Καταδίκη για παρακολούθηση πειρατικού περιεχομένου – Δεν ισχύει το "δεν ήξερα"

[Επισκέπτης]

4 ώρες πριν, Tlykog είπε

Συμφωνώ με την ουσία όσων λες, αλλά νομίζω ότι κάπου μπλέκεται το νόμιμο με το ηθικό.
Το adblock, για παράδειγμα, δεν είναι πειρατεία, γιατί:

α) Δεν παραβιάζει πνευματικά δικαιώματα,

β) Δεν προσπερνά κανέναν περιορισμό πρόσβασης σε περιεχόμενο,

γ) Και δεν απαγορεύεται νομικά.

Μπορεί κάποιος να πει ότι “δεν στηρίζει το site”, ναι, αλλά αυτό είναι θέμα επιλογής καταναλωτή, όχι πειρατείας.
Διαφορετικά, και το να κάνεις mute στη διαφήμιση, ή να μη δεις trailer, θα έπρεπε να θεωρείται παρανομία.

Η πειρατεία αφορά συγκεκριμένα προστατευμένο περιεχόμενο που διακινείται χωρίς άδεια και όχι κάθε πράξη που μειώνει τα έσοδα κάποιου.
Άρα δεν είμαστε όλοι παράνομοι, όπως αφήνεται να εννοηθεί στο τέλος. Είναι ηθικό να στηρίξεις μία ιστοσελίδα που χρησιμοποιείς συχνά, αλλά δεν είναι παράνομη η χρήση adblock. Αν κάνω κάπου λάθος το συζητάμε.

 

Δεν μπλέκω νόμιμο με ηθικό, τα διακρίνω απόλυτα. Ολές οι πρακτικές που παρακάμπτουν τους όρους ιδιοκτήτη περιεχομένου για αποζημίωση και χρήση του περιεχομένου του είναι για μένα ισοδύναμες. Κάποιες δεν τιμωρούνται με νόμους, κάποιες είναι χαρακτηρισμένες παράνομες. 

Ο νόμος όμως έχει μια ρευστότητα και κάτι που σήμερα δεν απαγορεύεται , αύριο μπορεί να απαγορευτεί (και αντίστροφα). Πολλές φορές ο νόμος εξαρτάται από το lobbying ισχυρών εταιρειών στην εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία. Δεν είναι ο νόμος το ευαγγέλιό μου. 

Επιλέγω να χρηματοδοτώ και να στηρίζω το περιεχόμενο που μου αρέσει και για ό,τι δεν θα αγόραζα μπορεί να αποκτήσω πρόσβαση με μεθόδους που ο νόμος δεν μπορεί να τιμωρήσει. 

Δεν είπα ότι είμαστε (σχεδόν) όλοι παράνομοι, αλλά καταναλωτές πειρατικού περιεχομένου σύμφωνα με τον ορισμό που έδωσα.

 

Κοίτα και την άποψη του LS για το θέμα adblocking από τη σκοπιά του δημιουργού περιεχομένου 

 

Επεξ/σία 15 Μαϊου από Mbfg

[Tlykog]

1 ώρα πριν, Mbfg είπε

Δεν μπλέκω νόμιμο με ηθικό, τα διακρίνω απόλυτα. Ολές οι πρακτικές που παρακάμπτουν τους όρους ιδιοκτήτη περιεχομένου για αποζημίωση και χρήση του περιεχομένου του είναι για μένα ισοδύναμες. Κάποιες δεν τιμωρούνται με νόμους, κάποιες είναι χαρακτηρισμένες παράνομες. 

Ο νόμος όμως έχει μια ρευστότητα και κάτι που σήμερα δεν απαγορεύεται , αύριο μπορεί να απαγορευτεί (και αντίστροφα). Πολλές φορές ο νόμος εξαρτάται από το lobbying ισχυρών εταιρειών στην εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία. Δεν είναι ο νόμος το ευαγγέλιό μου. 

Επιλέγω να χρηματοδοτώ και να στηρίζω το περιεχόμενο που μου αρέσει και για ό,τι δεν θα αγόραζα μπορεί να αποκτήσω πρόσβαση με μεθόδους που ο νόμος δεν μπορεί να τιμωρήσει. 

Δεν είπα ότι είμαστε (σχεδόν) όλοι παράνομοι, αλλά καταναλωτές πειρατικού περιεχομένου σύμφωνα με τον ορισμό που έδωσα.

 

Το να θεωρήσουμε “πειρατεία” οτιδήποτε παρακάμπτει τον τρόπο που θα προτιμούσε ο δημιουργός να χρηματοδοτηθεί (όπως π.χ. το adblock), θολώνει τα όρια ανάμεσα σε πνευματική ιδιοκτησία και σε στρατηγικές εσόδων. Κι αυτό είναι επικίνδυνο για παρανοήσεις και παρερμηνεύσεις.

