Που παμε μετα τον θανατο?

[jimarass]

Η ερώτηση "γιατί είμαι σ' αυτό τον εγκέφαλο" δείχνει δυσπιστία (έστω και υποσυνείδητη) απέναντι στο γεγονός ότι δεν είσαι μια άυλη οντότητα, αλλά μια λειτουργία. Γιατί το "εγώ" σου είναι σ' αυτό τον εγκέφαλο και όχι σε άλλον; Γιατί μόνο ο δικός σου εγκέφαλος εκτελεί τη λειτουργία που αποκαλείς "εγώ". Ένας άλλος εγκέφαλος έχει κάποιες διαφορετικές παραμέτρους, άρα λειτουργεί κάπως διαφορετικά, άρα τεχνικά δε θα ήσουν "εσύ" σε άλλον εγκέφαλο.

Είμαι υλική οντότητα με ταυτότητα.

Όπως σωστά λες ο άλλος εγκέφαλος λειτουργεί διαφορετικά και δίνει τη Μαρία. Το ερώτημα είναι γιατί από τους άπειρους φυσικούς συνδυασμούς, ο ένας συγκεκριμένος δίνει εμένα. Λες και υπάρχει μια φυσική συνταγή ......

 

Πάρα πολύ καλές απαντήσεις από τον Teo64x,πιστεύω κάλυψε τα πάντα.

 

Jimarra, φοβάμαι πως προσπαθείς να δώσεις με το στανιό μεταφυσικές διαστάσεις σε κάτι που δεν έχει.

Αυτό που αντιλαμβάνεσαι ως "υπάρχω" είναι πολύ συγκεκριμένα ερεθίσματα που παίρνει ο εγκέφαλος σου. Τα ερεθίσματα αυτά και οι απαντήσεις που δίνει, είναι και αυτό που κάνει εσένα "εσένα". Αν τα αλλάξουμε, εσύ παύεις να είσαι εσύ.

Υπάρχει το σώμα μας και υπάρχει και το "εγώ" μας. Και τα δύο είναι προσωρινά και μπορούν να αλλάξουν/τροποποιηθούν εν ζωή, με αυτή την έννοια εγώ μπορώ να πάψω να είμαι "εγώ". Ένας τρόπος είναι τα ναρκωτικά π.χ. όπως αναφέρθηκε.

Εκείνη τη στιγμή, έχω ακόμη το δικό μου σώμα, αλλά έχω πάψει να είμαι "εγώ".

Άλλο πράγμα το σώμα, άλλο πράγμα η προσωπικότητα που κάνει εσένα, εσένα και εμένα, εμένα.

.

Οι μεταφυσικές διαστάσεις στα υπαρξιακά προβλήματα είναι ο λόγος που υπάρχει και η φιλοσοφία. Δεν την ανακάλυψα εγώ....

Αν πάρω δηλαδή ναρκωτικά ή γίνω πιο ευέξαπτος, θα πάψω να είμαι Δημήτρης και θα γίνω Γιάννης? Η προσωπικότητα και η συμπεριφορά είναι τρόποι έκφρασης της ύπαρξης, όχι η ίδια ύπαρξη. Όταν λέμε ότι θεραπεύτικα και έγινα άλλος άνθρωπος, εννοούμε ότι άλλαξα κάποια πράγματα στη λειτουργία της ύπαρξήε μου.

Αυτό που λές ότι άλλο το σώμα και άλλο η προσωπικότητα, έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του ατόμου. Αν αύριο με βιάσουν, πάλι η ίδια ύπαρξη θα είμαι , αλλά με άλλη συμπεριφορά.

Αν ίσχυε αυτό που λες τότε θα υπήρχαν περιπτώσεις που όταν κάποιος άλλαζε συμπεριφορά ή προσωπικότητα, θα εξαφανιζόταν από το σύμπαν.......

[teo64x]

Είμαι υλική οντότητα με ταυτότητα.

