Οι Καθημερινές Ιστορίες του κύριου Χουίτη

[Arthur_Zen]

Η πρώτη προσπάθεια ελληνικής stoner λογοτεχνίας!

Θα ανεβαίνει μια καινούρια ιστορία κάθε Σάββατο!

http://kosxoyitis.wordpress.com/

 

αν θέλετε ακολουθήστε με και στο twitter:

https://twitter.com/Arthur_Zen

[Arthur_Zen]

[apd453]

μάπα φίλε.

Sorry.

[Arthur_Zen]

H 2η ιστορία:

http://kosxoyitis.wordpress.com/2012/09/22/%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC%CF%82/#more-15

[arxaggelos]

Μάλλον η έννοια της "λογοτεχνίας" έχει διευρυνθεί σημαντικά τελευταία και έχω χάσει επεισόδια.

[cthulhucarbide]

Μάλλον αδιάφορο. Σε κανένα σημείο δεν ένιωσα να με νοιάζει η συνέχεια ενώ το ταλέντο του συγγραφέα λοίπει αρκετά

[MostDef]

χάλια αντιγραφή.

 

υπάρχουν χιλια δυο πράγματα καλύτερα σε αυτό το στυλ γραφής.

 

άστο.

[VitamineQ]

προφανώς του αρέσει του ανθρώπου αυτό που κάνει, και καλά κάνει που κάθετε και γράφει.

έφαγε 11 χρόνια για 1g χόρτο ο κύριος Χουίτης; Πολλά δεν είναι; Συνέχισε τη προσπάθεια και με τον καιρό θα γράφεις και καλύτερα.

ποφφφ

[Toufas]

Art is subjective...

[Arthur_Zen]

Σίγουρα η τέχνη είναι υποκειμενική, και σίγουρα για να σου αρέσει ένα τέτοιο στόρι πρέπει να έχεις και κάποια επαφή με την όλη "stoner κουλτούρα".

Από κει και πέρα δεν είναι 11 χρόνια, είναι 11 μήνες. Και πάλι πολύ, αλλά θεώρησε το ποιητική αδεία...

[Arthur_Zen]

Η 3η ιστορία:

https://kosxoyitis.wordpress.com/2012/09/29/%CE%B7-%CF%86%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%AE-%CE%BD%CF%8D%CF%87%CF%84%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-munchies/

[zeniath]

Αν εξαιρέσεις την λίγδα του "καπετάνιου" και την ψειρού, κάπως έτσι είναι οι ζωές όλων εμάς που την ακούμε που κ που για να περνάει η ώρα.

 

Υ.Γ. ποτέ συναλλαγές σε πάρκο, πρέπει να είναι κάποιος στόκος για να το κάνει αυτό. Σε σπιτάκι, να σκάσουμε και ένα "για το σπίτι" και να δοκιμάσουμε τι παίρνουμε, και μόνο από άτομα που γνωρίζεις. its all about trust, δεν είμαστε junkies της ομόνοιας για να παίρνουμε από τον κάθε λιγδιάρη σε παρκάκια, stoner είμαστε.

 

Υ.Γ.2 11 μήνες για 1g είναι χαζό, ο τύπος δια δικηγόρο τον εαυτό του είχε;

[leftermann]

εμένα μου τη σπάει λίγο το "κύριος" μπροστά από το Χουίτης.

[stavi]

το γράψιμό σου δεν είναι κακό...

έχω διαβάσει αρκετά βιβλία και δε βλέπω να υστερείς πουθενά, ωστόσο όμως και οι υπόλοιποι συγγραφείς, σε δασκεδαζουν αλλά δεν είναι αυτό που σε κάνει να ρουφήξεις ένα βιβλίο, να θαυμάσεις και να ζηλέψεις την έμπνευση του συγγραφέα, όπως κάνεις για παράδειγμα όταν διαβάζεις Ντοστογιέφσκι ή κάποιους άλλους...

 

Τώρα διαβάζω ένα βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του στιχουργού, και ακριβώς αυτό σκεφτόμουνα ότι, εντάξει με διασκεδάζει, με κάνει να γελάω, ωστόσο το στυλ γραφής του, δεν είναι κάτι το πρωτότυπο, είναι απλό, κατανοητό και καλοστημένο, και το δικό σου επίσης, η ιστορία απλοΪκη ωστόσο και λίγο αδιάφορη ίσως, για το προσωπικό μου γούστο πάντα.... αλλά έχω και ιδιαίτερο γούστο και είμαι πολύ αυστηρή κριτής. Είμαι σίγουρη ότι σε κάποιες άλλες και σε κάποιους άλλους θα άρεζε πολύ οπότε συνέχισε έτσι, αξίζει! και συγχαρητήρια επίσης για την προσπάθεια.

 

θέλω να μεταφέρω ένα απόσπασμα με δικά μου λόγια από το βιβλίο του Λευτερη Παπαδόπουλου που με έκανε να γελάσω.

