Επαναπατρισμός

[mindreader]

Όσον αφορά τις 'κοινωνικές αξίες'. Από αυτά που έχω καταλάβει ζώντας για χρόνια με Ολλανδό, είναι οτι η Ολλανδία κοινωνικά αμερικανοφέρνει πολύ άσχημα. Μεγαλώνουν με fraternities στα πανεπιστήμια, τρελό αλκοόλ, 24ωρα party, κουμπιά κοκ. Αργότερα το 'όνειρο' είναι να βγάλουν τρελά λεφτά και να πάρουν ένα τεράστιο σπίτι με κήπο για να κάνουν BBQ και επίδειξη στους πάντες. Προφανώς ο ανταγωνισμός είναι τεράστειος, και για να τα πετύχουν όλα αυτά ζουν μέρα νύχτα για χρόνια με ένα πρόγραμμα (πρωί αυτό απόγευμα αυτό βράδυ αυτό - ύπνο από τις 10). Οι φιλικές τους σχέσεις εντελώς επιδερμικές σε αυτό το παιχνίδι στόχων - σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι, και κάνένας από όσους έχω γνωρίσει τόσα χρόνια δεν έχει κάποια φιλία από 'τα παλιά' (σχεδόν κανόνας στην Ελλάδα). Λείπει παντελώς ο αυθόρμητισμός, η αυθεντικότητα, η βαθιά κατανόηση. Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις στο άκυρο ένα φίλο σου και να του πεις 'που είσαι να ρθω'. Το πότε θα συναντηθείτε έχει αποφασιστεί 2 εβδομάδες πριν και έπειδή υπάρχει 'διασκέδαση' στην ατζέντα θα γίνετε τύφλα στο μεθύσι. Εάν ποτέ όμως περάσεις κάποιο ζόρι μάλλον θα το περάσεις μόνος. Αυτά έχω καταλάβει εγώ από καθαρά προσωπικές μου εμπειρίες στην Ολλανδία. Όποιος έχει άλλες και διαφωνεί ας τις πει.

 

PS: Βέβαια στον αντίποδα υπάρχουν άλλα χαρακτηριστικά της Ολλανδικής νοοτροπίας που εκτιμώ πολύ και δεν τα βρίσκω στην Ελλάδα.

 

 

"Βρηκες φιλο, βρηκες θησαυρο..."

 

Οι φιλοι, οι πραγματικα καλοι φιλοι(οι οποιοι δεν ειναι ποτε πολλοι βεβαια),

ειναι πραγματικα ξεχωριστο και σημαντικο κεφαλαιο στη ζωη ενος ανθρωπου.

Ευτυχως ακομη αυτο δεν το εχουμε χασει στην Ελλαδα.

Προσωπικα νιωθω ευτυχης που εχω φιλους δεκαετιων στην Ελλαδα.

Ο χρονος δοκιμαζει ολες τις ανθρωπινες σχεσεις, κι οταν κατι κραταει δεκαετιες, αξιζει...

 

Φυσικα αν ολα τα αλλα ειναι χαλια στη ζωη ενος ανθρωπου, και οπως εχει ειπωθει το θεμα βιοπορισμος/επιβιωση ειναι εκ των ουκ ανευ(εκει δεν θα σε σωσουν οι φιλοι, αν δεν μπορεις να ...ζησεις),

δεν νομιζω οτι οι φιλοι θα ειναι λογος επαναπατρισμου.

Αν ομως εχεις λυσει αυτο το ουσιωδες θεμα και καποια αλλα βασικα,

ναι, εχω ακουσει πολλους να επικαλουνται αυτο το θεμα των φιλων αλλα και γενικοτερα των πιο αξιολογων κοινωνικων σχεσεων στην Ελλαδα(αναλογα και το ατομο φυσικα) για να σκεφτουν επαναπατρισμο...

 

Μου λεγε φιλος οτι σε πολλες περιπτωσεις σε χωρες του εξωτερικου, 'πεθαινει ο πατερας και το παιδι δεν παει καν στην κηδεια'..,..

Τόση 'διάρρηξη' οικογενειακων και κοινωνικων σχεσεων και αξιων...