Όπως σωστά λες ο άλλος εγκέφαλος λειτουργεί διαφορετικά και δίνει τη Μαρία. Το ερώτημα είναι γιατί από τους άπειρους φυσικούς συνδυασμούς, ο ένας συγκεκριμένος δίνει εμένα. Λες και υπάρχει μια φυσική συνταγή ......

 

Είναι ενδιαφέρον αυτό που θέλεις να πεις και πιέζει λίγο τα όρια της λογικής (της δικής μου τουλάχιστον) το να αποφασίσω αν μπορεί να ονομαστεί τύχη το ότι ο καθένας είναι αυτός που είναι (ότι δηλαδή "κατάφερε" να υπάρχει) ή αν, αναπόφευκτα, ο καθένας θα απολάμβανε το γεγονός της ύπαρξής του ακόμα κι αν η συνείδησή του "έβγαινε" λίγο διαφορετική κατά τη δημιουργία της.

[FarCry]

Σύμφωνα με αυτά που λέτε οι περισσότεροι εδώ μέσα αν το πάρουμε καθαρά μαθηματικά και δεχτούμε ότι δεν υπάρχει θεός και ψυχή και ότι είμαστε μια "πολύπλοκη εξίσωση" τότε μέσα στο άπειρο του χρόνου αυτή η εξίσωση θα επαναληφθεί άπειρες φορές και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να περιμένουμε... Οπότε ο μόνος τρόπος για να μην ξαναγεννηθούμε είναι να υπάρχει θεός και να βάλει το χέρι του ώστε να μην ξανα-υπάρξουμε...

 

Βρίσκετε κάποιο λάθος στον παραπάνω λογισμό;

 

ναι το λαθος ειναι η απειροτητα του χρονου

 

Εμείς όταν πεθαίνουμε επιστρέφουμε εκεί που είμασταν πριν γεννηθούμε, στην ανυπαρξία. Δεν είναι και τόσο άσχημα. Δεν χαλιέται π.χ. κανείς θυμούμενος την εποχή πριν γεννηθεί, δεν λέει ήταν καλά/άσχημα. Απλά δεν υπήρχες. Έτσι και τώρα, δεν θα υπάρχεις πάλι.

Απλά είναι τα πράγματα.

 

ανυπαρξια το αντιλαμβανεσαι σε αυτη τη διασταση. δε μπορεις να αντιληφθεις τις αλλες διαστασεις.

 

Η αλήθεια είναι γεννιόμαστε-κάνουμε ό,τι κάνουμε για 30-50-70 χρόνια,πεθαίνουμε και τέλος. Σκληρό, κυνικό, αλλά έτσι είναι

 

αν το πιστευεις αυτο τοτε δεν εχει νοημα να κανεις το παρακατω.

 

Καλύτερα να το πάρουμε χαμπάρι και να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο που έχουμε

 

ενα ωραιο αρθρο να διαβασετε ειναι το παρακατω

 

Από το τιτλοφορούμενο άρθρο "Δεν Θα Πεθάνουμε Ποτέ! - Πώς η σύγχρονη Αστροφυσική ακυρώνει το Φαινόμενο του Θανάτου" του επίκουρου καθηγητή στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Δρ. Δανέζη Μάνου στο περιοδικό "Άβατον", Νο 84 - ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2008.

 

http://www.fourakis-kea.com/forum/viewtopic.php?f=29&t=2152#p30460

 

Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

ΑΣΚΗΤΙΚΗ

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο' καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο' το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή' ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός' κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή' κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι' αυτο πολλοι διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:

 

• α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία'
  
• β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.
  

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει' σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές' μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.

Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει' φυτά, ζώα, ανθρώπους' στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.

Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ' όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές' και με τ' όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.

