Θάνατος-Υπαρξιακά

[GoDRiC-]

Από περιέργεια, εσείς τι θα θέλατε να συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;

 

Γιατί ωραία ακούγεται η μεταθανάτια ζωή, αλλά θα είναι και οι παλιοί συμμαθητές σας εκεί ε.

dota 2 kai cs:go sto pc

[Geosim79]

 

Μέσα στον κόσμο των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων μας, αυτό που θεωρούμε ως γέννηση, εξέλιξη, θάνατο, δεν είναι παρά μια διαδικασία εμφάνισης, εξέλιξης και φθοράς της ύλης. Αυτό όμως που οι ανθρώπινες αισθήσεις, αντιλαμβάνονται ως ύλη, δεν είναι παρά το ζευγάρωμα δύο ψευδαισθήσεων μας, του χώρου και του χρόνου. Χώρος, χρόνος και ύλη δεν αποτελούν παρά κομμάτι ενός ονείρου που διαρκεί όσο αυτό που ονομάζουμε, διάρκεια της ζωής μας. Οι αισθήσεις μας, δεν είναι παρά τα όργανα που συντηρούν τη διάρκεια του ονείρου μας. Η ύλη σιγά σιγά ξεθωριάζει σαν όλες τις ονειρικές εικόνες και μαζί της ξεθωριάζουν και οι αισθήσεις που τις συντηρούν. Τότε το όνειρο τελειώνει και μια καινούργια μέρα ξημερώνει. Μια μέρα άχρονη και άπειρη, μέσα στην αγκαλιά του πραγματικού πλέον σύμπαντος. - Μ. Δανέζης

[Lucifer]

Δε νομίζω ότι ανησυχεί κανείς για την αρχή διατήρησης της ενέργειας, για την απώλεια της ταυτότητας αγχώνεται ο κόσμος.

[doctorkostis]

Ο Καζαντζακης τα εχει πει παντως, καμια 80αρια χρονια τωρα.

 

"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:

α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·

β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο. . .."

[φραμπάλα]

Και οταν πεθαίνουν μικρά παιδια και δεν προλαβαίνουν να δημιουργήσουν;

[Nihilist]

Πιστεύετε οτι θα μπορέσει ποτε η επιστήμη να φτάσει τον άνθρωπο στην αθανασία;

 

 

Τι θα διαλέγατε;

[funbreaker]

Πιστεύετε οτι θα μπορέσει ποτε η επιστήμη να φτάσει τον άνθρωπο στην αθανασία;

 

 

Τι θα διαλέγατε;

 

Φυσικά και θα συμβεί. Φυσικά και θα το επέλεγα αλλά δεν θα το προλάβω δυστυχώς.

Νόημα έχει μόνο αν  σώζεται η μνήμη στις εκδοχές που δίνεις.

Το βέλτιστο είναι βέβαια να σώζεται και η εγκεφαλική δομή σε μια εικονική μηχανή που θα προσομοιώνει την εγκεφαλική λειτουργία του συγκεκριμένου ατόμου ώστε να μπορεί να εξελίσσεται η μνήμη.

Βέβαια ποτέ δεν θα είναι το ίδιο καθώς θα πρέπει να προσομοιωνεται σωστά και η μεταβολή του εικονικού εγκεφάλου με τον χρόνο όπως συμβαίνει και στους φυσικούς. Με την πάροδο του χρόνου μάλλον θα εξελισσόμαστε διαφορετικά απ ότι με φυσικό εγκέφαλο άρα θα είμαστε άλλοι σε σχέση με αυτό που θα γινόμασταν με τον φυσικό εγκέφαλο. Αλλά δεν έχει σημασία, σημασία έχει πως θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

[adi32]

Τι να την κανεις την αθανασια ? Τοτε ειναι που δε θα παιρνεις συνταξη ποτε

Το θεμα ειναι να μη γεννηθεις καθολου

[Praetorianos]

Ο Καζαντζακης τα εχει πει παντως, καμια 80αρια χρονια τωρα.

Στο ίδιο πλαίσιο, πολύ λιγότερο ποιητικά (πως θα μπορούσε άλλωστε):

 

“We are going to die, and that makes us the lucky ones. Most people are never going to die because they are never going to be born. The potential people who could have been here in my place but who will in fact never see the light of day outnumber the sand grains of Arabia. Certainly those unborn ghosts include greater poets than Keats, scientists greater than Newton. We know this because the set of possible people allowed by our DNA so massively exceeds the set of actual people.