[zio10]

Όσον αφορά τις 'κοινωνικές αξίες'. Από αυτά που έχω καταλάβει ζώντας για χρόνια με Ολλανδό, είναι οτι η Ολλανδία κοινωνικά αμερικανοφέρνει πολύ άσχημα. Μεγαλώνουν με fraternities στα πανεπιστήμια, τρελό αλκοόλ, 24ωρα party, κουμπιά κοκ. Αργότερα το 'όνειρο' είναι να βγάλουν τρελά λεφτά και να πάρουν ένα τεράστιο σπίτι με κήπο για να κάνουν BBQ και επίδειξη στους πάντες. Προφανώς ο ανταγωνισμός είναι τεράστειος, και για να τα πετύχουν όλα αυτά ζουν μέρα νύχτα για χρόνια με ένα πρόγραμμα (πρωί αυτό απόγευμα αυτό βράδυ αυτό - ύπνο από τις 10). Οι φιλικές τους σχέσεις εντελώς επιδερμικές σε αυτό το παιχνίδι στόχων - σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι, και κάνένας από όσους έχω γνωρίσει τόσα χρόνια δεν έχει κάποια φιλία από 'τα παλιά' (σχεδόν κανόνας στην Ελλάδα). Λείπει παντελώς ο αυθόρμητισμός, η αυθεντικότητα, η βαθιά κατανόηση. Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις στο άκυρο ένα φίλο σου και να του πεις 'που είσαι να ρθω'. Το πότε θα συναντηθείτε έχει αποφασιστεί 2 εβδομάδες πριν και έπειδή υπάρχει 'διασκέδαση' στην ατζέντα θα γίνετε τύφλα στο μεθύσι. Εάν ποτέ όμως περάσεις κάποιο ζόρι μάλλον θα το περάσεις μόνος. Αυτά έχω καταλάβει εγώ από καθαρά προσωπικές μου εμπειρίες στην Ολλανδία. Όποιος έχει άλλες και διαφωνεί ας τις πει.

 

PS: Βέβαια στον αντίποδα υπάρχουν άλλα χαρακτηριστικά της Ολλανδικής νοοτροπίας που εκτιμώ πολύ και δεν τα βρίσκω στην Ελλάδα.

Πολύ ενδιαφέροντα και χρήσιμα αυτά! Αν μπορείς γράψε και ποια εννοείς στο ps σου.

[chrisxkar]

Τι ανώμαλοι που είναι μερικοί.

Κάνουν αμάν όλοι να φύγουν από το ..δελο και όταν φεύγουν θέλουν να γυρίσουν πίσω.

 

2 παραδείγματα έχω.

Γνωστός από Αγγλία γύρισε πίσω. Έχει χρόνια όμως, πλέον δεν ξέρω που είναι. Δεν έχουμε επαφές.

Χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο για αυτή την επιλογή.

 

Γείτονας ήταν χρόνια στη Γερμανία. Επέστρεψε Ελλάδα, έζησε κάποια χρόνια εδω μέσα στη μιζέρια (ανεργία) και πέρυσι έφυγε πάλι για Γερμανία. Κυριολεκτικά έφυγε με τα τσαρούχια βρίζοντας.

 

Κάτσε εκεί που είσαι καλύτερα.

Η Ελλάδα είναι μόνο να έρχεσαι για διακοπές.

Αν δεν έχει καμία απεργία στα λιμάνια, στο αεροδρόμιο, αν δε κλείσουν κανένα δρόμο οι φορτηγατζήδες.... μη συνεχίσω

κανω copy paste απο απαντηση που εδωσα σε αλλο θρεντ

 

"στον ανθρωπο ειναι καθαρα φιλε μου αλλος δεν μπορει να ζησει αλλου λογο της νυχτερινης διασκεδασης που εχει η ελλαδα ουτε εγω θα μπορουσα να ζησω αλλου αλλα για αλλους λογους (κυριως λογο της ωραιας γεματης καθημερινοτητας που εχω εδω και των επιλογων),αλλα η νυχτερινη ζωη μου ειναι αδιαφορη οχι οτι δεν βγαινω αλλα ενταξει βγηκα ξεφτιλιστικα 1,2,3,5,10 χρονια ενταξει πλεον δεν το ζηταω στην υπερβολη νομιζω πως χορτασα απο εξω προτιμω ταξιδια τα λεφτα που προσφερει η ελλαδα με περιοριζουν στα ταξιδια,καποια αλλη χωρα ισως να μου προσεφερε περισσοτερα ταξιδια αλλα λιγοτερα απο κατι αλλο.

Οι προτεραιοτητες διαφερουν στον καθενα εχω ακουσει και το δεν περναω καλα εξω γιατι μου λειπουν τα μαγαζια που παιζουν τις "παρακμη" ελληνικουρες προφανω εμενα μου φαινεται χαζο εντελως αλλα, what flows your boat, λογος δεν μου πεφτει"

 

εξαρτονται ολα απο τα θελω σου και το για ποιον λογο φευγεις εγω την καθημερινοτητα που εχω εδω και τους ρυθμους που εχω εδω δεν μπορει να μου την προσφερει καμια χωρα οσο ειμαι στην κατασταση την σημερινη δεν εχω λογο να παω πουθενα.Θεωρω το κυριοτερο ολων να ειμαι χαρουμενος στο συνολο εκει που ζω το πολυ χρημα "το κατουραω" (δεν το λεω για να ξεκινησουμε ανουσιες κοντρες ουτε για να ριξω καποιον που το κυνηγα απλα ετσι ειμαι εγω με ευχαριστουν αλλα μικροτερα πραγματα) μεγαλωνοντας ειπα οτι δεν με νοιαζει να κανω μεγαλη ζωη απλα δεν βρισκω καμια ευχαριστηση.

