Ανθρωπισμός και αγάπη στη ζωή...

[nikos-thess]

Λοιπόν καταρχάς μη γελάτε, δεν πρόκειτε για τρολλάρισμα ή κάτι τέτοιο...

Θέλω λίγο να μου πείτε τη γνώμη/άποψη  σας για ένα ζήτημα που με απασχολεί...

 

Βλέπω τον τελευταίο καιρό γύρω μου εκτός από ευχάριστα πράγματα να συμβαίνουν και τραγικά και δυσάρεστα γεγονότα όπως θάνατοι, προβλήματα πάσης φύσεως: οικονομικά, κοινωνικά, οικογενειακά και έχω πλέον συνειδητοποιήσει και καταλήξει στο ότι η ζωή είναι εξαιρετικά σκληρή και ωμή, γιατί όλα ανατρέπονται εκεί που δεν το περιμένεις και που πιθανόν να μην ευθύνεσαι αποκλειστικά εσύ...

 

Τώρα θα μου πείτε οκ αυτό το ξέραμε...

 

Δεν μπορώ να καταλάβω όμως με αυτό το δεδομένο, γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουμε να θεωρούμε  την αγάπη και την ευτυχία ως τη μέγιστη ευχή...

Από τη στιγμή που όλοι οι άνθρωποι θα περάσουμε κάποια στιγμή το κατώφλι του θανάτου, δυστυχώς γιατί αυτό είναι η μοίρα όλων των ανθρώπων δεν νομίζω ότι υφίσταται τέτοια "ευχή"... Με το ίδιο πράγμα ως δεδομένο βέβαια γεννιούνται και εκατομμύρια ακόμα ερωτήματα...

 

Δεν νομίζω η απάντηση λοιπόν σε αυτό το ερώτημα να είναι γιατί έτσι αισθάνονται και έτσι νιώθουν μεταξύ τους... Πλέον έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αν δεν είμαστε ψυχροί όπως η ζωή αρμόζει την πατάμε... Ίσως αυτό να είναι και αμαρτία για τον άνθρωπο...

 

 

Δεν έχω καμία σχέση με κατάθλιψη και ιστορίες.

Αν δεν έχετε να πείτε κάτι ουσιαστικό που να χρήζει συζήτηση για το θέμα παρακαλώ μην ποστάρετε καν. Θα δω πώς θα εξελιχθεί και αν είναι μπορεί να ζητήσω να κλειδωθεί.

[NikosKallithea]

Μάλλον εχεις κατάθλιψη (χωρίς πλάκα)

 

 

Οι ευχές αυτές είναι και για αυτές τις στιγμές ζούμε, για την αγάπη και την ευτυχία !!!

[mikelamar]

Δε θα πω πολλά γιατί θα μιλάμε μέχρι δευτερας παρουςιας.

 

 

Όλα αυτά που εσυ τώρα συνειδητοποιήσες συμβαίνουν απο καταβολής κόσμου.

 

Προσπάθησε να επιβιώσεις χωρίς να χάσεις την ανθρωπιά σου

 

Τέλος αν σκέφτεσαι την αυτοκτονία υπάρχει το e-psychology

 

Sent from my iPhone using Insomnia

Και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

 

 

Το εννοώ

 

Sent from my iPhone using Insomnia

[pappous_soulis]

Δεν μπορώ να καταλάβω όμως με αυτό το δεδομένο, γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουμε να θεωρούμε  την αγάπη και την ευτυχία ως τη μέγιστη ευχή...

Από τη στιγμή που όλοι οι άνθρωποι θα περάσουμε κάποια στιγμή το κατώφλι του θανάτου, δυστυχώς γιατί αυτό είναι η μοίρα όλων των ανθρώπων δεν νομίζω ότι υφίσταται τέτοια "ευχή"...

Όταν θες να πας βόλτα κάπου, αν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε αμάξι, λεωφορείο, μετρό, κτλ, δε θα διαλέξεις αυτό που κάνει πιο ευχάριστη τη διαδρομή σου; Κι αν δε μπορείς να διαλέξεις, δε θα'θελες να μπορούσες;

[akpe]

Αυτό ακριβώς παππού. Το θέμα δεν είναι ό,τι αργά ή γρήγορα θα έρθουμε αντιμέτωποι με όλα τα προβλήματα που αναφέρθηκαν. Αυτό είναι σίγουρο. Το θέμα είναι αν η ζωή μας μέχρι τότε (αναφέρομαι για παράδειγμα, στο θάνατο) θα μας έχει προσφέρει αγάπη και ευτυχία. Και ναι, αυτό είναι δική μας επιλογή και όχι τόσο των άλλων. Όσοι έχουμε την τύχη δηλαδή και ζουμε σε μια αχμ, φυσιολογική χώρα.

