Ποιά είναι η μεγαλύτερη ντροπή που σας έχει τύχει;

[freedubus]

Χαχα η 1η ιστορία με τη μπουνιά στη γκόμενα τα σπάει!

 

Σκηνικό 2:

 

Μόναχο, με κολλητούς απο erasmus. Αλητεύουμε στους δρόμους, κλασμένοι απο βάιτσεν και τα σχετικά.

Κάποια στιγμή μπαίνουμε στο ιντερσπορτ στη χουμπολτστρασε, και χαλβαδιάζω μια μαύρη φόρμα. Την παίρνω μπαίνω στο δοκιμαστήριο να τη βάλω. Βγάζω το εσώρουχο για να είμαι πιο αεράτος, έτσι μ' αρέσει, τη φοράω και βάζω το σώβρακο στην τσέπη της. Καλή η φορμίτσα, αλλά δεν υπήρχε σάλιο για να την αγοράσω, με καμαρώνω λίγο ακόμα στον καθρέφτη και φεύγω βρίζοντας τη φοιτητική μου εξαθλίωση και αφήνοντας τη φόρμα (και το σώβρακο) στο δοκιμαστήριο.

 

Η ρομπιά και καλά ήταν οτι μετά απο κανα μισάωρο που το συνειδητοποίησα, γύρισα και το ζήτησα απο την κοπελια στο ταμείο και μου το έδωσε πίσω, χασκογελώντας βέβαια μαζι με τους πωλητες κλπ. αλλά στ @@ μου, σιγά μη τους το χάριζα. Τα λεφτά με έφταναν ίσα ίσα για μπίρα.

[bibibo]

πώω πόλύ γέλιο! :lol:

 

το μόνο που με προβλημάτισε ήταν.... ο άλλος την έβρισκε με την κάντη κάντη? δεν έχω ακούσει τίποτα πιο διεστραμένο...

 

εμένα δεν μου έχει τύχει τίποτα το ιδιαίτερο, όταν ήμουν 15 μια φορά καθόμουν με μία κοπέλα και την αδερφή μου σε μια καφετέρια, σε κάποια φάση κοιτάω μια τύπισσα που φοράει ένα υπερβολικά κοντό σόρτσ σε σημείο που να φαίνεται όλος ο κώλος της και δεν έφτανε μόνο αυτό έσκυβε και στο μπάρ τουρλώνοντάς τον... λέω στην αδερφή μου και στην άλλη κοπέλα κάτι του στύλ "Πω ρε τι είναι αυτή? " γνέφοντας με το κεφάλι μου προς την κατευθυνση της τύπισσας με τον τουρλομένο κώλο

και μου λέει η αδερφή μου " η αδερφή της είναι" (ήταν η αδερφή της κοπέλας που καθόμασταν μαζί)

χάλια ένιωσα και μην ξέροντας τι να πώ απο αμηχανία, ντροπιασμένη την ρωτάω (όχι την αδερφή μου την άλλη) "καλή κοπέλα?

 

η φάση είναι ότι μετά που το συζητούσα με την αδερφή μου και της λέω "πω ρε συ τι μαλακία έκανα" μου λέει μη μασας να δείς εγώ τι έκανα

γυρνάω και λέω στον Βαγγελη "καλά ρε τι πούστρα αυτός ο Χ" και μου λέει ο Βαγγέλης όχι ρε δεν είναι τον ξέρω καλά "τι δεν είναι ρε του λέω και παει λέγοντας"

και τελικά ο Βαγγέλης ήταν αδερφός του πούστρα..

 

είχαμε πάει διακοπές το καλοκαίρι και κάναμε νέες γνωριμίες..

[bolec]

Κλασικη καγκουρια Ελληναρα στο εξωτερικο. Μιλας Ελληνικα και νομιζεις πως κανενας αλλος στον κοσμο δεν μιλαει αυτη την γλωσσα. Φοιτητης στο Ην. Βασιλειο εγω, περπαταω μια μερα μονος και ρεμβαζω. Ξαφνικα πεταγεται μια σαρανταπενταρα (Καθαροαιμο αραβικο) απο το πουθενα (Αδυναμια μεγαλη οι ΜΙΛΦ) και πεταω την πιο λαλακια ατακα που θα μπορουσα να πεταξω ποτε. Καβλα μου τις λεω πες μου ποιος σε πηδαει να παω να τον βρω και να του φιλησω τον λουτσο. Οποτε γυρναει η τυπισσα (Ελληνιδα οπως καταλαβατε) και μου λεει γελώντας πρστυχα 'Αγορι μου μην τολησεις και το δοκιμασεις ποτε. Δεν θα μπορεσεις να το κοψεις μετα'.

Τετοια ρομπα ειλικρινα δεν εχω νιωσει ποτε μου και ομολογω πως ειναι η πρωτη φορα που το λεω καπου.

 

 

Όλοι έτσι την πατάμε....Έχω πάει με μια φίλη μου για μια βδομάδα σε γνωστή Βορειοευρωπαϊκή πρωτεύουσα, και οτι καφρίλα γουστάραμε τη λέγαμε φωναχτά στη μέση του δρόμου αφού κανείς δεν καταλάβαμε.Στο γυρισμό για θεσσαλονίκη κάνουμε μετεπιβίβαση σε βιέννη.Εκεί οι Αυστριακοί αστυνομικοί έκαναν έλεγχο στην τσαντα της με λίγο άκομψο τρόπο,οπότε με το που μπαίνουμε στην άιθουσα αναμονής της πτήσης για θεσσαλονίκη(οπου όπως καταλαβαίνετε όλοι ήταν Έλληνες), γυρνάει και και λέει η φίλη μου φωναχτά: "Καλά πως ανοίγουν έτσι της τσάντες του κόσμου, μπορεί να χα το δονητή μου μέσα! '' Και περίπου 100 κεφάλια γυρίσαν προς το μέρος μας....

