Όνειρα

[jennyV]

το ότι είμαι σε όνειρο το καταλαβαίνω συχνά. Συνηθώς με καταδιώκουν και σε κάποια φάση λέω "αφού ονειρεύομαι, μπορώ να πετάξω" και πετάω. Επίσης κάποιες φορές τα όνειρα είναι τόσο ζωντανά που κάνω ώρα να ηρεμήσω. Αλλα το χειρότερο είναι η υπνικη παράλυση (λόγω κροταφογναθικού συνδρόμου), όπου νομίζω ότι πραγματικά θα πεθάνω από τον τρόμο μου. Συνήθως βλέπω μια σκια που τη νιώθω δαιμονική, και όταν ξυπνάω δεν παίζει να ξανακοιμηθώ.

[anwnymh29]

το ότι είμαι σε όνειρο το καταλαβαίνω συχνά. Συνηθώς με καταδιώκουν και σε κάποια φάση λέω "αφού ονειρεύομαι, μπορώ να πετάξω" και πετάω. Επίσης κάποιες φορές τα όνειρα είναι τόσο ζωντανά που κάνω ώρα να ηρεμήσω. Αλλα το χειρότερο είναι η υπνικη παράλυση (λόγω κροταφογναθικού συνδρόμου), όπου νομίζω ότι πραγματικά θα πεθάνω από τον τρόμο μου. Συνήθως βλέπω μια σκια που τη νιώθω δαιμονική, και όταν ξυπνάω δεν παίζει να ξανακοιμηθώ.

Αυτη την λεγομενη υπνικη παραλυση την παθαινω οταν ειμαι πολυ νυσταγμενη..αυπνη,κουρασμενη ξερεις..Να θες να κουνηθεις και να μην μπορεις.

Αυτο με το πεταγμα το κανω και εγω φοβερη κατασταση ετσι? Αν και μερικες φορες τρομαζω !

[zio10]

Τελικά ισχύει αυτό που λένε ότι βλέπουμε πάντα όνειρα κι ας μη τα θυμόμαστε;

 

Χθες, επειδή ήταν να παραγγείλω ένα κινητό από Κίνα, είδα στον ύπνο μου ότι πήγα εκεί να το πάρω αντί να το παραγγείλω (στην Κίνα και το θεώρησα και φυσιολογικό και ότι συμφέρει!!) και βρήκα και τη selina από το vickmall, που σκεφτόμουν στην πραγματικότητα ότι κανένας Κινέζος θα είναι εκεί στην υποστήριξη και βάλανε και καλά όνομα selina! :D

[TriLoBiTe]

Ο ινσόμνιακ ο σωστός κινητά και υπολογιστές ονειρεύεται, καλά σε είχα καταλάβει ζιό  είσαι και συ τεχνολογικό φρικιό

[Irene.j]

Τελικά ισχύει αυτό που λένε ότι βλέπουμε πάντα όνειρα κι ας μη τα θυμόμαστε;

 

Στην πραγματικοτητα βλεπουμε πολλα ονειρα κατα τη διαρκεια του υπνου αλλα τα ξεχναμε.  Ειναι πιο ευκολο να ανακαλεσουμε στη μνημη μας καποιο, αν ξυπνησουμε στη φαση REM.

[gokuthelegend]

Εγώ είχα δει ένα όνειρο πριν από 14-15 χρόνια και το θυμάμαι ακόμη. Τότες πήγαινα 1η Λυκείου και είχε πεθάνει ο παππούς μου (η γιαγιά μου πέθανε όταν πήγαινα νηπιαγωγείο). Τέλος πάντων, αφού πέθανε ο παππούς μου, περίμενα λίγο καιρό για να ηρεμίσουν τα πνεύματα και είπα στον πατέρα μου να μετακομίσω στο δωμάτιό του το οποίο τελικά μου το επέτρεψε, και το έκανα υπνοδωμάτιο - γραφείο. Εγώ όμως ήμουν ακόμη επηρεασμένος από τον θάνατο του παππού μου και φοβόμουν. Την πρώτη νύχτα λοιπόν που κοιμήθηκα στο δωματιό του είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο.