 

http://foss.math.aegean.gr/~alex/P/Kaz/AsK/Default.htm

[jimarass]

Είναι ενδιαφέρον αυτό που θέλεις να πεις και πιέζει λίγο τα όρια της λογικής (της δικής μου τουλάχιστον) το να αποφασίσω αν μπορεί να ονομαστεί τύχη το ότι ο καθένας είναι αυτός που είναι (ότι δηλαδή "κατάφερε" να υπάρχει) ή αν, αναπόφευκτα, ο καθένας θα απολάμβανε το γεγονός της ύπαρξής του ακόμα κι αν η συνείδησή του "έβγαινε" λίγο διαφορετική κατά τη δημιουργία της.

Από όσα δείχνουν μέχρι τώρα τα πράγματα, η πολυπλοκότητα της φύσης προκαλεί το φαινόμενο της ζωής και της συνείδησης. Ωστόσο μένει να εντοπίσουμε το μηχανισμό της μοναδικότητας και πιστεύω ότι η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι τα πάντα προυπήρχαν, απλά βρήκαν τον τρόπο να υλοποιηθούν στο υπαρκτό σύμπαν. Το που προυπήρχαν δεν ξέρουμε.

 

Όταν λες συνείδηση κατά τη δημιουργία της τι εννοείς? Ακόμα και αν η απόδοση των συνειδήσεων στα υλικά σώματα να γινόταν τυχαία, πάλι θα προέρχονταν από ένα σύνολο. Και το επόμενο φιλοσοφικό ερώτημα είναι πως ορίστηκε το σύνολο...

Ακόμα και να δεχτούμε δηλαδή ότι η τυχαιότητα ορίζει τη συνείδηση και τη μοναικότητα καθε ανθρώπου, πάλι τα αποτελέσματα αυτά προέρχονται από ένα σύνολο.....

πχ θα μπορούσα να μην υπάρχω?

[teo64x]

Όταν μιλάω για δημιουργία, αναφέρομαι στη στιγμή που ξεκινάει να λειτουργεί η συνείδηση.

 

Σε ό,τι αφορά την ανάθεση συνειδήσεων, όχι, δεν ερχόμαστε από κάποιο προκαθορισμένο σύνολο (όχι περισσότερο απ' όσο ένα κείμενο που προκύπτει από τυχαία πληκτρολόγηση προέρχεται κι αυτό από ένα προκαθορισμένο σύνολο). Είμαστε μια λειτουργία και αυτό σημαίνει ότι προκύπτουμε και είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με τον εγκέφαλο στον οποίο εκτελείται αυτή η λειτουργία.

 

Δεν υφίσταται λειτουργία χωρίς σύστημα στο οποίο να εκτελείται. Ακόμα κι αν υπήρχε κάπου "άυλα" μια περιγραφή αυτής της λειτουργίας (και όχι η ίδια η λειτουργία), αυτή δε θα είχε καμία χρησιμότητα εφόσον τελικά αυτό που θα εκτελούσε τη λειτουργία θα ήταν ένα σύστημα το οποίο φτιάχτηκε με συγκεκριμένες γενετικές παραμέτρους (εγκέφαλος) και, άρα, θα εκτελούσε αυτή τη λειτουργία με βάση το γενετικά καθορισμένο "κύκλωμά" του και όχι τη "μεταφυσική" περιγραφή της. Πράγμα που θα έκανε το προκαθορισμένο "σύνολο συνειδήσεων" άχρηστο εξ αρχής.

 

Και πέρα από τον τοίχο που θα έβρισκε αυτό το ενδεχόμενο στην πράξη, δεν έχει έτσι κι αλλιώς νόημα να πούμε ότι κάθε συνείδηση είναι μία από ένα σύνολο συνειδήσεων που υπάρχει κάπου έξω από το σύμπαν, με τον ίδιο τρόπο που δεν έχει νόημα να πούμε ότι κάθε καύση είναι μία από ένα σύνολο καύσεων που υπάρχει κάπου έξω από το σύμπαν, με τον ίδιο τρόπο που δεν έχει νόημα να πούμε ότι κάθε ροή νερού σε ποτάμι είναι μία από ένα σύνολο ροών νερού σε ποτάμι που υπάρχει κάπου έξω από το σύμπαν.

