Προς το περιεχόμενο

Προτεινόμενες αναρτήσεις

  • Απαντ. 19,2k
  • Δημ.
  • Τελ. απάντηση

Συχνή συμμετοχή στο θέμα

Δημοσ.

Fun Fact : Την πρωταγωνιστρια ο Sean Baker την βρηκε μεσω Instagram ,αφου κατα τα λεγομενα του ειχε περασει απο ολες τις λιστες των ηθοποιων του Χολιγουντ ηλικιων μεταξυ 17 και 25 και ειχε μεινει πληρως ανικανοποιητος.

Call me by your Name (2017)

Πολυ καλη ταινια, σιγουρα αξιζει ολη την προβολη που της δινεται. Παιρνει τον χρονο της, δεν τα λυπαται τα λεπτα μπορω να πω. Αλλα ολη η ατμοσφαιρα τα χρωματα και τα σκηνικα της ταινιας, ειναι τοσο ομορφα και απτα που ξεχναει κανεις πως περασαν 2 ωρες +. Κατα μια αποψη μου θυμισε μια αλλη εκπληκτικη φετινη ταινια το Paterson στο ποσο καλαισθητα αποτυπωθηκε η ''ποιηση'' της φυσης και της καθημερινης ρουτινας. Για καποιο λογο δεν εδεσε το γλυκο ομως, πιστευω πως φταιει που το ειδα με παρεα.

8/10

 

  • Like 2
Δημοσ. (επεξεργασμένο)

I,Tonya

Η αληθινή ιστορία της πρώτης αμερικανίδας πατινέζ που κατάφερε triple axel, αλλά δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων από καμία άποψη ούτε πριν, ούτε μετά το επίτευγμά της.

Αρχίζω και βλέπω στον κινηματογράφο όλο και πιο συχνά να μεταφέρονται γεγονότα που τα θυμάμαι όταν συνέβησαν, ανησυχητικό αυτό. Τέλος πάντων, ο σκηνοθέτης του ενδιαφέροντος Lars and the real girl μας δίνει μία ιλαροτραγική εικόνα του πατινάζ και των κατώτερων στρωμάτων της αμερικανικής κοινωνίας. Οι σκηνές των αγώνων όπως τις γύρισαν δεν είναι τεχνικό επίτευγμα, είναι μαγεία. Δεν μπορώ να καταλάβω πως κατάφεραν και απεικόνισαν πιστά τις χορογραφίες της Harding και βλέπαμε σχεδόν συνεχώς όλα αυτά να τα εκτελεί η Robbie. Καταπληκτικές λήψεις, απίθανη απεικόνιση και τρομερή ένταση χωρίς περιττές φανφάρες. Δείτε την ταινία, δείτε μετά την πραγματική Harding και μείνετε με το στόμα ανοιχτό.

Μετά, το cast. Πώς κατάφερεο Gillespie να πάρει τέτοιες ερμηνείες από το σύνολο του cast του; Σίγουρα όλοι οι ρόλοι ήταν αβανταδόρικοι, αλλά ακόμη και ο Canavalle ήταν τελείως διαφορετικός από ό,τι έχουμε δει ως σήμερα. Προφανώς η Allison Janney κλέβει την παράσταση, αλλά και το υπόλοιπο βασικό καστ είναι απολύτως κορυφαίο. Η Margot Robbie με άφησε άφωνο, είναι που είναι κούκλα, αλλά μπορεί πανεύκολα να μεταμορφωθεί σε τριτοτέταρτη, χωρίς να ντρέπεται καθόλου. Απολύτως δίκαιες οι υποψηφιότητες για όσκαρ και για τις δύο.

Η ταινία στο δεύτερο μισό της αλλάζει ύφος και γίνεται περισσότερο ντοκιμαντέρ επικεντρωμένο στην ουσία του σκανδάλου, οι χαρακτήρες όμως ήδη έχουν χτιστεί επαρκέστατα. Μία ταινία όπου φαίνεται η πολλή δουλειά που έχει πέσει από όλους τους συντελεστές.