 

Είδα λοιπόν ότι τελείωσα το σχολείο, πέρασα σε μια σχολή της επιλογής μου και πήγα να νοικιάσω σπίτι. Καθώς έψαχνα για σπίτι είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου στους φοιτητικούς κοιτώνες, οι οποίοι να σημειώσω ότι το κτήριο τους είναι δίπλα σε ένα ΔΑΣΟΣ. Όσο και να έψαξα δεν μπόρεσα να βρω ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να με πάρουν στους κοιτώνες (χαμηλό εισόδημα, πολύτεκνοι γονείς κλπ) αλλά εγώ είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου. Ακόμη και όταν μίλησα με τους υπεύθυνους των κοιτώνων, δεν με ενημέρωσαν ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να με πάρουν, μασούσαν τα λόγια τους, αλλά παρόλα αυτά μου είπαν να κάνω αίτηση. Και έτσι έκανα αίτηση.

 

Προς έκπληξή μου μερικές μέρες μετά με καλούν για να με ενημερώσουν ότι με δέχτηκαν στους κοιτώνες. Πάω λοιπόν, εγκαθίσταμαι εκεί, γνωρίζομαι με παιδιά, κάνω φίλους, ξεκινάνε και τα μαθήματα και όλα καλά. Ο καιρός περνούσε ευχάριστα μιας και είχα περάσει σε σχολή της επιλογής μου (οπότε μου άρεσαν τα μαθήματα) και είχα κάνει και μερικούς πολύ καλούς φίλους.

 

Με τον καιρό όμως εξαφανίζονταν και διάφορα παιδιά, κάτι το οποίο δεν είχα δώσει σημασία διότι γινόταν πολύ σπάνια, και όσοι εξαφανίζονταν δεν ήταν και τόσο φίλοι μου, οπότε δεν με ένοιαζε. Επίσης όταν άλλα παιδιά πήγαιναν και ρωτούσαν στην γραμματεία για ποιο λόγο κάποια παιδιά εξαφανίζονταν, μας απαντούσαν ότι πήραν μετάθεση σε άλλες σχολές, ή ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές για οικονομικούς λόγους, ή έκαναν αναστολή φοίτησης και θα συνεχίσουν κάποιο άλλο εξάμηνο, και άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Εμάς όμως μας φαινόταν πολύ παράξενο, διότι εντάξει, άνθρωποι είμαστε, κάποιοι μπορεί να είχαν προβλήματα και να έφυγαν από την σχολή, αλλά το παράξενο ήταν ότι φεύγαν στα καλά καθούμενα και χωρίς καμιά προειδοποίηση.

 

Τέλος πάντων, ο χρόνος κυλούσε ομαλά εκτός από το ότι περιστασιακά εξαφανίζονταν διάφοροι φοιτητές. Μια νύχτα λοιπόν, δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος και σηκώθηκα να πάω μια βόλτα στον διάδρομο του κτιρίου με τους κοιτώνες. Να σημειώσω ότι όλοι στους κοιτώνες είμασταν καλά παιδιά και πάντα πέφταμε για ύπνο πριν τις 12 την νύχτα. Εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ και η ώρα είχε περάσει από 12. Έτσι λοιπόν όπως έκανα την βόλτα μου στον διάδρομο, ξαφνικά ακούω κάτι ήχους και φωνές. Πάω να δω τι συμβαίνει και ξαφνικά ανοίγει μια μυστική πόρτα από έναν τοίχο και πετάγεται ένα παιδί από μέσα, γεμάτο στα αίματα τα οποία έτρεχαν από τον λαιμό του. Ήταν ένας παλιός μου φίλος ο οποίος είχε εξαφανιστεί αδικαιολόγητα.

