άγραφοι οικογενειακοί κανόνες

[xstreamgamer]

Γνωρίζω πολύ ζωηρά παιδιά παρόμοια με αυτό που περιέγραψες, που οι γονείς τους δεν τα χτύπησαν ποτέ και με τη σωστή καθοδήγηση αλλάξανε συμπεριφορά.

Όπως τα λες "μπαμπούλας". Αυτό είναι και η αποτυχία, ένα παιδί πρέπει από μόνο του (με τη βοήθεια των γονέων φυσικά) να καταλάβει το λάθος του ώστε να μην το ξανακάνει και όχι να σκέφτεται "θα φάω μπάτσα οπότε ας μην το ξανακάνω".

Αν και δεν μου αρέσει να συγκρίνω ανθρώπους με άλλα θηλαστικά, ακόμη και στους σκύλους η τιμωρία θεωρείται ξεπερασμένος τρόπος εκπαίδευσης. Μάντεψε γιατί.

Συγνώμη basketballfan ξερεις γονείς που να έιχαν να αντιμετωπίσουν αυτό;

 

38 χρόνια πριν όλοι έδερναν ακόμη και ο δάσκαλος στο σχολείο.Καλά ο δάσκαλος ήταν σαδιστής μας έλεγε με την σειρά όποτε του χαλούσε η βέργα να του φέρουμε κάποια άλλη και την δοκίμαζε πρώτα σε αυτόν που την έφερνε.Το όνομα του μας προκαλεί ακόμα ανατρίχιασμα αλλά του έχω κάνει και εγώ κάτι χουνέρια που το φύσαγε και δεν κρύωνε.Μία φορά του έβαλα πατάτα στην εξάτμιση πίσω μετά από προτροπή μεγαλυτέρου και ξέμεινε για ώρες στο χωριό δεν μπορούσε να πάει Λάρισα πολύ το ευχαριστήθηκα.Αυτά που λέτε για τα παιδιά που τρώνε ξύλο, ότι γίνονται τραμπούκοι απλά γελώ.Σε συνδιασμό με άλλες άσχημες καταστάσεις μπορεί.Δεν ξέρω ούτε έναν φίλο μου, που να είναι κωλόπαιδο και έχουμε φάει όλοι ξύλο,συνήθως οι μανάδες μας άρχιζαν το ξύλο από την πλατεία του χωριού μέχρι και συνεχιζόταν και στο σπίτι,όποτε ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας γιατί το βλέπαμε ότι τους περισσότερους μας έχουν περιποιηθεί οι μανάδες μας για τα καλά.Αλλά τα παιχνίδια στο χωριό ήταν αρκούντως πιο επικίνδυνα από ότι στην πόλη, και αφού δεν περνούσε ο λόγος έπιπτε ράβδος.Π.χ ανεβαίναμε στα δέντρα να κλέψουμε φρούτα πέφταμε και γκρεμοτσακιζόμαστε. Επίσης στο σχολείο είχαμε πεσμένα κουκουνάρια,από τα δέντρα παίζαμε κουκουναροπόλεμο φτιάχνοντας κάστρα με σύρματα από δέντρο σε δέντρο το ένα απέναντι από το άλλο και ανάμεσα στα σύρματα βάζαμε κλαδιά και φυλλώματα και τα κάναμε φρούρια.Έχουν ανοίξει κεφάλια άπειρες φορές καθώς πετούσαμε τα κλειστά τα κουκουνάρια ο ένας στον άλλον,για maximum αποτελέσματα.Κάναμε άλματα με τα ποδήλατα και οι δρόμοι στο χωριό δεν ήταν για να πέσεις κάτω είχαν κάτι πέτρες να με το συμπάθιο.Εκτός του ότι όταν έπεφτες γέμιζες αίματα παντού εμένα μου δίπλωσε το τιμόνι τρεις φορές ακριβώς πάνω στην κοιλιά και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα όποιος το έπαθε ξέρει.Ότι και να έκαναν οι μανάδες μας δεν μπορούσαν να  κάνουν  τίποτα δεν κάναμε πίσω πουθενά,ειδικά στα χωριά.Εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι να υπάρχει δέντρο στο χωριό που να μην το έχω σκαρφαλώσει, όπως επίσης είμαι σχεδόν σίγουρος ότι στις τόσες φορές που τα ανέβηκα έχω πέσει από όλα τουλάχιστον από μία φορά.Τότε τα παιδιά σε σχέση με σήμερα έμοιαζαν αγρίμια και πράγματι έτσι ήταν,και τα λόγια των γονιών μας δεν τα υπολογίζαμε καθόλου.Άσε που δεν μπορούσαν να μας περιορίσουν εύκολα όπως στην πόλη ακόμα και τιμωρία να μας είχαν μέσα, μόλις έβγαιναν για ψωμί στον φούρνο και άνοιγε η πόρτα φεύγαμε με κατοστάρι έξω, και γυρνούσαμε το βράδυ.Πως θα συνέτιζες τέτοια παιδιά;Τα δικά μου όταν ακούνε από την μάνα μου τι έκανα εγώ σαν παιδί με κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα , στην αρχή τη ίδια έκφραση απορίας είχε και η γυναίκα μου όταν τα άκουγε για πρώτη φορά, καθώς είναι κορίτσι της πόλης.

