Περιοχή Παγκράτι, απόψεις-γνώμες για όλα!

[Oneos33]

Ε οχι και πιτσαρια το τσαο.Τα παντα εχει 24 ωρες το 24ωρο..Δεν ξερω για του παγκρατιου αλλα στην συγγρου μαζευει τρελα κοματια μετα τις 12 το βραδυ(και δεν ενοω κοματια πιτσα).Αμα πας πες του να σου φτιαξει ενα σαντουιτς με μαυρη μπαγκετα ασπραδια αυγου και κοτοσαλατα και αμα δεν φας τρια να μην με λενε μανο.Οσοι λετε για εκληματικοτητα ελατε μια βολτα απο το γκυζη που ειναι και σχετικα κοντα και θα σας φανει παραδεισος το παγκρατι.

Δεν το πολυ ειδα, το μονο που κοιταξα ηταν κατι πιτσες ιταλικες κατι τετιο χαχαχα

 

Κανα καλο μερος εχετε εκει κατω ; Τι θα γινει ;

Απο θεσσαλονικη καρντασι;

[miouriel]

( «Καταγραφή αφήγησης σε παρέα ταβέρνας στο Παγκράτι το βράδυ της 24-8-2018, από παλιά,  πολύ καλοδιατηρημένη, παγκρατιώτισσα, που μετανάστευσε και ζει στο εξωτερικό δεκαετίες, μετακινούμενη λόγω επαγγέλματος σε διάφορες χώρες, συχνή πάντως καλοκαιρινή επισκέπτρια της Ελλάδας… Και πολύ καλή αφηγήτρια».

Αξίζει να περισωθεί γραπτά, ως μαρτυρία,  «ντοκουμέντο», της παγκρατιώτικης  ακμής, αλλά και της ιστορίας σημαντικών δικών μας ανθρώπων, που έζησαν κάποτε στο Παγκράτι (μας) και το σφράγισαν με την παρουσία τους, αν όχι και με τη δράση τους).

                    --------------------------------------------------------------

« Τις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα το Παγκράτι ήταν το ωραιότερο και πιο ζωντανό προάστιο της Αθήνας, με πολύ καλό μεσοαστικό κυρίως κόσμο.

Με τους μεγάλους δρόμους του, τα πολλά ωραία καταστήματα, τους   δέκα κινηματογράφους, τα ζαχαροπλαστεία και τα μαγαζιά εστίασης και ψυχαγωγίας με ζωηρή κίνηση. Ερχόταν πολύς κόσμος από τις κοντινές  συνοικίες, Καισαριανή, Βύρωνας, Ιλίσια, Υμηττό ,κλπ, αλλά και από πιο μακριά, για βόλτα και διασκέδαση. Τα Σαββατόβραδα κυρίως, το Παγκράτι πλημμύριζε κόσμο. Γινόταν και η μεγάλη, βόλτα, το μεγάλο νυφοπάζαρο που λέγαμε, από την Αρχή της Υμηττού, στην Καισαριανή, μέχρι το Άλσος…  

Γνωρίζαμε πρόσωπα και πράγματα τότε της περιοχής μας. Μας ενδιέφερε να μαθαίνουμε για τους αξιόλογους ανθρώπους του προαστίου μας, που ήταν και πολύ ερωτικό. Νοιώθαμε το  Παγκράτι σαν μεγάλη γειτονιά… Εμείς οι κοπέλες ενδιαφερόμαστε για τους ωραίους…

Είχε πολλές ωραίες κοπέλες και ωραίους νεαρούς το προάστιό μας. Συγκαταλέγανε και μένα στις ωραίες...

Κορυφαίος γόης της εποχής μας, που συγκέντρωνε πολλά προσόντα, ήταν ένας φοιτητής της Νομικής, σημαντικό πράγμα τότε, καταγόμενος από την Αρκαδία.   Δ……ς  Η……λος λεγόταν. Έμενε αρκετό καιρό στην Ιέρωνος, στο λόφο που είναι το ΕΛΚΕΠΑ. Πολύ καλή περιοχή. Κεντρική και ήσυχη συγχρόνως.  

Είχε μια αρρενωπή γοητεία, σαν  σταρ του σινεμά της εποχής, που ξετρέλαινε τις κοπέλες, αλλά και τις μεγαλύτερες γυναίκες. Έφερνε  προς τον Κούρκουλο της νιότης, αλλά  ήταν πιο ευθυτενής και με ίσια πόδια, …πιο … κομψός θα ‘λεγα και αρμονικός στο κορμί, χωρίς το βαρύ σώμα του ωραίου μας ηθοποιού… Είχε επίσης πιο ίσια  καστανόμαυρα μαλλιά και πιο καθαρό πρόσωπο,  με ύφος αυστηρό…    

 Ήμουν και ‘γω, όπως και άλλες πολλές, …. θαυμάστριά του, χωρίς βέβαια να με ξέρει ο άνθρωπος.   Σίγουρα  η φυσιογνωμία μου θα του ήταν γνωστή, κάπου θα με είχε πάρει το μάτι του. Το επεδίωκα λιγάκι και γω ….αλλά συνήθως από κάποια απόσταση… τον ντρεπόμουν… δεν πλησίαζα πολύ κοντά… ( γέλια).

Ήταν ψηλός, με αθλητικό παράστημα, με βαθύ και κοφτερό βλέμμα και πολύ ωραίο χαμόγελο, ελαφρώς ειρωνικό. Ήταν σοβαρός, λιγομίλητος,  καλοντυμένος και βάδιζε, θυμάμαι, πάντα γρήγορα. Oι καλά πληροφορημένοι λέγανε πως ήταν και πολύ καλό μυαλό. Σπάνια έβγαινε στο νυφοπάζαρο του Παγκρατίου τα Σαββατόβραδα. Τζάμπα, τις περισσότερες φορές, τη στήνανε οι μαθήτριες για να τον δουν να περνά στην Υμηττού και στην Ευτυχίδου… Κάποιες φορές  περπατούσε με κάποιο φίλο του  μέχρι το άλσος  το καλοκαίρι και πηγαίνανε συνήθως μετά στην καφετέρια ή  στον κινηματογράφο που λειτουργούσε εκεί. Μπαίναμε και μείς,  ( εγώ με μια ξαδέλφη και άλλες  τέσσερες πέντε συμμαθήτριες ήταν συνήθως η παρέα μου),  όταν είχαμε ευκαιρία και καθόμαστε λίγο πλάγια μπροστά του για να τον βλέπουμε στο διάλειμμα… Καθόντανε στα πίσω καθίσματα… Και στο Παλλάς πηγαίνανε… Καμιά φορά συνοδευόντουσαν από κοπέλες.. άγνωστες σε μας…

Δεν κόλλαγε, όπως άλλοι τότε στα κορίτσια στο δρόμο, μάλλον του την πέφτανε οι πιο ζωηρές. Απλά  έριχνε  ματιές που και που, και απέφευγε τις θηλυκές παρέες στους κεντρικούς δρόμους του Παγκρατίου.…

Ξέραμε ότι τον επισκεπτόταν στο σπίτι του ωραίες υπάρξεις  από Παγκράτι και άλλες κοντινές ή πιο μακρινές  περιοχές.  Τελικά, όπως έμαθα,  τον κέρδισε κάποια Αμπελοκηπιώτισσα… συμφοιτήτριά του… Την είχα δει  δυο τρεις  φορές, μαζί του, θα ‘ταν προς το τελευταίο έτος των σπουδών του. Πολύ ελκυστική και γλυκιά κοπέλα, με ξενικό στυλ.  Είχε  ωραίες γάμπες,  σπάνιο για Ελληνίδα τότε που ήταν και της μόδας το μίνι, ήταν λεπτή, αλλά είχε πλούσιο μπούστο….  