 

Με το που βγαίνει από την μυστική πόρτα, με κοιτάει και πέφτει στο έδαφος, ζαλιζόταν από την μεγάλη απώλεια αίματος. Πάνω στην τρομάρα μου, προσπαθώ να έρθω στα λογικά μου και πάω να τον βοηθήσω. Μόλις πάω να τον πιάσω για να τον σηκώσω, με σπρώχνει με όση δύναμη είχε και μου λέει: "Όχι, όχι, άσε με εμένα, εγώ είμαι τελειωμένος. Τρέχα να σωθείς εσύ όσο προλαβαίνεις, πριν έρθουν και σε δούνε". "Ποιοι να έρθουν;" τον ρωτάω εγώ. "Οι ιδιοκτήτες αυτού του κτηρίου με τους κοιτώνες δεν είναι άνθρωποι, είναι βαμπίρια, και σου πίνουν το αίμα. Γιατί νομίζεις ότι σε διάλεξαν; Γιατί μας διάλεξαν όλους εμάς συγκεκριμένα; Δεν διαλέγουν όποιον νάναι, διαλέγουν όσους έχουν νόστιμο αίμα".

 

Εγώ είχα μείνει κόκκαλο από αυτά που έβλεπα και άκουγα. Τελικά το παιδί αφήνει την τελευταία του πνοή. Εκείνη την στιγμή πετάγεται από την μυστική πόρτα και ένα ακόμη άτομο. Όπως τον βλέπω ήταν πολύ χλωμός και του έτρεχαν αίματα από το στόμα. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν βαμπίρ, έτσι μάζεψα όλη την δύναμή μου και το έβαλα στα πόδια. Βγαίνω από το κτίριο και άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος. Το βαμπίρ με ακολουθούσε από πίσω και όσο και να έτρεχα τόσο με έφτανε. Ξαφνικά, πέφτω, χτυπάω το κεφάλι μου σε μια πέτρα και λιποθυμάω. Τελικά το βαμπίρ με έφτασε και με βρήκε λιπόθυμο, κάτι το οποίο τον βόλεψε πολύ.

 

Ε, παιδιά, εκείνη την ώρα δεν θα πιστέψετε τι έγινε. Στο όνειρο το βαμπίρ ήταν έτοιμο να βάλει το χέρι του στον ώμο μου ώστε να με γυρίσει και να εμφανιστεί ο λαιμός μου και να με δαγκώσει. Στην πραγματικότητα όμως είχα πάει στην άκρη του κρεβατιού και ήμουν έτοιμος να πέσω, αλλά ήρθε η μάνα μου όμως μέσα στο δωμάτιο για να με ελέγξει, και όπως είδε ότι ήμουν έτοιμος να πέσω, πήγε και αυτή με την σειρά της να βάλει το χέρι της στον ώμο μου για να με ξυπνήσει και να μου πει να μπω ποιο μέσα στο κρεβάτι. Καταλαβαίνετε την συνέχεια, στο όνειρο βλέπω το βαμπίρ να με ακουμπάει στον ώμο για να με γυρίσει, και στα καλά καθούμενα αισθάνομαι και στην πραγματικότητα ένα χέρι στον ώμο μου. Περιττό να σας πω ότι πετάχτηκα ως το ταβάνι. Πετάχτηκα τόσο πολύ που φοβήθηκε και η μητέρα μου, νόμιζε ότι είχα κάτι, και χτύπησα και το κεφάλι μου στην άκρη του κρεβατιού. Στο κρεβάτι έγινε και σημάδι από το χτύπημα, το οποίο υπάρχει ακόμη. Ευτυχώς το καρούμπαλο μου έφυγε μετά από μερικές μέρες.

 

Αυτό το όνειρο μου έχει μείνει αξέχαστο, μετά από όλα αυτά τα χρόνια το θυμάμαι με αρκετές λεπτομέρειες.

[TriLoBiTe]

Στην πραγματικοτητα βλεπουμε πολλα ονειρα κατα τη διαρκεια του υπνου αλλα τα ξεχναμε. 

 

Γι' αυτό κι εγώ έγραψα πως όνειρό μου κάποια στιγμή είναι να μπορώ να τα θυμάμαι

 

..βέβαια μετά διάβασα τα όνειρα μερικών εδώ και τώρα λέω Άσε καλύτερα...

