Διαπαιδαγώγηση παιδιών

[republican]

διαφωνώ: Το "ξύλο" (ή η ήπια σωματική βία, ή η ξυλιά στο χεράκι πιό απλά), μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν παιδαγωγικό μέσο. Όπως και η τιμωρία γενικότερα.

 

διαφωνώ: το παιδί μπορεί να μάθει μέσω σφαλιαρίτσας και/ή άλλης τιμωρίας.

 

Προσωπική μου άποψη είναι να διακρίνω την τιμωρία από τη διαπαιδαγώγηση.

Πρόσεξε γιατί: το παιδί δε θα μάθει ποτέ αν το τιμωρείς μόνο και δεν το επιβραβεύεις ποτέ (ναι χρειάζεται κι αυτό), το παιδί θα μάθει όταν μπορέσεις να κρατάς τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στα δύο. Αυτό ναι μπορώ να το θεωρήσω ως μέθοδο κοινωνικής/συμπεριφορικής εκμάθησης. Το κακό είναι (όπως έγραψα και πριν) ότι συχνά το ξύλο συνδυάζεται με αδιαφορία εκεί ναι υπάρχει πρόβλημα...

 

Και όλα αυτά είπαμε σε θεωρητικό επίπεδο, κάτσε να κάνω παιδιά πρώτα...

[greekbaby]

Να σας πω εγω κατι απο την προσοπικη μου ζωη....πριν 1 χρονο με επιασε ο πατερας μου να καπνιζω ... οταν πηγα σπιτι μου επαιξε 3 με τη ζωνη στην πλατη κ απο τοτε δεν θελω να ξαναδω τσιγαρο....κ οταν μεγαλωσω ειμαι σιγουρος που θα τον ευνομονο που με επιασε κ με εδειρε κιολας γιατι καλο μου εκανε...οχι κακο

 

EDIT : αν κ ντρεπομαι που το λεω..

[leftermann]

Προσωπική μου άποψη είναι να διακρίνω την τιμωρία από τη διαπαιδαγώγηση.

Πρόσεξε γιατί: το παιδί δε θα μάθει ποτέ αν το τιμωρείς μόνο και δεν το επιβραβεύεις ποτέ (ναι χρειάζεται κι αυτό), το παιδί θα μάθει όταν μπορέσεις να κρατάς τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στα δύο. Αυτό ναι μπορώ να το θεωρήσω ως μέθοδο κοινωνικής/συμπεριφορικής εκμάθησης. Το κακό είναι (όπως έγραψα και πριν) ότι συχνά το ξύλο συνδυάζεται με αδιαφορία εκεί ναι υπάρχει πρόβλημα...

 

Και όλα αυτά είπαμε σε θεωρητικό επίπεδο, κάτσε να κάνω παιδιά πρώτα...

 

συμφωνούμε απόλυτα. Σαφώς και η τιμωρία (και το ξύλο σαν μέρος της) δεν είναι η διαπαιδαγώγηση. Είναι μέρος της διαπαιδαγώγησης. Είμαι σίγουρος ότι η επιβράβευση του καλού είναι σημαντικότατη, σημαντικότερη ακόμα και από την τιμωρία του κακού.

 

Και μιλάω εν μέρει σε πρακτικό (γιατί έχω ένα παιδί), και εν μέρει σε θεωρητικό (γιατί δεν ξέρω αν αυτά που λέω θα εφαρμοστούν με επιτυχία και στα παιδιά του γείτονα, τα δικά σου, ή ακόμα και στο δικό μου δεύτερο παιδί) επίπεδο...

[Lucifer]

Βαράτε εσείς και έχουν τα γηροκομεία!!!

 

Επί του θέματος τώρα, συμφωνώ με τον republican πως η τιμωρία είναι αναπόσπαστο μέρος της εκπαίδευσης -γιατί για εκπαίδευση στα βασικά μιλάμε, όχι;- απλώς δεν είμαι βέβαιος αν η χειροδικία είναι η σωστή έκφραση αυτής της τιμωρίας. Θεωρώ αυτονόητο βέβαια πως όταν λέμε "χειροδικία", εννοούμε όλοι κανένα κωλοσκάμπιλο ή καμιά στο χέρι και όχι σκηνικά Quake III.

 

Αλλά αναρωτιέμαι -το να τρίβεις τη μούρη του σκύλου σου στον κατουρημένο καναπέ και να του δίνεις καμιά εφημεριδιά ίσως βοηθάει, αλλά είναι και μονόδρομος. Γενικά οι σκύλοι δε φημίζονται για την ικανότητα κατανόησης λεκτικών επιχειρημάτων σχετικά με το γιατί δεν πρέπει να κατουράνε καναπέδες.

