..η ξεφτιλα της ανθρωπινης αξιοπρεπειας στην ελληνικη αγορα εργασιας.

[headbanger]

διαβάζω σελίδες με διαμάχες μεταξύ εξωτερικού και άτομα που δεν τολμούν να φύγουν (στατιστικά η βιωπάλη τους μοιάζει σαν ανέκδοτο)

- μην ακούσω αντιρήσεις σε αυτό, από μια κωμόπολη της Μακεδονίας κατάγομαι και η βιωπάλη και η ανεργία θερίζουν. 

 

Βλέπω επιθέσεις σε άτομα που δεν καταδέχονται να πάνε να δουλέψουν για 500 ευρώ. Το καταλαβαίνω είναι δίκοπο μαχαίρι. Σαν προσωπική τοποθέτηση αν είχα 500 ευρώ το μήνα ενώ έμενα με τους δικούς μου δεν θα τολμούσα ποτέ να κάνω το βήμα για εξωτερικό (άσχετο αν μιζέριαζα στην ζωή μου η όχι)

 

Στην Ελλάδα υπάρχει εργασιακός μεσαίωνας, όπως υπάρχει και σταρχιδισμός. Η γενιά μας γαλουχήθηκε για να ζήσει σε δυτική χώρα 1/2 κόσμου και πάμε για 4ου ολοταχώς. είναι λογικό να τα βρίσκει η πλειονότητα σκούρα. 

 

Μην τσουβαλιάζετε. είναι το ίδιο δύσκολα να κάνεις την ζωή σου σε μέρη αφιλόξενα με το να μένεις με γονεις στα Mid 20s σου; (καλά για 30 δεν το συζητώ η κατάντια που μόνο σε εμάς σαν κοινωνίο  φαίνεται φυσιολογικό)

 

Είναι πολλά που θέλω να απαντήσω, στους μεν και στους δε.Μόνο η διάκριση σε στρατόπεδα δικαιολογεί την κατάντια μας/σας.

Στην τελική όμως , καλές γιορτές με υγεία.

 

Και μην ξεχνάτε:

Διεκδικηστε την ζωή σας, και καλή τύχη. 

[Βασίλης_29]

Δε σχολίασα το γεγονός ότι έφυγες με σχέδιο και μετά από προετοιμασία. Είναι σχεδόν ανήκουστο πλέον να φύγει κάποιος στα τυφλά, αυτό το αναγνωρίζω γι' αυτό έγραψα και για το σύγχρονο ρεύμα μετανάστευσης. Αυτό που σχολίασα είναι η στάση σου. Το post που παραθέτω δε διαφέρει τρομακτικά απ' όλα όσα περάσανε και περνάνε άπειροι άλλοι, αλλά θα σταθώ σ' αυτό που μου έκανε εντύπωση, το κομμάτι της δουλειάς. Λογικά σκεπτόμενος, φαντάζομαι πως θα την έψαχνε ό,τι και να γινόταν, θεωρώ αυτονόητο δε ότι θα είχατε κάποιο εναλλακτικό σχέδιο για την χείριστη περίπτωση. Αντιλαμβάνομαι τη δυναμική που υπάρχει σε μια σχέση, ακόμα και το κομμάτι της δικής σου στήριξης, ψυχολογικής και τεχνικής, αλλά στην τελική και εντελώς κυνικά, το κόλλημα στην όλη διαδικασία φαίνεται να ήταν το μαξιλάρι ασφαλείας της δουλειάς και αυτόν προσέλαβαν, προς τι ο α' πληθυντικός;

 

Μην είσαι απόλυτος, έχω φίλο μου που έφυγε στα τυφλά και χύμα για Αγγλία και τώρα μετά από 2.5 χρόνια όλα είναι οκ. Δέχομαι οτι οι περισσότεροι που θα φύγουν στο εξωτερικό χύμα θα αποτύχουν ή δεν θα αντέξουν, παραταύτα υπάρχουν κάποια λίγα άτομα που φεύγουν χωρίς σχέδιο, δεν θεωρώ οτι αυτός είναι ο κανόνας. Για μένα το σημαντικότερο που συμβάλλει στο να φύγεις έξω και να πετύχεις κάτι είναι να έχεις μεγαλώσει ταπεινά φτωχικά και να είσαι σκληραγωγημένος από το σπίτι σου, αυτό ίσχυε για τον φίλο μου. Για τον μέσο έλληνα της γενιάς μου όμως ελάχιστοι μεγάλωσαν έτσι.