[star12]

Εγώ είχα δει ένα όνειρο πριν από 14-15 χρόνια και το θυμάμαι ακόμη. Τότες πήγαινα 1η Λυκείου και είχε πεθάνει ο παππούς μου (η γιαγιά μου πέθανε όταν πήγαινα νηπιαγωγείο). Τέλος πάντων, αφού πέθανε ο παππούς μου, περίμενα λίγο καιρό για να ηρεμίσουν τα πνεύματα και είπα στον πατέρα μου να μετακομίσω στο δωμάτιό του το οποίο τελικά μου το επέτρεψε, και το έκανα υπνοδωμάτιο - γραφείο. Εγώ όμως ήμουν ακόμη επηρεασμένος από τον θάνατο του παππού μου και φοβόμουν. Την πρώτη νύχτα λοιπόν που κοιμήθηκα στο δωματιό του είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο.

 

Είδα λοιπόν ότι τελείωσα το σχολείο, πέρασα σε μια σχολή της επιλογής μου και πήγα να νοικιάσω σπίτι. Καθώς έψαχνα για σπίτι είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου στους φοιτητικούς κοιτώνες, οι οποίοι να σημειώσω ότι το κτήριο τους είναι δίπλα σε ένα ΔΑΣΟΣ. Όσο και να έψαξα δεν μπόρεσα να βρω ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να με πάρουν στους κοιτώνες (χαμηλό εισόδημα, πολύτεκνοι γονείς κλπ) αλλά εγώ είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου. Ακόμη και όταν μίλησα με τους υπεύθυνους των κοιτώνων, δεν με ενημέρωσαν ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να με πάρουν, μασούσαν τα λόγια τους, αλλά παρόλα αυτά μου είπαν να κάνω αίτηση. Και έτσι έκανα αίτηση.

 

Προς έκπληξή μου μερικές μέρες μετά με καλούν για να με ενημερώσουν ότι με δέχτηκαν στους κοιτώνες. Πάω λοιπόν, εγκαθίσταμαι εκεί, γνωρίζομαι με παιδιά, κάνω φίλους, ξεκινάνε και τα μαθήματα και όλα καλά. Ο καιρός περνούσε ευχάριστα μιας και είχα περάσει σε σχολή της επιλογής μου (οπότε μου άρεσαν τα μαθήματα) και είχα κάνει και μερικούς πολύ καλούς φίλους.

 

Με τον καιρό όμως εξαφανίζονταν και διάφορα παιδιά, κάτι το οποίο δεν είχα δώσει σημασία διότι γινόταν πολύ σπάνια, και όσοι εξαφανίζονταν δεν ήταν και τόσο φίλοι μου, οπότε δεν με ένοιαζε. Επίσης όταν άλλα παιδιά πήγαιναν και ρωτούσαν στην γραμματεία για ποιο λόγο κάποια παιδιά εξαφανίζονταν, μας απαντούσαν ότι πήραν μετάθεση σε άλλες σχολές, ή ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές για οικονομικούς λόγους, ή έκαναν αναστολή φοίτησης και θα συνεχίσουν κάποιο άλλο εξάμηνο, και άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Εμάς όμως μας φαινόταν πολύ παράξενο, διότι εντάξει, άνθρωποι είμαστε, κάποιοι μπορεί να είχαν προβλήματα και να έφυγαν από την σχολή, αλλά το παράξενο ήταν ότι φεύγαν στα καλά καθούμενα και χωρίς καμιά προειδοποίηση.

 

Τέλος πάντων, ο χρόνος κυλούσε ομαλά εκτός από το ότι περιστασιακά εξαφανίζονταν διάφοροι φοιτητές. Μια νύχτα λοιπόν, δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος και σηκώθηκα να πάω μια βόλτα στον διάδρομο του κτιρίου με τους κοιτώνες. Να σημειώσω ότι όλοι στους κοιτώνες είμασταν καλά παιδιά και πάντα πέφταμε για ύπνο πριν τις 12 την νύχτα. Εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ και η ώρα είχε περάσει από 12. Έτσι λοιπόν όπως έκανα την βόλτα μου στον διάδρομο, ξαφνικά ακούω κάτι ήχους και φωνές. Πάω να δω τι συμβαίνει και ξαφνικά ανοίγει μια μυστική πόρτα από έναν τοίχο και πετάγεται ένα παιδί από μέσα, γεμάτο στα αίματα τα οποία έτρεχαν από τον λαιμό του. Ήταν ένας παλιός μου φίλος ο οποίος είχε εξαφανιστεί αδικαιολόγητα.