Η παραβίαση όρων χρήσης δεν είναι ισοδύναμη με παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων, όπως δεν είναι το ίδιο να πηδάς ένα paywall με το να αναπαράγεις περιεχόμενο χωρίς άδεια. Το πρώτο μπορεί να είναι ηθικά συζητήσιμο, το δεύτερο είναι ξεκάθαρα παράνομο. Αν τα εξισώνουμε όλα, τότε χάνουμε την ιεράρχηση της πράξης και, τελικά, την έννοια της ηθικής κλίμακας.

Επίσης, αν ορίζουμε "πειρατεία" ως το “δεν πληρώνω με τον τρόπο που θέλει ο πάροχος”, τότε φτάνουμε στο σημείο να κατηγορούμε τον χρήστη επειδή δεν αγόρασε premium. Και αυτό ακυρώνει εντελώς την έννοια της επιλογής.

Τέλος, όσο και να αλλάζει ο νόμος, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να λειτουργούμε με τη λογική “αφού δεν απαγορεύεται τώρα, άρα είναι ΟΚ”. Η ουσία είναι να αξιολογούμε το πλαίσιο με βάση τι δημιουργεί πραγματικό πρόβλημα, τι παραβιάζει δικαιώματα και τι απλώς απορρίπτει ένα μοντέλο χρηματοδότησης που μπορεί να μην είναι βιώσιμο στο κάτω κάτω της γραφής.

Οπότε συμφωνώ ότι το θέμα είναι σύνθετο. Αλλά ακριβώς γι’ αυτό, χρειάζεται σαφής διαχωρισμός και όχι “ισοδυναμία” σε όλα. Γιατί αλλιώς, χάνεται το μέτρο και μαζί του και η ουσία.

3 ώρες πριν, pasxaliskar είπε

χαχαχαχαχαχαα ααα καλα το ψιλιαστικα υπαρχει οντως θεμα σοβαρο .. εαν δεν μπορεις να καταλαβεις την διαφορα οτι πλατφορμα κυνηγαει οταν κλεβεις αυτην αλλα οχι οταν κλεβεις την ταινια τοτε μπορουμε να ξανα πιασουμε κουβεντα μεχρι τοτε λεγε τα δικα σου..  καμια πλατφόρμα δν blockarei το vpn  .. ντεφλιξ τουρκιας εχω και disney τουρκιας .. ο πατερας μου κυπρο που δν υπαρχει disney απο μονιμο vpn βλεπει .. 

σε λιγο θα μου πεις οτι και τα anticheat λογισμικά που κανουν τα παιχνιδια ειναι για την πειρατεία  

επισης πολυ χανεις την μπαλα σε λεπτες γραμμες .. οπως π.χ. το ytube που λες, ναι λογικο δν ειναι να κυνηγανε οταν την πουλάς ? δν ανεφερα πουθενα οτι κατι κατεβαζεις πειρατικα και το ''πουλας'' μιλησα για προσωπικη χρηση διαφορετικο πραγμα .

 

οπως καταλαβαινεις δν ξερω εαν το κανεις επίτηδες , σε ολα τα παραδειγματα που λες και σε ολα τα ''αν'' και τα τεμηρια κλπ η ξεχνας επίτηδες πραγματα η εχεις μπερδεψει πολλα πράγματα καθως σε ολα υπαρχουν λεπτες γραμμες ..

δν θα κατσει κανενας να ripari μια ταινια εαν δν θα εχει ζητηση.. σου ειπα το παραδειγμα με την sony και την 1η κονσολα οταν μεσουρανουσαν αλλες μεγαλυτερες με εμπειρια 

προσπαθω να απανταω στα πιο απλα να καταλαβεις τι θελω να πω αλαλ βλεπω δν μπορεις που να πιασω το σαβαρα... εδω δν μπορεις να ξεχωρισεις ποτε κλεβεις την πλατφορμα και ποτε κλεβεις τον δημιουργό ... να σε ρωτησω κατι αλλο οταν βλεπω απο μποξακι ενα ματς κλεβω την ομαδα η την κοσμοτε ? 

Ας το ξεκαθαρίσουμε γιατί επαναλαμβάνεις το ίδιο μοτίβο:

– Όταν σου δίνω επενδύσεις (Google με Content ID, ACE, Disney κ.λπ.), λες “δεν απάντησες”.
– Όταν σου λέω για την πλατφόρμα, λες “εγώ εννοούσα άλλο”.
– Όταν μιλάμε για μικρούς δημιουργούς, το προσπερνάς με “αν δεν τον αντιγράψουν δεν έχει ζήτηση”.

Κοινώς: πιάνεσαι μόνο από ό,τι μπορείς να διαστρέψεις.