Ο ηλιος και η θαλασσα που εχουμε με κανουν χαρουμενο (αν ζησω χωρις αυτα τα δυο θα ειμαι σκατα) ξερω οτι η χωρα μας εχει πολλα αρνητικα αλλα οπου και αν πηγα εξωτερικο περασα υπεροχα αλλα μονο σαν τουριστας οτι και αν ακουσα για την ζωη εκει (ατομων που ηταν ευχαριστημενα εκει ) απλα μου επιβεβαιωσε οτι θελω να εχω βαση μου την ελλαδα και να πηγαινω ταξιδια.

Το μονο που θα με κανει να φυγω θα ειναι να μην μπορω να καλυψω βασικες αναγκες μου (και δεν ειμαι ανθρωπος που φοβαται να αλλαξει χωρα ή το κατι καινουργιο ή οτι εχω σχεσεις εξαρτησης με την οικογενεια μου το ακριβως αντιθετο)

[Peleus17]

Σε τι δουλειά αν επιτρέπεται φίλε;

Σε μια εταιρία της Senhua Group. Ηλιακή ενέργεια και όλα τα σχετικά.

[Apoll]

Εντάξει, όπως συζητήθηκε και για τη σύγκριση Ελλάδα-εξωτερικό γενικά, τα λεφτά δεν είναι το παν. Ο βασικός λόγος που εγώ βρίσκομαι στο Λονδίνο και όχι στην Αθήνα ή το Σέφιλντ, ξέρω γω, δεν είναι γιατί βγάζω τα πιο πολλά λεφτά αναλογικά με το κόστος ζωής. Αυτά που έγραψα πιο πριν ήταν για να εξηγήσω σε κάποιους ότι το να έχεις οικογένεια περιπλέκει τα πράγματα, ειδικά στο εξωτερικό.

 

Όσο για την ποιότητα ζωής, είναι επίσης μια σχετική έννοια. Δες πιο πάνω: εγώ ανέφερα τη θρησκεία ως πρόβλημα που με απωθεί από την Ελλάδα και κάποιος άλλος ως θετικό της Ελλάδας. Άλλος θεωρεί ποιότητα ζωής το να φτάνει γρήγορα στη δουλειά και άλλος να μένει κοντά σε μουσεία κτλ. κτλ.

 

Κανένα πρόβλημα δεν περιπλέκει επειδή είσαι σε άλλη χώρα. Όπως δεν είναι πολύπλοκο για έναν Βρετανό, δεν είναι και για έναν Έλληνα που ζει εδώ στο νησί.

 

Και σου λέω, Λονδίνο είναι πολύπλοκα και πολυέξοδα τα πράγματα μόνο. Όταν αποφασίσεις να το εγκαταλείψεις θα δεις φως 80 μίλια πιο μακρυά, και εκτός πόλεων. Η ποιότητα ζωής δεν διαφέρει με αυτή στην Ελλάδα, ενώ οικονομικά είσαι καλύτερα.

 

Και δεν το λέω εγώ, ο Έλληνας 16 χρόνια στο νησί, το λένε και οι Άγγλοι.

[Επισκέπτης]

Όσον αφορά τις 'κοινωνικές αξίες'. Από αυτά που έχω καταλάβει ζώντας για χρόνια με Ολλανδό, είναι οτι η Ολλανδία κοινωνικά αμερικανοφέρνει πολύ άσχημα. Μεγαλώνουν με fraternities στα πανεπιστήμια, τρελό αλκοόλ, 24ωρα party, κουμπιά κοκ. Αργότερα το 'όνειρο' είναι να βγάλουν τρελά λεφτά και να πάρουν ένα τεράστιο σπίτι με κήπο για να κάνουν BBQ και επίδειξη στους πάντες.

..

Οι φιλικές τους σχέσεις εντελώς επιδερμικές σε αυτό το παιχνίδι στόχων - σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι

..

Εάν ποτέ όμως περάσεις κάποιο ζόρι μάλλον θα το περάσεις μόνος.

 

Σαν την Ελλάδα δηλαδή. Κουμπιά, με την κακή (δυστυχώς) ή καλή έννοια, υπάρχουν παντού.

 

 

Για να μην σε κουράζω με την καρα-αποψάρα μου (καθώς την έγραψα πιο πάνω), θα σταθώ σε ένα σημείο.