 

Με το που βγαίνει από την μυστική πόρτα, με κοιτάει και πέφτει στο έδαφος, ζαλιζόταν από την μεγάλη απώλεια αίματος. Πάνω στην τρομάρα μου, προσπαθώ να έρθω στα λογικά μου και πάω να τον βοηθήσω. Μόλις πάω να τον πιάσω για να τον σηκώσω, με σπρώχνει με όση δύναμη είχε και μου λέει: "Όχι, όχι, άσε με εμένα, εγώ είμαι τελειωμένος. Τρέχα να σωθείς εσύ όσο προλαβαίνεις, πριν έρθουν και σε δούνε". "Ποιοι να έρθουν;" τον ρωτάω εγώ. "Οι ιδιοκτήτες αυτού του κτηρίου με τους κοιτώνες δεν είναι άνθρωποι, είναι βαμπίρια, και σου πίνουν το αίμα. Γιατί νομίζεις ότι σε διάλεξαν; Γιατί μας διάλεξαν όλους εμάς συγκεκριμένα; Δεν διαλέγουν όποιον νάναι, διαλέγουν όσους έχουν νόστιμο αίμα".

 

Εγώ είχα μείνει κόκκαλο από αυτά που έβλεπα και άκουγα. Τελικά το παιδί αφήνει την τελευταία του πνοή. Εκείνη την στιγμή πετάγεται από την μυστική πόρτα και ένα ακόμη άτομο. Όπως τον βλέπω ήταν πολύ χλωμός και του έτρεχαν αίματα από το στόμα. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν βαμπίρ, έτσι μάζεψα όλη την δύναμή μου και το έβαλα στα πόδια. Βγαίνω από το κτίριο και άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος. Το βαμπίρ με ακολουθούσε από πίσω και όσο και να έτρεχα τόσο με έφτανε. Ξαφνικά, πέφτω, χτυπάω το κεφάλι μου σε μια πέτρα και λιποθυμάω. Τελικά το βαμπίρ με έφτασε και με βρήκε λιπόθυμο, κάτι το οποίο τον βόλεψε πολύ.

 

Ε, παιδιά, εκείνη την ώρα δεν θα πιστέψετε τι έγινε. Στο όνειρο το βαμπίρ ήταν έτοιμο να βάλει το χέρι του στον ώμο μου ώστε να με γυρίσει και να εμφανιστεί ο λαιμός μου και να με δαγκώσει. Στην πραγματικότητα όμως είχα πάει στην άκρη του κρεβατιού και ήμουν έτοιμος να πέσω, αλλά ήρθε η μάνα μου όμως μέσα στο δωμάτιο για να με ελέγξει, και όπως είδε ότι ήμουν έτοιμος να πέσω, πήγε και αυτή με την σειρά της να βάλει το χέρι της στον ώμο μου για να με ξυπνήσει και να μου πει να μπω ποιο μέσα στο κρεβάτι. Καταλαβαίνετε την συνέχεια, στο όνειρο βλέπω το βαμπίρ να με ακουμπάει στον ώμο για να με γυρίσει, και στα καλά καθούμενα αισθάνομαι και στην πραγματικότητα ένα χέρι στον ώμο μου. Περιττό να σας πω ότι πετάχτηκα ως το ταβάνι. Πετάχτηκα τόσο πολύ που φοβήθηκε και η μητέρα μου, νόμιζε ότι είχα κάτι, και χτύπησα και το κεφάλι μου στην άκρη του κρεβατιού. Στο κρεβάτι έγινε και σημάδι από το χτύπημα, το οποίο υπάρχει ακόμη. Ευτυχώς το καρούμπαλο μου έφυγε μετά από μερικές μέρες.