Το Netflix και οι υπόλοιπες πλατφόρμες δεν κυνηγούν μόνο “την ταινία”. Κυνηγούν παραβιάσεις στους όρους χρήσης τους, VPN spoofing, IP sharing κ.λπ. Όχι επειδή “κλέβεις τον δημιουργό”, αλλά επειδή τους στοιχίζει, άρα δεν ξέρεις ούτε τι προστατεύουν, ούτε ποιος ζημιώνεται. Το επιχείρημά σου δείχνει ακριβώς το μπλέξιμο που προσπαθείς να μου φορτώσεις.

Όσο για το “ripάρισμα”, δεν είναι θέμα ζήτησης, είναι θέμα κόστους και αξίας. Αν ο μικρός δεν φτάσει ποτέ σε κοινό λόγω της πειρατείας, δεν θα γίνει “ζητήσιμος” για κανέναν να τον αντιγράψει. Εσύ αυτό το βλέπεις ως επιχείρημα, ενώ είναι ακριβώς το πρόβλημα.

Και κάτι τελευταίο:
Όταν λες “προσπαθώ να απαντάω στα πιο απλά για να καταλάβεις” και αποφεύγεις τα ουσιώδη, δεν εξηγείς, κατεβάζεις επίπεδο. Δεν κάνεις διάλογο, απλώς υπεκφεύγεις.

Αν δεν θέλεις να πεις “το κάνω γιατί μπορώ”, δεν σε εμποδίζω. Αλλά μην παρουσιάζεις αυτή τη λογική για άποψη, όταν ό,τι σε πιέζει το κάνεις “άκυρο” ή “δεν κατάλαβες”.

Αν η θέση σου έχει αξία, στήριξέ την ολοκληρωμένα. Αλλιώς, η σιωπή σου στα ζόρια μιλάει από μόνη της.

4 ώρες πριν, Lucifer είπε

Κατά τη γνώμη μου, είναι λίγο πιο σύνθετο το ζήτημα. Είναι εύκολο να μιλάμε για εταιρικά μοντέλα το 2025 που ανοίγεις το ψυγείο σου και το κινητό σου ξέρει αν έφαγες το παγωτό.

Τις σκοτεινές εποχές των 90s και σε μεγάλο βαθμό και των 00s, τότε που περνούσαμε νότα-νότα τα midi στο 3310 για να έχουμε ringtone, δεν ήταν έτσι όμως. Ο λόγος που όλοι οι μηχανικοί στην Ελλάδα ήξεραν 2 προγράμματα ήταν επειδή το ένα αντιγραφόταν και το άλλο ήταν Ελληνικό. Ο λόγος που όλα τα PC στην Ελλάδα (εκτός από 4 ξερωγώ) είχαν Windows και Office δεν ήταν επειδή άνοιγε ο κόσμος το smartphone και έψαχνε κριτικές και αναλυτικά features. Ήταν επειδή κάτι μπορούσε να έχει εύκολη διασπορά στον καταναλωτή. 

Υπήρξαν εταιρείες που είχαν αυξημένα μέτρα ασφαλείας (USB keys, HASPs, κωδικούς που έπρεπε να ψάξεις να βρεις μέσα από hardware copies ολόκληρων manual κτλ) και οι περισσότερες πάτωσαν επειδή ο ανταγωνιστής αντιγραφόταν πιο εύκολα, κι ας έκανε τα ίδια ή λιγότερα. Ήταν η πειρατεία που τις σκότωσε ή το market share που απέκτησαν οι ανταγωνιστές εξ' αιτίας τους; Όταν το 99% των millenials ξέρει τη φράση  "φωτοσοπιά", την ξέρει επειδή μέσα από μια γενναία οικονομική μάχη παροχών και τιμολογήσεων το Photoshop έσβησε όλους τους ανταγωνιστές; Ή επειδή ήταν ψιλοστάνταρ προσθήκη στους πάγκους με τα πράσινα CD;

Στη μουσική, και γενικότερα στις τέχνες, τα πράγματα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα. Η πειρατεία εκ φύσεως ήταν ο πιο γρήγορος και φθηνός τρόπος διασποράς προϊόντος και ανάγκασε τις εταιρείες να ακολουθήσουν τη ροή της προς όφελος του καταναλωτή. Και τα πράγματα ήταν ανέκαθεν πιο ισορροπημένα γιατί κι εγώ μπορεί τη μουσική μου να την άκουγα (και να την ακούω) από mp3, αλλά αυτά ήταν mp3 που ρίπαρα από το αγορασμένο μου CD γιατί "αυτός ο καλλιτέχνης μου αρέσει, θέλω να έχω το CD του". Δε το έκανα για να στηρίξω ενεργά ούτε τον καλλιτέχνη, ούτε το Metropolis (RIP), το έκανα γιατί ήθελα το CD, το booklet και την τέχνη πίσω απ' όλο το πακέτο. Ήθελα το προϊόν και αυτό ήταν επιτυχία του προϊόντος. Το ότι ήρθε η ώρα που μπόρεσα να ακούσω από πριν αυτό που σκεφτόμουν να αγοράσω, είναι μόνο θετικό και για μένα ως καταναλωτή και για όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που δε θα είχα ακούσει, πόσο μάλλον αγοράσει.