[defacer]

Τα ειδα κοκκινα και εδωσα τον καλυτερο εαυτο μου στη συνεντευξη με μοναδικο στοχο να με παρουν και να τους ριξω ακυρο..Οπως και εγινε

Το λυπηρό της υπόθεσης είναι ότι τελικά παίζει να πήραν κάποιον στις δικές τους προδιαγραφές...

 

Τα λεφτά τα οποία είχα τα δούλευα χρόνια. Όπως επίσης την γλώσσα την δούλευα χρόνια για νσ την έχω σαν μητρική. Η δουλειά του συζύγου αποκτήθηκε μετά από απίστευτη προσπάθεια στο να επιμείνουμε κ να μη το βάζουμε κάτω μετά από τα άκυρα που τρώγαμε. Το πτυχίο το σπουδάζω με ΔΙΚΑ μου χρήματα (βλέπε παραπάνω), οι συγγενείς στην Αγγλία έμειναν τελείως αχρείαστοι, είμαστε κι εμείς μόνοι μας και το κάναμε όλο αυτό μόνοι μας χωρίς τη βοήθεια κανενός. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε φίλε μου. Είμαστε σε μια ηλικία που δεν χωράνε "αυθορμητισμοί" στο μυαλό μας, τύπου "τι να κάνω σήμερα, χμμμ ας κλείσω εισιτήρια για έξω". Είχαμε συγκεκριμένους στόχους και απλά με επιμονή τους πετύχαμε. Θεωρείται η τεράστια επιμονή, υπομονή, συνεχόμενο ψάξιμο κ το γερό στομάχι "privilege"? Χαρά μου τότε.

Κατ' αρχήν σε πάω γιατί οι ιστορίες μας έχουν κοινά σημεία (εκείνο το πτυχίο μου τα θέρισε όλα με 1.5 ευρώ η λίρα τότε και χρειάστηκε να δανειστώ κιόλας στο τέλος). Αλλά νομίζω, ξέροντας από τα πεθερικά μου, ότι δεν ήταν αυτό το point του. Εκείνη την εποχή φάση gastarbeiter τα πράγματα ήταν απλά: ξεκινούσες με το εισιτήριο, τα ρούχα που φοράς και το σταυρουδάκι φυλαχτό. Job sites, Skype interviews, οικονομίες στην τράπεζα, ξένες γλώσσες και τέτοιες μαλακίες δεν είχε. Αν είχες παιδί, στη γιαγιά και θα το ξαναδείς μετά από 3 χρόνια.

 

Οπότε, πράγματα (δικά μου εδώ) του στυλ αίτηση και συνέντευξη μέσω internet, σας πληρώνουμε τα έξοδα να έρθετε να σας δούμε, ναι βεβαίως ελάτε με ένα σκασμό λεφτά, μα φυσικά θα σας καλύψουμε και τη μετακόμιση μη φάτε τα ωραία σας γιούροζ που είχατε βγάλει νωρίτερα με τις δουλειές γραφείου που εύκολα βρίσκατε -- είναι privilege. Τουλάχιστον έτσι το κατάλαβα εγώ.

 

Βλέπω επιθέσεις σε άτομα που δεν καταδέχονται να πάνε να δουλέψουν για 500 ευρώ. Το καταλαβαίνω είναι δίκοπο μαχαίρι.