Παίρναμε κάποιο καιρό μερικές πληροφορίες  γι αυτόν από μια μικρότερη  μαθήτρια δευτεροξαδέλφη του, αλλά  ανταλλάσσαμε και μεταξύ  μας, οι  φίλες, πληροφορίες που μάθαινε η κάθε μια, από τους παγκρατιώτες φίλους του κυρίως. Ήταν  το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπο στην παρέα μας. Πιθανότατα και σε άλλες…

  Τους χειμερινούς μήνες κυρίως, έβγαινε αργά, αρκετά σαββατόβραδα,  με κάποιες παρέες νεαρών ή μεγαλύτερων αδελφών και φίλων του, όλοι πολύ νόστιμοι τύποι.    

 Τρείς από τους φίλους του ήταν γνωστοί παγκρατιώτες, παιδιά επιχειρηματιών της περιοχής.

Νομίζω  παίζανε και μαζί ποδόσφαιρο στον Αστέρα Καισαριανής ή κάποια άλλη ομάδα, δεν είμαι σίγουρη.

Κάποιες  την στήναμε κανα Σαββατόβραδο στο Λέντζο, που ήταν το στέκι τους,  το μόνο ξενυχτάδικο τότε εδώ, για να τον δούμε. Είχε γίνει θρύλος στο Παγκράτι βλέπεις, η φήμη του κυκλοφορούσε σε όλο τον νεαρόκοσμο της περιοχής  και πέραν αυτής…

Δεν είμαστε πάντα τυχερές, γιατί συνήθως αργούσαν και μεις οι κοπέλες έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι πριν τις δώδεκα. Αλλιώς έπεφταν ψιλές και πολύ γκρίνια από τους γονείς μας. Αν προσφερόταν κανένας αδελφός ή ξάδελφος τον επιστρατεύαμε για κάλυψη και καθυστερούσαμε λίγο..

Αυτός ξεχώριζε. Όλοι, γυναίκες και άντρες ακόμη, τον τρώγανε με τα μάτια τους. Εκείνος απέφευγε να κοιτάζει γύρο του και αυτό μας απογοήτευε λίγο… Λέγανε πως το απέφευγε για να μην γίνουν  επεισόδια από ζηλιάρηδες συνοδούς… Συνέβαιναν τότε που και που αυτά… Φαινόταν και λίγο ντροπαλός πάντως…

Ξέραμε ότι ήταν φίλοι… με τη…. Θεά Αφροδίτη, όπως την ονομάζαμε, του Παγκρατίου. Ένα κορίτσι χάρμα, ωραιότερο δεν έχω ξαναδεί. Ψηλή, λυγερόκορμη, με τέλειο σώμα με ωραίες καμπύλες, μακριά ωραία πόδια, πανέμορφο πρόσωπο, με μεγάλα αμυγδαλωτά πρασινωπά μάτια. Τα μαλλιά της, καστανόξανθα, φτάνανε μέχρι κάτω.  Γνωριζόμαστε απλώς,  ως κοντο-γειτόνισσες, κάπου – κάπου έλεγα  μαζί της καμιά κουβέντα στο δρόμο. Σπάνια έβγαινε  μόνη της.  Γινόταν της τρελής  από σφυρίγματα και επιφωνήματα όταν έβγαινε στο περίπτερο ή στο Παγκρατικό, στο τότε μεγαλύτερο παντοπωλείο του Παγκρατίου, επί της Ευτυχίδου, κοντά στην πλατεία. Αποκλείεται να την ξέχασε ποτέ ο ολίγον σκληρός γόης μας…., αλλά και όλοι όσοι απλώς την έβλεπαν τότε,  θα την θυμούνται, σίγουρα.

Είχε έρθει με την οικογένειά της λίγα χρόνια πριν από την Αμερική. Η μάννα της αμερικανίδα, σαραντάρα, φύσαγε. Και ο πατέρας της έλληνας, παγκρατιώτης, ήταν πολύ ωραίος άντρας. Μέναμε  σε διαγωνίως απέναντι ρετιρέ της Υμηττού και τους έβλεπα και από κει, αν και λίγο μακριά γιατί  είναι πλατύς ο δρόμος.

 

Ο μεγάλος αδελφός της ο Γ……. είχε έναν από τους πιο γνωστούς ερασιτεχνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της περιοχής, με πλούσια δισκοθήκη και έπαιζε νυχτερινές ώρες τα τραγούδια που αφιέρωνε σε..  πρόσωπα..  ο νεαρόκοσμος μέσω τηλεφώνου.

Θυμάμαι διάφορες, αφιερώσεις κοριτσιών στον   Η……..λο, ελληνικών και ξένων τραγουδιών, που τον περιέγραφαν χωρίς να τον κατονομάζουν. Είχε γίνει μόδα…  Μου χουν μείνει κάποιες χαρακτηριστικές, σχεδόν τυποποιημένες, αφιερώσεις, όπως:    στον ακριβοθώρητο γόη του Παγκρατίου,…. στον κορυφαίο της  παρέας των ωραίων ,…   στο βλέμμα που καρφώνει καρδιές, …. Στον  αδικαίωτο έρωτά μας,….  και άλλα τέτοια…

  Εγώ πάντως δεν του είχα κάνει αφιέρωση, ατομική ή ομαδική. Παρότι θεωρούσα πως είχα περισσότερα δικαιώματα, …. επειδή η γιαγιά μου καταγόταν από την Αρκαδία… και καμάρωνα κιόλας γι αυτό. Ήξερα λίγο την αυστηρή νοοτροπία των Αρκάδων. Θεωρούσα πως δεν ήτανε πολύ   του γούστου του αυτά… Σαχλά παιδιάστικα πράγματα θα του φαινόταν, σκεπτόμουν. Πάντως δεν άλλαζα σταθμό… ( γέλια ).  

Δεν θα τις άκουγε όλες τις αφιερώσεις  ο ενδιαφερόμενος… Κάποιες θα τις άκουγε σίγουρα…. Κάποτε ευχαρίστησε μέσω του σταθμού και του εκφωνητού όσες του αφιερώνουν τα ωραία τραγούδια… Αυτό αύξησε τις αφιερώσεις…. Θα βαρέθηκε ο άνθρωπος και … ο σταθμός! (γέλια)…  

 H οικογένεια ξανάφυγε για την Αμερική.  Η Τζ--- παντρεύτηκε νωρίς, πολύ καλά, έμαθα.