 

Δεν είμαστε μεταφυσική ψυχή. Δεν είμαστε το σώμα μας. Δεν είμαστε ο εγκέφαλός μας. Είμαστε μια λειτουργία του εγκεφάλου του σώματός μας.

 

Θα μπορούσες να μην υπάρχεις; Πολύ πιθανό.

[screenshot]

Παιδες, ξεχασα να αναφερω σε μια εκπομπη του Χαρδαβελλα ειχε κληθει καποιος "πνευματιστης". Διαλεγε ατομα απ το κοινο που υπηρχε καποιο αντιστοιχο πνευμα, και μεσω του πνευματος υποτιθεται εξιστορουσε λεπτομερειες που μόνο οι επιλεγμενοι ανθρωποι γνωριζαν.

Αυτο πως εξηγειται? Μηπως υπαρχουν τα πνευματα(των πεθαμενων) αρα υπαρχει και καποιο ιχνος μεταθανατιας ζωης?

[Arcanaloth]

Παιδες, ξεχασα να αναφερω σε μια εκπομπη του Χαρδαβελλα ειχε κληθει καποιος "πνευματιστης". Διαλεγε ατομα απ το κοινο που υπηρχε καποιο αντιστοιχο πνευμα, και μεσω τοπυ πνευματος υποτιθεται εξιστορουσε λεπτομερειες που μόνο οι επιλεγμενοι ανθρωποι γνωριζαν.

Αυτο πως εξηγειται? Μηπως υπαρχουν τα πνευματα(των πεθαμενωμν) αρα υπαρχει και καποιο ιχνος μεταθανατιας ζωης?

 

lol.

 

No words...πραγματικά... :-D:-D

[Daemonos]

Πιστεύω οτι μετα θάνατον ζωή δέν υπάρχει...Απλά γίνεσαι ένα με το σύμπαν...

[slipknot]

Αυτο πως εξηγειται?

 

Το είχαν κανονίσει από πριν...

[Thresh]

lol.

 

No words...πραγματικά... :-D:-D

 

Χαρδαβέλας, serious business!!!

[jimarass]

Όταν μιλάω για δημιουργία, αναφέρομαι στη στιγμή που ξεκινάει να λειτουργεί η συνείδηση.

 

Σε ό,τι αφορά την ανάθεση συνειδήσεων, όχι, δεν ερχόμαστε από κάποιο προκαθορισμένο σύνολο (όχι περισσότερο απ' όσο ένα κείμενο που προκύπτει από τυχαία πληκτρολόγηση προέρχεται κι αυτό από ένα προκαθορισμένο σύνολο). Είμαστε μια λειτουργία και αυτό σημαίνει ότι προκύπτουμε και είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με τον εγκέφαλο στον οποίο εκτελείται αυτή η λειτουργία.

 

Δεν υφίσταται λειτουργία χωρίς σύστημα στο οποίο να εκτελείται. Ακόμα κι αν υπήρχε κάπου "άυλα" μια περιγραφή αυτής της λειτουργίας (και όχι η ίδια η λειτουργία), αυτή δε θα είχε καμία χρησιμότητα εφόσον τελικά αυτό που θα εκτελούσε τη λειτουργία θα ήταν ένα σύστημα το οποίο φτιάχτηκε με συγκεκριμένες γενετικές παραμέτρους (εγκέφαλος) και, άρα, θα εκτελούσε αυτή τη λειτουργία με βάση το γενετικά καθορισμένο "κύκλωμά" του και όχι τη "μεταφυσική" περιγραφή της. Πράγμα που θα έκανε το προκαθορισμένο "σύνολο συνειδήσεων" άχρηστο εξ αρχής.