Επεξ/σία από Voodooman
  • Like 4
Δημοσ.

El cuerpo

Μετα απο πολυ καιρο ειδα μια ταινια που μ ευχαριστησε πολυ..

Θριλερ αγωνιας που σε κραταει στην τσιτα!

8,5/10

Υ.Γ αν καποιος  την εχει δει,ας προτεινει καμια παρομοια σε pm για να μη χαλαμε το topic..

 

 

 

  • Like 3
Δημοσ.

The shape of water

Καλογυρισμένη, αλλά oscarbait. Παραμύθι φυσικά, η ατμόσφαιρά του όμως μου άρεσε, μου θύμισε το fallout 4 πριν πέσουν οι βόμβες. Σίγουρα αξίζει θέαση, τώρα αν είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς, δεν ξέρω.

Δημοσ.
5 ώρες πριν, Voodooman είπε

Οι σκηνές των αγώνων όπως τις γύρισαν δεν είναι τεχνικό επίτευγμα, είναι μαγεία. Δεν μπορώ να καταλάβω πως κατάφεραν και απεικόνισαν πιστά τις χορογραφίες της Harding και βλέπαμε σχεδόν συνεχώς όλα αυτά να τα εκτελεί η Robbie.

Ειδα μια συνεντευξη του σκηνοθετη οπου ελεγε για την στιγμη που ζητησε ενα double stunt αλλα ουσιαστικα επαγγελματια πατινεζ για να κανει κυριως το triple axel. Του απαντησαν οτι μπορουν μονο δυα ατομα να το κανουν και σαφεστατα δεν θα το τολμουσαν διοτι ειχαν αγωνες μπροστα τους και υπηρχε σοβαρος κινδυνος τραυματισμου. Ε, τα καταφεραν με τρικ.

  • Like 3
Δημοσ. (επεξεργασμένο)

Χτες ειδα το Darkest hour. Ο gary oldman παει σιγουρα για οσκαρ, μονο ο james franco θα τον κοντραρε, δεν προταθηκε καν, μαλλον βιασε κι αυτος το μισο χολιγουντ...

Η ταινια γενικα ειναι πιο ελαφρια απ οσο περιμενα, και βλεπεται ευχαριστα. Καλογραμμενη, και σωστη. Αλλα δεν νομιζω οτι παει για οσκαρ καλυτερης ταινιες

Αυτο θα το εδινα στο Dunkirk που καθησα και το ξανα-ειδα τωρα, γιατι το καλοκαιρι το ειχα δει σε θερινο σινεμα και ηταν σαπιλα η ολη εμπειρια.

Η ταινια ειναι απιστευτη, η μουσικη του ζιμερ σε αγχωνει και νομιζεις οτι εισαι και ο ιδιος στη παραλια και περιμενεις να πεθανεις.

Πλανα IMAX, σκηνοθεσια νολαν, και το 10/10 απο μενα που την τοποθετει μεσα στις 10 αγαπημενες μου ταινιες. Αν χασει το οσκαρ απο το shape of water (που δεν εχω δει ακομα), και υποπτευομαι οτι θα το χασει για πολιτικες σκοπιμοτητες, δε ξαναπαω σινεμα :P

Επεξ/σία από Ntinaras
  • Like 2
Δημοσ. (επεξεργασμένο)
Molly's Game 6/10
 
Μεγάλη και βαρετή ταινία σχετικά με μια διοργανώτρια αγώνων πόκερ για μεγάλα ποσά, που ως αλλη Μητέρα Τερέζα των τζογαδορων, προσπαθεί να προφυλαξει τους παραστρατημενους πελάτες της. 
 
