Γιατί σπουδάζω...

[Traumatias]

Με αφορμή συζητήσεις με διάφορα άτομα -φοιτητές ως επί το πλείστον- αλλά και με βάση τη δική μου εμπειρία μέχρι μου δημιουργήθηκε η εξής απορία (την οποία 3 η ώρα το πρωί μου σκάλωσε να εκφράσω,άσχετο...):

Γιατί σπουδάζουμε στην Ελλάδα??

 

Βλέπω παιδιά να μπαίνουν σε σχολές, χωρίς να ξέρουν το αντικείμενο, χωρίς να τους αρέσει καν, μασώντας μια καραμέλα ότι θα βρουν δουλειά αύριο.Ρε παιδιά που πάτε???Εγώ ήρθα στο πανεπιστήμιο υποτίθεται για να ΜΑΘΩ!για να μάθω για το αντικείμενο που με ενδιαφέρει, που με γεμίζει, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε αυτή τη χώρα πρέπει να σπουδάσεις για να δουλέψεις, γιατί έχει συνδυαστεί η μόρφωση ή η εξειδίκευση με την επαγγελματική αποκατάσταση??Εμένα μου έμαθαν πως καμία δουλειά δεν είναι ντροπή.Τι πιο ιδανικό από το να συνδυάσεις το αντικείμενο σπουδών σου (που υποτίθεται πως σου αρέσει για να έκανες τόσο κόπο να το σπουδάσεις) με το μελλοντικό σου επάγγελμα?Και αν δεν το πετύχεις?Και τι έγινε δηλαδή?Υποτίθεται πως το πανεπιστήμιο πέρα από τις γνώσεις σου προσφέρει άλλα πράγματα, εμπειρίες, ''ανοίγει'' το μυαλό σου, βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά και στην τελική ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει!Δεν μπορώ να ακούω ανθρώπους που λένε ότι τόσα χρόνια σπουδές πήγαν χαμένες γιατί έχω διδακτορικό στο τάδε αντικείμενο και έχω εισόδημα 800 ευρώ το μήνα!Εσύ ρε φίλε για να γίνεις λεφτάς σπούδασες?

 

Δηλαδή ρε παιδιά αυτό μένει τελικά?Οι σπουδές είναι για να γυρίζουμε κάποια στιγμή στη μαμά πατρίδα και να το παίζουμε σπουδαίοι, τι κάναμε εμείς??Ωραία σπούδασες 5 χρόνια, και λοιπόν???Γιατί Ελληνάρα μου πιστεύεις ότι αυτό σε κάνει ανώτερο από έναν οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο??Γιατί έχεις την απαίτηση να σου στρώσουν κόκκινο χαλί να σου πετάνε ροδοπέταλα στο δρόμο και να σε πληρώνουν 100.000 ευρώ το χρόνο??Θες να μου πεις ότι ο σκουπιδιάρης ή ο νοσοκόμος ή ο μπογιατζής ή δεν ξέρω και γω ποιος δεν αξίζουν να έχουν δουλειά ή να πληρώνονται καλά επειδή εσύ και εγώ και δεν ξέρω ποιος άλλος σπουδάσαμε???

 

Ε λοιπόν πιστεύω πως σαν λαός εκεί είναι το πρόβλημά μας.Είμαστε εγωιστές σε βαθμό κακουργήματος.Κουβαλάμε τα κόμπλεξ του αιώνα και σαν να μην έφτανε αυτό μας βάζει και ο μπαμπάς και η μαμά και η κοινωνία και ο ίδιος μας ο εαυτός σε μια διαδικασία σπουδών που οι 6 ή οι 7 στους 10 δεν θέλουν ουσιαστικά και μας φορτώνουν και με ένα κάρο απωθημένα(εγώ κάποτε ήθελα να γίνω ζωγράφος, μηχανικός, ανθοπώλης κ.ο.κ) και καταλήγουμε σαν χώρα να παράγουμε δεν ξέρω και εγώ πόσους ''επιστήμονες'' από τους οποίους η τραγική πλειοψηφία πήγε στο πανεπιστήμιο για να καμαρώνει η γιαγιά και να πάρει το κωλόχαρτο να το κρεμάσει στον τοίχο να βλέπει τι μεγάλο θαύμα έκανε!

Και βλέπω τώρα εμένα, φίλους, γνωστούς, άλλους νέους ανθρώπους να ψάχνουν να βρουν τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουν.Να δίνουν πανελλήνιες μετά από 5 και 6 χρόνια, να ψάχνουν 10%, κατατακτήριες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο για τον απλό λόγο:τώρα πια το κωλόχαρτο του πανεπιστημίου δεν τους κάνει αυτομάτως λεφτάδες.

 

Ξαφνικά ήρθε η κρίση και συνειδητοποίησαν όλοι το απλό, ότι δηλαδή και να σπουδάσεις δεν είναι απαραίτητο ότι θα γίνεις και Ωνάσης!!!Άκου να δεις τι ανακάλυψε ο Έλληνας!Και τους βλέπω όλους τώρα να λένε, δεν με νοιάζει εγώ θα κάνω αυτό που γουστάρω και ότι γίνει.Και χαίρομαι που βλέπω συμμαθητές μου που τα πήγαν καλά στις εξετάσεις και δήλωσαν σχολές άσχετα με το πόσα μόρια έβγαλαν (τρομερό αυτό για τα ελληνικά δεδομένα) και τους βλέπω τώρα μετά από 1 χρόνο χαρούμενους και ευχαριστημένους με αυτά που έχουν, και να μην ψάχνουν αυτά που θα μπορούσαν να έχουν.Τι πιο υπέροχο από αυτό που είχε πει ένας διευθυντής σχολείου στην γηραιά Αλβιώνα ''στόχος του σχολείου μας είναι να βγάλει ευτυχισμένους σκουπιδιάρηδες...''.

 

Αυτά ήθελα να πω, να τα βγάλω και εγώ από μέσα μου γιατί ακούω πολλά αυτές τις μέρες και μαζεύω

Γενικά θα χαιρόμουν πολύ να ακούσω τις απόψεις σας επί του θέματος

[Lucifer]

Η θεωρία μου είναι πως κάπου βαθειά σε κάποιο γονίδιο το οποίο μόνο με συστηματική γενοκτονία θα εξαλειφθεί, ο ΕΛΛΗΝ γουστάρει περισσότερο απ' οτιδήποτε να ξέρει κάτι που δεν ξέρει ο άλλος.

 

Αυτό μπορεί να εκφράζεται από την κουτσομπόλα γειτόνισσα μέχρι τον κάτοχο διδακτορικού στην ηπατική λειτουργία των σαλιγκαριών. Ο ταξιτζής στερείται κύρους επειδή δεν ξέρει να σου πει κάτι ντούπερ ουάου που πρέπει να φτύσεις αίμα για να μάθεις. Το ίδιο και ο οικοδόμος, το ίδιο και ο ζωγράφος. Όταν αυτό το κόμπλεξ μεταφέρεται από μια κλειστόμυαλη γενιά στην επόμενη, το σκεπτικό διατηρείται με έναν συγκεκριμένο τρόπο που βρίσκει απελπισμένα και μανιακά δικαιολογίες για την πορεία ζωής και τον χρόνο που επενδύθηκε. Ο 50άρης δικηγόρος που πιέστηκε από τον αυταρχικό πατέρα του να τελειώσει τη νομική για να μπορεί ο πατέρας του να καυχιέται στο καφενείο, θέλει τον γιο του επίσης δικηγόρο γιατί έτσι χαϊδεύει μια επιλογή που δεν ήταν δική του, με το να επιμένει σε αυτή και για το παιδί του.

 

Αναφορικά με το είδος του πτυχίου τώρα, υπάρχει μια αρρωστημένη αίσθηση κύρους σε πεδία που αποτελούσαν εξαιρέσεις δεκαετίες πριν. Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ, ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ, ο ΓΙΑΤΡΟΣ είναι ντούπερ ουάου σε συνδυασμό με τον μοριακό βιολόγο, τον μουσικό και τον μηχανικό περιβάλλοντος, όχι μόνο επειδή αυτά τα πεδία είναι περισσότερο κατανοητά στην υπέρβαρη νοικοκυρά μαμά, αλλά και επειδή είναι αρχέτυπα που έχουν κληρονομηθεί από γενιές πιο στερημένες και πιο καταπιεστικές.

[alex_000]

Γιατί σπουδάζουμε στην Ελλάδα??

 

Εγώ μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου. Σπούδασα γιατί η δουλειά που ήθελα να κάνω (από πολύ μικρός) ήτανε α)finance και β)υπολογιστές. Χωρίς σπουδές όσο μπουζούκι να παίζεις και όσο καλή καρδιά να έχεις σε αυτούς τους τομείς δεν δουλεύεις (εκτός αν έχει ο μπαμπάς σου εισηγμένη εταιρία... -δεν λέω να γίνεις τεχνικός υπολογιστών έτσι?)

 

Ε για αυτό σπούδασα και παραδόξως κάνω και τα δύο. Το ότι βγάζω και καλά λεφτά δεν με χαλάει αλλά ποτέ δεν ήταν ο νο 1 στόχος για μένα. (τι να καταλάβει από λεφτά ο καμένος κομπιουτεράς)

 

Όσον αφορά τους λοιπούς συμφοιτητές που έβλεπα στο παν ήταν 3ων ειδών.

 

α)Γυναίκες που σπούδαζαν πληροφορική γιατί "ήταν το μέλλον" αλλά αν τους έκλεινες την οθόνη καλούσαν τεχνική υποστήριξη. (35% των φοιτητών)

β)Μάγκες που αν δεν πάιζαν τάβλι μια μέρα τους έπιανε ρίγος και κρύος ιδρώτας. Περνούσαν τουλάχιστον το 50% των μαθημάτων από καθαρή αντιγραφή (30%)

γ)Παλικάρια (άντρες και γυναίκες) πρώην αριστούχοι και απουσιολόγοι που παπαγάλιζαν όλα τα βιβλία του εξαμήνου από εισαγωγή μέχρι και την βιβλιογραφία, έγραφαν μίνιμουμ 8 στις εξετάσεις αλλά αν τους ρωτούσες τι ακριβώς σπουδάζουν και γιατί το επέλεξαν δεν ήξεραν τι να απαντήσουν (20%)

δ)Άτομα που γούσταραν πολύ την σχολή / το αντικείμενο τους διάβαζαν πολύ παραπάνω από την πανεπιστημιακή βιβλιογραφία (χωρίς να παπαγαλίζουν κάτι όμως), είχαν συγκεκριμένα όνειρα και στόχους και γενικά το νιώθανε κτλ.(15%)

 

Τώρα γιατί είναι έτσι τα πράματα δεν γνωρίζω αλλά με την καμία με βάση απο αυτά που έβλεπα όποιος τελειώνει πανεπιστήμιο θα γινόταν ο επιτυχημένος λεφτάς. Για τους περισσότερους μια θέση στο δημόσιο ήταν το ανώτερο σκαλί που θα μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα φτάσουν ποτέ και άνετα παλέβαν μέχρι θανάτου για αυτή.

[FilipposMD]

Η δική μου άποψη είναι ότι η ελληνική κοινωνία (ενδεχομένως και άλλες, αλλά εδώ για την ελληνική μιλάμε) έχει μία εντελώς διαστρεβλωμένη άποψη για την εκπαίδευση και την παιδεία.

 

1. Θεωρούμε ότι όλοι μπορούν να σπουδάσουν και να πάρουν πτυχία ΑΕΙ, μάστερ και διδακτορικά. Αυτό για μένα είναι εξίσου παράλογο με το να λέει κανείς ότι όλοι μπορούν να παίξουν επαγγελματικά ποδόσφαιρο και να φτάσουν και στο επίπεδο της εθνικής ομάδας. Επειδή λοιπόν επικρατεί αυτή η άποψη, έχουμε διαμορφώσει ένα σύστημα στο οποίο όντως μπορεί να πάρεις μέχρι και μάστερ όντας μέτριας νοημοσύνης και έχοντας σχεδόν πλήρη άγνοια του αντικειμένου και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να πολυδιαβάσεις ή να πολυπατήσεις στη σχολή σου. Οπότε, μια απάντηση είναι "σπουδάζουμε γιατί μπορούμε εύκολα να παρουμε έναν τίτλο σπουδών".

 

2. Θεωρούμε επίσης ότι ο βασικός σκοπός των σπουδών είναι η επαγγελματική αποκατάσταση. Έτσι, γίνονται καταλήψεις στα πανεπιστήμια όταν προταθεί να μπουν επιπλέον εξετάσεις για τη λήψη άδειας ασκήσεως επαγγέλματος ή όταν αναγνωρίζονται τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα σε άλλη σχολή, ποτέ όμως δε θα γίνει κατάληψη γιατί το βιβλίο είναι απαρχαιωμένο, το πρόγραμμα σπουδών είναι της δεκαετίας του 1970 ή επειδή ο τρόπος εξέτασης δεν προάγει την κριτική σκέψη. Οπότε, μια άλλη απάντηση είναι "για να πάρουμε το χαρτί, με το οποίο θα βρούμε δουλειά, κατά προτίμηση στο δημόσιο".

 

3. Θεωρούμε ότι μια σχολή με υψηλή βάση είναι προτιμότερη από μια σχολή με χαμηλότερη βάση. Στις μέρες μου, όταν φτιάχναμε τα μηχανογραφικά πριν τις εξετάσεις, θυμάμαι ότι οι περισσότεροι συμμαθητές μου έβαζαν τις προτιμήσεις τους, ξεκινώντας από τη σχολή με την υψηλότερη βάση και πηγαίνοντας προς τα κάτω. Κανένας δεν είχε κοιτάξει καν το πρόγραμμα σπουδών κάθε σχολής, ειδικά σε πεδία με πολύ διαφορετικά αντικείμενα. Οπότε "σπουδάζουμε το συγκεκριμένο αντικείμενο γιατί μπορούσαμε να πιάσουμε τη βάση".

 

4. Θεωρούμε ότι ένα παιδί 16 χρονών μπορεί να αποφασίσει τι θέλει να κάνει σε όλόκληρη τη ζωή του. Εγώ δεν μπορούσα... Αυτή η απαίτηση, σε συνδυασμό με το τρισάθλιο εκπαιδευτικό σύστημα που έχουμε, σε αναγκάζει να πάρεις αποφάσεις για τις οποίες δεν είσαι έτοιμος. Οπότε, είτε τις πάρουν οι γονείς, είτε εσύ, το πιο πιθανό είναι να ακολουθήσεις απλά αυτό που κάνουν όλοι, δηλαδή να σπουδάσεις. Οπότε "σπουδάζουμε γιατί έτσι κάνουν όλοι".

 

5. Θεωρούμε, με έναν σχιζοφρενικό τρόπο βέβαια, ότι η "πνευματική" εργασία ή η επιστημονική κατάρτιση είναι απείρως ανώτερη από κάθε σωματική ή καλλιτεχνική δραστηριότητα. Το παιδί μας θέλουμε να γίνει "επιστήμονας". Πρόσφατα κοιτούσα ένα ευρωβαρόμετρο και στην Ελλάδα τρέφουμε τον μεγαλύτερο σεβασμό για τους καθηγητές πανεπιστημίου, τους γιατρούς κτλ. Ταυτόχρονα βέβαια, πιστεύουμε πολύ στα ωροσκόπια, έχουμε χάλια σκορ σε βασικές επιστημονικές γνώσεις (του στυλ 31% λέει ότι ο ήλιος γυρίζει γύρω από τη γη) θεωρούμε ότι η κοινωνία μας θα έπρεπε να βασίζεται περισσότερο στην πίστη, παρά στην επιστήμη και άλλα τέτοια σχιζοφρενικά. Τέλος πάντων, σε κάθε περίπτωση δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε ότι κάθε άνθρωπος είναι ευτυχής και χρήσιμος όταν κάνει κάτι που του αρέσει και στο οποίο έχει ταλέντο. Για μένα, ο καλός και μερακλής υδραυλικός ή σερβιτόρος είναι εξίσου αξιοσέβαστος με τον καλό και μερακλή πολιτικό μηχανικό ή δικηγόρο. Οπότε, "σπουδάζουμε για να λέμε ότι είμαστε επιστήμονες κι όχι ρεζίληδες χειρωνακτες".

 

6. Θεωρούμε ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ή θα έπρεπε να είναι πιο χαλαρή από την δευτεροβάθμια. Στο λύκειο είναι λογικό να ασχολείσαι με το διάβασμα (σχολειο-φροντιστήριο) πάνω από 10 ώρες τη μέρα, κάθε μέρα, ακόμα και το καλοκαίρι, αλλά στο πανεπιστήμιο αρκεί να διαβάζεις τις 20 μέρες της εξεταστικής και να πατάς πού και πού σε κανά μάθημα. Για τον Έλληνα, το νόημα της φοιτητικής ζωής είναι καφέδες/άραγμα/εκδρομές/γκόμενες/ξενύχτια και λίγο διάβασμα τα SOS και σκονάκια, για να πάρουμε το πενταράκι. Για μένα, φοιτητής θα έπρεπε να σημαίνει κάτι εντελώς άλλο, αλλά δεν θα επεκταθώ. Πάντως, "σπουδάζουμε γιατί έχουμε την ευκαιρία να λιώσουμε και να περάσουμε καλά για 4-5 χρονάκια με λεφτά του μπαμπά".

 

Από τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στα 11 χρόνια των σπουδών μου σε διάφορες βαθμίδες, ήταν απειροελάχιστοι αυτοί που έβλεπαν τις σπουδές ως κάτι που βελτιώνει τον εαυτό τους και ως ευκαιρία να ανοίξουν οι πνευματικοί τους ορίζοντες. Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε ακούσει κάποιον να λέει "πω ρε φίλε, τι γαμάτο αυτό το μάθημα" ή "διάβασα και αυτά που ήταν εκτός ύλης και γούσταρα" ή "έχει ένα συνέδριο αύριο και θέλω να ακούσω έναν ξένο καθηγητή να μιλάει για ένα θέμα που με ενδιαφέρει, οπότε δε θα έρθω για καφέ". Οπότε σίγουρα δεν σπουδάζουμε για τους σωστούς λόγους...

[bluesattack]

Εγω θα ειμαι λακωνικος.Αξιοκρατια της πλακας, αξιοποιηση ανθρωπινου δυναμικου της πλακας , ελεγχος οσο αφορα εργοδοτικες ατασθαλιες της ** , κομματο-ρουσφετοκρατια , μεταναστευτικη πολιτικη της πλακας ,προσελκυση επιχειρησεων μεσω κινητρων φορολογικων και αλλων της ** , και μπολικα κανταρια ψωνιο (ειδικα μερικα χρονια πιο πισω).Ολα αυτα οδηγουν στο να βλεπει καποιος νεος (η ο γονιος) την εκπαιδευση μονο απο την σκοπια της επαγγελματικης αποκαταστασης και να κανει συχνα ονειρο ζωης το δημοσιο.Και η δικια μου ερωτηση.Αδικο ειχε-εχει ?

[YiN]

 

Αυτό μπορεί να εκφράζεται από την κουτσομπόλα γειτόνισσα μέχρι τον κάτοχο διδακτορικού στην ηπατική λειτουργία των σαλιγκαριών. Ο ταξιτζής στερείται κύρους επειδή δεν ξέρει να σου πει κάτι ντούπερ ουάου που πρέπει να φτύσεις αίμα για να μάθεις. Το ίδιο και ο οικοδόμος, το ίδιο και ο ζωγράφος. Όταν αυτό το κόμπλεξ μεταφέρεται από μια κλειστόμυαλη γενιά στην επόμενη, το σκεπτικό διατηρείται με έναν συγκεκριμένο τρόπο που βρίσκει απελπισμένα και μανιακά δικαιολογίες για την πορεία ζωής και τον χρόνο που επενδύθηκε. Ο 50άρης δικηγόρος που πιέστηκε από τον αυταρχικό πατέρα του να τελειώσει τη νομική για να μπορεί ο πατέρας του να καυχιέται στο καφενείο, θέλει τον γιο του επίσης δικηγόρο γιατί έτσι χαϊδεύει μια επιλογή που δεν ήταν δική του, με το να επιμένει σε αυτή και για το παιδί του.

 

 

 

Αυτό εδώ δεν είναι σύμπτωμα μόνο στην Ελλάδα όμως.

 

Η διαφορά στην Ελλάδα είναι ότι δεν δίνεις εξετάσεις στοχευμένα για μία σχολή, μπορείς να δηλώσεις 500. Πολύ συχνά, λοιπόν, δεν υπάρχει το σκεπτικό "σκέψου παιδί μου τι θέλεις να κάνεις, τι σε ενδιαφέρει" κτλ, ενα μεγάλο ποσοστό επιλέγει τις σχολές που θα "ηθελε" να μπει με κριτήριο βαθμολογικό, οικονομικό (από το που βρίσκεται η σχολή εως το τι λεφτά θα βγάλει με το χ επάγγελμα). Ως εκ τούτου, αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι τόσο το να γίνεις Χ όσο το να έχεις ένα πτυχίο.

 

Και μην ξεχνάμε ότι μέχρι το τελευταίο διάστημα πολλά από αυτά τα πτυχία άνοιγαν το δρόμο για θεσούλες, πράγμα που ΕΙΝΑΙ ελληνικό σύμπτωμα, γιατί δεν είανι διόλου λίγα τα παιδια που έχουν το σκεπτικό "εντάξει εγώ θα τελειώσω τη σχολή μου και θα βρω μια θεσούλα στο δημόσιο". Μιλάμε δηλ. για μια πτυχιοθηρική νοοτροπία, με την λογική ότι το πτυχίο -ό,τι πτυχίο κι αν είναι αυτό- εξασφαλίζει χ πλεονεκτήματα. Για πολλούς, στόχος δεν είναι η παιδεία, αλλά το χαρτί.

 

 

 

 

 

Η δική μου άποψη είναι ότι η ελληνική κοινωνία (ενδεχομένως και άλλες, αλλά εδώ για την ελληνική μιλάμε) έχει μία εντελώς διαστρεβλωμένη άποψη για την εκπαίδευση και την παιδεία.

 

1. Θεωρούμε ότι όλοι μπορούν να σπουδάσουν και να πάρουν πτυχία ΑΕΙ, μάστερ και διδακτορικά. Αυτό για μένα είναι εξίσου παράλογο με το να λέει κανείς ότι όλοι μπορούν να παίξουν επαγγελματικά ποδόσφαιρο και να φτάσουν και στο επίπεδο της εθνικής ομάδας. Επειδή λοιπόν επικρατεί αυτή η άποψη, έχουμε διαμορφώσει ένα σύστημα στο οποίο όντως μπορεί να πάρεις μέχρι και μάστερ όντας μέτριας νοημοσύνης και έχοντας σχεδόν πλήρη άγνοια του αντικειμένου και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να πολυδιαβάσεις ή να πολυπατήσεις στη σχολή σου. Οπότε, μια απάντηση είναι "σπουδάζουμε γιατί μπορούμε εύκολα να παρουμε έναν τίτλο σπουδών".

 

2. Θεωρούμε επίσης ότι ο βασικός σκοπός των σπουδών είναι η επαγγελματική αποκατάσταση. Έτσι, γίνονται καταλήψεις στα πανεπιστήμια όταν προταθεί να μπουν επιπλέον εξετάσεις για τη λήψη άδειας ασκήσεως επαγγέλματος ή όταν αναγνωρίζονται τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα σε άλλη σχολή, ποτέ όμως δε θα γίνει κατάληψη γιατί το βιβλίο είναι απαρχαιωμένο, το πρόγραμμα σπουδών είναι της δεκαετίας του 1970 ή επειδή ο τρόπος εξέτασης δεν προάγει την κριτική σκέψη. Οπότε, μια άλλη απάντηση είναι "για να πάρουμε το χαρτί, με το οποίο θα βρούμε δουλειά, κατά προτίμηση στο δημόσιο".

 

3. Θεωρούμε ότι μια σχολή με υψηλή βάση είναι προτιμότερη από μια σχολή με χαμηλότερη βάση. Στις μέρες μου, όταν φτιάχναμε τα μηχανογραφικά πριν τις εξετάσεις, θυμάμαι ότι οι περισσότεροι συμμαθητές μου έβαζαν τις προτιμήσεις τους, ξεκινώντας από τη σχολή με την υψηλότερη βάση και πηγαίνοντας προς τα κάτω. Κανένας δεν είχε κοιτάξει καν το πρόγραμμα σπουδών κάθε σχολής, ειδικά σε πεδία με πολύ διαφορετικά αντικείμενα. Οπότε "σπουδάζουμε το συγκεκριμένο αντικείμενο γιατί μπορούσαμε να πιάσουμε τη βάση".

 

4. Θεωρούμε ότι ένα παιδί 16 χρονών μπορεί να αποφασίσει τι θέλει να κάνει σε όλόκληρη τη ζωή του. Εγώ δεν μπορούσα... Αυτή η απαίτηση, σε συνδυασμό με το τρισάθλιο εκπαιδευτικό σύστημα που έχουμε, σε αναγκάζει να πάρεις αποφάσεις για τις οποίες δεν είσαι έτοιμος. Οπότε, είτε τις πάρουν οι γονείς, είτε εσύ, το πιο πιθανό είναι να ακολουθήσεις απλά αυτό που κάνουν όλοι, δηλαδή να σπουδάσεις. Οπότε "σπουδάζουμε γιατί έτσι κάνουν όλοι".

 

5. Θεωρούμε, με έναν σχιζοφρενικό τρόπο βέβαια, ότι η "πνευματική" εργασία ή η επιστημονική κατάρτιση είναι απείρως ανώτερη από κάθε σωματική ή καλλιτεχνική δραστηριότητα. Το παιδί μας θέλουμε να γίνει "επιστήμονας". Πρόσφατα κοιτούσα ένα ευρωβαρόμετρο και στην Ελλάδα τρέφουμε τον μεγαλύτερο σεβασμό για τους καθηγητές πανεπιστημίου, τους γιατρούς κτλ. Ταυτόχρονα βέβαια, πιστεύουμε πολύ στα ωροσκόπια, έχουμε χάλια σκορ σε βασικές επιστημονικές γνώσεις (του στυλ 31% λέει ότι ο ήλιος γυρίζει γύρω από τη γη) θεωρούμε ότι η κοινωνία μας θα έπρεπε να βασίζεται περισσότερο στην πίστη, παρά στην επιστήμη και άλλα τέτοια σχιζοφρενικά. Τέλος πάντων, σε κάθε περίπτωση δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε ότι κάθε άνθρωπος είναι ευτυχής και χρήσιμος όταν κάνει κάτι που του αρέσει και στο οποίο έχει ταλέντο. Για μένα, ο καλός και μερακλής υδραυλικός ή σερβιτόρος είναι εξίσου αξιοσέβαστος με τον καλό και μερακλή πολιτικό μηχανικό ή δικηγόρο. Οπότε, "σπουδάζουμε για να λέμε ότι είμαστε επιστήμονες κι όχι ρεζίληδες χειρωνακτες".

 

6. Θεωρούμε ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ή θα έπρεπε να είναι πιο χαλαρή από την δευτεροβάθμια. Στο λύκειο είναι λογικό να ασχολείσαι με το διάβασμα (σχολειο-φροντιστήριο) πάνω από 10 ώρες τη μέρα, κάθε μέρα, ακόμα και το καλοκαίρι, αλλά στο πανεπιστήμιο αρκεί να διαβάζεις τις 20 μέρες της εξεταστικής και να πατάς πού και πού σε κανά μάθημα. Για τον Έλληνα, το νόημα της φοιτητικής ζωής είναι καφέδες/άραγμα/εκδρομές/γκόμενες/ξενύχτια και λίγο διάβασμα τα SOS και σκονάκια, για να πάρουμε το πενταράκι. Για μένα, φοιτητής θα έπρεπε να σημαίνει κάτι εντελώς άλλο, αλλά δεν θα επεκταθώ. Πάντως, "σπουδάζουμε γιατί έχουμε την ευκαιρία να λιώσουμε και να περάσουμε καλά για 4-5 χρονάκια με λεφτά του μπαμπά".

 

Από τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στα 11 χρόνια των σπουδών μου σε διάφορες βαθμίδες, ήταν απειροελάχιστοι αυτοί που έβλεπαν τις σπουδές ως κάτι που βελτιώνει τον εαυτό τους και ως ευκαιρία να ανοίξουν οι πνευματικοί τους ορίζοντες. Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε ακούσει κάποιον να λέει "πω ρε φίλε, τι γαμάτο αυτό το μάθημα" ή "διάβασα και αυτά που ήταν εκτός ύλης και γούσταρα" ή "έχει ένα συνέδριο αύριο και θέλω να ακούσω έναν ξένο καθηγητή να μιλάει για ένα θέμα που με ενδιαφέρει, οπότε δε θα έρθω για καφέ". Οπότε σίγουρα δεν σπουδάζουμε για τους σωστούς λόγους...

 

 

Α γειά σου.

[aledjo]

διαβαστε και αυτα τα θεματα

http://www.insomnia.gr/topic/294944-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B6%CF%89%CE%AE/

http://www.insomnia.gr/topic/292917-%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B7-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%B5%CE%B9-%CE%B9%CE%B4%CE%BF%CF%85-%CE%B7-%CE%B1%CF%80/

 

γι'αυτο χαιρομαι οταν βλεπω ανεργους πτυχιουχους και ματσομενους "σερβιτορους".

 

η κλασικη απαντηση που δινουν οι φοιτητες στην ερωτηση "γιατι σπουδαζεις?" ειναι "για να εχω επαγγελματικη αποκατασταση"

 

το θεμα ειναι μεγαλο και τα εχουμε ξαναπει στα θεματα που γραφω πιο πανω

[alex_000]

Α ναι !

 

Ξέχασα τα κόμματα που έχουν το πέος τους και μέσα στο πανεπιστήμια. Ευθύνονται αρκετά αυτοί οι άθλιοι για τον ξεπεσμό των πανεπιστημίων και των φοιτητών.

