ότι μου έχουν πει φίλοι αυτό είναι πρακτικά αδύνατο. Καλό είναι πάντως να προσπαθούμε να συγκρατούμε τα νεύρα μας (γενικότερα) όταν έχουμε να κάνουμε με παιδιά ή όταν είναι μπροστά παιδιά.

[Επισκέπτης]

Ανεπιφύλακτα. Κυρίως γιατί οι θεωρίες δεν στέκουν, δηλαδή έχω δει κωλόπαιδα που τις έχουν φάει και επίσης κωλόπαιδα που δεν τις έχουν φάει ποτέ. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα δεύτερα είναι άκρως χειρότερα. Δεν έχει να κάνει με την αγάπη, και τα ζώα αγαπώ υπέρμετρα επίσης, όμως κι αυτά χωρίς σφαλιάρα σου τρώνε την ψυχή.

 

Ω, μα τω θεώ είναι εντελώς υποτιμητικό να σε κυριεύει ένα μικρό τσογλάνι και να καταντάς σαν τις οικογένειες του ΣΚΑΙ που πηγαίνει η "νταντά κοινωνική λειτουργός". Ειδικά αυτή η σειρά μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι σε δέκατα του δευτερολέπτου όταν βλέπω έναν 8χρονο να γκρεμίζει το σπίτι επειδή δεν του άστραψε ποτέ μια μπούφλα ο λαλάκης ο πατέρας του που είναι όλη μέρα με το κινητό στο χέρι, και προσπαθούνε να κάνουν διαπραγματεύσεις με τον μικρό λες και βρίσκονται στον ΟΗΕ.

Και τι διάολο; Η ζωή έχει πολλές σφαλιάρες.

[pappous_soulis]

Η σωστή διαπαιδαγώγηση γίνεται μέσα απο την επικοινωνία του γονιού με το παιδί.

Όταν ο γονιός περνάει ελάχιστο χρόνο κοντά στο παιδί του,όσες σφαλιάρες και να του ρίξει αποτέλεσμα δεν θα έχει.

[Φρού-Φρού]

Ναι αλλά δεν είναι σωστό να θεωρούμε τα παιδιά μας κτήματα μας και να ξεσπάμε πάνω τους επειδή είχαμε μια κουραστική μέρα στην δουλειά, επειδή μας έπιασαν τα ρεβύθια ή γιατί μας εκνευρίζουν επειδή υπάρχουν...

 

Δεν είμαι απόλυτη γιατί δεν έχω δικά μου παιδιά, αλλά οσο ξύλο κι αν μου έριχνε η μάνα μου (και μιλάμε για κώλο/μπούτια κτλ και ποτέ κεφάλι ή πρόσωπο) την έγραφα στα παπάκια μου... Οταν όμως μου λέγανε οτι για την ταρζανιά που έκανα δεν θα φάω παγωτό ή δεν θα πάω στο πάρτυ να κάτι μούτρα ...

[leftermann]

για μένα, η σφαλιαρίτσα είναι άριστο παιδαγωγικό μέσο, και μεγάλο όπλο στα χέρια του γονιού, που πρέπει όμως να χρησιμοποιηθεί με απόλυτη σύνεση και μετά από πολλή σκέψη. Όταν χτυπάς τον μικρό, πρέπει πρώτα από όλα να ξέρεις καλά για ποιόν λόγο το κάνεις, και οπωσδήποτε να καταλάβει και ο μικρός για ποιόν λόγο τις τρώει. Το σύνηθες λάθος των γονιών είναι να δέρνουν τα παιδιά όταν οι ίδιοι είναι νευριασμένοι, κουρασμένοι, σταβογαμημένοι κλπ. Και φυσικά δεν μιλάω για ξύλο, αλλά για σφαλιαρίτσες . Εγώ το εφαρμόζω, νομίζω με επιτυχία...

[Επισκέπτης]

Συμφωνώ απολύτως. Η κατάχρηση του μέσου στο τέλος κάνει τα παιδιά να αδιαφορούν για τη σφαλιάρα ως τιμωρία και τελικά έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.

[republican]

Καταρχήν θεωρώ τον τίτλο λανθασμένο, το ξύλο ΔΕΝ είναι μέσο διαπαιδαγώγησης.

Είναι μέσο τιμωρίας ή ακόμη χειρότερα μέσο ξεσπάσματος του γονιού. Το παιδί δεν "μαθαίνει" μέσα από το ξύλο, αντίθετα πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει σε ακόμη χειρότερες αντιδράσεις που συνήθως οδηγούν σε ακόμη περισσότερο ξύλο και πάει λέγοντας...