Σε επίπεδο software, κάποτε υπήρχαν μικρές εταιρείες, πριν την εφεύρεση του όρου "indie" όπου αποτελούσαν εγγύηση για το τελικό αποτέλεσμα. Κανείς δεν ασχολήθηκε να βρει αντιγραμμένο LucasArts παιχνίδι, το πλήρωνες και έβαζες και το κουτί στη βιβλιοθήκη και χαιρόσουν τα λεφτά που έδωσες στο μαγαζάκι στη Στουρνάρα (γιατί πού αλλού;).

Τέτοιο loyalty είναι πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί πλέον. Να σκεφτώ τι; Ότι δε θα ακούσω έναν μέτριο δίσκο από το YT αλλά θα πληρώσω το Spotify; Ότι "κρίμα μωρέ να μην δώσω 60 ευρώ για να κάνω alpha testing στην καινούρια μαλακία της ubisoft"; "Ας δώσω ένα μισθό στην Adobe για να βγάλω τις γρατζουνιές από την ασπρόμαυρη φώτο της γιαγιάς που σκάναρα";

Δε μιλάμε για επαγγελματίες που βγάζουν λεφτά από χρήση πειρατικού λογισμικού. Αυτό είναι απαράδεκτο.

Αλλά για τον μέσο Τάκη που είτε δε θα αγόραζε και δε θα έπαιζε το Mortal Kombat 1, είτε για το Μαράκι που δε θα ήξερε τους Prostitute Disfigurement, το 2025 που βγαίνουν 2025 παιχνίδια και δίσκοι την ημέρα από εταιρείες που είναι θυγατρικές θυγατρικών, ε είναι λίγο υπερβολικό να περιμένουμε καμιά σοβαρή συγκίνηση.

Κατανοώ απόλυτα το πνεύμα σου και σε μεγάλο βαθμό συμφωνώ πως τα πράγματα τότε λειτουργούσαν με άλλους κανόνες. Η “πειρατεία” των ’90s δεν υπήρξε στρατηγική ούτε όφελος, αλλά μια αναπόφευκτη συνέπεια μιας εποχής όπου η τεχνολογία είχε ξεπεράσει τα εμπορικά μοντέλα. Δεν υπήρχαν ακόμη φτηνές, εύκολες και νόμιμες εναλλακτικές, και σε πολλές περιπτώσεις η απώλεια από την πειρατεία απλώς γινόταν “δεκτή” ως ένα διαχειρίσιμο ρίσκο.

Έτσι κι αλλιώς, οι επενδύσεις στον χώρο του software ήταν μικρές και το κόστος παραγωγής πολύ χαμηλό: δεν υπήρχαν υποδομές σε hardware, ούτε μεγάλες απαιτήσεις από τους καταναλωτές. Μια ομάδα 10 ατόμων μπορούσε να δημιουργήσει λογισμικό που θα πουλούσε χιλιάδες αντίτυπα με πολύ διαφορετική αναλογία κόστους-οφέλους απ’ ό,τι σήμερα.

Το ότι οι εταιρείες στράφηκαν στο streaming ή σε νέα μοντέλα διάθεσης ήταν αποτέλεσμα τεχνολογικής εξέλιξης, πίεσης της αγοράς και ανάγκης να περιοριστούν οι απώλειες, όχι επειδή η πειρατεία βοήθησε τους δημιουργούς. Ήταν μηχανισμός άμυνας, όχι επιβράβευσης.

Όσο για τον “μέσο Τάκη”, είναι ρεαλιστικό να πεις πως δεν θα αγόραζε όλα όσα δοκιμάζει πειρατικά. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το περιεχόμενο δημιουργήθηκε με κόπο και κόστος. Η ερώτηση δεν είναι αν συγκινείται ο χρήστης — είναι αν μπορεί ο δημιουργός να συνεχίσει να παράγει, όταν η βάση της αγοράς είναι το “δεν πληρώνω”.

Η αγορά αλλάζει, και καλώς αλλάζει. Αλλά η λογική “μου αρέσει, άρα το παίρνω” δεν μεταφράζεται αυτόματα σε δικαίωμα. Ειδικά όταν η αγορά πλέον δίνει επιλογές, απλώς κάποιοι δεν τις θεωρούν αρκετά “βολικές”. Όχι επειδή δεν τους εξυπηρετούν, αλλά γιατί το δωρεάν σε βάρος του άλλου τούς φαίνεται πιο βολικό από κάθε άλλη επιλογή.

