Οι φίλοι μας και οι γνωστοί

[Sellers]

Προβληματισμοί που συζητούσα με την κοπελιά μου αυτές τις μέρες και τις θέτω δημόσια να μάθω και 2-3 απόψεις παραπάνω επί του θέματος. Τώρα που το ξαναδιαβάζω, σε μερικά σημεία μου φαίνεται και λίγο γλυκανάλατο αλλά ‘ντάξ μωρέ να ούμ’ μην δίνεται σημασία στο πως το γράφω, απλά στην κεντρική ιδέα ρε παιδί μ. Δεν είμαι και κανένας φιλόσοφος.

 

Όλα ξεκίνησαν με ένα αρκετά γνωστό ρητό που λέει: ‘‘Πολλοί είναι εκείνοι που θα λυπηθούν με την δυστυχία σου, αλλά λίγοι αυτοί που θα χαρούν με την χαρά σου.’’ Δηλαδή εντάξει, δεν ξεκίνησαν όλα από αυτό, αλλά από προσωπικά βιώματα, προφανώς, δεν θα βγάλω τα εσώψυχα μου εδώ όμως. Όπως και να έχει, το my point of view είναι το εξής:

 

Όσο σκληρό και απάνθρωπο και αν είναι (και φαινομενικά λανθασμένο με την πρώτη ματιά) καλό θα είναι να έχουμε βαθιά μέσα στο νου μας ότι στην ζωή πορευόμαστε μόνοι. Ή ότι έστω δεν είμαστε και με τόσους πολλούς μαζί όσο νομίζουμε. Στενάχωρο, (τουλάχιστον για μένα, για κάποιον πιο σκληροτράχηλο μπορεί και στα π@π@ργι@ του) αλλά αληθινό. Οι ‘’φίλοι’’ με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, τουλάχιστον στην δικιά μου ζωή, δεν υπάρχουν. Και επειδή, όπως όλοι μας άλλωστε φαντάζομαι, την έχω πατήσει και κανά 2-3 φορές με λάθος επιλογές ατόμων, η μικρή μου εμπειρία μου λέει, πως και αυτοί που θεωρείς τώρα κοντά σου και πως ποτέ δεν θα μπορέσουν να σε βλάψουν γιατί σε αγαπάνε, και αυτοί αργά ή γρήγορα θα σου την φέρουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Υπερβολικό αλλά αληθινό νομίζω.

 

Στενάχωρο να το καταλαβαίνεις αυτό και στενάχωρο και να το βιώνεις. Είναι καλό βέβαια να το έχεις στο νου σου γιατί δεν θα χτυπήσεις το κεφάλι σου μια μέρα με τόσο πολύ φόρα ,αλλά με πιο λίγη. Από την άλλη ποτέ δεν θα μπορέσεις να ανοίξεις και την καρδιά σου σε όλους αυτούς που σε περιτριγυρίζουν και περιτριγυρίζεις, ενώ οι ψυχολογικές σου ανάγκες θα σου λένε ότι πρέπει να το κάνεις. Εγώ π.χ έχω σταματήσει να λέω οτιδήποτε στα άτομα που θεωρώ παρέα μου. Από προσωπικούς στόχους και όνειρα μέχρι κατορθώματα και επιτεύγματα που κατάφερα να κάνω. Καμιά φορά που ξεφεύγει τίποτα (θέλει η πουτάνα να κρυφτεί…) αργότερα το μετανιώνω με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και δεν νομίζω ότι οφείλεται στην λάθος επιλογή παρέας. Για κάποιο περίεργο λόγο είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι όσοι από εσάς δεν είστε τόσο ρομαντικοί και αισιόδοξοι με την ζωή συμφωνείτε μαζί μου και είστε και εσείς μέσα σε μια λανθασμένης επιλογής παρέα.