 

Γιατί τέτοιες καταστάσεις σαν την από πάνω αντιμετώπιζαν οι γονείς των χωριών στην πλειοψηφία των χωριών τότε.Και όχι εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις γιατί το ξύλο πήγαινε σύννεφο,ακόμα  και στο σχολείο τα περισσότερα βγήκαν φοβερά παιδιά.Αντίθετα τα πιο κακομαθημένα, στο χωριό μας βγήκαν παιδιά που δεν είχαν μητέρα και ο πατέρας τους ξανά παντρεύτηκε και έμειναν στο χωριό με τον παππού τους και την γιαγιά τους όπου φυσικά δεν τολμούσαν να τα δείρουν,και έκαναν τρεις φορές χειρότερα από μας.Μία φορά είχαν σπάσει τα τζάμια από όλα τα αυτοκίνητα στο καφενείο στο χωριό με πέτρες που σήκωσαν από τον δρόμο.Εντάξει και εγώ όσο ζωηρός και να ήμουν ήξερα ότι αν έκανα κάτι τέτοιο θα την είχα  μπιπ γιατί μετά θα αναλάμβανε λόγο η χερούκλα του πατέρα μου.Μία φορά έφαγα μπάτσα στην ζωή μου από αυτόν και ακόμα πονάω όταν την θυμάμαι.

[ikaruga24]

Γνωρίζω πολύ ζωηρά παιδιά παρόμοια με αυτό που περιέγραψες, που οι γονείς τους δεν τα χτύπησαν ποτέ και με τη σωστή καθοδήγηση αλλάξανε συμπεριφορά.

Όπως τα λες "μπαμπούλας". Αυτό είναι και η αποτυχία, ένα παιδί πρέπει από μόνο του (με τη βοήθεια των γονέων φυσικά) να καταλάβει το λάθος του ώστε να μην το ξανακάνει και όχι να σκέφτεται "θα φάω μπάτσα οπότε ας μην το ξανακάνω".

Αν και δεν μου αρέσει να συγκρίνω ανθρώπους με άλλα θηλαστικά, ακόμη και στους σκύλους η τιμωρία θεωρείται ξεπερασμένος τρόπος εκπαίδευσης. Μάντεψε γιατί.

