Η αγαπημένη μας κασέτα γίνεται 50 χρόνων σήμερα!

[Thresh]

Μαγνητικό μέσο το βινύλιο;

δεν το ξέρες?

Η τεχνολογια προχωραει μπροστα, αλλα δυστυχως κυριως ως προς την ευχρηστια του μεσου και οχι και προς την ποιοτητα. Αν απο την αρχη δεν γινοταν το λαθος με την χρησιμοποιηση της  συμπιεσης της μουσικης πληροφοριας, θα υπηρχε αυτη την στιγμη ποιοτικοτερο ηχητικα αποτελεσμα. Θα υπηρχαν φυσικα στην αρχη τα προβληματα της αναγκης τεραστιας χωρητικοτητας του μεσου, αλλα συντομα αυτα τα προβληματα θα ειχαν ξεπεραστει σε ικανοποιητικο βαθμο. Αντι αυτου προτιμηθηκε η ευκολη λυση. Μια ευκολη λυση που δικαιωνει τους δημιουργους της ως προς την αποδοχη που ειχε (λογω ευχρηστιας) στην πλειοψηφια του κοσμου, αλλα δεν παυει στην πραγματικοτητα να ειναι μια λυση σε λαθος δρομο.

τα FLAC δεν μας κάνουν?

[silverado]

τα FLAC δεν μας κάνουν?

 

 Οταν εν ετη 2013 ενα καλοστημενο αναλογικο συστημα βινυλιου που ειναι πρωτογονο για την σημερινη τεχνολογια, τσακιζει στο διαβα του οτιδηποτε προσπαθει να σταθει απεναντι του ως προς την ποιοτητα του ηχου του, τοτε αυτο προφανως σημαινει οτι σε αυτον τον τομεα η τεχνολογια εχει χασει εδω και χρονια τον δρομο της.

Καλοδεχουμενα τα FLAC, αλλα ειναι ενα δεντρο σε αυτην την πορεια το δασος δεν το ειδαμε ακομα.

[deesnider]

 

 Οταν εν ετη 2013 ενα καλοστημενο αναλογικο συστημα βινυλιου που ειναι πρωτογονο για την σημερινη τεχνολογια, τσακιζει στο διαβα του οτιδηποτε προσπαθει να σταθει απεναντι του ως προς την ποιοτητα του ηχου του, τοτε αυτο προφανως σημαινει οτι σε αυτον τον τομεα η τεχνολογια εχει χασει εδω και χρονια τον δρομο της.

Καλοδεχουμενα τα FLAC, αλλα ειναι ενα δεντρο σε αυτην την πορεια το δασος δεν το ειδαμε ακομα.

 

 

Η τεχνολογία δε χάνει κανένα δρόμο. Ακολουθεί το δρόμο που τής επιβάλει η αγορά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αδυνατεί να δημιουργήσει «ποιότητα». Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των καταναλωτών, θέτει ως προτεραιότητα την ευκολία και την ευελιξία, αντί για την απόλυτη πιστότητα ήχου, είναι αναμενόμενος ο δρόμος που θα ακολουθήσει η τεχνολογία. Νόμους τής αγοράς ακολουθεί.

 

Ας κάνω και κάποιες διευκρινίσεις σε ορισμένα σημεία αυτών που λες. Προσωπικά, θεωρώ όντως ανώτερη την ποιότητα ήχου που αποδίδει το βινύλιο, αλλά υπό προϋποθέσεις. Για να φτάσουμε δε στο σημείο να λέμε «τσακίζει στο διάβα του», αυτές είναι πολύ αυστηρές και λίγοι είναι σε θέση να τις τηρούν.

 

Ένα πικ απ των €100-150,00 δε μπορεί να «τσακίσει» τίποτα (ο όγκος τής μουσικής πληροφορίας που υπάρχει σε μια καλή αναλογική ηχογράφηση σε βινύλιο, απλώς υπάρχει «εκεί μέσα» και περιμένει το μέσο που θα τον κάνει να φτάσει στον ακροατή. Αυτά που επιτυγχάνουν κάτι τέτοιο, αρχίζουν φλερτάροντας το χιλιάρικο και ανεβαίνουν. Ακόμα δε κι αν έχει κάποιος τέτοιας κατηγορίας πικ απ, δεν πάει πουθενά, αν:

 

1) δε μπορεί να το συνοδεύει με αντίστοιχης ποιότητας - και τιμής... - ενισχυτικά και ηχεία.

 

2) δεν είναι ιδιαιτέρως σχολαστικός με τη μεταχείριση, τον καθαρισμό δίσκων και ακίδας, καθώς και την επιλογή των βινυλίων που αγοράζει.

 

3) δε δώσει σημασία σε «λεπτομέρειες», οι οποίες ακούγονται ...εξωγήινες στους πολλούς (ακόμα και το υλικό πάνω στο οποίο «πατάει» το πικ απ, οι κραδασμοί, τα πιθανά μαγνητικά πεδία από μη «θωρακισμένα» ηχεία, επηρεάζουν δραματικά τον ήχο του).