 

Γενικώς θεωρώ πολύ τυχερό και σπάνιο να μπορέσεις να βρεις έναν άνθρωπο που λαθεμένα ονομάζουμε ‘’το άλλο μας μισό’’ αλλά θα το ονομάσω κι εγώ έτσι γιατί θα καταλάβετε απόλυτα τι εννοώ χωρίς να χρειαστούν περεταίρω εξηγήσεις. Με μια μικρή διαφορά, ότι δεν αναφέρομαι μόνο σε ερωτική σχέση ,αλλά σε οποιαδήποτε κοινωνική σχέση. Είναι μια ‘‘ευκαιρία’’ το να μπορέσεις πρώτον να τον βρεις, και ύστερα να χτίσεις αυτήν την σχέση. Να βρεις έναν άνθρωπο δηλαδή ο οποίος πρώτα απ’όλα… (selfish alert)… θα σου δώσει, και μετά θα του δώσεις κι εσύ τα διπλάσια. Ο οποίος όταν έχεις ένα πρόβλημα δεν θα σε κοιτάει απλά πόσο δυσκολεύεσαι να το λύσεις και θα στεναχωριέται, αλλά θα παλέψει μαζί σου για να το λύσει. Και κυρίως (για να επιστρέψω και στο γνωμικό) που στην χαρά σου θα χαρεί. Μετράω στα δάχτυλα τους ενός χεριού μου, τους ανθρώπους που θα χαρούν με κάτι ‘’μεγάλο’’ και αξιοπρόσεχτο που έκανα χωρίς ίχνος ζήλιας. Και φυσικά μετράω στα δάχτυλα του άλλου μου χεριού (και περισσεύουν κι’όλας) τους ανθρώπους που κι εγώ θα χαρώ σε μια δική τους μεγάλη στιγμή χωρίς να τους φθονήσω. Φυσικά και δεν με βγάζω στην απέξω. Η μόνη μου (ίσως) διαφορά είναι ότι κατανοώ πότε απέναντι μου έχω μια ‘‘ευκαιρία’’ και πότε όχι.

 

Τι είναι αυτό όμως που μας κάνει να φθονούμε την επιτυχία των άλλων? Από την στιγμή που οι άλλοι είναι ‘‘φίλοι μας’’ και νοιαζόμαστε για αυτούς? Ας πούμε ότι από μια άποψη είναι ‘’δικαιολογημένη’’ η ζήλια για πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να πετύχουμε. Είτε λόγω μειωμένης αντίληψης, είτε λόγω έλλειψης ικανοτήτων είτε ο,τιδήποτε. Ακόμα χειρότερα όμως: όταν συνειδητά, απλά επιλέξαμε να μην ακολουθήσουμε τον δρόμο που διάλεξαν οι άλλοι, οπότε λογικό είναι και να μην καταφέρουμε στον συγκεκριμένο τομέα ότι κατάφεραν αυτοί, ποιος ο λόγος να το ζηλέψουμε, αντί να πούμε: ‘‘Μ’άρεσε. Θα το κάνω κι εγώ.’’ Ο εγωισμός? Το ότι νιώθουμε πως οι άλλοι προοδεύουν και εμείς κατά κάποιο τρόπο μένουμε πίσω?

Τι είναι και αυτό το οποίο μας αναγκάζει να συνεχίζουμε να κάνουμε παρέα με όλους αυτούς τους οποίους, ούτε μας γεμίζουν, ούτε μας νοιάζονται, δεν χαίρονται με εμάς, δεν λυπούνται για μας και γενικά δεν έχουν τίποτα κοινό μαζί μας. Ο φόβος μήπως μείνουμε μόνοι? Η αναγκαστική παρέα όμως με τέτοια άτομα, με το πέρασμα των χρόνων δεν σου δίνει να καταλάβεις πως στην ουσία είσαι πάλι μόνος? Και πως αυτά τα οποία έπρεπε να ‘’γεμίσουν’’ στην ψυχή σου από αυτήν την παρέα είναι ακόμα άδεια? Αυτό που λέμε ότι απλά οι παρουσίες είναι που υπάρχουν ενώ οι ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν μέσω των παρουσιών μένουν ακάλυπτες.

 

Μήπως πρέπει να καταργήσουμε τις γιορτές γιατί όλο σε πεσμένες ψυχολογίες μας βάζουν ?

 

 

Πωω μα τι μεγάλο ποστ έκανα? Δάσκαλε, είσαι περήφανος για μένα?

 

[Arcanaloth]

Τα έχω σκεφτεί και εγώ τα ίδια ακριβώς πράγματα, πάνω κάτω στα ίδια με σένα κατέληξα.