Εμένα αυτό που μου χτυπάει άσχημα εδώ είναι ότι αν δεν πας να δουλέψεις για 500 θα βρεθούν να σε κράξουν επειδή έχεις πάρει ψηλά τον αμανέ. Αν πάλι πας με 500 θα βρεθούν σε κράξουν επειδή σκύβεις το κεφάλι. Είναι λυπηρό.

 

Και μην ξεχνάτε:

Διεκδικηστε την ζωή σας, και καλή τύχη.

Σωραίος! Παίδες, ποτέ δεν είναι αργά να πάρετε μια σοβαρή απόφαση για να διεκδικήσετε αυτό που θέλετε. Εγώ τράβηξα τη σκανδάλη στα 35 με ένα παιδί, περιμένοντας δεύτερο, καίγοντας γέφυρες από πίσω (παραιτήθηκαμε κι οι δυό) και χωρίς να μας αναγκάζει κανένας και τίποτα. Τους πρώτους μήνες πέρασα τις δυσκολότερες ίσως στιγμές της ζωής μου. If the Scatman can do it, so can you.

 

Καλά Χριστούγεννα κι εύχομαι το 2016 να φέρει δύναμη και καθαρό μυαλό.

[Iris_89]

Το λυπηρό της υπόθεσης είναι ότι τελικά παίζει να πήραν κάποιον στις δικές τους προδιαγραφές...

 

 

Κατ' αρχήν σε πάω γιατί οι ιστορίες μας έχουν κοινά σημεία (εκείνο το πτυχίο μου τα θέρισε όλα με 1.5 ευρώ η λίρα τότε και χρειάστηκε να δανειστώ κιόλας στο τέλος). Αλλά νομίζω, ξέροντας από τα πεθερικά μου, ότι δεν ήταν αυτό το point του. Εκείνη την εποχή φάση gastarbeiter τα πράγματα ήταν απλά: ξεκινούσες με το εισιτήριο, τα ρούχα που φοράς και το σταυρουδάκι φυλαχτό. Job sites, Skype interviews, οικονομίες στην τράπεζα, ξένες γλώσσες και τέτοιες μαλακίες δεν είχε. Αν είχες παιδί, στη γιαγιά και θα το ξαναδείς μετά από 3 χρόνια.

 

Οπότε, πράγματα (δικά μου εδώ) του στυλ αίτηση και συνέντευξη μέσω internet, σας πληρώνουμε τα έξοδα να έρθετε να σας δούμε, ναι βεβαίως ελάτε με ένα σκασμό λεφτά, μα φυσικά θα σας καλύψουμε και τη μετακόμιση μη φάτε τα ωραία σας γιούροζ που είχατε βγάλει νωρίτερα με τις δουλειές γραφείου που εύκολα βρίσκατε -- είναι privilege. Τουλάχιστον έτσι το κατάλαβα εγώ.

 

 

Εμένα αυτό που μου χτυπάει άσχημα εδώ είναι ότι αν δεν πας να δουλέψεις για 500 θα βρεθούν να σε κράξουν επειδή έχεις πάρει ψηλά τον αμανέ. Αν πάλι πας με 500 θα βρεθούν σε κράξουν επειδή σκύβεις το κεφάλι. Είναι λυπηρό.

 

 

Σωραίος! Παίδες, ποτέ δεν είναι αργά να πάρετε μια σοβαρή απόφαση για να διεκδικήσετε αυτό που θέλετε. Εγώ τράβηξα τη σκανδάλη στα 35 με ένα παιδί, περιμένοντας δεύτερο, καίγοντας γέφυρες από πίσω (παραιτήθηκαμε κι οι δυό) και χωρίς να μας αναγκάζει κανένας και τίποτα. Τους πρώτους μήνες πέρασα τις δυσκολότερες ίσως στιγμές της ζωής μου. If the Scatman can do it, so can you.

 

Καλά Χριστούγεννα κι εύχομαι το 2016 να φέρει δύναμη και καθαρό μυαλό.

