Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε (Console Games Version)

[SergioX]

5 hours ago, Marcos_Aurilius said:

Καλημέρα. Επειδή είναι κι εμένα στην λίστα για τα άμεσα επόμενά μου, είχες παίξει το πριν ZD? Αν ναι, πόσο διαφορετικό το ένιωσες στο κομμάτι της ιστορίας συγκεκριμένα? Τα τεχνικά προφανώς θα είναι ακόμα αρτιότερα από το πρώτο, αλλά στο ZD με είχε τραβήξει περισσότερο απ'όλα το σενάριο, που όσο αποκαλυπτόταν τόσο νιαζόσουν περισσότερο για την έκβαση. Στο τέλος, είπα ότι αυτό πρέπει να γίνει ταινιάρα.

Το FW είναι μια φυσική συνέχεια του ZD,έρχεται και δένει ωραία...Σίγουρα σε κρατάει και όπως στο 1ο,σταδιακά μαθαίνεις όλο και περισσότερα για την πλοκή

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα,θα πάθεις πλάκα...

[gtsoui]

Τίτλοι τέλους μετά από περίπου 30 ώρες για το πολύ δύσκολο The Stone of Madness στο nintendo switch.

Διαδραματίζεται το έτος 1799 στα Πυρηναία Όρη και η δράση του διαδραματιζεται σε ένα μοναστήρι από το οποίο προσπαθείς να αποδράσεις.

Πρόκειται για ένα stealth παιχνίδι, με οπτική από ψηλά και υπό γωνία, παρόμοιο με το; Commandos και Desperados.
Έτσι λοιπόν, αναλαμβάνεις τον ρόλο κάποιων τροφίμων στις φυλακές του μοναστηριακού συγκροτήματος,  οι ιδιότητες των οποίων διαφέρουν μεταξύ τους και προσπαθείς να φέρεις εις πέρας τις αποστολές του παιχνιδιού, χρησιμοποιώντας συνδυαστικά τα προτερήματα του καθενός.

Το gameplay του λοιπόν σε γενικές γραμμές ακολουθεί την πεπατημένη οδό..δηλαδή θα πρέπει να περνάς απαρατήρητος από τους εχθρούς όταν μπαίνεις σε μια απαγορευμένη περιοχή, έχοντας δυνατότητα να βλέπεις ως ένα "κώνο" το πεδίο όρασης τους, να τους ρίχνεις αναίσθητους για να προχωρήσεις στο επόμενο μέρος, να κρύβεσαι σε θάμνους η να μπαίνεις σε κιβώτια για να κρυφτείς κτλ. 

Μέχρι εδώ λοιπόν, όλα καλά! Στην αρχή του κειμένου, περιέγραψα το παιχνίδι ως πολύ δύσκολο έχοντας ως μέτρο σύγκρισης τα παιχνίδια του ίδιου είδους που ανέφερα. Ίσως θυμάμαι λάθος αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι σε εκείνα, δεν είχα δυσκολευτεί τόσο πολυ, πόσω μάλιστα από την πρώτη αποστολή κιόλας!
Η όλη δυσκολία λοιπόν, έχει να κάνει με την διάρθρωση γενικά του παιχνιδιού αλλά και με κάποια πολύ σημαντικά στοιχεία σχετικά με τους χαρακτήρες που χειρίζεσαι.

Με το που ξεκινάς το παιχνίδι και μετά από πολύ σύντομο διάστημα, ελέγχεις τρεις χαρακτήρες και στους οποίους σταδιακά προστίθενται και άλλοι. Όλοι αυτοί λοιπόν, εκτός από τις δυνατότητές τους, έχουν και αδυναμίες.  Για παράδειγμα, ο Alfredo που είναι παπάς, έχει την δυνατότητα να διαβάζει σε αντίθεση με άλλους χαρακτήρες ( μαθαίνοντας έτσι χρήσιμες πληροφορίες), να βλέπει ίχνη και να διώχνει τα πνεύματα ( περισσότερα για' αυτά παρακάτω), αλλά δεν αντέχει την βία, όπως να βλέπει νεκρούς η ακόμα και αναίσθητους ανθρώπους. Ο Eduardo είναι ο ρωμαλέος της υπόθεσης, όπου με την δύναμη του μπορεί να πετάει κοτρόνες στους φρουρούς η να κουβαλάει ξύλα για να φτιάξει μια " γέφυρα", αλλά φοβάται το σκοτάδι. Η η Leonora που ρίχνει αναίσθητους η σκοτώνει, ανοίγει κλειδαριές αλλά φοβάται τη φωτιά. 
Κάθε φορά λοιπόν που ένας χαρακτήρας εκθέτει τον εαυτό του σε κάποια από τις φοβίες του, μειώνεται μια μπάρα που αποτελεί τα επίπεδα του στρες του. Αν αυτή μηδενίσει, τότε ο χαρακτήρας αυτός θα αποκτήσει ένα επιπλέον αρνητικό χαρακτηριστικό! 

Το παιχνίδι έχει επίσης εναλλαγή σε μέρα και νύχτα, όπου στη νύχτα αλλαζουν κάποια στοιχεία της περιοχής, όπως οι περίπολοι των φρουρών, αλλά ακόμα πιο σημαντικό, εμφανίζονται φαντάσματα τα οποία σε κυνηγάνε ανελέητα και μπορούν να εκδιωχθούν μόνο με τη βοήθεια του παπά ( και μόνο αν έχει στην κατοχή του ένα συγκεκριμένο αντικείμενο).

Ο παίκτης κατά τις βραδινές ώρες έχει την δυνατότητα να επιστρέψει στο κελί, όπου εκεί μπορείς να προβείς σε κάποιες δραστηριότητες, όπως το να κατασκευάσεις αντικείμενα, να γιατρέψεις την ζωή των πρωταγωνιστών η να καλυτερέψεις το επίπεδο του στρες.

 Άλλο ένα στοιχείο που θέλει προσοχή, είναι το γεγονός ότι σε κάθε αποστολή μπορείς να έχεις διαθέσιμους μόνο 3 χαρακτήρες. Ενδέχεται μάλιστα, σε περίπτωση που κάποιοι είναι σε κακη κατάσταση, να ξεκινήσεις την ημέρα με λιγότερους από τρεις, κάτι που οπως είναι εύκολα κατανοητό, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο το παιχνίδι.

Σε σχέση με όλα τα παραπάνω και ως συνέχεια τους, βρήκα τον εαυτό μου πολλές φορές να αλλάζω μια απόφαση μου, αφού είχα υποστεί τις συνέπειες της. Για παράδειγμα, ήταν πολλές οι φορές που ξεκίνησα να πάω με κάποιον χαρακτήρα κρατώντας το φανάρι στο σκοτάδι να κάνει μια ενέργεια,  μόνο και μόνο να συνειδητοποιησω μετά από λίγο ότι είχα αφήσει μόνο του αυτον που φοβάται το σκοτάδι...η να έχω ρίξει αναίσθητο κάποιον φρουρό, να έχω επιλέξει όλο το group να προχωρήσει παραπέρα, αλλά να αρχίσει να ανεβάζει στρες ο χαρακτήρας που φοβάται τα βίαια επεισόδια..είχα ξεχάσει δηλαδή να κρύψω κάπου τον φρουρό η να τον σύρω κάπου πιο μακριά. Γενικά λοιπόν, ένιωσα ότι θέλει αρκετό micromanagement το παιχνίδι, κάτι που δεν περίμενα.

Όλα αυτά λοιπόν που περιέγραψα, για μένα προσωπικά, αύξησαν πάρα πολύ το βαθμό δυσκολίας. Πρέπει να είναι το μοναδικό παιχνίδι που έχω παίξει της συγκεκριμένης κατηγορίας που να έχει μαζεμένα όλα αυτά τα στοιχεία, εκτός και αν δεν θυμάμαι εγώ καλά. Σε λίγες μέρες πάντως ξεκινάω το νέο Commandos και είμαι πεπεισμένος ότι - για καλό η για κακό- δεν θα έχει τέτοια πολυπλοκότητα στο gameplay του.

