Ποιό ποιήμα σας άρεσε;

[Ν._Βοναπάρτης]

Δώστε ένα ποίημα που διαβάσατε και σας άρεσε πολύ:

Πρόσφατα διάβασα:<p>Αναγνωστάκης Μανόλης<p>Στ' Αστεία Παίζαμε<p>

Στ' αστεία παίζαμε! <p>Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας

Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας

Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε

Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.

Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ' το φως της ημέρας

Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη

Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα

Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί; <p>Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας

Kλέφτες!

Στα ψέματα παίζαμε!

[Γηρυόνης]

Είναι πολλά αυτά που μου αρέσουνε. Είναι δύσκολο να διαλέξω ένα, αλλά από τα τελευταία που διάβασα και μου αρέσανε πολύ είναι το παρακάτω του Παλαμά:<p>Η ΑΠΟΚΡΙΣΗ<p>Αμαδρυάδες, πάρτε με κι ακούστε με, Αιγιπάνες,

γάμου κρεββάτια στρώθηκαν, σπαράζει η λαγκαδιά,

να τ' Ανθεστήρια! κελαιδούν οι δελφικοί παιάνες,

πλέκονται λάγνα ειδύλλια σε δάση αρκαδικά.<p>Η μέθη η διονύσια ξεσπάει, λυσσάει, και λάμπει

ως που είν' η πλάση, και από που; Δεν ξέρω αν είμ' εγώ,

ο μέγας Παν εχώρεσε στην αγκαλιά μου, ω θάμπη!

Με των στοιχείων την άγρια, την άγια ζήση ζω.<p>Το δώρο των υπέρκαλων γαλήνιων οραμάτων,

ω Χρυσομίτρα, μου έφεραν οι τρεις θεές κ' οι εννιά

στα μέτωπα και στ' άχραντα κορμιά των αγαλμάτων

την αφρογένεια χόρτασα των όλων Ομορφιά.<p>Ακούω τ' αηδόνια, αντιλαλούν τ' αηδόνια οι Σοφοκλήδες,

Αισχύλειοι, ωκεάνειοι, ω γόοι προφητικοί!

Σε μια ματιά ολοπράσινες αγνάντια μου Ατλαντίδες

γεννιούνται από την άβυσσο και χάνονται σ' αυτή.<p>Θαλασσομάχοι Φοίνικες με φέρανε από πέρα,

ο χαροκόπος είμ' εγώ κι ο κοσμογυριστής

τέχνες, μιλήματα, είδωλα ξαφνίζουν τον αέρα.

Νυφάδες, αγκαλιάστε με, Σάτυροι, ακούστ' εσείς.<p>Και Σάτυροι και Κένταυροι, νυφάδες Αμαδρυάδες,

κ' οι Ελλάδες οι χρυσόλαλες μου είπαν με μια φωνή,

μέσ' από χώρες και βουνά, δάση, κορφές, πεδιάδες:

«Για σε το αθάνατο κρασί δεν είναι, ω μεθυστή!»<p>Και η Ταναγραία η λυγερή και η φοβερή Κασσάντρα,

Μαινάδες κισσοστέφανες, Ολύμπιοι θεοί,

απ' τη σπηλιά της Καλυψώς ως τη σοφή Αλεξάντρα,

οι Ελλάδες οι μουσόθρεπτες μου είπαν με μια φωνή:<p>«Σώπα, χλωμέ καλόγερε, λάλε και χαύνε, σώπα,

στο μοναστήρι γύρισε και κλείσου στο κελλί!»

Και των Πινδάρων οι ήρωες κ' οι θέαινες του Σκόπα

γελούνε, και το γέλιο τους βροντόκραχτα αντηχεί.<p>[ 05-02-2002: Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Γηριόνης ]</p>

[Sean]

Το αγαπημένο μου είναι το παρακάτω:<p>Mal du depart - Νίκος Καββαδίας<p>Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.<p>Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ

θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,

κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,

θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.<p>Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,

οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,

κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :

"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "<p>Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί

και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,

κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,

θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.<p>Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ

σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,

θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ

και μιά κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

[Γιάννης Platano]

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ - ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ<p>Τιμή σ εκείνους όπου την στην ζωή των

όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτό από το χρέος μη κινούνται

δίκαιοι κ ίσιοι σ όλες των τες πράξεις,

αλλά με λύπη κιόλας κ ευσπλαχνία

γεννάται οσάκις είναι πλούσιος ,κι όταν

είναι πτωχοί, παλ εις μικρόν γενάτος

πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε

πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες

πλην χωρίς μίσος για τους ψευδόμενους.