[Επισκέπτης]

Μετά από 150 ασκήσεις το πήρα πολύ χαλαρά το θέμα του πολέμου και πλέον οι ομοβροντίες από τα Λέοπαρντ έτσι κι αλλιώς είχαν σπάσει τα τύμπανά μου που είχαν αντικατασταθεί από βουητό τηλεόρασης. Ωραία να περιμένεις τον εχθρό στην εξοχή, ειδικά μετά από 10 ακούσματα στη σειρά με τις παλιοσειρές, να περιμένεις να δεις κόκκινα βαρέλια να προσπαθούν να κάνουν απόβαση και άμα υπάρχει και κανένα μεζεδάκι το πικ-νικ είναι πετυχημένο. Εκατό χιλιάδες βλάκες να βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη με όλον τον προϋπολογισμό του κράτους επενδυμένο σε μία πανδαισία πυροτεχνημάτων, πιτσιρικάδες με F16 να κάνουν τον γύρο του θανάτου στο βαρέλι από τις υπερβολικές ορμόνες, ξεχασμένα όπλα από τον Β' Παγκόσμιο να δίνουν την τελευταία παράσταση, όλα μαζί ένα μεγαλειώδες ατμοσφαιρικό σώου. Εντάξει οι ιπτάμενοι κάτι πετύχαιναν λόγω εύρους ωφέλιμου βεληνεκούς που σίγουρα σκότωνε πάρα πολλά ψάρια τα οποία με μαθηματική βεβαιότητα θα κατέληγαν στην ιχθυόσκαλα με χαμογελαστούς εμπόρους να διαβεβαιώνουν πως το εξασθενές τριχλωρικό Ουράνιο είναι απολύτως ασφαλές. Αλλά για το ξενέρωμα οι πιλότοι συνήθως περνούσαν στα 12,25335667m από τα κεφάλια μας που όταν είσαι νέος και θες να παίξεις άσκηση είναι σκέτη πώρωση, αλλά άμα έχεις βαρύνει από τα 70 εικοσάρικα στο τζόκεϊ έχοντας πάρει την απόφαση να διασκεδάσεις, δε σε χαλάει τίποτα απολύτως, τα γέλια είναι μέχρι δακρύων. "Θα πέσει ο μαλάκας!!" ο καλαμαριώτης πολύ harry κlynn φυσιογνωμία, "Σιγά φιλαράκι δεν έχω το χαρτί υγείας", "ΣΤ'ΑΡΔΙΧΑ ΜΑΣ ΡΕΕΕΕ!!" ο άλλος, καλά παιδιά όλοι, αλλά και στο γέλιο πρέπει να υπάρχει λίγο έλεος γιατί από κάποιο σημείο κι έπειτα καταντάει μαρτύριο. Η θετική ενέργεια βοηθά τα πράγματα να πάρουν απροσδόκητα καλή τροπή όχι μόνο με το euro2004, μα χωρίς να θέλεις να γίνεις κακός τυχαίνει να βρίσκεται ένας ουγκαντέζος καμένος δόκιμος πίσω από το άρμα την ώρα που βαράει και τότε το ασύλληπτο της σκηνής σε κάνει να τρως χώμα και να ευχαριστείς το σύμπαν. Άμα υπάρξει συζήτηση για την συνέχεια στην ανάλυση του γεγονότος, δηλαδή να απογειώνεται και μετά να σηκώνεται ακόμα πιο βλάκας χαλαρά και καλά, να απογειώνεται εκ νέου να ξανασηκώνεται και να ξαναπέφτει και μετά να τρέχει με την κοιλιά σαν αρουραίος στη βροχή, δηλαδή να σου πει ο καλαμαριώτης τι κατάλαβε από αυτό που είδε, ε, τότε μπορεί να πεθάνεις στ' αλήθεια! Με το ανυπόφορο γέλιο τα Ζου και κάτι πενηντάρια πολυβόλα που είχαν αρχίσει να λιώνουν από την σπατάλη, είναι σχεδόν βέβαιο πως την ώρα του "αέρα" θα παρακολουθήσεις με αμείωτο ενδιαφέρον αλλά χωρίς να δηλώσεις συμμετοχή, τους άλλους να τρέχουνε να πιάσουν κάτι άλλους με κόκκινα γιλέκα που έρχονταν υποχθόνια σκυφτοί κάνοντας κουπί σε βάρκες για συρτή, το δόκιμο να οδηγεί την αυτοκρατορία μαζί με άλλους δόκιμους , τους νέους που το είχαν πάρει σοβαρά το ζήτημα του ξεκοιλιάσματος και σίγουρα είχαν καλά πνευμόνια, κάτι άλλοι που η στολή τους είχε απολυθεί πριν από τους ίδιους περπατώντας να παίζουνε με τα αβολίδοτα βάζοντας κλαδιά στην κάννη, τα άρματα με πατιλίκια να υποχωρούνε για την τελική αντεπίθεση, η μέρα τελικώς είναι σκέτη εξάντληση αλλά αξέχαστη.

Γι' αυτό όταν τελείωσε η γιορτή με τα μπουμπουνητά και έπρεπε να περιμένουμε να τελειώσει και ο πόλεμος για να φάμε επιτέλους, πράγμα που αναλόγως τον ταξίαρχο μπορεί να πάρει πολλές ώρες, ίσως απ' το σκορβούτο από τα κρουασάν, είπα να πάρω έναν υπνάκο στα χαρακώματα μέχρι να νυχτώσει. Που θα περνούσε με το τζιπ από τις θέσεις μάχης ο ένδοξος λοχαγός μας νικητής να μας ανακοινώσει πως αυτή τη φορά θα φάμε με την αξία μας μπλουμ ξεγυρισμένο με μεγάλη όρεξη μάλιστα. Με την προοπτική όμως να χαλάσει κανένα ΡΕΟ, ή πιο σωστά με την στατιστική πιθανότητα, το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να αφεθώ για τα καλά στις αγκαλιές του Μορφέα με κάθε άνεση. Χλαίνη αρμάνι του παππού μου απ' το "40 στην Πίνδο ιδανική για τέτοιες δουλειές, κάτι δεκάδες άχρηστα πολεμικά εξαρτήματα όλα χύμα γύρω-γύρω εμπόδια για τους σκορπιούς, προϊδέαζαν για επικό ξέχασμα της πείνας. Μετά πρέπει να κοιμήθηκα περίπου δέκα αιώνες γιατί είναι αλήθεια δεν είχα ξενερώσει ακόμα, όπως επίσης πρέπει να έβλεπα στον ύπνο μου κάτι σχετικό με ουράνιες μονομαχίες θεοτήτων. Αργότερα κάποιος ηλίθιος σκέφτηκε πως είναι πιο ενδιαφέρον να συγκεντρωθούμε με "πέλεκυ ΕΒ5-07" και βαρούσε κάτι σειρήνες με μανιβέλα για βομβαρδισμό και αυτό σίγουρα έδωσε περισσότερη έμφαση στο όνειρο γι' αυτό άλλαξα πλευρό. Πολύ αργότερα άκουσα ένα μουρμουρητό από πολλές φωνές που όλες μίλαγαν ταυτόχρονα μαζί με τον θρυλικό κινητήρα του ΡΕΟ.

Δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο οργανωμένοι ώστε να μας μετράγανε, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να κάνω οτοστόπ, γι' αυτό επικράτησε πανικός. Έπρεπε να φορτωθώ στα γρήγορα "προβλεπόμενα"-όπως να 'ναι , εξαρτήσεις, χλαίνες, παγούρια, φυσιγγιοθήκες με φραπέ, κάτι περιοδικά, το τρανζιστοράκι, την ξιφολόγχη, το κράνος, το διχτάκι για το κράνος, ευτυχώς δεν μου είχαν δώσει σημαία, σαν τον βασιλιά καρνάβαλο τρέχοντας να προλάβω το τρόλεϊ. Μπήκε κι ένας παπάς στο εργαλείο ούτε που ξέρω τι και πως βρέθηκε ανάμεσά μας αλλά φαντάστηκα ότι τον έφεραν για να διαβάσει τους πεσόντες της μάχης. Πάντως μου έφερε γρουσουζιά εκτός του ότι έπιανε χώρο και δεν μπορούσα να συνεχίσω αυτό που άφησα στη μέση, γιατί είναι γνωστό ότι στα οχήματα χωρίς αμορτισέρ είναι από όλες τις πλευρές προτιμώτερο να είσαι ξαπλωμένος, και κατά την διάβαση σε αυτόν τον κόσμο, και κατά την μετάβαση στον άλλον κόσμο. Όπως και να 'χει είναι πιο ανώδυνο να ξεκουράζεσαι γιατί η ταλαιπωρία θα συνεχιζόταν στο τάγμα που στηθήκαμε να περιμένουμε τον βοσκό να μας πάει στο στάβλο να φάμε, όπου αν έχεις μετρήσει 2500 αναφορές στη ζωή σου είναι κλασσικά ανυπόφορη διαδικασία. Μετά την αναφορά έπρεπε να πάμε να αφήσουμε τα τσουπλέκια στο θάλαμο, να πλυθούμε, να βάλουμε τα όπλα στον οπλοβαστό και να παραδώσουμε οπλισμό, αλλά για στάσου; Τι να κάνουμε λέει; Γι' αυτό ήμουν 4κg ελαφρύτερος;

Πανικός, δεύτερος στη σειρά αλλά εντελώς χειρότερος!!! Αυτός που σε ξενερώνει άμεσα όταν το αίμα λειτουργεί σαν ψυκτικό υγρό βάζοντας το σώμα σε συναγερμό για την επόμενη ή την τελευταία κίνηση! Αλλά αυτοί οι μηχανισμοί της φύσεως είναι για όταν κινδυνεύεις από λιοντάρι, όταν έχεις να κάνεις με τετελεσμένα πράγματα, όπως το ότι δεν έχεις πια όπλο, χρειάζεται περισσότερη μελέτη το ζήτημα. Όταν δεν υπάρχει χρόνος όμως και οι οδυνηρές αποφάσεις πρέπει να παρθούν ακαριαία σαν να κόβεις το χέρι σου σαν έπεσες σε παγίδα και τα δευτερόλεπτα μετράνε αντίστροφα, τότε πρέπει να γίνεις τελείως ρεζίλι αν είναι αναγκαίο. Τι άλλο να έκανα, λεφτά για ταξί δεν είχα, ούτε που θυμόμουν σε ποια ζούγκλα μας είχαν πάει ακριβώς, έπρεπε να δώσω τον εαυτό μου, για το καλό μου!

Χατζηχρήστος πτέραρχος με κάτι φρύδια σα του Καραμανλή ο δοίκας, κατά βάθος καλός άνθρωπος αλλά τσομπάνης του κερατά, τύχαινε μερικές φορές να παραδίδει μαθήματα κωμωδίας καταπληκτικής ομοιότητας με τον μπακαλόγατο την ίδια στιγμή που ο ίδιος θα ήθελε να φαίνεται σοβαρός, αλλά δεν μπορούσες να τον πάρεις στα σοβαρά με τίποτα. Μα ήξερα πως φόραγε διπλό κράνος για τις μαλκαιες μας και δεν ήθελε με τίποτα να διακινδυνεύσει την ηρωϊκή καριέρα του στο στράτευμα. Αφού τον είδα που άλλαξε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου μαζί με 'μένα που τα άλλαξα αντίστροφα, εντελώς εξοργισμένος συγκάλεσε επιτόπου πολεμικό συμβούλιο για να ενημερωθούν οι αξιωματικοί για το σχέδιο δράσης. Το μόνο που άκουσα από τη συζήτηση περιμένοντας καρφωμένος στο έδαφος ήταν "οι αλήτ'ς οι Πειριώτ'ς" και κάτι άλλα κλισέ all time classics. Το πλάνο το οποίο είχε ήδη εκτυλιχτεί στο μυαλό μου και συμπεριλάμβανε στρατοδίκες με κουκούλα, απολυτήριο από Αυλώνα, ένστολους βασανιστές, πάλιουρες 65 χρονών με 940 εικοσάρικα στο τζόκεϊ και άλλα τέτοια.