 

Ένα παιδί όμως, που προφανώς και έχει την τάση να σε γράφει στα @@ του και να κάνει το δικό του, έχει την δυνατότητα να καταλάβει τι του λες. Μπορεί να μην έχει τη θέληση να το κάνει (ποτέ δεν ήθελα να καταλάβω γιατί η προπαίδεια ήταν σημαντικότερη από το κυνηγητό) αλλά σίγουρα έχει τη δυνατότητα. Υποθέτω, σε καθαρά θεωρητικές (ελπίζω!) βάσεις και αφήνοντας απ' έξω κούραση δουλειάς και γενικότερα ενήλικα προβλήματα, πως η μαγκιά είναι στο να καταφέρεις να εκμεταλλευτείς αυτές τις δυνατότητες παρακάμπτοντας τις αντιστάσεις και όχι κάμπτοντάς τες με χρήση βίας, όσο μικρή και αν είναι αυτή. Και αυτό όχι τόσο επειδή μια ξυλιά στον πισινό θα αφήσει ψυχολογικά τραύματα, αλλά επειδή η ίδια η προσπάθεια προσέγγισης αφήνει μακρυπρόθεσμα καλά κατάλοιπα επικοινωνίας και δεσμού.

 

Δείτε εμένα!

[KWSN_Men]

Πολλοί γονείς δέρνουν το παιδί τους ως μέσο διαπαιδαγώγησης. Εσείς θα δίνατε σφαλιάρα στο παιδί σας. Αν ναι γιατί; Αν όχι γιατί;

 

Έχεις ένα κόλλημα με τις σφαλιάρες όμως έτσι;

[theoritikos]

Το θέμα είναι πως πρέπει να υπάρχει επικοινωνία και αλληλοσεβασμός μεταξύ του γονέα και του παιδιού.

Αν ένα παιδί σε φέρνει στο αμήν είναι γιατί δεν του δίνεις σημασία, και κάνει ότι μπορεί για να σου αποσπάσει την προσοχή.

Επίσης έχω δει περιπτώσεις παιδιών (όπως το ανιψάκι μου) που οι γονείς του, του κάνουν όλα τα χατίρια (σαν αντάλλαγμα για τις λίγες ώρες που αφιερώνουν μαζί του), και θες να τα σαπίσεις στο ξύλο γιατί μόνο έτσι μπορούν να καταλάβουν.

Και να φανταστείτε πως ο ανιψιός μου είναι σχετικά μεγάλος, (13 χρονών...) η συμπεριφορά του χρόνο με τον χρόνο γίνεται χειρότερη, και οι γονείς του δεν μπορούν να τον συνεφέρουν.

Αν ξέρει κάποιος ας μου πει τι πρέπει να κάνω, μιας και οι γονείς του δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να τον συνεφέρουν..

[Επισκέπτης]

Αν ξέρει κάποιος ας μου πει τι πρέπει να κάνω, μιας και οι γονείς του δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να τον συνεφέρουν..

 

 

Να αμολύσεις στο σπίτι την ώρα που λείπει αριστερά-δεξιά ενημερωτικά φυλλάδια από εσώκλειστες στρατιωτικές σχολές του εξωτερικού.

[leftermann]

...η μαγκιά είναι στο να καταφέρεις να εκμεταλλευτείς αυτές τις δυνατότητες παρακάμπτοντας τις αντιστάσεις και όχι κάμπτοντάς τες με χρήση βίας, όσο μικρή και αν είναι αυτή...

 

Σαφώς και αυτός πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος του γονιού. Μπορώ όμως να σε διαβεβαιώσω πως, πολλές φορές, μια ξυλίτσα στο χεράκι είναι πολύ αποτελεσματικότερη από ώρες κουβεντούλας και παρακαλετού. Και δεν εννοώ αποτελεσματικότερη στο να γίνει τελικά αυτό που θέλει ο μπαμπάς και να βρούμε την ησυχία μας, αλλά στο να καταλάβει το παιδί ότι κάποιες φορές δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε...

[The_Judas]

Με το ξύλο δεν θα μάθει τίποτα το παιδί. Απλώς θα καταπιέσει μέσα του κάποιες επιθυμίες, λόγω του φόβου της τιμωρίας.

Αν μάθει το παιδί την βία, θα την εφαρμόζει είτε άμεσα είτε μετέπειτα στην κοινωνική του ζωή. Θα λύνει τα προβλήματα του χρησιμοποιώντας βία.