Όταν ήμουν στην 8^η τάξη, συναντηθήκαμε με τον γόη μας τυχαία ένα βράδυ στο περίπτερο της πλατείας, δίπλα από το γνωστό σε όλη την Αθήνα εστιατόριο του Μπαμπέτα, που δεν υπάρχει τώρα δυστυχώς. Χάλασε η πλατεία. 21^η Μαϊου ήτανε, του Αγίου Κωνσταντίνου… Φορούσα τα καλά μου θυμάμαι και μόλις τελείωνα ένα τηλεφώνημα. Τότε πηγαίναμε στα περίπτερα για να κάνουμε κανένα … ιδιαίτερο τηλέφωνο. Ένοιωθα ότι ήμουν πολύ ωραία εκείνη τη βραδιά, θα πηγαίναμε επίσκεψη με τους δικούς μου. Εκείνος ήρθε να πάρει τσιγάρα. Μάλλον ήταν τότε δευτεροετής ή τριτοετής της Νομικής. Φορούσε ένα  μπορντώ πουκάμισο, με μαύρο  παντελόνι που του πήγαιναν τρέλα. Το θυμάμαι σαν νάταν χθες.  Ήταν  ωραιότατος,  αστέρας πραγματικά. Τον κοίταζαν όλοι γύρο. Πρώτη φορά είχαμε πλησιάσει τόσο κοντά και  μου φάνηκε  τέλειος σε σώμα, ντύσιμο,  πρόσωπο,  και σε στυλ γενικά.  Αιφνιδιάστηκα, αυτός στάθηκε λίγο στην άλλη άκρη του περιπτέρου, με κοίταξε από κάτω προς τα πάνω σαν να με επιθεωρούσε  και μετά με κάρφωσε για λίγο βαθειά στα μάτια, κάπως απορημένος.  

Υποθέτω θα σκέφτηκε,…  ωραία είναι τούτη, πώς μου ξέφυγε….. ( γέλια στην παρέα ). Εγώ ψάρωσα, ένοιωσα να κοκκινίζω, ψιλοζαλίστηκα και κόντεψε να μου πέσει το ακουστικό. Μου χαμογέλασε με αυτό το  γοητευτικό του χαμόγελο, για να με ενθαρρύνει ίσως λίγο ,…  και μου είπε: « είσαι πολύ όμορφη» και έφυγε. Άκουσα για πρώτη φορά από κοντά και τη φωνή του, βαθειά, σιγανή.  Εγώ ούτε ένα ευχαριστώ δεν μπόρεσα να αρθρώσω….. Του το χρωστάω ακόμα….( γέλια).

 Αυτή ήταν όλη κι όλη η … μεγάλη… ιστορία που γράψαμε μαζί εκ του σύνεγγυς… διάρκειας περίπου δυο - τριών λεπτών… (γέλια στην παρέα).

Αλλά για μένα τότε ήταν πολύ σημαντική. Πέταγα για μήνες και δεν ξέχασα έκτοτε  το κοπλιμέντο,  το γοητευτικό χαμόγελο  και το απορημένο βαθύ βλέμμα από τα μελιά μάτια. Μελιά προς το χρυσό ήταν τελικά, όχι καστανά, γιατί υπήρχαν διαφωνίες στον… κύκλο μου… Είχα  την τύχη να το διαπιστώσω με αυτό τον … ιδιαίτερο για μένα… τρόπο. Είχαν δίκιο αυτές που του αφιέρωναν το «αυτό το αγόρι με τα μάτια τα μελιά»,  σουξέ τότε της Μαρινέλλας και… του σταθμού… τελικά… (γέλια). Πάντως και η Θεά μας η Τζ…,  έβαζε καμιά φορά τη ναζιάρικη …φωνούλα της… στις αφιερώσεις … Έκανε κάπου- κάπου την εκφωνήτρια  όταν επρόκειτο να αναφερθεί σε αφιερώσεις που αφορούσαν το …φιλικό της… πρόσωπο.  Την κολάκευε μάλλον η απήχηση του … σουπερ.. Της το επέτρεπε ο αδελφός της… Αμερικάνικη νοοτροπία βλέπεις…. Τα δικά μας αδέλφια θα μας δίνανε φούσκους…,  αν κάναμε κάτι τέτοιο… ( γέλια της παρέας παρατεταμένα).

Ήταν ένα πρόσωπο που σημάδεψε τη νιότη μου,  όπως νομίζω και άλλων κοριτσιών της γενιάς μου στο Παγκράτι. Τον μελετάμε όταν συναντιόμαστε με  καμιά φίλη, παλιά  συμμαθήτρια. Καμιά δεν μένει πια στο Παγκράτι…  Τον θυμόμαστε και νοσταλγούμε την εποχή.  Δεν νομίζω πως τον εξιδανικεύω. Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο, σπάνια συναντάς νέο με τόσο αρρενωπή και στιβαρή γοητεία, μαζί με σοβαρότητα. Όμορφους βλέπεις αρκετούς.  Αρρενωπά ωραίους και ικανούς με  τα δικά μας παλιά ανδρικά πρότυπα τουλάχιστον, ελάχιστους….

Είναι συνδεμένος μέσα μας νοσταλγικά με κείνη την εποχή, που το Παγκράτι ήταν μαγευτικό και ήταν το δικό μας Παγκράτι, η Πατρίδα μας… ( Η κυρία βούρκωσε εδώ).

Καλή του ώρα όπου και νάναι…».  

Η (σημαντική καθώς έδειχνε) παρέα της, που συμπεριελάμβανε και νέες ηλικίες,  συγκινήθηκε…

       ---------           -----------      ------------

--Στο διπλανό τραπέζι έτυχε να τρώει και να ακούει την  εξιστόρηση, και από ένα σημείο και πέρα και να την ηχογραφεί με το κινητό  (νωρίς ευτυχώς χάρις στα γρήγορα ανακλαστικά ενός),   παρέα ατόμων,  κάποια εκ των οποίων είναι στενά γνώριμα με το περί ου ο λόγος πρόσωπο – θρύλο του Παγκρατίου της δεκαετίας του εβδομήντα… ( Κάποιοι το ξέρουμε αυτό προ πολλού)…

Παρενέβησαν, συστήθηκαν, η συγκίνηση της κυρίας επανελήφθη και εντάθηκε, διεξήχθη μεταξύ τους  συζήτηση, έγιναν σχετικές  ερωτήσεις, δόθηκαν απαντήσεις και πληροφορίες, ελήφθη άδεια γραπτής ανάρτησης… ( η παράκληση για διαγραφή της ηχογράφησης μετά την μεταφορά της σε γραπτό κείμενο, ήδη έγινε σεβαστή).