Μετά ο δοίκας έβγαλε εξωτικές κραυγές πελαργού που του πατάνε το πόδι, και τρεχάλα στον θάλαμο για απόθεση, καπάκι πίσω στα ΡΕΟ, με το ταξίδι να επαναλαμβάνεται με τρελά γκάζια, βλαστήμιες και κατάρες από 250 άτομα, ευτυχώς που δεν ήξεραν για ποιόν, γιατί θα είχαν πιάσει. Μέσα στα σκοτάδια περίπου στα κρυφά ένα ολόκληρο τάγμα περίμενε τον αποθηκάριο να φέρει καφάσια με φακούς για να ψάχνουν ένα όπλο κάπου εκεί όταν θα ήταν προτιμότερο να ψάχνουν θαμμένα κόκαλα σα τους σκύλους, με τέτοια κούραση από την δεκαήμερη κατασκήνωση μέχρι που ήταν ένα βήμα πριν παίξουν μπουνιές μεταξύ τους. Η έκταση που καταλάμβανε κατά την διάρκεια της άσκησης ο λόχος ήταν γεωγραφικά προσδιορίσιμη αλλά το ερώτημα ήταν αν θα βρεθεί τελικά το όπλο με τόσους βοσκούς που περνάγανε ούτως ή άλλως ανάμεσα από τα στρατιωτικά οχήματα ακόμη και κατά την διάρκεια της, αλίμονο! θα ήταν ήδη εκεί να ψάχνουν στα σκουπίδια σα τους γλάρους. Εντέλει έπειτα από 20 λεπτά αγωνίας κάποιος κίτσος το παρέδωσε σαν να κρατούσε τρόπαιο των Παπούα, σηκωμένο ψηλά και όλοι ξεφύσηξαν σα τους ταύρους, μα εγώ ξεφύσηξα με την ψυχή μου. Ο δοίκας φυσικά και με δημοσιοποίησε την άλλη μέρα αλλά ευτυχώς με στοιχεία κωμωδίας γιατί ήταν καλοδιάθετος στην αναφορά και επειδή ο χρόνος του στρατού είναι άπειρος, αφού είχε περάσει η νύχτα, ήταν σαν να είχε γίνει το περιστατικό πριν βδομάδες. Γέλασα κι εγώ με τις κρυάδες του αλλά δε γέλασα καθόλου με την ποινή, γερμανικό νουμεράκι και τσουβάλια με ζάχαρη για 15 ελληνικούς στρατούς. Ίσως μ' αυτόν τον τρόπο να βόλεψε ωραία μια μετακόμιση που έπρεπε να γίνει σε κάτι αποθήκες, αλλά εγώ την είχα φάει την ντροπή την προηγούμενη ούτως ή άλλως, έτσι το πήρα χαλαρά το θέμα της διασημότητας. Μπορεί τελικά να βγήκε σε καλό γιατί γνώρισα και κάτι άλλους τύπους που ήθελαν να μου πάρουν αποκλειστική συνέντευξη στο κψμ. Μια φορά ήταν αμφισβητούμενη αλλά σίγουρα αξέχαστη αυτή η εμπειρία, είχε πάρα πολύ γέλιο αλλά μετά δράμα, και θρίλερ, και happy end. Άμα περιμένετε λοιπόν ένα ηθικό δίδαγμα από την ιστορία αυτό είναι να μην χαίρεστε τόσο υπερβολικά με την επιτυχία στο euro2004 γιατί τότε πιο πολύ θα πονάει η τεσσάρα από τα μεμέτια. Αλλά μάλλον άργησα να την γράψω.

[χάπι]

@χάπι, μια από τα ίδια.

Έξοδος με φίλο: απώτερος σκοπός να μπω στο μπορντό (παλιό) αυτοκίνητό του, το οποίο βρισκόταν διπλοπαρκαρισμένο κάπου.

Αφήνοντας λοιπόν αλαφιασμένη και εκνευρισμένη την τσάντα μου στο κάθισμα του συνοδηγού, "πού είσαι ρε μ@λάκα τόση ώρα" και τέτοια και περιμένοντας απάντηση, γυρίζω και βλέπω έναν μπάρμπα να με κοιτάει σοκαρισμένος. Το τραγικότερο δε, είναι ότι με έπιασε νευρικό γέλιο μέσα στο αμάξι του, και ο τύπος συνέχισε να με κοιτάει χωρίς να μιλάει.

 

Επίσης στην Αθήνα έχω χειρονομήσει/βρίσει/φωνάζει σε οδηγό κίτρινου αυτοκινήτου, πιστεύοντας ότι είναι ταξιτζής που με σνομπάρει -το κλου ήταν η αντίδραση του κόσμου τριγύρω.

 

Αξιοσημείωτη ήταν τέλος μία σύγκρουση με δέντρο και η συγνώμη που του είπα μετά ενώ περπατούσα καμαρωτή στην παραλία.

 

Αυτά. Δε συνεχίζω γιατί έχουμε και ένα όνομα.

 

ΘΕΑ !

Από συγκρούσεις ... ένα θα πω και τέλος γιατί -όπως σωστά λες- για μια καθαρή κουτέλα ζούμε. Έχω πάει να πάρω την κολλητή μου από κτίριο με τζαμαρία. Πίσω από τη τζαμένια είσοδο η γραμματεία. Μπαίνω κανονικά (=ΠΟΛΥ πρόσφατη εμπειρία χρήσης τζαμενιας πόρτας), πάω στη γραμματεία, ρωτάω, παίρνουν ένα εσωτερικό και μου λένε "μπορείτε να ανεβείτε ή να περιμένετε 10'." Λέω "θα περιμενω. Ευχαριστώ !" Περιμένω, περιμένω... τα 5' αιώνας. Λέω να βγω για τσιγαράκι, είμαι όμως και χωμένη στις σκέψεις και σ' αυτά που θέλω να αφηγηθώ στη δικιά μου. Κι όπως πάω (με το βλέμμα ίσιο μπροστά ΤΡΟΜΑΡΑ ΜΟΥ ! ΟΧΙ χαμηλωμένο !) καμαρωτή- καμαρωτή σαν τσολιάς, τρώω ΕΠΙΚΗ μπούφλα στην τζαμένια πόρτα. Προς στιγμή έχασα το φως μου και νόμιζα ότι μπήκε η μύτη μου στο κρανίο ... Ευτυχώς, δεν έπαθα τίποτα αλλά, μόνο η ξεφτίλα...

[χάπι]

Κλασικη καγκουρια Ελληναρα στο εξωτερικο. Μιλας Ελληνικα και νομιζεις πως κανενας αλλος στον κοσμο δεν μιλαει αυτη την γλωσσα. Φοιτητης στο Ην. Βασιλειο εγω, περπαταω μια μερα μονος και ρεμβαζω. Ξαφνικα πεταγεται μια σαρανταπενταρα (Καθαροαιμο αραβικο) απο το πουθενα (Αδυναμια μεγαλη οι ΜΙΛΦ) και πεταω την πιο λαλακια ατακα που θα μπορουσα να πεταξω ποτε. Καβλα μου τις λεω πες μου ποιος σε πηδαει να παω να τον βρω και να του φιλησω τον λουτσο. Οποτε γυρναει η τυπισσα (Ελληνιδα οπως καταλαβατε) και μου λεει γελώντας πρστυχα 'Αγορι μου μην τολησεις και το δοκιμασεις ποτε. Δεν θα μπορεσεις να το κοψεις μετα'.