 

Και πέρα από τον τοίχο που θα έβρισκε αυτό το ενδεχόμενο στην πράξη, δεν έχει έτσι κι αλλιώς νόημα να πούμε ότι κάθε συνείδηση είναι μία από ένα σύνολο συνειδήσεων που υπάρχει κάπου έξω από το σύμπαν, με τον ίδιο τρόπο που δεν έχει νόημα να πούμε ότι κάθε καύση είναι μία από ένα σύνολο καύσεων που υπάρχει κάπου έξω από το σύμπαν, με τον ίδιο τρόπο που δεν έχει νόημα να πούμε ότι κάθε ροή νερού σε ποτάμι είναι μία από ένα σύνολο ροών νερού σε ποτάμι που υπάρχει κάπου έξω από το σύμπαν.

 

Δεν είμαστε μεταφυσική ψυχή. Δεν είμαστε το σώμα μας. Δεν είμαστε ο εγκέφαλός μας. Είμαστε μια λειτουργία του εγκεφάλου του σώματός μας.

 

Θα μπορούσες να μην υπάρχεις; Πολύ πιθανό.

Πιο παλιά οι φιλόσοφοι αναρωτιούνταν αν πχ το άλογο ως έννοια προυπήρχε και εμείς την ανακαλύψαμε ή ως έννοια την δημιουργήσαμε. απάντηση σε αυτό δεν έχει δώσει ακόμα κάποιος.

 

Πχ η ροή που ανέφερες σε κάθε ποτάμι δεν είναι δομή. Είναι μόρια νερού σε τυχαία διάταξη με αδιάφορο αποτέλεσμα. Από την άλλη , ο ανθρώπινος εγκέφαλος, με την πολυπλοκότητά του, έίναι η πηγή της συνείδησης. Η συνείδηση όμως είναι μοναδικά και σαφώς ορισμένη. Είναι δαχτυλοδικτούμενη. Τα μόρια του σύμπαντος δεν έχουν ετικέτα. Είναι όλα ίδια. Ωστόσο οι συνειδήσεις είναι δομές με ετικέτα. Αυτές οι ετικέτες θα μπορούσαν κάλιστα να είναι στοιχεία ενός συνόλου ετικετών.

 

Για να μπορέσει να υπάρξει ποτάμι , με οποιαδήποτε ροή, το μόνο που χρειάζεται είναι μόρια νερού. Αν αλλάξουμε τη ροή, αλλάζει το ποτάμι. Ωστόσο η νέα ροή μπορούμε να γνωρίζουμε ποια θα είναι και σίγουρα ένα ποτάμι δε διαφέρει από άλλο ποτάμι.

 

Για να υπάρξει η "Μαρία", πρέπει να συνυπάρξουν μόρια πολλών στοιχείων και όλοι οι περιβαλοντολογικοί παράγοντες που τα διαμορφώνουν. Αν αλλάξω κάτι στον εγκέφαλο της Μαρίας, τότε έχουμε δύο ενδεχόμενα:

1) Η Μαρία παραμένει ίδια, επομένως η ετικέτα παραμένει και πρέπει να εξετάσουμε

ΓΙΑΤΙ

 

2)Η Μαρία γίνεται Γιώργος, επομένως πρέπει να εξετάσουμε ΓΙΑΤΙ η αλλαγή επέφερε

Γιώργο και όχι Λέττα.

 

Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να εξετάσουμε το ΓΙΑΤΙ είναι εφικτό να υπάρξει η ΜΑΡΙΑ και ο καθένας μας. Εφόσον όλοι μας είμαστε αποτέλεσμα κάποια διεργασίας, τότε σίγουρα κάπου θα υπάρχει το σύνολο των πιθανών αποτελεσμάτων της διεργασίας. Ποιο είναι το σύνολο, γιατί έχει αυτά τα στοιχεία και όχι άλλα??? Ιδού το ερώτημα......