Για να μην το ξεχάσω, πολύ νωρίς στο παιχνίδι, θα κληθεις να κάνεις μια επιλογή, η οποία θα καθορίσει όλο το campaign του, τις αποστολές που θα έχεις, την διάρκεια του αλλά και προπαντώς την δυσκολίας όλου του παιχνιδιού.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν μου άρεσε πολύ το παιχνίδι, αλλά καταλαβαίνω ότι όλα αυτά τα στοιχεία που έγραψα, μπορεί να αποθαρρύνουν κάποιους από το να το παίξουν. Πάντως δεν είναι ακριβό, νομίζω το αγόρασα στα 30 ευρώ και αν είναι κάποιος φίλος του είδους, θεωρώ ότι αξίζει να του δώσει μια ευκαιρία.
Πάντως χαίρομαι ιδιαίτερα καθώς φαίνεται ότι φέτος είναι μια χρονια αναβίωσης του είδους, με το Stone of Madness,  το νέο  Commandos και το εκπληκτικό - όπως δείχνει και ελπίζω- Eriksholm: The Stolen Dream που θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή φέτος. Σε όποιον αρέσουν αυτά τα παιχνίδια, δείτε το trailer και θα εκπλαγειτε.
 

Επεξ/σία 15 Μαϊου από gtsoui

[stevenfins]

@gtsoui Ένας από τους λόγους που δεν το έχω αγοράσει ακόμα, πέρα από το τεράστιο backlog, είναι και ο προβληματικός χειρισμός που είχα αντιμετωπίσει στο demo του παιχνιδιού πριν την κυκλοφορία. Είναι ίσως το αγαπημένο μου είδος παιχνιδιού, αλλά λόγω αυτού δεν είχα τερματίσει καν το demo. Εσύ πως το είδες σε αυτό το κομμάτι;

Tα παιχνίδια της Mimimi έπαιρναν άριστα σε αυτό το κομμάτι.

[gtsoui]

46 λεπτά πριν, stevenfins είπε

@gtsoui Ένας από τους λόγους που δεν το έχω αγοράσει ακόμα, πέρα από το τεράστιο backlog, είναι και ο προβληματικός χειρισμός που είχα αντιμετωπίσει στο demo του παιχνιδιού πριν την κυκλοφορία. Είναι ίσως το αγαπημένο μου είδος παιχνιδιού, αλλά λόγω αυτού δεν είχα τερματίσει καν το demo. Εσύ πως το είδες σε αυτό το κομμάτι;

Tα παιχνίδια της Mimimi έπαιρναν άριστα σε αυτό το κομμάτι.

Ξέχασα να αναφέρω το συγκεκριμένο κομμάτι, είναι δύσκολος ο χειρισμός πολύ. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι παίζω σε κονσόλα.. Δύσκολο στο να αλλάζεις χαρακτήρες, στο να διαλέγεις αντικείμενο να χρησιμοποιήσεις κτλ. Άλλος ένας λόγος που κάνει ακόμα πιο δύσκολο το παιχνίδι για μένα τουλάχιστον.

[stevenfins]

51 λεπτά πριν, gtsoui είπε

Ξέχασα να αναφέρω το συγκεκριμένο κομμάτι, είναι δύσκολος ο χειρισμός πολύ. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι παίζω σε κονσόλα.. Δύσκολο στο να αλλάζεις χαρακτήρες, στο να διαλέγεις αντικείμενο να χρησιμοποιήσεις κτλ. Άλλος ένας λόγος που κάνει ακόμα πιο δύσκολο το παιχνίδι για μένα τουλάχιστον.

Αυτό φοβόμουν. Εγώ σκέψου είχα δυσκολευτεί με ποντίκι και πληκτρολόγιο. Οπότε φαντάζομαι πως θα είναι με το χειριστήριο. 

[Tifa_LockHeart]

Στις 15/5/2025 στις 8:56 ΠΜ, SergioX είπε

Τερματίστηκε το Horizon Forbidden West σε PS5 μετά απο 75 ώρες περίπου.Φοβερό παιχνίδι,ενα μάθημα για το πως φτιάχνεις ένα άρτιο προιον το οποίο σέβεται τον εαυτό του αλλά και τον καταναλωτή.Προσεγμένο σε κάθε τομέα,ενα απο τα καλύτερα ( αν οχι το καλύτερο ) παιχνίδια που έχω παίξει με τόσο ωραία γραφικά.Το πήγε σε άλλο  level  η Guerilla.

Μοναδικο μειονέκτημα κατά τη γνώμη μου ο μεγάλος χάρτης με τα πολλά side quests,ένοιωθα να με ''πνίγουν΄΄.Εννοείται πως δεν τα έκανα όλα.

Ενα άνετο 9 απο εμένα!

 

Και κάτι άσχετο:45 χρονών με 2 παιδιά,μου πήρε 3 μήνες ακριβώς ώστε να τερματίσω το συγκεκριμένο παιχνίδι.Not bad νομίζω για την κατάσταση μου!😄

Φοβερή εμπειρία αλλά για μένα το ZERO DAWN θα είναι για πάντα μοναδικό και ξεχωριστό. Ιδίως για την έκδοση PS5 όπου είναι οφθαλμολουτρο.

[gtsoui]

Τέλος μετά από περίπου 32 ώρες το πολύ καλό Ys IX: Monstrum Nox στο ps5.

Μπορώ να πω εξαρχής ότι μου άρεσε περισσότερο από αλλα της σειράς που έχω παίξει μέχρι στιγμής τα οποία βέβαια δεν είναι και πολλά, το Celceta και το VIII.
Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, χειρίζεσαι και πάλι τον Adol, τον πρωταγωνιστή προηγούμενων τίτλων, με την διαφορά πλέον ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού λαμβάνει χώρα σε μια πόλη και μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις  θα βγεις έξω από τα τείχη της.

Το παιχνίδι ακολουθεί στα χνάρια του προηγούμενου της σειράς υπό την έννοια ότι και αυτό είναι ένα action rpg όπου χειρίζεσαι τον βασικό πρωταγωνιστή σε ένα γκρουπ τριών χαρακτήρων.  Και εδώ όπως στα προηγούμενα παιχνίδια, μπορείς να αλλάζεις όποτε χαρακτήρα, μπορείς δηλαδή αν θες να μην παίξεις και σχεδόν καθόλου με τον κεντρικό.

Ο βασικός λόγος για να αλλάζεις χαρακτήρες στις μάχες είναι γιατί οι εχθροί είναι ευάλωτοι σε διαφορετικό είδος επίθεσης. Πιο πολύ όμως έχουν τον ρόλο των έξτρα ζώων ουσιαστικά, άμα πεθάνει κάποιος και δεν θες να χρησιμοποιήσεις κάποιο φίλτρο που τον ανασταίνει. Αυτό το αναφέρω γιατί οι ήρωες που δεν ελέγχεις, παρατήρησα ότι δεν πεθαίνουν ποτέ στις μάχες. Μάλιστα, βγάζανε ολόκληρα boss fights χωρίς να έχουν χάσει καν μέρος της ζωής τους. Αυτο, κάνει την εναλλαγή στην συμπεριφορά τους αχρειαστη ( μπορείς να τους ρυθμίσεις ώστε να λάβουν επιθετική η αμυντική στάση).

Για τα παραπάνω δεν νομίζω να κάνω λάθος καθώς θεωρώ πως αν χρησιμοποιούσαν φίλτρα γιατρειας από μόνοι τους θα το είχα καταλάβει. Για παράδειγμα, στο Tales of Arise το κατάλαβα ότι χρησιμοποιούσαν τα φίλτρα επειδή είδα ξαφνικά ότι είχα ξεμείνει χωρίς να τα έχω χρησιμοποιήσει εγώ.

Το σύστημα εξοπλισμού δεν διαφέρει από το προηγούμενο της σειράς, απ' όσο θυμάμαι τουλάχιστον. Ένα όπλο έχουν όλοι οι χαρακτήρες το οποίο αναβαθμίζεται πολλές φορές, καθώς και ενα κομμάτι πανοπλίας και αξεσουάρ.

Εκεί που διαφέρει το παιχνίδι αυτό σε σχέση με τα υπόλοιπα είναι στην περιήγηση στο κόσμο του, όπου τώρα έχεις την δυνατότητα να τρέχεις κάθετα στους τοίχους η να πετάς, κάτι που το κάνει πολύ ενδιαφέρον και δίνει αρκετά νέα στοιχεία στο gameplay.

Επίσης, όπως ανέφερα στην αρχή, η πόλη που είναι το κεντρικό σημείο του παιχνιδιου, χωρίζεται σε διαφορετικες συνοικίες οι οποίες όμως δεν είναι προσβάσιμες στον παίκτη. Προκειμένου να ανοίξουν οι περιοχές αυτές, θα πρέπει να μπαίνεις σε μια αλλά διάσταση όπου πολεμάς εχθρούς σε κύματα, ενώ ταυτόχρονα προσπαθείς να προστατέψεις έναν οβελίσκο. Το στοιχείο αυτό είναι παρόμοιο με αυτό του προηγούμενου παιχνιδιού της σειράς όπου προστατεύεις τη βάση σου από τις επιθέσεις δεινοσαύρων. Η διαφορά όμως του Monstrum Nox είναι ότι αυτό το στοιχείο στο gsmeplay είναι υποχρεωτικό, καθώς μόνο έτσι αποκτάς πρόσβαση σε άλλη σημεία της πόλης και κατ' επέκταση προχωράει η ιστορία.

Δεν έχω να πω κάτι άλλο, καθώς το Ys IX είναι επί της ουσίας ένα party based action rpg χωρίς κάποιες ιδιαίτερες καινοτομίες. Και έτσι που είναι βέβαια, πρόκειται για ένα πολύ καλό παιχνίδι που σίγουρα θα αρέσει στους φίλους της σειράς και όχι μόνο. 

Ένα παιχνίδι έμεινε λοιπόν μόνο για την ολοκλήρωση της σειράς, το Nordics, το οποίο κυκλοφόρησε τέλη του προηγούμενου έτους. 

Θα επανέλθω σύντομα με τις εντυπώσεις μου για το Expedition 33 το οποίο έχω ήδη τερματίσει εδώ και κάποιες μέρες και πραγματικά αδημονω να γράψω για το παιχνίδι..

[Chloe2]

Disney's Beauty and the Beast for SNES (Super Nintendo Entertainment System) - 1994.
Το παιχνίδι αυτό βασίζεται στο ομώνυμο παραμύθι και στην ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney.
Αρκετά καλό παιχνίδι με ωραίο soundtrack!

[gtsoui]

Τέλος και από μένα το εκπληκτικό Clair Obscur: Expedition 33 στο series x μέσω gamepass.

 

Το παιχνίδι έχει γίνει ήδη τεράστια επιτυχία και συζητιέται από όλη την gaming κοινότητα. Η επιτυχία αυτή πιστευω, δεν οφείλεται στο ποσο καλό παιχνίδι είναι, που είναι και με το παραπανω, αλλά στο μηχανισμό του dodge και parry, που είχε ως αποτέλεσμα να ασχοληθούν και να προβάλουν το παιχνίδι πολλοί και μεγάλοι youtubers/influencers που μέχρι πρότινος, δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με turn based. Για παράδειγμα, ούτε ένας από αυτούς δεν είχε παίξει στο κανάλι του αλλα turn based όπως metaphor και ένα σωρό άλλα.. Χωρίς αυτούς τους μηχανισμούς θεωρώ πως, θα ήταν ένα ακόμα πολύ καλό turn based παιχνίδι απευθυνόμενο σε συγκεκριμένο κοινό. 

 

Ίδια περίπτωση και το Baldur's Gate 3, το οποίο ειμαι σίγουρος ότι  πούλησε περισσότερα αντίτυπα από όλα τα crpgs που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ αθροιστικά. Δεν είναι δυνατόν, να ήταν κρυμμένος τόσες δεκαετίες, τόσο μεγάλος όγκος φίλων των crpgs .

 

Τα γράφω αυτά γιατί για μένα  προσωπικά, είναι απολύτως ξεκάθαρο εδώ και πολλά χρόνια ότι ο μεγαλύτερος παράγοντας για την επιτυχία ενός παιχνιδιού (λαμβάνοντας πάντα ως δεδομένο ότι μιλάμε για ένα καλό παιχνίδι) είναι το λεγόμενο hype και ποιοι - και κατά πόσο- θα το διαφημίσουν.

 

Αρκετά όμως με την εισαγωγή και πάμε να δούμε τι εστι Clair Obscur..

 

Καταρχας, ο οπτιακουστικος τομέας του παιχνιδιού είναι άριστος. Φοβερά γραφικά με εξαιρετικό art direction, με πανέμορφα περιβάλλοντα γεμάτα φαντασία και όλα αυτά συνοδευόμενα από ένα εξίσου εκπληκτικό soundtrack. Με το που ξεκινας το παιχνίδι και από το εισαγωγικό μενού κιόλας, ακούγεται το πανέμορφο μουσικό κομμάτι που σε προδιαθέτει ότι αυτό που θα ακολουθήσει δεν μπορεί παρά να είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Και τα cinematics είναι εξίσου πολύ υψηλού επιπέδου με πάρα πολύ καλή και φυσική κίνηση στους χαρακτήρες. 

 

Η ιστορία του εκτυλίσσεται γύρω από την αποστολή μιας ομάδας νεαρών ατόμων με σκοπό να αντιμετωπίσουν μια οντότητα, την λεγόμενη Paintress, η οποία κάθε χρόνο σβήνει έναν αριθμό από έναν οβελίσκο, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας αυτής. Η αποστολή αυτή ονομάζεται φυσικά Expedition 33.

 

Ενα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων σε σχέση με την επικείμενη μοίρα τους. Κάποιοι δηλαδή αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν την οντότητα αυτή ώστε να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος και κάποιοι άλλοι είναι απόλυτα συμβιβασμενοι με την μοίρα τους, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα απο τον πρόλογο του παιχνιδιού.

 

Στην ουσία του είναι ένα turn based παιχνίδι 3 χαρακτήρων ταυτόχρονα στη μάχη, αν και όπως είναι συνηθισμένο, στην ομάδα σου προστίθενται και άλλοι χαρακτήρες αργότερα. Ο εξοπλισμός των χαρακτήρων δεν εχει τρομερή ποικιλία επιφανειακά καθώς μπορείς να έχεις εκτός από το βασικό σου όπλο και τρία αξεσουάρ ( τα λεγόμενα pictos) τα οποία εκτός του ότι ανεβάζουν κάποια στατιστικά, δίνουν και κάποια passive skills.

 

Ο τρόπος όμως που είναι δομημένα όλα αυτά τα στοιχεία, κάνουν το παιχνίδι να ξεχωρίζει. Ο κάθε χαρακτήρας λοιπόν, μπορεί να έχει στην κατοχή του πάρα πολλά διαφορετικά όπλα ( του ίδιου είδους όμως) όπου το καθένα έχει διαφορετικά skills και όταν ανεβαίνουν lvl ξεκλειδώνονται και άλλα, με μέγιστο αριθμό τα 3 skills για κάθε όπλο. 

 

Φοβερός είναι και ο μηχανισμός των αξεσουάρ που ανέφερα παραπάνω, όπου φορώντας τα με κάποιον χαρακτήρα και μετά από κάμποσες μάχες ( αν θυμάμαι καλά τέσσερις) μπορεί να φορέσει κάποιο άλλο, και την ιδιότητα του προηγούμενου να την μετατρέψει σε passive skill. Το καλό είναι ότι μοορει να κάνουν το ίδιο και όλοι οι υπόλοιποι ήρωες, ανεξάρτητα από το αν φόραγαν αυτοί η όχι το αξεσουάρ.

Όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω, δίνουν στον παίκτη μια πληθώρα διαφορετικών builds για κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά αλλά και του γκρουπ γενικοτερα. Ειμαι σίγουρος ότι είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις δύο παίκτες που να έχουν ακριβώς τα ίδια builds. Πραγματικά, μόνο αν το παίξει κανείς θα μπορέσει να αντιληφθεί το μέγεθος των επιλογών που είναι διαθέσιμες. 

 

Και πάμε τώρα στις μάχες του παιχνιδιού, ο οποίες διαφοροποιούν το παιχνίδι από άλλα turn based και αυτό φυσικά γίνεται λόγω των μηχανισμών του dodge και parry. Ο τρόπος που δουλεύουν γενικά, δεν διαφέρει από όσα έχει συνηθίσει κάποιος παίζοντας κάποια soulslike ας πούμε. Πατώντας το αντίστοιχο κουμπί την κατάλληλη στιγμή, αποφεύγεις τα χτυπήματα. Να πω εδώ ότι το parry επί της ουσίας δουλεύει σαν το perfect parry που συναντάμε σε άλλα παιχνίδια και αυτός είναι ο λόγος που είναι πιο δύσκολο να κάνεις από το dodge.