 

Αν πληρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε ναι, ο ήχος που απολαμβάνει ο ακροατής, είναι αξεπέραστος και δε συγκρίνεται μ' εκείνον κανενός ψηφιακού φορμάτ, απ' όποια συσκευή κι αν αναπαράγεται αυτό.

 

Υπάρχουν όμως κι άλλοι περιορισμοί, όσο αφορά πλέον στο γενικότερο θέμα «ψυχαγωγία μέσω μουσικής», όπου πλέον ο καθένας «ζυγίζει» τις προτεραιότητές του και κάνει - ή δεν κάνει... - τις ανάλογες υποχωρήσεις στο «Α», προκειμένου να κερδίσει το «Β». Το πλέον προφανές; Με το ψηφιακό μέσο, επιλέγεις τα κομμάτια που θέλεις και τη σειρά με την οποία θα τα ακούσεις - επιλογές τις οποίες μπορείς ανά πάσα στιγμή να διαφοροποιήσεις - και ...αράζεις στον καναπέ σου! Με το βινύλιο, έχεις δύο επιλογές: Ή ακούς ολόκληρη την πλευρά τού δίσκου - η οποία μπορεί να περιέχει και κομμάτια που δε θα επέλεγες ν' ακούσεις τη δεδομένη στιγμή -  ή σηκώνεσαι κάθε τρεις και λίγο, προκειμένου να αλλάξεις τραγούδι (και δωσ' του απ' την αρχή καθάρισμα τού καινούργιου δίσκου με το αντιστατικό πανάκι...)

 

Επιστρέφοντας λοιπόν στο δρόμο που ακολουθεί η τεχνολογία στον εν λόγω τομέα και στο κατά πόσο τον έχει χάσει: Ο - καλώς εννοούμενος - «μαζοχισμός», αλλά και οι δαπάνη που περιέγραψα πιο πάνω, τα οποία απαιτούνται για να απολαύσει κανείς τον ήχο τού βινυλίου, δεν περνά καν ως πιθανότητα, απ' το μυαλό τής συντριπτικής πλειοψηφίας των καταναλωτών. Οι κατασκευαστές τεχνολογικών προϊόντων λοιπόν, αν θέλουν να επιβιώσουν, είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν το δρόμο που ακολουθούν σήμερα, ακόμα κι αν αντικειμενικά - με αυστηρά κριτήρια πιστότητας - είναι λανθασμένος.

 

Ακόμα όμως και για τη μειοψηφία, που γουστάρει τον ανώτερο ήχο τού βινυλίου, η τεχνολογία φροντίζει. Δε φαντάζομαι να αναρωτιέται κανείς για το αν είναι πιο «αγγούρι» σε πρακτική εφαρμογή, να φτιάξεις ένα αναλογικό σύστημα που θα παίζει όπως πρέπει, ή ένα ...mp3 player. Ένα σοβαρό αναλογικό σύστημα αναπαραγωγής μουσικής, κάθε άλλο παρά ...τεχνολογικά πρωτόγονο είναι. Το πόση μελέτη απαιτεί η υλοποίησή του, δεν περιγράφεται. Καμία σχέση με το να τυπώσεις κάμποσες χιλιάδες πλακέτες και να βγάλεις στην αγορά ένα κοντέινερ mp3 players. Δεν έχουν σταματήσει όμως να φτιάχνουν σοβαρά αναλογικά μηχανήματα, ακόμα κι αν απευθύνονται σε λίγους.  

[silverado]

Η τεχνολογία δε χάνει κανένα δρόμο. Ακολουθεί το δρόμο που τής επιβάλει η αγορά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αδυνατεί να δημιουργήσει «ποιότητα». Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των καταναλωτών, θέτει ως προτεραιότητα την ευκολία και την ευελιξία, αντί για την απόλυτη πιστότητα ήχου, είναι αναμενόμενος ο δρόμος που θα ακολουθήσει η τεχνολογία. Νόμους τής αγοράς ακολουθεί.

 

Ας κάνω και κάποιες διευκρινίσεις σε ορισμένα σημεία αυτών που λες. Προσωπικά, θεωρώ όντως ανώτερη την ποιότητα ήχου που αποδίδει το βινύλιο, αλλά υπό προϋποθέσεις. Για να φτάσουμε δε στο σημείο να λέμε «τσακίζει στο διάβα του», αυτές είναι πολύ αυστηρές και λίγοι είναι σε θέση να τις τηρούν.

 

Ένα πικ απ των €100-150,00 δε μπορεί να «τσακίσει» τίποτα (ο όγκος τής μουσικής πληροφορίας που υπάρχει σε μια καλή αναλογική ηχογράφηση σε βινύλιο, απλώς υπάρχει «εκεί μέσα» και περιμένει το μέσο που θα τον κάνει να φτάσει στον ακροατή. Αυτά που επιτυγχάνουν κάτι τέτοιο, αρχίζουν φλερτάροντας το χιλιάρικο και ανεβαίνουν. Ακόμα δε κι αν έχει κάποιος τέτοιας κατηγορίας πικ απ, δεν πάει πουθενά, αν:

 

1) δε μπορεί να το συνοδεύει με αντίστοιχης ποιότητας - και τιμής... - ενισχυτικά και ηχεία.

