Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε (Console Games Version)

[gust]

4 ώρες πριν, katsabas είπε

Χωρις ιχνος πλακας, καθησα 2μησι χρονια και καθαρισα το backlog απο παιχνιδια που ειχαν μαζευτει στο steam. Το τελειωσα και εδω και κανα χρονο, παιζω οτι μου κατεβει, πλεον. 

Πολυ ωραια αισθηση.

Εδώ δεν έχουμε δύο μισάωρα τι μας λες τώρα..................

Περα από τη πλάκα δεν χρειάζεται να γίνεται το backlog βραχνάς παιδιά! Παίξτε ότι θέλετε και για όσο θέλετε....

[thagkol]

Εγώ προσωπικά έχω αφήσει το backlog στην άκρη και παίζω ό,τι μου αρέσει από gamepass που έχει ημερομηνία λήξης. Πχ αυτές τις μέρες παίζω το Metaphor Refantazio, που ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα βγει από το gamepass οπότε θέλω να προλάβω να το τελειώσω εγκαίρως.

Κάαααποια στιγμή θα παιχτεί και το backlog αν ζούμε ως τότε

[SergioX]

19 hours ago, thagkol said:

Εγώ προσωπικά έχω αφήσει το backlog στην άκρη και παίζω ό,τι μου αρέσει από gamepass που έχει ημερομηνία λήξης. Πχ αυτές τις μέρες παίζω το Metaphor Refantazio, που ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα βγει από το gamepass οπότε θέλω να προλάβω να το τελειώσω εγκαίρως.

Κάαααποια στιγμή θα παιχτεί και το backlog αν ζούμε ως τότε

Κ γω ίδια φάση με εσένα,παίζω το metaphor.Οοοοοοοοοταν το τελειώσω θα πιάσω παλι παιχνίδι απο gamepass κ θα παίζω μέχρι να λήξει η συνδρομή μου.Το ps5 μαζευει σκόνη...

[gtsoui]

Τέλος μετά από 15 ώρες και για το Doom The Dark Ages στο series x μέσω gamepass.

 

Καταρχάς - και πριν μιλήσω για το συγκεκριμένο - μου αρέσει πάρα πολύ αυτό που έχει κάνει η Id Software, όπου σε τέσσερα διαδοχικά παιχνίδια του ίδιου είδους, κατάφερε να αποδοσει τόσο διαφορετικη gameplay εμπειρία. Μιλάω φυσικά για το Doom 3 και μετά. Δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει κάτι παρόμοιο σχετικά στη gaming βιομηχανία από κάποια άλλη εταιρία στην ίδια κλίμακα τουλάχιστον.

 

Ξεκινώντας από τον τεχνικό τομέα, τα γραφικά και ο ήχος του παιχνιδιού είναι άριστα, αλλά αυτό που ξεχωρισα πάνω απ' όλα είναι η απόδοση του παιχνιδιού. Δεν έχει κάποια ρύθμιση στο να κάνεις, το παιχνίδι παίζει σαν προεπιλογή στα 60 fps. Ούτε παρατήρησα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση καθόλου.

 

 

Σε γενικές γραμμές λοιπόν το Doom παίζει απροβληματιστα. Ως γενικό συμπέρασμα παίζοντας και το συγκεκριμένο, θεωρώ ότι η Id έχει πράγματι τελειοποιήσει τους μηχανισμούς στα shooters πρώτου προσώπου. Φοβερή απόδοση, άμεση απόκριση σε οτιδήποτε και νιώθεις το αντίκτυπο όσων κανεις.

 

Στα της μουσικής τώρα, λείπει ο Mick Gordon, κάτι που προσωπικά μου πέρασε απαρατήρητο καθώς δεν ήμουν φαν ποτέ της μουσικής των Doom πέρα από 1-2 κομμάτια το πολύ. Σε όλα τα σύγχρονα της σειράς, έτσι και σε αυτό, έχει πολύ ωραία εισαγωγή. Αν μπορούσα να τις κατατάξω θα έβαζα πρώτα αυτή του 2016 ( που κατεβαίνεις το ασανσέρ), μετά αυτή του Eternal και τελευταια αυτη του Dark Ages.