 

 

[/b][/b]

[Krokodilos]

Πχ η ροή που ανέφερες σε κάθε ποτάμι δεν είναι δομή. Είναι μόρια νερού σε τυχαία διάταξη με αδιάφορο αποτέλεσμα. Από την άλλη , ο ανθρώπινος εγκέφαλος, με την πολυπλοκότητά του, έίναι η πηγή της συνείδησης. Η συνείδηση όμως είναι μοναδικά και σαφώς ορισμένη. Είναι δαχτυλοδικτούμενη. Τα μόρια του σύμπαντος δεν έχουν ετικέτα. Είναι όλα ίδια. Ωστόσο οι συνειδήσεις είναι δομές με ετικέτα.

Ισως και οχι. Ισως η συνειδηση του καθενος να μην ειναι και τιποτα το φοβερο τελικα και να ειναι απλως ενας συγκεκριμενος συνδιασμος απο μορια(νευρωνες και συνδεσεις των νευρωνων) καθε εγκεφαλου και διαφορετικος συνδιασμος απλως να δινει διαφορετικη αισθηση συνειδησης στον καθενα μας.

 

Γιατι δηλαδη ανυψωνουμε το γεγονος οτι εχουμε την ικανοτητα να γνωριζουμε οτι υπαρχουμε καθως και να γνωριζουμε τοσα άλλα πραγματα και ετσι να αποδιδουμε αυτες τις ικανοτητες μας στην υπαρξη συνειδησης, της μαγικης λεξης που εχουμε ορισει ως προτερημα των ανθρωπων και ως κατι μαγικο σαν εννοια. Ισως και να μην ειναι τιποτα το σπουδαιο τελικα.

 

Ουτως ή αλλως σαν συζητηση ειναι απο μονη της παντελως αδιεξοδη, υποθετικη οποτε μαλλον χωρις νοημα.

[Thresh]

Ουτως ή αλλως σαν συζητηση ειναι απο μονη της παντελως αδιεξοδη, υποθετικη οποτε μαλλον χωρις νοημα.

 

 

ακριβώς, αυτά τα γιατί όχι Λέτα αλλά Γιώργος μου θυμίζουν το "αν η γιαγιά μου είχε @@ θα ήταν παππούς"...

[teo64x]

Η συνείδηση δεν είναι δομή, είναι λειτουργία της δομής.

 

Λες ότι μπορεί να αλλάζαμε τη Μαρία και να γινόταν Γιώργος. Δεκτό, αλλά δε θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τη ροή του ποταμού και από "έτσι" να γινόταν "κάπως αλλιώς"; Θα μου πεις, σιγά την αλλαγή, αφού παρέμεινε ροή ποταμού. Ναι, αλλά και η Μαρία παρέμεινε ανθρώπινη συνείδηση. Αν, δε, η Μαρία κρατούσε και τις αναμνήσεις της στη νέα της συνείδηση, δεν το βλέπω εύκολο να την πείσεις ότι κάποτε δεν ήταν "ο εαυτός της". Και ούτε θα έχει νόημα για την ίδια.

 

Για να δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση, η προσωπικότητα διαμορφώνεται βιολογικά, η αντίληψη (στο παρόν και μόνο) του εγώ ως συνόλου γίνεται από τη λειτουργία της συνείδησης και η αναγνώριση του εγώ γίνεται χάρη στη μνήμη.

 

Από τη βάση του ότι είσαι μια λειτουργία, αν σταματήσεις αυτή τη λειτουργία, χάνεσαι. Αν αντικαταστήσεις αυτή τη λειτουργία αλλά κρατήσεις τη μνήμη που θα χρησιμοποιεί, τότε θα είναι τεχνικά σαν να πέθανες εσύ και κάποιος άλλος να πήρε τη θέση σου (χωρίς να το γνωρίζει και όντας απόλυτα σίγουρος ότι ήταν αυτός τόσο καιρό στη θέση σου).