 

Πήγαινε, δοκίμασε και αποφάσισε ποιο σε ευχαριστεί περισσότερο (ή σε πονάει λιγότερο). Το επαγγελματικό/οικονομικό πάντως είναι σημαντικό κομμάτι της ζωής ενός ανθρώπου για να το απορρίψεις τελείως. Δεν μιλάω για πολλά λεφτά. Αλλά από το 0 μέχρι τα πολλά, υπάρχει ένα ενδιάμεσο στάδιο που φαίνεται να είναι είδος υπό εξαφάνιση.

 

Ελπίζω να μην ξέφυγα με υπεραναλύσεις και να σε κούρασα άδικα.

[Praetorianos]

totem_lost είμαι αυτό ακριβώς που περιγράφεις στο πρώτο ποστ, οπότε here it goes:

 

Λίγο backstory, λίγο warning γιατί σίγουρα δεν είναι το πιο συγκροτημένο κείμενο που έγραψα ποτέ, αν και προσπάθησα να το σουλουπώσω εν τάχει, λίγο σύγκριση μεταξύ των δύο επιλογών με αιτιολόγηση και φυσικά στο τέλος η TL;DR έκδοση για τους έχοντες περιορισμένο χρόνο.

 

Έζησα αρκετά χρόνια στην Αγγλία, σε διάφορες περιοχές, από Λονδίνο μέχρι χωριά+μικρές πόλεις, οπότε έχω μπόλικες παραστάσεις και αποφάσισα να γυρίσω για προσωπικούς λόγους, όχι 100% σίγουρος και ψημένος, αλλά δεν με δείρανε κιόλας.

 

Σίγουρα πάντως δεν είναι γιατί μου έλειψαν οι καφέδες και τα ουζάκια στην παραλιακή, ούτε τα μπουζούκια, ούτε δυσκολεύτηκα να κάνω παρέες, ούτε με επηρέασε η οικογένεια, ούτε με πείραξε κάποιο από τα υπόλοιπα που έχουν γραφτεί εδώ.

 

Σίγουρα επίσης δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα να ξαναφύγω αύριο κιόλας αν αλλάξει η διάθεση μου (δες παρακάτω)

 

Εξωτερικό

 

Εργασιακά + προοπτικές εξέλιξης + ευκαιρίες να μάθεις στο αντικείμενο σου: Ως καινούριος στην αγορά εργασίας της Αγγλίας περιμένεις να τραβήξεις 10ωρο+ κουπί στη δουλειά, να βγάλεις λάντζα, να φας λίγο τα μούτρα σου, να "ψηθείς" κι άλλα τέτοια γραφικά που λένε οι μπαρμπάδες για να σε προετοιμάσουν για την ξενιτιά.

Ούτε καν. Από την πρώτη στιγμή δουλειά στο αντικείμενο μου, ό,τι εκπαίδευση χρειαζόταν την έκανα στο πρώτο εξάμηνο κι από κει και πέρα ό,τι έβρισκα και γούσταρα να το παρακολουθήσω υπήρχε πρόβλεψη και budget για να πάω, αναγνώριση της δουλειάς, εξαιρετικοί συνάδελφοι και 3 προαγωγές μέσα σε δύο χρόνια με τον ανάλογο μισθό, bonus, benefits κτλ κτλ.

 

Αν δεν μου άρεσε κάτι, δεκάδες αγγελίες καθημερινά, απόλυτα σχετικές με το αντικείμενο μου, σε πολύ καλές εταιρίες για να διαλέξω.

 

Με λίγα λόγια 10 με τόνο, ας μην κουράσω.

 

Κοινωνικά: Έκανα παρέα με 3-4 Έλληνες γιατί κυρίως προσπάθησα να δεθώ αρκετά με Άγγλους, rest Ευρωπαίους, Ινδούς, Κινέζους κτλ, γιατί μου άρεσε να βλέπω διαφορετικές κουλτούρες. Από την πρώτη στιγμή ένας ινδός με καλούσε σπίτι του για να μαγειρέψει (η γυναίκα του, χο), με κάτι Άγγλους πηγαίναμε για μπάλα και με τους Έλληνες μπύρες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα ψυχρότητα ή οτιδήποτε με άλλες εθνικότητες.

 

Ναι οκ, δεν θα τα έπινα 5 η ώρα το πρωί με Κινέζο, αλλά είχα Γερμανό για backup. Δεν θα πήγαινα για πιτόγυρα με Αιγύπτιο, αλλά όλοι οι άλλοι ήταν μέσα, κοκ.

 

No matter what όμως, η καθημερινότητα ήταν κοινή για όλους. 6 ώρα σχόλασμα και σπίτι, άντε κανα after work drink τις Παρασκευές και καμιά κοντινή εκδρομή τα Σάββατα. Ακόμα και στο Λονδίνο, πόσο Soho και Regent Street να πας, και δη καθημερινή.