 

Αυτό το όνειρο μου έχει μείνει αξέχαστο, μετά από όλα αυτά τα χρόνια το θυμάμαι με αρκετές λεπτομέρειες.

ρε φιλε παλι το twilight ειδες;

[george_gr1]

Εγω εχω παρατηρησει οτι πολλες φορες το "θεμα " του ονειρου σχετίζεται με καποιον η κατι που ειδα πρόσφατα για λιγο. Κατι η καποιον που ειδα ομως και μονο ειδα, δεν το περιεργαστηκα, απλα το ειδα και στα επομενα δευτερολεπτα ειχε ηδη ξεχαστει.

Περιεργο πραγμα το μυαλο.

Εγώ είχα δει ένα όνειρο πριν από 14-15 χρόνια και το θυμάμαι ακόμη. Τότες πήγαινα 1η Λυκείου και είχε πεθάνει ο παππούς μου (η γιαγιά μου πέθανε όταν πήγαινα νηπιαγωγείο). Τέλος πάντων, αφού πέθανε ο παππούς μου, περίμενα λίγο καιρό για να ηρεμίσουν τα πνεύματα και είπα στον πατέρα μου να μετακομίσω στο δωμάτιό του το οποίο τελικά μου το επέτρεψε, και το έκανα υπνοδωμάτιο - γραφείο. Εγώ όμως ήμουν ακόμη επηρεασμένος από τον θάνατο του παππού μου και φοβόμουν. Την πρώτη νύχτα λοιπόν που κοιμήθηκα στο δωματιό του είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο.

 

Είδα λοιπόν ότι τελείωσα το σχολείο, πέρασα σε μια σχολή της επιλογής μου και πήγα να νοικιάσω σπίτι. Καθώς έψαχνα για σπίτι είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου στους φοιτητικούς κοιτώνες, οι οποίοι να σημειώσω ότι το κτήριο τους είναι δίπλα σε ένα ΔΑΣΟΣ. Όσο και να έψαξα δεν μπόρεσα να βρω ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να με πάρουν στους κοιτώνες (χαμηλό εισόδημα, πολύτεκνοι γονείς κλπ) αλλά εγώ είπα να πάω να δοκιμάσω την τύχη μου. Ακόμη και όταν μίλησα με τους υπεύθυνους των κοιτώνων, δεν με ενημέρωσαν ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να με πάρουν, μασούσαν τα λόγια τους, αλλά παρόλα αυτά μου είπαν να κάνω αίτηση. Και έτσι έκανα αίτηση.

 

Προς έκπληξή μου μερικές μέρες μετά με καλούν για να με ενημερώσουν ότι με δέχτηκαν στους κοιτώνες. Πάω λοιπόν, εγκαθίσταμαι εκεί, γνωρίζομαι με παιδιά, κάνω φίλους, ξεκινάνε και τα μαθήματα και όλα καλά. Ο καιρός περνούσε ευχάριστα μιας και είχα περάσει σε σχολή της επιλογής μου (οπότε μου άρεσαν τα μαθήματα) και είχα κάνει και μερικούς πολύ καλούς φίλους.

 

Με τον καιρό όμως εξαφανίζονταν και διάφορα παιδιά, κάτι το οποίο δεν είχα δώσει σημασία διότι γινόταν πολύ σπάνια, και όσοι εξαφανίζονταν δεν ήταν και τόσο φίλοι μου, οπότε δεν με ένοιαζε. Επίσης όταν άλλα παιδιά πήγαιναν και ρωτούσαν στην γραμματεία για ποιο λόγο κάποια παιδιά εξαφανίζονταν, μας απαντούσαν ότι πήραν μετάθεση σε άλλες σχολές, ή ότι δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τις σπουδές για οικονομικούς λόγους, ή έκαναν αναστολή φοίτησης και θα συνεχίσουν κάποιο άλλο εξάμηνο, και άλλες τέτοιες δικαιολογίες. Εμάς όμως μας φαινόταν πολύ παράξενο, διότι εντάξει, άνθρωποι είμαστε, κάποιοι μπορεί να είχαν προβλήματα και να έφυγαν από την σχολή, αλλά το παράξενο ήταν ότι φεύγαν στα καλά καθούμενα και χωρίς καμιά προειδοποίηση.