Ξέρεις τι με ενοχλεί περισσότερο? Όλοι εμείς που έχουμε φύγει και ξέρουμε ΠΟΣΟ δύσκολα και πρωτόγνωρα είναι όλα τις πρώτες εβδομάδες μέχρι να βρεις τους ρυθμούς σου, κι έχεις μερικούς να λένε από την άνεση του σπιτιού τους πως "σιγά το δύσκολο μωρέ, πως κάνεις έτσι. Δεν είναι δύσκολο να βρεις σπίτι (γελάω) κτλ κτλ"

[headbanger]

Ξέρεις τι με ενοχλεί περισσότερο? Όλοι εμείς που έχουμε φύγει και ξέρουμε ΠΟΣΟ δύσκολα και πρωτόγνωρα είναι όλα τις πρώτες εβδομάδες μέχρι να βρεις τους ρυθμούς σου, κι έχεις μερικούς να λένε από την άνεση του σπιτιού τους πως "σιγά το δύσκολο μωρέ, πως κάνεις έτσι. Δεν είναι δύσκολο να βρεις σπίτι (γελάω) κτλ κτλ"

 

 

τα λέμε μετά από 2-5 χρόνια. ακόμα στους 2 μήνες καλά είναι άσε που είσαι κοντά στο σπίτι σου, 2μιση ώρες με αεροπλάνο. 

 

το παραπάνω, για να δώσω ένα παράδειγμα προοπτικής

[viper2005]

Τα λεφτά τα οποία είχα τα δούλευα χρόνια. Όπως επίσης την γλώσσα την δούλευα χρόνια για νσ την έχω σαν μητρική. Η δουλειά του συζύγου αποκτήθηκε μετά από απίστευτη προσπάθεια στο να επιμείνουμε κ να μη το βάζουμε κάτω μετά από τα άκυρα που τρώγαμε. Το πτυχίο το σπουδάζω με ΔΙΚΑ μου χρήματα (βλέπε παραπάνω), οι συγγενείς στην Αγγλία έμειναν τελείως αχρείαστοι, είμαστε κι εμείς μόνοι μας και το κάναμε όλο αυτό μόνοι μας χωρίς τη βοήθεια κανενός. Τίποτα δεν μας χαρίστηκε φίλε μου. Είμαστε σε μια ηλικία που δεν χωράνε "αυθορμητισμοί" στο μυαλό μας, τύπου "τι να κάνω σήμερα, χμμμ ας κλείσω εισιτήρια για έξω". Είχαμε συγκεκριμένους στόχους και απλά με επιμονή τους πετύχαμε. Θεωρείται η τεράστια επιμονή, υπομονή, συνεχόμενο ψάξιμο κ το γερό στομάχι "privilege"? Χαρά μου τότε.

 

Ρε ξανθοπουλε νταξ ηρέμησε, δεν ειναι το δραμα σου μεγαλυτερο απο το άλλων.

Λοιπον κοιτα πλακα, παω για συνεντευξη σε γνωστη αλυσιδα καταστηματων, οχι τιποτα τεραστιο αλλα τελος παντων αλυσιδα.

 

Στη συνεντευξη ηταν 3-4 μανατζαραιοι που προσπαθουσαν να με ψαρωσουν (χωρις λογο εν τω μεταξυ) οποτε σκαει ο παρακατω διαλογος:

- ειστε παντρεμενος?

- οχι

- μμμ μενετε σε ενοικιο?

- οχι ειναι ιδιοκτητο

- δανεια κλπ?

- οχι δεν ετυχε..

- α οκ

- τιθεται καποιο θεμα?

- οχι αλλα να, εμεις θελουμε καποιον που να εχει τον κερβερο στο σπιτι, να εχει ενοικιο κατι ουτως ωστε να χρειαζεται τη δουλεια κλπ

 

Τα ειδα κοκκινα και εδωσα τον καλυτερο εαυτο μου στη συνεντευξη με μοναδικο στοχο να με παρουν και να τους ριξω ακυρο..Οπως και εγινε

 

Αν και γενικα νομιζω πως εχω σταθει τυχερος απο αποψη εργοδοσιας, ολοι μου ειχαν φερθει με σεβασμο και στο οικονομικο κομματι ηταν απιστευτα καλοι.