 

Αυτό που μπορούσες να κάνεις όμως ήταν να πας Άμστερνταμ ή Γαλλία ή Γερμανία ή Ινδία ή Αμερική ή όπου γούσταρες, χωρίς να κάνεις αποταμίευση 36 μήνες. Και το κυριότερο, το ίδιο να κάνει ο κύκλος σου. Όχι ο ένας να βγάζει 300 ευρώ, ο άλλος να μην βγαίνει γιατί έχει και το νοίκι τσίμα τσίμα και ο τρίτος να μην μπορεί γιατί ο ΕΦΚΑ βγήκε υψηλός.

 

Είχα δύο φίλους οι οποίοι μέσα σε μια εβδομάδα αποφάσισαν και πήγαν Phi Phi islands, χωρίς να είναι μεγαλοστελέχη σε κολοσσό, ούτε θωρακοχειρούργοι. Άλλος ένας πήγε 1,5 εβδομάδα Αυστραλία. Στην παλιά μου δουλειά μου ας πούμε μπορούσες να κρατήσεις άδειες για τον επόμενο χρόνο και να φύγεις 2 μήνες για τέτοια ταξίδια.

 

Για πες σε εργοδότη στην Ελλάδα ότι θέλεις δυο μήνες πληρωμένη άδεια γιατί θέλεις να κάνεις πχ το γύρο της Ιαπωνίας με ποδήλατο κι έλα πες μου σε πόσους μήνες θα σταματήσει να γελάει.

 

Μέλλον στην Αγγλία: Επαγγελματικά, sky's the limit κι άλλα τέτοια hasthtagικά. Δουλειές άπειρες και πάνω στο (όποιο) αντικείμενο σου, αν δεν σου αρέσει το χρώμα των καναπέδων που κάνεις το lunch break σου ή το μουστάκι του διπλανού σου, αίτηση για άλλη εταιρεία. Αν βαρέθηκες να κάνεις 2 χρόνια το ίδιο πράγμα, ανοίγεις linkedin και διαλέγεις. Αν θέλεις να μάθεις κάτι άλλο, χιλιάδες σεμινάρια και recruiters να σε βοηθήσουν.

 

Προσωπικά: Τα έγραψε ο FilliposMD, οπότε θα συμπληρώσω απλά τι είδα από μεγαλύτερους σε ηλικία συναδέλφους. Ακόμα κι αν είσαι πολύ καλά επαγγελματικά, τα σχολεία και οι νταντάδες σου τρώνε λεφτά, οι παρέες σου αρχίζουν και κλείνονται και το highlight της κοινωνικότητας καταλήγει να είναι το BBQ του τάδε συναδέλφου ή κανα team building από τη δουλειά ή καμιά μπύρα με φίλο από το γυμναστήριο. Γενικά, σπίτι, υποχρεώσεις, Netflix και κανα ταξίδι.

 

Εκτός αν είσαι YOLO εργένης ή χωρισμένος, που είχαμε και τέτοιους στη δουλειά, οι οποίοι άλλαζαν αμάξι κάθε εξάμηνο και γκόμενα κάθε τρίμηνο και έκαναν ζωάρα. Αν δεν έχεις γυναίκα και παιδιά η καθημερινότητα και το budget είναι άλλο θέμα.

 

Ελλάδα

 

Εργασιακά + προοπτικές εξέλιξης + ευκαιρίες να μάθεις στο αντικείμενο σου: Έφυγα από την Αγγλία μόνο αφού είχα εξασφαλίσει σχετική δουλειά πάνω στο αντικείμενο μου με σχετικά καλό μισθό σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά η θέση ήταν ουσιαστικά demotion και τα λεφτά μέρα με νύχτα. Για τα δεδομένα της Ελλάδας εξαιρετικά όλα, παραπάνω από καλά, οπότε από τη μία τρως την ξενέρα της ζωής σου με τέτοια αλλαγή, κι από την άλλη έχεις και τους φίλους σου να σου λένε "ρε άλλοι θα σκότωναν γι αυτό τι γκρινιάζεις". Και να θες να τους χτυπήσεις.

 

Άλλαξα δύο δουλειές μέσα σε διάστημα 1,5 χρόνου γιατί ακόμα και αν η πρώτη εταιρεία ήταν αντικειμενική και μεγάλη (δεν έχω παράπονο), ακόμα κι εκεί συναντάς φαινόμενα "ο τάδε είναι τόσα χρόνια εδώ, ΠΡΕΠΕΙ να πάρει προαγωγή", "δεν έχεις άσπρα μαλλιά άρα δεν μπορείς να προσφέρεις ή να ζητάς πράγματα", "εμείς έτσι το κάνουμε τόσα χρόνια" κοκ.