 

Σε αυτό το σημείο οφείλω να πω ότι αν κάποιος, για οποιοδήποτε λόγο, δεν του αρέσουν οι παραπάνω μηχανισμοί η δεν μπορεί τέλος πάντων  να τους χρησιμοποιήσει ( πχ έχει κάποια κινητικά προβλήματα κτλ) τότε το παιχνίδι δεν είναι γι'αυτόν όσο και να του αρέσει. Και αυτό γιατί, οι μάχες του είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τους μηχανισμούς αυτούς. Δεν σου προσφέρεται εναλλακτική προσέγγιση, ώστε να μπορείς να παίξεις με τον κλασικό τρόπο, δηλαδή να δέχεσαι τα χτυπήματα των αντιπάλων. Εκτός και αν υπάρχει κάποια επιλογή στα options του παιχνιδιού για κάτι τέτοιο που δεν πρόσεξα, η ίσως  το πιο εύκολο επίπεδο δυσκολίας συγχωρεί τη μη χρήση των dodge και parry. Ακόμα και αυτό να ισχύει όμως, για μένα θα χάσει πολύ το παιχνίδι, παίζοντας το δηλαδή με τον παραδοσιακό τρόπο.

 

Στο normal επίπεδο δυσκολίας πάντως, το παιχνίδι σε αναγκάζει να μάθεις πραγματικά τους εν λόγω μηχανισμούς. Εγώ, έχασα το μέτρημα των εχθρών που αντιμετώπισα - ευτυχώς οι περισσότεροι προεραιτικοι- που με σκότωναν με 1 η 2 χτυπήματα το πολύ...Σε κάθε περίπτωση πρέπει να πω ότι το παιχνίδι είναι πολύ δίκαιο και σου δίνει οπτικές και ακουστικές ενδείξεις σχετικά με τις επιθέσεις που θα κάνει ο εχθρος. Με λίγη εξάσκηση δηλαδη στα dodge/parry ύστερα από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες, πολλές μάχες βγαίνουν και αρκετά εύκολα μάλιστα. 

 

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, υπάρχουν μάχες όπου βγαίνουν αποκλειστικά και μόνο με την χρήση του parry κάτι που τις κάνει εμφανέστατα πολυ πιο δύσκολες.

 

Άλλο ένα στοιχείο των μαχών είναι ότι η στρατηγική σου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την συνεργεία μεταξύ των ηρώων, της σειράς που παίζει ο καθένας και τα buffs που έχουν οι χαρακτήρες η τα debuffs που έχουν οι εχθροι. Για παράδειγμα, ένας χαρακτήρας μπορεί να μπει σε μια combat stance που κάνει 200% damage αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να χτυπήσει τον αντίπαλο με ένα συγκεκριμένο skill ενώ αυτός φλέγεται. Ένας άλλος κάνει μεγαλύτερη ζημιά με το μαγικό της φωτιάς, εφόσον έχει επιτεθεί πρώτα με πάγο. Φυσικά, όσο ανεβαίνεις επίπεδα και μαθαίνεις νέα skills, οι συγκεκριμένες συνθήκες που περιέγραψα αλλάζουν μεν, αλλά παραμένουν πάντα σε ισχύ. Ουσιαστικά λοιπόν, σκοπός σου για να κάνεις το καλό damage είναι να  προετοιμάσεις τον κάθε χαρακτήρα για κάτι τέτοιο και να δημιουργήσεις τις κατάλληλες προϋποθέσεις. 

 

Μοναδικό ψεγάδι σε όλα τα παραπάνω, είναι ότι προς το τέλος του παιχνιδιού έριχνα όλους τους εχθρούς με ένα χτύπημα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός ότι είχα κάνει farming και είχα δυναμώσει τόσο πολύ. Εκτός από αυτό, υπάρχει σίγουρα ένας χαρακτήρας από το γκρουπ σου ( το λέω έτσι γιατί μπορεί να υπάρχει και άλλος και να μην το πρόσεξα) που αποκτάει ένα skill, το οποίο ρίχνει μέχρι και τα πιο δύσκολα bosses με ένα χτύπημα. Πιστεύω ότι κάποιο λάθος έχει γίνει σχετικά με τον σχεδιασμό του σε αυτό το κομμάτι. 

 

Έχω ήδη μακρυγορησει αλλά θα μπορούσα να γράψω και πολλά ακόμα, ελπίζω πάντως να έδωσα έστω ένα στίγμα σχετικά με το τι παιχνίδι είναι το Expedition 33 και τι να περιμένει κανείς.

 

Είναι για μένα το καλύτερο turn based rpg που έχω παίξει ποτέ μου, εκθρονιζοντας το Metaphor Refantazio ( το οποίο παρεμπιπτόντως ειναι επίσης στο gamepass πλέον) και από τα λίγα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ μου που έχει τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό. Σενάριο, πλοκή, κόσμος, μάχη, οπτιακουστικος τομέας...δεν υστερεί πουθενά. Νομίζω είναι από τους τίτλους που θα πρέπει να παίξει ο οποιοσδήποτε είτε με αγορά είτε μέσω gamepass, λίγη σημασία εχει. 

 

Επεξ/σία 29 Μαϊου από gtsoui

[Tifa_LockHeart]

Επαιξα και τελειώσα σε 24 ώρες το Prince of Persia the last crown της αγαπημένης να μισούμε Ubisoft  στο PS5 .

Η Ubi μέσα σε όλα τα κλασικά που κανει παιχνίδια για βιοποριστικούς λόγους , βγάζει αραιά και που παιχνίδια όπως είναι το Immortals Fenyx Rising

,

το Violent Hearts

 

και ξανά προς τα ίδια τραβά με Far Cry και Assassins παιχνίδια...

Είναι δηλαδή σαν ξεμπούκωμα του κινητήρα και βγάζει παιχνίδια που δεν είναι τόσο για το μαζικό κοινό της. 

Είχα αγοράσει το Prince of Persia καιρό τώρα αλλά με αυτά και αυτά το είχα παρατήσει στο ράφι χωρίς να το κάνω καν εγκατάσταση. Μέχρι που το έβαλε στην συνδρομή της και η SONY. Tί πιο σύνηθες να συμβεί που θα έλεγε κάποιος!!!

Αν δεν κάνω λάθος τότε που το είχα αγοράσει, είχε μπει και στην συνδρομή το ZAU : Tales of Kenzera, (εξίσου πετυχημένο παιχνίδι για το είδος)  και είχα ακούσει ότι είναι στα ίδια μήκη κύμματος , αλλά επειδή ήταν στην συνδρομή , προτίμησα να ασχοληθώ πρώτα με εκείνο γιατί ήξερα ότι κάποια στιγμή θα το βγάλουν όπως και έκαναν . Έτσι θα μπορούσα αργότερα να τα συγκρίνω μεταξύ τους. Φυσικά αυτό άργησε πολύ να γίνει , αλλά τώρα πλέον αν και καθυστερημένα μπορεί να πραγματοποιηθεί . 

Οι περισσότεροι που διάβαζα είχαν απογοητευτεί από την φιλοσοφία του The Last Crown , μιας και περίμεναν κάποιο 3rd person remake και όχι ένα 2d sidescroller metroid style game. Αντιθέτως με εμένα που αυτός ήταν ο βασικός λόγος που με έκανε να το αγοράσω. Επίσης αναφορές δυσαρεστημένων οπαδών έγιναν για τον χαρακτήρα , ο οποίος είναι μαύρος με αφάνα μαλλί, αλλά ίσως άδικα μιας και ο χαρακτήρας μας δεν είναι ο Prince of Persia, αλλά ένας πολεμιστής που του αναθέτουν την σωτηρία του πρίγκηπα. Τέλοσπαντων λόγια να είχαμε να λέγαμε, ούτως ή άλλως αυτά έχουμε πλέον συνηθίσει να τα διαβάζουμε και να τα ακούμε από την νέα γενιά σχολιαστών των παιχνιδιών , που τις περισσότερες φορές βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. 

Στα περί παιχνιδιού τώρα. 