 

 

Κερβερο στο σπιτι = ήρα κάθε απο το κάθε ελληνικο κεραμίδι = κακιά γυναίκα;

Καλα κατάλαβα?

 

 

 

Γράφω ευθέως οπότε δε θέλω να το εκλάβεις αυτό σα διάθεση για τσακωμό. Ναι, το να πηγαίνεις κάπου συστημένος με δουλειά και άλλα κατάλληλα, πρώτα εφόδια για την αρχή, έχοντας προσχεδιάσει όλα τα βήματα μπορεί να θεωρηθεί privilege με την ευρύτερη έννοια, πολύ τραβηγμένα χαρακτηρίζεται ζωή από το απόλυτο μηδέν (μην κοροϊδευόμαστε) και δε κρίνω σκόπιμο να εξηγήσω το γιατί. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, απολογούμαι που σε έκανα να απολογηθείς κάνοντας τη σούμα, αλλά φοβάμαι ότι χάθηκε το νόημα του αρχικού μου post, ίσως επειδή κάπου μπήκα σφήνα ανάμεσα στα άλλα του groot.

 

Δε σχολίασα το γεγονός ότι έφυγες με σχέδιο και μετά από προετοιμασία. Είναι σχεδόν ανήκουστο πλέον να φύγει κάποιος στα τυφλά, αυτό το αναγνωρίζω γι' αυτό έγραψα και για το σύγχρονο ρεύμα μετανάστευσης. Αυτό που σχολίασα είναι η στάση σου. Το post που παραθέτω δε διαφέρει τρομακτικά απ' όλα όσα περάσανε και περνάνε άπειροι άλλοι, αλλά θα σταθώ σ' αυτό που μου έκανε εντύπωση, το κομμάτι της δουλειάς. Λογικά σκεπτόμενος, φαντάζομαι πως θα την έψαχνε ό,τι και να γινόταν, θεωρώ αυτονόητο δε ότι θα είχατε κάποιο εναλλακτικό σχέδιο για την χείριστη περίπτωση. Αντιλαμβάνομαι τη δυναμική που υπάρχει σε μια σχέση, ακόμα και το κομμάτι της δικής σου στήριξης, ψυχολογικής και τεχνικής, αλλά στην τελική και εντελώς κυνικά, το κόλλημα στην όλη διαδικασία φαίνεται να ήταν το μαξιλάρι ασφαλείας της δουλειάς και αυτόν προσέλαβαν, προς τι ο α' πληθυντικός;

 

Προφανώς, άποψη έχω μόνο βάση των αναρτήσεων που έχουν ήδη γίνει στο thread. Μπορεί να μην είναι ολοκληρωμένη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να μπεις στη διαδικασία περαιτέρω εξηγήσεων. Γράφεις όμως ότι η δουλειά βρέθηκε μέσα Οκτωβρίου. Μιλάμε δηλαδή για 2-2.5 μήνες ζωής κουτσά στραβά, δικαιολογεί αυτό συζήτηση για καναπέδες και λογική "πέρασα τα σύνορα, έφαγα τον γάιδαρο, δείξτε σεβασμό"; Το κυριότερο πρόβλημα, αν θες, είναι ότι κάτι τέτοια βγάζουν μια μίρλα που δε νομίζω να αρμόζει στην κατάσταση, και είναι και λιγάκι σουρεαλιστική, αν αναλογιστείς ότι πολλοί φεύγουν για να τη γλιτώσουν, από εδώ. Ο δρομέας πανηγυρίζει όταν κόψει το νήμα, όχι μετά από μια καλή εκκίνηση. Μετά από 5-10 χρόνια, να περάσει η ζωή ένα τσιμεντάρισμα, ναι, γιατί όχι;

Damn, μου εχουν λείψει κατι τετοια ποστς.