 

Το ότι γνωρίζεις πολλά παιδιά δεν σημαίνει τίποτα. Και εγώ γνωρίζω πολλά παιδιά που -έπρεπε- να φάνε μπάτσες (αλλά δεν τα άγγιξαν ποτέ) από τους γονείς τους και εξελίχθηκαν μαλακισμένα όντα. Αρα ούτε και η έλλειψη μπάτσας εξασφαλίζει ότι θα βγει κάποιος "σωστός". Θεωρώ ότι κάθε παιδί έχει τον τρόπο του. Δεν αντιμετωπίζονται όλα το ίδιο. Κάποια καταλαβαίνουν με τα λόγια και κάποια καταλαβαίνουν με τις μπάτσες. Το μυστικό είναι να καταλάβει ο κάθε γονιός για το δικό του παιδί(ά) τι χρειάζεται καλύτερα και κανείς καλοθελητής ή "γνώστης" δεν μπορεί να του πει το αντίθετο. 

 

Θετικό βέβαια ότι ψάχνουμε νέους τρόπους διαπαιδαγώγησης αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει ότι θα δουλέψει 100% για όλους. Είναι υποχρέωση του γονιού να βρει το "κουμπί" του παιδιού με κάθε τρόπο που θεωρεί ότι θα ανταποκριθεί σωστά το παιδί του. 

[idomeneas7]

Συγνώμη basketballfan ξερεις γονείς που να έιχαν να αντιμετωπίσουν αυτό;

 

38 χρόνια πριν όλοι έδερναν ακόμη και ο δάσκαλος στο σχολείο.[...]Τα δικά μου όταν ακούνε από την μάνα μου τι έκανα εγώ σαν παιδί με κοιτάζουν με ανοιχτό το στόμα , στην αρχή τη ίδια έκφραση απορίας είχε και η γυναίκα μου όταν τα άκουγε για πρώτη φορά, καθώς είναι κορίτσι της πόλης.

 

Συγγνώμη που θα στο χαλάσω αλλά δεν έκανες και τίποτα πιό επικίνδυνο από πολλά παιδιά της πόλης. Κι εμείς παίζαμε σαν κατσίκια στις παιδικές χαρές και τα πάρκα, κυκλοφορούσαμε νύχτα σε κακόφημες περιοχές, κλέβαμε από όπου μπορούσαμε και ενίοτε τα πουλάγαμε στο Μοναστηράκι, κάναμε ταρζανιές (κάτι που έκανα συχνά και το θεωρούσα φυσιολογικό ήταν από την εξωτερική σκάλα να σκαρφαλώνω στο μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου και το ανάποδο) κλπ.

[xstreamgamer]

Συγγνώμη που θα στο χαλάσω αλλά δεν έκανες και τίποτα πιό επικίνδυνο από πολλά παιδιά της πόλης. Κι εμείς παίζαμε σαν κατσίκια στις παιδικές χαρές και τα πάρκα, κυκλοφορούσαμε νύχτα σε κακόφημες περιοχές, κλέβαμε από όπου μπορούσαμε και ενίοτε τα πουλάγαμε στο Μοναστηράκι, κάναμε ταρζανιές (κάτι που έκανα συχνά και το θεωρούσα φυσιολογικό ήταν από την εξωτερική σκάλα να σκαρφαλώνω στο μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου και το ανάποδο) κλπ.

Συγνώμη που θα στο χαλάσω και εγώ αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο επίπονο από το να πέφτεις από ένα δέντρο σπάζοντας και δύο τρία κλαδιά κατά την πτώση ούτε υπάρχει τίποτα πιο επίπονο να πέφτεις με κοντό παντελονάκι και κοντομάνικο μετά από άλμα με ποδήλατο, σε χωματόδρομο με κοτρόνες  να φας κουκουνάρι κλειστό από κουκουναροπόλεμο στο δόξα πατρί!Το να πέφταμε από την κούνια ή την τσουλήθρα στην παιδική χαρά ήταν ρουτίνα, τα άλλα πόναγαν. Επίσης η βίτσα του δασκάλου στα μπούτια ήταν και αυτή πολύ δυσάρεστη εμπειρία, είμαι σίγουρος ότι δεν σου έτυχε. Τεσπα δεν θα μετρήσουμε εδώ ποιος σακατεύτηκε περισσότερο αν και έχω σπάσει χέρι και έχω ανοίξει κεφάλι ως παιδί δύο φορές.Ράμματα από τα κοψίματα από τις πέτρες όταν πέφταμε κάτω με τα ποδήλατα έχω καμιά δεκαριά αλλά το point ήταν όχι ότι είχαμε σακατευτεί αλλά ότι δεν μπορούσαν να μας κοντρολάρουν με τίποτα οι δικοί μας σε τόσο ανοιχτό χώρο όπως ήταν ένα χωριό με τα άπειρα βοσκοτόπια όπου δεν μας έβρισκαν με τίποτα.Τι τόξα φτιάχναμε τι ακόντια από ακακίες και παίζαμε Έλληνες και Τρώες πόσες φορές κοντέψαμε να βγάλουμε μάτι από τα βέλη σφεντόνες τι να σου λέω και τι να πιστέψεις.Για αυτό και οι μανάδες τρομάζοντας περισσότερο μην πάθουμε τίποτα χειρότερο από τραυματισμό μας περιποιούνταν αναλόγως.