 

2) δεν είναι ιδιαιτέρως σχολαστικός με τη μεταχείριση, τον καθαρισμό δίσκων και ακίδας, καθώς και την επιλογή των βινυλίων που αγοράζει.

 

3) δε δώσει σημασία σε «λεπτομέρειες», οι οποίες ακούγονται ...εξωγήινες στους πολλούς (ακόμα και το υλικό πάνω στο οποίο «πατάει» το πικ απ, οι κραδασμοί, τα πιθανά μαγνητικά πεδία από μη «θωρακισμένα» ηχεία, επηρεάζουν δραματικά τον ήχο του).

 

Αν πληρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε ναι, ο ήχος που απολαμβάνει ο ακροατής, είναι αξεπέραστος και δε συγκρίνεται μ' εκείνον κανενός ψηφιακού φορμάτ, απ' όποια συσκευή κι αν αναπαράγεται αυτό.

 

Υπάρχουν όμως κι άλλοι περιορισμοί, όσο αφορά πλέον στο γενικότερο θέμα «ψυχαγωγία μέσω μουσικής», όπου πλέον ο καθένας «ζυγίζει» τις προτεραιότητές του και κάνει - ή δεν κάνει... - τις ανάλογες υποχωρήσεις στο «Α», προκειμένου να κερδίσει το «Β». Το πλέον προφανές; Με το ψηφιακό μέσο, επιλέγεις τα κομμάτια που θέλεις και τη σειρά με την οποία θα τα ακούσεις - επιλογές τις οποίες μπορείς ανά πάσα στιγμή να διαφοροποιήσεις - και ...αράζεις στον καναπέ σου! Με το βινύλιο, έχεις δύο επιλογές: Ή ακούς ολόκληρη την πλευρά τού δίσκου - η οποία μπορεί να περιέχει και κομμάτια που δε θα επέλεγες ν' ακούσεις τη δεδομένη στιγμή -  ή σηκώνεσαι κάθε τρεις και λίγο, προκειμένου να αλλάξεις τραγούδι (και δωσ' του απ' την αρχή καθάρισμα τού καινούργιου δίσκου με το αντιστατικό πανάκι...)

 

Επιστρέφοντας λοιπόν στο δρόμο που ακολουθεί η τεχνολογία στον εν λόγω τομέα και στο κατά πόσο τον έχει χάσει: Ο - καλώς εννοούμενος - «μαζοχισμός», αλλά και οι δαπάνη που περιέγραψα πιο πάνω, τα οποία απαιτούνται για να απολαύσει κανείς τον ήχο τού βινυλίου, δεν περνά καν ως πιθανότητα, απ' το μυαλό τής συντριπτικής πλειοψηφίας των καταναλωτών. Οι κατασκευαστές τεχνολογικών προϊόντων λοιπόν, αν θέλουν να επιβιώσουν, είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν το δρόμο που ακολουθούν σήμερα, ακόμα κι αν αντικειμενικά - με αυστηρά κριτήρια πιστότητας - είναι λανθασμένος.

 

Ακόμα όμως και για τη μειοψηφία, που γουστάρει τον ανώτερο ήχο τού βινυλίου, η τεχνολογία φροντίζει. Δε φαντάζομαι να αναρωτιέται κανείς για το αν είναι πιο «αγγούρι» σε πρακτική εφαρμογή, να φτιάξεις ένα αναλογικό σύστημα που θα παίζει όπως πρέπει, ή ένα ...mp3 player. Ένα σοβαρό αναλογικό σύστημα αναπαραγωγής μουσικής, κάθε άλλο παρά ...τεχνολογικά πρωτόγονο είναι. Το πόση μελέτη απαιτεί η υλοποίησή του, δεν περιγράφεται. Καμία σχέση με το να τυπώσεις κάμποσες χιλιάδες πλακέτες και να βγάλεις στην αγορά ένα κοντέινερ mp3 players. Δεν έχουν σταματήσει όμως να φτιάχνουν σοβαρά αναλογικά μηχανήματα, ακόμα κι αν απευθύνονται σε λίγους.  

 

Η τεχνολογια χανει τον δρομο της γιατι ειναι συνηθως στα χερια ανθρωπων που μονη τους επιδιωξη ειναι η αλογιστη κερδοφορια. Οταν αυτοι οι ανθρωποι καταφερουν κατι ταμπουρωνονται πισω απο αυτο και εμποδιζουν συστηματικα καθετι νεο και καλυτερο απο αυτο που ηδη αυτοι διαθετουν για να μην χασουν τα κεκτημενα τους. Ποσες αξιες νεες τεχνολογιες μειναν στα χαρτια μονο και μονο γιατι με τις παλιες η κερδοφορια συγκεκριμενων εταιριων ειναι στα υψη.