 

Όπως καταλαβαίνει κάποιος και από τον τίτλο του παιχνιδιού, το μοτίβο είναι μεσαιωνικού στυλ, κάτι το οποίο αντικατοπτρίζεται στα επίπεδα του αλλά και σε άλλα στοιχεία όπως τα όπλα. Βέβαια, υπάρχει η μίξη με φουτουριστικά στοιχεία και από ένα σημείο και έπειτα, αλλάζει αρκετά το αρτιστικό του κομμάτι και προσομοιάζει αρκετά την μυθολογία του Lovecraft.

 

Τα επίπεδα του δεν έχουν χτυπητές διαφορες με τα προηγούμενα Doom, εκτός από κάποια που είναι αρκετά πιο μεγάλα και ανοιχτά. Μη φανταστει κάποιος κάτι σε ανοιχτού κόσμου φυσικά. Και στο Dark Ages υπάρχουν μυστικά που μπορείς να βρεις σε κάθε επίπεδο, αλλά εγώ προσωπικά δεν ασχολήθηκα πολύ με αυτά, όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς.

 

 

Το μεσαιωνικό μοτίβο αντικατοπτρίζεται και στα όπλα φυσικά, όπου εκτός από τα κλασικά τύπου shotgun, rocket launcher έχουν εισαχθεί και καινουρια όπως ένα που πετάει μια σιδερένια μπάλα ή ένα πολυβόλο που πετάει θραύσματα από κρανία. Όλα τα όπλα έχουν 2 παραλλαγές που με το πάτημα ενός κουμπιού εναλλάσσονται μεταξύ τους, για παράδειγμα από την " απλή" καραμπίνα στην δικανη.

Εκτός από τα όπλα βέβαια έχεις και ασπίδα, την οποία χρησιμοποιείς είτε επιθετικά εκσφενδονίζοντας την στους εχθρούς είτε αμυντικά με τον μηχανισμό του parry που θα εξηγήσω παρακάτω. Επίσης έχεις και την δυνατότητα για χτυπήματα με melee όπλα, τα οποία χρησιμεύουν κυρίως για το σπάσιμο της πανοπλίας των δαιμόνων. 

 

Όλα αυτά που είπα,  μπορούν να αναβαθμιστούν μέσω χρυσού που συλλέγεις στα επίπεδα του παιχνιδιού. Όσο περισσότερα μυστικά βρίσκεις και όσο περισσότερη εξερεύνηση κανεις, τόσο περισσότερο χρυσο θα βρεις. Βέβαια, εγώ προσωπικά, επειδή δεν ασχολήθηκα όπως είπα με μυστικά, αναβάθμισα πλήρως μόνο 2-3 όπλα, την ασπίδα και το melee όπλο. Δεν γνωρίζω πόσα μπορείς να αναβαθμίσεις στο μάξιμουμ άμα πάρεις όλο το χρυσό που υπάρχει στο παιχνίδι, αλλά να πω την αλήθεια, δεν είναι αναγκαίο, τουλάχιστον στο επίπεδο δυσκολίας που έπαιξα εγώ.

 

Φυσικά, ο κύριος μηχανισμός που έχει εισαχθεί στο Doom: The Dark Ages είναι αυτός του parry. Οι περισσότεροι εχθροί, πετούν κατά διαστήματα κάποια βλήματα, τα οποία όταν έχουν πράσινο χρώμα, μπορείς να αποκρούσεις με την ασπίδα ( παρομοίως και για εχθρούς με melee επιθέσεις). Ο μηχανισμός αυτός λοιπόν είναι μεν ωραίος σαν ιδέα και είναι αρκετά ικανοποιητικός όταν τον εκτελείς, αλλά εδώ βρήκα και αυτό που δεν μου άρεσε. Οι δυνατότεροι δαίμονες του παιχνιδιού εξαπολύουν πολλές επιθέσεις εναντίον σου με αποτέλεσμα να πρέπει να κάνεις πολλές φορές parry και σε συνδυασμο  με το ότι θέλουν και αρκετή ώρα να πεθάνουν,, μετατρέπουν την μάχη εναντίον τους επαναλαμβανόμενη.