[defacer]

^

 

Εγώ πάντως τα έκανα όλα αυτά μικρός στην πόλη.

 

Δεν υπήρχε μάντρα σε όλη τη γειτονιά (πολύ ανισόπεδη οπότε γεμάτη πράγματα να σκαρφαλώσεις) που δεν είχα ανέβει και κατέβει Ν φορές. Μιλάμε τώρα για 2-3 μέτρα ύψος οι μικρότερες διαδρομές μέχρι 9-10 οι μεγαλύτερες. Στην παιδική χαρά είχε κυπαρίσσια, ανέβαινα μέχρι να είναι τόσο μικρά τα κλαδιά που να μη μπορώ άλλο (κάπου 10-15 μέτρα ήταν). "Συμμορίες" αβέρτα.

 

Μια φορά έπεσα τόσο άσχημα που το γόνατο φαινόταν σα να 'χει φύγει ένα κομμάτι από πάνω. Μια άλλη φορά έκανα μια κινηματογραφική πτώση σε δύο πράξεις από την οποία κατέληξα ανάσκελα στο τσιμέντο, χωρίς ούτε γρατζουνιά (είχα απλωθεί και είχα σηκώσει το λαιμό όπως έπεφτα) -- με μια κάθετη σιδεριά 20 εκ. ύψος να μου χαϊδεύει τα μαλλιά εκεί που προσγειώθηκα. Και στην καλύτερή μου επίδοση, ο τραυματισμός ήταν τέτοιος που έπαιζε πολύ δυνατά να μη βγάλω τη νύχτα. Έμεινα σχεδόν ένα μήνα στο νοσοκομείο.

 

Τι ακριβώς να συνετίσεις εκεί με το ξύλο; Να προσπαθήσεις να ευνουχίσεις το παιδί ούτως ώστε να μη παίρνει ποτέ έστω και το παραμικρό ρίσκο;

[Επισκέπτης]

Το ότι γνωρίζεις πολλά παιδιά δεν σημαίνει τίποτα. Και εγώ γνωρίζω πολλά παιδιά που -έπρεπε- να φάνε μπάτσες (αλλά δεν τα άγγιξαν ποτέ) από τους γονείς τους και εξελίχθηκαν μαλακισμένα όντα. Αρα ούτε και η έλλειψη μπάτσας εξασφαλίζει ότι θα βγει κάποιος "σωστός". Θεωρώ ότι κάθε παιδί έχει τον τρόπο του. Δεν αντιμετωπίζονται όλα το ίδιο. Κάποια καταλαβαίνουν με τα λόγια και κάποια καταλαβαίνουν με τις μπάτσες. Το μυστικό είναι να καταλάβει ο κάθε γονιός για το δικό του παιδί(ά) τι χρειάζεται καλύτερα και κανείς καλοθελητής ή "γνώστης" δεν μπορεί να του πει το αντίθετο.

 

Θετικό βέβαια ότι ψάχνουμε νέους τρόπους διαπαιδαγώγησης αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει ότι θα δουλέψει 100% για όλους. Είναι υποχρέωση του γονιού να βρει το "κουμπί" του παιδιού με κάθε τρόπο που θεωρεί ότι θα ανταποκριθεί σωστά το παιδί του.