 Δεν θελουν να ακολουθουν το δρομο που τους επιβαλλει η αγορα, αλλα προσπαθουν να φτιαξουν τον δικο τους δρομο, δεν νοιαζονται για τα πραγματικα θελω του καταναλωτη, αλλα εναι ενα βημα μπρος δημιουργωντας υπαρκτες ή ανυπαρκτες αναγκες ,αυτο ετσι και αλλιως δεν εχει καμμια σημασια το μαρκετινγκ, η πλυση εγκεφαλου, ο εμφυτος μιμητισμος θα κανουν σωστα για αλλη μια φορα την δουλεια τους . 

 

Η μαζικη παραγωγη ριχνει και το κοστος του προιοντος. Ειναι ενας βασικος παραγοντας που κρινει αν μια τεχνολογια θα ειναι για τους λιγους ή τους πολλους. Στην αρχη οταν βγηκε το CD σιγουρα θα θυμασαι τις τιμες που ειχαν οι τα CD Player και τα δισκακια εγγραφης, ποση τεραστια διαφημιστικη καμπανια επεσε για να μας πεισουν για τον κρυσταλλινο ηχο, την τελειοτητα της αναπαραγωγης, τις ασυγκριτες ευκολιες του μεσου. Οταν η μουσικη βιομηχανια στηριξε το νεο μεσο με ολες τις δυναμεις εις βαρος του αναλογικου ηχου ειναι αδικο να λες το καλο αναλογικο συστημα ειναι για τους λιγους. Για τους λιγους ηθελαν να μεινει, τιποτα παραπανω τιποτα λιγοτερο. 

[deesnider]

Η τεχνολογια χανει τον δρομο της γιατι ειναι συνηθως στα χερια ανθρωπων που μονη τους επιδιωξη ειναι η αλογιστη κερδοφορια. Οταν αυτοι οι ανθρωποι καταφερουν κατι ταμπουρωνονται πισω απο αυτο και εμποδιζουν συστηματικα καθετι νεο και καλυτερο απο αυτο που ηδη αυτοι διαθετουν για να μην χασουν τα κεκτημενα τους. Ποσες αξιες νεες τεχνολογιες μειναν στα χαρτια μονο και μονο γιατι με τις παλιες η κερδοφορια συγκεκριμενων εταιριων ειναι στα υψη.

 Δεν θελουν να ακολουθουν το δρομο που τους επιβαλλει η αγορα, αλλα προσπαθουν να φτιαξουν τον δικο τους δρομο, δεν νοιαζονται για τα πραγματικα θελω του καταναλωτη, αλλα εναι ενα βημα μπρος δημιουργωντας υπαρκτες ή ανυπαρκτες αναγκες ,αυτο ετσι και αλλιως δεν εχει καμμια σημασια το μαρκετινγκ, η πλυση εγκεφαλου, ο εμφυτος μιμητισμος θα κανουν σωστα για αλλη μια φορα την δουλεια τους . 

 

 

 

Βλέπεις τα πράγματα από τη ρομαντική τους πλευρά. Σαφώς και δεν είναι κακό αυτό, απλώς εγώ επιλέγω να τα βλέπω από τη ρεαλιστική. Όταν μιλάμε για εταιρείες, το πρώτο ζητούμενο είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κερδοφορία, όχι η συντήρηση αναμνήσεων. Ο όρος «αλόγιστη» - για να μην αναφερθώ στον απόλυτο παραλογισμό τής χρήσης τού όρου ...αισχροκέρδεια(!) αναφορικά με εταιρείες κατασκευής gadget, λες και μιλάμε για τρόφιμα, ή είδη με τα οποία δε μπορεί να ζήσει κάποιος... - δε, είναι κατά τη γνώμη μου εντελώς αδόκιμος. Δεν υποχρεώνουν κανέναν να αγοράσει τα προϊόντα τους. Οι καταναλωτές επιλέγουν ή όχι να τα αγοράσουν, εφόσον κρίνουν ότι εξυπηρετούν κάποιες ανάγκες τους, ή ακόμα και κάποιες απλές επιθυμίες τους.

 

Το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα καταναλωτών, είναι επιρρεπής στη διαφήμιση και δέχεται τις ανάγκες που υποτίθεται ότι τής δημιουργούν, δεν είναι ευθύνη των εταιρειών, ούτε μπορεί να τους καταλογιστεί ως κατηγορία. Αυτές βλέπουν ένα υποψήφιο αγοραστικό κοινό, το οποίο πιθανώς θα απορροφήσει το προϊόν ή την ιδέα τους και επιδιώκουν το πλέον λογικό και αναμενόμενο: Να είναι όσο το δυνατόν περισσότεροι, αυτοί που τελικώς θα αγοράσουν, είτε το επιτύχουν μέσω διαφήμισης, είτε μέσω παρουσίασης έστω και «δήθεν» επαναστατικών προϊόντων και υπηρεσιών. Αν δεν κάνουν έτσι, θα κλείσουν. Εσύ βέβαια, μπορεί να πεις «και τι με νοιάζει εμένα; ας κλείσουν!», έλα όμως που νοιάζει εκείνες!