Τετοια ρομπα ειλικρινα δεν εχω νιωσει ποτε μου και ομολογω πως ειναι η πρωτη φορα που το λεω καπου.

 

ΠΟΛΥ καλό ! Και πολύ καλή ξήγα κι η τύπα !!!!

 

Κάτι παρόμοιο έχει τύχει στη συγκάτοικό μου... Κάθε πρωί πηγαίναμε με τα πόδια στη Σχολή γιατί το διαμέρισμα, που νοικιάζαμε ήταν δίπλα. Ανεβαίνουμε ποδηλατο/πεζόδρομο με εκνευριστική σάουερέιν και κάνει τον ψόφο της αρκούδας. Μπροστά μας ένας ταλαιπωράκης με μαύρο παλτό πάνω σ'ενα ποδηλατάκι (πολύ μικρό γι'αυτόν) αγκομαχάει στην ανηφόρα (καλά μη φανταστείτε και καμια τρελή ανηφόρα... ένα 6% κλίση λέμε) καπνίζοντας.

Οταν φτάνουμε πίσω του κάνει η συγκάτοικος "που πας αγόρι μου μες στη βροχή και την ανηφόρα με το τσιγάρο ?" Εγώ δεν αντέδρασα καθόλου γιατί κάτι είχα ψιλιαστεί από το όλο "στήσιμο" του τύπου ότι παίζει να είναι πατριώτης, κι ευτυχώς η άλλη δεν είπε καμμιά βαριά να έχουμε άλλα... Όπου γυρίζει ο τυπάκος και της απαντά "Έλα ντε ?!" Εκεί κατάλαβα πόσο καλή ηθοποιός θα γινόμουν (χάνομαι η καημένη), που κατάφερα και κράτησα τα γέλια μου, μέχρι που απομακρυνθήκαμε αρκετά...

[liopyr]

πρόχειρα σκηνικά από τις άπειρες φορές που έχω γίνει τ$ιμπούκι...

 

1. επειδή αναφέρθηκε η διανομή, δουλεύοντας μια εποχή, είχα καταφέρει να πάω παραγγελία, παίρνοντας μαζί μου μόνο το χαρτάκι της (με την οδό το όνομα κλπ.) χωρίς την παραγγελία με το φαί.

Το κακό είναι πως το πρόσεξα όχι όταν έφτασα στον προορισμό της, αλλά αφού ανέβηκα στο σπίτι και τους είπα και πόσο έχει... Χαρακτηριστικά μου το θύμισε ο τύπος που ήταν έτοιμος να πληρώσει...

2. Πιτσιρικάς, και ενώ είχε απίστευτο κρύο, είχα φορέσει διπλή φόρμα να κρυώνουν τα ποδαράκια μου. Την από μέσα φόρμα μάλιστα την φορούσα με ''ρώσικο σύστημα'', δηλαδή μέσα στην κάλτσα.

Ενώ ήμουν λοιπόν στο αμάξι μιας ξαδέλφης μου, έχωντας σκάσει από το καλοριφέρ, αποφασίζω να βγάλω την την μία φόρμα.

Δευτερόπλεπτα μετά, σταματάμε σε ένα σημείο όπου ψιλοκλείναμε τον δρόμο, και κατεβαίνω βιαστικά να πάρω καφέ.

Ναι μπήκα σε μία καφετέρια και για κάνα δεκάλεπτο κυκλοφορούσα με καμάρι έχωντας ξεχάσει να βγάλω την φόρμα έξω από τις κάλτσες...

(weirdo) Το κατάλαβα γυρνώντας στο αμάξι και βλέποντας την ξαδέλφη μου να χτυπιέται...

3. Σχετικά πρόσφατα, είμαι σε μία λέσχη πήχτρα από κόσμο και βλέπω μπάλα. Σε μία φάση αδειάζει ένα τραπέζι, και ξεκινάω ύπουλα να το πιάσω.

Έχοντας στα χέρια μου ένα τσιγάρο, το οποίο κρατούσα στο ύψους του στήθους μου για να μην κάψω κανένα, ξεκινάω να φτάσω στον προορισμό μου, όσπου πέφτω πάνω στην γκαρσόνα, (μοναδική γυναίκα στο μαγαζί, με πλούσιο στήθος, το οποίο μάλιστα το επιδύκνυε φορώντας κάτι αρκετά αποκαλυπτικό)...

Πώς διάολο κατάφερα να τρακάρω μαζί της, και να μου φύγει το τσιγάρο από τα χέρια και χαθεί μέσα στο στήθος της ακόμα δεν έχω καταλάβει...

(ευστυχώς, αν κρίνω από σχετικά ψύχραιμη την αντίδρασή της, μάλλον είχε σβήσει επειδή ήταν στριφτό)...

Πάντως με κοίταξε με το ύφος: Είσαι τελείως μ@λάκας?

Της ζήτησα συγνώμη με το ύφος: Nαι, είμαι τελείως μ@λάκας, και εξαφανίστηκα...

[freedubus]

Επρεπε να χωθείς με το στόμα μέσα για μια τελευταία τζούρα

[Thresh]