[jimarass]

Ισως και οχι. Ισως η συνειδηση του καθενος να μην ειναι και τιποτα το φοβερο τελικα και να ειναι απλως ενας συγκεκριμενος συνδιασμος απο μορια(νευρωνες και συνδεσεις των νευρωνων) καθε εγκεφαλου και διαφορετικος συνδιασμος απλως να δινει διαφορετικη αισθηση συνειδησης στον καθενα μας.

 

Γιατι δηλαδη ανυψωνουμε το γεγονος οτι εχουμε την ικανοτητα να γνωριζουμε οτι υπαρχουμε καθως και να γνωριζουμε τοσα άλλα πραγματα και ετσι να αποδιδουμε αυτες τις ικανοτητες μας στην υπαρξη συνειδησης, της μαγικης λεξης που εχουμε ορισει ως προτερημα των ανθρωπων και ως κατι μαγικο σαν εννοια. Ισως και να μην ειναι τιποτα το σπουδαιο τελικα.

 

Ουτως ή αλλως σαν συζητηση ειναι απο μονη της παντελως αδιεξοδη, υποθετικη οποτε μαλλον χωρις νοημα.

Μα η συνείδηση ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ εγκέφαλος. Ωστόσο όπως λες και εσύ , το θέμα της μοναδικότητας και η αξία που δίνουμε σε αυτήν , θέλει πολύ συζήτηση. Ωστόσο, το ότι υπάρχουμε δεν είναι απαραίτητα σημαντικό ούτε όμως απαραίτητα ανούσιο. Άλλωστε , μόνο το ότι το σύμπαν μας έδωσε τη δυνατότητα να υπάρξουμε, εύκολα αναρωτιέσαι το ΓΙΑΤΙ. Το αποτέλεσμα μιας σύνθεσης μπορεί να είναι άγνωστο, αλλά το σύνολο των δυνατών αποτελεσμάτων προυπάρχει στη δομή και τη δυναμική του σύμπαντος.

 

Αναφορικά στο κατά πόσο είναι σημαντική η παρουσία μιας συνείδησης, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί : το σύμπαν ύπηρετεί τις πολύπλοκες δομές. ΚΑι εξηγούμαι:

 

Μετά το big bang, στο σύμπαν υπάρχει το υδρογόνο. Με τους νόμους τη φύσης που υπάρχουν τώρα:

 

1) Το υδρογόνο συμπιέζεται με βάσει της βαρυτικής δύναμης σε αστέρα

2) Ο αστέρας ουσιαστικά αποτελεί καμίνι για τη δημιουργία των υπόλειπων βαρύτερων στοιχείων, ήλιο, άνθρακα, σίδηρο κ.τ.λ.

3) Τα νέα στοιχεία παρέχουν τη δυνατότητα δημιουργίας πολυπλοκότερων δομών.

 

Επομένως, είναι πολύ προκλητικό το γεγονός ότι το σύμπαν είναι κατακλισμένο με καμίνια παραγωγής χημικών στοιχείων. Είναι σαν κάποιος να έχει απλώσει δισεκατομύρια πυρινικούς αντιδραστήρες. Επομένως το ίδιο το σύμπαν έχει την τάση δημιουργίας πολυπλοκότερων δομών, ενώ αυτό δεν είναι απαραίτητο. Θα μπορούσε να κάνει χίλια δυο άλλα πράγματα......πχ να μη παράγει τίποτα, ή να παράγει μόνο ένα στοιχείο.

Άρα η συνείδησή μας δεν είναι τόσο ασήμαντο τυχαίο γεγονός. Υπάρχει στην ίδια τη δομή του σύμπαντος η τάση για τη δημιουργία της.

 

---------- Το μήνυμα προστέθηκε στις 11:05 ----------

 

ακριβώς, αυτά τα γιατί όχι Λέτα αλλά Γιώργος μου θυμίζουν το "αν η γιαγιά μου είχε @@ θα ήταν παππούς"...