 

Με λίγα λόγια αν είναι αν κάνεις παιδί για να το δέρνεις επειδή έχεις τα χ προβλήματα, καλύτερα να μην το κάνεις καθόλου...

[Φρού-Φρού]

σωστός ο Rep αλλά πσίτ μεταξύ μας αν εγώ με είχα κόρη θα με είχαν πάει μέσα για παιδοκτονία κατάλαβες? Γι' αυτό δεν με παίρνει να μιλάω

[Chrisxxx]

Πριν καποιος γονιος αποφασισει να χτυπησει το παιδι του καλυτερα να παρει φορα και να χτυπησει το κεφαλι του στον τοιχο αυτος αλλωστε ειναι υπευθυνος για την συμπεριφορα του παιδιου του.

[meatsa]

Ναι αλλά δεν είναι σωστό να θεωρούμε τα παιδιά μας κτήματα μας και να ξεσπάμε πάνω τους επειδή είχαμε μια κουραστική μέρα στην δουλειά, επειδή μας έπιασαν τα ρεβύθια ή γιατί μας εκνευρίζουν επειδή υπάρχουν...

 

Δεν είμαι απόλυτη γιατί δεν έχω δικά μου παιδιά, αλλά οσο ξύλο κι αν μου έριχνε η μάνα μου (και μιλάμε για κώλο/μπούτια κτλ και ποτέ κεφάλι ή πρόσωπο) την έγραφα στα παπάκια μου... Οταν όμως μου λέγανε οτι για την ταρζανιά που έκανα δεν θα φάω παγωτό ή δεν θα πάω στο πάρτυ να κάτι μούτρα ...

 

 

Για πρώτη φορά συμφωνώ με την Φρου - Φρου....(ελπιζω και τελευταία )

 

Τα παιδιά θέλουνε ουσιαστικό διάλογο , για να τα προβληματίζεις , εαν κάνουνε κάτι κακό , και απο κει και πέρα αν αυτός ο διάλογος γίνει με αγάπη , το παιδί θα καταλάβει ότι κάνει μαλακίες...

 

Επίσης , πολύ σημαντικό , είναι να βάζεις όρια στο παιδι , για να του μαθένεις ότι δεν μπορεί να κάνει ή να ζητάει ότι θέλει , διότι του κάνεις πολύ κακό έτσι ( για την παιρετέρω ζωή του) . Σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται πολύ ωριμότητα απο τους γονείς ....

 

Πχ....το παιδί θέλει το μεσημερι να παίξει , να κάνει φασαρία κλπ κλπ...δεν καταλαβαίνει ότι θες να κοιμηθείς....Ε εκει του δειχνεις who is boss....και του λες:

" Τώρα ο πατέρας σου είναι κουρασμένος και χρειάζεται ύπνο....για τις επομενες 2 ώρες , θέλω να κάτσεις ύσηχα και να παίξεις εδώ με τα Playmobil σου , και όταν ξυπνήσω , υπόσχομαι να παίξουμε μαζί...."

 

Με λίγα λόγια , χρειάζεται ένας συνδυασμός παιδιου-ώριμου όταν είσαι γονιός....

 

Γίνεσαι παιδί όταν παίζεις μαζί τους , τα γαργαλάς , κοιλιέσε στο πάτωμα....έτσι χτίζεις σχέση αγάπης , και το παιδί σε νιώθει κοντά....Παράλληλα όμως , όταν χρειάζεται να δώσεις μαθήματα ή να του μάθεις τα όρια , τότε γίνεσαι ο Ενήλικας-Δασκαλος , και είσαι κάθετος όσο αναφορα κάποια πράγματα , τα οποία εκτός ότι έχουνε σεβασμό προς εσένα , μαθένουνε και στο παιδί να σέβεται....

 

Όσο αναφορά το ξύλο , όχι είμαι κατά , αλλά πολλές φορές που είχα χάσει το ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ στην ζωή μου , θα ήθελα να έχω φάει με την ζωστήρα περισσότερες από τον πατέρα μου πραγματικά.... ....γιατί όσο και να μου μίλαγε δεν άκουγα....αλλά πάντα έιναι ένα έσχατο "όπλο" του γονιού , όταν το παιδι δεν ακούει , και φυσικα δεν το πλακώνεις στις μπουνιες , αλλά του ρίχνεις κανα σκαμπίλι ,καμία στων πωπό ή ξερω γω....