Μετά από 150 ασκήσεις το πήρα πολύ χαλαρά το θέμα του πολέμου και πλέον οι ομοβροντίες από τα Λέοπαρντ έτσι κι αλλιώς είχαν σπάσει τα τύμπανά μου που είχαν αντικατασταθεί από βουητό τηλεόρασης. Ωραία να περιμένεις τον εχθρό στην εξοχή, ειδικά μετά από 10 ακούσματα στη σειρά με τις παλιοσειρές, να περιμένεις να δεις κόκκινα βαρέλια να προσπαθούν να κάνουν απόβαση και άμα υπάρχει και κανένα μεζεδάκι το πικ-νικ είναι πετυχημένο. Εκατό χιλιάδες βλάκες να βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη με όλον τον προϋπολογισμό του κράτους επενδυμένο σε μία πανδαισία πυροτεχνημάτων, πιτσιρικάδες με F16 να κάνουν τον γύρο του θανάτου στο βαρέλι από τις υπερβολικές ορμόνες, ξεχασμένα όπλα από τον Β' Παγκόσμιο να δίνουν την τελευταία παράσταση, όλα μαζί ένα μεγαλειώδες ατμοσφαιρικό σώου. Εντάξει οι ιπτάμενοι κάτι πετύχαιναν λόγω εύρους ωφέλιμου βεληνεκούς που σίγουρα σκότωνε πάρα πολλά ψάρια τα οποία με μαθηματική βεβαιότητα θα κατέληγαν στην ιχθυόσκαλα με χαμογελαστούς εμπόρους να διαβεβαιώνουν πως το εξασθενές τριχλωρικό Ουράνιο είναι απολύτως ασφαλές. Αλλά για το ξενέρωμα οι πιλότοι συνήθως περνούσαν στα 12,25335667m από τα κεφάλια μας που όταν είσαι νέος και θες να παίξεις άσκηση είναι σκέτη πώρωση, αλλά άμα έχεις βαρύνει από τα 70 εικοσάρικα στο τζόκεϊ έχοντας πάρει την απόφαση να διασκεδάσεις, δε σε χαλάει τίποτα απολύτως, τα γέλια είναι μέχρι δακρύων. "Θα πέσει ο μαλάκας!!" ο καλαμαριώτης πολύ harry κlynn φυσιογνωμία, "Σιγά φιλαράκι δεν έχω το χαρτί υγείας", "ΣΤ'ΑΡΔΙΧΑ ΜΑΣ ΡΕΕΕΕ!!" ο άλλος, καλά παιδιά όλοι, αλλά και στο γέλιο πρέπει να υπάρχει λίγο έλεος γιατί από κάποιο σημείο κι έπειτα καταντάει μαρτύριο. Η θετική ενέργεια βοηθά τα πράγματα να πάρουν απροσδόκητα καλή τροπή όχι μόνο με το euro2004, μα χωρίς να θέλεις να γίνεις κακός τυχαίνει να βρίσκεται ένας ουγκαντέζος καμένος δόκιμος πίσω από το άρμα την ώρα που βαράει και τότε το ασύλληπτο της σκηνής σε κάνει να τρως χώμα και να ευχαριστείς το σύμπαν. Άμα υπάρξει συζήτηση για την συνέχεια στην ανάλυση του γεγονότος, δηλαδή να απογειώνεται και μετά να σηκώνεται ακόμα πιο βλάκας χαλαρά και καλά, να απογειώνεται εκ νέου να ξανασηκώνεται και να ξαναπέφτει και μετά να τρέχει με την κοιλιά σαν αρουραίος στη βροχή, δηλαδή να σου πει ο καλαμαριώτης τι κατάλαβε από αυτό που είδε, ε, τότε μπορεί να πεθάνεις στ' αλήθεια! Με το ανυπόφορο γέλιο τα Ζου και κάτι πενηντάρια πολυβόλα που είχαν αρχίσει να λιώνουν από την σπατάλη, είναι σχεδόν βέβαιο πως την ώρα του "αέρα" θα παρακολουθήσεις με αμείωτο ενδιαφέρον αλλά χωρίς να δηλώσεις συμμετοχή, τους άλλους να τρέχουνε να πιάσουν κάτι άλλους με κόκκινα γιλέκα που έρχονταν υποχθόνια σκυφτοί κάνοντας κουπί σε βάρκες για συρτή, το δόκιμο να οδηγεί την αυτοκρατορία μαζί με άλλους δόκιμους , τους νέους που το είχαν πάρει σοβαρά το ζήτημα του ξεκοιλιάσματος και σίγουρα είχαν καλά πνευμόνια, κάτι άλλοι που η στολή τους είχε απολυθεί πριν από τους ίδιους περπατώντας να παίζουνε με τα αβολίδοτα βάζοντας κλαδιά στην κάννη, τα άρματα με πατιλίκια να υποχωρούνε για την τελική αντεπίθεση, η μέρα τελικώς είναι σκέτη εξάντληση αλλά αξέχαστη.

Γι' αυτό όταν τελείωσε η γιορτή με τα μπουμπουνητά και έπρεπε να περιμένουμε να τελειώσει και ο πόλεμος για να φάμε επιτέλους, πράγμα που αναλόγως τον ταξίαρχο μπορεί να πάρει πολλές ώρες, ίσως απ' το σκορβούτο από τα κρουασάν, είπα να πάρω έναν υπνάκο στα χαρακώματα μέχρι να νυχτώσει. Που θα περνούσε με το τζιπ από τις θέσεις μάχης ο ένδοξος λοχαγός μας νικητής να μας ανακοινώσει πως αυτή τη φορά θα φάμε με την αξία μας μπλουμ ξεγυρισμένο με μεγάλη όρεξη μάλιστα. Με την προοπτική όμως να χαλάσει κανένα ΡΕΟ, ή πιο σωστά με την στατιστική πιθανότητα, το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να αφεθώ για τα καλά στις αγκαλιές του Μορφέα με κάθε άνεση. Χλαίνη αρμάνι του παππού μου απ' το "40 στην Πίνδο ιδανική για τέτοιες δουλειές, κάτι δεκάδες άχρηστα πολεμικά εξαρτήματα όλα χύμα γύρω-γύρω εμπόδια για τους σκορπιούς, προϊδέαζαν για επικό ξέχασμα της πείνας. Μετά πρέπει να κοιμήθηκα περίπου δέκα αιώνες γιατί είναι αλήθεια δεν είχα ξενερώσει ακόμα, όπως επίσης πρέπει να έβλεπα στον ύπνο μου κάτι σχετικό με ουράνιες μονομαχίες θεοτήτων. Αργότερα κάποιος ηλίθιος σκέφτηκε πως είναι πιο ενδιαφέρον να συγκεντρωθούμε με "πέλεκυ ΕΒ5-07" και βαρούσε κάτι σειρήνες με μανιβέλα για βομβαρδισμό και αυτό σίγουρα έδωσε περισσότερη έμφαση στο όνειρο γι' αυτό άλλαξα πλευρό. Πολύ αργότερα άκουσα ένα μουρμουρητό από πολλές φωνές που όλες μίλαγαν ταυτόχρονα μαζί με τον θρυλικό κινητήρα του ΡΕΟ.