Δεν εννοώ αυτό. Το βλέπεις πολύ επιφανειακά. Αν η Γιαγιά σου είχε $$%$% θα ήταν παππούς. Γιατί θα ήταν παππούς? Το ερώτημα μας κάνει να σκεφοτύμε το σύνολο από το οποίο θα εμφανιστεί ο παππούς αν η γιαγιά σου είχε ^^%^%^.

Είναι λίγο τρελό το ερώτημα, αλλά όλα τα υπαρξιακά ερωτήματα δεν είναι περίεργα?

Γιατί έχουμε μάθει να λειτουργούμε αποδεχόμενοι κάποια πράγματα. Αυτό όμως μας κάνει λιγάκι ρομποτάκια. Δεν είμαστε θεωρώ απλά σίδερο και άνθρωκας που ακολουθούν το βασικό νόμο ελάχιστης ενέργειας του σύμπαντος. Αύριο μεθαύριο θα κατατρε΄φουμε και θα δημιουργούμε ήλιους.......Η νοημοσύνη μας θα κατακτήσει το σύμπαν. Ένα δημιούργημα του σύμπαντος θα υπερβεί το δημιουργό του, το σύμπαν. Επομένως δεν είμαστε τόσο ανούσιοι όσο νομίζουμε!!!!!

 

---------- Το μήνυμα προστέθηκε στις 11:10 ----------

 

Η συνείδηση δεν είναι δομή, είναι λειτουργία της δομής.

 

Λες ότι μπορεί να αλλάζαμε τη Μαρία και να γινόταν Γιώργος. Δεκτό, αλλά δε θα μπορούσαμε να αλλάξουμε τη ροή του ποταμού και από "έτσι" να γινόταν "κάπως αλλιώς"; Θα μου πεις, σιγά την αλλαγή, αφού παρέμεινε ροή ποταμού. Ναι, αλλά και η Μαρία παρέμεινε ανθρώπινη συνείδηση. Αν, δε, η Μαρία κρατούσε και τις αναμνήσεις της στη νέα της συνείδηση, δεν το βλέπω εύκολο να την πείσεις ότι κάποτε δεν ήταν "ο εαυτός της". Και ούτε θα έχει νόημα για την ίδια.

 

Για να δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση, η προσωπικότητα διαμορφώνεται βιολογικά, η αντίληψη (στο παρόν και μόνο) του εγώ ως συνόλου γίνεται από τη λειτουργία της συνείδησης και η αναγνώριση του εγώ γίνεται χάρη στη μνήμη.

 

Από τη βάση του ότι είσαι μια λειτουργία, αν σταματήσεις αυτή τη λειτουργία, χάνεσαι. Αν αντικαταστήσεις αυτή τη λειτουργία αλλά κρατήσεις τη μνήμη που θα χρησιμοποιεί, τότε θα είναι τεχνικά σαν να πέθανες εσύ και κάποιος άλλος να πήρε τη θέση σου (χωρίς να το γνωρίζει και όντας απόλυτα σίγουρος ότι ήταν αυτός τόσο καιρό στη θέση σου).

Θες να πεις ότι αν αύριο διαγραφεί η μνήμη μου και μου αποδόσουν μνήμες άλλου ανθρώπου, θα πάψω να είμαι ο εαυτός μου? Αν αυτό αληθεύει τότε τα ενδεχόμενα είναι μόνο δύο:

 

1) Αλλάζω , οπότε επιστρέφω εκεί που ήμουν πριν γεννηθώ, στο τίποτε και το σώμα μου καταλαμβάνει κάποιος άλλος.

 

2) Παραμένω ο εαυτός μου με άλλες μνήμες και συμπεριφορά, οπότε μιλάμε για αλλαγή συμπεριφοράς. Το συνειδητό παραμένει ίδιο, απλά με άλλες εκφράσεις. Ουσιαστικά ισοδυναμεί με το να αποκτήσω νέες εμπειρίες, επιπρόσθετα στις υπάρχουσες.

.