Το loyalty που λες (και συμφωνώ) χτίζεται και από τις δύο πλευρές: πελάτης και δημιουργός. Αλλά δύσκολα επιβιώνει όταν ξεκινάμε με “θα το πάρω πρώτα δωρεάν και βλέπουμε”. Είναι σαν να πεις σε ένα εστιατόριο: “Αν μου αρέσει το φαγητό, θα πληρώσω”. Ή σε μαγαζί με ρούχα: “Δώσε μου το μπλουζάκι, κι αν μου αρέσει θα περάσω άλλη μέρα να σε πληρώσω”. Ή στον λογιστή: “Κάνε μου τη δήλωση, κι αν μου βγει επιστροφή, σε πληρώνω”.

Ειλικρινά εκτιμώ τον τρόπο που το θέτεις:  με σαφήνεια, χωρίς φανατισμό. Οι διαφωνίες που προχωράνε τη σκέψη είναι αυτές που κρατάνε και τον σεβασμό. Μακάρι να υπήρχαν περισσότερες τέτοιες.

1 ώρα πριν, Mbfg είπε

Κοίτα και την άποψη του LS για το θέμα adblocking από τη σκοπιά του δημιουργού περιεχομένου 

 

Όσο για το βίντεο του Linus: ναι, έχει ενδιαφέρον, αλλά ας μην ξεχνάμε και το εξής προφανές το adblock πλήττει τα δικά του έσοδα. Φυσικά και θα το “αφορίσει”. Δεν το κάνει από ουδέτερη σκοπιά, το κάνει γιατί τον επηρεάζει άμεσα. Δεν είναι παράλογο απλώς δεν είναι και απόλυτο επιχείρημα.

Άλλο το “ηθικά θα προτιμούσα να βλέπεις διαφημίσεις”, και άλλο το “είσαι ισοδύναμος με πειρατή”. Εκεί κάπου θολώνουν τα όρια.

Επεξ/σία 15 Μαϊου από Tlykog

[AtiX]

1 ώρα πριν, Spyros7 είπε

Μα όποιος θέλει θα αγοράσει, και ειδικά σήμερα που δεν είναι απαραίτητο να περάσεις μέσα από τα κανάλια των πολυεθνικών. Ή θα στριμάρει. Τα λάιβ και το merch παραμένουν ο βασικός τρόπος χρηματοδότησης για τον καλλιτέχνη.

Το πρόβλημα είναι ότι για να φτάσει κάποιος να βγάζει κάποιες χιλιάδες το χρόνο για να ζήσει, θα πρέπει η πολυεθνική από πίσω του να βγάζει εκατομμύρια και να της ανήκει κι όλας η μουσική.

Απο τη δική μου οπτική, η πειρατεία στη μουσική είναι σχεδόν αυτονόητη. Και το λέω παρόλο που έχω μια αρκετά μεγάλη συλλογή από βινύλια.

Αν μιλήσουμε για games και software αλλάζει η κουβέντα

Και όμως φίλε μου γιατί να του κόψεις ακόμα και το χαρτζιλίκι που μπορεί να βγάλει από τις πωλήσεις ή τις streaming υπηρεσίες?

[Tlykog]

19 ώρες πριν, Spyros7 είπε

Όχι, τώρα το υπεραπλουστεύεις εσύ γιατί βολεύει το αφήγημα σου.

Μου αρέσει κάτι, δε θέλω να το αγοράσω αλλά αν είναι δυνατό το αντιγράφω.

 

Η πραγματικότητα από την εποχή του Napster μέχρι σήμερα σε έχει διαψεύσει παταγωδώς.

 

Προφανώς τα περί μεταφοράς τεχνολογίας δεν αναφέρονταν στο movie industry (duh!!!).

Μάλλον δε θα έχεις φανταστεί ότι το concept της πνευματικής ιδιοκτησίας περιλαμβάνει πολύ περισσότερους και σημαντικότερους τομείς παραγωγής, συνήθως με μη "αντιγράψιμα" για τον απλό πολίτη προϊόντα.

Οι χαζές παρομοιώσεις που κάνεις δε με αφορούν. Δεν ψάχνω δικαιολογίες γιατί προφανώς δε θεωρώ ότι χρειάζομαι δικαιολογία για να αντιγράψω ένα αρχείο. Μάλλον εσύ φτιάχνεις καρικατούρες για να αντιπαρατεθείς, για να φανεί πιο λογικός ο παραλογισμός σου.

 

ΥΓ. Εννοείται δεν μιλάω για αντιγραφή με σκοπό το κέρδος..

Δε πιστεύω να νομίζεις ότι σε ξέχασα… 😉

Δεν είπα ποτέ ότι η πειρατεία σταμάτησε την παραγωγή. Είπα ότι όταν γενικεύεται, δεν υπάρχει βιώσιμο περιβάλλον για δημιουργούς. Κι αυτό δεν είναι “αφήγημα”: είναι βασικός μηχανισμός της αγοράς. Το ξανάγραψα και το να απαντά κανείς χωρίς να έχει διαβάσει τι γράφεται, εκθέτει την άποψή του, όχι την άλλη πλευρά.