 

Στην δεύτερη εταιρεία, η οποία θεωρείται στις τοπ κερδοφόρες και μεγάλες και ακλόνητες και μανατζαραίους από το εξωτερικό και καθαρό 8ωρο και και και, τα πράγματα είναι μεν καλύτερα, αλλά από την πρώτη συνέντευξη η HR ήταν ξεκάθαρη ότι οι προαγωγές, τόσο στους τίτλους όσο και μισθολογικά "παίρνουν χρόνια" και "μην έχεις προσδοκίες Αγγλίας" (επί λέξει). Άρα όταν στα λέει στην πρώτη συνέντευξη αυτά, τι να περιμένεις στην πορεία.

 

Γενικότερα, επειδή μέσα από το oikonomologos (<- διαφήμιση ) παρακολουθώ κυριολεκτικά εκατοντάδες θέσεις εργασίας και δεκάδες εταιρίες αυτό που βλέπω είναι ότι ακόμα κι αν είσαι top στο αντικείμενο σου, ακόμα κι αν διαβάζεις και ξεσκίζεσαι και κάνεις σεμινάρια κοκ οι προοπτικές είναι ελάχιστες. Κι ακόμα κι αν βρεις καλή θέση, σε καλή εταιρεία, οι μισθοί και τα projects σε σχέση με αυτά που θα έκανες στο εξωτερικό είναι αστεία.

 

Κοινωνικά: Μένω μακριά από την πόλη που γεννήθηκα και το πατρικό, οπότε παρέες έφτιαξα κυριολεκτικά από το μηδέν, όπως και στην Αγγλία. Αλλά πολύ πιο εύκολα, πολύ πιο δυνατές και τους βλέπω πολύ περισσότερο. Τα Παρασκευιάτικα "after-work-drinks" έχουν αντικατασταθεί από ούζα και μπέργκερ και βραδινό ποτό, όποτε θέλουμε, το Κυριακάτικο BBQ έχει αντικατασταθεί με ολοήμερες εκδρομές ή διαμονές σε σπίτια/εξοχικά, το Netflix έχει αντικατασταθεί από το "να βρεθούμε σε κανα μισάωρο για ποκεράκι?".

 

Επίσης επί 10 μήνες το χρόνο ξεκίνησα και κάνω outdoor activities που στην Αγγλία δεν παίζει να το έκανα για πάνω από 3μηνο, έχω δει φίλους σε όλη την Ελλάδα που είχα να τους δω χρόνια, έχω ένα σπίτι που με τα ίδια λεφτά Αγγλία και δη Λονδίνο θα νοίκιαζα μισή τουαλέτα + συγκάτοικους, οποτεδήποτε έχει χρειαστεί κάτι η οικογένεια ξέρω ότι είμαι δίπλα, γενικά προσωπικές σχέσεις σε άλλο επίπεδο.

 

Καθημερινότητα:

Ο μαλάκας που κορνάρει γιατί το φανάρι έγινε πράσινο μισό planck πριν, είναι ακόμα εδώ.

Ο μαλάκας που κλείνει ράμπα αναπήρων γιατί "για μια τυρόπιτα πετάχτηκα", είναι ακόμα εδώ.

Ο μαλάκας που νομίζει ότι το STOP είναι προαιρετικό, είναι ακόμα εδώ.

Ο μαλάκας που κάνει τον τσαμπουκά στην ουρά του νοσοκομείου αλλά σπίτι τρώει παντόφλα, είναι ακόμα εδώ.

Ο γύφτος που περνάει 15:30 με τη ντουντούκα και χαλκοσωλήνες να προεξέχουν μπρος πίσω, είναι ακόμα εδώ.

Ο μαλάκας που βάζει μέσο για να σου φάει τη θέση γιατί με την αξία του ούτε χαμάλη στη λαχαναγορά δεν τον έπαιρναν, είναι ακόμα εδώ.

Ο μαλάκας που σπάει τα εκδοτήρια και τα τρόλλευ γιατί "λευτεριά στο γΚουφοντίνα", είναι ακόμα εδώ.

Ο μαλάκας του "δε μπλερώνω" αλλά ταυτόχρονα "που είναι το κράτος και τα νοσοκομεία του" είναι εδώ.

 

Γενικά, όπως λέω και στους φίλους μου, την ίδια χρονική στιγμή που στον υπόλοιπο κόσμο βγαίνουν self-driving cars, θέλουν να στείλουν διαστημόπλοια στον Άρη, 25χρονοι φτιάχνουν εξωπραγματικά προϊόντα, γεγονότα πρωτάκουστα συμβαίνουν σε Αγγλία/Τουρκία/ΗΠΑ/Ισπανία, εμείς ασχολούμαστε με τον ΕΦΚΑ που αυξήθηκε, με τον ΕΝΦΙΑ που δεν έπεσε, με την ανάπτυξη που 74 εξάμηνα τώρα ΘΑ έρθει και με την 2356η δόση που ΘΑ αποφασιστεί, πότε ΘΑ συνεδριάσουν, για το πότε ΘΑ αποφασίσουν, πότε ΘΑ μας τη βάλουν.

