Η γενιά μας

[pavlinara]

Νομίζω πως ο συγγραφέας αφού έχει λύσει το οικονομικό του πρέπει να βρει φίλους.Και κανέναν γκόμενο/α γιατί πολλή μοναξιά περιγράφει.

[nicoc89]

Δεν έχει ανάγκη αυτός , έχει λεφτά λέμε .

[Tilemaxx]

Έφαγες πρώτη φορά φακή στα 25 σου σκατοαναθρεμμένε μου αστέ; Καλή χρεωκοπία .-

[REDODIN7]

Έφαγες πρώτη φορά φακή στα 25 σου σκατοαναθρεμμένε μου αστέ; Καλή χρεωκοπία .-

Και εμεις ανεβαιναμε στην λεσχη και πηγαινε το οσπριο συννεφο!

[hewey]

Τι να λεμε, κοροϊδία; άγνοια; ανιδεότητα; Δεν ξέρω, κάτι απ' αυτά.

 

Γράφω με κοκκινάκι για λογαριασμό του κολλητού μου και τις δικές του εμπειρίες (όχι τις δικές μου για να μη με πει κανείς προκατειλημμένο και γιατί εγώ ήμουν πιο τυχερός).

 

 

Η γενιά μας.

 

   Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια.

 

Οι γονείς του δεν είχαν "budget", είχαν ένα μεροκάματο που ίσα έφτασε να τον στείλει από επαρχία Αθήνα για το 1ο πτυχίο. 

 

Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με "ξένους" που γίνανε φίλοι και εραστές.

 

Πολύ κουλ σε βρίσκω, αυτός σκοτωνόταν με τον 1ο συγκάτοικο και η "σχέση" τους κράτησε 3 μήνες γιατί παντρεύτηκε κι έφυγε αφήνοντας απλήρωτους λογαριασμούς ΔΕΗ.

 

Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο. Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας.

 

Αφού φτάσατε κιόλας, τυχερός/η ήσαστε. Άλλοι μένουν με το... βιογραφικό στο χέρι. Όσο για την 1η επαγγελματική κάρτα ήταν μια πρακτική με πενιχρό μισθό.

 

Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα "μετα τη δουλεια". Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα. Και με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης.

 

Τι ωραία. Τι να πει και ο ***** που έστειλε τον 1ο του μισθό στη μάνα του για να πληρώσει το ΕΤΑΚ του 2009; Ποιό dinner, σε μια χώρα χωρίς ήλιο δεν πας για dinner τόσο έυκολα... τη βγάζεις με δημητριακά για ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΣΕΙΣ Ό,ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ

 

 

    Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι. Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Αυτό με τις φακές.... με πρόλαβαν άλλοι...

 

Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, δεη, νερα, τηλεφωνα.

 

Σοβαρά;; Υπάρχουν τέτοια πράγματα;;;

 

 

Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο. Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι.

 

Δράμα...

 

    Μιλήσαμε στο σκαιπ με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες.

 

Ο ****** δε μίλησε με όλους αυτούς γιατί στο αναμεταξύ πέθανε ο πατέρας του από καρκίνο. Κι όταν είσαι σε άλλη χώρα δεν κάθεσαι να σκεφτείς τους γάμους και τα βαφτίσια που έχασες στην πατρίδα. 

 

Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα. Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες.

 

 Αυτό το κάνουν όλοι, ξενιτεμένοι και μη, σταμάτα την κλάψα.

 

 

Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη. Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει από τα σεντόνια που κοιμηθηκαμε.

 

Ναι, μεγάλωσες, deal with it.

 

 

Πλυντηρια, σκουπισμα, Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε. σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω. Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Και εγινα 30.

 

Είναι 34 και όχι μίτινγκ δε βλέπει, ούτε recruiter για συνέντευξη. Είναι άνεργος και ψάχνει εδώ και 2 χρόνια για δουλειά. Το ίδιο και ο αδερφός του. Στα κομμάτια και τα πτυχία και τα ΙΚΕΑ.

 

Εσύ γκρινιάζεις που πέρασε το παρελθόν σου, ενώ αυτός δεν έχει μέλλον. Α στα διάλα απο δω χαμω.