Α, εστάλη και το …ευχαριστώ… που το μεταφέρουμε δια του παρόντος διαδικτυακώς…

(Σημείωση συντακτών:

Το κείμενο αυτό είναι ως επί το πλείστον συλλογικό, τριών ατόμων, ώστε να γραφεί στο σύνολό του σωστά από άποψη μορφής και σύνταξης, αλλά και ώστε, ότι δεν ηχογραφήθηκε στην αρχή, να απομνημονευτεί όσο γινόταν πιστά στην αφήγηση, στα ενδιαφέροντα κυρίως σημεία της. Παρελήφθησαν κάποιες, μικρές πάντως παρεμβάσεις για επεξηγήσεις που έγιναν από την παρέα της διηγούμενης κυρίας. Δευτερεύουσες προτάσεις και λέξεις ίσως μας ξέφυγαν ή παρελήφθησαν σκοπίμως για ευνόητους λόγους… Κάποιες, όχι ουσιαστικές,  τροποποιήθηκαν, άλλαξαν θέση στις προτάσεις,  και άλλες κρίθηκαν περιττό να τις μεταφέρουμε εδώ, κυρίως χάριν της ροής και συντόμευσης του γραπτού κειμένου…

Επιλέξαμε να μην γράψουμε ονόματα, ή να περιοριστούμε σε κάποια γράμματα μόνο, καθώς  (και)  το περί ου ο λόγος  κεντρικό πρόσωπο, (  πάντα ενεργό και δραστήριο, με κάποια από τα σημάδια της νεανικής  γοητείας του, όπως το στυλ και το παράστημα, θα λέγαμε και το διεισδυτικό βλέμμα, να διατηρούνται ακόμα αρκετά), δεν έχει  προς το παρόν ενημερωθεί για το περιστατικό και την ανάρτηση. Θέλαμε να το μάθει μέσω αυτού του τρόπου, ως έκπληξη..  Αυτοί που ξέρουν θα καταλάβουν για ποιόν πρόκειται, ιδιαίτερα οι δικοί του, οι φίλοι και γνωστοί του. Αλλά και πολλοί άγνωστοί του  παλιοί παγκρατιώτες και παγκρατιώτισσες,  που μπορεί να ήξεραν το πρόσωπο, αλλά όχι το όνομά του.  Για αυτούς  άλλωστε τα ονόματα δεν έχουν πολύ σημασία….)-

                                                    « Εν  Παγκρατίω»,  Σεπτέμβριος 2018

[le vent nous porterAAAA]

τύπε τι να έμενε Παγκράτι τι Αχαρναί, αλλού εστιάζει το πουρό

 

Αναφορά σε κείμενο

Κορυφαίος γόης της εποχής μας, που συγκέντρωνε πολλά προσόντα

 

[miouriel]

(Μια ακόμη μαρτυρία για τα ίδια  πρωταγωνιστικά πρόσωπα του Παγκρατίου, της δεκαετίας του 1970, σε συνέχεια προηγούμενης... Ανταποκρινόμαστε στην παράκληση αναρτήσεως.)                       

-Είμαι από γεννήσεως παγκρατιώτισσα  και  διαβάζοντας την νοσταλγική αφήγηση της πρώην παγκρατιώτισσας κυρίας στην ιστοσελίδα,  θυμήθηκα πολλά και αναπόλησα τα χρόνια εκείνα. Τυχαίνει να είμαι   και παλιά συνάδελφος του πρωταγωνιστή, λίγο  μεγαλύτερη απ’ Αυτόν, και τον γνωρίζω από τα μετεφηβικά του χρόνια… Δεν θέλω  να εκτίθεμαι( ή να εκθέτω) στο διαδίκτυο στην ηλικία μου, δεν το πολυξέρω,   αλλά με τη βοήθεια αυτού που ξέρει να αναρτά κείμενα, ( τον ευχαριστώ) και ευκαιρίας και ιστοσελίδας  δοθείσης,    θα το κάνω άπαξ και μόνο, ανώνυμα.. (  θα καταλάβει Αυτός …).  Αξίζει,  πριν το τέλος μου, να το κάνω… γι’ Αυτόν και την ιστορία του,   και για τους ωραίους καιρούς μας στο προάστιό μας.

  Πράγματι ήταν θρύλος όλη τη δεκαετία του εβδομήντα, (και μετά τα φοιτητικά του χρόνια), στην περιοχή μας και στις ηλικίες μας, για την ιδιαίτερη γοητεία του, η  οποία  υποστηριζόταν και  από τα άλλα ουσιαστικά του εφόδια.

 Ώριμες πλέον αργότερα, κάποιες  φίλες, ως επαγγελματίες  διαφόρων ειδικοτήτων,  συζητήσαμε  « το φαινόμενο». 

 Στις γενικές γραμμές συμφωνούσαμε, ότι ο  Ηλιόπουλος    από πλευράς  εμφάνισης (και χαρακτήρα), εισήλθε δυναμικά   στον  αστικό  χώρο και υπενθύμισε την μισοξεχασμένη  γοητεία, της εικαστικά απεικονισμένης,  αρχαιοελληνικής αρρενωπότητας. Την  δωρικότητα του κορμιού και της όψης, που εξέπεμπε  δύναμη και αποφασιστικότητα, μαζί με αρσενικό ερωτισμό. Στο κορμί και το πρόσωπο του Δημήτρη, τίποτα δεν έλειπε, τίποτα δεν περίσσευε, τίποτα δεν ήταν υπερβολικό… Το μειδίαμά του, συνήθως με ελαφρά συνοφρύωση, ήταν εξόχως  γοητευτικό, επειδή τα σαρκώδη και καλογραμμένα χείλη του, διέγραφαν μια  γλυκιά και ήρεμη αντίφαση,  στην αυστηρή γοητεία του  προσώπου του και των  αρρενωπών  χαρακτηριστικών του… 