Το "κουμπί" του παιδιού δεν είναι η βία.

Η έλλειψη μπάτσας σίγουρα δεν εξασφαλίζει ότι το παιδί θα μεγαλώσει και θα γίνει "σωστός" άνθρωπος. Αλλά το αντίθετο ΣΙΓΟΥΡΑ δεν διασφαλίζει ότι θα γίνει.

Πιο πιθανό είναι ότι θα γίνει ένας ενήλικας με βίαια ξεσπάσματα...

Επίσης, αν ποτέ καταλάβω ότι κάποιος γνωστός μου θεωρεί ως "κουμπί" του παιδιού του τη μπάτσα, θα του κάνω μια ωραιότατη καταγγελία για κακοποίηση ανηλίκου. Μια μέρα στο τμήμα και δεν θα ξανασηκώσει χέρι στο παιδί του

Επεξ/σία 24 Δεκεμβρίου 2016 από Επισκέπτης

[pournaras]

αυτή ειναι η πραγματικότητα 

επίσης έχω προσέξει πως συνήθως (όχι πάντα) βία ασκούν αμόρφωτοι άνθρωποι, χωριάτες που έχουν ξεμείνει στο μυαλό στην εποχή του παππού τους  

ακόμα και όσοι δεν διδάχθηκαν πως να είναι γονείς απο τους γονείς τους δεν είναι δικαιολογημενοι, απλά δεν ενδιαφέρονται να μάθουν , να παρακολουθήσουν σεμινάρια που γίνονται ή έστω στην τελική να ενημερωθούν απο σελίδες που ειναι αφιερωμένες στην ενημέρωση για το πως θα βοηθήσουν να διαμορφωθούν σωστοί άνθρωποι , όχι ουγκάνια που στη συνέχεια θα τραμπουκίζουν τους συμμαθητές τους, αργότερα τις γυναίκες , τα παιδιά τους and the show goes on 

 

ναι δεν σημαίνει οτι επειδή κάποιος έτρωγε ξύλο σπίτι του έγινε ΣΙΓΟΥΡΑ τραμπούκος , αυτός όμως που δεν έτρωγε ξύλο αλλα μάθαινε λογική και σεβασμό δεν έγινε ΠΟΤΕ τραμπούκος. Αυτή ειναι η διαφορά για να προλάβω κάποιους 

 

Δεν καταλαβαίνω γιατι πρέπει ντε και καλά να δικαιολογούμε λάθος συμπεριφορές επειδή "δεν πεθάναμε κιόλας" "δεν γίναμε serial killers" κλπ  

 

Αρα, με τη λογικη σου, για να γινει καποιος τραμπουκος, κωλοπαιδο, κλπ, πρεπει οπωσδηποτε να εχει φαει ξυλο στη ζωη του...

Λυπαμαι που θα σε απογοητευσω...

[idomeneas7]

Αν δεν σαν εβρισκαν μια στο χωριο, δεν μας βρισκαν δεκα στην πολη οπου παιρναμε λεωφορεια και πηγαιναμε οπου να ναι. Οπως ειπε και ο defacer τα ατακτα παιδια κανουν επικινδυνα πραγματα ανεξαρτητως μεγεθους πολης. Εγω επαιζα με συριγγες απο πρεζακια που εβρισκα κατω, εχω συναντήσει απαγωγεα που προσπαθουσε να με πεισει να ανεβω στο οχημα του, εχω χτυπησει ασχημα και ειχα πετραδακι μπηγμενο στο γονατο δεκα μερες, με εχουν πιασει να κλεβω και ποσα αλλα σε ηλικια δημοτικου. Ελαχιστες φορες εχω φαει σφαλιαρα και με εκανε να θελω να κανω χειροτερα πραγματα για να τους εκδικηθω.