 

Τελικώς δε, όσο κι αν σού είναι δύσκολο να το δεχθείς, η αγορά είναι αυτή που ορίζει το δρόμο που θα ακολουθήσουν (ακριβολογώντας, η πλειοψηφία τού αγοραστικού κοινού). Το αγοραστικό κοινό, υποτίθεται ότι απαρτίζεται από σκεπτόμενους ανθρώπους, με ικανότητα κρίσης και αξιολόγησης τού κάθε προϊόντος, σύμφωνα με τις προσωπικές ανάγκες και επιθυμίες τού καθενός. Από τη στιγμή λοιπόν που αποφασίζει ότι θέλει να αγοράσει αυτό που η εκάστοτε εταιρεία διαθέτει προς πώληση, η εταιρεία θα ήταν τουλάχιστον ηλίθια αν δεν το παρήγαγε και δεν το διέθετε στην αγορά. Αν εγώ π.χ., καταφέρω να περάσω σε κάποιον ως είδος που αξίζει να το έχει, τα ...αποτσίγαρα στο τασάκι μου, γιατί να διστάσω να τα πουλήσω; Δεν τού κόλλησα πιστόλι στον κρόταφο για να τον αναγκάσω να τα αγοράσει. Ακραίο και σαφώς μη ρεαλιστικό παράδειγμα, αλλά αυτά είναι συνήθως τα πιο παραστατικά.

 

Ορίστε κι ένα ρεαλιστικό: Τα smartphones και τα tablets, πουλιούνται σα ζεστό ψωμί. Εγώ όμως - μαζί με λίγους ακόμα που απαρτίζουμε τη μειοψηφία - ούτε αγόρασα, ούτε θα αγοράσω ποτέ. Τα είδα σαν ιδέα, σα νέα προϊόντα, βομβαρδίστηκα από τη διαφημιστική προώθησή τους όπως όλοι, θεώρησα ότι δε μού προσφέρουν κάτι το οποίο χρειάζομαι και τους γύρισα την πλάτη. Πρόκειται για αυτό που έλεγα περί ικανότητας κρίσης και αξιολόγησης, βάσει προσωπικών αναγκών και επιθυμιών. Ούτε καν ασχολούμαι με το τι νέο παρουσιάζεται στο χώρο αυτό. Εφόσον όμως ανήκω στη μειοψηφία, η επιλογή μου να μην αγοράσω τα συγκεκριμένα προϊόντα, δεν κάνει τους κατασκευαστές τους να ιδρώσουν, ούτε να σκεφτούν να τα αποσύρουν από την αγορά. Αν όμως αυτή ήταν η επιλογή τής πλειοψηφίας, αν οι πολλοί είχαν αποφασίσει ότι δε χρειάζονται τις εν λόγω συσκευές, φαντάζεσαι ότι θα υπήρχαν στα μαγαζιά, στις ποσότητες που υπάρχουν και με τόσα πολλά σημεία διάθεσής τους;

 

Όσο για το ποια είναι τα «πραγματικά θέλω» των καταναλωτών, δεν το ξέρεις ούτε εσύ, ούτε εγώ, για έναν πολύ απλό λόγο: Διότι δεν είναι κοινά για όλους, αλλά ο καθένας έχει τα δικά του. Μεταξύ αυτών π.χ. που αγοράζουν smartphones και tablets, σαφώς υπάρχουν και αρκετοί που τα αγοράζουν διότι είναι «μόδα». Σίγουρα όμως, υπάρχουν πάρα πολλοί που όντως τα χρειάζονται, των οποίων η δουλειά διευκολύνεται με τη χρήση τους. Αν κάποιοι δέχονται την πλύση εγκεφάλου που τους γίνεται, λειτουργούν βάσει μιμητισμού και αγοράζουν πράγματα που δε χρειάζονται πραγματικά, συγνώμη αλλά δε θα κατηγορήσω τις εταιρείες γι' αυτό. Το απόλυτο κενό μέσα στο κρανίο τους φταίει, όχι οι εταιρείες.

 

 

 

Η μαζικη παραγωγη ριχνει και το κοστος του προιοντος. Ειναι ενας βασικος παραγοντας που κρινει αν μια τεχνολογια θα ειναι για τους λιγους ή τους πολλους. Στην αρχη οταν βγηκε το CD σιγουρα θα θυμασαι τις τιμες που ειχαν οι τα CD Player και τα δισκακια εγγραφης, ποση τεραστια διαφημιστικη καμπανια επεσε για να μας πεισουν για τον κρυσταλλινο ηχο, την τελειοτητα της αναπαραγωγης, τις ασυγκριτες ευκολιες του μεσου.

 

 

 

 

Παράδειγμα: Αν δεν είχε παρουσιαστεί, προωθηθεί και φτάσει να είναι προσιτό το CD - και στη συνέχεια τα ακόμα ανθεκτικότερα, μικρότερα, πιο ευέλικτα και μεγαλύτερης χωρητικότητας μέσα - μουσική στο αυτοκίνητο πως θα ακούγαμε; Θα περιοριζόμαστε στις επιλογές και το γούστο τού «τάδε - FM», ή θα παίρναμε αγκαλιά κανένα ...αντικραδασμικό πικ απ με μπαταρίες; Οι ευκολίες των νέων μέσων, όχι μόνο είναι αδιαμφισβήτητες, αλλά υπό ορισμένες συνθήκες, όπως αυτές τού παραδείγματος με το αυτοκίνητο, αποτελούν μονόδρομο.