Απέναντι στην τότε κυρίαρχη,  ραφινέ,  κουκλίστικη  και θηλυπρεπή, συχνά, ροδόχρωμη ομορφιά, ή την μιμητικά εξευγενισμένη  συμπαθητική  ανδρική  εμφάνιση,     από  όπου μεταπολεμικά   άρχιζε να θέλγεται  η αστική κυρίως Αθήνα, ο Δημήτρης, έχοντας όλα τα σχετικά προσόντα, αντέταξε αποτελεσματικά  και νικηφόρα, την ρωμαλέα και σπαθάτη δωρική γοητεία κορμιού και προσώπου.  Θυμίζοντας στο  στρεβλωμένο από μοντέρνα φτιασιδώματα, θηλυκό βασικό ένστικτο, την αρσενική γνησιότητα, με την οποία αιώνες συμπορευόταν.  Σώμα, πρόσωπο , μάτια, φρύδια, χείλη, το πηγούνι του ειδικά, το ύφος του, μιλούσαν νοσταλγικά στο αιώνιο θηλυκό υποσυνείδητο, υπενθυμίζοντάς του τον αυθεντικά ωραίο και δυνατό άνδρα, τον έτοιμο και ικανό για μάχη και νίκη, από τον οποίο διαχρονικά ονειρεύεται να κατακτηθεί  και  ορέγεται  να γονιμοποιηθεί…    Αυτό το  Αρχέγονο γενετήσιο  ένστικτο αναδυόταν δυναμικά και  κεντριζόταν  μέχρι υστερίας  σε πολλές κοπέλες και γυναίκες, « άμα τη εμφανίσει» του Δημήτρη….  Αυτή, νομίζω, είναι η σωστή ερμηνεία για την τόσο  έντονη, πλατειά … και βαθειά … γυναικεία αποδοχή του. ( Δεν νομίζω να είναι υπερβολή να πω, ..ο άνθρωπος, θα μπορούσε,  αν το επεδίωκε, να σέρνει πίσω του στρατό πιστών γυναικών!!! Και το άξιζε..).  Δεν επεδίωκε όμως την ανάδειξη ή αξιοποίηση της γοητείας του,  δεν  πουλούσε γοητηλίκι. Αντίθετα έλεγε πως εξαιτίας της εμφάνισής του γίνεται στόχος και περιορίζεται η ελευθερία των κινήσεών του. Ήταν και (είναι) σεμνός, έως ντροπαλός συχνά..  Δεν ήταν ωραιοπαθής ή  ξιπασμένος, όπως άλλοι με νόστιμα χαρακτηριστικά..  Είναι και η πλούσια και ποιοτική εσωτερικότητά του που εκπέμπεται (πάντα) από το πρόσωπό του, που τον έκανε ακόμα πιο ελκυστικό.

 Αλλά μιλώντας τώρα για τη νεότητά του, καταλάβαινες με την πρώτη ματιά, αν δεν ήσουν κνώδαλο,  ότι δεν είχες να κάνεις απλά με έναν ωραίο άνδρα, αλλά με έναν, σπουδαίο, έξυπνο, ικανό,  πλήρη ΑΝΔΡΑ…, που μπορούσες με ασφάλεια να ακουμπήσεις  πάνω του.    Με ελαττώματα βεβαίως, (κυρίως .. μειονεκτεί… σε αφοσίωση και πίστη… διαρκείας..)    Είναι ορθολογιστής, αλλά και ρομαντικός, ( το δεύτερο  δεν μπορείς να το υποπτευθείς εύκολα, αν δεν τον γνωρίσεις καλά). Γενικώς αν δεθείς λίγο μαζί του, δεν ξεκολλάς εύκολα και δεν τον ξεχνάς. Αυτό το χαρακτηριστικό του, κόστισε πολύ σε πολλές και στον ίδιο…

   Όταν χρειαζόταν, ως φοιτητής, να συμπληρώσει τα οικονομικά του, δούλευε ακόμα και σε βαριές  οικοδομικές εργασίες, επειδή έπαιρνε ψηλό μεροκάματο.

- Σου λαξεύει το κορμί  η οικοδομή,  γι’ αυτό δουλεύεις εκεί, σαν επαρχιώτης, του είπε κάποτε με φανερή κακεντρεχή διάθεση κάποιος  ζηλόφθονος και σνομπ γείτονάς  μου…

- Αν μπορείς πήγαινε και  συ  να λαξευτείς … ο μισός…,  πώς είσαι  έτσι,… στραβοχυμένος βουτυρομπούλης αστός…-,  …του απάντησε ..  φαρμακερά  και.. άνετα … Σιγά μην του χαριζόταν ο Αρκάς!!! Αυτός ειδικά…  Έμεινε στα χρονικά… η ατάκα… Γνωστός ετοιμόλογος, ….και συντριπτικός,  όπου χρειαζόταν….

  Τον παθιάζει μόνο  ότι του αρέσει πολύ, οπότε μπορεί να τα δώσει όλα, και τον εξοργίζει η βλακεία και ο φθόνος, που τον έχει υποστεί. Ειδικά με τον φθόνο και την δολιότητα μπορεί να γίνει σκληρός.. έως ανελέητος.  (Τον ξέρω καλά, όσο ελάχιστοι, και τον θυμάμαι… και ας με ξέχασε αυτός πολλά χρόνια τώρα… Του χρωστώ όμως πολλά, διαχρονικά, και ντρέπομαι που δεν του το είπα ποτέ. Προλαβαίνω  ευτυχώς και το λέω τώρα γραπτά και δημόσια, για να μείνει).

 Πρόσωπο ικανό,  μεγάλου βεληνεκούς. (Είχα γνωρίσει  καθηγητή του,  -σπουδαίο, ανοιχτόμυαλο  άνθρωπο,  κολωνακιώτη, αδελφό γνωστού καλλιτέχνη -   που είχε  υπηρετήσει  νέος στο επαρχιακό γυμνάσιο του Δημήτρη, ο οποίος μου είχε πει πως  ήταν ο  πλέον  ευρύνους μαθητής που συνάντησε ποτέ, αλλά δεν υπήρχαν συνθήκες στήριξης τέτοιων μυαλών στα χωριά της Γορτυνίας.   …Και ήταν από μικρός παιδαράς… καρδιοκατακτητής των μαθητριών … μου είπε  επίσης. ).   Ο ίδιος ο Δημήτρης μου είχε πει πως λίγο χρόνο διέθεσε σχετικώς σε σχολικά και πανεπιστημιακά μαθήματα, με τα οποία δεν δυσκολεύτηκε καθόλου.. Τα βαριόταν κιόλας .. εκτός μερικών… Άλλα τον ενδιέφεραν, κυρίως η πρωτότυπη δική του σκέψη, όχι η έτοιμη των άλλων.  Ευφυής άνθρωπος, είχε πάντα επίγνωση των αντικειμενικών  ορίων, που καθιστούσαν μάταιη την δίκαιη  αναγνώριση των αυξημένων προσπαθειών εν Ελλάδι… Για να υπερβεί αυτά τα όρια (οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, πολιτικά, οργανωμένων συμφερόντων)  έπρεπε να αρνηθεί αυτό που τον καθιστούσε ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Τον περήφανο και ελεύθερο αητό που έχει  μέσα του…. Πράγμα αδύνατο γι αυτόν…

Κάποιοι τον είπαν   εγωιστή…. Εγώ ξέρω πως είναι φύσει ελεύθερος και ανυπότακτος ορεινός… Δεν εξαγοράστηκε με γάμο συμφέροντος… ενώ του προσφέρθηκαν μεγαλοαστικές προίκες και επαγγελματικές προοπτικές.    Δεν  έδειξε  ποτέ να καίγεται  για πολύ χρήμα… Του έτυχαν και πλήγματα και στενοχώριες πολλές…, άντεξε.