 

 

Ουσιαστικά λοιπόν, το νέο Doom βασίζεται πολύ στον συγκεκριμένο μηχανισμό και αν δεν αρέσει σε κάποιον αυτό, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να του αρέσει το παιχνίδι. Οι developers της Id Software το περιέγραψαν ως " stand and fight" αλλά μη νομίζει κανείς ότι είσαι βιδωμενος στο έδαφος και κανεις parry, ούτε ότι το παιχνίδι γενικά έχει αργη δράση. Το αντίθετο μάλιστα.

 

Η δράση του είναι αρκετά γρήγορη, ίσως όχι σαν του Eternal αλλά σίγουρα πιο γρήγορη από αυτή του 2016. Επίσης, δεν βρήκα αναγκαίο στο Dark Ages να εναλλάσσεις όπλα, τουλάχιστον στον ρυθμό του Eternal.

 

Πέραν από τις " κανονικές" περιοχές και το κλασικό gameplay που χειρίζεσαι τον Slayer, έχουν εισαχθεί στο παιχνίδι και αποστολές στις οποίες χειρίζεσαι ένα δράκο καθώς και ένα τεράστιο mech. Οι μηχανισμοί σε αυτά τα δύο κομμάτια δεν.ειναι κάτι το ιδιαίτερο και είναι αρκετά απλοϊκό το gameplay σε αυτές τις αποστολές, εμένα όμως μου άρεσαν αρκετά, ειδικά το mech. Τις είδα σαν ένα διάλειμμα από το παραδοσιακό στυλ παιχνιδιού και δεν έχουν και μεγάλη διάρκεια ούτως ή άλλως.

 

Αυτά λοιπόν για το Doom: The Dark Ages. Αν πρέπει να το καταταξω σε σχέση με τα άλλα δύο σύγχρονα Doom θα το έβαζα στη μέση. Η πλάκα είναι ότι σε κάποια γκάλοπ που έχω δει, το πρώτο αποτέλεσμα τα έχει με τη σειρά 2016, Dark Ages, Eternal και το δεύτερο με μικρή διαφορά σε ποσοστό έχει πρώτο το Eternal. Γούστα είναι αυτά αλλά δείχνει πόσο διαφορετικά υποδέχεται κάποιος τις οποίες  αλλαγές και τους διαφορετικούς gameplay μηχανισμούς.

 

 

Εμένα προσωπικά μου άρεσε πολύ μιας και ειμαι λάτρης των single player fps.

Η πλάκα είναι πάντως ότι, όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, έβαλα να δω το Dark Ages από κάποιους που το έπαιζαν στο υψηλότερο επίπεδο δυσκολίας και οι οποίοι ήταν πραγματικά πολύ καλοί. Εκεί, τα Doom απογειώνονται και δεν έχουν καμία σχέση με τον τρόπο που παίζω εγώ αλλά και οι περισσότεροι. 

 

Επειδή δεν είμαι γενικά φαν του αρμεγματος των franchises, θεωρώ  ότι ήρθε η ώρα να " ξεκουραστεί" λίγο το Doom και εύχομαι να έρχεται η ώρα - επιτελους- του Quake.

[gtsoui]

Τερματισμός για το Ninja Gaiden: Ragebound στο nintendo switch μετά από περίπου 6 ώρες.

Πρόκειται φυσικά για ένα 2D metroidvania ( εγώ παντοτε όλα αυτά platform τα έλεγα) με σκοπό να σώσεις τον κόσμο από τον Demon Lord.

Στο παιχνίδι δεν παίζεις τον Ryu Hayabusa ( αν και κάνει την εμφάνιση του) άλλα δύο πρωταγωνιστές, τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο, τον Kenji που είναι μαθητευόμενος του Ryu και την Kumori, μια δολοφόνο της διαβόητης Spider Clan.

