Προτάσεις βιβλίων

[baader]

όπως έχω πει διαβάζω το πόλεμος και ειρήνη,τελειώνω τον α τόμο σε λίγο

και γιαδιαλειμα πήρα

τον εξορκιστή,εκδς anubi,δε βλέπω να το διαβαζω,πιο πολυ ο ξεφυλλίζω

φαρεναιτ 451,πολύ δυνατό,το προτείνω

Τελευταία έξοδος για το Μπρούκλιν ,πολύ δυνατό επίσης

 

 

 

και τα 3 υπάρχουν και σε ταινία  - εντάξει το 1ο το ξέρουμε όλοι

και το 2ο ισως οι περισσότεροι

αλλα το 30 δεν ειναι και τόσο γνωστό,και παίζει κι εκείνο ο τύπος απ το Ρόκυ ,ο μπερτ γιανγκ

[Sibyl]

Νούμερο 11 (Number 11) του Jonathan Coe

https://www.politeianet.gr/el/products/9789604355167-jonathan-koou-polis-arithmos-11-h-istories-pou-marturoun-trela

 

Tο βιβλίο αποτελεί ένα σχόλιο επί/περιγραφή του "state of the nation", το οποίο ο Nathan Pilbeam (το alter ego του συγγραφέα) θεωρεί πως πρέπει να μελετάμε για να οδηγηθούμε στην εξιχνίαση ενός εγκλήματος.

Στις 5 αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες έχουμε παρόντα βασικά traits της Μ. Βρετανίας μετά τις θατσερικές μεταρρυθμίσεις και τον επί Blair πόλεμο στο Ιράκ: η υποχώρηση του κοινωνικού κράτους, η απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι σε αυτούς που τους κυβερνούν, η εργατική επισφάλεια και οι απολύσεις, η μείωση του βιοτικού επιπέδου (που αναγκάζει τους ανθρώπους να παραμένουν στο ζεστό λεωφορείο αντί να πάνε σπίτι τους και να επισκέπτονται όλο και πιο συχνά τράπεζες τροφίμων), η εργασία σε συνθήκες σκλαβιάς των μεταναστών, η χολερική αντίδραση εναντίων του "left-liberal establishment" από μέρους ορισμένων ελίτ, ο ρατσισμός, η trash πολιτική σάτιρα που απλά διακωμωδεί όσα θα έπρεπε να παίρνουμε σοβαρά, τα εξίσου trash τηλεοπτικά θεάματα (realities) που αποβλακώνουν τους πολίτες, οι ακραίες εισοδηματικές ανισότητες με την υπερβολική πολυτέλεια των χρηματιστών κατοίκων του Chelsea as opposed to the "pauperization" των υπολοίπων.

Όλα αυτά περιστρέφονται γύρω από τον αριθμό 11, που σε κάθε ιστορία είναι κάτι διαφορετικό (λεωφορείο, όροφος, αριθμός ενός πύργου, θέση σε gala κλπ). Όμως αυτό που στην πραγματικότητα υπονοείται δεν είναι άλλο τον Αριθμό 11 της Downing Street, δηλαδή την κατοικία του εκάστοτε Υπουργού Οικονομικών, και συγκεκριμένα του George Osborne, που είχε πει στην αρχή της κρίσης "θα το αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί": όλο το βιβλίο αναδεικνύει τη μη αλήθεια αυτής της φράσης. Μάλιστα, μαθαίνουμε ότι στον αριθμό 11 είχαν παραστεί στο πλαίσιο εκδήλωσης όλοι όσοι εξαφανίζονται μυστηριωδώς από την "θεία δίκη" της "αράχνης" στο τέλος (όποιος το έχει διαβάσει ή θα το διαβάσει, θα καταλάβει τι εννοώ).

Αυτοί συνδέονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με την οικογένεια Winshaw, στην οποία προσωποποιείται η βιομηχανία τροφίμων (που προσλαμβάνει μετανάστες σε συνθήκες σκλαβιάς), η εταιρεία καθαρισμού αποβλήτων (που δεν κάνει τη δουλειά της), τα έντυπα της alt-right (που στιγματίζουν ανέργους, μειονότητες, ομοφυλόφιλους), το τηλεοπτικό κανάλι (που εξευτελίζει και αποβλακώνει), η επιτροπή για τη νομισματοποίηση/ποσοτικοποίηση των συγκινήσεων, η διάλυση του NHS, το τραπεζικό σύστημα.

Όλα αυτά συνιστούν το state of the nation σήμερα, και όχι μόνο της Μ. Βρετανίας. The regrettable coming of a new age: όλοι όσοι σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω είμαστε νοσταλγοί, όπως ο Roger .