Η “εποχή Napster” που λες, δεν έφερε εξέλιξη, έφερε συρρίκνωση. Το τέλος των δισκάδικων, η κατάρρευση δισκογραφικών, το πέρασμα σε streaming ήταν απάντηση στην πίεση και όχι “εξέλιξη χάρη στην πειρατεία”. Ο κλάδος επιβίωσε παρά την πειρατεία, όχι επειδή ωφελήθηκε από αυτήν. Η τεχνολογική εξέλιξη, όπως καλύτερο internet, smartphones κτλ σχεδόν την επέβαλαν στο βωμό της ευκολίας και ευελιξίας του χρήστη το streaming και όλες τις αντίστοιχες πλατφόρμες μέχρι σήμερα. Μην το αποδίδεις σαν θετικό αποτέλεσμα του Napster λοιπόν.

Όσο για την “αντιγραφή αρχείου”, η πιο ειλικρινής απάντηση είναι “το κάνω γιατί μπορώ”. Όχι να το βαφτίζουμε ιδεολογία ή να το ντύνουμε με μεταφορά τεχνολογίας, κρατική παρέμβαση και αφηρημένες αρχές.

Αν πραγματικά δεν βλέπεις κάτι κακό, δικαίωμά σου. Αλλά μη βαφτίζεις την επιλογή “κανονικότητα” και μην επιτίθεσαι σε όποιον σου θυμίζει το αυτονόητο: χωρίς πληρωμή, δεν έχεις ούτε δημιουργό, ούτε συνέχεια, ούτε ποιότητα, τουλάχιστον όχι εκείνη που απαιτούμε μετά όλοι να υπάρχει.

Είπαμε: αν η πειρατεία είναι “λύση”, τότε κι η φοροδιαφυγή είναι “μέθοδος διαμαρτυρίας για την κακή φορολογική πολιτική”.

Δεν πάει έτσι. Αν θες να έχεις απαιτήσεις, πρέπει πρώτα να είσαι πελάτης, όχι περαστικός: μπήκα, είδα, αντέγραψα, έφυγα χωρίς να πληρώσω.

 

4 ώρες πριν, Spyros7 είπε

Μα όποιος θέλει θα αγοράσει, και ειδικά σήμερα που δεν είναι απαραίτητο να περάσεις μέσα από τα κανάλια των πολυεθνικών. Ή θα στριμάρει. Τα λάιβ και το merch παραμένουν ο βασικός τρόπος χρηματοδότησης για τον καλλιτέχνη.

Το πρόβλημα είναι ότι για να φτάσει κάποιος να βγάζει κάποιες χιλιάδες το χρόνο για να ζήσει, θα πρέπει η πολυεθνική από πίσω του να βγάζει εκατομμύρια και να της ανήκει κι όλας η μουσική.

Απο τη δική μου οπτική, η πειρατεία στη μουσική είναι σχεδόν αυτονόητη. Και το λέω παρόλο που έχω μια αρκετά μεγάλη συλλογή από βινύλια.

Αν μιλήσουμε για games και software αλλάζει η κουβέντα

Λες ότι "ο καλλιτέχνης θα βγάλει λεφτά από live και merch", αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζεις ότι για να ζήσει αξιοπρεπώς, συνήθως χρειάζεται πίσω του μια πολυεθνική που βγάζει εκατομμύρια. Άρα… τελικά δεν είναι τόσο εύκολο να παρακαμφθεί το σύστημα, όσο λες.

Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα: οι περισσότεροι μουσικοί δεν φτάνουν ποτέ να κάνουν περιοδείες ή να πουλάνε merch σε μεγάλη κλίμακα γιατί δεν θα τους μάθει ποτέ κανείς αν δεν υπάρξει παραγωγή, προώθηση και κάποιος μηχανισμός που να στηρίζει το έργο τους από την αρχή. Και αυτός ο μηχανισμός, όσο "καπιταλιστικός" και να είναι, χρηματοδοτείται από πωλήσεις.

Το ότι εσύ έχεις βινύλια, σε τιμά. Αλλά δεν σημαίνει ότι η πειρατεία είναι “αυτονόητη”. Αν ήταν αυτονόητη, τότε θα έπρεπε να πεις και στον καλλιτέχνη να ανεβάζει τη μουσική του στο YouTube, να μη ζητάει τίποτα, και να ελπίζει ότι κάποτε θα πουλήσει μπλουζάκια. Ή ότι θα του κάνουν streaming αρκετοί για να βγάλει $0.003/ανά ακρόαση.