Γιατί αν περάσεις όλη σου τη ζωή σκεφτόμενος τα μελλοντικά ή μη αρνητικά, το έχασες το παιχνίδι, δεν θα μπορέσεις να απολαύσεις ποτέ σου τίποτε. Γιατί να το κάνεις αυτό;

Να μαντέψω, είσαι κοντά στα πρώτα -άντα, έτσι;

[nikos-thess]

Όταν θες να πας βόλτα κάπου, αν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε αμάξι, λεωφορείο, μετρό, κτλ, δε θα διαλέξεις αυτό που κάνει πιο ευχάριστη τη διαδρομή σου; Κι αν δε μπορείς να διαλέξεις, δε θα'θελες να μπορούσες;

 

Ναι ισχύει αλλά αν ήξερα ότι η διαδρομή θα είναι ο γκρεμός, δεν θα με ένοιαζε ιδιαίτερα.

 

Σίγουρα στους συνταξιδιώτες μου πάντως δεν θα μπορούσα να πω καλό ταξίδι... Βέβαια αν για ταξίδι εννοούμε τη διαδρομή και όχι τον τελικό προορισμό, μάλλον αλλάζει το πράγμα.

[akpe]

Ακριβώς επειδή στο τέλος της διαδρομής συναντάμε γκρεμό, θα έπρεπε να μας νοιάζει πως ακριβώς θα περάσουμε αυτή τη διαδρομή. Ο τελικός προορισμός δεν αλλάζει, είναι η μοναδική «σταθερά» που μας συνδέει με όλα τα έμβια όντα οπότε για εμένα δεν θα έπρεπε καν να υπάρχει στην εξίσωση. Αυτό που αλλάζει είναι η διαδρομή, η οποία σίγουρα δεν φτάνει στο τέλος της όποτε εμείς νομίζουμε (όπως συμβαίνει στην κρίση μέσης ηλικίας ή πιο νωρίς αν υπάρχουν σοβαρά θέματα όπως π.χ. αποτυχίες, αδιέξοδα, απώλεια δικών μας ανθρώπων) αλλά πολύ αργότερα. Πάρα πολύ αργότερα.

[nikos-thess]

Αυτό ακριβώς παππού. Το θέμα δεν είναι ό,τι αργά ή γρήγορα θα έρθουμε αντιμέτωποι με όλα τα προβλήματα που αναφέρθηκαν. Αυτό είναι σίγουρο. Το θέμα είναι αν η ζωή μας μέχρι τότε (αναφέρομαι για παράδειγμα, στο θάνατο) θα μας έχει προσφέρει αγάπη και ευτυχία. Και ναι, αυτό είναι δική μας επιλογή και όχι τόσο των άλλων. Όσοι έχουμε την τύχη δηλαδή και ζουμε σε μια αχμ, φυσιολογική χώρα.

 

 

 

Συμφωνώ. Αν και δεν είναι επιλογή ενός ανθρώπου να έχει αγάπη και ευτυχία, προσωπικά τα έχω και τα 2... Τι να πούνε όμως τα παιδάκια της Αφρικής ή ένα παιδάκι που γεννήθηκε με λευχαιμία και έχει ελάχιστο χρόνο ζωής ή ένας που θα χρειαστεί να καθηλωθεί σε ένα καροτσάκι από λάθος άλλων η τόσοι και τόσοι άλλοι...

 

 

Γιατί αν περάσεις όλη σου τη ζωή σκεφτόμενος τα μελλοντικά ή μη αρνητικά, το έχασες το παιχνίδι, δεν θα μπορέσεις να απολαύσεις ποτέ σου τίποτε. Γιατί να το κάνεις αυτό;

 

Να μαντέψω, είσαι κοντά στα πρώτα -άντα, έτσι;

Ναι είμαι κοντά εκεί. Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος με τις παρέες μου και τους δικούς μου ανθρώπους γύρω μου... Ούτε ψυχολογικά έχω ούτε τέτοιες βλακείες...

Έχω αναθεωρήσει πολλά με αυτά που βλέπω γύρω μου μεγαλώνοντας. Παλιότερα ήμουν υπεροβολικά ευαίσθητος. Και τώρα γενικά είμαι, απλά έχω αρχίσει να βλέπω τα πράγματα σαφώς πιο ψυχρά γιατί έτσι νομίζω πρέπει να είσαι στη ζωή. Έχω αρχίσει να βλέπω ψυχρά τα πραγματα ακόμα και για δικούς μου ανθρώπους... Που παλιότερα και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος μπορεί να πάθει κακό στεναχωριόμουν...

 

Ακριβώς επειδή στο τέλος της διαδρομής συναντάμε γκρεμό, θα έπρεπε να μας νοιάζει πως ακριβώς θα περάσουμε αυτή τη διαδρομή. Ο τελικός προορισμός δεν αλλάζει, είναι η μοναδική «σταθερά» που μας συνδέει με όλα τα έμβια όντα. Αυτό που αλλάζει είναι η διαδρομή όπως είπες, και σίγουρα δεν φτάνει στο τέλος της όποτε εμείς νομίζουμε (όπως συμβαίνει στην κρίση μέσης ηλικίας) αλλά πολύ αργότερα. Πάρα πολύ αργότερα.