=]

[groot]

Ξαναλέω, το να γράφεις από την άνεση του καναπέ σου είναι αστείο και γελοίο. Ρώτα όλους αυτούς που έχουν φύγει για να σου πουν καλύτερα.

 

Το 'χεις?

Ποιο σημείο του ότι έχω ζήσει και στην χώρα που είσαι και τώρα ζω σε μία με ηλιοφάνεια max 5 ώρες το χειμώνα δεν κατάλαβες;

 

 

Οπότε, περιμένω απάντηση γιατί μόνο από την άνεση του καναπέ δεν γράφω. Έμενες ή όχι με τους γονείς σου πριν φύγεις έξω;

[Anorymous]

Που χάθηκες εσύ;

 

επιασα δουλεια και εγινα ανθρωπος χαχα αυτο για 5 μηνες γιατι τελη γενναρη παλι ανεργος θα ειμαι οποτε θα σαπισω παλι στο insomnia

[viper2005]

Για μένα το σημαντικότερο που συμβάλλει στο να φύγεις έξω και να πετύχεις κάτι είναι να έχεις μεγαλώσει ταπεινά φτωχικά και να είσαι σκληραγωγημένος από το σπίτι σου, αυτό ίσχυε για τον φίλο μου. Για τον μέσο έλληνα της γενιάς μου όμως ελάχιστοι μεγάλωσαν έτσι.

Μεγαλη αλήθεια αυτο...

[stormrain]

 Κερβερο στο σπιτι = ήρα κάθε απο το κάθε ελληνικο κεραμίδι = κακιά γυναίκα;

Καλα κατάλαβα?

 

Kαλα καταλαβες. Καλα σε αυτην τη συνεντευξη ειχα ακουσει τα χιλια μυρια ε, αναμεσα σε αλλα μου ειπαν πως δεν παιζουν αδειες και λοιπα, το προσωπικο φευγει καμια βδομαδα το καλοκαιρι και that's it. Και διαφορα αλλα κουλα. Αλλα σιγουρα θα ειχα το μισθο μου καθε μηνα (δικη τους ατακα) oποτε νταξ ολα καλα. 

Και δε μιλαμε για το μαγαζακι του κυρ Μπαμπη ε.

 

Το λυπηρό της υπόθεσης είναι ότι τελικά παίζει να πήραν κάποιον στις δικές τους προδιαγραφές...

 

Αυτο ισχυει δυστυχως. Το θεμα ειναι πως ειναι ηλιθιο ολο αυτο και απο τη δικη τους πλευρα. Θελω να πω, δεν μπορει στοχος σου να ειναι να βρεις εναν υπαλληλο που θα τρεμει μη χασει τη θεση του και θα εργαζεται σε ακραιο περιβαλλον πιεσης απο ψυχολογικης πλευρας, γιατι στην πρωτη ευκαιρια θα την κοπανησει και καλα θα κανει.  

[Anorymous]

Δυστυχώς από το ένα άκρο (παχυλοί μισθοί, κοπάνες, μονιμότητα, υπεράριθμοι) περάσαμε στο άλλο άκρο (μισθοί της πείνας, μηδέν άδειες, ανασφάλεια, λίγο προσωπικό)... είμαστε χώρα των άκρων. Μια μέση λύση δεν μπορεί να βρεθεί.

 

αυτο ακριβως ανθρωποι μορφωμενοι με πτυχια και μεταπτυχιακα να δουλευουν με 495 σε συνθηκες γαλερας , στα μεγαρα ειχαμε εργατικο ατυχημα και απο οτι ξερω ακομα ο 5μηνιτης συναδερφος ειναι ακομα στην εντατικη. και στο δημο που δουλευω μια κοπελα εσπασε τα πλευρα της και δεν της αναγνωριζαν το εργατικο ατυχημα ελεγαν οσες μερες θα κατσεις θα δουλεψεις πραπανω για να πληρωθεις

[viper2005]

επιασα δουλεια και εγινα ανθρωπος χαχα αυτο για 5 μηνες γιατι τελη γενναρη παλι ανεργος θα ειμαι οποτε θα σαπισω παλι στο insomnia

Hoho, και η δικιά μου πολυεθνική θα τα μαζέψει και θα την κανει απο την ελλαδα και θα είμαι άνεργος απο τέλος Γενάρη.