Το ότι χειρίζεσαι δύο ήρωες ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ καθώς δεν είναι σύνηθες.Οι διαφορες στον τρόπο παιχνιδιού μεταξύ τους είναι βέβαια ελάχιστες. Ο Kenji βαράει από κοντά με το σπαθί του ενώ η Kumori πετάει μαχαίρια από μακριά.

Τα γραφικά του Ninja Gaiden είναι πολύ όμορφα, που θυμίζουν εποχές 16 bit παιχνιδιών, όπως και ο ήχος και η μουσική του επένδυση σε κάνει να νιώθεις ότι παίζεις παιχνίδι παλαιότερης εποχής.

Αυτή η old school οπτική είναι ευδιάκριτη σε ολόκληρο το παιχνίδι. Τα επίπεδα του είναι πλήρως γραμμικά και φυσικά δεν συνδέονται μεταξύ τους, αλλά το κάθενα αποτελεί μια αυτοτελή πιστα- αποστολή.

Στο τέλος της και ανάλογα πόσο καλά τα έχεις πάει, βλέπεις και το rank σου. Αυτό όμως, δεν έχει απλα χαρακτήρα high score, χωρίς κάποια ιδιαίτερη σημασία, αλλά αν πιάσεις ένα συγκεκριμένο rank ξεκλειδώνει κάποιο αντικείμενο.

Στο τέλος λοιπόν κάθε πίστας μπορείς να επισκεφθείς τον έμπορο όπου αγοράζεις αντικείμενα, από τα οποία μπορείς να φοράς μέχρι δύο. Τα bonus που σου δίνουν δεν είναι κάτι το υπερπολύτιμο, αλλά βοηθάνε. Μπορείς αν θες μάλιστα να φορέσεις και αντικείμενα που δίνουν κάτι αρνητικό στον παίκτη αν θες την έξτρα δυσκολία. Το προτέρημα σε αυτό αν κατάλαβα καλά ( δεν αγόρασα κανένα τέτοιο εγω) είναι ότι σου αυξάνουν το rank στο τέλος του επιπέδου άρα υπάρχει ανταπόδοση σε κάτι τέτοιο, καθώς μπορείς να πάρεις περισσότερα αντικείμενα. Σε περίπτωση που το θελήσει κάποιος, υπάρχει η δυνατότητα να ξαναπαίξεις κάποια αποστολή.

Η δράση του είναι στο κλασικό γρήγορο στυλ παιχνιδιών τύπου arcade. Δεν έχει καμία απολύτως στρατηγική προσέγγιση καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των εχθρών πεθαίνει με μόνο ένα χτύπημα. Υπάρχουν κάποιοι εχθροί που περιβάλλονται από μια φωτεινή ένδειξη, όπου σκοτώνοντας τους, δυναμώνει το επόμενο σου χτύπημα. Με αυτόν τον τρόπο σκοτώνεις εξίσου εύκολα τους πιο δυνατούς εχθρούς.

Όπως είναι αναμενόμενο, υπάρχει αρκετά έντονα και το αμιγώς platform στοιχείο, το οποίο ήταν πάντοτε ο κακος μου δαίμονας, καθώς δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα καλός σε αυτό. Σε γενικές γραμμές όμως δεν είναι δυσκολο εκτός από κάποια σημεία. Εννοείται πως σε πολλές περιπτώσεις, η αποτυχία σημαίνει θάνατο με τη μία.

Ευτυχώς όμως σε κάθε πίστα υπάρχουν διάσπαρτα σημεία όπου σώζεται η πρόοδος σου, οπότε δεν υπάρχει ποτέ η αίσθηση ότι σε πάει το παιχνίδι πολύ πίσω σε περίπτωση θανάτου.

Εννοείται βέβαια ότι στο τέλος των επιπέδων, σε περιμένει και το boss, τα οποία στην πλειοψηφία τους είναι βατα. Υπήρχαν όμως και καναδυο που μου πήραν καμία 10αρια προσπάθειες. Σε γενικές γραμμές λοιπόν δεν το βρήκα δύσκολο.