Το ότι ζηλεύεις για κάτι καλό που έτυχε σε κάποιον φίλο σου, μια καλή δουλειά π.χ. ή μια καλή γκόμενα ή ο,τιδήποτε, δε σημαίνει ότι δεν είσαι καλός φίλος.

Ένας προβληματισμός είναι υγιής πιστεύω ως έναν βαθμό.

Δεν νομίζω ότι γίνεται από κακία, πιο πολύ με τον εαυτό μας τα βάζουμε, είναι σαν να μας υπενθυμίζει κάποιος ότι κάτι κάνουμε λάθος, ότι θα μπορούσαμε και καλύτερα και η πρώτη, αυθόρμητη αντίδραση σε τέτοιες καταστάσεις είναι να αμυνθείς.

 

Αν εσένα σου πηγαίνουν όλα σκατά και βλέπεις π.χ. στον κολλητό σου όλα να πηγαίνουν καλά, κάπου θα σου την δώσει,όσο καλός άνθρωπος και αν είσαι, δεν σημαίνει ότι δεν τον αγαπάς κατά βάθος ή ότι θέλεις το κακό του. Έτσι πιστεύω εγώ τουλάχιστον, απλοί άνθρωποι είμαστε με τα ελλατώματα μας.

Κάποιον που χαίρεται με τις χαρές των πάντων και ποτέ δεν κάνει μια σύγκριση με τον εαυτό του και έστω και υποσυνείδητα δεν προβληματίζεται λίγο για τη δική του κατάσταση, μάλλον αδύναμο χαρακτήρα θα τον χαρακτήριζα.

 

Μιλάω πάντα για την περίπτωση που βλέπεις σε έναν κολλητό σου να συμβαίνει κάτι καλό και κάνεις από μέσα σου την σκέψη "όχι ρε γμτ μου, δες πάλι ο κωλόφαρδος, γιατί όχι σε μένα". Γιατί υπάρχει και η περίπτωση της καθαρής κακίας και ζήλειας, δεν το συζητάμε αυτό.

Η διαφορά φαίνεται για μένα στην περίπτωση που πηγαίνουν τα πράγματα καλά και για σένα, εκεί φυσικά και θα χαρείς αυτομάτως με τις χαρές των φίλων σου, δεν έχεις κάτι να ζηλέψεις, ενώ για έναν άσχετο θα μείνεις αδιάφορος.

 

Και πάλι, αυτή η ζήλεια που αισθάνεσαι αρχικά, πιστεύω είναι η πρώτη, αυθόρμητη αντίδραση, αν είναι πραγματικός φίλος σου ο άλλος, κατά βάθος χαίρεσαι για αυτόν ή είσαι περήφανος.

 

Η ζωή είναι όντως δύσκολη και όντως πάνω κάτω μόνοι είμαστε όλοι, αλλά πραγματικοί και καλοί φίλοι υπάρχουν, απλά δεν πρέπει να περιμένουμε από τους άλλους καταστάσεις σαν αυτές που βλέπουμε στις τηλεοπτικές σειρές, όπου όλα είναι τέλεια και ο ένας είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να δώσει και την ζωή του ακόμα στον άλλο. Στην πραγματική ζωή δεν είναι έτσι, και θα διστάσουμε, και ζήλεια θα νιώσουμε και θα μαλώσουμε, το θέμα είναι στο τέλος τι μένει, το τι πραγματικά νιώθει ο άλλος το καταλαβαίνεις εύκολα, ειδικά αν έχει αποδείξει την αξία του σαν άνθρωπος μετά από χρόνια.

Πρέπει να είμαστε έτοιμοι και να συγχωρέσουμε τον φίλο μας, αλλά και να συγχωρέσουμε και τον εαυτό μας σε περιπτώσεις που κάνουμε σκέψεις σαν αυτές που λες.

[dark_banishing]

 

Τις ζήλευα αυτές τις στιγμές στο μπαλκόνι !

[@@sos@@]

Μια "φιλική" συμβουλή, προς τον ts, αν μου επιτρέπεται.

 

Αν δεν σου "βγαίνουν" οι γνωστοί δείξε περισσότερο θάρρος προς τους άγνωστους.

 

..."φιλικά" πάντα...