Το παιχνίδια προσφέρει γραφικά με animated χαρακτήρα, είναι όπως προείπα sidescroll, κινούμαστε στον χώρο δεξιά αριστερά πάνω κάτω , έχουμε χάρτη, έχουμε κλασικά dash και double jump αλλά το ωραίο ξεκινάει όταν σου παρουσιάζονται και σχετικά από αρχή αρχή και προχωράει προοδευτικά με την εξέλιξη του παιχνιδιού, περισσότεροι μηχανισμοί που είναι χρήσιμοι για την πρόσβαση σε μέρη που ήταν μέχρι πρότινος μη προσβάσιμα. 

Το πέρα δώθε στον χάρτη παίζει καταλυτικό ρόλο χωρίς να είναι η μετακίνηση κουραστική και βαρετή, έχοντας φυσικά στην φαρέτρα μας και μηχανισμούς γρήγορης μετακίνησης , αλλά αυτό είναι και ένας μηχανισμός που δίνεται όχι κατευθείαν με το καλημέρα στο παιχνίδι. 

Spoiler

Η πρόκληση στο παιχνίδι έρχεται και συναντάει τον παίκτη σε διαφορετικούς τομείς αλλά και με διαφορετικά πλήρως προσαρμοσμένα επίπεδα, με ένα μενού προσβασιμότητας άρτιο. Άλλωτε η πρόκληση θα είναι σε έναν γρίφο, άλλωτε θα είναι σε μια ακολουθία αλμάτων και χειρισμό των δυνάμεων που έχεις στην κατοχή σου. Πάντα όμως είναι ευχάριστοι στο να τους λύνεις και παίρνοντας πάντα το έπαθλο που σου αξίζει. Η δυσκολία μέσω του μενού όπως είπα μπορεί να προσαρμοστεί κατά πολύ, αναλόγως τον κόπο που διαλέγεις εσύ. Μπορείς αν θες να κάνεις πραγματικά το παιχνίδι από περίπατο, μέχρι πολύ απαιτητικό. Είναι στο χέρι σου και στην διάθεση σου. Όπως και να χει πάντως, ο χειρισμός είναι τόσο ικανοποιητικός και οι μηχανισμοί δουλεύουν αψεγάδιαστα, που είναι και η ουσία στην τελική. 

Υπάρχει ένα μικρό σύστημα αναβάθμισης στον χαρακτήρα, όπως και διαφορετικά talismans που προσφέρουν boost ανάλογα τον τρόπο που παίζεις και τα εξοπλίζεις αν θες για να αλλάξεις την δυσκολία του παιχνιδιού σου. Όπως και να χει όμως ποτέ δεν δίνονται απλόχερα και πρέπει για το καθένα από αυτά να κοπιάσεις , άλλωτε λίγο και άλλωτε ίσως λίγο παραπάνω. 

Βρήκα την διάρκεια του παιχνιδιού αρκετά σωστή, αν και είναι σωστό να πω ότι και αυτή είναι τελείως ανάλογη του τρόπου που θα προσεγγίσεις το παιχνίδι. Αυτό συνεπάγεται ότι όσο περισσότερο κυνηγήσεις την 100% πληρότητα του παιχνδιού τόσο περισσότερο θα μεγαλώσει και η δίαρκεια του. Αλλά τα περισσότερα είναι προαιρετικά και έχουν λόγο ύπαρξης καθαρά μόνο αν θες να ξεζουμίσεις το παιχνίδι και να κυνηγήσεις πιθανώς κάποια τρόπαια! 

Υπάρχουν επίσης bosses στο παιχνίδι και μάλιστα από την αρχή κιόλας που θα συναντήσεις και θα κερδίσεις το 1ο σου , θα έχεις την δυνατότητα να αλληλεπιδράσεις με NPC και να μπορείς να επαναλάβεις απεριόριστες φορές την αναμέτρηση με ένα πλήρως προσαρμοσμένο μενού έτσι ώστε να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου σε όλα τα επίπεδα αλλά και με άλλες σάλτσες , όπως για παράδειγμα challenge να μην χρησιμοποιήσεις κάποια από τις δυνάμεις σου ή μέχρι και να κατεβάσεις το boss άνευ εισερχόμενου χτυπήματος! Γενικά έχουν επενδύσει πολύ στο να μπορέσουν να κάνουν το παιχνίδι να έχει διάρκεια ενασχόλησης μαζί του , ακόμα και μετά το πέρας του βασικού σεναρίου. Έχουν προσθέσει για παράδειγμα μια μεγάλη σχετικά λίστα προκλήσεων που απαιτεί να είσαι καλός στα αντανακλαστικά , ώστε να μπορέσεις να τις ολοκληρώσεις με ανταμοιβή κάποια ποσότητα νομίσματος για το παιχνίδι. Σημαντικό επίσης βρήκα το tutorial του παιχνιδιού που μπορείς να το επαναλάβεις όσες φορές θέλεις μέσω ενός NPC και πάλι και να προπονήσεις τον εαυτό σου στον συνδυασμό κινήσεων, ώστε να τις μάθεις καλά μιας και είναι και πολλές. 

Σενάριο και Μουσική 

Το σενάριο δεν είναι κακό, είσαι στην ουσία ένας αθάνατος στρατιώτης που έχει αναλάβει την προστασία του πρίγκηπα στα πολύ γενικά. Η αλήθεια είναι ότι λόγω χαμηλού κόστους , δεν θα δούμε στο παιχνίδι cutscenes, αλλά διάλογοι να εμφανίζονται και κείμενα που πρέπει να διαβαστούν , τα οποία είναι συλλέξιμα μέσα στον χάρτη σε διάφορα σημεία αν θέλουμε να εμβαθύνουμε περισσότερο στο lore της ιστορίας μας. 

Στο υπόβαθρο ανατολίτικες μελωδίες μας συντροφεύουν καθ'όλη την διάρκεια του παιχνδιού , τις οποίες θα τις χαρακτήριζα ανέραστες και πολύ ουδέτερες χωρίς κάποια από αυτές να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και να με πιάσω να τις θυμάμαι ακόμα και όταν έκλεινα την κονσόλα. 

Σε γενικές γραμμές τώρα, είναι ένα παιχνίδι που στο είδος του κάνει πάρα πολύ πετυχημένα ότι πρέπει να κάνει και εγώ πέρασα καλά μαζί του. Θα το πρότεινα να παικτεί δηλαδή, με την προυπόθεση ότι είστε άνετοι να δεχτείτε ότι είναι ένα platformer παιχνίδι με μικρούς γρίφους και μαύρο χαρακτήρα!

Μην περιμένετε και μην συγκρίνετε το παιχνίδι με το τα παλιά Prince of Persia. Κατά την γνώμη μου χίλιες φορές να μην έβαζαν καθόλου τον τίτλο Prince of Persia για να μην έχουν να κουβαλάνε και την ευθύνη να τους συμπαθήσει το κοινό του Prince of Persia. Και πιο άνετοι θα ήταν από τα κακεντρεχή σχόλια , αλλά και ένα νέο πολύ όμορφο IP θα είχαν στο Portfolio τους. 

 

 

 

 

 

 

 

Επεξ/σία 29 Μαϊου από Tifa_LockHeart

[Chloe2]

Street Fighter II for SNES (Super Nintendo Entertainment System) - 1992.
Μουσική: Yoko Shimomura, Isao Abe
Στο παιχνίδι αυτό επιλέγεις έναν από τους 8 διαθέσιμους χαρακτήρες (fighters) έχοντας ως στόχο να κερδίσεις το τουρνουά και να αντιμετωπίσεις τον μεγάλο αρχηγό εγκληματικής οργάνωσης.
Επέλεξα την Interpol officer Chun Li (την μόνη μαχήτρια του παιχνιδιού). Είναι μάλλον ο πιο "αδύναμος" χαρακτήρας του παιχνιδιού αλλά και ο πιο γρήγορος. Ειδικές κινήσεις της μαχήτριας: Lightning Kick, Whirlwind Kick. 

[thagkol]

19 hours ago, gtsoui said:

Τέλος και από μένα το εκπληκτικό Clair Obscur: Expedition 33 στο series x μέσω gamepass.