 

Τέλος πάντων, ο χρόνος κυλούσε ομαλά εκτός από το ότι περιστασιακά εξαφανίζονταν διάφοροι φοιτητές. Μια νύχτα λοιπόν, δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος και σηκώθηκα να πάω μια βόλτα στον διάδρομο του κτιρίου με τους κοιτώνες. Να σημειώσω ότι όλοι στους κοιτώνες είμασταν καλά παιδιά και πάντα πέφταμε για ύπνο πριν τις 12 την νύχτα. Εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ και η ώρα είχε περάσει από 12. Έτσι λοιπόν όπως έκανα την βόλτα μου στον διάδρομο, ξαφνικά ακούω κάτι ήχους και φωνές. Πάω να δω τι συμβαίνει και ξαφνικά ανοίγει μια μυστική πόρτα από έναν τοίχο και πετάγεται ένα παιδί από μέσα, γεμάτο στα αίματα τα οποία έτρεχαν από τον λαιμό του. Ήταν ένας παλιός μου φίλος ο οποίος είχε εξαφανιστεί αδικαιολόγητα.

 

Με το που βγαίνει από την μυστική πόρτα, με κοιτάει και πέφτει στο έδαφος, ζαλιζόταν από την μεγάλη απώλεια αίματος. Πάνω στην τρομάρα μου, προσπαθώ να έρθω στα λογικά μου και πάω να τον βοηθήσω. Μόλις πάω να τον πιάσω για να τον σηκώσω, με σπρώχνει με όση δύναμη είχε και μου λέει: "Όχι, όχι, άσε με εμένα, εγώ είμαι τελειωμένος. Τρέχα να σωθείς εσύ όσο προλαβαίνεις, πριν έρθουν και σε δούνε". "Ποιοι να έρθουν;" τον ρωτάω εγώ. "Οι ιδιοκτήτες αυτού του κτηρίου με τους κοιτώνες δεν είναι άνθρωποι, είναι βαμπίρια, και σου πίνουν το αίμα. Γιατί νομίζεις ότι σε διάλεξαν; Γιατί μας διάλεξαν όλους εμάς συγκεκριμένα; Δεν διαλέγουν όποιον νάναι, διαλέγουν όσους έχουν νόστιμο αίμα".

 

Εγώ είχα μείνει κόκκαλο από αυτά που έβλεπα και άκουγα. Τελικά το παιδί αφήνει την τελευταία του πνοή. Εκείνη την στιγμή πετάγεται από την μυστική πόρτα και ένα ακόμη άτομο. Όπως τον βλέπω ήταν πολύ χλωμός και του έτρεχαν αίματα από το στόμα. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν βαμπίρ, έτσι μάζεψα όλη την δύναμή μου και το έβαλα στα πόδια. Βγαίνω από το κτίριο και άρχισα να τρέχω μέσα στο δάσος. Το βαμπίρ με ακολουθούσε από πίσω και όσο και να έτρεχα τόσο με έφτανε. Ξαφνικά, πέφτω, χτυπάω το κεφάλι μου σε μια πέτρα και λιποθυμάω. Τελικά το βαμπίρ με έφτασε και με βρήκε λιπόθυμο, κάτι το οποίο τον βόλεψε πολύ.

