Η γενιά μας

[SR20DET]

Η γενιά μας.

 

   Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με "ξένους" που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο. Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας.

Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα "μετα τη δουλεια". Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα. Και με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης.

    Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι. Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, δεη, νερα, τηλεφωνα. Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο. Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι.

    Μιλήσαμε στο σκαιπ με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες. Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα. Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες. Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη. Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει από τα σεντόνια που κοιμηθηκαμε.

Πλυντηρια, σκουπισμα, Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε. σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω. Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Και εγινα 30.

 

Πηγή: www.lifo.gr

 

Τι έχετε να πείτε; Πως νιώσατε διαβάζοντάς τις παραπάνω σειρες;

 

[leonidas_fs]

Υπομονή σε αυτούς που είναι έξω..Δυστηχώς είναι αλήθεια!

[christiana78]

Οτι εκτός απο το γεγονός οτι μπορώ να δω τη μάνα μου όποτε θέλω , περίπου έτσι είναι η ζωή μου εδώ Αθήνα... μεγαλώνεις, μένεις μόνος, πληρωνεις λογαριασμούς, τα πίνεις με φίλους και δεν πηγαίνεις σε γάμους και βαφτίσεις γιατί βαριέσαι.

[N3k21]

Προσωπικά ένοιωσα άτυχος, άχρηστος, μίζερος και γκαντέμης... 

 

Σε φάση ο τύπος πήγε και για master σε fancy πανεπιστήμιο του εξωτερικού, έβγαλε αρκετά φράγκα για να σηκώσει το ΙΚΕΑ, έχει δουλειά για να πάει σε meeting! Εγώ;

 

Αλλά πέρα από το χαβαλέ, κάτι τέτοια κείμενα (που μάλιστα συχνά πυκνά σκάνε ακόμα στο mail μου) γεμάτα "ψαγμενοσύνη" και μελαγχολία για τα περασμένα νιάτα τα θεωρώ απίστευτα ανούσια και εκνευριστικά, σαν τα τραγούδια των Πυξ Λαξ ξέρω 'γω...

 

Γενικά ο συγγραφέας μου δίνει την εντύπωση πως βάζει στο ίδιο τσουβάλι έννοιες όπως η αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων του σήμερα, ο καταναλωτισμός και...το γεγονός πως πρέπει να πηγαίνει μόνος του στο σούπερ μάρκετ...

 

Στην τελική ποιό είναι το νόημα του κειμένου; Όλοι κάποια στιγμή περνάμε στη φάση όπου πρέπει να γίνουν παραγωγικοί, με αποτέλεσμα να περιοριστεί ο ελεύθερος χρόνος και η ανεμελιά μας. Άλλες γενιές έτρεχαν στα χωράφια, εμείς σε meeting. Άλλες γενιές πήγαιναν στα καφενεία, εμείς αράζουμε για μπυρίτσα και σειρές. Άλλες γενιές δεν είχαν καν facebook και κινητά (αγνές εποχές τότε), εμείς έχουμε...So what?

 

 

Υ.Γ. Άμα έφαγες πρώτη φορά φακή στα 25+ σου...

[leonidas_fs]

Ο συγγραφέας του εν λόγω κειμένου, προφανώς αναφέρετε στην "ξενιτιά" και τα κακά της. Ουσιαστικά συνοψίζει σε λίγες γραμμές τα καλα και τα κακα της ξενιτιας.

[Lucifer]

Γράφει "και με την ΠΡΩΤΗ αύξηση" και καπάκια κλαίει που δεν παίζει στις αλάνες με τους φίλους και δε του μαγειρεύει η μάνα του παπουτσάκια ξερωγώ, αλλά νομίζει ότι έγινε 30.

[Timonkaipumpa]

Ο συγγραφέας προφανώς αναφέρετε στο όνειρο των ηθελημένα 25άρηδων ανέργων του τώρα και σε ΚΑΝΕΝΑΝ μα ΚΑΝΕΝΑΝ 30άρι (που εργάζεται). 

 

 

Α! Και βλέπει πολύ Sex & The City. 

 

[gatokoritso]

Τι έχετε να πείτε; Πως νιώσατε διαβάζοντάς τις παραπάνω σειρες;

[ikaruga24]

Μαλακιες τουμπανα...

[g_alkis]

Υπομονή. Στα 40 θα θέλεις να αυτοκτονήσεις.