Οι ερμηνείες των ηθοποιών ηταν πολύ δευτεροτριτες κι η σκηνοθεσία - μεγάλη σούπα, χωρίς ψυχή, νεύρο και καθαρό στόχο. Προσπάθησε να παντρέψει χωρίς επιτυχία πολλά θέματα, αλλά δεν κατάφερε να φτιάξει την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού και να πλησιάσει άλλες ταινίες με παραπλήσιο αντικείμενο. (Rounders,  21)
 
Η Τζέσικα είναι ηθοποιαρα, αλλά εδώ φόρεσε μια ξινοτερη κόπια της Μις Σλοαν και απλά ξεπεταξε το ρόλο της σαν βίζιτα. 
 
Ο Κέβιν Κοστνερ θα έπρεπε να σταματήσει να ερμηνεύει ρόλους. Έχει πολύ  στενή γκάμα σε οτι προσπαθεί να κάνει κι ακόμη εξαργυρώνει την περαση που είχε κάποτε στις σιτεμενες σαλαμουρες προηγούμενων δεκαετιών. 
 
Ο Ιντρις είναι μάλλον εχινος κι αυτός :μια ερμηνεία καλή στο The beasts of no nation κι απο κει και πέρα η κόλαση της ανυποληψίας! Μέχρι και την πουρογρια την Κέιτ κατέβασε απο κοτζάμ βουνό, αφου την περασε πρώτα ενα χέρι...αστάρι της Βιβεχρωμ, χωρίς να αλλάξει έκφραση στο μούτρο του. (Παρατηρώ ότι η τάση...go black προμοταρεται απο το Χόλιγουντ, αλλά η πραγματική σταρ σε αυτά, sorry Kate, είναι  η Μια Μαλκοβα.) 
 
Ξέχασα να θαψω και τον Μιχάλη το Σερα, που σε ολη την ταινία έπαιζε με το εκνευριστικό χαμόγελο του .αλακα.  Ο τύπος είναι για πολλες σφαλιάρες... 
 
 
Επεξ/σία από Cro-Magnon
  • Thanks 1
Δημοσ.

Η ψυχή και το σώμα (2017)

Πρωτότυπος τρόπος αφήγησης μιας ρομαντικής σχέσης ανάμεσα σε 2 άτομα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Έξυπνη αντιπαραβολή του περιβάλλοντος εργασίας με τα όνειρα που βλέπουν οι πρωταγωνιστές.

7,5/10

Με αφορμή την υποψηφιότητα για το "τετράγωνο", είδα το "ανωτερα βία" του Εστλουντ. Δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Μέσα από τις ολιγοήμερες διακοπές μιας οικογένειας, περιγράφεται το πως μπορεί ένα ξαφνικό γεγονός (χιονοστιβάδα) να άλλαξει τις ισορροπίες ή να φέρει στην επιφάνεια καταστάσεις που ήταν κρυμμένες "κάτω από το χαλακι". Δυο λεπτομέρειες: ο ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωσε πως την ιδέα της ταινίας την πήρε από ένα βίντεο στο youtube. Επίσης, τονίζει πως από μια μικρή έρευνα που έκανε, μετα από τέτοια δραματικά γεγονότα (όπως π.χ. αεροπειρατείες) παρατηρείται αύξηση του ποσοστού διαζυγίων μεταξύ των θυμάτων.

7/10

  • Like 2
Δημοσ. (επεξεργασμένο)
The Glass Castle 7/10
 
Η ταινία αυτή ξεχωρίζει για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι ότι σε βάζει να προβληματιστεις πανω στο τι θα θέλαμε και στο που καταντήσαμε. 
 