 

Είναι δύσκολο να είσαι γονιός , και δυστυχώς , ακόμα και 50 χρονων άνθρωποι είναι ανώριμοι , γιαυτό και βγάζουνε κωλόπεδα και μαλακιστήρια....ή μπερδεμενα παιδιά που κάνουνε πολύ λάθος επιλογές....

 

Τεσπα, είναι μεγάλη κουβέντα, θα επανέλθω....

[leftermann]

Καταρχήν θεωρώ τον τίτλο λανθασμένο, το ξύλο ΔΕΝ είναι μέσο διαπαιδαγώγησης.

Είναι μέσο τιμωρίας ή ακόμη χειρότερα μέσο ξεσπάσματος του γονιού. Το παιδί δεν "μαθαίνει" μέσα από το ξύλο, αντίθετα πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει σε ακόμη χειρότερες αντιδράσεις που συνήθως οδηγούν σε ακόμη περισσότερο ξύλο και πάει λέγοντας...

 

Με λίγα λόγια αν είναι αν κάνεις παιδί για να το δέρνεις επειδή έχεις τα χ προβλήματα, καλύτερα να μην το κάνεις καθόλου...

 

διαφωνώ: Το "ξύλο" (ή η ήπια σωματική βία, ή η ξυλιά στο χεράκι πιό απλά), μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν παιδαγωγικό μέσο. Όπως και η τιμωρία γενικότερα.

 

συμφωνώ: συνήθως είναι μέσω ξεσπάσματος του γονιού, κάκιστα

 

διαφωνώ: το παιδί μπορεί να μάθει μέσω σφαλιαρίτσας και/ή άλλης τιμωρίας.

 

συμφωνώ: μπορεί να οδηγήσει σε αντιδράσεις και φαύλο κύκλο ξύλο-αντίδραση-κι άλλο ξύλο. Ο γονιός πρέπει να εκτιμήσει τα αποτελέσματα της χρήσης του ξύλου, που δεν είναι τα ίδια σε όλα τα παιδιά...

[Φρού-Φρού]

βασικά το θέμα είναι οτι η παλαιότερες γενιές είχαν γαλουχηθεί θεωρώντας οτι η χειροδικία είναι μέσο διαπαιδαγώγησης. Μέγα λάθος...

 

Θεωρώ οτι 110 φορές στις 100 οι λόγοι που ένας γονιός σηκώνει χέρι στο παιδί του είναι λανθασμένοι και ουσιαστικά είναι η εύκολη λύση.. και ξεσπάμε και ηρεμούμε εμείς οι ίδιοι και το βουλώνει το σκασμένο...

 

Ελπίζω οτι οι νεότερες γενιές δεν θα κάνουμε τα ίδια λάθη και θα καταλάβουμε οτι η η αγάπη, ο σεβασμός και η εκλογίκευση δεν είναι κάτι που το επιβάλεις με την βια αλλά με την κουβέντα και στην έσχατη την επιβολή τιμωριών (όπως "σήμερα δεν θα φάς παγωτό" και οχι "σήμερα θα σε κλειδώσουμε στο μπάνιο μέχρι να καταλάβεις το λάθος σου")

 

Η ελπίδα μου αυτή ασφαλώς τροφοδοτείται και στην κατάρτιση και παιδεία που έχουμε σήμερα σε αντίθεση με τις παλιότερες γενιές..

[republican]

σωστός ο Rep αλλά πσίτ μεταξύ μας αν εγώ με είχα κόρη θα με είχαν πάει μέσα για παιδοκτονία κατάλαβες? Γι' αυτό δεν με παίρνει να μιλάω

 

Καλά κανονικά κι εμένα δε με παίρνει να μιλάω, γιατί παιδί δεν έχω και πολύ φοβάμαι ότι θα με κλείναν στο διπλανό κελί από την Φρου-Φρου (όχι γράψε λάθος, σε άλλες πτέρυγες θα ήμασταν ).

Κι εγώ μεγάλωσα χωρίς να φάω και ιδιαίτερο ξύλο (καμιά σφαλιαρίτσα που και που θυμάμαι μόνο) και πιστεύω ότι δε μου έκανε και κακό... Το βασικό είναι να υπάρχει ενδιαφέρον για το παιδί, να αισθάνεται ρε παιδί μου ότι έχεις γονείς που νοιάζονται, ούτε ξύλο, ούτε αδιαφορία όμως (αν και συνήθως αυτά πάνε μαζί) έτσι??

[Φρού-Φρού]

Για πρώτη φορά συμφωνώ με την Φρου - Φρου....(ελπιζω και τελευταία )

 

μαμά???? :rolleyes: