Προτάσεις βιβλίων

[Hamurabi]

Παιδια καποιο διαμαντι της λογοτεχνιας να προτεινετε;

θελω να διαβασω ενα βιβλιο που να το διαβαζεις πολυ ευχαριστα και να σε ταξιδευει τελιως...

 

ακουω προτασεις..

[stormrain]

Παιδια καποιο διαμαντι της λογοτεχνιας να προτεινετε;

θελω να διαβασω ενα βιβλιο που να το διαβαζεις πολυ ευχαριστα και να σε ταξιδευει τελιως...

 

ακουω προτασεις..

Συγχρονης? Ελληνικης ή ξενης?

Αν καταλαβα καλα τι θελεις, τοτε Αθηνά, Ευτυχως που δεν Γεννηθηκα Ομορφη του Καρακαση.

Μην το απορριψετε λογω του τιτλου, ετσι πηγα να την παθω κι εγω οταν μου το προτειναν, αλλα πραγματικα ειναι αυτο, διαμαντι.

[christiana78]

Αν σου αρέσει η επιστημονική φαντασία το υπέρτατο ταξίδι είναι τα Dune.Οταν άρχισα να το διαβάζω στην εφηβεία μόλις σταματούσα για λίγο το διάβασμα έπρεπε να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα για να καταλάβω πού είμαι... απλά υπέροχο.

Αλλά νομίζω οτι όλα τα καλογραμμένα βιβλία σε ταξιδεύουν.Και είναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας τί σε τραβάει περισότερο.

[sarantatessera]

Παιδια καποιο διαμαντι της λογοτεχνιας να προτεινετε;

θελω να διαβασω ενα βιβλιο που να το διαβαζεις πολυ ευχαριστα και να σε ταξιδευει τελιως...

 

ακουω προτασεις..

Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας.

[christiana78]

Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας.

 

 

Πράγματι, πολύ όμορφο.

[Hamurabi]

χριστιανα,δε μαρεσει η επιστημονικη φαντασια. stormrain, πολυ ωραιο φαινεται αυτο που προτεινεις απο ενα γρηγορο ψαξιμοπουκανα.αν εχεισ κανα αλλο εξισου καλο ριχτο. Σαραντατεσσερα, φαινεται επισης ωραιο κ το δικο σου.λογικα θα τα τιμησω κ τα δυο.

[Trapper]

Καζαντάκης, Ο Χριστός ξανασταυρώνεται. Δ-Ι-Α-Μ-Α-Ν-Τ-Ι

[wizzy]

Hamurabi, σου προτείνω: J.D Salinger - Ο Φύλακας στη σίκαλη

[Hamurabi]

ευχαριστω wizzy παω να το κοιταξω τωρα.

 

Καποια ευκολο στην αναγνωση αλλα και καλο ταυτοχρονα βιβλιο του Νιτσε;

[Lucifer]

Λυκόφως των ειδώλων.

[kostas1966]

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΛΛΙΟΝΤΖΗ.

Δικηγόρος,την θεωρούν άριστη χειρίστρια της γλώσσας,7 βιβλία,μπόλικος ντόρος & πολλές θετικές κριτικές.

Σκέφτομαι να ξεκινήσω μαζί της...αξίζει;

έχετε διαβάσει κάτι δικό της;Σας άρεσε τόσο ώστε να το προτείνετε;

(όμως όχι άλλα άρλεκιν παρακαλώ).

[stormrain]

Eιχα διαβασει το πρωτο της, το Μη Μου Λες Αντιο. Δεν με ξετρελανε, αλλα ηταν οκ. Μονο ετσι θα το χαρακτηριζα, οκ. Βασικα ψιλοφερνει σε αρλεκιν ναι.

[Arcanaloth]

Βιβλία παραλίας για γυναίκες γράφει.

Περνάει η ώρα ευχάριστα, κάνεις και κανά eye roll

που και που αν είσαι άντρας, αλλά τίποτα το ιδιαίτερο λογοτεχνικά.

 

Αν είσαι γυναίκα που δεν διαβάζει και πολλά βιβλία,

διαβάζεις κανά κεφάλαιο πριν κοιμηθείς το βράδυ και έχεις

να λες την άλλη μέρα στη δουλειά "Αχ Μαρία μου, εκπληκτική είναι

η συγγραφέας αυτή, θα στο φέρω να το διαβάσεις και εσύ, δάκρυσα χτες,

πολύ συγκινητικό!".

 

Αυτό που είπε ο stormrain με λίγα λόγια.

[ScarletK]

@kostas1966 περί Ρόμπινς:

Η ραχοκοκαλιά των βιβλίων του είναι το χιούμορ. Αν δεν σε κάνει να πέφτεις στο πάτωμα από τα γέλια, καταρχήν με το πλέξιμο των ιστοριών του - τα πρόσωπα που επιλέγει (στη βίλα είναι ένα τανούκι, σε κάποιο άλλο μια κονσέρβα φασόλια πχ) και τις εκφράσεις του, τότε είναι αρκετά δύσκολο να σε κρατήσει (το άρωμα btw έχει μια κοιλιά στην αρχή μέχρι να τελείωσει με τις παρουσιάσεις των χαρακτήρων κτλ. Αλλά κάθε λίγο σκέφτεσαι την κεραμική κωλοτρυπίδα και την βρώμα του Πάνα και στανιάρεις).

 

Από 'κει και πέρα, το ζουμί των βιβλίων του πάντα καταλήγει σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Το ότι το σεξ δεν είναι ντροπή, ότι οι αντιφάσεις ζουν και βασιλεύουν και δεν υπάρχει λόγος να παλεύεις νύχτα μέρα να αποδείξεις το αντίθετο, η λατρεία της γυναίκας. Επίσης προωθεί πάρα πολύ την αποδόμηση των πάντων αλλά χωρίς καμία διάθεση να τους κάνει την μούρη κιμά απλά για να τα γελοιοποιήσει.

 

Γελοιοποιεί, κάνει αστειάκια, βρίζει καμιά φορά, πιστεύοντας ότι η πραγματική αποδόμηση ενός πράγματος, ενός προσώπου, φέρνει και την πραγματική αγάπη. Μόνο αν παρατηρήσεις κάτι απ όλες τις μεριές του και σε συνδιασμό με την κατανόηση του ποιος είσαι και τι κάνεις, μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά. Πιστεύει ακράδαντα στο ότι οι ιδέες είναι κυκλικές κατά κάποιο τρόπο, με την λογική του ότι πχ όταν μισείς κάτι πολύ, παύει να έχει σημασία (το τραβάς τόσο μακριά) και καταλήγεις να το αγαπάς. Κάπου σε ένα βιβλίο λέει, δεν σέβομαι τίποτα, τα πάντα είναι ιερά, σέβομαι τα πάντα τίποτα δεν είναι ιερό. Ρευστότητα γνώμης και συμπεριφοράς με σκόπο, την διατήρηση του πνεύματος νεανικού και ανοιχτού. Και μέσα από αυτό το χάος της αντίφασης έρχεται η πειθαρχία και η σοφία (και ξαναφεύγει).

 

Ελευθερία, τυχαιότητα, και αίσθηση περιπέτειας. Πρέπει να κάνεις πράγματα που σου γαργαλάνε το μυαλό, χωρίς να κολλάς στην πολιτικο-φιλοσοφική μπαρούφα (κράτα στο μυαλό σου την έκφραση "δυστυχισμένος μαλάκας, δυστυχισμένη μαλακία"). Δηλαδή κολλάς και έχεις γνώση, αλλά πράττεις. Κυνηγάς το διαφορετικό, το μαγικό και όλα αυτά τα χαριτωμένα που νοστιμεύουν την σάρκα σου. Το γουάχου που αναφέρει στους ανάπηρους .

 

Και για να κάνω κι εγώ ένα κυκλικό ποστ, θα καταλήξω στο αρχικό μου επιχείρημα, το χιούμορ. Είναι σκοπός, μέσο ίασης, λάβαρο, τρόπος ζωής, και καμιά φορά φτηνό.

 

Αυτά τα ολίγα για τον κύριο Ρόμπινς. Κι εγώ με το άρωμα είχα ξεκινήσει σαν πιτσιρίκος και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση τότε. Τελικά μέσα στα χρόνια πήρα όλα του τα βιβλία κάποια μου άρεσαν παραπάνω κάποια όχι. Η ματιά του πάντως πάνω στη ζωή (ή έστω ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι εγώ τα γραπτά του) έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα μου σε μεγάλο βαθμό και αποτελεί μια από τις κύριες δυνάμεις στην διάπλαση του χιούμορ μου. Αδικώ λίγο και τον Ρόμπινς και την οπτική μου πάνω στα γραπτά του, επίσης καθώς γράφω δεν ξέρω που τελείωνει ο Ρόμπινς και που αρχίζω εγώ, αλλά είναι και πολύ δύσκολο θέμα έτσι κι αλλιώς για να συζητηθεί με πληκτρολογήσεις.

 

Θα σου πρότεινα να διαβάσεις τους ανάπηρους (είναι πιθανότατα το καλύτερο του) και το βίλα ινκόγκνιτο εάν επιχειρήσεις ξανά να ασχοληθείς με βιβλίο του.

*Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα*

[marantonis]

Αυτο τον καιρο ασχολουμαι με την τετραλογια του Μενελαου Λουντεμη "Δαίδαλος", "Ίκαρος", "Ηρακλής" "Θησέας". Διαβαζοντας τα με την προαναφερθεισα σειρα, ειμαι στον Ηρακλη. Προκειται για 4 μικρα σχετικα βιβλια (απο 160-200 σελιδες το καθενα) τα οποια αποτελουν ενα κραμα ιστοριας και μυθολογιας, ή καλυτερα, μυθολογιας με καποια ιστορικα στοιχεια. Αφηγηματα, που συνδεονται μεταξυ τους μεσω των χαρακτηρων που περιγραφουν. Ειναι μια αρκετα ενδιαφερουσα δουλεια, με γλαφυροτητα στο λογο αλλα και απολυτη καθαροτητα, οπως σε καθε εργο του εν λογω συγγραφεα. Την προτεινω σε ολους οσους θελουν να διαβασουν κατι ευαναγνωστο, με φαντασια, ή τους ελκυει η ιδεα τις αναγνωσης εργων που διαδραματιζονται στην αρχαια ελλαδα.

 

Περιγραφες-περιληψεις:

 

Ο Δαίδαλος, γλύπτης και αρχιτέκτονας στην Αρχαία Αθήνα, πέφτει θύμα αντιζηλιών και συκοφαντίας και αναγκάζεται να ζητήσει καταφύγιο στην Κρήτη, στην Κνωσό. Βασιλιάς εκεί είναι ο αιμοβόρος, εκδικητικός και ανάλγητος Μίνωας. Μέσα από τις γραμμές του βιβλίου παρακολουθούμε τη ζωή και το έργο του Δαιδάλου στην Κνωσό, τη σχέση του με το γιο του Ίκαρο, την αγάπη του για την πατρίδα του την Αθήνα, που αποχωρίστηκε για πάντα. Κι ακόμα ζούμε τη βάρβαρη, τυραννική και απάνθρωπη πολιτεία του Μίνωα, που για να επιβάλει την κυριαρχία του δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τα πιο σκληρά και αποτρόπαια μέσα..

 

Χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι από τότε που φάνηκε στη γη ο άνθρωπος το βλέμμα τους το είχανε στραμμένο πάντα κατά τον ουρανό. Ας ζούσανε στη γη. Ας τρυγούσανε τα καλά της. Κείνη ζηλεύανε τον ουρανό και τ' άμυαλα πουλιά του, λαχταρούσαν το πέταγμα. Μα γιατί τον ουρανό; Τι ζητούσαν απ' τον ουρανό; Δεν τους χωρούσε τάχα η γη; Η γη ήταν πλούσια, γεμάτη φρούτα, σιτάρια, λουλούδια. Έπειτα είχε τη θάλασσα γεμάτη από ψάρια κι όστρακα. Απέναντι σ' αυτά τι είχε ο ουρανός; Τίποτα. Ήταν άδειος. Το σωστό σωστό.

 

Όμως κάτι υποσχότανε στον άνθρωπο: Το πέταγμα. Τίποτα άλλο. Ένα απλό πέταγμα. Χωρίς μάλιστα να σου δίνει φτερά. Κάποτε όμως γεννήθηκε και κάποιος που τα κατάφερε. Ναι. Έφτιαξε φτερά μόνος του, και πέταξε. Λεγόταν Ίκαρος γιος του Δαίδαλου, εγγονός του Ευπάλαμου, από το μεγάλο γένος του Ερεχθέα.

 

Η ζωή του Ηρακλή. Οι περιπέτειες του ανθρώπου που τον νόμιζαν ημίθεο, λόγω της δύναμης, της αρετής και της σοφίας που είχε από μικρό παιδί. Μοίρα σκληρή τον κυνήγησε από τα παιδικά του ήδη χρόνια, καθώς και το μίσος των εχθρών του που φοβήθηκαν μην τους πάρει τη βασιλεία των Μυκηνών, η οποία ωστόσο δικαιωματικά του ανήκε. Τυφλωμένος από οργή, εγκληματεί, και για να εξιλεωθεί, το Μαντείο των Δελφών τον υποχρεώνει να εκτελέσει δώδεκα άθλους για λογαριασμό του εξαδέλφου του -και σφετεριστή του θρόνου του- Ευρυσθέα. Δώδεκα άθλοι, που έμελλε να κάνουν τη δόξα του αθάνατη...

Η ζωή του γενναίου και σεμνού Ηρακλή ξετυλίγεται συναρπαστική, γεμάτη περιπέτειες, κατορθώματα και χρήσιμα διδάγματα για τους νέους και όχι μόνο. Το ήθος, η γενναιότητα, η αυταπάρνηση του "ημίθεου" θα λάμπουν για πάντα-φωτεινά αστέρια στην καταχνιά της άχαρης ζωής μας.

Ο Θησέας, δίχως να γνωρίζει ότι είναι γιος του βασιλιά της Αθήνας Αιγέα, μεγαλώνει στην Τροιζήνα, όπου διακρίνεται από μικρός για το θάρρος και τη δύναμη του.

 

Στην εφηβεία του πια, η μητέρα του η Αίθρα θα του αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό και θα τον στείλει στην Αθήνα για να διεκδικήσει το θρόνο του. Στο δρόμο του θα αντιμετωπίσει με επιτυχία εγκληματίες, ληστές και τέρατα. Κι έπειτα, θα πάει στην Κρήτη, θα μονομαχήσει με το Μινώταυρο και θα βγει από το Λαβύρινθο νικητής, απαλλάσσοντας έτσι την Αθήνα από το βαρύ φόρο αίματος που της είχε επιβάλλει ο Μίνωας. Το όνομα του Θησέα θα μείνει στην Ιστορία, ως ταυτόσημο της ανδρείας.