 

Το παιχνίδι έχει γίνει ήδη τεράστια επιτυχία και συζητιέται από όλη την gaming κοινότητα. Η επιτυχία αυτή πιστευω, δεν οφείλεται στο ποσο καλό παιχνίδι είναι, που είναι και με το παραπανω, αλλά στο μηχανισμό του dodge και parry, που είχε ως αποτέλεσμα να ασχοληθούν και να προβάλουν το παιχνίδι πολλοί και μεγάλοι youtubers/influencers που μέχρι πρότινος, δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με turn based. Για παράδειγμα, ούτε ένας από αυτούς δεν είχε παίξει στο κανάλι του αλλα turn based όπως metaphor και ένα σωρό άλλα.. Χωρίς αυτούς τους μηχανισμούς θεωρώ πως, θα ήταν ένα ακόμα πολύ καλό turn based παιχνίδι απευθυνόμενο σε συγκεκριμένο κοινό. 

 

Ίδια περίπτωση και το Baldur's Gate 3, το οποίο ειμαι σίγουρος ότι  πούλησε περισσότερα αντίτυπα από όλα τα crpgs που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ αθροιστικά. Δεν είναι δυνατόν, να ήταν κρυμμένος τόσες δεκαετίες, τόσο μεγάλος όγκος φίλων των crpgs .

 

Τα γράφω αυτά γιατί για μένα  προσωπικά, είναι απολύτως ξεκάθαρο εδώ και πολλά χρόνια ότι ο μεγαλύτερος παράγοντας για την επιτυχία ενός παιχνιδιού (λαμβάνοντας πάντα ως δεδομένο ότι μιλάμε για ένα καλό παιχνίδι) είναι το λεγόμενο hype και ποιοι - και κατά πόσο- θα το διαφημίσουν.

 

Αρκετά όμως με την εισαγωγή και πάμε να δούμε τι εστι Clair Obscur..

 

Καταρχας, ο οπτιακουστικος τομέας του παιχνιδιού είναι άριστος. Φοβερά γραφικά με εξαιρετικό art direction, με πανέμορφα περιβάλλοντα γεμάτα φαντασία και όλα αυτά συνοδευόμενα από ένα εξίσου εκπληκτικό soundtrack. Με το που ξεκινας το παιχνίδι και από το εισαγωγικό μενού κιόλας, ακούγεται το πανέμορφο μουσικό κομμάτι που σε προδιαθέτει ότι αυτό που θα ακολουθήσει δεν μπορεί παρά να είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Και τα cinematics είναι εξίσου πολύ υψηλού επιπέδου με πάρα πολύ καλή και φυσική κίνηση στους χαρακτήρες. 

 

Η ιστορία του εκτυλίσσεται γύρω από την αποστολή μιας ομάδας νεαρών ατόμων με σκοπό να αντιμετωπίσουν μια οντότητα, την λεγόμενη Paintress, η οποία κάθε χρόνο σβήνει έναν αριθμό από έναν οβελίσκο, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας αυτής. Η αποστολή αυτή ονομάζεται φυσικά Expedition 33.

 

Ενα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων σε σχέση με την επικείμενη μοίρα τους. Κάποιοι δηλαδή αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν την οντότητα αυτή ώστε να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος και κάποιοι άλλοι είναι απόλυτα συμβιβασμενοι με την μοίρα τους, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα απο τον πρόλογο του παιχνιδιού.

 

Στην ουσία του είναι ένα turn based παιχνίδι 3 χαρακτήρων ταυτόχρονα στη μάχη, αν και όπως είναι συνηθισμένο, στην ομάδα σου προστίθενται και άλλοι χαρακτήρες αργότερα. Ο εξοπλισμός των χαρακτήρων δεν εχει τρομερή ποικιλία επιφανειακά καθώς μπορείς να έχεις εκτός από το βασικό σου όπλο και τρία αξεσουάρ ( τα λεγόμενα pictos) τα οποία εκτός του ότι ανεβάζουν κάποια στατιστικά, δίνουν και κάποια passive skills.

 

Ο τρόπος όμως που είναι δομημένα όλα αυτά τα στοιχεία, κάνουν το παιχνίδι να ξεχωρίζει. Ο κάθε χαρακτήρας λοιπόν, μπορεί να έχει στην κατοχή του πάρα πολλά διαφορετικά όπλα ( του ίδιου είδους όμως) όπου το καθένα έχει διαφορετικά skills και όταν ανεβαίνουν lvl ξεκλειδώνονται και άλλα, με μέγιστο αριθμό τα 3 skills για κάθε όπλο. 

 

Φοβερός είναι και ο μηχανισμός των αξεσουάρ που ανέφερα παραπάνω, όπου φορώντας τα με κάποιον χαρακτήρα και μετά από κάμποσες μάχες ( αν θυμάμαι καλά τέσσερις) μπορεί να φορέσει κάποιο άλλο, και την ιδιότητα του προηγούμενου να την μετατρέψει σε passive skill. Το καλό είναι ότι μοορει να κάνουν το ίδιο και όλοι οι υπόλοιποι ήρωες, ανεξάρτητα από το αν φόραγαν αυτοί η όχι το αξεσουάρ.

Όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω, δίνουν στον παίκτη μια πληθώρα διαφορετικών builds για κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά αλλά και του γκρουπ γενικοτερα. Ειμαι σίγουρος ότι είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις δύο παίκτες που να έχουν ακριβώς τα ίδια builds. Πραγματικά, μόνο αν το παίξει κανείς θα μπορέσει να αντιληφθεί το μέγεθος των επιλογών που είναι διαθέσιμες. 

 

Και πάμε τώρα στις μάχες του παιχνιδιού, ο οποίες διαφοροποιούν το παιχνίδι από άλλα turn based και αυτό φυσικά γίνεται λόγω των μηχανισμών του dodge και parry. Ο τρόπος που δουλεύουν γενικά, δεν διαφέρει από όσα έχει συνηθίσει κάποιος παίζοντας κάποια soulslike ας πούμε. Πατώντας το αντίστοιχο κουμπί την κατάλληλη στιγμή, αποφεύγεις τα χτυπήματα. Να πω εδώ ότι το parry επί της ουσίας δουλεύει σαν το perfect parry που συναντάμε σε άλλα παιχνίδια και αυτός είναι ο λόγος που είναι πιο δύσκολο να κάνεις από το dodge.

 

Σε αυτό το σημείο οφείλω να πω ότι αν κάποιος, για οποιοδήποτε λόγο, δεν του αρέσουν οι παραπάνω μηχανισμοί η δεν μπορεί τέλος πάντων  να τους χρησιμοποιήσει ( πχ έχει κάποια κινητικά προβλήματα κτλ) τότε το παιχνίδι δεν είναι γι'αυτόν όσο και να του αρέσει. Και αυτό γιατί, οι μάχες του είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τους μηχανισμούς αυτούς. Δεν σου προσφέρεται εναλλακτική προσέγγιση, ώστε να μπορείς να παίξεις με τον κλασικό τρόπο, δηλαδή να δέχεσαι τα χτυπήματα των αντιπάλων. Εκτός και αν υπάρχει κάποια επιλογή στα options του παιχνιδιού για κάτι τέτοιο που δεν πρόσεξα, η ίσως  το πιο εύκολο επίπεδο δυσκολίας συγχωρεί τη μη χρήση των dodge και parry. Ακόμα και αυτό να ισχύει όμως, για μένα θα χάσει πολύ το παιχνίδι, παίζοντας το δηλαδή με τον παραδοσιακό τρόπο.

 

Στο normal επίπεδο δυσκολίας πάντως, το παιχνίδι σε αναγκάζει να μάθεις πραγματικά τους εν λόγω μηχανισμούς. Εγώ, έχασα το μέτρημα των εχθρών που αντιμετώπισα - ευτυχώς οι περισσότεροι προεραιτικοι- που με σκότωναν με 1 η 2 χτυπήματα το πολύ...Σε κάθε περίπτωση πρέπει να πω ότι το παιχνίδι είναι πολύ δίκαιο και σου δίνει οπτικές και ακουστικές ενδείξεις σχετικά με τις επιθέσεις που θα κάνει ο εχθρος. Με λίγη εξάσκηση δηλαδη στα dodge/parry ύστερα από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες, πολλές μάχες βγαίνουν και αρκετά εύκολα μάλιστα. 

 

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, υπάρχουν μάχες όπου βγαίνουν αποκλειστικά και μόνο με την χρήση του parry κάτι που τις κάνει εμφανέστατα πολυ πιο δύσκολες.

