Dawn of War 2

[Tobajara]

Ήθελα να το βάλω κάπου αλλά με τόσα Warhammer θέματα δε μπορούσα να αποφασίσω.

 

Φρίκη :D

 

[Tobajara]

On 30/06/2014 at 19:01, Tobajara said:

Όλη αυτή η Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια των Space Marines, ο φανατισμός, η λατρεία της μάχης και της βίας και η αντρίλα εν γένει είχα ξεχάσει πόσο μου έδιναν στα νεύρα. Κόψτε κάτι...

Έχει ενδιαφέρον να κοιτάς τα παλιά σου posts και να βλέπεις αν συμφωνείς με τα όσα έγραφες πριν από 11 χρόνια. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, το να συμφωνείς ή να μη συμφωνείς  

Είχα ξεκινήσει αρκετές φορές το Dawn of War 2 αλλά δεν είχα καθήσει ποτέ να το τερματίσω, συνήθως κάτι συνέβαινε και το άφηνα στα μέσα του base campaign. Μου είχε μείνει λίγο απωθημένο. Τώρα, έχοντας τερματίσει το main και το Chaos Rising, μπορώ να πω με σιγουριά ότι...δε μου πολυαρέσει. Σκέφτηκα να τερματίσω και το Retribution με κάποια άλλη φυλή, ειδικά τα Tyranids να φάνε όλους τους αχώνευτους να ησυχάσουμε, αλλά δεν άντεξα μετά από τόσο πίου πίου.

Όχι ότι δεν είναι καλό παιχνίδι και δεν το προτείνω. Είναι. Είναι ένα αρκετά καλό squad-based (ή hero-based) RTS, αλλά μέχρις εκεί. Δεν είναι για εμένα και, προσωπικά, θεωρώ πως έχει χτυπητές αδυναμίες στους μηχανισμούς.

Το σενάριο και οι χαρακτήρες είναι από τα χειρότερα που έχω δει, και δε θα το πάω παραπέρα. Μπορεί σα fan service να είναι καλό αλλά τα πάντα είναι τόσο καρτουνίστικα, κλισέ και χάρτινα που όχι μόνο δε μπορώ να τα πάρω σοβαρά, δεν ενδιαφέρομαι καν. Ναι ξέρω τι εστί WH40k αλλά τόση φτήνια πια? Το G.I. Joe είχε περισσότερο βάθος.

Τώρα, για τους μηχανισμούς...Είχα σημαντικό πρόβλημα με το χειρισμό γιατί πολλές φορές δεν έβλεπα το ποντίκι, ενώ τα πάντα πήγαιναν ααααργάααα. Το micromanagement περιοριζόταν στο να χρησιμοποιείς abilities. Όσο κι αν ξεγελιόμουν στην αρχή πως θα παίζω προσεκτικά με cover, τρίχες. Από ένα σημείο και μετά, ειδικά στα boss fights, είναι όλα αχταρμάς, ενώ προς το τέλος του campaign όταν έχεις γίνει μπουρί δεν έχει και κανένα νόημα. Οπότε είχα ένα παιχνίδι που οι μηχανισμοί αλληλοκάλυψης και τοποθέτησης δεν εξυπηρετούν, το micromanagement είναι άβολο, τα εκρηκτικά κλπ είναι ωραία υλοποιημένα αλλά δε φτάνουν, ενώ τα boss fights είναι για τα πανηγύρια. Είναι ξεκομμένα από το υπόλοιπο gameplay, είναι μια σκέτη αρένα οπότε αντίο τακτική, απλά βαράς μέχρι κάτι να πεθάνει και κάνεις tank ΑοΕ επιθέσεις. Σχεδόν όλα είναι bullet sponges. Αποκορύφωμα ο οι τρεις τελευταίες μάχες του Chaos Rising: ο Martellus πραγματικά δεν κατάλαβα πώς έφυγε (κάποια στιγμή έχασε 60% των HP του μετά από κάτι abilities) και έζησε 30-45 δευτερόλεπτα, ο Eliphas απλά μάζεψε ξύλο για κάμποση ώρα αλλά δεν πολυενόχλησε και στον Ulkair απλά βάραγα και ανάσταινα χωρίς να προσπαθώ να αποφύγω τίποτα γιατί δεν είχε νόημα. 

Στο campaign πάλι έχω τις ενστάσεις μου. Καλή προσθήκη τα stragegic assets μέχρι να τα συμπληρώσεις, το tyranid meter παγερά αδιάφορο, οι προαιρετικές αποστολές καλή προσθήκη αλλά στο σύστημα με τα επιπλέον deploys την ίδια μέρα η συνταγή για μένα έκοψε. Δε μπορείς να μου δίνεις αντικρουόμενα bonuses, να με βάζεις υπό πίεση να μη χάσω strategic assets και να μου ζητάς και να κάνω και rush για επιπλέον deploy. To Chaos Rising ήταν πιο στρωτό και μου άρεσε περισσότερο, αν και από πλευράς δυσκολίας είχα γίνει τόσο μπουρί που έπαιζα μισοκοιμισμένος (σε μια πίστα είχα φτάσει το Commander 3000 HP και τον έστελνα να καθαρίσει μόνος του). 

Εν ολίγοις, χίλιες φορές να ξαναπιάσω το Northgard.