 

[pournaras]

το διάβασα το κείμενο και μου προκάλεσε ανάμικτα συναισθήματα

 

 

 

τα μάτια μου βούρκωσαν και στο δωμάτιο μου βρέχει όπως ενα φθινοπωρινό πρωινό σταγόνες θλίψης

οι μυρωδιές είναι άσχημες, καμία σχέση με φθινόπωρο γιατι έχω ιδρώσει και πρέπει να πάω για μπάνιο 

νιώθω την πίεση της χώρας μου να διαλύει το μυαλό μου σε κομμάτια και την καρδιά μου να αιμορραγεί γιατί δεν ξέρω τι ξημερώνει αυριο , έχω χάσει τις μέρες.

βλέπω γύρο μου σκιές που χορεύουν σε κύκλους , πολλούς κύκλους και αυτό με κάνει να νιώθω τρόμο

νιώθω επίσης πολύ χαλαρωμένος και ακούω κάτι σαν air condition να δουλεύει αλλα δεν έχω air condition , περίεργο α?

κρυώνω επίσης αν και κάνει ζέστη , νιώθω στην πλάτη μου μια ρίγη

 

 

 

Ρε μλκ, πες μου αληθεια, απο που ψωνιζεις...

[Apoll]

 

σηκώνει όλο το ΙΚΕΑ αλλά δεν βάζει λεφτά για σπίτι με ασανσέρ!

 

 

Κάτσε ρε σύ. Που να βρει τον ανελκυστήρα σε σπίτι του εξωτερικού όταν το κτήριο είναι κάτω από 5 ορόφους; Ελλάδα το πέρασες. 

 

Και πάλι σε 5 ορόφους κτήριο στην Αγγλία, αυτό δεν θα δουλεύει. Γιατί θα είναι council house του 1960. 

[Str]

Κάτσε ρε σύ. Που να βρει τον ανελκυστήρα σε σπίτι του εξωτερικού όταν το κτήριο είναι κάτω από 5 ορόφους; Ελλάδα το πέρασες. 

 

Και πάλι σε 5 ορόφους κτήριο στην Αγγλία, αυτό δεν θα δουλεύει. Γιατί θα είναι council house του 1960. 

έχω μείνει ΤΟΣΟ πίσω σε διαπολιτισμικές γνώσεις???

που να πας Θεσσαλονίκη ξέρω-γω...

[pinwkolwnies]

Ρε μλκ, πες μου αληθεια, απο που ψωνιζεις...

Θες να τον ψήσω νάρθει μαζί μου στις "Γιορτές του Ποταμού;"

[spirit)earth)aflame]

εμετός κατσαρίδας το άρθρο, μιζέρια.

[MovingShadow]

Η γενιά μας.

 

   Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με "ξένους" που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο. Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας.

 

Τον πρώτο χρόνο στο ΝΗΣΙ ΧΩΡΙΣ ΗΛΙΟ , απο Φλεβάρη μέχρι και Ιουνη , έμενα στο δωμάτιο ενός φίλου , και κοιμομουνα στο πάτωμα....!!!! ΝΑΙ ΣΤΟ ΠΑΤΩΜΑ , ΔΙΟΤΙ οι συγκάτοικοι που είχα στο σπίτι μου , πίνανε μπάφους απο το πρωί μέχρι το βράδυ , και αντί να πετάξουνε αυτους έξω , πετάξανε εμένα που παραπονέθηκα......Ξερεις τι είναι να κοιμάσαι σε πάτωμα , σε μια χώρα τόσο κρύα???

Πάλι καλα που βρέθηκε και αυτός ο φίλος να λέω , γιατί ή θα έπρεπε να πληρώσω 3.000 Λίρες για να μπω σε καινουριο σπίτι professional γιατί δεν παίζανε ΚΑΘΟΛΟΥ student's houses , ή να πάω να μείνω με άλλους 5-6-7 και να μοιράζομαι την κουζίνα. Και αυτόι οι 7 θα ήτανε freshmen , οπότε χειρότερα απο τους μπαφάκηδες...

 

Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα "μετα τη δουλεια". Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα. Και με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης.

 

Τι μου λες ρε παιδί μου , πολύυυυ νόημα......

 

    Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι.