Αν τελικά το εισόδημα του δημιουργού έρχεται από το κοινό, γιατί να του το αρνιόμαστε στην αρχή, όταν έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη; Και τελικά: σε τί βοηθά η πειρατεία τον ίδιο τον καλλιτέχνη, ώστε να είναι και αυτονόητη, όπως υποστηρίζεις;

Οπότε, αν η πειρατεία είναι αυτονόητη, τότε μάλλον δεν μιλάμε για στήριξη μιλάμε για συνήθεια που εξυπηρετεί εμάς, όχι τον δημιουργό.

Επεξ/σία 15 Μαϊου από Tlykog

[Lucifer]

3 ώρες πριν, Tlykog είπε

Κατανοώ απόλυτα το πνεύμα σου και σε μεγάλο βαθμό συμφωνώ πως τα πράγματα τότε λειτουργούσαν με άλλους κανόνες. Η “πειρατεία” των ’90s δεν υπήρξε στρατηγική ούτε όφελος, αλλά μια αναπόφευκτη συνέπεια μιας εποχής όπου η τεχνολογία είχε ξεπεράσει τα εμπορικά μοντέλα. Δεν υπήρχαν ακόμη φτηνές, εύκολες και νόμιμες εναλλακτικές, και σε πολλές περιπτώσεις η απώλεια από την πειρατεία απλώς γινόταν “δεκτή” ως ένα διαχειρίσιμο ρίσκο.

Έτσι κι αλλιώς, οι επενδύσεις στον χώρο του software ήταν μικρές και το κόστος παραγωγής πολύ χαμηλό: δεν υπήρχαν υποδομές σε hardware, ούτε μεγάλες απαιτήσεις από τους καταναλωτές. Μια ομάδα 10 ατόμων μπορούσε να δημιουργήσει λογισμικό που θα πουλούσε χιλιάδες αντίτυπα με πολύ διαφορετική αναλογία κόστους-οφέλους απ’ ό,τι σήμερα.

Το ότι οι εταιρείες στράφηκαν στο streaming ή σε νέα μοντέλα διάθεσης ήταν αποτέλεσμα τεχνολογικής εξέλιξης, πίεσης της αγοράς και ανάγκης να περιοριστούν οι απώλειες, όχι επειδή η πειρατεία βοήθησε τους δημιουργούς. Ήταν μηχανισμός άμυνας, όχι επιβράβευσης.

Όσο για τον “μέσο Τάκη”, είναι ρεαλιστικό να πεις πως δεν θα αγόραζε όλα όσα δοκιμάζει πειρατικά. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το περιεχόμενο δημιουργήθηκε με κόπο και κόστος. Η ερώτηση δεν είναι αν συγκινείται ο χρήστης — είναι αν μπορεί ο δημιουργός να συνεχίσει να παράγει, όταν η βάση της αγοράς είναι το “δεν πληρώνω”.

Η αγορά αλλάζει, και καλώς αλλάζει. Αλλά η λογική “μου αρέσει, άρα το παίρνω” δεν μεταφράζεται αυτόματα σε δικαίωμα. Ειδικά όταν η αγορά πλέον δίνει επιλογές, απλώς κάποιοι δεν τις θεωρούν αρκετά “βολικές”. Όχι επειδή δεν τους εξυπηρετούν, αλλά γιατί το δωρεάν σε βάρος του άλλου τούς φαίνεται πιο βολικό από κάθε άλλη επιλογή.

Το loyalty που λες (και συμφωνώ) χτίζεται και από τις δύο πλευρές: πελάτης και δημιουργός. Αλλά δύσκολα επιβιώνει όταν ξεκινάμε με “θα το πάρω πρώτα δωρεάν και βλέπουμε”. Είναι σαν να πεις σε ένα εστιατόριο: “Αν μου αρέσει το φαγητό, θα πληρώσω”. Ή σε μαγαζί με ρούχα: “Δώσε μου το μπλουζάκι, κι αν μου αρέσει θα περάσω άλλη μέρα να σε πληρώσω”. Ή στον λογιστή: “Κάνε μου τη δήλωση, κι αν μου βγει επιστροφή, σε πληρώνω”.

Ειλικρινά εκτιμώ τον τρόπο που το θέτεις:  με σαφήνεια, χωρίς φανατισμό. Οι διαφωνίες που προχωράνε τη σκέψη είναι αυτές που κρατάνε και τον σεβασμό. Μακάρι να υπήρχαν περισσότερες τέτοιες.

 

Αν το μοντέλο διάθεσης ήταν αυτοάμυνα, ήταν αυτοάμυνα απέναντι στον τρόπο διάθεσης, ο οποίος έπαιξε το ρόλο του στη διάδοση του προϊόντος όμως. Δεν σκέφτηκαν οι εταιρείες ότι "αν αρχίσω το streaming θα σταματήσει ο κόσμος να αντιγράφει CD". Η μετατροπή των CD σε MP3 και η παράνομη διανομή τους με την ευκολία που συνεπάγεται είναι ο μόνος λόγος που η όποια εταιρεία αποφάσισε να πετάξει στα σκουπίδια την επένδυσή της στις υποδομές που έβγαζαν το Χ format ως τότε.