Αρχοντικός στις παρέες, δεν χάλαγε τα κέφια για εκείνους και κείνες που ήθελαν να εκτονώσουν παράπονα και καημούς,  συμπαραστεκόταν, συμπονούσε, σκούπιζε τα γυναικεία δάκρυα…   Δεν άφηνε γυναίκα και φτωχότερό του να πληρώσει λογαριασμό, ακόμη και στη νεότητά του που δεν του περίσσευαν. Πλήρωνε ακόμα και για λογαριασμό όλων των γυναικών σε μεγάλες παρέες μας,  όταν κάποιοι άλλοι, πιο εύρωστοι οικονομικά,  ήταν του … Γερμανικού συστήματος… στους καφέδες…

Επιλεκτικός, αλλά ολιγαρκής άνθρωπος, λάτρης της φιλοσοφίας και της διαστημικής φυσικής,  διανοούμενος,  χωρίς κόμπλεξ,  βαθειά συναισθηματικός χωρίς να το δείχνει..

Ως δικηγόρος, ( από τα 25 του, ήταν ωραίος έφεδρος ανθυποσμηναγός ακόμη, όταν πήρε την δικηγορική άδεια ) ήταν εξαιρετικός.  Εύστοχος και εύστροφος  πάντα, με πολύ καλή θεωρητική κατάρτιση,   κέρδιζε στα δικαστήρια τον  σεβασμό δικαστών και συναδέλφων.  Προστρέχαμε  σ’ Αυτόν στα δύσκολα οι γνωστοί του συνάδελφοι για το «δια ταύτα». 

Πολύ Εαυτό και χρόνο ξόδεψε, διακριτικά έως μυστικά πάντα,  και στις όμορφες…  Οι κατακτήσεις του, και επώνυμων ωραίων  γυναικών πρώτης γραμμής τότε, κρατήθηκαν μυστικές.   Έτυχε πολύ αργότερα, εκ του επαγγέλματος, να πληροφορηθώ πράγματα από εκμυστηρεύσεις … Χρόνια φίλη του, ( στενή τα πρώτα χρόνια) ποτέ δεν του πήρα λόγια για τις σχέσεις του,  … παρότι καιγόμουν να μάθω…   -Ιερά  προσωπικά μυστικά, μέχρι τέλους,  μου έλεγε…  Ανώνυμα, ή αβλαβώς για  πρόσωπα  και αόριστα, έλεγε  καμιά κουβέντα. Συνήθως  για να εξυμνήσει γυναίκες με ομορφιά,  μυαλό και ντομπροσύνη,  που τον συγκινούσαν.. Θέλοντας ίσως να με διδάξει έμμεσα, πως πρέπει να συμπεριφέρονται,  γυναίκες… υψηλών προδιαγραφών… όπου με κατέτασσε… ( ας κάνω ένα κομπλιμέντο και στον εαυτό μου)…

- Σοβαρός άντρας και σημαντική γυναίκα, σημαίνει ειλικρίνεια και μυστικότητα..  Δεν εκθέτουν  ποτέ ερωτικούς συντρόφους, ούτε όσους τους εξέφρασαν συναισθήματα, η πόθο, ή τους εξομολογήθηκαν κάτι…    Αλλιώς πρόκειται για σαχλοκούδουνα που η καλή εμφάνιση, τα κάνει απλώς  γυαλιστερά -  μου είχε πει, και μου ανέβασε έκτοτε πιο πολύ τον θαυμασμό μου στο πρόσωπό του. Πρόσωπο με συνέπεια, ειλικρίνεια, εχέμυθο,  και  απολύτου εμπιστοσύνης. Έχω ιδίαν πείρα…

    Ένα  χωριατόπαιδο…- από την άγνωστη «μικρούλα του πατρίδα, τη Φτεριά  του», όπως έλεγε,  την οποία  δεν  απαρνήθηκε ποτέ,-   δίδαξε  ήθος σωστού αστού,  κατέκτησε και  τον παραδέχθηκε το κατ εξοχήν   αστικό προάστιο της Ελλάδος ολόκληρης, όπως ήταν τότε το Παγκράτι.  Δεν περιορίστηκε βέβαια μόνο στο Παγκράτι η εν γένει δράση του…

Ότι αναλάμβανε, ότι του ανατίθετο,  το έκανε  πάντα   σωστά,  τίμια  και   έγκαιρα.    Αυτό το τρίπτυχο του ταιριάζει απόλυτα  ως επιτύμβιο……( μετά τα εκατό του)…

Πολλά και διάφορα θα μπορούσε να γράψει και να διηγηθεί κανείς γι αυτόν,  αλλά θα περιγράψω εδώ  μια καταπληκτική βραδιά στην οποία πρωταγωνίστησε, και  που απρόσμενα, είχα την τύχη να τη ζήσω.

( Ο Δημήτρης, είναι πολύ καλός χορευτής, το παράστημά του αναδεικνύει ιδιαίτερα το χάρισμά του, έχει και κάποιες γνώσεις από μουσική και ρυθμό, έπαιζε νέος  κιθάρα, ‑συμμετείχαμε μαζί σε πάρτι - τραγουδούσε σωστά και μελωδικά, έχει και ζωγραφικό ταλέντο. - Το πιο αγαπημένο μου κάδρο  είναι η βιαστική, αλλά επιτυχημένη τελικά,  μικρή προσωπογραφία που μου κανε, κάποτε, ως αστείο-.  Δεν είναι  τυχαίος άνθρωπος.  Είναι τυχερός όποιος τον κάνει παρέα, κερδίζει από το ανοιχτό μυαλό, τη σκέψη, το ήθος και τις γνώσεις του επί πολλών θεμάτων,… και απ το χιούμορ του).

{Νύχτα Πρωτοχρονιάς, του 1972, αν δεν με απατά η μνήμη μου.   Βγήκαμε με την οικογένειά μου και συγγενείς στην τότε ταβέρνα «ΠΕΤΕΦΡΗΣ», γωνία Υμηττού  και Φορμίωνος, όπου είχε για τη βραδιά και καλό μουσικό πρόγραμμα, ξένο, λαϊκό και δημοτικό στο τέλος.

Το μαγαζί  φουλ. Γύρο στις 2.00 μπαίνουν τέσσερις ωραίοι και καλοντυμένοι νεαροί άνδρες. (  γνωστοί  στο Παγκράτι). Σαφώς υπερείχε ο γνωστός, όχι μόνο σε μένα,   «Χολυγουντιανός…Αστέρας », όπως τον  λέγαμε,  Ηλιόπουλος. Φορούσε ωραίο, καλοραμμένο πάνω του, γκρι σκούρο κοστούμι με γιλέκο, άσπρο πουκάμισο και γραβάτα μπλε σκούρα, νομίζω.

Στροφή κεφαλής όλου του μαγαζιού σ’ Αυτόν, στον ψηλό και κομψά ντυμένο νεαρό άνδρα,  με το τέλειο παράστημα και το γοητευτικό πρόσωπο. Νεανικές φωνές ακούστηκαν να χαίρονται για την άφιξη. Ήταν ευρέως γνωστός στην περιοχή… στον νεαρόκοσμο κυρίως.

Τους υποδέχθηκε το αφεντικό, που μάλλον τους ήξερε, και ο σερβιτόρος ετοίμαζε τραπέζι κοντά στην πίστα. Περίμενε και Εκείνος όρθιος.