[Physics_Rulez]

Sellers όταν μιλάω με άτομα που έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με σένα, πάντα στο τέλος καταλήγουμε στο πόσο δίκιο έχουν, αν και δεν μπορώ να μπω ποτέ στο πετσί του ρόλου. Σκέφτομαι πως συνωμότησε το σύμπαν κατά καιρούς ώστε να γνωρίσω τα κατάλληλα άτομα -αδερφικούς φίλους πλέον- όχι περισσότερα από αυτά που χωράνε στην παλάμη του χεριού μου, στους οποίους στάθηκα και μου στάθηκαν σε δύσκολες στιγμές, χάρηκαν και χάρηκα πραγματικά με τις χαρές τους, προβληματίστηκα και προβληματίζομαι με τα προβλήματά τους με όποιες συνέπειες και κόστος είχε και έχει αυτό για μένα. Μιλάω για φιλίες που κρατάνε χρόνια πολλά, πραγματικές-ζωντανές-δοκιμασμένες.

 

Απλά θα σου πω ότι αυτό για το οποίο γράφεις δυστυχώς υπάρχει, αλλά υπάρχει και αυτό που ψάχνεις. Χτίζεται σιγά σιγά, αλλά υπάρχει

[Höfdingadrapa]

Ηταν ένα σπουργίτι μέσα στον χειμώνα και κρύωνε, ήταν έτοιμο να πεθάνει και ξαφνικά περνάει μιά αγελάδα και το χέζει κατακέφαλα. Μετά απο λίγο όμως τα ζεστά κόπρανα της αγελάδας ζέσταναν το σπουργίτι το οποίο άρχισε να συνέρχεται και μάλιστα ένοιωσε τόσο ζεστά που άρχισε να τραγουδάει. Εκείνη την στιγμή περνάει απο πάνω μιά γάτα, το ακούει, το πιάνει, το καθαρίζει και το τρώει.

 

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ : Δεν είναι απαραίτητο όποιος σε πετάει στα σκατά να είναι εχθρός σου,

δεν είναι απαραίτητο όποιος σε βγάζει απο τα σκατά, να είναι φίλος σου...

και τρίτον όταν είσαι χαρούμενος, κράτα το στόμα σου κλειστό.

[papahlamidas]

Εγώ αυτό που έχω να πω ότι γενικά δύσκολα κολλάς με κάποιον εάν δεν ανοίξετε της καρδιές σας.

Αυτό από την μία αλλά από την άλλη η ανοιχτή καρδιά είναι και ποιο ευάλωτη.

Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις στον κανόνα που πραγματικά μπορεί να εκπλήξουν από το πουθενά.

Εγώ για παράδειγμα είμαι πολύ κλειστό άτομο και δύσκολα ως αδύνατον μπορεί να έχουν διάρκεια στον χρόνο η σχέσεις με γνωστούς.

Καλός η κακός ο άλλος θέλει να ξέρει όσο ποιο πολλά μπορεί για εσένα.

Πιστεύω ότι με αυτόν τον τρόπο ο άλλος νιώθει ότι είναι πολύ σημαντικός για εσένα από την στιγμή που μοιράζεσαι μαζί του κάτι προσωπικό.

Μην κοροϊδευόμαστε, όλοι μας θέλουμε να είμαστε σημαντικοί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στους άλλους.

Ακριβώς λοιπόν επειδή όλοι μας έχουμε βρεθεί και στης δύο θέσεις και να είμαστε σημαντικοί αλλά και να είμαστε ένα τίποτα για τον άλλον ανάλογα τα βιώματα άλλοι ανοίγονται ευκολότερα και άλλοι δυσκολότερα.

Οι κοινές δραστηριότητες είναι πάντως μία μεγάλη παγίδα για να θεωρείς κάποιον φίλο σου.

Μόλις διακοπή αυτή φαίνεται πεντακάθαρα εάν υπήρχε φιλία ή απλά ήταν αναγκαστικά μόνο και μόνο επειδή ήσασταν στον ίδιο χώρο.

Όπως πολύ σωστά είπε ο topic starter είμαστε όλοι μόνοι μας και όσο γρηγορότερα το καταλάβει κανείς τόσο καλύτερα γιατί δεν νομίζω ότι γίνεται να την γλιτώσεις και να μην φας το κεφάλι σου.