[Επισκέπτης]

Αρα, με τη λογικη σου, για να γινει καποιος τραμπουκος, κωλοπαιδο, κλπ, πρεπει οπωσδηποτε να εχει φαει ξυλο στη ζωη του...

Λυπαμαι που θα σε απογοητευσω...

Δεν εννοούσε αυτό...

[mathsrule]

Δίχως να έχω φάει ποτέ μου ξύλο, εάν ένα παιδί παίζει με πρίζες και προσπαθεί να ανάβει φωτιά στην κουζίνα συνεχώς, παρά τις κατ' επανάληψη συστάσεις, φωνές, και μαλώματα, πώς αλλιώς θα το συνετίσεις; Θα το πας για εξορκισμό;

 

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι υπέρ του ξύλου, αλλά θέλω στην παραπάνω περίπτωση να μου περιγράψει κάποιος τους σωστούς "σύγχρονους τρόπους διαπαιδαγώγησης" που μπορούν να φέρουν θετικά αποτελέσματα στην παραπάνω περίπτωση.

 

Είχα μία δασκάλα κάποτε τρελαμένη με την σωστή διαπαιδαγώγηση κτλ.. Είχε σπουδάσει και παιδοψυχολογία όταν έγινε μητέρα γι' αυτόν τον λόγο. Πιο μαλακοπιτουράκι (συγγνώμη για την έκφραση) από τον γιο της δεν έχω ξανασυναντήσει.

[Mau-Maus]

Καλά αν κάτσουμε κ γράψουμε τις μαλακίες που κάναμε μικροί θα μπει το '17 και δεν θα έχουμε τελειώσει ακομη!

Μικρός δεν εχεις την αίσθηση του φόβου, η πολυκατοικία που μέναμε στο εξοχικό ήταν 'ανοιχτή' δεν ειχε τοίχο ειχε κάγκελα κ όταν ξεχνούσα τα κλειδιά σκαρφάλωνα στο μπαλκόνι στον τρίτο από έξω ! το κοιτάω τώρα καμιά φορά κ λέω τι έκανα ο μπαγλαμάς ρε, ενα γλίστρημα στο χέρι όπως κρατιόμουν από τα κάγκελα και άντε γεια !!

 

εχω συναντήσει απαγωγεα που προσπαθουσε να με πεισει να ανεβω στο οχημα του,

 

Α ρε Λητη αλάνι από το 80 τα έλεγες  ..

 

 

''Ψηλός με μουστάκι και σκούρα γυαλιά
Σουλατσάρει στο πάρκο, πάνω κάτω
Στο χέρι κρατάει σακούλα με γλυκά
Και με ύφος αθώο πλησιάζει τα μωρά
 Ει ψιτ μπεμπέκα θες γκοφρέτα;
μη το μουστάκι του θείου.''

[Lilith19]

Πάντως νομιζω μιλάμε λίγο στον αέρα όταν αναφέρουμε παραδείγματα συμπεριφορών χωρίς να γνωρίζουμε περισσότερα για το παιδί και τη σχέση του με τους γονείς. Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού ξεκινά απ' όταν γεννιέται στην κυριολεξία και όταν οι γονείς δεν έχουν φροντίσει να ενημερωθούν έστω για τα βασικά , μην γκρινιάζουν όταν "ξαφνικα" το παιδι είναι επιθετικό, ανυπάκουο, άτακτο και ό,τι άλλο ταμπελοειδες του αποδίδουν.

[Vapir]

Αρα, με τη λογικη σου, για να γινει καποιος τραμπουκος, κωλοπαιδο, κλπ, πρεπει οπωσδηποτε να εχει φαει ξυλο στη ζωη του...

Λυπαμαι που θα σε απογοητευσω...