 

Άλλο ένα στοιχείο των μαχών είναι ότι η στρατηγική σου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την συνεργεία μεταξύ των ηρώων, της σειράς που παίζει ο καθένας και τα buffs που έχουν οι χαρακτήρες η τα debuffs που έχουν οι εχθροι. Για παράδειγμα, ένας χαρακτήρας μπορεί να μπει σε μια combat stance που κάνει 200% damage αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να χτυπήσει τον αντίπαλο με ένα συγκεκριμένο skill ενώ αυτός φλέγεται. Ένας άλλος κάνει μεγαλύτερη ζημιά με το μαγικό της φωτιάς, εφόσον έχει επιτεθεί πρώτα με πάγο. Φυσικά, όσο ανεβαίνεις επίπεδα και μαθαίνεις νέα skills, οι συγκεκριμένες συνθήκες που περιέγραψα αλλάζουν μεν, αλλά παραμένουν πάντα σε ισχύ. Ουσιαστικά λοιπόν, σκοπός σου για να κάνεις το καλό damage είναι να  προετοιμάσεις τον κάθε χαρακτήρα για κάτι τέτοιο και να δημιουργήσεις τις κατάλληλες προϋποθέσεις. 

 

Μοναδικό ψεγάδι σε όλα τα παραπάνω, είναι ότι προς το τέλος του παιχνιδιού έριχνα όλους τους εχθρούς με ένα χτύπημα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός ότι είχα κάνει farming και είχα δυναμώσει τόσο πολύ. Εκτός από αυτό, υπάρχει σίγουρα ένας χαρακτήρας από το γκρουπ σου ( το λέω έτσι γιατί μπορεί να υπάρχει και άλλος και να μην το πρόσεξα) που αποκτάει ένα skill, το οποίο ρίχνει μέχρι και τα πιο δύσκολα bosses με ένα χτύπημα. Πιστεύω ότι κάποιο λάθος έχει γίνει σχετικά με τον σχεδιασμό του σε αυτό το κομμάτι. 

 

Έχω ήδη μακρυγορησει αλλά θα μπορούσα να γράψω και πολλά ακόμα, ελπίζω πάντως να έδωσα έστω ένα στίγμα σχετικά με το τι παιχνίδι είναι το Expedition 33 και τι να περιμένει κανείς.

Είναι για μένα το καλύτερο turn based rpg που έχω παίξει ποτέ μου, εκθρονιζοντας το Metaphor Refantazio ( το οποίο παρεμπιπτόντως ειναι επίσης στο gamepass πλέον) και από τα λίγα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ μου που έχει τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό. Σενάριο, πλοκή, κόσμος, μάχη, οπτιακουστικος τομέας...δεν υστερεί πουθενά. Νομίζω είναι από τους τίτλους που θα πρέπει να παίξει ο οποιοσδήποτε είτε με αγορά είτε μέσω gamepass, λίγη σημασία εχει. 

Είμαι στη μέση και όντως είναι εκπληκτικό παιχνίδι μέχρι στιγμής. Θες σενάριο, θες γραφικά, θες gameplay, έπος!

[Doberjohnny]

19 ώρες πριν, gtsoui είπε

Τέλος και από μένα το εκπληκτικό Clair Obscur: Expedition 33 στο series x μέσω gamepass.

 

Το παιχνίδι έχει γίνει ήδη τεράστια επιτυχία και συζητιέται από όλη την gaming κοινότητα. Η επιτυχία αυτή πιστευω, δεν οφείλεται στο ποσο καλό παιχνίδι είναι, που είναι και με το παραπανω, αλλά στο μηχανισμό του dodge και parry, που είχε ως αποτέλεσμα να ασχοληθούν και να προβάλουν το παιχνίδι πολλοί και μεγάλοι youtubers/influencers που μέχρι πρότινος, δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με turn based. Για παράδειγμα, ούτε ένας από αυτούς δεν είχε παίξει στο κανάλι του αλλα turn based όπως metaphor και ένα σωρό άλλα.. Χωρίς αυτούς τους μηχανισμούς θεωρώ πως, θα ήταν ένα ακόμα πολύ καλό turn based παιχνίδι απευθυνόμενο σε συγκεκριμένο κοινό. 

 

Ίδια περίπτωση και το Baldur's Gate 3, το οποίο ειμαι σίγουρος ότι  πούλησε περισσότερα αντίτυπα από όλα τα crpgs που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ αθροιστικά. Δεν είναι δυνατόν, να ήταν κρυμμένος τόσες δεκαετίες, τόσο μεγάλος όγκος φίλων των crpgs .

 

Τα γράφω αυτά γιατί για μένα  προσωπικά, είναι απολύτως ξεκάθαρο εδώ και πολλά χρόνια ότι ο μεγαλύτερος παράγοντας για την επιτυχία ενός παιχνιδιού (λαμβάνοντας πάντα ως δεδομένο ότι μιλάμε για ένα καλό παιχνίδι) είναι το λεγόμενο hype και ποιοι - και κατά πόσο- θα το διαφημίσουν.

 

Αρκετά όμως με την εισαγωγή και πάμε να δούμε τι εστι Clair Obscur..

 

Καταρχας, ο οπτιακουστικος τομέας του παιχνιδιού είναι άριστος. Φοβερά γραφικά με εξαιρετικό art direction, με πανέμορφα περιβάλλοντα γεμάτα φαντασία και όλα αυτά συνοδευόμενα από ένα εξίσου εκπληκτικό soundtrack. Με το που ξεκινας το παιχνίδι και από το εισαγωγικό μενού κιόλας, ακούγεται το πανέμορφο μουσικό κομμάτι που σε προδιαθέτει ότι αυτό που θα ακολουθήσει δεν μπορεί παρά να είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Και τα cinematics είναι εξίσου πολύ υψηλού επιπέδου με πάρα πολύ καλή και φυσική κίνηση στους χαρακτήρες. 

 

Η ιστορία του εκτυλίσσεται γύρω από την αποστολή μιας ομάδας νεαρών ατόμων με σκοπό να αντιμετωπίσουν μια οντότητα, την λεγόμενη Paintress, η οποία κάθε χρόνο σβήνει έναν αριθμό από έναν οβελίσκο, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας αυτής. Η αποστολή αυτή ονομάζεται φυσικά Expedition 33.

 

Ενα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων σε σχέση με την επικείμενη μοίρα τους. Κάποιοι δηλαδή αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν την οντότητα αυτή ώστε να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος και κάποιοι άλλοι είναι απόλυτα συμβιβασμενοι με την μοίρα τους, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα απο τον πρόλογο του παιχνιδιού.

 

Στην ουσία του είναι ένα turn based παιχνίδι 3 χαρακτήρων ταυτόχρονα στη μάχη, αν και όπως είναι συνηθισμένο, στην ομάδα σου προστίθενται και άλλοι χαρακτήρες αργότερα. Ο εξοπλισμός των χαρακτήρων δεν εχει τρομερή ποικιλία επιφανειακά καθώς μπορείς να έχεις εκτός από το βασικό σου όπλο και τρία αξεσουάρ ( τα λεγόμενα pictos) τα οποία εκτός του ότι ανεβάζουν κάποια στατιστικά, δίνουν και κάποια passive skills.

 

Ο τρόπος όμως που είναι δομημένα όλα αυτά τα στοιχεία, κάνουν το παιχνίδι να ξεχωρίζει. Ο κάθε χαρακτήρας λοιπόν, μπορεί να έχει στην κατοχή του πάρα πολλά διαφορετικά όπλα ( του ίδιου είδους όμως) όπου το καθένα έχει διαφορετικά skills και όταν ανεβαίνουν lvl ξεκλειδώνονται και άλλα, με μέγιστο αριθμό τα 3 skills για κάθε όπλο. 

 

Φοβερός είναι και ο μηχανισμός των αξεσουάρ που ανέφερα παραπάνω, όπου φορώντας τα με κάποιον χαρακτήρα και μετά από κάμποσες μάχες ( αν θυμάμαι καλά τέσσερις) μπορεί να φορέσει κάποιο άλλο, και την ιδιότητα του προηγούμενου να την μετατρέψει σε passive skill. Το καλό είναι ότι μοορει να κάνουν το ίδιο και όλοι οι υπόλοιποι ήρωες, ανεξάρτητα από το αν φόραγαν αυτοί η όχι το αξεσουάρ.

