Προς το περιεχόμενο

Τρομακτικες Ιστορίες / Μύθοι


Comic maniak

Προτεινόμενες αναρτήσεις

Μόλις τώρα, Kostasspil είπε

Έχω πατήσει εκεί που σφουγγάρι σε η μάνα  μου

Μπραβο ευχαριστουμε για την συμμετοχη σου.

  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημοσ. (επεξεργασμένο)

Υπάρχουν δύο ειδών τρομακτικές ιστορίες: To πρώτo είδος αφορά  πιθανώς πραγματικά γεγονότα, πχ συνάντηση με κάποιον μανιακό δολοφόνο ή αποκλεισμός σε ένα δυσπρόσιτο μέρος. To δεύτερo αφορά φαινόμενα μεταφυσικού τρόμου, τα οποία από ένα σημείο και πέρα είναι το ίδιο τρομακτικά με τον Άη Βασίλη και τους καλικάντζαρους.

Παλιά (πολύ παλιά) ήμουν ανοικτός στο ενδεχόμενο κάποιες από αυτές τις μεταφυσικές ιστορίες να ήταν αληθινές, και το κυνηγούσα να μου συμβεί κι εμένα κάτι το μεταφυσικό. Δεν μου συνέβη τίποτα απολύτως. Ούτε φάντασμα είδα σε μέρη που υποτίθεται ότι σύχναζαν φαντάσματα, ούτε γέροντα συνάντησα που να μου είπε γεγονότα για την ζωή μου που δεν θα μπορούσε να τα ξέρει κανείς άλλος, ούτε καμμιά περίεργη γριούλα μου έκανε μάγια, ούτε καν είδα ποτέ κάποιο πραγματικό θαύμα (όχι εικόνες που δακρύζουν και παιδάκια που θεραπεύονται από πνευμονία). Οπότε... ο μεταφυσικός τρόμος είναι πλέον μια εντελώς βαρετή ιστορία για μένα.

Επεξ/σία από mic2mic
  • Thanks 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημοσ. (επεξεργασμένο)
10 ώρες πριν, Comic maniak είπε

Λολ εχω πολλους παππουδες 😂😂.

Αχα...και συνηθίζουν να είναι αδέρφια με τη γιαγιά/γιαγιάδες σου;

Τρομακτική ιστορία όντως

🙄

 

 

Επεξ/σία από Alxnks
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημοσ. (επεξεργασμένο)

Όχι μύθος, αλλά κάτι που μου συνέβη προσωπικά πριν αρκετά χρόνια.

Είχα βγει ένα βράδυ με φίλους και καταλήξαμε σε ένα γνωστό τότε κλαμπ κοντά στο Ρουφ. Για να μην τα πολυλογώ, εκεί γνωρίστηκα με μια κοπέλα, (ας την πουμε Μαρία, γιατί ακόμα και σήμερα όταν ακούω το αληθινό της όνομα με πιάνει ρίγος) και μετά από λίγο αποφασίσαμε να φύγουμε οι δυο μας και αφήσαμε την παρέα μου εκεί (εκείνη ήταν μόνη της). Περπατήσαμε λίγο, καθίσαμε σε ένα παγκάκι, έγινε ό,τι έγινε κι εκεί και στο τέλος (επειδή είχα παραφουντώσει και λεφτά για ξενοδοχείο δεν είχα τότε), ξεκινήσαμε για να τη συνοδεύσω στο σπίτι της που ήταν σχετικά κοντά. Στον δρόμο, μου είπε ότι κρύωνε (παρ' όλο που είχε μια πολύ ευχάριστη αύρα, καθόλου κρύο) και της έδωσα το τζιν μπουφάν που φορούσα. Φτάσαμε, την άφησα στην πόρτα (έμενε με τη μητέρα της), φιλιά, αγκαλιές, καληνύχτες, θα περάσω αύριο το απόγευμα να σε πάρω.

Την επόμενη μέρα, ξαναπηγαίνω στο σπίτι της το απογευματάκι (δεν είχα κινητό τότε, κι είχα ξεχάσει να ζητήσω σταθερό). Κουδούνι δεν βλέπω, χτυπάω την πόρτα. Βγαίνει μια μαυροφορεμένη και της ζητάω τη Μαρία.

"Τη Μαρία;" μου λέει, αφού έμεινε να με κοιτάει για λίγο.

"Ναι" λέω. "Είχαμε πει να περάσω να την πάρω".

"Ποια να πάρεις, αγόρι μου;" μου πετάει. "Τη Μαρία τη χάσαμε πριν πέντε χρόνια!"

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι κάποια παρεξήγηση είχε γίνει, αλλά όταν μετά από μερικές διευκρινιστικές ερωτήσεις με προσκάλεσε μέσα, μου έδειξε μια φωτογραφία της κοπέλας και ήταν όντως αυτή. Είχε σκοτωθεί (απέφυγε να μου πει πώς) πέντε χρόνια πριν! 