 

Ανέβαινα Bristol με 90 κιλά κάθε φορά. 2 βαλίτσες ρουχα , 1 λουκάνικο στρατιωτικό ΓΕΜΑΤΟ φαγητά , και κάθε φορά παρακαλούσα την Ολυμπιακή να μην με χρεώσει. Και ευτυχώς δεν με χρεώνανε.Απο το Heathrow , μετά λεωφορείο , και 90 Κιλά στην πλάτη , 4 ώρες για Λονδίνο και 2,5 για Bristol.Μαγειρευα σχεδόν κάθε μέρα , και προσπαθούσα να μην παίρνω σαντουιτς απο το πανεπιστήμιο και να κρατηθώ , για να μην χαλάω λεφτά.

 

Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, δεη, νερα, τηλεφωνα. Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο. Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι.

 

Και εμείς εδώ στην Ελλάδα , έχουμε γαμηθεί , και παρολα αυτά δεν έχουμε συμπληρώσει ούτε ένα χρόνο ένσημα , παρόλο τα 30 μας , με την ανασφάλιστη εργασία , και την έργασία του ενός μηνα / σε απολύω , ξανα ενος μηνα/ περνω άλλον/ ξανα ενα μηνα  κλπ κλπ

 

 

    Μιλήσαμε στο σκαιπ με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες. Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα.

 

Και εμεις έχουμε αραιώσει για 2 λόγους : 1) Γιατί και εμείς και ο άλλος έχει πολλά προβλήματα , και δεν γουστάρει να βγει έξω , όντας άνεργος 30αρης χωρίς λεφτά να πάρει τσιγάρα  2) Γιατί παντρευτήκανε , κανανε παιδιά , και δεν έχουνε χρόνο για μας τους μαλακες , έχουνε υποχρεώσεις.

 

Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες. Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη.

 

Αλήθεια? Εγώ μια φορά Χριστούγεννα , και μια φορά Πάσχα και καλοκαιρι , και αυτό με μεγάλη δυσκολία , πολλές φορες έκλεινα τα εισητήρια 3 μήνες πριν για να έρθουνε πιο φθηνά...

 

Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει από τα σεντόνια που κοιμηθηκαμε.

 

 

Πλυντηρια, σκουπισμα, Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε. σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω. Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Και εγινα 30.

 

Πόσο σε λυπάμαι που μπορείς και μένεις μόνος σου , στα 30 σου , ενώ εγώ μένω ακόμα με γονείς , και με ξυπνάει ο ήχος της σκούπας της μάνας μου , μαζί με 5-6 μπινελίκια ....Πόσο σε λυπάμαι που έχεις την ανεξαρτησία σου , και κάνεις δουλειες στο ΔΙΚΟ σου σπίτι. Και πόσο σε λυπάμαι που έχεις meeting , γιατί το μόνο meeting που εχω εγώ είναι με κανα φίλο , όταν πίνουμε κανα καφέ , όπου κλαίμε την μοίρα μας και δεν ξέρουμε τι θα κανουμε για το μέλλον μας , αφου πλεον δεν υπάρχουνε πολλές λύσεις.....

 

Πηγή: www.lifo.gr

 

Τι έχετε να πείτε; Πως νιώσατε διαβάζοντάς τις παραπάνω σειρες;

 

Συγκινήθηκα και πάλι απόψε....

[viper2005]

once an amiable, always an amiable...

 

αυτοι οι ανθρωποι που τα γραφουν αυτα τα μακροσκελη κειμενα...

[Επισκέπτης]

Όσο ανούσιο μου φαίνεται το άρθρο, άλλο τόσο τραγικό θεωρώ ότι κάποιοι (που έχουν μια τεκμηρίωση παραπάνω από τον μέσο όρο) κοντράρονται παθιασμένα με έναν υποθετικό τύπο για το ποιος έζησε χειρότερα την εφηβεία/φοιτητική/εργασιακή ζωή. Καλή η σύγκριση να ξέρουμε που πατάμε αλλά όχι κι έτσι.

 

My 2 dollars

[Toufas]

Συγκινήθηκα και πάλι απόψε....

Σε ενοχλουσε ο μπαφος ενω καπνιζεις?

oh the irony!

[aris1986]

Σε ενοχλουσε ο μπαφος ενω καπνιζεις?

oh the irony!

δεν εχει να λεει. Η καναβουριλα αν δεν κανεις εκεινη την ωρα και συ, σε ενοχλει.

Οπως και οταν τρωω να πεφτει ο καπνος απανω μου απο τον διπλανο μου.