Το θέμα είναι η ιστορία μιας προβληματικης οικογένειας στην Αμερική του πρόσφατου παρελθόντος. Ο πατέρας είναι αλκοολικός, αργοσχολος,  μανιώδης καπνιστής και πανέξυπνος. Αγαπάει τρελά τα παιδιά του,  αλλά με το δικό του,  ανεύθυνο τρόπο. Η μητέρα είναι ζωγραφος και τσακωμενη με το τσουκάλι και τη φασινα. Τα τέσσερα παιδιά είναι στον αυτόματο πιλότο και πρακτικά φροντίζουν το ενα το άλλο. Δεν πηγαίνουν σχολείο, ψωμολυσσανε και ζουν σε ενα φανταστικό κόσμο παραμυθιων, ψεμματων κι υποσχεσεων,  που δημιουργούν πατέρας και μανα.  Συχνά - πυκνα τη βγαζουν στο ύπαιθρο κι ακολουθούν συνεχώς τους γονείς τους στις ασταμάτητες μετακομισεις που κανουν,  καταδιωκομενοι συνήθως για χρέη και καταπατήσεις εγκαταλελημενων σπιτιών, όπου βρίσκουν στέγη μέχρι να τους πάρουν χαμπάρι. Με λίγα λόγια περιπλανιουνται αναμεσα στα κουφάρια πολεων, που αφησε η κρίση της δεκαετίας του 70.
 
Είναι δλδ το είδος της οικογένειας που δεν συνεισφέρει δεκάρα στην εφορία, καταχραται το ελάχιστο κοινωνικό κράτος της Αμερικής και γενικά κανει τους Πορ.οσαλτε-Αισχους-Λαμπηδες και λοιπά σουργελα της πληρωμενης λασπολογιας κι οπαδούς του νεοφιλελευθερισμου, να τραβάνε τις κωλοτριχες τους καθε βράδυ στα δελτία και στα λαγούμια των εφημερίδων τους. 
 
Στο τέλος, ο...μανδραβελισμος υπερισχύει και τα παιδιά το σκάνε ένα - ένα από το σπίτι όταν ενηλικιωνονται, για να πανε να βρουν τα Γκουτσι και τα Ντονα Καραν που είχαν στερηθεί τοσα χρόνια, τις ανουσιες σχέσεις, τα φεικ δειπνα με πουρογερους-μεγαλοπαραγοντες του χρηματιστήριου που καβαλανε πιτσιρίκες που τους ερωτευθηκαν για  το γαριδακι τους και τη σάπια μπακα τους. Ο γιος του λεχριτη αναρχικού γινεται, άκουσον-ακουσον,  μπάτσος που για το βασικο μισθό, μπουζουριάζει βαπορακια,  για να διατηρείται η τιμη της πρεζας ψηλά και να κονομαει το σαπιο σύστημα εξουσίας - δικαιοσύνης του Αμερικα κι η αγαπημένη κόρη γίνεται σπερματοδοχειο δουλοπρεπη,  βουτυρομπεμπε χρηματιστη,  για να μπορεί να είναι στολισμένη σα λατερνα και να ζει σε πανάκριβο  διαμέρισμα της ΝΥ. 
 
Φαίνεται οτι αυτός ο κόσμος δεν μπορεί να βρει το μετρον άριστον και μπαλατζαρει άγαρμπα από  άκρο σε ακρο. Και πώς να το βρει άλλωστε οταν στο Δυτικό κοσμο ηγείται η πιο χυδαία μορφή αμορφωσιας, ψευτοδημοκρατιας κι αδυσώπητου καπιταλισμού, όπου σημασία δεν έχει η παιδεία, αλλά το πόσα λεφτά κάνεις.
 
Οι ερμηνείες είναι μέτριες και ο Γουντυ Χαρελσον,  απλά γελοίος με το περουκινι. Όμως τα μηνύματα κι η τροφή για σκέψη αρκετη,  ώστε να σε κρατήσει σε εγρήγορση για ολη τη διάρκεια του εργου.  
Επεξ/σία από Cro-Magnon
  • Thanks 1
Επισκέπτης
Αυτό το θέμα είναι πλέον κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.

  • Δημιουργία νέου...