Επειδή και πάλι δεν μπορούσα να χωνέψω κάτι τόσο τρελό, αποφάσισα να πάω να δω τον τάφο της, στο 3ο Νεκροταφείο. Φτάνω, κι εκεί που έψαχνα να τον βρω, βλέπω ανάμεσα σε άλλα μνήματα ένα που ήταν καλυμμένο με κάτι. Πλησιάζω, και βλέπω το τζιν μπουφάν μου πάνω στον σταυρό, καταξεσκισμένο(!) κι από κάτω το όνομα και τη φωτογραφία της! 

Ούτε που κατάλαβα για πότε βρέθηκα μέσα στο λεωφορείο του γυρισμού. Σίγουρα θα έτρεξα, γιατί ήμουν μες στον ιδρώτα, η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και μου 'χε κοπεί η ανάσα. Περιττό να πω ότι έκανα μέρες να έρθω στα ίσια μου.

Πέρασαν χρόνια από τότε, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να το εξηγήσω, όσες εκδοχές κι αν εξέτασα. Είναι η πρώτη φορά που το αφηγούμαι, έστω ανωνύμως, κι ακόμα μου σηκώνεται η τρίχα τώρα που τα γράφω...

 

 

 

Επεξ/σία από mavlok
  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

27 λεπτά πριν, mavlok είπε

Όχι μύθος, αλλά κάτι που μου συνέβη προσωπικά πριν αρκετά χρόνια.

Είχα βγει ένα βράδυ με φίλους και καταλήξαμε σε ένα γνωστό τότε κλαμπ κοντά στο Ρουφ. Για να μην τα πολυλογώ, εκεί γνωρίστηκα με μια κοπέλα, (ας την πουμε Μαρία, γιατί ακόμα και σήμερα όταν ακούω το αληθινό της όνομα με πιάνει ρίγος) και μετά από λίγο αποφασίσαμε να φύγουμε οι δυο μας και αφήσαμε την παρέα μου εκεί (εκείνη ήταν μόνη της). Περπατήσαμε λίγο, καθίσαμε σε ένα παγκάκι, έγινε ό,τι έγινε κι εκεί και στο τέλος (επειδή είχα παραφουντώσει και λεφτά για ξενοδοχείο δεν είχα τότε), ξεκινήσαμε για να τη συνοδεύσω στο σπίτι της που ήταν σχετικά κοντά. Στον δρόμο, μου είπε ότι κρύωνε (παρ' όλο που είχε μια πολύ ευχάριστη αύρα, καθόλου κρύο) και της έδωσα το τζιν μπουφάν που φορούσα. Φτάσαμε, την άφησα στην πόρτα (έμενε με τη μητέρα της), φιλιά, αγκαλιές, καληνύχτες, θα περάσω αύριο το απόγευμα να σε πάρω.

Την επόμενη μέρα, ξαναπηγαίνω στο σπίτι της το απογευματάκι (δεν είχα κινητό τότε, κι είχα ξεχάσει να ζητήσω σταθερό). Κουδούνι δεν βλέπω, χτυπάω την πόρτα. Βγαίνει μια μαυροφορεμένη και της ζητάω τη Μαρία.

"Τη Μαρία;" μου λέει, αφού έμεινε να με κοιτάει για λίγο.

"Ναι" λέω. "Είχαμε πει να περάσω να την πάρω".

"Ποια να πάρεις, αγόρι μου;" μου πετάει. "Τη Μαρία τη χάσαμε πριν πέντε χρόνια!"

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι κάποια παρεξήγηση είχε γίνει, αλλά όταν μετά από μερικές διευκρινιστικές ερωτήσεις με προσκάλεσε μέσα, μου έδειξε μια φωτογραφία της κοπέλας και ήταν όντως αυτή. Είχε σκοτωθεί (απέφυγε να μου πει πώς) πέντε χρόνια πριν! 

Επειδή και πάλι δεν μπορούσα να χωνέψω κάτι τόσο τρελό, αποφάσισα να πάω να δω τον τάφο της, στο 3ο Νεκροταφείο. Φτάνω, κι εκεί που έψαχνα να τον βρω, βλέπω ανάμεσα σε άλλα μνήματα ένα που ήταν καλυμμένο με κάτι. Πλησιάζω, και βλέπω το τζιν μπουφάν μου πάνω στον σταυρό, καταξεσκισμένο(!) κι από κάτω το όνομα και τη φωτογραφία της! 

Ούτε που κατάλαβα για πότε βρέθηκα μέσα στο λεωφορείο του γυρισμού. Σίγουρα θα έτρεξα, γιατί ήμουν μες στον ιδρώτα, η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και μου 'χε κοπεί η ανάσα. Περιττό να πω ότι έκανα μέρες να έρθω στα ίσια μου.