[Traumatias]

Όλα αυτά που λέτε είναι πάρα πολύ σωστά, δεν πιστεύετε όμως ότι τώρα απομυθοποιείται το όλο θέμα??Πόσοι μηχανικοί δηλαδή δουλεύουν σερβιτόροι(που για τους φυσιολογικά σκεπτόμενους ανθρώπους δεν είναι κακό) και τους βλέπουν οι Έλληνες γύρο τους και σκέφτονται να αυτός σπούδασε και δουλεύει σερβιτόρος.

 

Τείνω να βρίσκω αυτό το θετικό στην Ελλάδα σήμερα λόγο της κρίσης, ότι δηλαδή ο Έλληνας ακραίος στις αποφάσεις του όπως πάντα τώρα πήγε στην άλλη μεριά.Λένε δηλαδή τσάμπα πηγαίνεις στο πανεπιστήμιο, αφού μετά άνεργος θα είσαι.Αυτό το άλλο άκρο πιστεύω θα σώσει πολλά παιδιά από το να ταλαιπωρηθούν σε μια σχολή 4 ή 5 ή δεν ξέρω πόσα χρόνια (μετά από το απίστευτο κάψιμο της γ λυκείου) και θα τους δώσει την ευκαιρία να ασχοληθούν με αυτό που πραγματικά γουστάρουν.Luci το κατά πόσο βέβαια θα κατέβουν από τα βάθρα τους οι γιατροί, οι μηχανικοί και οι δικηγόροι δεν το ξέρω.

 

Φίλιππε +1000 σε αυτά που λες, είμαι αντίθετη όμως σε 1 πράγμα, πιστεύω ότι είναι καλό που βάζεις τον άλλον όταν είναι πολύ νέος να αποφασίσει για το μέλλον.Ναι όντως είναι δύσκολο για ένα παιδί 16 και 17 χρονών να ξέρει τι θέλει, εγώ δεν ήξερα ας πούμε, ή μάλλον νόμιζα ότι ήξερα, ακόμα χειρότερα, (η αλήθεια είναι ότι πριν τα 18 ζούμε σε έναν πραγματικά δικό μας κόσμο).Μου δίνεται όμως η ευκαιρία τώρα που είναι νωρίς να διορθώσω το λάθος μου (αν έχω τα *******) και να ξαναδώσω εξετάσεις ή να κάνω 360 μοίρες στροφή και να κάνω κάτι τελείως άσχετο ας πούμε.Άντε όμως να έπαιρνες μια απόφαση τόσο σημαντική στα 20 και να έκανες λάθος.Θα πήγαιναν όλα πίσω πιστεύω και από όσους βλέπω γύρω μου να έχουν κάνει κάποια λάθος επιλογή στα 17 και να μην την διορθώνουν τότε, αλλά να κλείνουν τα μάτια και να λένε ''δεν πειράζει αργότερα ας τελειώσω τη σχολή και βλέπουμε'' τελικά τα βρίσκουν μπροστά τους και πιέζονται όταν δεν πρέπει.

 

Και βλέπω τώρα γυναίκα (που μπράβο της από μία άποψη) με 3 παιδιά να έρχεται στη σχολή να σπουδάσει, και δεν είναι η μόνη υπάρχουν άπειρα παραδείγματα.Αυτό δείχνει πόσα απωθημένα κουβαλάμε αλλά και πόσο κοτούλες είμαστε σαν λαός όταν δεν πρέπει και βρίσκουμε τη δύναμη όταν έχουμε άλλες σημαντικές υποχρεώσεις στη ζωή μας...Και έρχομαι έτσι σε κάτι που γράφτηκε στο θέμα του τοξοβόλου, ότι δηλαδή στα 30 ζεις όλα αυτά για τα οποία πάλευες τόσα χρόνια και σκέφτομαι ότι θέλω στα 30 μου να μην χαραμίζομαι μετανιώνοντας για πράγματα που δεν έκανα και να κυνηγώ όνειρα που δεν ολοκλήρωσα όταν μπορούσα άνετα να το κάνω και να παρατάω τα παιδιά μου (αν έχω) στη μάνα μου και να τρέχω στα ωδεία ή στα θέατρα ή δεν ξέρω και εγώ που.

 

Όταν λοιπόν το πιο δυναμικό κομμάτι μιας κοινωνίας, ένας άνθρωπος 30 χρονών πάνω στην ακμή του εκεί που υποτίθεται έχει ολοκληρωθεί σαν μια ανεξάρτητη προσωπικότητα, είναι καταρρακωμένος ψυχολογικά, του λένε δεν θα βρεις ποτέ δουλειά, ανησυχεί για το μέλλον ακόμα και αν δεν είναι τόσο μαύρο όσο το δείχνουν, τον έχει κάνει η ίδια η κοινωνία με κενά τα οποία ψάχνει να γεμίσει, υποχρεώσεις που τρέχουν και του λένε ότι δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει, όταν αυτό το πιο δυνατό κομμάτι είναι σε τέτοια κατάσταση σκέφτομαι εγώ, πως στο καλό θα πάει μπροστά αυτή η χώρα?????Και μετά μας φταίει η κρίση...γενικά και αόριστα σαν να είναι μια κακή αύρα ας πούμε και όχι εμείς οι ίδιοι σαν λαός...

 

Εdit:κάνω πιο ευανάγνωστα τα κείμενα κατόπιν αίτησης του χρήστη insomniak:)

[black_widow]

Το να γράφει κάποιος minimum 8 σημαίνει ότι είναι παπαγάλος και ότι διαβάζει μόνο τα της σχολής και ότι είναι ένα φυτό που δεν ξέρει τι του γίνεται ; Τι ωραίες γενικεύσεις ...

 

Στα υπόλοιπα με έχει καλύψει πλήρως ο FilipposMD.

