Που ανήκουμε; Κατά πόσο επιλέγουμε συνειδητά τον τόπο μας;

[V for Vagelis]

Ναι , σωστά, εξαρτάται πως οριοθετούμε την ταυτότητα.

Εγώ την τοποθετώ σε πιο βαθείς δεσμούς (πολιτισμός - οικογένεια - σχέσεις με την κοντινή κοινότητα κλπ.).

Αυτοί αλλάζουν πιο δύσκολα.

Αυτές τις παραδόσεις εννοούσα που αφορούν τη βασική συμβίωση και επαφή με ανθρώπους, σόρρυ που δεν το επισήμανα.

 

Τα υπόλοιπα τα θεωρώ επιφανειακές φάσεις που περνάει ο καθένας.

 

Ειδικά τα της μουσικής..

Επειδή ακούω dead kennedys δε σημαίνει ότι η ταυτότητα μου είναι χαρντκοράς!

 

Παρασκευή συναυλία των destruction, Σάββατο ρεμπετάδικο Κορακάκη. Δεν είναι ταυτότητα αυτό.

 

Οι δεσμοί και οι παραδόσεις που αναφέρεις, για κάποιους μπορεί να παίζουν μεγάλο ρόλο, για άλλους μικρό. Κάποιοι μπορεί να ταυτίζονται με τις έννοιες πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια και άλλοι όχι τόσο - αλλά ενδεχομένως με άλλα πράγματα, επιφανειακά ή μη. Σχετικά με τη παράμετρο της οικογένειας: Μια στενή οικογενειακή σχέση δε προϋποθέτει απαραίτητα και ένα στενό δέσιμο με κάποιο τόπο καταγωγής.

 

 

Δε νομίζω ότι το εννοεί πάντως έτσι ακριβώς, όσο ότι οι μουσικές λ.χ. επιλογές ίσως είναι ένας παράγοντας για να νιώθεις ικανοποιημένος κάπου ή όχι. Και πολλοί τέτοιοι μικροπαράγοντες παίζουν τελικά ρόλο στο να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου.

 

Σωστά, αν και δεν είναι μόνο θέμα μικροπαραγόντων, αλλά και σημαντικών χαρακτηριστικών της ταυτότητας κάποιου, όπως η γενικότερη κουλτούρα και νοοτροπία του. Τέτοιοι παράγοντες μπορεί να σε κάνουν να νιώθεις ξένος στη πατρίδα σου (είτε αναφερόμαστε σε επίπεδο χωριού/πόλης είτε σε χώρας) όπως και οικεία σε κάποιον ξένο τόπο.

[Επισκέπτης]

Στην υπόλοιπη ευρώπη επίσης δεν υπάρχει η ανεργία η δική μας οι μισθοί οι δικοί μας, ή οι συνθήκες εργασίας που επικρατούν εδώ, οι πολίτες έχουν πρόσβαση σε ένα ποιοτικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο είναι ικανό να τους προετοιμάσει αξιοπρεπώς για την αγορά εργασίας χωρίς να χρειαστεί να ζουν από τους γονείς τους μέχρι τα 35. Επίσης υπάρχει σωστό κοινωνικό κράτος το οποίο φροντίζει για την ασφάλισή σου και τις οποιεσδήποτε άλλες ανάγκες σου.  Δεν ζω στο εξωτερικό αλλά αυτή η εικόνα μου έχει σχηματιστεί αν κάποιος ξέρει καλύτερα από μένα ας με διαψεύσει.

 

Επίσης πολλές από τις υπόλοιπες (τουλάχιστον δυτικές) ευρωπαϊκές χώρες δεν έχουν περάσει περιόδους μακράς φτώχιας, δεν έχει χρειαστεί να ορίσουν μέσα τους τι θα πει επιβίωση, δεν κυβερνώνταν επί αιώνες από στρατιωτικές αυτοκρατορίες, πέρασαν από διαφωτισμό,  αναγέννηση, αγροτική και βιομηχανική επανάσταση και έχτισαν τον πολιτισμό τους πέτρα-πέτρα που λέμε πάνω σε συνεχείς βελτιώσεις σχετικά με το επίπεδο ζωής.

 

αν πιστεύεις πως όλα αυτά με τη σειρά τους είναι ασύνδετα τότε ναι κι εγώ με τη σειρά μου δε ξέρω κατά πόσο έχει νόημα να προσπαθώ.