Και περισσότερη τιμή πρέπει

όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος

κ οι Μύδι επί τέλους θα διαβούνε <p>Το λεω και το ...υπογραφω σε καθε topic<p>

[Toufas]

O Captain! My Captain!<p>O Captain! my Captain! our fearful trip is done,

The ship has weather'd every rack, the prize we sought is won,

The port is near, the bells I hear, the people all exulting,

While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring;

But O heart! heart! heart!

O the bleeding drops of red,

Where on the deck my Captain lies,

Fallen cold and dead. <p>O Captain! my Captain! rise up and hear the bells;

Rise up - for you the flag is flung - for you the bugle trills,

For you bouquets and ribbon'd wreaths - for you the shores a-crowding,

For you they call, the swaying mass, their eager faces turning;

Hear Captain! dear father!

The arm beneath your head!

It is some dream your head!

It is some dream that on the deck,

You've fallen cold and dead. <p>My Captain does not answer, his lips are pale and still,

My father does not feel my arm, he has no pulse nor will,

The ship is anchor'd safe and sound, its voyage closed and done,

From fearful trip the victor ship comes in with object won;

Exult O shore, and ring O bells!

But I with mournful tread,

Walk the deck my Captain lies,

Fallen cold and dead.

[gap]

ena apo ta polla oraia toy !<p>Μυγδαλιά - Κώστας Καρυωτάκης

 

"Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω

πως μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που αγαπιέται." <p>

Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει

κι ειν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει,

μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τήνε μαραίνει

και τη χαρά του ανθού της δε θα μου τη δώσει. <p>Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...

Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω

και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω

τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει. <p>Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει,

όσα δεν της έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα

και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.

Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου τη δώσει. <p>Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

[Archangel200]

Το αγαπημένο μου ποίημα είναι το παρακάτω:

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ -Ιθάκη-<p> Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι να'ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες,γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μέν'η σκέψις σου υψηλή,αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

 

Να εύχεσαι να'ναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωία να είναι,

που με τι ευχαρίστηση,με τι χαρά

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους.

Να σταματήσεις σ'εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν'αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια,κεχριμπάρια κι εβένους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά.

Σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις από τους σπουδασμένους.<p> Πάντα στον νου σου να'χεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.

Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει.

Και γέρος πια ν'αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.<p> Η Ιθάκη σ'έδωσε τ'ωραίο ταξίδι.

Χωρίς αυτήν δεν θα'βγαινες στον δρόμο.

ʼλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις,η Ιθάκη δε σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες,με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.<p>*** Το Αφιερώνω στο 3ο Ενιαίο Λύκειο Αιγάλεω και στον αγαπημένο μας ,πάντα εύθυμο, καθηγητή τον Κύριο Κ**** ***<p>[ 16-02-2002: Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Archangel200 ]</p>

[xaxanoylis]

Ξέρω και εγώ αλλά βαριέμαι να γράφω..

[Archangel200]

Ένα επίσης πολύ καλό ποίημα είναι το εξής:

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ -Σαν των Φαιάκων το καράβι..-

Το αφιερώνω στον πολύ καλό μου φίλο Cyberfreak και σε όλο το 3ο Ενιαίο Λύκειο Αιγάλεω.<p> Σαν των φαιάκων το καράβ'η Φαντασία

χωρίς να τη βοηθάν πανιά και λαμνοκόποι

κυλάει.και είναι στα βάθη της ψυχής μου τόποι

πανάρχαιοι κι ασάλευτοι σαν την Ασία,

πεντάγνωμοι κι απόκοτοι σαν την Ευρώπη

σα μαύρη γη Αφρική με σφιγγ'η απελπισία,

κρατώ μιαν άγρια μέσα μου Πολυνησία,

και πάντα ένα Κολόμβο παίρνω το κατόπι.<p> Και τα τεράστια της ζωής και τα λιοπύρια

των τροπικών τα γνώρισα,και με των πόλων

τυλίχτηκα τα σάβανα,και χίλια μύρια.<p> Ταξίδια εμπρός μου ξάνοιξαν τον κόσμον όλο.

Και τι 'μαι;Χόρτο ριζωμένο σ'ένα σβώλο

απάνω,που ξεφεύγει απ'τα κλαδευτήρια.