  Μόλις τέλειωσε το τραγούδι η ορχήστρα, διέκοψε,  με τους μουσικούς να κοιτάζουν και αυτοί, την γοητευτική  αρρενωπή μορφή.  Η νοστιμότατη μεσόκοπη λαϊκή τραγουδίστρια   αναστενάζει αυθόρμητα και η σιγανή φωνή της,  πέρασε, κατά λάθος μάλλον, από το στημένο  μπροστά της μικρόφωνο, στην αίθουσα:

 «Αχ λεβέντη μου»…  

Αυτός έστριψε  συνοφρυωμένος προς το μέρος της, με ελαφρύ χαμόγελο, ( αυτό που σκότωνε..)  αυτή ντράπηκε, γίνεται σούσουρο στην αίθουσα και  ξεσπά ζωηρό χειροκρότημα.

 « Σας εξέφρασα όλους βλέπω…»,     λέει η τραγουδίστρια, και ακολουθούν γέλια και νέο χειροκρότημα από την πελατεία.  Εγώ από τις πιο ενθουσιώδεις… Με είδε, μου χαμογέλασε και με  χαιρέτησε ανοιγοκλείνοντας  την παλάμη του.  Ένοιωσα  περήφανη..

Στη συνέχεια η τραγουδίστρια κάτι του λέει,  Εκείνος φαίνεται να  αρνείται, εκείνη επιμένει παρακλητικά,  φαίνεται τελικά να τον πείθει, (.. δεν χάλαγε χατίρι στις ωραίες..)  και η ορχήστρα παίζει το «ένας μάγκας στο βοτανικό»…

Με το άπλωμα των χεριών  και με τις πρώτες χορευτικές κινήσεις του, μείγμα ανδρισμού και ερωτισμού,  καίγονται φυλλοκάρδια. Κορίτσια στριγγλίζουν υστερικά και  πολύς  νεαρόκοσμος, κυρίως,  του μαγαζιού,  κάνει κύκλο γύρο του, παίρνει  φωτιά η ορχήστρα και η αίθουσα όλη. Τα γκαρσόνια τρέχουν και δεν φτάνουν να σκουπίζουν γυαλιά. ( παρότι τότε τα σπασίματα απαγορεύονταν). Τα λουλούδια στοίβες. Οι φίλοι του κυρίως  ( γνωστά μου πλουσιόπαιδα του Παγκρατίου)  άδειαζαν  τα πανέρια με τις δεκάδες, σε κάθε ανάλαφρη και αεράτη χορευτική φιγούρα του…   Πάνω στην ώρα μπαίνει   μια ψηλή,  πανέμορφη νεράϊδα, ανώτερη πάσης περιγραφής, ( η… αλλιώς… Θεά Αφροδίτη… του Παγκρατίου) με μάξι γαλάζιο φόρεμα, ακριβά ωραία κοσμήματα και  σταρόξανθα μαλλιά να πέφτουν σαν καταρράκτης στις πλάτες και  μέχρι κάτω απ’ τους γοφούς,  συνοδευόμενη από ένα πολύ ψηλό και όμορφο νεαρό (αδελφό της). Εκείνη τον βλέπει στην πίστα, ο συνοδός  την πιάνει  απ’ το μπράτσο να την συγκρατήσει, εκείνη τραβάει το χέρι της ζωηρά, ορμάει στην πίστα μέσα από  τον  κόσμο που παρέστεκε τον Χορευτή, γονατίζει μπροστά του χτυπώντας του παλαμάκια,  κοιτώντας τον λατρευτικά. Και όπως λικνίζει πέρα δώθε το όμορφο κορμί και το κεφάλι της, τα σχεδόν ένα μέτρο μακριά, πλούσια μαλλιά της, σκουπίζουν το πάτωμα!!! Οι γαρδένιες και τα γαρύφαλλα στοιβάζονται στην πίστα, Εκείνος σηκώνει από τη μέση την κοπέλα, την παίρνει στην αγκαλιά του, λέει κάτι στην ορχήστρα, που το γυρίζει σε ένα λαϊκό με ρυθμό  ταγκό.( του Χιώτη). Εκείνη χορεύει υπέροχα, ελισσόμενη πότε-  πότε γύρο του, ανεμίζει τα πλούσια μακριά  μαλλιά της και τον τυλίγει κατά διαστήματα μ’ αυτά…( Λες και τα άφησε γι Αυτόν, και γι αυτόν το χορό…, είπε η μητέρα μου)…    Υπέροχες, μοναδικές σκηνές,  Θεϊκό ζευγάρι!!!  Πανζουρλισμός σπασιμάτων,  χειροκροτημάτων και επιφωνημάτων στο μαγαζί… Δεν θα ‘ζησε ποτέ τέτοιες δόξες….

Τα ομορφόπαιδα μαζί με την ..Θεά… και τον αδελφό της, που βέβαια γνωριζόντουσαν και έγιναν τελικά όλοι παρέα, ( μάλλον υπήρχε ραντεβού) κάθονται στο ίδιο τραπέζι, και  τα βλέμματα  συγκεντρώνονται πάνω τους. Το γλέντι, με κέφι και συναίσθημα, συνεχίστηκε μέχρι πρωίας, με συμμετοχή όλων των πελατών. Χόρεψα κι εγώ μαζί Του και άλλες, ξένους και  Ελληνικούς   χορούς.  Η… Θεά, που ξαναχόρεψε μαζί του μπλουζ…, δεν έδειχνε να ενοχλείται. Είχε επίγνωση της υπεροχής της…. Ο Δημήτρης πάντως, ήταν γνωστό, ότι δεν σκοτιζόταν πολύ για γυναικείες ζήλειες… Αλλιώς, πώς θα ανταποκρινόταν επαρκώς σε  τέτοια ζήτηση…..

Περάσαμε όλοι μια υπέροχη πρωτοχρονιάτικη  νύχτα, στηριγμένη κυρίως πάνω στο Δημήτρη, που της έδωσε έντονο συναίσθημα και ερωτισμό, καθώς και πολύ κέφι, με την παρουσία του και την παρέα του… Ναι, χάρη σ’ Αυτόν, που, χωρίς να το επιδιώξει, δεν έγινε τυχαία θρύλος.  Προέκυψε ως φυσική συνέπεια της όλης προσωπικότητάς του. Των φανερών και κρυφών χαρισμάτων του, που εφόσον ήθελε να τα αξιοποιήσει, εφόσον….. δεν ντρεπόταν και δεν  βαριόταν…, όπως έλεγε,.. ήταν ασυναγώνιστος..

(Ο Δημήτρης,  δεν συζητά ποτέ γι αυτή τη βραδιά, (Του),  έχει ίσως κάποιο.. ιδιαίτερο  λόγο… Εγώ  όμως,  κρίνω πως αξίζει να μείνει η ανάμνησή της κάπου γραμμένη ).