 

Merry Xmas y'all

[groot]

Είναι δύσκολο, η όλη αρχή είναι δύσκολη. Μιλάς σε κάποιον που απλά μια μέρα ξύπνησε, τα μάζεψε και την έκανε έτσι από το πουθενά χωρίς τίποτα και έμεινε "έξω" για 4 χρόνια. Ξαναγύρισα εδώ τώρα και πάλι για κάποιο διάστημα για να κάνω κάτι και μόλις τελειώσω ΠΑΛΙ έξω θα την κάνω. Αυτό που λες ότι δεν υπάρχει δυσκολία είναι λάθος. Πολλά μπορεί να σου πάνε στραβά, ειδικά αν είσαι μόνος/η. Μπορώ να σου πω τα πιο απλά πράγματα που θεωρεί κάποιος δεδομένα που μπορεί να τον πάνε ΠΟΛΥ πίσω ή ακόμα και να τον καταστρέψουν και είναι απλά μη σου τύχει. 

 

Αν νομίζεις ότι τα προβλήματα έχουν να κάνουν μόνο με τις στάσεις των λεωφορείων, ο καιρός και οι οδοί είσαι πολύ γελασμένος.

Η αρχή; Σε χώρα που μιλάνε Αγγλικά; Που να δεις αρχές σε χώρες που για να δουλέψεις θα πρέπει να μάθεις γλώσσα σε εντελώς διαφορετικό μοντέλο από το δικό σου και όπου την μιλάνε max 10 εκατομμύρια άνθρωποι.

 

Παραδείγματα ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ θέλω. Γιατί τι να μένεις ΜΟΝΟΣ σου στην Ελλάδα, τι να μένεις στο εξωτερικό. Ό,τι και να πάθεις στην Ελλάδα, μπορείς να το πάθεις στο εξωτερικό. Οπότε, ποιο είναι το ΔΥΣΚΟΛΟ που ΔΕΝ το έχεις στην Ελλάδα;

 

 

Ακόμα να μου δείξετε ΕΣΕΙΣ που δυσκολεύεστε... εάν είναι να σας βοηθήσω κιόλα.

 

 

Και για να απαντήσω στο ερώτημα του groot, πιο ξένη ένιωθα στην Ελλάδα παρα στην Αγγλία. Για να πω επιχειρήματα.. επίπεδο υγείας, παιδείας, εργασίας, εργασιακά δικαίωματα και μη, στήριξη από το κράτος, οργάνωσης (τεράστιο συν για μένα), όλα τακτοποιημένα και νοικοκυρεμένα, γραφειοκρατία μηδέν. Όση βοήθεια δέχτηκα από ξένους στο δρόμο, στο σουπερμαρκετ, στις τράπεζες, από εκεί που δεν την περίμενα, δεν την έχω βιώσει ούτε στο ελάχιστο στην Αθήνα. Ή μήπως να κάτσω να μιζεριάσω σε μια χώρα χωρίς μέλλον? Όλα αυτά είναι προσωπικές απόψεις να τονίσω. Ο καθένας πράττει το πιο σωστό για τον εαυτό του.

 

Ξαναλέω. Όλα καλά από τον καναπέ μας. Όταν σηκώνεσαι, είναι άλλη φάση.

 

My two cents

 

 

Ξέρεις τι με ενοχλεί περισσότερο? Όλοι εμείς που έχουμε φύγει και ξέρουμε ΠΟΣΟ δύσκολα και πρωτόγνωρα είναι όλα τις πρώτες εβδομάδες μέχρι να βρεις τους ρυθμούς σου, κι έχεις μερικούς να λένε από την άνεση του σπιτιού τους πως "σιγά το δύσκολο μωρέ, πως κάνεις έτσι. Δεν είναι δύσκολο να βρεις σπίτι (γελάω) κτλ κτλ"

Χο χο χο!!! Εγώ να δεις πως γελάω με αυτούς που "έχουν σαν μητρική" (όπως έγραψες) την γλώσσα της χώρας που πάνε και επειδή ξεβολεύτηκαν από την ασφάλειά τους θαρρούν ότι κάνανε άθλο.