 

Άλλο: Εγώ π.χ., είχα πάνω από 40 χιλιάδες βινύλια και CD, πριν φύγω από την Ελλάδα. Όσο ήμουν εκεί, από αυτά άκουγα μουσική, σχεδόν αποκλειστικά. Όταν έφυγα όμως, ούτε αυτά να πάρω μαζί μου μπορούσα, ούτε φυσικά τα μηχανήματα αναπαραγωγής τους. Εκτός τού ότι θα πλήρωνα μια περιουσία σε μεταφορικά, ο χώρος μου εδώ δεν ενδείκνυται για το στήσιμο και τη χρήση τους. Οπότε, πριν τα πουλήσω, πέρασα όλα τα CD στους σκληρούς, κράτησα λίστα με τα βινύλια προκειμένου να ψάξω και να τα κατεβάσω και πλέον ακούω μουσική, αποκλειστικά από mp3 μέσω του υπολογιστή. Λες να μην ξέρω, ή να μην καταλαβαίνω ότι δεν ακούω στην ποιότητα που άκουγα τότε; Φυσικά και το καταλαβαίνω. Δεν έχω όμως άλλο τρόπο. 

 

 

 

Οταν η μουσικη βιομηχανια στηριξε το νεο μεσο με ολες τις δυναμεις εις βαρος του αναλογικου ηχου ειναι αδικο να λες το καλο αναλογικο συστημα ειναι για τους λιγους. Για τους λιγους ηθελαν να μεινει, τιποτα παραπανω τιποτα λιγοτερο.

 

 

 

 

Το καλό αναλογικό σύστημα, είτε το θεωρείς άδικο, είτε δίκαιο, είναι όντως για λίγους και όχι μόνο λόγω κόστους. Σαφώς και παίζει ρόλο το κόστος, αλλά αν μιλάμε για αναλογικά μηχανήματα, τόσο μαζικοποιημένης παραγωγής όσο τα ψηφιακά, μιλάμε για κουβαδάκια - σαν κάτι ...πλαστικά(!) πικ απ τής sony και τής technics με fixed κεφαλή/βελόνα, τα οποία στα μαγαζιά που δούλευα στην Ελλάδα, τα πουλούσαμε ...€30,00! - τα οποία παίζουν επιεικώς άθλια. Όσο μαζική και να γίνει η παραγωγή των αναλογικών μηχανημάτων, πάντα θα έχει υψηλό κόστος - εφόσον η επιδίωξη είναι το να κατασκευαστεί μηχάνημα αξιώσεων - το οποίο καλώς ή κακώς, δε θα αφορά τους πολλούς.

 

Όπως είπα όμως, το κόστος είναι μόνο η μία πλευρά τού νομίσματος. Η άλλη - εξίσου, αν όχι περισσότερο σημαντική - είναι ότι οι πολλοί, δεν έχουν ούτε τη διάθεση, ούτε την υπομονή, να δείξουν τη σχολαστικότητα που απαιτεί η χρήση των αναλογικών συστημάτων υψηλής πιστότητας.

 

Ο πατέρας μου π.χ., είναι λάτρης της κλασσικής μουσικής, έχει αποκτήσει απίστευτες γνώσεις γύρω απ' αυτή, συλλέγει δίσκους βινυλίου από τα 22 του χρόνια και μέχρι σήμερα, στα 73 του, ακούει από αυτούς τους δίσκους. Αν τραβήξεις στη τύχη έναν από τους χιλιάδες τής δισκοθήκης του - ακόμα κι αν είναι ένας από τους πρώτους που απέκτησε - θα δεις το πρόσωπό σου στην επιφάνειά του, πιο καθαρά απ' όσο θα το έβλεπες σε καθρέφτη. Αν ακούσεις αυτό το δίσκο των 50 ετών - ο οποίος έχει παίξει άπειρες φορές, αλλά μόνο στα δικά του χέρια και στα δικά του μηχανήματα - δε θα διακρίνεις ούτε «τσικ» το οποίο θα διακόψει τη μουσική. Όσο για την πιστότητα, θα μαζεύεις το σαγόνι σου απ' το πάτωμα. Εκείνος όμως είναι μανιακός με τα πράγματά του. Δεν έχει τίποτα στην κατοχή του, το οποίο να μην είναι σε άριστη κατάσταση, ακόμα κι αν το έχει και το χρησιμοποιεί για δεκαετίες. Από το αυτοκίνητό του (το πρώτο το κράτησε 24 χρόνια και το δεύτερο - που έχει και τώρα - έχει ήδη κλείσει τα 17), μέχρι το κυνηγετικό όπλο του και τους δίσκους του. 

 

Οι πολλοί όμως, θέτουν ως προτεραιότητα την ευκολία τους. Αυτό βλέπουν οι εταιρείες και παρουσιάζουν λύσεις που ικανοποιούν αυτήν ακριβώς την επιθυμία - ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, την ανάγκη - των πολλών. Απλά πράγματα!