Πέρασαν χρόνια από τότε, αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να το εξηγήσω, όσες εκδοχές κι αν εξέτασα. Είναι η πρώτη φορά που το αφηγούμαι, έστω ανωνύμως, κι ακόμα μου σηκώνεται η τρίχα τώρα που τα γράφω...

Αυτη ειναι ιστορια απο το ιντερνετ την οποια εχω διαβασει και δει δεκαδες φορες.

  • Like 7
  • Thanks 2
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

3 λεπτά πριν, mic2mic είπε

Εδώ έχει κι άλλες ιστορίες για να αφηγηθείτε κατατρομαγμένοι για πρώτη φορά, με σηκωμένη την τρίχα.

Εγώ είμαι ο Χ, ξέχασα να γράψω ότι ήμουν φαντάρος...😋

  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Έχω ακούσει και εγώ από τον παππού μου παρόμοια ιστορία με του ts, μόνος στο χωράφι καμία φορά για να μην ανεβαίνουν στο χωριό τύχαινε να κοιμούνται σε πρόχειρες καλύβες .Μου είχε πει για νεράιδες κοντά στις πηγές με το νερό ,και για ιαχες πολέμου,άλογα κτλ  που άκουγε μέσα στην νύχτα χωρίς να υπάρχει ψυχή .

Μετα από χρόνια που πήγα φαντάρος και έτυχε να μείνω μόνος κάποιες φορές σε απομακρυσμένα σημεία ,σκοτάδι και λιγο αέρα κατάλαβα ότι το μυαλό πεζει πολλά παιχνίδια ειδικά αν έχεις φαντασία η μεταπολεμικά σύνδρομα όπως ο Μικρασιάτης παππούς μου .

  • Like 2
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

3 λεπτά πριν, panosk1 είπε

Έχω ακούσει και εγώ από τον παππού μου παρόμοια ιστορία με του ts, μόνος στο χωράφι καμία φορά για να μην ανεβαίνουν στο χωριό τύχαινε να κοιμούνται σε πρόχειρες καλύβες .Μου είχε πει για νεράιδες κοντά στις πηγές με το νερό ,και για ιαχες πολέμου,άλογα κτλ  που άκουγε μέσα στην νύχτα χωρίς να υπάρχει ψυχή .

Μετα από χρόνια που πήγα φαντάρος και έτυχε να μείνω μόνος κάποιες φορές σε απομακρυσμένα σημεία ,σκοτάδι και λιγο αέρα κατάλαβα ότι το μυαλό πεζει πολλά παιχνίδια ειδικά αν έχεις φαντασία η μεταπολεμικά σύνδρομα όπως ο Μικρασιάτης παππούς μου .

Αυτες ηταν οι καλυτερες ιστοριες. Οντως ειναι παιχνιδια του μυαλου αλλα μεσα στην νυχτα και το αγχος ολα ζωντανευουν.

  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Τουλάχιστον για να μην επαναλαμβάνετε τις ίδιες και τις ίδιες "μοναδικές" ιστορίες, δείτε κάποιες που έχουν έστω λαογραφικό ενδιαφέρον. Εδώ από την Γαύδο: https://gavdosnewspaper.wordpress.com/

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

6 λεπτά πριν, panosk1 είπε

 

Ας πω και αλλη μια που θυμηθηκα τωρα. Καπου στα τελη της δεκαετιας του 40 ή καπου στην δεκαετια του πενηντα στο χωριο της γιαγιας μου εγινε ενα πανηγυρι (οπως ακομα και γινεται). Σε αυτο το πανηγυρι ειχε παει ενας αντρας απο το χωριο γιατι παντα εστηνε παγκο για να πουλησει πραγματα αλλα και για να γλεντησει. Αφου τελειωσε το πανηγυρι, πηρε το ποδηλατο του και αρχισε να πηγαινει προς το χωριο. Μετα απο λιγο, αρχισε να νιωθει το ποδηλατο να βαραινει. Γυρισε πισω και ειδε στο καθισμα εναν αντρα ο οποιος φορουσε μαυρα. Πηγε να σταματησει, αλλα ο αντρας του ειπε "Μην σταματησεις, συνεχισε να κανεις πεταλι, αλλιως θα σε παρω μαζι μου. Αν καταφερεις να κανεις πεταλι μεχρι την αυγη θα σε αφησω". Με τα πολλα ο καημενος εκανε πεταλι μεχρι την ανατολη του ηλιου, και οταν γυρισε πισω ακουσε παλι τον αντρα να λεει "Εχε χαρη που σε εσωσε ο ηλιος". Φυσικα βουηξε ολο το χωριο.