 

Όλοι ΕΜΕΙΣ λοιπόν που έχουμε φύγει σε ΔΥΣΚΟΛΕΣ χώρες ΞΕΡΟΥΜΕ ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΑ.

 

Παραπονιέσαι γιατί; Ποιο είναι το δύσκολο κομμάτι; Σπίτι βρίσκεις από internet. Εάν δεν μπορείς να το κάνεις, δεν σου φταίει κανείς.

 

Συνεχίζεις να μην λες ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ και μόνο επιτίθεσαι.

 

 

Φαντάσου να ήσουν σε χώρα με τις συνθήκες που έγραψα... στην οποία ΕΙΜΑΙ κάμποσο καιρό.

 

 

Οπότε προσπάθησε, έτσι για αλλαγή, αντί να επιτεθείς επειδή φοβάσαι που αποδεικνύεται ότι λες ό,τι να 'ναι, να απαντήσεις σε κάτι.

[viper2005]

Kαλα καταλαβες. Καλα σε αυτην τη συνεντευξη ειχα ακουσει τα χιλια μυρια ε, αναμεσα σε αλλα μου ειπαν πως δεν παιζουν αδειες και λοιπα, το προσωπικο φευγει καμια βδομαδα το καλοκαιρι και that's it. Και διαφορα αλλα κουλα. Αλλα σιγουρα θα ειχα το μισθο μου καθε μηνα (δικη τους ατακα) oποτε νταξ ολα καλα. 

Και δε μιλαμε για το μαγαζακι του κυρ Μπαμπη ε.

 

 

Αυτο ισχυει δυστυχως. Το θεμα ειναι πως ειναι ηλιθιο ολο αυτο και απο τη δικη τους πλευρα. Θελω να πω, δεν μπορει στοχος σου να ειναι να βρεις εναν υπαλληλο που θα τρεμει μη χασει τη θεση του και θα εργαζεται σε ακραιο περιβαλλον πιεσης απο ψυχολογικης πλευρας, γιατι στην πρωτη ευκαιρια θα την κοπανησει και καλα θα κανει.

 

Ναι ισχύει. Επίσης το τραγικό της κατάστασης (που πραγματικά αντανακλά την κατάσταση στην ελλαδα όσο αφορά τις επιχειρήσεις) ειναι οτι μιλάγαμε με τον μικρό (γιο του που μου έριχνε μια δεκαετία) και του λεω οτι άμα με θες για assistant area manager τότε θα πρεπει να πληρώνεις τις βενζίνες για το μηχανακι και ειναι 4l/100 και δεν χρειαζεται να αγοράσεις GPS tracker (τότε ειχαν ξεκινήσει να το κάνουν κάποιες εταιρίες στην ελλαδα). Ο τύπος ηταν παραπάνω απο ικανοποιημένος απο την απαντηςη και γύρισε στον πατριάρχη που μου εκανε την συγκεκριμένη ερώτηση και οταν πηρε την απαντηςη που του έδωσα τότε πέταξε το βιογραφικό μου στην άκρη και, τότε, εμείς (ο γιος και εγω) πήραμε το memo και είπαμε αντίο και τα σχετικά

=]

[bedazzled]

Για μένα το σημαντικότερο που συμβάλλει στο να φύγεις έξω και να πετύχεις κάτι είναι να έχεις μεγαλώσει ταπεινά φτωχικά και να είσαι σκληραγωγημένος από το σπίτι σου, αυτό ίσχυε για τον φίλο μου. Για τον μέσο έλληνα της γενιάς μου όμως ελάχιστοι μεγάλωσαν έτσι.

 

Αυτό ακριβώς.