 

 

[graphist83]

Φιλε μου, τι ηλικια εχεις εαν επιτρέπεται? Ακουγα και εγω φανατικα σε κασετα τις περιπετειες του Ιπποτη της Άσφαλτου. Μια  5 ετια πιο πριν και την ιστορια Η Λαίδη και ο Αλήτης σε βινυλιο 45 αρι με πικαπ φορητο AKAI...... Τι ωραιες εποχες...

Πω θυμαμαι κασετες με best of απο metal που γραφαμε τοτε,

Αλλα το καλυτερο απο ολα ηταν που ακουγα τις περιπετειες του Ιπποτη της ασφαλτου απο κασετα οταν ημουν πιτσιρικας

Χχαχα ενταξει το καταλαβα

 

http://www.youtube.com/watch?v=xrHMClObYcs

 

 

[graphist83]

Η τεχνολογία δε χάνει κανένα δρόμο. Ακολουθεί το δρόμο που τής επιβάλει η αγορά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αδυνατεί να δημιουργήσει «ποιότητα». Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των καταναλωτών, θέτει ως προτεραιότητα την ευκολία και την ευελιξία, αντί για την απόλυτη πιστότητα ήχου, είναι αναμενόμενος ο δρόμος που θα ακολουθήσει η τεχνολογία. Νόμους τής αγοράς ακολουθεί.

 

Ας κάνω και κάποιες διευκρινίσεις σε ορισμένα σημεία αυτών που λες. Προσωπικά, θεωρώ όντως ανώτερη την ποιότητα ήχου που αποδίδει το βινύλιο, αλλά υπό προϋποθέσεις. Για να φτάσουμε δε στο σημείο να λέμε «τσακίζει στο διάβα του», αυτές είναι πολύ αυστηρές και λίγοι είναι σε θέση να τις τηρούν.

 

Ένα πικ απ των €100-150,00 δε μπορεί να «τσακίσει» τίποτα (ο όγκος τής μουσικής πληροφορίας που υπάρχει σε μια καλή αναλογική ηχογράφηση σε βινύλιο, απλώς υπάρχει «εκεί μέσα» και περιμένει το μέσο που θα τον κάνει να φτάσει στον ακροατή. Αυτά που επιτυγχάνουν κάτι τέτοιο, αρχίζουν φλερτάροντας το χιλιάρικο και ανεβαίνουν. Ακόμα δε κι αν έχει κάποιος τέτοιας κατηγορίας πικ απ, δεν πάει πουθενά, αν:

 

1) δε μπορεί να το συνοδεύει με αντίστοιχης ποιότητας - και τιμής... - ενισχυτικά και ηχεία.

 

2) δεν είναι ιδιαιτέρως σχολαστικός με τη μεταχείριση, τον καθαρισμό δίσκων και ακίδας, καθώς και την επιλογή των βινυλίων που αγοράζει.

 

3) δε δώσει σημασία σε «λεπτομέρειες», οι οποίες ακούγονται ...εξωγήινες στους πολλούς (ακόμα και το υλικό πάνω στο οποίο «πατάει» το πικ απ, οι κραδασμοί, τα πιθανά μαγνητικά πεδία από μη «θωρακισμένα» ηχεία, επηρεάζουν δραματικά τον ήχο του).

 

Αν πληρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε ναι, ο ήχος που απολαμβάνει ο ακροατής, είναι αξεπέραστος και δε συγκρίνεται μ' εκείνον κανενός ψηφιακού φορμάτ, απ' όποια συσκευή κι αν αναπαράγεται αυτό.

 

Υπάρχουν όμως κι άλλοι περιορισμοί, όσο αφορά πλέον στο γενικότερο θέμα «ψυχαγωγία μέσω μουσικής», όπου πλέον ο καθένας «ζυγίζει» τις προτεραιότητές του και κάνει - ή δεν κάνει... - τις ανάλογες υποχωρήσεις στο «Α», προκειμένου να κερδίσει το «Β». Το πλέον προφανές; Με το ψηφιακό μέσο, επιλέγεις τα κομμάτια που θέλεις και τη σειρά με την οποία θα τα ακούσεις - επιλογές τις οποίες μπορείς ανά πάσα στιγμή να διαφοροποιήσεις - και ...αράζεις στον καναπέ σου! Με το βινύλιο, έχεις δύο επιλογές: Ή ακούς ολόκληρη την πλευρά τού δίσκου - η οποία μπορεί να περιέχει και κομμάτια που δε θα επέλεγες ν' ακούσεις τη δεδομένη στιγμή -  ή σηκώνεσαι κάθε τρεις και λίγο, προκειμένου να αλλάξεις τραγούδι (και δωσ' του απ' την αρχή καθάρισμα τού καινούργιου δίσκου με το αντιστατικό πανάκι...)