Όλα αυτά που περιέγραψα παραπάνω, δίνουν στον παίκτη μια πληθώρα διαφορετικών builds για κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά αλλά και του γκρουπ γενικοτερα. Ειμαι σίγουρος ότι είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις δύο παίκτες που να έχουν ακριβώς τα ίδια builds. Πραγματικά, μόνο αν το παίξει κανείς θα μπορέσει να αντιληφθεί το μέγεθος των επιλογών που είναι διαθέσιμες. 

 

Και πάμε τώρα στις μάχες του παιχνιδιού, ο οποίες διαφοροποιούν το παιχνίδι από άλλα turn based και αυτό φυσικά γίνεται λόγω των μηχανισμών του dodge και parry. Ο τρόπος που δουλεύουν γενικά, δεν διαφέρει από όσα έχει συνηθίσει κάποιος παίζοντας κάποια soulslike ας πούμε. Πατώντας το αντίστοιχο κουμπί την κατάλληλη στιγμή, αποφεύγεις τα χτυπήματα. Να πω εδώ ότι το parry επί της ουσίας δουλεύει σαν το perfect parry που συναντάμε σε άλλα παιχνίδια και αυτός είναι ο λόγος που είναι πιο δύσκολο να κάνεις από το dodge.

 

Σε αυτό το σημείο οφείλω να πω ότι αν κάποιος, για οποιοδήποτε λόγο, δεν του αρέσουν οι παραπάνω μηχανισμοί η δεν μπορεί τέλος πάντων  να τους χρησιμοποιήσει ( πχ έχει κάποια κινητικά προβλήματα κτλ) τότε το παιχνίδι δεν είναι γι'αυτόν όσο και να του αρέσει. Και αυτό γιατί, οι μάχες του είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τους μηχανισμούς αυτούς. Δεν σου προσφέρεται εναλλακτική προσέγγιση, ώστε να μπορείς να παίξεις με τον κλασικό τρόπο, δηλαδή να δέχεσαι τα χτυπήματα των αντιπάλων. Εκτός και αν υπάρχει κάποια επιλογή στα options του παιχνιδιού για κάτι τέτοιο που δεν πρόσεξα, η ίσως  το πιο εύκολο επίπεδο δυσκολίας συγχωρεί τη μη χρήση των dodge και parry. Ακόμα και αυτό να ισχύει όμως, για μένα θα χάσει πολύ το παιχνίδι, παίζοντας το δηλαδή με τον παραδοσιακό τρόπο.

 

Στο normal επίπεδο δυσκολίας πάντως, το παιχνίδι σε αναγκάζει να μάθεις πραγματικά τους εν λόγω μηχανισμούς. Εγώ, έχασα το μέτρημα των εχθρών που αντιμετώπισα - ευτυχώς οι περισσότεροι προεραιτικοι- που με σκότωναν με 1 η 2 χτυπήματα το πολύ...Σε κάθε περίπτωση πρέπει να πω ότι το παιχνίδι είναι πολύ δίκαιο και σου δίνει οπτικές και ακουστικές ενδείξεις σχετικά με τις επιθέσεις που θα κάνει ο εχθρος. Με λίγη εξάσκηση δηλαδη στα dodge/parry ύστερα από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες, πολλές μάχες βγαίνουν και αρκετά εύκολα μάλιστα. 

 

Βέβαια, για να τα λέμε όλα, υπάρχουν μάχες όπου βγαίνουν αποκλειστικά και μόνο με την χρήση του parry κάτι που τις κάνει εμφανέστατα πολυ πιο δύσκολες.

 

Άλλο ένα στοιχείο των μαχών είναι ότι η στρατηγική σου είναι άμεσα συνδεδεμένη με την συνεργεία μεταξύ των ηρώων, της σειράς που παίζει ο καθένας και τα buffs που έχουν οι χαρακτήρες η τα debuffs που έχουν οι εχθροι. Για παράδειγμα, ένας χαρακτήρας μπορεί να μπει σε μια combat stance που κάνει 200% damage αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να χτυπήσει τον αντίπαλο με ένα συγκεκριμένο skill ενώ αυτός φλέγεται. Ένας άλλος κάνει μεγαλύτερη ζημιά με το μαγικό της φωτιάς, εφόσον έχει επιτεθεί πρώτα με πάγο. Φυσικά, όσο ανεβαίνεις επίπεδα και μαθαίνεις νέα skills, οι συγκεκριμένες συνθήκες που περιέγραψα αλλάζουν μεν, αλλά παραμένουν πάντα σε ισχύ. Ουσιαστικά λοιπόν, σκοπός σου για να κάνεις το καλό damage είναι να  προετοιμάσεις τον κάθε χαρακτήρα για κάτι τέτοιο και να δημιουργήσεις τις κατάλληλες προϋποθέσεις. 

 

Μοναδικό ψεγάδι σε όλα τα παραπάνω, είναι ότι προς το τέλος του παιχνιδιού έριχνα όλους τους εχθρούς με ένα χτύπημα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός ότι είχα κάνει farming και είχα δυναμώσει τόσο πολύ. Εκτός από αυτό, υπάρχει σίγουρα ένας χαρακτήρας από το γκρουπ σου ( το λέω έτσι γιατί μπορεί να υπάρχει και άλλος και να μην το πρόσεξα) που αποκτάει ένα skill, το οποίο ρίχνει μέχρι και τα πιο δύσκολα bosses με ένα χτύπημα. Πιστεύω ότι κάποιο λάθος έχει γίνει σχετικά με τον σχεδιασμό του σε αυτό το κομμάτι. 

 

Έχω ήδη μακρυγορησει αλλά θα μπορούσα να γράψω και πολλά ακόμα, ελπίζω πάντως να έδωσα έστω ένα στίγμα σχετικά με το τι παιχνίδι είναι το Expedition 33 και τι να περιμένει κανείς.

 

Είναι για μένα το καλύτερο turn based rpg που έχω παίξει ποτέ μου, εκθρονιζοντας το Metaphor Refantazio ( το οποίο παρεμπιπτόντως ειναι επίσης στο gamepass πλέον) και από τα λίγα παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ μου που έχει τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό. Σενάριο, πλοκή, κόσμος, μάχη, οπτιακουστικος τομέας...δεν υστερεί πουθενά. Νομίζω είναι από τους τίτλους που θα πρέπει να παίξει ο οποιοσδήποτε είτε με αγορά είτε μέσω gamepass, λίγη σημασία εχει. 

 

Εξαιρετική ανάλυση φίλε μου, ολοκλήρωσα κι εγώ την πλατίνα του αριστούργηματος αυτού εχθές. Ξεκίνησα κατευθείαν NG+ και αυτό έχω να το κάνω από το Persona 5 Royal. Χρειαζόμαστε κι άλλα 11/10 παιχνίδια σαν το EXP33. Από το παιχνίδι σαν παιχνίδι, μέχρι τα νοήματα και τα θέματα που εκθέτει και το ρυθμό που τα ξεδιπλώνει...απλά μαγεία.

[gtsoui]

Σας " ζηλεύω" πάντως που παίζετε στο ng+.

Εγώ θα παίξω ένα παιχνίδι, θα το ευχαριστηθω και με το που τερματίζεται γίνεται απεγκατασταση και μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Απαξ και τερματίσω ένα παιχνίδι, χάνω κάθε ενδιαφέρον γι'αυτό.

[GhostRiderLSOV]

4 ώρες πριν, Chloe2 είπε

Street Fighter II for SNES (Super Nintendo Entertainment System) - 1992.
Μουσική: Yoko Shimomura, Isao Abe
Στο παιχνίδι αυτό επιλέγεις έναν από τους 8 διαθέσιμους χαρακτήρες (fighters) έχοντας ως στόχο να κερδίσεις το τουρνουά και να αντιμετωπίσεις τον μεγάλο αρχηγό εγκληματικής οργάνωσης.
Επέλεξα την Interpol officer Chun Li (την μόνη μαχήτρια του παιχνιδιού). Είναι μάλλον ο πιο "αδύναμος" χαρακτήρας του παιχνιδιού αλλά και ο πιο γρήγορος. Ειδικές κινήσεις της μαχήτριας: Lightning Kick, Whirlwind Kick. 

Spoiler

Αυτήν την στιγμή, είμαστε στο τέλος της 2ης σαιζόν του Street Fighter 6.  Η Chun Li συνεχίζει φυσικά να είναι μέσα στο roster, αλλά έχουμε κι άλλες γυναίκες fighters.