Δεν πίστευα ότι θα ήταν τόσο οργανωμένοι ώστε να μας μετράγανε, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να κάνω οτοστόπ, γι' αυτό επικράτησε πανικός. Έπρεπε να φορτωθώ στα γρήγορα "προβλεπόμενα"-όπως να 'ναι , εξαρτήσεις, χλαίνες, παγούρια, φυσιγγιοθήκες με φραπέ, κάτι περιοδικά, το τρανζιστοράκι, την ξιφολόγχη, το κράνος, το διχτάκι για το κράνος, ευτυχώς δεν μου είχαν δώσει σημαία, σαν τον βασιλιά καρνάβαλο τρέχοντας να προλάβω το τρόλεϊ. Μπήκε κι ένας παπάς στο εργαλείο ούτε που ξέρω τι και πως βρέθηκε ανάμεσά μας αλλά φαντάστηκα ότι τον έφεραν για να διαβάσει τους πεσόντες της μάχης. Πάντως μου έφερε γρουσουζιά εκτός του ότι έπιανε χώρο και δεν μπορούσα να συνεχίσω αυτό που άφησα στη μέση, γιατί είναι γνωστό ότι στα οχήματα χωρίς αμορτισέρ είναι από όλες τις πλευρές προτιμώτερο να είσαι ξαπλωμένος, και κατά την διάβαση σε αυτόν τον κόσμο, και κατά την μετάβαση στον άλλον κόσμο. Όπως και να 'χει είναι πιο ανώδυνο να ξεκουράζεσαι γιατί η ταλαιπωρία θα συνεχιζόταν στο τάγμα που στηθήκαμε να περιμένουμε τον βοσκό να μας πάει στο στάβλο να φάμε, όπου αν έχεις μετρήσει 2500 αναφορές στη ζωή σου είναι κλασσικά ανυπόφορη διαδικασία. Μετά την αναφορά έπρεπε να πάμε να αφήσουμε τα τσουπλέκια στο θάλαμο, να πλυθούμε, να βάλουμε τα όπλα στον οπλοβαστό και να παραδώσουμε οπλισμό, αλλά για στάσου; Τι να κάνουμε λέει; Γι' αυτό ήμουν 4κg ελαφρύτερος;

Πανικός, δεύτερος στη σειρά αλλά εντελώς χειρότερος!!! Αυτός που σε ξενερώνει άμεσα όταν το αίμα λειτουργεί σαν ψυκτικό υγρό βάζοντας το σώμα σε συναγερμό για την επόμενη ή την τελευταία κίνηση! Αλλά αυτοί οι μηχανισμοί της φύσεως είναι για όταν κινδυνεύεις από λιοντάρι, όταν έχεις να κάνεις με τετελεσμένα πράγματα, όπως το ότι δεν έχεις πια όπλο, χρειάζεται περισσότερη μελέτη το ζήτημα. Όταν δεν υπάρχει χρόνος όμως και οι οδυνηρές αποφάσεις πρέπει να παρθούν ακαριαία σαν να κόβεις το χέρι σου σαν έπεσες σε παγίδα και τα δευτερόλεπτα μετράνε αντίστροφα, τότε πρέπει να γίνεις τελείως ρεζίλι αν είναι αναγκαίο. Τι άλλο να έκανα, λεφτά για ταξί δεν είχα, ούτε που θυμόμουν σε ποια ζούγκλα μας είχαν πάει ακριβώς, έπρεπε να δώσω τον εαυτό μου, για το καλό μου!

Χατζηχρήστος πτέραρχος με κάτι φρύδια σα του Καραμανλή ο δοίκας, κατά βάθος καλός άνθρωπος αλλά τσομπάνης του κερατά, τύχαινε μερικές φορές να παραδίδει μαθήματα κωμωδίας καταπληκτικής ομοιότητας με τον μπακαλόγατο την ίδια στιγμή που ο ίδιος θα ήθελε να φαίνεται σοβαρός, αλλά δεν μπορούσες να τον πάρεις στα σοβαρά με τίποτα. Μα ήξερα πως φόραγε διπλό κράνος για τις μαλκαιες μας και δεν ήθελε με τίποτα να διακινδυνεύσει την ηρωϊκή καριέρα του στο στράτευμα. Αφού τον είδα που άλλαξε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου μαζί με 'μένα που τα άλλαξα αντίστροφα, εντελώς εξοργισμένος συγκάλεσε επιτόπου πολεμικό συμβούλιο για να ενημερωθούν οι αξιωματικοί για το σχέδιο δράσης. Το μόνο που άκουσα από τη συζήτηση περιμένοντας καρφωμένος στο έδαφος ήταν "οι αλήτ'ς οι Πειριώτ'ς" και κάτι άλλα κλισέ all time classics. Το πλάνο το οποίο είχε ήδη εκτυλιχτεί στο μυαλό μου και συμπεριλάμβανε στρατοδίκες με κουκούλα, απολυτήριο από Αυλώνα, ένστολους βασανιστές, πάλιουρες 65 χρονών με 940 εικοσάρικα στο τζόκεϊ και άλλα τέτοια.

Μετά ο δοίκας έβγαλε εξωτικές κραυγές πελαργού που του πατάνε το πόδι, και τρεχάλα στον θάλαμο για απόθεση, καπάκι πίσω στα ΡΕΟ, με το ταξίδι να επαναλαμβάνεται με τρελά γκάζια, βλαστήμιες και κατάρες από 250 άτομα, ευτυχώς που δεν ήξεραν για ποιόν, γιατί θα είχαν πιάσει. Μέσα στα σκοτάδια περίπου στα κρυφά ένα ολόκληρο τάγμα περίμενε τον αποθηκάριο να φέρει καφάσια με φακούς για να ψάχνουν ένα όπλο κάπου εκεί όταν θα ήταν προτιμότερο να ψάχνουν θαμμένα κόκαλα σα τους σκύλους, με τέτοια κούραση από την δεκαήμερη κατασκήνωση μέχρι που ήταν ένα βήμα πριν παίξουν μπουνιές μεταξύ τους. Η έκταση που καταλάμβανε κατά την διάρκεια της άσκησης ο λόχος ήταν γεωγραφικά προσδιορίσιμη αλλά το ερώτημα ήταν αν θα βρεθεί τελικά το όπλο με τόσους βοσκούς που περνάγανε ούτως ή άλλως ανάμεσα από τα στρατιωτικά οχήματα ακόμη και κατά την διάρκεια της, αλίμονο! θα ήταν ήδη εκεί να ψάχνουν στα σκουπίδια σα τους γλάρους. Εντέλει έπειτα από 20 λεπτά αγωνίας κάποιος κίτσος το παρέδωσε σαν να κρατούσε τρόπαιο των Παπούα, σηκωμένο ψηλά και όλοι ξεφύσηξαν σα τους ταύρους, μα εγώ ξεφύσηξα με την ψυχή μου. Ο δοίκας φυσικά και με δημοσιοποίησε την άλλη μέρα αλλά ευτυχώς με στοιχεία κωμωδίας γιατί ήταν καλοδιάθετος στην αναφορά και επειδή ο χρόνος του στρατού είναι άπειρος, αφού είχε περάσει η νύχτα, ήταν σαν να είχε γίνει το περιστατικό πριν βδομάδες. Γέλασα κι εγώ με τις κρυάδες του αλλά δε γέλασα καθόλου με την ποινή, γερμανικό νουμεράκι και τσουβάλια με ζάχαρη για 15 ελληνικούς στρατούς. Ίσως μ' αυτόν τον τρόπο να βόλεψε ωραία μια μετακόμιση που έπρεπε να γίνει σε κάτι αποθήκες, αλλά εγώ την είχα φάει την ντροπή την προηγούμενη ούτως ή άλλως, έτσι το πήρα χαλαρά το θέμα της διασημότητας. Μπορεί τελικά να βγήκε σε καλό γιατί γνώρισα και κάτι άλλους τύπους που ήθελαν να μου πάρουν αποκλειστική συνέντευξη στο κψμ. Μια φορά ήταν αμφισβητούμενη αλλά σίγουρα αξέχαστη αυτή η εμπειρία, είχε πάρα πολύ γέλιο αλλά μετά δράμα, και θρίλερ, και happy end. Άμα περιμένετε λοιπόν ένα ηθικό δίδαγμα από την ιστορία αυτό είναι να μην χαίρεστε τόσο υπερβολικά με την επιτυχία στο euro2004 γιατί τότε πιο πολύ θα πονάει η τεσσάρα από τα μεμέτια. Αλλά μάλλον άργησα να την γράψω.