 

In the teeth of these stupefying odds it is you and I, in our ordinariness, that are here.We privileged few, who won the lottery of birth against all odds, how dare we whine at our inevitable return to that prior state from which the vast majority have never stirred?”

[drake.]

Οι δυο πιο σημαντικές μέρες στη ζωή σου είναι η μέρα που γεννιέσαι και η μέρα που ανακαλύπτεις γιατί.

Mark Twain

[scullyist]

Και οταν πεθαίνουν μικρά παιδια και δεν προλαβαίνουν να δημιουργήσουν;

Περιορίζεις την έννοια "δημιουργώ" στην πρώτη του "ενήλικη" ερμηνεία, αυτήν της παραγωγής "χειροπιαστού έργου" .

Ακόμη και π.χ. για βρέφος 2 ημερών που δεν επιβίωσε να μιλούσαμε, όχι μεν από πρόθεση/συνειδητή επιθυμία/επίγνωση/σκοπό/φιλοδοξία και what have you, αλλά έχει δημιουργήσει (προκαλέσει*) κι αυτό το "έργο" του προς τους τρίτους δε, από την αρχή της -σύντομης/λιγότερο σύντομης- ύπαρξής του: συναισθήματα, εμπειρίες, αναμνήσεις, βιώματα (που με τη σειρά τους κι αυτά "μετουσιώνονται" σε άλλου είδους "έργο" από αυτούς που τα απέκτησαν, αναλόγως με το πως τους διαμόρφωσαν).

1. *(μεταβατικό) παράγω κάτι από το μηδέν
2. (μεταβατικό) φτιάχνω κάτι καινούριο, είτε επειδή θα είναι χρήσιμο είτε στο πλαίσιο μιας καλλιτεχνικής δραστηριότητας
3. (αμετάβατο) ασχολούμαι δημιουργικά με κάτι καινούριο, συνήθως ασχολούμενος με μια από τις καλές τέχνες μην ενοχλείτε τον καλλιτέχνη, αυτή τη στιγμή δημιουργεί!
4. *(μεταβατικό) προκαλώ, γίνομαι η αιτία να γίνει κάτι

[johnbond]

Επιπλέον αν γινόμασταν αθάνατοι η ζωή θα γινόταν εξαιρετικά ανιαρή...

[adi32]

Ακριβως τα παντα εχουν φτιαχτει ετσι με καποιο σκοπο

Φαντασου να επρεπε να δουλευεις 100000000000000000.....  χρονια

Να ειχες 100000000000000000000000000 παιδια εγγονια κλπ

Να ησουν αρρωστος αναπηρος δυστυχισμενος  κλπ αιωνιως

Ο πλυθυσμος της γης θα ηταν απειρος .........

 

To μονο που θα μου αρεσε θα ηταν αυτο που δειχνει αυτη η ταινια

http://www.imdb.com/title/tt0212533/?ref_=fn_al_tt_1

Ζεις νεος και υγιης για καμποσα χρονια και μετα πρεπει να πεθανεις 

[scullyist]

Επιπλέον αν γινόμασταν αθάνατοι η ζωή θα γινόταν εξαιρετικά ανιαρή...

Βολικές υποθετικές παρηγοριές στον άρρωστο, εξπέρ στα δεκανίκια η ανθρωπότης.

[Lucifer]

Πιστεύετε οτι θα μπορέσει ποτε η επιστήμη να φτάσει τον άνθρωπο στην αθανασία;

Όχι. Είτε η έννοια της αθανασίας είτε η έννοια του ανθρώπου θα αλλάξει, αναλόγως της μεθόδου.

 

Τι θα διαλέγατε;

Τίποτα από αυτά. Θα ήθελα να πεθάνω νέος στα 70 μου.

 

Με τρομάζει η ιδέα να μη μπορώ να με σκοτώσω, δε βρίσκω διαφορά ανάμεσα στο θάνατο και την άνευ αναμνήσεων μετενσάρκωση, δε βρίσκω το νόημα στην μετενσάρκωση με διατήρηση αναμνήσεων που δεν αντιστοιχούν πια σε κάτι υπαρκτό (αυτό έτσι κι αλλιώς το λέμε "σκέψη") και ενώ το "διατήρηση συνείδησης χωρίς σώμα" είναι μια κάποια μέση λύση, δε θέλω μια ζωή χωρίς σωματικές απολαύσεις, ειδικά αν τις θυμάμαι. Αν δε τις θυμάμαι, ξαναγυρνάμε στα ίδια.

 

Εννοείται δεν πιάνω καν παράδεισους και constant bliss και λίμνες με σοκολάτα που κολυμπάνε μέσα καυλωμένες λατίνες.