Οι περισσότεροι που μας περιτριγυρίζουν τελικά είναι σαν τους Friends του Facebook απλά κουτάκια...

 

 

 

Πολύ μοναξιά έπεσε εδώ μέσα ρε παιδιά!

Υπάρχουν και τα 090

 

---------- Το μήνυμα προστέθηκε στις 21:22 ----------

 

Ηταν ένα σπουργίτι μέσα στον χειμώνα και κρύωνε, ήταν έτοιμο να πεθάνει και ξαφνικά περνάει μιά αγελάδα και το χέζει κατακέφαλα. Μετά απο λίγο όμως τα ζεστά κόπρανα της αγελάδας ζέσταναν το σπουργίτι το οποίο άρχισε να συνέρχεται και μάλιστα ένοιωσε τόσο ζεστά που άρχισε να τραγουδάει. Εκείνη την στιγμή περνάει απο πάνω μιά γάτα, το ακούει, το πιάνει, το καθαρίζει και το τρώει.

 

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ : Δεν είναι απαραίτητο όποιος σε πετάει στα σκατά να είναι εχθρός σου,

δεν είναι απαραίτητο όποιος σε βγάζει απο τα σκατά, να είναι φίλος σου...

και τρίτον όταν είσαι χαρούμενος, κράτα το στόμα σου κλειστό.

 

Πολύ κλασσικό...

[Höfdingadrapa]

Οκ...2 φίλοι πάνε μπουρδελότσαρκα...OH WAIT..

[glaza]

γαμάτο topic..κι εγώ τώρα πρόσφατα έφαγα τα σκατά στην μάπα και έμαθα...πλέον τυπικός και ολιγόλογος..είναι απειροελάχιστα τα άτομα που χαιρονται με την ευτυχία σου και τις χαρες σου, ενώ στις λύπες κτλ όλοι πρώτοι να σου συμπαρασταθούνε...+++++ στον sellers για το τοπικ των ευαίσθητων πλην σκληροτράχηλων αντρών..:P

[Teaser]

Ηταν ένα σπουργίτι μέσα στον χειμώνα και κρύωνε, ήταν έτοιμο να πεθάνει και ξαφνικά περνάει μιά αγελάδα και το χέζει κατακέφαλα. Μετά απο λίγο όμως τα ζεστά κόπρανα της αγελάδας ζέσταναν το σπουργίτι το οποίο άρχισε να συνέρχεται και μάλιστα ένοιωσε τόσο ζεστά που άρχισε να τραγουδάει. Εκείνη την στιγμή περνάει απο πάνω μιά γάτα, το ακούει, το πιάνει, το καθαρίζει και το τρώει.

 

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ : Δεν είναι απαραίτητο όποιος σε πετάει στα σκατά να είναι εχθρός σου,

δεν είναι απαραίτητο όποιος σε βγάζει απο τα σκατά, να είναι φίλος σου...

και τρίτον όταν είσαι χαρούμενος, κράτα το στόμα σου κλειστό.

Μπράβο σου. Πολύ καλο!

Το τελευταίο όμως δεν το έπιασα

όταν είσαι χαρούμενος, κράτα το στόμα σου κλειστό.

[papahlamidas]

Μπράβο σου. Πολύ καλο!

Το τελευταίο όμως δεν το έπιασα

 

Γιατί εάν το καταλάβουν οι άλλοι θα σε ζηλέψουν - φθονήσουν.

[Sellers]

Sellers όταν μιλάω με άτομα που έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με σένα, πάντα στο τέλος καταλήγουμε στο πόσο δίκιο έχουν, αν και δεν μπορώ να μπω ποτέ στο πετσί του ρόλου. Σκέφτομαι πως συνωμότησε το σύμπαν κατά καιρούς ώστε να γνωρίσω τα κατάλληλα άτομα -αδερφικούς φίλους πλέον- όχι περισσότερα από αυτά που χωράνε στην παλάμη του χεριού μου, στους οποίους στάθηκα και μου στάθηκαν σε δύσκολες στιγμές, χάρηκαν και χάρηκα πραγματικά με τις χαρές τους, προβληματίστηκα και προβληματίζομαι με τα προβλήματά τους με όποιες συνέπειες και κόστος είχε και έχει αυτό για μένα. Μιλάω για φιλίες που κρατάνε χρόνια πολλά, πραγματικές-ζωντανές-δοκιμασμένες.