   Αχ Δημήτρη…  Πάντα έκλεβες την παράσταση…  Αρκούσε μια ματιά σου, ένα χαμόγελό σου, για να βάλεις φωτιά στις καρδιές,… στα όνειρα... Όταν έφυγες από το Παγκράτι, (συνέπεσε και με την παρακμή του), έφυγε μαζί σου μια ωραία εποχή που την σημάδεψες με την παρουσία σου.  Άδειασε η ψυχή της γενιάς μας …, μελαγχόλησε το αγαπημένο μας προάστιο. Ξέρω ότι πονάς και συ, και δεν θέλεις να ‘ρχεσαι πια εδώ…….    ( Συγνώμη,…  ξέρω… πως  θα δακρύσεις…  «σκληρέ»,  παλιέ μου, αξέχαστε, φίλε….)

Τιμή μου και  καλή μου τύχη που υπήρξα φίλη σου για πολλά χρόνια…. Γιατί ήσουν και μεγάλος  δάσκαλός μου και ας ήσουν μικρότερος… Σε ευχαριστώ πάρα πολύ  για… όλα…    Και Σ’ αποχαιρετώ…..

 Νοέμβρης 2018 -   

       ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Thulogur]

Χωρίς να θέλω να γίνω αρνητικός, να σου υπενθυμίσω τον τίτλο

Περιοχή Παγκράτι, απόψεις-γνώμες για όλα!

[*nenya*]

XD μπήκα να διαβάσω για το Παγκράτι ή να δω αν ποστάρανε καμιά φωτό της παλιάς Αθήνας...και βλέπω 2 κατεβατά για κάτι ερωτοχτυπημένες κοπελιές κι έναν Δημήτρη. Κάτι σαν σενάριο σαπουνόπερας δηλαδή.

[miouriel]

-Ευχαριστώ τις κυρίες από το Παγκράτι, για όσα είπαν ή έγραψαν για μένα. Η πρώτη άνοιξε την πύλη της (μελαγχολικής) αναπόλησης, η δεύτερη – η φίλη- εξιστόρησε με γλαφυρό τρόπο περιστατικά, και βέβαια μου έπλεξε εγκώμια που δεν αξίζω, ή είναι υπερβολικά…

- Πάνω κάτω ίδιοι είμαστε και τα ίδια κάνουμε σ΄ αυτό τον τόπο, οι περισσότεροι…

-Ο,τι ελέχθη και εγράφη είναι υπέρ – αρκετό!!!  Η συνέχιση θα με καθιστούσε πρωταγωνιστή σήριαλ  «σαπουνόπερας»… Δεν το θέλω…

-Οτιδήποτε τυχόν απομένει, ας υπάρχει μεταξύ μας,  ας μένει στη μνήμη όσων απομείναμε από κείνη τη «μεγάλη παρέα του Παγκρατίου», και είμαστε τώρα σκόρπιοι όπου Γης… και ξένοι…!!!          ( φίλη μου δε σε ξέχασα… και ο αποχαιρετισμός είναι πολύ πρόωρος..!!!).  

                                     Δ.Η.                                             

[enigma-pagrati]

Πολλοί πολιτικοί, υπουργοί, καλλιτέχνες, καθηγητές πανεπιστημίου, διπλωμάτες, δημοσιογράφοι μένουν στο Παγκράτι ακόμα και σήμερα. Είναι το αντίπαλον δέος του Κολωνακίου σε πιο ήσυχο, λιγότερο κραυγαλέο και πιο μεσοαστικό προφίλ σε αντίθεση με το bourgeois προφίλ του Κολωνακίου. Κατεξοχήν προαστιο της μεσαίας τάξης που με την κρίση χτυπηθηκε ανελεητα αλλά εξελίχτηκε. Να υπενθυμίσω στο φορουμ οτι η περιοχή των Ανακτόρων ανήκει διοικητικά και στο κτηματολόγιο στο Παγκράτι ως γειτονιά της Ρηγίλλης. Πέρα από τα στενά, οι κεντρικοί δρομοι του Παγκρατιου είναι φαρδείς ενώ η ρυμοτομία του περιλαμβάνει πολλες πλατείες: Πλαστήρα, Παγκρατίου, Μεσολογγίου Συντριβάνι, Προσκόπων, Βαρνάβα, Σταδίου, Κάραβελ, Βρυσάκι, Προφήτη Ηλία και Δεληολανη ενώ πέραν του Άλσους υπαρχουν τα παρκα του Αρδηττού, Συγγρού, Ριζάρη, Ιλισσού. Εκλεισαν οντως πολλά καταστηματα λογω του ανοιγματος εμπορικων κέντρων και των αλυσίδων αλλά το γεγονός αυτό απελευθέρωσε πολλές θεσεις στάθμευσης και εξασφάλισε περισσότερη ησυχία. Στις αρχές της νέας χιλιετίας το Παγκρατι ήταν απροσπέλαστο και αβίωτο. Τώρα ειναι πιο φιλικό για κατοικία και σχετικά πιο ήσυχο. Χρειαζονται πολλά να γίνουν σε επιπεδο υποδομών όπως σε ολο το δήμο. Τέλος, βάσει της απογραφης του 2011, η περιοχή είναι απο τις πρώτες στην Ελλαδα σε ποσοστό γυναικών (άνω του 60%) γεγονός που στην πράξη αντικρούει πολλά από αυτά που ελέχθησαν παραπάνω για την ασφάλεια. Επειδή είναι δίπλα στο κέντρο, οι κάτοικοί του, βάσει πάλι της απογραφής της ΕΛΣΤΑΤ χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό τα μέσα μαζικής μεταφοράς συμπεριλαμβανομένου του ταξί.

[IceMC]

Ακριβά ενοίκια (βρίσκουν πάτημα λόγω κοντινής απόστασης Καλλιμαρμάρου, Ζαππείου, κτλ) , τυρόπιταδικα  αργά τη νύχτα (καλό αυτό) , νυχτερινό μανάβικο στην Φιλολάου,νυχτερινή συγκοινωνία (11), φοιτηταριό που θέλει να είναι "κοντά στο κέντρο", δρόμοι με παράξενα Αρχαιολληνικά ονόματα που τα μισά αρχίζουν από Ε (Ερατοσθένους, Εφράνορος, Ευτυχίδου, κτλ), 5-6 διαφορετικές πλατείες με 10 καφέ γύρω γύρω μερικά από τα οποία έχουν ελεεινή διακόσμηση και wannabe κουλτουριάρικη γειτονιά. 

 

Προτιμώ Νέο Κόσμο από το δεύτερο διαμέρισμα Δήμου Αθηναίων. Το Παγκράτι μου βγάζει μια δηθενιά αλλά περνάω συχνά πυκνά από κει λόγω του ότι έχει ζωή τη νύχτα και δεν είναι ερημιά. 

[beatshooter]

Μ άρεσε σαν περιοχή που είχα μείνει σε ένα Airbnb. Είχε όπως λέτε πολύ ζωή ιδίως την νύχτα. Αλλά πιο πολύ Μ άρεσε νέος Κόσμος!