 

Υπάρχει επίσης και μια άλλη περίπτωση, να καταπιέσει όλες τις βίαιες αναμνήσεις στο υποσυνείδητο και αν αποκτήσει συμπλεγματικά σύνδρομα ή φοβίες.

[desolatorXT]

Ανεπιφύλακτα. Κυρίως γιατί οι θεωρίες δεν στέκουν, δηλαδή έχω δει κωλόπαιδα που τις έχουν φάει και επίσης κωλόπαιδα που δεν τις έχουν φάει ποτέ. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα δεύτερα είναι άκρως χειρότερα. Δεν έχει να κάνει με την αγάπη, και τα ζώα αγαπώ υπέρμετρα επίσης, όμως κι αυτά χωρίς σφαλιάρα σου τρώνε την ψυχή.

 

Ω, μα τω θεώ είναι εντελώς υποτιμητικό να σε κυριεύει ένα μικρό τσογλάνι και να καταντάς σαν τις οικογένειες του ΣΚΑΙ που πηγαίνει η "νταντά κοινωνική λειτουργός". Ειδικά αυτή η σειρά μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι σε δέκατα του δευτερολέπτου όταν βλέπω έναν 8χρονο να γκρεμίζει το σπίτι επειδή δεν του άστραψε ποτέ μια μπούφλα ο λαλάκης ο πατέρας του που είναι όλη μέρα με το κινητό στο χέρι, και προσπαθούνε να κάνουν διαπραγματεύσεις με τον μικρό λες και βρίσκονται στον ΟΗΕ.

Και τι διάολο; Η ζωή έχει πολλές σφαλιάρες.

 

Συμφωνώ, αλλά για μένα, αν ήμουν γονιός, η σφαλιάρα θα ήτανε το έσχατο μέσο... Αν δλδ έπιανα κουβέντα με το παιδί, του εξηγούσα 5 πράγματα, 1,2 -3 φορές, και παρ'ολααυτα δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, τότε θα κατέφευγα στη σφαλιάρα...

 

Το θέμα είναι πως πρέπει να υπάρχει επικοινωνία και αλληλοσεβασμός μεταξύ του γονέα και του παιδιού.

Αν ένα παιδί σε φέρνει στο αμήν είναι γιατί δεν του δίνεις σημασία, και κάνει ότι μπορεί για να σου αποσπάσει την προσοχή.

Επίσης έχω δει περιπτώσεις παιδιών (όπως το ανιψάκι μου) που οι γονείς του, του κάνουν όλα τα χατίρια (σαν αντάλλαγμα για τις λίγες ώρες που αφιερώνουν μαζί του), και θες να τα σαπίσεις στο ξύλο γιατί μόνο έτσι μπορούν να καταλάβουν.

Και να φανταστείτε πως ο ανιψιός μου είναι σχετικά μεγάλος, (13 χρονών...) η συμπεριφορά του χρόνο με τον χρόνο γίνεται χειρότερη, και οι γονείς του δεν μπορούν να τον συνεφέρουν.

Αν ξέρει κάποιος ας μου πει τι πρέπει να κάνω, μιας και οι γονείς του δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να τον συνεφέρουν..

 

Γνώμη μου πάντα... Ας τον πάρει ο πατέρας του μια φορά, και να του πεί, "για έλα εδώ γιέ μου", και να μιλήσουν ειλικρινά για όποια τυχόν προβλήματα έχουν οι δυό τους... Όταν καθίσεις και μιλήσεις έτσι, σοβαρά με έναν ανθρωπο, μιλώντας ειλικρινά, θα σε ακούσει... Δεν είναι και 5 χρονών, 13ών είναι το παιδί... Και φυσικά κομένα τα χατήρια κτλπ... Έχει μάθει το παιδί να τους εκμεταλεύεται τους ανθρώπους, και φυσικά γιατί δεν αντέδρασαν ποτέ σωστά οι γονείς, όταν ήταν ακόμη μικρός... Το να του δώσω π.χ. μια σοκολάτα για να υσηχάσει όταν κάνει φασαρία, δεν είναι λύση... Ίσα ίσα, το προτρέπω να κάνει ακόμη περισσότερη φασαρία αύριο... Ποτέ δεν ήμουν υπέρ των "χατιριών", τα κακομαθαίνουν τα παιδιά, γ αυτό μετά γίνονται έτσι...