 

Απλά θα σου πω ότι αυτό για το οποίο γράφεις δυστυχώς υπάρχει, αλλά υπάρχει και αυτό που ψάχνεις. Χτίζεται σιγά σιγά, αλλά υπάρχει

 

Μακάρι ρε συ Physics. Εύχομαι να μην την πατήσεις ποτέ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Δεν είναι και αναγκαστικό να σου την φέρουν, αλλά πιστεύω πως είσαι η εξαίρεση.

 

Ηταν ένα σπουργίτι μέσα στον χειμώνα και κρύωνε, ήταν έτοιμο να πεθάνει και ξαφνικά περνάει μιά αγελάδα και το χέζει κατακέφαλα. Μετά απο λίγο όμως τα ζεστά κόπρανα της αγελάδας ζέσταναν το σπουργίτι το οποίο άρχισε να συνέρχεται και μάλιστα ένοιωσε τόσο ζεστά που άρχισε να τραγουδάει. Εκείνη την στιγμή περνάει απο πάνω μιά γάτα, το ακούει, το πιάνει, το καθαρίζει και το τρώει.

 

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ : Δεν είναι απαραίτητο όποιος σε πετάει στα σκατά να είναι εχθρός σου,

δεν είναι απαραίτητο όποιος σε βγάζει απο τα σκατά, να είναι φίλος σου...

και τρίτον όταν είσαι χαρούμενος, κράτα το στόμα σου κλειστό.

 

Χμ, το είχα ξεχάσει αυτό... Καλό.

[Finn]

Sellers δε μπορείς να φανταστείς πόσο συμφωνώ.

It sucks να μην υπάρχουν κάποια άτομα στα οποία δε μπορείς να βασιστείς για απλά(ταξίδια,έξοδοι,βοήθεια σε κάτι απλό) αλλά και πιο μπερδεμένα πράγματα(προβλήματα υγείας κ οικονομικά etc).

[Sellers]

Sellers δε μπορείς να φανταστείς πόσο συμφωνώ.

It sucks να μην υπάρχουν κάποια άτομα στα οποία δε μπορείς να βασιστείς για απλά(ταξίδια,έξοδοι,βοήθεια σε κάτι απλό) αλλά και πιο μπερδεμένα πράγματα(προβλήματα υγείας κ οικονομικά etc).

 

Ουυυυυυυ, φλέβα χρυσού...

 

Το να ''βασιστείς'' είναι πολύ μακριά. Υπάρχουν και κατώτερα ρήματα που δεν εκπληρώνονται για να φτάσεις και στο ''βασίζομαι''.

[Teaser]

γαμάτο topic..κι εγώ τώρα πρόσφατα έφαγα τα σκατά στην μάπα και έμαθα...πλέον τυπικός και ολιγόλογος..είναι απειροελάχιστα τα άτομα που χαιρονται με την ευτυχία σου και τις χαρες σου, ενώ στις λύπες κτλ όλοι πρώτοι να σου συμπαρασταθούνε...+++++ στον sellers για το τοπικ των ευαίσθητων πλην σκληροτράχηλων αντρών..:P

Νομίζω ότι για αυτό φταίει ο τρόπος ζωής, η προσπάθεια μας να αποκτούμε συνεχώς περισσότερα υλικά αγαθά. Δεν μένουν περιθώρια για ρομαντισμούς, δυνατές φιλίες κτλ και αν κάτσει κάτι θα είναι από τύχη.

Όταν για παράδειγμα σκέφτεται κάποιος από το πρωί μέχρι το βράδυ πως θα τα βγάλει πέρα με τη δουλειά του, τη σχολή του, τις υποχρεώσεις του δεν είναι δυνατόν να αφήνει περιθώρια στην φαντασία του να ανεβαίνει στο Θιβέτ με τον φίλο του και ο ένας να σώζει τον άλλο από την πτώση στον γκρεμό.(αλα holywood )

Περιορίζεται το πράγμα στην καφετέρεια, το απέναντι γκομενάκι, πόσο καλή ήταν η ταινία κλπ. Πως να δεθείς έτσι όμως?

Η ζωή καλώς η κακώς έχει γίνει facebook. Πακετοποίηση