Μιλάει για τις σχέσεις του με τα κορίτσια, το σεξ και τον έρωτα, την φτώχεια, εκεί την περίοδο του '50, και για το πόσο τους τρομοκρατούσαν οι κάθε λογής θρησκόληπτοι, από τους καθηγητές τους που τους τρέλαιναν στις σφαλιάρες μέχρι τους παπάδες και τους ιερείς του κατηχητικού. Δεν μπορούσαν φυσικά να μιλήσουν ανοιχτά για οποιοδήποτε θέμα που αφορούσε το άλλο φύλο, τον έρωτα ή όπως καταλαβαίνετε, για οτιδήποτε θεωρούνταν απρεπές εκείνη την εποχή.

Ενάς πλακατζής ωστόσο μαθητής του κατηχητικού μετά το μάθημα πλησιάζει το δάσκαλο και του λέει...

" δάσκαλε μπορώ να σας ρωτήσω κάτι?"

"παρακαλώ παιδί μου"

"προχτές πήγα στου Λευτέρη το σπίτι κι αυτοί δεν έχουν χαρτί υγείας, αλλά χρησιμοποιούν κομμάτια εφηρίδας, πήγα λοιπόν να χρησιμοποιήσω κι εγώ και βλέπω τη φωτογραφία ενός πάτερ στο χαρτί, και δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω".

Ακούγοντας την ερώτηση του μαθητή ο πάτερ, πρασίνισε, κοκκίνισε και τελικά τον ρώτησε..

"και τι έκανες?"

"δεν το χρησιμοποιήσα"

"πολύ καλά έκανες!"

 

Τελικά όμως το μαθητή τον διώξαν από το κατηχητικό, διότι κάποιες μέρες αργότερα συνέχισε το αστείο λέγοντας στο δάσκαλο ότι "τι θα πρέπει να κάνω, αν δω εναν απλό άνθρωπο στη φωτογραφία, δεδομένου ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να φοράει σταυρουδάκι.."

 

 

ξέρω ότι εσάς δε θα σας φανεί αστείο, ωστόσο όμως μιλάμε για ένα αληθινό συμβάν τη δεκαετία του ΄50, που τα πάντα απαγορεύονταν και οι γονείς πηγαίναν τα παιδιά τους στο σχολείο λεγοντας στους καθηγητές "το κορμί δικό σου, τα κόκκαλα δικά μου" με την έννοια ρίξτου μπόλικο ξύλο, οπότε φαντάστικα τον εαυτό μου μαθήτρια στη συγκεκριμένη τάξη, τη συγκεκριμένη στιγμή, το γέλιο που θα ριχνα δεν περιγράφεται, λύτρωση από όλη αυτήν την καταπίεση, τη σεμνοτυφία, τη σοβαροφάνεια και θρησκοληψία της εποχής εκείνης που κατα τ'άλλα ακούγεται ρομαντική.

 

Σόρυ για το οφτοπικ.

[Arthur_Zen]

εμένα μου τη σπάει λίγο το "κύριος" μπροστά από το Χουίτης.

προφανώς είναι ειρωνικό

 

το γράψιμό σου δεν είναι κακό...

έχω διαβάσει αρκετά βιβλία και δε βλέπω να υστερείς πουθενά, ωστόσο όμως και οι υπόλοιποι συγγραφείς, σε δασκεδαζουν αλλά δεν είναι αυτό που σε κάνει να ρουφήξεις ένα βιβλίο, να θαυμάσεις και να ζηλέψεις την έμπνευση του συγγραφέα, όπως κάνεις για παράδειγμα όταν διαβάζεις Ντοστογιέφσκι ή κάποιους άλλους...

 

Τώρα διαβάζω ένα βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του στιχουργού, και ακριβώς αυτό σκεφτόμουνα ότι, εντάξει με διασκεδάζει, με κάνει να γελάω, ωστόσο το στυλ γραφής του, δεν είναι κάτι το πρωτότυπο, είναι απλό, κατανοητό και καλοστημένο, και το δικό σου επίσης, η ιστορία απλοΪκη ωστόσο και λίγο αδιάφορη ίσως, για το προσωπικό μου γούστο πάντα.... αλλά έχω και ιδιαίτερο γούστο και είμαι πολύ αυστηρή κριτής. Είμαι σίγουρη ότι σε κάποιες άλλες και σε κάποιους άλλους θα άρεζε πολύ οπότε συνέχισε έτσι, αξίζει! και συγχαρητήρια επίσης για την προσπάθεια.

Καταρχάς ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά λόγια!

Καταδεύτερον θέλω να πω πως είναι λογικό να μην έχω το ταλέντο και την έμπνευση του Ντοστογιέφσκι, αλλά σίγουρα δεν τίθεται καμία σύγκριση μεταξύ εμένα και του Ντοστογιέφσκι. Έχω σκοπό να γράψω στο μέλλον και πιο σόβαρα και μεθοδευμένα και ίσως κάποτε να φτάσω στο σημέιο που θα κάνω τον αναγνώστη να θέλει να "ρουφήξει το βιβλίο", αλλά, εκτός του ότι δεν έχω και πολλές πιθανότητες, δεν ήθελα να αρχίσω έτσι. Ήθελα κάτι απλό, χιουμοριστικό κι ευχάριστο. Εξαλλου είμαι μόλις 18, έχω καιρό να βελτιωθώ...