 

Τι πιστευω πως εγινε: Ο κυριος αυτος πηγε στο πανηγυρι, κατεβασε αρκετες κανατες κρασι, αρχισε να οδηγαει το ποδηλατο και ειχε παρεσθησεις. Γυρευε ποσο ειχε πιει. Και τον λυπαμαι λιγο γιατι φαντασου να εχεις μεθυσει τοσο που βλεπεις τετοια.

  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

3 λεπτά πριν, Comic maniak είπε

Αυτες ηταν οι καλυτερες ιστοριες. Οντως ειναι παιχνιδια του μυαλου αλλα μεσα στην νυχτα και το αγχος ολα ζωντανευουν.

Κοιτά πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες ιστορίες σαν αυτές που έλεγε ο παππούς μου προέρχονταν από ανθρωπους που εμέναν νύχτες στις ερημιές και στα χωράφια .Ηταν και η έλλειψη μόρφωσης που ισως κάποια φυσικά φαινόμενα τα μετεφραζαν σε παράφυσικα , η κούραση και καμία φορά τα μικρόψέματα που δημιουργούσαν ιστορίες.Ο πατέρας μου πιτσιρικάς του έδωσε η μάνα του  φαγητό να πάρει στον πατέρα του  ,εκείνος επειδή έπιασε το χαζολόγημα στον δρόμο κάπου του παράπεσε το φαΐ και για να μη φαει ξύλο έσκισε το μπλουζάκι του και είπε ότι τον κυνήγησε μια γριά με μαύρα ρούχα που πετούσε .

Άλλη μια ιστορία που θυμήθηκα ,πιτσιρικάδες παρέα μόλις είχαμε πάρει μηχανάκια ,καλοκαίρι την κοπανουσαμε το βράδυ και πηγαίναμε σε μια περιοχή που μάζευε τουρίστριες για Greek Kamaki :) .Ε για να φτάσουμε εκεί έπρεπε να περάσουμε από εναν μικρό παραλιακό δρόμο που δεν είχε φώτα ,εκεί υπήρχε η ιστορία ότι σε έναν αγώνα ένας ποδηλάτης έπεσε από τον γκρεμό και πνίγηκε στην θάλασσα ,έτσι υπήρχε ο μύθος για το φάντασμα του ποδηλάτη ο οποίος εμφανιζόταν κατα καιρούς και πήγαινε τόσο γρήγορα που δεν του ξεφεύγες ούτε με μηχανη .Εμεις λοιπόν όποτε περνούσαμε από εκεί είμασταν ψιλοχεσμενοι,ε ένα βράδυ πετύχαμε ένα κανονικό ποδηλάτη που περνούσε και κοντέψαμε εμείς να γίνουμε φαντάσματα από την τρομάρα μας .

  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Αληθινό γεγονός

Πριν καμιά 20ρια χρόνια, υπήρχε έξω από την πόλη, σε σημείο κάπως ερημικό (τότε), το Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων. εκείνη την περίοδο συστεγαζόταν και με μια πτέρυγα του Νοσοκομείου. Τρελλάδικο ισόγειο, Παθολογικό ο πάνω όροφος. Εποχή καλοκαίρι, και η γιαγιά μου νοσηλευόταν για κάποιες μέρες στο Παθολογικό. Μια θεία μου είχε πάει να τη δει απόγευμα, είχε σουρουπώσει, κατεβαίνει να πάρει το αυτοκίνητο της να γυρίσει. Βλέπει στο πάρκινγκ ένα τύπο καλοβαλμένο και περιποιημένο, με ένα σακ βουαγιαζ στο χέρι να την πλησιάζει.

-Καλησπέρα σας, ξέρετε έχασα το λεωφορείο να γυρίσω στην πόλη, μήπως μπορείτε να με πάτε; Στο κέντρο πηγαινω.

-Βεβαίως, περάστε. Και ξεκινάνε

Ο τύπος λιγομίλητος, αλλά σε κάποια στιγμή μονολογά.

-Νομίζουν πως είμαι τρελός, και με κλεισαν μέσα... Θα δουνε αυτοί τώρα!!!

Η θεία κιτρίνισε, άσπρισε, όλα τα χρώματα άλλαξε, ξεροκατάπιε αλλά συνέχισε να πηγαίνει. Μέτα από 2-3 αιώνες, φτάνουν κέντρο.

-Πού να σας αφήσω;

-Ε, παρακάτω, παρακάτω

Πάει παρακάτω

-Πού να σας αφήσω;

-Ε, παρακάτω, παρακάτω

Κααααποιοα στιγμή εδέησε να αποβιβαστεί ο ασθενής, και να γυρίσει σπίτι η θεία.

  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε ένα λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Εγγραφείτε με νέο λογαριασμό στην κοινότητα μας. Είναι πανεύκολο!

Δημιουργία νέου λογαριασμού

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα
  • Δημιουργία νέου...