[gatokoritso]

6. Θεωρούμε ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι ή θα έπρεπε να είναι πιο χαλαρή από την δευτεροβάθμια. Στο λύκειο είναι λογικό να ασχολείσαι με το διάβασμα (σχολειο-φροντιστήριο) πάνω από 10 ώρες τη μέρα, κάθε μέρα, ακόμα και το καλοκαίρι, αλλά στο πανεπιστήμιο αρκεί να διαβάζεις τις 20 μέρες της εξεταστικής και να πατάς πού και πού σε κανά μάθημα. Για τον Έλληνα, το νόημα της φοιτητικής ζωής είναι καφέδες/άραγμα/εκδρομές/γκόμενες/ξενύχτια και λίγο διάβασμα τα SOS και σκονάκια, για να πάρουμε το πενταράκι. Για μένα, φοιτητής θα έπρεπε να σημαίνει κάτι εντελώς άλλο, αλλά δεν θα επεκταθώ. Πάντως, "σπουδάζουμε γιατί έχουμε την ευκαιρία να λιώσουμε και να περάσουμε καλά για 4-5 χρονάκια με λεφτά του μπαμπά".

θυμαμαι οταν ετοιμαζουν στο φροντιστήριο για πανελλήνιες οι καθηγητές μας λεγανε:"διαβαστε να περασατε και μερα αραχτε".οταν το ακους αυτο επι 2 γ@μημενα χρονια που διαβαζεις σαν σκυλι για καποιες εξετασεις που ζητανε να εισαι παπαγαλος χωρις να εξηγούνε τιποτα(επρεπε να περασουν καιρος και να κατσω μονη μου να ασχοληθώ για να καταλαβω αυτες τις γελοίες ασκησεις φυσικης και τα μαθηματικά κατεύθυνσης τα βρηκα μπροστα μου και ευτυχως τωρα πια τα εχω καταλαβει πληρως) και μετα απο ενα ακρος τραγικο πρωτο εξαμηνο που το 60% των φοιτητων δεν περνα ουτε τα μισα μαθηματα λογο χαλια οργάνωσης σχολων,καθηγητών που δεν πατανε ΠΟΤΕ τι περιμενεις?δεν πιανω καν τη συζητηση για τα κομματοσκυλα που γραφεσε στο κομμα και αυτοματα περνας μαθηματα.αλλα ποιος εχει τα κοτσια να τους πεταξει εξω απο τη σχολη?ολοι λενε για αναδιορθωση αλλα κανενα δεν ακουω να κανει κατι για αυτο.δυστυχως και να αλλαξουμε εμεις μυαλα αυτοι που ειναι πισω απο τις καρεκλες δεν θα αλλαξουν ποτε.

[Lucifer]

Από τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στα 11 χρόνια των σπουδών μου σε διάφορες βαθμίδες, ήταν απειροελάχιστοι αυτοί που έβλεπαν τις σπουδές ως κάτι που βελτιώνει τον εαυτό τους και ως ευκαιρία να ανοίξουν οι πνευματικοί τους ορίζοντες. Σκεφτείτε πόσες φορές έχετε ακούσει κάποιον να λέει "πω ρε φίλε, τι γαμάτο αυτό το μάθημα" ή "διάβασα και αυτά που ήταν εκτός ύλης και γούσταρα" ή "έχει ένα συνέδριο αύριο και θέλω να ακούσω έναν ξένο καθηγητή να μιλάει για ένα θέμα που με ενδιαφέρει, οπότε δε θα έρθω για καφέ". Οπότε σίγουρα δεν σπουδάζουμε για τους σωστούς λόγους...

 

Καλά, αυτό γενικά δεν είναι καθολικά ευθύνη του φοιτητή. Όταν σε σχολές για τις οποίες έχεις φτύσει αίμα βλέπεις την ίδια λομπίστικη φιλοσοφία που βλέπεις στον τρόπο λειτουργίας της ΔΑΠ, το επόμενο συνέδριο που θα διοργανώσει ο Κρεατσάς δε θα το δεις ως ευκαιρία να μάθεις κάτι αλλά ως μια αρπαχτή του τύπου που έχει το δικό του βιβλίο και ίσως ως ευκαιρία γλειψίματος. Και γενικά, η φιλοσοφία της ορθής διάλεξης (από ιστορίες της YiN για τον Βέλτσο μέχρι του κολλητού για τον Τρικαλινό) δεν υπάρχει εδώ. Δεν υπάρχει γνώση για τη γνώση, υπάρχει 30% μετάδοση και 70% διαφήμιση. Του βιβλίου; Του συγγράμματος; Της δημοσίευσης; Της γαματοσύνης; Όλων αυτών; Δεν ξέρω. Το θέμα είναι πως το κύρος, όπως πολύ σωστά θεωρώ πως είπες, είναι ανάλογο της δυσκολίας ως και τις πανελλήνιες για τους φοιτητές (μετά πάμε όπως κάτσει γιατί μείναμε λίγοι και κανείς δε θα κοιτάξει πέρα από το PhD στην κάρτα) και από τη θέση και μετά για τους καθηγητές. Αριθμητική από το 1 ως το 10 βάλε μάθημα, κάποιος θα κοπεί γιατί "το μάθημά μου δε γίνεται να το περνάνε όλοι". Όταν συναντάς τέτοιες φιλοσοφίες μέσα στο πανεπιστήμιο για το οποίο οι γονείς σου σπάσανε τα @@, ο φροντιστηριάς πήρε τα λεφτά της ζωής του και διάβαζες χειμώνα καλοκαίρι μέχρι να βγάλεις αιμορροΐδες, τι περιμένεις από την πλειοψηφία; Την αλλαγή; Όταν έχει φτύσει το αίμα του για να μπει και να δει τους ίδιους καρεκλοκένταυρους με μεγαλύτερο τουπέ δίπλα από πάγκο παρατάξεων, αντιγραμμένα σιντί και λίστες συγγραμμάτων του ενός συγγράμματος, τι εκτός ύλης και συνέδρια ρε 'συ.

 

Αυτό εδώ δεν είναι σύμπτωμα μόνο στην Ελλάδα όμως.