 

Η λύση που έχω βρει είναι απλά κλειστή τηλεόραση, επιλεγμένος κύκλος και θέματα συζήτησης, πολλές εξόδους και χόμπι με αυτές τις παρέες, attend σε events που συνήθως παρευρίσκονται φρέσκα μυαλά και κυρίως ενημέρωση/updates/δικτύωση κυρίως μέσω διαδικτύου. Και φυσικά συνεχώς ανάπτυξη του εαυτού σου οπότε αν χρειαστεί να ξαναφύγεις ή αν το μετανιώσεις που ήρθες να μην έχεις ανάγκη κανένα μεσάζοντα και μπάρμπα.

 

Μέλλον στην Ελλάδα: Υπομονή στα επαγγελματικά να ανοίξει καμιά θέση ή εταιρεία ή να έρθει κάποια αναγνώριση, υπομονή να φτιάξουν τα πράγματα στην υπόλοιπη χώρα, υπομονή να μας μπει και φέτος η δόση για να ασχοληθεί ο κόσμος και με κάτι άλλο, υπομονή μέχρι να φτιάξει λίγο το κράτος, υπομονή μέχρι να μάθει τρόπους ο μέσος ουγκάνους ή υπομονή μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι και να ξαναφύγω έξω. Ό,τι συμβεί πρώτο.

 

TL;DR

Εξωτερικό γιατί: Επαγγελματικά, Ποιοτικό κράτος, Λιγότερο ανεκτικό κράτος = λιγότεροι μαλάκες, Stable life

Ελλάδα γιατί: Προσωπική ζωή + περισσότερες παρέες, χαλαρότεροι + πιο ανθρώπινοι ρυθμοί

 

my opinion: Δεν είχα μεγάλη κάψα να γυρίσω, δεν μετάνιωσα που γύρισα, δεν έχω αποκλείσει την πιθανότητα να ξαναφύγω, δεν ψάχνομαι προς το παρόν.

Αν επαγγελματικά>προσωπικά, κάτσε κανα 5αρι χρόνια και γυρνάς μετά (αν το θέλεις ακόμα).

Αν οικογένεια>επαγγελματικά, γύρνα Ελλάδα, βρες όσο πιο relevant δουλειά, συνέχισε να εξελίσσεσαι και οι καλοί δεν χάνονται ποτέ.

 

ΥΓ Τα παραπάνω τα επιβεβαιώνουν και τρεις φίλοι που γύρισαν κι αυτοί, καθένας μας για δικούς του λόγους. Άλλοι (αρκετοί) έμειναν έξω και δεν σκοπεύουν να γυρίσουν.

[zio10]

Πολύ ωραίο και χρήσιμο. Δεν κατάλαβα ακριβώς το λόγο που πήρες την απόφαση να γυρίσεις όμως.

[Ψιτ]

Του γκάβλωσε.

[Βασίλης_29]

Πολύ ωραίο και χρήσιμο. Δεν κατάλαβα ακριβώς το λόγο που πήρες την απόφαση να γυρίσεις όμως.

 

Προσωπικοί λόγοι λέει, προφανώς κάτι που δεν θέλει να αναφέρει.

[FilipposMD]

Κανένα πρόβλημα δεν περιπλέκει επειδή είσαι σε άλλη χώρα. Όπως δεν είναι πολύπλοκο για έναν Βρετανό, δεν είναι και για έναν Έλληνα που ζει εδώ στο νησί.

 

Και σου λέω, Λονδίνο είναι πολύπλοκα και πολυέξοδα τα πράγματα μόνο. Όταν αποφασίσεις να το εγκαταλείψεις θα δεις φως 80 μίλια πιο μακρυά, και εκτός πόλεων. Η ποιότητα ζωής δεν διαφέρει με αυτή στην Ελλάδα, ενώ οικονομικά είσαι καλύτερα.

 

Και δεν το λέω εγώ, ο Έλληνας 16 χρόνια στο νησί, το λένε και οι Άγγλοι.

Έχεις παιδιά; Γιατί εγώ δεν έχω ακούσει κανέναν που να λέει ότι τα παιδιά δεν περιπλέκουν τα πράγματα, ανεξάρτητα με τη χώρα που ζεις και το αν είσαι ντόπιος ή μετανάστης.