Αυτά τα ολίγα και για το Ninja Gaiden: Ragebound. Ένα γρήγορο metroidvania παλιάς κοπής που σε ωθεί να πηγαίνεις μπροστά συνέχεια και που επιβραβεύει τα αντανακλαστικά και την γρήγορη απόκριση. Σε όποιον αρέσει το είδος και θέλει να παίξει κάτι πιο " ανάλαφρο" χωρίς rpg στοιχεία και εξερεύνηση, αξίζει να το έχει στη συλλογή του. 
 

[stevenfins]

4 λεπτά πριν, gtsoui είπε

Πρόκειται φυσικά για ένα 2D metroidvania ( εγώ παντοτε όλα αυτά platform τα έλεγα)

Χωρίς να το έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα και με βάση το review σου, δεν μου κάνει τόσο για metroidvania, όσο για platform/side scroller, μιας και αν κατάλαβα καλά δεν επιστρέφεις σε σημεία του χάρτη που ήταν αποκλεισμένα από εσένα στην αρχή, έχοντας αποκτήσει τώρα καινούριες ικανότητες, αλλά υπάρχει μια συνέχεια προς τα εμπρός.

Λεπτομέρειες βέβαια. Περιμένουμε το επόμενο review σου. Σε κόβω για κάποιο tactics game τώρα.

[gtsoui]

1 λεπτό πριν, stevenfins είπε

Χωρίς να το έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα και με βάση το review σου, δεν μου κάνει τόσο για metroidvania, όσο για platform/side scroller, μιας και αν κατάλαβα καλά δεν επιστρέφεις σε σημεία του χάρτη που ήταν αποκλεισμένα από εσένα στην αρχή, έχοντας αποκτήσει τώρα καινούριες ικανότητες, αλλά υπάρχει μια συνέχεια προς τα εμπρός.

Λεπτομέρειες βέβαια. Περιμένουμε το επόμενο review σου. Σε κόβω για κάποιο tactics game τώρα.

Χαχα, αν σου πω τι ξεκίνησα μόλις πριν στο ps5 θα γελάσεις....το Captain Blood.... Το οποίο αν θυμάμαι καλά είχα παίξει το demo του 20 χρόνια πριν...σε tactics πάντως εχω έτοιμο για αγορά  το Demonschool.

[stevenfins]

6 λεπτά πριν, gtsoui είπε

Χαχα, αν σου πω τι ξεκίνησα μόλις πριν στο ps5 θα γελάσεις....το Captain Blood.... Το οποίο αν θυμάμαι καλά είχα παίξει το demo του 20 χρόνια πριν...σε tactics πάντως εχω έτοιμο για αγορά  το Demonschool.

20 χρόνια θα έκανα και εγώ για να το μαντέψω χαχαχαχα

[panossar95]

Αν και κατοχος ολων των playstation ανα τα χρονια, προσφατα πηρα το ps5. Αργησα για διαφορους λογους. Τελειωσα το Χαρι ποτερ και εχω να πω μονο θετικα.

Καταρχην παρα πολυ ωραια γραφικα και καθολου drop fps κατα την διαρκεια του παιχνιδιου. Ωραια ιστορια και διαλογοι, ειναι λιγο σαν παιχνιδι-ταινια. 

Το μονο αρνητικο, οχι μεγαλο βεβαια, ειναι λιγο το τελος του, θα μπορουσε να ειναι λιγο καλυτερο.

Μου αφησε θετικη εντυπωση και σιγουρα το προτεινω σε οποιον δεν το εχει παιξει ακομα σαν εμενα που αργησα λιγο.

Επομενο τωρα ειναι το Horizon, μιας και ειχα ηδη τελειωσει το πρωτο στο ps4.

Και μετα απο αυτο, στο απολυτο γκειμ και ενας απο τους βασικους λογους που αγορασα το πσ5, to Elden Ring. Περιμενω πως και πως οταν θα εχω λιγο χρονο να το απολαυσω.

Επεξ/σία Κυριακή στις 11:32 πμ από panossar95