Δεν ήθελα να πω αυτό , το ξύλο ειναι μια μορφή κακοποίησης , δεν έχει σημασία αν έχει υποστεί κακοποίηση σε μορφή χειροδικίας ή αν ήταν λεκτική ακόμα και συναισθηματική κακοποίηση (παντελής απουσία/αδιαφορία γονέα και παρκάρισμα σε νταντάδες ) ,απλά κατα τη γνώμη μου το παιδί καλό ειναι να μεγαλώνει με κανόνες και λογική , να μαθαίνει να σέβεται και όχι να φοβάται, ιδικά στην εφηβεία που λείπει η λογική και τα παιδιά δρουν με το συναίσθημα και με την "αντίδραση" (δηλαδή με τις ορμόνες) δεν έχει κανένα νόημα , αν το παιδί θέλει να το κάνει θα το κάνει , αν όμως ντρέπεται να το κάνει θα το ξανασκεφτεί. 

 

 

[stormrain]

Κατα τη γνωμη μου δεν υπαρχει εκπαιδευτικο ξυλο. Εκεινη τη στιγμη θεωρω πως εκτονωνεται ο ιδιος ο ενηλικος για τον τρομο/ντροπη/αμηχανια που του εχει προσφερει το παιδι.

Δεν μπορω να πιστεψω πως υπαρχει καποιος που εντελως νηφαλια κρινει και λεει "Λοιπον Δημητρακη, ηταν κακο αυτο που εκανες, λυπαμαι, αλλα για να μαθεις σωστη διαπαιδαγωγηση θα πρεπει να σου ριξω σφαλιαρα τωρα, ειναι καθαρα για το καλο σου ομως".

 

Απο κει και περα αν τελικα αυτο "πιανει" και το παιδι στο τελος εκπαιδευεται, ειναι νομιζω θεμα τυχης και χαρακτηρα του παιδιου. Αλλα δεν μπορει μια "μεθοδος διαπαιδαγωγησης" να στηριζεται σε παραγοντες οπως η τυχη ξερωγω.

Γιατι ναι οκ, σε καποιο παιδι ισως λειτουργησει και μαθει πως αφου εφαγε σφαλιαρα, πλεον δε θα πρεπει να πειραζει τις πριζες κλπ, αλλα αλλο παιδακι θα φροντισει να μην το πιασουν στην επομενη σκανταλια ή θα κανει κατι χειροτερο οπως ειπε η Ιδομενεας κ.ο.κ.

[pournaras]

Δεν ήθελα να πω αυτό , το ξύλο ειναι μια μορφή κακοποίησης , δεν έχει σημασία αν έχει υποστεί κακοποίηση σε μορφή χειροδικίας ή αν ήταν λεκτική ακόμα και συναισθηματική κακοποίηση (παντελής απουσία/αδιαφορία γονέα και παρκάρισμα σε νταντάδες ) ,απλά κατα τη γνώμη μου το παιδί καλό ειναι να μεγαλώνει με κανόνες και λογική , να μαθαίνει να σέβεται και όχι να φοβάται, ιδικά στην εφηβεία που λείπει η λογική και τα παιδιά δρουν με το συναίσθημα και με την "αντίδραση" (δηλαδή με τις ορμόνες) δεν έχει κανένα νόημα , αν το παιδί θέλει να το κάνει θα το κάνει , αν όμως ντρέπεται να το κάνει θα το ξανασκεφτεί. 

 

 

 

Ναι αλλα δε λες τι ηθελες να πεις...

 

"ναι δεν σημαίνει οτι επειδή κάποιος έτρωγε ξύλο σπίτι του έγινε ΣΙΓΟΥΡΑ τραμπούκος , αυτός όμως που δεν έτρωγε ξύλο αλλα μάθαινε λογική και σεβασμό δεν έγινε ΠΟΤΕ τραμπούκος."

 

Και να διατυπωσω και το συμπερασμα διαφορετικα. Προφανως πριν 30-40 χρονια επεφτε πολυ περισσοτερο ξυλο απο οτι στις μερες μας. Αρα αφου στις μερες μας πεφτει ελαχιστο ως μηδαμηνο ξυλο σε σχεση με παλαιοτερα, πριν 30-40 χρονια θα ειχαμε πιο πολλους τραμπουκους απο οτι σημερα, που δεν πρεπει να εχουμε σχεδον καθολου.