 

long post hits me for 1098342095809 critical damage

i die...

 

(όποιος κατάφερε και το διάβασε πρέπει να είναι τουλάχιστον LEGENDARY HERO, no offence )

[marantonis]

long post hits me for 1098342095809 critical damage

i die...

 

(όποιος κατάφερε και το διάβασε πρέπει να είναι τουλάχιστον LEGENDARY HERO, no offence )

sorry προσπάθησα και γω να το διαβάσω αλλά ματαια. Αν εκανες παραγράφους και τα έγραφες πιο συντομα...

[Garnele]

έκανα ένα σκανάρισμα και εκτός του ότι είναι κατά 90% οφτοπικ, παραθέτω το οντοπικ σκέλος για να διευκολύνω

 

Όταν δεν υπάρχει χρόνος όμως και οι οδυνηρές αποφάσεις πρέπει να παρθούν ακαριαία σαν να κόβεις το χέρι σου σαν έπεσες σε παγίδα και τα δευτερόλεπτα μετράνε αντίστροφα, τότε πρέπει να γίνεις τελείως ρεζίλι αν είναι αναγκαίο. Τι άλλο να έκανα, λεφτά για ταξί δεν είχα, ούτε που θυμόμουν σε ποια ζούγκλα μας είχαν πάει ακριβώς, έπρεπε να δώσω τον εαυτό μου, για το καλό μου!

 

αν ο αιγέας έχει την καλοσύνη να μας κάνει μια περίληψη 50-70 λέξεων θα ήταν το ιδανικό παρόλα αυτά.

[Fidelio]

Δεν έχετε κάνει ποτέ σας σήμα σε συρμό του μετρό για να σταματήσει να σας πάρει έτσι; Και εννοείται το σήμα να το κάνεις σε στάση κανονικά, με τον οδηγό να σε κοιτάει μορφάζοντας απογοητευμένος -φαίνεται θα τον έπιασα στο τέλος της βάρδιας του διαφορετικά θα έπρεπε να πεθάνει στα γέλια- και τον κόσμο γύρω σου απο ευγένεια να κάνει οτι δεν σε βλέπει... όχι πως δεν ακόυστηκαν και τα σχετικά χαχανητά !

 

[Thresh]

ο κολλητός μου το έκανε αυτό στον ηλεκτρικό πριν από 7-8 χρόνια...ακόμα τον δουλεύουμε...ROFL

[random]

μέσα στο τραμ, εγώ έλεγα στη γυναίκα μου "τι το πατάς το κουμπί (στην πόρτα), αφου έτσι κι αλλιώς σταματάνε σε όλες τις στασεις κι ανοίγουν όλες τις πόρτες; "

μια φορά με άκουσε, και ηταν η μερα που δεν σταμάτησε

[M3tal_G3ar]

Γενικά δε χαμπαριάζω από τετοια σκηνικά. Η μισή ντροπή ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ.

Αλλά θα σας πώ μερικά:

 

Σκηνικό 1:

 

12 χρονών, ολομόναχος στο σπίτι, όλοι λείπουν (και θ' αργήσουν). Αρχοντας! Βγάζω τσόντα καβατζωμένη, βγάζω τσιγάρα καβατζωμένα ευλαβικά για την περίσταση...βγάζω και όλα μου τα ρούχα για να είμαι αεράτος.

Η τσόντα στο βίντεο, κάθομαι στον καναπέ σαν πασάς, ανάβω τσιγαράκι και αρχίζω να μαστιγώνω το δελφίνι (sic) με το ένα χέρι και με το άλλο να φουμάρω.

Γούσταρω τρελά, μέχρι που ακούω την εξώπορτα να ανοίγει (ο μαλάκας δεν κλείδωσα απ τη χαρά μου) και συνειδητοποιώ οτι έχω 5 δευτερόλεπτα για: να ντυθώ, να βγάλω την κασέτα απο το βίντεο, να σβήσω το τσιγάρο, να εξαφανίσω το τασάκι, και να αερίσω το σαλόνι να ξεμυρίσει....

 

Πόσο γρήγορα περνάνε 5 δευτερόλεπτα;

 

Πολύ γρήγορα....η μάνα μου μπήκε και με είδε να κάθομαι στον καναπέ σταυροπόδι, ολόγυμνος, με ένα μαξιλάρι μπροστά, στην τηλεόραση να παίζει η τσόντα και εγώ χαλαρός και καλά να της λέω"γεια μαμά, τι γίνεται;" ενώ παράλληλα να μορφάζω, γιατί το τσιγάρο (που έκατσα πάνω του όπως-όπως) μου έκαιγε τα οπίσθια και μαζί και τον καναπέ...

 

Περιμένω εντυπώσεις.

 

Υ.Γ. Η μάνα μου ακόμα με λέει μαλάκα....

 

 

to be continued...

 

Για πες και την συνέχεια ρε συ...