 

Η διαφορά στην Ελλάδα είναι ότι δεν δίνεις εξετάσεις στοχευμένα για μία σχολή, μπορείς να δηλώσεις 500. Πολύ συχνά, λοιπόν, δεν υπάρχει το σκεπτικό "σκέψου παιδί μου τι θέλεις να κάνεις, τι σε ενδιαφέρει" κτλ, ενα μεγάλο ποσοστό επιλέγει τις σχολές που θα "ηθελε" να μπει με κριτήριο βαθμολογικό, οικονομικό (από το που βρίσκεται η σχολή εως το τι λεφτά θα βγάλει με το χ επάγγελμα). Ως εκ τούτου, αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι τόσο το να γίνεις Χ όσο το να έχεις ένα πτυχίο.

 

Μόνο όχι, αλλά θεωρώ πως ακριβώς λόγω του περιορισμού του γκρηκ ντρημ εδώ το βλέπεις σε έξαρση. Άσε που γενικά δεν ξέρω κατά πόσο στα 18 σου είσαι σε θέση να έχεις αποφασίσει τι σε ψήνει, το μυαλό σου είναι ακόμα στο τι είπε η κολλητή πίσω απ' την πλάτη σου, στο αν η Αννούλα γουστάρει το φοιτητή με το παπί ή θα τη γαμήσεις στην 5ήμερη, πόσοι θα είστε στα απλμπηζ το απόγευμα κτλ. Γενικά το μοντέλο "εξαγωγής" δε βοηθάει ούτε στη νοοτροπία, ούτε στην διασαφήνιση των τάσεων. Μεγάλη και άλλη κουβέντα, τα 'χουμε ξαναπεί, αλλά μεγάλο μέρος του ζητήματος λύνεται με εισαγωγικές εξετάσεις. Τα πρώτα δύο χρόνια όλη η Ελλάδα θα δηλώσει Ιατρική, Νομική και ΕΜΠ, μετά όσο θα κόβονται στις εισαγωγικές και τις εξεταστικές, ίσως αποφασίσουμε πως και ο τύπος στο συνεργείο που μου πήρε 250 ευρώ για δουλειά μιας ώρας, μια χαρά αξιοζήλευτος είναι.

[The_Judas]

Το χειρότερο απ΄όλα είναι ότι αποφοιτούν πολλοί άνθρωποι από μια σχολή και δεν έχουν καμία παιδεία.

 

Γιατί παιδεία δεν σημαίνει διαβάζω μόνο προγραμματισμό ή μόνο νομικά για να βγάλω φράγκα στο μέλλον.

Παιδεία σημαίνει να μπορεί κάποιος να έχει και ορισμένες γνώσεις εκτός ύλης ή από άλλα γνωστικά αντικείμενα. Σε γενικές γραμμές να έχει άποψη για τον κόσμο που ζει και κριτική σκέψη.

[black_widow]

Πάντως μη θεοποιείτε τις χειρωνακτικές εργασίες και τόσο , ξέρω πολλές περιπτώσεις 25αρηδων - 30αρηδων που με εντολή γιατρού δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά που έκαναν πριν και δεν έχουν σπουδάσει κάτι άλλο . Γρέσια στα μάτια , ενέσεις στη μέση γιατί δεν μπορούν να λείψουν πάλι από τη δουλειά , γυρνάνε σπίτι και δεν έχουν κουράγιο να κουνηθούν καν , κατευθείαν στο κρεβάτι . Έχω συγγενείς που κάνουν τέτοιες δουλειές , δεν έχω ακούσει απλά ή υποθέτω . Το σώμα κάποια στιγμή δε θα σε ακολουθεί ( και γερή κράση να έχεις σίγουρα η απόδοση σου θα έχει πέσει ).

[FilipposMD]

Καλά, αυτό γενικά δεν είναι καθολικά ευθύνη του φοιτητή. (...)

 

Όταν συναντάς τέτοιες φιλοσοφίες μέσα στο πανεπιστήμιο για το οποίο οι γονείς σου σπάσανε τα @@, ο φροντιστηριάς πήρε τα λεφτά της ζωής του και διάβαζες χειμώνα καλοκαίρι μέχρι να βγάλεις αιμορροΐδες, τι περιμένεις από την πλειοψηφία; Την αλλαγή; Όταν έχει φτύσει το αίμα του για να μπει και να δει τους ίδιους καρεκλοκένταυρους με μεγαλύτερο τουπέ δίπλα από πάγκο παρατάξεων, αντιγραμμένα σιντί και λίστες συγγραμμάτων του ενός συγγράμματος, τι εκτός ύλης και συνέδρια ρε 'συ.

 

Εννοείται ότι δεν φταίει κυρίως ο φοιτητής. Για την ακρίβεια, ο φοιτητής φταίει λιγότερο από όλους. Απόδειξη είναι ότι παρά την σκατονοοτροπία μας, μερικές χιλιάδες Έλληνες φοιτητές που πηγαίνουν σε σοβαρά πανεπιστήμια στο εξωτερικό, μια χαρά λειτουργούν εκεί. Σε όσα λες, δίκιο έχεις.

 

Τόνισα τη σπανιότητα ανθρώπων που αγαπούν αυτό που σπουδάζουν και θέλουν να το μάθουν, ως απόδειξη του λάθους δρόμου που έχουμε πάρει, όχι ως κατηγορία εναντίον μιας γενιάς. Εγώ σχεδόν εγκατέλειψα τη σχολή (έφτασα να χρωστάω 30+ μαθήματα) ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους που αναφέρεις. Αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι υπάρχει κάτι που το γουστάρω και θα ασχοληθώ με αυτό, ο κόσμος να χαλάσει. Σκατοκατάσταση γύρω αλλά και βιβλία υπάρχουν και (μερικοί) καθηγητές με όρεξη υπάρχουν και νομπελίστες που έρχονται για συνέδρια και ομιλίες στην Αθήνα υπάρχουν και ανταλλαγές στο εξωτερικό υπάρχουν και συμφοιτητές εξίσου κ...μένοι μ'εσένα υπάρχουν. Αν όμως έχεις μπει για έναν από τους λάθος λόγους που έλεγα πριν, ε προφανώς δεν έχεις την όρεξη να τα κυνηγήσεις μόνος σου. Ειδικά σε επιστήμες που σου "τρώνε" τη ζωή, όπως η ιατρική ή τα μαθηματικά, πώς να την παλέψεις αν δεν είσαι τρελαμένος με το αντικείμενό σου;