 

Επιστρέφοντας λοιπόν στο δρόμο που ακολουθεί η τεχνολογία στον εν λόγω τομέα και στο κατά πόσο τον έχει χάσει: Ο - καλώς εννοούμενος - «μαζοχισμός», αλλά και οι δαπάνη που περιέγραψα πιο πάνω, τα οποία απαιτούνται για να απολαύσει κανείς τον ήχο τού βινυλίου, δεν περνά καν ως πιθανότητα, απ' το μυαλό τής συντριπτικής πλειοψηφίας των καταναλωτών. Οι κατασκευαστές τεχνολογικών προϊόντων λοιπόν, αν θέλουν να επιβιώσουν, είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν το δρόμο που ακολουθούν σήμερα, ακόμα κι αν αντικειμενικά - με αυστηρά κριτήρια πιστότητας - είναι λανθασμένος.

 

Ακόμα όμως και για τη μειοψηφία, που γουστάρει τον ανώτερο ήχο τού βινυλίου, η τεχνολογία φροντίζει. Δε φαντάζομαι να αναρωτιέται κανείς για το αν είναι πιο «αγγούρι» σε πρακτική εφαρμογή, να φτιάξεις ένα αναλογικό σύστημα που θα παίζει όπως πρέπει, ή ένα ...mp3 player. Ένα σοβαρό αναλογικό σύστημα αναπαραγωγής μουσικής, κάθε άλλο παρά ...τεχνολογικά πρωτόγονο είναι. Το πόση μελέτη απαιτεί η υλοποίησή του, δεν περιγράφεται. Καμία σχέση με το να τυπώσεις κάμποσες χιλιάδες πλακέτες και να βγάλεις στην αγορά ένα κοντέινερ mp3 players. Δεν έχουν σταματήσει όμως να φτιάχνουν σοβαρά αναλογικά μηχανήματα, ακόμα κι αν απευθύνονται σε λίγους.  

Πως φαινεται αμέσως οτι εισαι της εποχης που μεγάλωσε αναλογικά και ανδρώθηκε ψηφιακά. Αυτα που περιγράφεις ειναι ξενα και εξωτικά για πολλους. Και θλίβομαι που δεν τα εχουν νιώσει. Το να συνδυάζεις το πάθος για την μουσική και την υπερπιστοτητα σαν ιδεολογία. 

[graphist83]

Δε διαφωνώ, το είπα κι εγώ. Απλώς τόνισα ότι, υπό προϋποθέσεις, μπορούσες να πάρεις αξιοπρεπέστατο ήχο από κασέτα.

 

 

Έλα τώρα! Μιλάμε για mp3, πού σημαίνει άγριο «ψαλίδι» σε μουσική «πληροφορία». Αν ακούσεις το ίδιο κομμάτι σε mp3 και σε ασυμπίεστο, σε σοβαρό ηχοσύστημα, θα κλάψεις με μαύρο δάκρυ! Εκεί είναι που θα νιώσεις στο πετσί σου, τι θα πει «διαφορά».Το mp3 είναι για να ακούγεται από pc-speakers και κινητά τηλέφωνα, πού δεν αναδεικνύουν τις ατέλειές του. Γι' αυτό και μας εντυπωσιάζει. Στα 320 kbps κάτι παλεύεται, αλλιώς, είναι γτπκ σαν πρωτόκολλο συμπίεσης.

 

(Μη νομίζεις! Από mp3 ακούω κι εγώ πλέον μουσική, αλλά λόγω ανάγκης, όχι διότι το επέλεξα για την ποιότητά του...) 

Ετσι ακριβως. Πχ ποιος εχει ακούσει καλογραμενη κασσετα (αγορασμενη) σε κάποιο Nakamichi ZX-7 η εστω ατο Pioneer CT-520 με Martin Logan Aerious και ψυχη απο McIntosh 2505.... (ευτυχώς εχω κρατήσει μερικα απο αυτα.....)

[graphist83]

Πρέπει να ειμαι απο τους λιγους, αρχες του 90 που οταν ειχαν βγει τα cd o καλυτερος τροπος για να γραψεις δεν ηταν μονο η κασσέτα αλλά και τα βίντεο hifi. Tοτε ειχανε πέσει καπως η τιμή τους και με μιά 3-4ωρη vhs είχες ποιότητα εγγραφης πολύ κοντά σε ποιότητα cd. Ας ηταν καλα τοτε το περιοδικο ΗΧΟΣ, ήμουν φανατικός του και μας ξεστράβωνε σε πολλά θέματα. Τωρα απολαμβάνω πολλά τετοια τραγούδια που τα ειχα γράψει σε βιντεο hifi και τωρα ειναι flac ή ape

Μάλλον προσπέρασες τα minι disk.... O προκάτοχος του mp3 (AMTRAK)

[graphist83]

Άραγε αυτά τα tape decks που βάζετε εσείς οι από πάνω, δεν έπασχαν καθόλου από το φαινόμενο του ανάποδου ήχου της άλλη πλευράς (εκεί να δεις σατανιές )

Το λεγομενο crosstalk...... Αρε τι μου θυμησες..

[phanispal]

Ω ρε φτυάρι..

[graphist83]

E Και λοιπόν, Λες να άλλαξαν απόψεις??

[Thresh]

Use the EDIT Luke...

[Mnilioy]

Ή όπως λέγονται στα ελληνικά

1.κασέτα

2.κασέτα

3.κασέτα

[DrStein]