 

Ε, παιδιά, εκείνη την ώρα δεν θα πιστέψετε τι έγινε. Στο όνειρο το βαμπίρ ήταν έτοιμο να βάλει το χέρι του στον ώμο μου ώστε να με γυρίσει και να εμφανιστεί ο λαιμός μου και να με δαγκώσει. Στην πραγματικότητα όμως είχα πάει στην άκρη του κρεβατιού και ήμουν έτοιμος να πέσω, αλλά ήρθε η μάνα μου όμως μέσα στο δωμάτιο για να με ελέγξει, και όπως είδε ότι ήμουν έτοιμος να πέσω, πήγε και αυτή με την σειρά της να βάλει το χέρι της στον ώμο μου για να με ξυπνήσει και να μου πει να μπω ποιο μέσα στο κρεβάτι. Καταλαβαίνετε την συνέχεια, στο όνειρο βλέπω το βαμπίρ να με ακουμπάει στον ώμο για να με γυρίσει, και στα καλά καθούμενα αισθάνομαι και στην πραγματικότητα ένα χέρι στον ώμο μου. Περιττό να σας πω ότι πετάχτηκα ως το ταβάνι. Πετάχτηκα τόσο πολύ που φοβήθηκε και η μητέρα μου, νόμιζε ότι είχα κάτι, και χτύπησα και το κεφάλι μου στην άκρη του κρεβατιού. Στο κρεβάτι έγινε και σημάδι από το χτύπημα, το οποίο υπάρχει ακόμη. Ευτυχώς το καρούμπαλο μου έφυγε μετά από μερικές μέρες.

 

Αυτό το όνειρο μου έχει μείνει αξέχαστο, μετά από όλα αυτά τα χρόνια το θυμάμαι με αρκετές λεπτομέρειες.

Ρε φιλε αυτο ειναι ζωη ολοκληρη, μηπως τωρα που το εγραφες στη πραγματικοτητα ονειρευεσαι και αυτη η ιστορια όνειρο ειναι η ζωη σου?

[quote name="gokuthelegend"

[Επισκέπτης]

Μη γράφετε σεντόνια με τα όνειρά σας, δε τα διαβάζουμε

[warlock9_0]

πριν λιγο καιρο ειδα οτι με εχει τυλιξει μια χηνα με το λαιμο της και με επνιγε

 

[Grim Ripper]

Όσοι θέλετε να αρχίσετε τα lucid dreaming καλό θα ήταν να γράφετε τι όνειρα είδατε μόλις ξυπνήσατε, σαν ημερολόγιο ονείρων.

Σιγά σιγά ας κάνετε και reality check, π.χ βρείτε κάποιο διακόπτη για το φως και ανοιγοκλείστε το ή κοιτάξτε κάποιο ρολόι 1-2 φορές μιας και το πιθανότερο είναι να έχει διαφορετική ώρα κάθε φορά.

 

 

http://www.wikihow.com/Lucid-Dream

Ορίστε έχει και κάτι καλό για εμάς τους gamers.

 

Play video games. Gamers report a much higher rate of lucid dreaming than the general population. While more studies need to be done, it's possible even a couple hours a week could increase your chances of a lucid dream. The type of game played does not appear to make a difference.

 

Κάποια γενικά sites:

https://www.reddit.com/r/LucidDreaming/

https://www.reddit.com/r/LucidDreaming/comments/trz9z/beginners_wild_method_adjustments_tricks_and_tips/

http://www.lucidity.com/LucidDreamingFAQ2.html

 

 

 

 

 

 

[iordanis77]

Μη γράφετε σεντόνια με τα όνειρά σας, δε τα διαβάζουμε

 

Τα γραφουν αναλυτικα γιατι νομιζουν οτι ειναι σημαντικα.

Οτι μπουρδα δει κανεις πρεπει να κατσει να την αναλυσει γιατι εχει τεραστια σημασια

[AntiCambeR]

Αυτό που έγραψε ήταν ταινία οχι όνειρο.

[Pokemon640]

Ο ινσόμνιακ ο σωστός κινητά και υπολογιστές ονειρεύεται, καλά σε είχα καταλάβει ζιό  είσαι και συ τεχνολογικό φρικιό

Εγώ βλέπω πόκεμον συνήθως (ναι θέλει προσπάθεια για να το καταφέρεις ).

 

Μια φορά είχα δει ότι ήμουν Pony! (με είχε επηρεάσει το my little pony μάλλον). Δεν φταίω εγώ αν η Hasbro κάνει την twilight τόσο.. καλή