[Mithrantir]

Σαφώς και αυτός πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος του γονιού. Μπορώ όμως να σε διαβεβαιώσω πως, πολλές φορές, μια ξυλίτσα στο χεράκι είναι πολύ αποτελεσματικότερη από ώρες κουβεντούλας και παρακαλετού. Και δεν εννοώ αποτελεσματικότερη στο να γίνει τελικά αυτό που θέλει ο μπαμπάς και να βρούμε την ησυχία μας, αλλά στο να καταλάβει το παιδί ότι κάποιες φορές δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε...

 

Αν φτάνεις στο σημείο να παρακαλάς το παιδί για να μην κάνει κάτι, τότε υπάρχει πρόβλημα. Το παιδί κερδίζει αβαντάζ για μεταγενέστερες αλητείες. Δημιουργείς δυσμενές προηγούμενο για ατοπήματα του που πρέπει να μην ξανακάνει.

 

Δεν έχω παιδιά (με βασικές αμφιβολίες αν θα αποκτήσω ποτέ) και οπότε σίγουρα δεν είμαι ειδικός.

 

Αλλά και αυτή η σχέση για να λειτουργεί πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια εξ' αρχής. Ναι να το επιβραβεύεις όταν κάνει κάτι καλό. Προτιμώ την συζήτηση (σε ήπιους αλλά αυστηρούς τόνους) όταν κάνει κάτι κακό, αλλά από το να φτάσω στο να το παρακαλώ προτιμώ τη λύση της σφαλιάρας.

[Pablo_Hasan]

και αμα μεγαλωσει το παιδι και δεν θα μπορεις να του δωσεις σφαλιαρες θα φας κανα σουτ και θα πας απο κει που ηρθες...

[Επισκέπτης]

Άμα μεγαλώσει το παιδί και δεν μπορείς να του δίνεις σφαλιάρες απλώς του κάνεις σαφές πως δεν έχεις ουδεμία υποχρέωση να το σιτίζεις και να του παρέχεις στέγη μετά τα 18.

[leftermann]

Αν φτάνεις στο σημείο να παρακαλάς το παιδί για να μην κάνει κάτι, τότε υπάρχει πρόβλημα. Το παιδί κερδίζει αβαντάζ για μεταγενέστερες αλητείες. Δημιουργείς δυσμενές προηγούμενο για ατοπήματα του που πρέπει να μην ξανακάνει.

 

Δεν έχω παιδιά (με βασικές αμφιβολίες αν θα αποκτήσω ποτέ) και οπότε σίγουρα δεν είμαι ειδικός.

 

Αλλά και αυτή η σχέση για να λειτουργεί πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια εξ' αρχής. Ναι να το επιβραβεύεις όταν κάνει κάτι καλό. Προτιμώ την συζήτηση (σε ήπιους αλλά αυστηρούς τόνους) όταν κάνει κάτι κακό, αλλά από το να φτάσω στο να το παρακαλώ προτιμώ τη λύση της σφαλιάρας.

 

αν κάποια στιγμή αποκτήσεις παιδί, θα δεις ότι η σφαλιάρα που του ρίχνεις πονάει πιό πολύ εσένα, παρά το παιδί που την τρώει. Εγώ μια μόνο φορά του της έβρεξα καλά (εννοώ του έριξα 3-4 γερές στο χέρι). Αυτός το ξέχασε σε 5 λεπτά. Εγώ έτρεμα για μια ώρα, και φυσικά δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Συμπέρασμα: σαφώς και θα του πεις "σε παρακαλώ κάνε αυτό", και θα το πεις αρκετές φορές πριν καταφύγεις σε άλλα μέσα. Δεν καταλαβαίνω που το βρίσκεις το λάθος...

[desolatorXT]

Άμα μεγαλώσει το παιδί και δεν μπορείς να του δίνεις σφαλιάρες απλώς του κάνεις σαφές πως δεν έχεις ουδεμία υποχρέωση να το σιτίζεις και να του παρέχεις στέγη μετά τα 18.

 

χαχα, μου θύμισε αυτό μια ωραία φράση...

 

"Αν θες να μάθεις αν κάτι σε αγαπάει, άστο ελεύθερο... Αν φύγει, πάει να πει ότι δεν σε αγαπούσε ποτέ. Αν πάλι μείνει, αλλα συνεχίζει να ξοδεύει τα λεφτά σου, να τρώει το φαγητό σου, να κάθεται στο σαλόνι σου, και γενικώς, δεν έχει καν καταλάβει ότι το άφησες ελεύθερο, τότε ή το παντρεύτηκες, ή το γέννησες..."