 

 

 

 

Δεν αναφερόμουν σε εσένα ούτε σε κάποιον άλλο προσωπικά για αυτό και το έγραψα όπως το έγραψα. Τυχαίνει να έχω υπόψη μου 5 πράματα για το background του καθενός μέσα από το forum και ξέρω πως θα ήταν ηλίθιο να το πάω επί προσωπικού. Όπως είπα για κάποιον που εν τέλει έκανε τη μετάβαση και έφτιαξε τη ζωή του το πώς μπορεί να βλέπει τη φάση καμία σημασία δεν έχει για αυτόν που θα θελήσει να τον κρίνει από τη στιγμή που μετρά το αποτέλεσμα σε τελική φάση. Επειδή όμως δούλεψε σε κάποιον δε σημαίνει πως μπορέι να ισχύει για όλους και αυτό που λέω είναι πως όταν μιλάμε για ανθρώπους που δεν έχουν περάσει αυτό το στάδιο το να λες πρακτικά "είσαι ένας άνθρωπος σε μια κοινωνία πιθήκων και καλώς αισθάνεσαι πως χαραμίζεσαι ή αδικείσαι" είτε ισχύει είτε όχι ίσως και να μην είναι το καλύτερο mindset to begin with. Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ ως ένας από αυτούς.

 

δεν είναι θέμα τσουβαλιάσματος δεν κάνω καμία επαγωγή εδώ πέρα την ίδια τη προσεγγιση κρίνω

 

 

 

Γενικά προσωπικά θεωρώ πως οι αλλαγές ως προς το πώς αντιμετωπίζει ο καθένας τον εαυτό του πρέπει να έπονται των γεγονότων. Αν εγώ πω πως αξίζω κάτι καλύτερο τότε αυτόματα σημαίνει πως είτε υπερεκτιμώ τις δυνατότητές μου είτε πως απλά αδικούμαι. Σε αυτή τη περίπτωση η ευθύνη από ατομική μεταφέρεται στους γύρω μου. Και είτε λες οκ δεν είναι στο χέρι μου πλέον είτε το πρόβλημα σταματά να αφορά τον ίδιο τον εαυτό μου και γίνεται διαπροσωπικό, στις σχέσεις σου με τους υπόλοιπους που αδυνατούν να εκτιμήσουν κάποια πράγματα. Κάπου εκεί όμως τα βάζεις με τους υπόλοιπους και λες ναι αλλά δε θέλω να είμαι πλέον μέλος αυτής της κοινωνίας. Δεν θέλεις να προσαρμοστείς στην πραγματικότητα που σου προσφέρεται για οποιαδηποτε πτυχή κι αν μιλαμε για αυτό και την απορρίπτεις. πχ "δεν υπάρχει νόημα να παλέψω για μια καλή δουλειά υπό αυτές τις συνθήκες γιατί αυτό θα προϋπέθετε πως θα χρειαζόταν να κάνω πελατειακές σχέσεις και να πατήσω επί πτωμάτων και εγώ δεν είμαι τέτοιος".

 

Υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι χρειάζονται να νιώσουν γαμάτοι. Όταν έχεις προσπαθήσει για κάτι το οποίο σου έχει φέρει ένα καλό αποτέλεσμα τότε ναι, είναι καλό με τον τρόπο σου να αναγνωρίζεις τα όποια θετικά αποτελέσματα και να είσαι σε θέση να δώσεις ένα σχετικό feedback στον εαυτό σου. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου δεν είναι έτσι, αλλά έχει να κάνει ακριβώς με την κατάσταση που περιγράφω από πάνω. Καλό είναι τότε να είναι σε θέση κάποιος να κρίνει πότε συμβαίνει τι και να πορεύεται αναλόγως.

 

 

Φυσικά ο καθένας βλέπει τα πράγματα με όποιον τρόπο θέλει. Αλλά κάτι μου λέει πως τα κριτήρια για ένα μεγάλο μέρος είναι γνωστά και είναι αντικειμενικά. Στην ιστορία η Ελλάδα 2 περιόδους είχε όπου υπήρξε ένα τόσο μεγάλο κύμα μετανάστευσης, Το 50-60 και τώρα. Δεν θεωρώ πως είναι καθόλου τυχαίο.

 

Ούτε εγώ θα ήθελα να μεγαλώσω παιδιά στην Ελλάδα με τα τωρινά δεδομένα. Αλλά αυτό τουλάχιστον για μένα δεν πατά πάνω σε παράγοντες οι οποίοι δε μεταβάλλονται και δεν επηρεάζονται από πολιτικές αποφάσεις ας πούμε. Αν σε 10 χρόνια οι συνθήκες έχουν αλλάξει που πολύ αμφιάλλω αλλά η πιθανότητα υπάρχει, τότε αυτό θα βρει αντανάκλαση και στη δική μου οπτική πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα ας πούμε.

 

Ε πες το επιτέλους ότι κάποιοι μιλάνε από τη φαντασία τους. Για να καταλαβαινόμαστε δηλαδή.