 

Γιατί θα πρέπει να μας νοιάζει αυτό όμως;; Αφού ο προορισμός ξέρουμε ποιος θα είναι... Δεν είναι λίγο γελοίο/παράλογο να ξέρεις που πας αλλά να είσαι στον κόσμο σου;;

[pappous_soulis]

Έχω αναθεωρήσει πολλά με αυτά που βλέπω γύρω μου μεγαλώνοντας. Παλιότερα ήμουν υπεροβολικά ευαίσθητος. Και τώρα γενικά είμαι, απλά έχω αρχίσει να βλέπω τα πράγματα σαφώς πιο ψυχρά γιατί έτσι νομίζω πρέπει να είσαι στη ζωή. Έχω αρχίσει να βλέπω ψυχρά τα πραγματα ακόμα και για δικούς μου ανθρώπους... Που παλιότερα και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος μπορεί να πάθει κακό στεναχωριόμουν...

Προφανώς αυτή είναι η άμυνα που αναπτύσεις απέναντι στις στεναχώριες που σου τυχαίνουν στη ζωή. Αυτό όμως δε σημαίνει πως μόνο έτσι μπορεί κανείς να τα βγάλει πέρα.

 

Ο άνθρωπος γενικά φοβάται την αλλαγή, γι'αυτό και η ζωή, για τους περισσότερους, είναι μια αλληλουχία επαναλαμβανόμενων καταστάσεων και μοτίβων. Προσπαθούμε μάταια να δημιουργήσουμε σταθερές σε ένα περιβάλλον που δεν σταματάει να μεταβάλλεται. Άμα θες να επιβιώσεις, αποκόπτεσαι από συγκεκριμένα στοιχεία του περιβάλλοντος σου. Αν, απ'την άλλη, θες να ζήσεις, αποδέχεσαι το γεγονός πως η μοναδική σταθερά στη ζωή είναι η συνείδηση σου και μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι στις αλλαγές.

 

Γιατί θα πρέπει να μας νοιάζει αυτό όμως;; Αφού ο προορισμός ξέρουμε ποιος θα είναι... Δεν είναι λίγο γελοίο/παράλογο να ξέρεις που πας αλλά να είσαι στον κόσμο σου;;

Καθόλου παράλογο απ'τη στιγμή που δεν μπορείς να αλλάξεις προορισμό. Το μόνο που περνάει απ'το χέρι σου είναι η επίσπευση της άφηξης ή η καθυστέρηση της και ο τρόπος που θα περάσεις την ώρα σου μέχρις αυτήν. Όλες οι επιλογές είναι το ίδιο λογικές. (ή παράλογες αν προτιμάς)

[Orpheas1992]

Συμφωνώ. Αν και δεν είναι επιλογή ενός ανθρώπου να έχει αγάπη και ευτυχία, προσωπικά τα έχω και τα 2... Τι να πούνε όμως τα παιδάκια της Αφρικής ή ένα παιδάκι που γεννήθηκε με λευχαιμία και έχει ελάχιστο χρόνο ζωής ή ένας που θα χρειαστεί να καθηλωθεί σε ένα καροτσάκι από λάθος άλλων η τόσοι και τόσοι άλλοι...

 

Ναι είμαι κοντά εκεί. Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος με τις παρέες μου και τους δικούς μου ανθρώπους γύρω μου... Ούτε ψυχολογικά έχω ούτε τέτοιες βλακείες...

Έχω αναθεωρήσει πολλά με αυτά που βλέπω γύρω μου μεγαλώνοντας. Παλιότερα ήμουν υπεροβολικά ευαίσθητος. Και τώρα γενικά είμαι, απλά έχω αρχίσει να βλέπω τα πράγματα σαφώς πιο ψυχρά γιατί έτσι νομίζω πρέπει να είσαι στη ζωή. Έχω αρχίσει να βλέπω ψυχρά τα πραγματα ακόμα και για δικούς μου ανθρώπους... Που παλιότερα και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος μπορεί να πάθει κακό στεναχωριόμουν...

 

 

Γιατί θα πρέπει να μας νοιάζει αυτό όμως;; Αφού ο προορισμός ξέρουμε ποιος θα είναι... Δεν είναι λίγο γελοίο/παράλογο να ξέρεις που πας αλλά να είσαι στον κόσμο σου;;

Εχουμε πολυ παρομοιους προβληματισμους....το θεμα ειναι οτι οσο και να σπας το κεφαλι σου δεν προκειται ποτε να παρεις απαντησεις για τιποτα απο ολα αυτα, ξεπερνανε τα ορια του ανθρωπινου εγκεφαλου. Πρεπει απλα να προσπαθησεις να μην τα σκεφτεσαι.