[N3k21]

Ο συγγραφέας του εν λόγω κειμένου, προφανώς αναφέρετε στην "ξενιτιά" και τα κακά της. Ουσιαστικά συνοψίζει σε λίγες γραμμές τα καλα και τα κακα της ξενιτιας.

 

Χμ, έχεις δίκιο. Αυτό το "χώρα χωρίς ήλιο" το πήρα μεταφορικά.

 

Αλλά και πάλι. Κάπως έτσι είναι η ζωή του μέσου Έλληνα κοντά στα 30 νομίζω, άσχετα με το που βρίσκεται.

 

Κάποιος που διαμένει στην Ελλάδα, ζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Με τη διαφορά ότι πιθανόν δεν πάει σε meetings αλλά σε συνεντεύξεις για δουλειά, αν είναι περισσότερο τυχερός τη βγάζει με μισθό 600 ευρώ, δεν έχει έπιπλα από το ΙΚΕΑ αλλά κράτησε τα παλιά της μάνας του γιατί δεν τον έπαιρνε να ξοδέψει για "πολυτέλειες"...

 

Και στο φινάλε φράσεις του στυλ "τα κουβαλήσαμε τρεις ορόφους χωρίς ασανσέρ" χαρακτηρίζουν νομίζω τον συγγραφέα και την αντίληψή του περί ζωής! Φρικάρω, σιγά το πράγμα ρε κουμπάρε!

 

Ζητώ και πάλι συγγνώμη για το ύφος μου αλλά το κείμενο μου φαίνεται περισσότερο ως "μανιφέστο" καλομαθημένου 30άρη...Ίσως αν δεν ήταν γραμμένο σε "μινόρε" κλίμακα, αν δεν πλάσαρε μια "εύπεπτη" μελαγχολία, δε θα με ενοχλούσε...

[tsifotis]

Τι έχετε να πείτε; Πως νιώσατε διαβάζοντάς τις παραπάνω σειρες;

 

 

Μετα απο τοσο λαικισμο, βερμπαλισμο και γενικοτερα ανεμπνευστο λυρισμο που δεν κανει ουτε για την lifo, αμα ηξερα προσωπικα τον συγγραφεα και με ρωτουσε την γνωμη μου για το κειμενο θα ενιωθα αβολα.

Τωρα τιποτα!

[Sellers]

Ναι οκ, αντε ΠΕΣ ότι έτσι είναι. Αλλα τι φάση? Πρέπει να νιώσουμε τύψεις για κάτι ξερω'γω? Δεν θα μπορούσε να γραφτεί κάτι αντίστοιχο για κάποιον που έμεινε Ελλάδα και δεν έκανε μεταπτυχιακό? Αν κάνει κάποιος οικογένεια π.χ, δεν ξεκόβει απο φίλους σιγά σιγά, παει σουπερ μαρκετ και με την πρώτη αύξηση ξεσηκώνει το ΙΚΕΑ? Η μελαγχολία είναι στην περιγραφή της ζωής κάποιου?

 

''Και εγινα 30.'' Αναπόφευκτο νομίζω. Και τίποτα απο αυτά να μην κάνεις, σε 30 χρόνια απο την στιγμή της γέννησης σου, θα γίνεις 30.

 

Ούτε χίπισσα που ενώ ήταν στην εμμηνόπαυση ξαφνικά της ήρθε περίοδος επειδή άκουσε τις Κακες συνήθειες του Πασχαλίδη δεν το γράφει αυτο.

[bilakos10]

Πες το παλικάρι που έγραψε το "κείμενο" να περάσει μια βόλτα απ'το Ελλαδιστάν για να καταλάβει πως όλα αυτά μας ακούγονται σαν κοροϊδία.

[Str]

άχουτο μωρέ!

πάνω από μία αύξηση στη δουλειά του!

σηκώνει όλο το ΙΚΕΑ αλλά δεν βάζει λεφτά για σπίτι με ασανσέρ!

Βλέπει τη μάνα του όσες φορές τη βλέπω και εγώ (και κάθε "εγώ" που μεγάλωσε στην επαρχία, πήγε σε άλλη πόλη να σπουδάσει και βρίσκεται σε άλλη πόλη για να δουλέψει -ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ και βρει δουλειά)!!

 

πιο κλάμα, Μάρθα Βούρτση

πιο mainstream, περιοδικό Free 

πιο "δεν το έχω ζήσει αλλά γράφω για αυτό", δημοσιογράφος ελληνικού blog

 

αν είναι το θέμα με την οικονομική μετανάστευση να γίνεται εργαλείο για κλικς, άστο...