 

Οι λόγοι είναι προφανείς (σχολεία και συγκεκριμένα ωράρια, επιπλέον κόστος, διαφορετικές ανάγκες για σπίτι και δραστηριότητες, πιο δύσκολες αλλαγές σπιτιών/πόλεων κτλ). Αλλά ειδικά αν είσαι σε μέρος διαφορετικό από τους παιδικούς φίλους και συγγενείς σου, σου λείπει έστω και το στοιχειώδες δίκτυο υποστήριξης. Και οι Βρετανοί φίλοι μου που δεν έχουν τις "Ελληνίδες μάνες", αν αρρωστήσουν τα παιδιά, έχουν έναν άνθρωπο να ζητήσουν βοήθεια ή κάποιον να τα κρατήσει για να πάνε ένα σινεμά. Αυτό μετράει ακόμα κι αν δουλεύεις 5 λεπτά από το σπίτι σου και είσαι ευκατάστατος.

 

Τώρα για το Λονδίνο, αλλά και κάθε άλλη σύγκριση μεταξύ πόλεων, σέβομαι την άποψή σου, αλλά ξαναλέω ότι δεν είναι οι προτεραιότητες ίδιες για όλους.

[militarist]

Εγώ έφυγα το 2012, παραιτήθηκα από μια δουλειά που έκανα 10 χρόνια και όλοι μου λέγαν ότι κάνω μεγάλο λάθος.
Ύστερα από σχεδόν 6 χρόνια να πω ότι έκανα την καλύτερη επιλογή της ζωής μου .
Δουλεύω σε μεγάλη πολυεθνική με αρκετά καλό μισθό , ζω σε μια από της καλύτερες περιοχές της πόλης ( το σπίτι δικό μου).
Η καθημερινότητα μου είναι η εξής:

 

Καθημερινή συνήθως 8 ωρο δουλειά και μετά σπίτι , βόλτα στο δάσος με το σκύλο μου και καμία φορά έξω για φαγητό - ποτο, αν ήθελα θα έβγαινα κάθε μέρα αλλά είναι ποιο σπιτογατος.
Σ/Κ : καμία εκδρομή , η βόλτα με φίλους για φαγητό - ποτό ή καμία ταινία στον κινηματοφραφο, σκι τον χειμώνα.

 

Να πω ότι ταξιδεύω αρκετά εντός και εκτός Ευρώπης για διακοπές.

 

Πίσω δεν γυρνάω ούτε με σφαίρες, δεν μου λείπει τπτ γιατί απλά όποτε μου κ..ι περνώ το αεροπλάνο και έρχομαι .

 

Φυσικά είναι διαφορετικά για τον καθένα.

[totem_lost]

Καθημερινή συνήθως 8 ωρο δουλειά και μετά σπίτι , βόλτα στο δάσος με το σκύλο μου και καμία φορά έξω για φαγητό - ποτο, αν ήθελα θα έβγαινα κάθε μέρα αλλά είναι ποιο σπιτογατος.

 

Ποιά πόλη είναι αυτή με δάσος;

 

 

Praetorianos θενκς ίδια φάση και εγώ. Εκεί που λες ᾽σπίτι, υποχρεώσεις, Netflix και κανα ταξίδι᾽ δάκρυσα. Σε τι κλάδο δουλέυεις;

[Βασίλης_29]

ζω σε μια από της καλύτερες περιοχές της πόλης ( το σπίτι δικό μου).

 

Καλά εντελώς άλλη φάση αν έχεις ιδιόκτητο σπίτι στο εξωτερικό, δεν νομίζω οτι μπορούμε να μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης αν το σπίτι είναι δικό σου και αποφεύγεις νοίκια που είναι και υψηλά. Είσαι μια κατηγορία από μόνος σου απλά.

[Apoll]

Καλά εντελώς άλλη φάση αν έχεις ιδιόκτητο σπίτι στο εξωτερικό, δεν νομίζω οτι μπορούμε να μπούμε σε διαδικασία σύγκρισης αν το σπίτι είναι δικό σου και αποφεύγεις νοίκια που είναι και υψηλά. Είσαι μια κατηγορία από μόνος σου απλά.

 

Σε αυτό θα συμφωνήσω. Έχω δικό μου σπίτι από το 2004, και μετακόμισα σε άλλο μεγαλύτερο το 2008, και δεν το αλλάζω με τίποτα. Ενώ γύρω γύρω χωράφια, με ένα χωριουδάκι από την άλλη μεριά.

 

Καθαρός αέρας, βγαίνεις και πας μια βόλτα στην άλλη μεριά στο ποτάμι (Trent), ή στο μικρό δάσος από την άλλη μεριά.

 

Δεν μένω σε πόλεις με τίποτα. Χάος, εγκληματικότητα που δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις νύχτα, βρωμιά.