Ο δημιουργός πληρώνεται, πάντα. Οι άνθρωποι που δουλεύουν στην Ubisoft πληρώνονται και τόσες δεκαετίες δεν έχει πληγεί το πεδίο, ίσα-ίσα βλέπουμε όλο και περισσότερη παραγωγή παιχνιδιών, μεγαλύτερη από ποτέ.

Το loyalty δε το εννοώ ως δικαιολογία για την τσάμπα χρήση. Το αναφέρω ως ένα σημαντικό κομμάτι marketing; επαγγελιματικής ηθικής; Πες το όπως θες, αλλά όταν το κοινό σου είναι gamers ή μουσικόφιλοι, το πακετάρισμά σου, οι παροχές σου και το μεράκι σου είναι μέρος του αντίτιμου. Όταν κάποτε έκανες donation σε μια ομάδα για να βγάλουν την επόμενη παιχνιδάρα έτοιμη, χωρίς patches, χωρίς glitches, χωρίς εκπτώσεις γενικά, δεν έκλαιγες τα λεφτά σου. Τώρα, θα βγει ένα παιχνίδι που θα τα αξίζει και 99 που πάνε για ό,τι αρπαχτή προλάβουν από το Steam και θα πληρώσεις και το DLC, και θα πληρώσεις και το extra content μέχρι του οριακού σημείου να μη μπορείς να πεις ρητά "είναι pay to win". Αυτό δεν είναι σεβασμός, δεν είναι η έκφραση ενός καλλιτέχνη. Είναι τα φράγκα που στράτευσαν τον καλλιτέχνη να αρμέξει όσο μπορεί τις προσδοκίες του καταναλωτή. Και αυτό γίνεται με το κέρδος και όχι το υστέρημα των εταιρειών. Και σε κάθε περίπτωση, όπως είπα, ο άνθρωπος που κάνει την δουλειά, θα πληρωθεί κανονικά από την εταιρεία.

Ίδια φάση με τους καλλιτέχνες. Αν δεν τον ξέρω, δε θα αγοράσω ποτέ το CD του, δε θα πάω στη συναυλία του κτλ. Όταν τον μάθω, θα τον διαδώσω, θα πάω σε κάνα λάηβ που παίζει, θα υπάρξει μια τριβή που στη χειρότερη δε θα του προσφέρει τίποτα (όπως και αν δεν τον μάθαινα), στην καλύτερη θα βγάλει κάτι από μένα. Τη βιτρίνα του θα την έχω κοιτάξει πάντως. Φαντάζεσαι εσύ ρεαλιστικό διάλογο "ρε συ, Disgorge έχεις ακούσει;" "όχι αλλά για να το λες, πάω να αγοράσω εισιτήριο για το live/το σιντί τους".

Η πειρατεία είναι η μεγαλύτερη ναυαρχίδα του marketing. Όταν μπαίνεις σε torrentάδικο και σορτάρεις ανά seeds/dls, είναι σα να κοιτάς reviews. Το πόσο βοηθάει αυτό τις εταιρείες (αν το κάνει) είναι συζητήσιμο, αλλά σίγουρα ωφελεί τον καταναλωτή, αυτόν που πληρώνει.

[Tlykog]

1 ώρα πριν, Lucifer είπε

 

Αν το μοντέλο διάθεσης ήταν αυτοάμυνα, ήταν αυτοάμυνα απέναντι στον τρόπο διάθεσης, ο οποίος έπαιξε το ρόλο του στη διάδοση του προϊόντος όμως. Δεν σκέφτηκαν οι εταιρείες ότι "αν αρχίσω το streaming θα σταματήσει ο κόσμος να αντιγράφει CD". Η μετατροπή των CD σε MP3 και η παράνομη διανομή τους με την ευκολία που συνεπάγεται είναι ο μόνος λόγος που η όποια εταιρεία αποφάσισε να πετάξει στα σκουπίδια την επένδυσή της στις υποδομές που έβγαζαν το Χ format ως τότε.

Ο δημιουργός πληρώνεται, πάντα. Οι άνθρωποι που δουλεύουν στην Ubisoft πληρώνονται και τόσες δεκαετίες δεν έχει πληγεί το πεδίο, ίσα-ίσα βλέπουμε όλο και περισσότερη παραγωγή παιχνιδιών, μεγαλύτερη από ποτέ.

Το loyalty δε το εννοώ ως δικαιολογία για την τσάμπα χρήση. Το αναφέρω ως ένα σημαντικό κομμάτι marketing; επαγγελιματικής ηθικής; Πες το όπως θες, αλλά όταν το κοινό σου είναι gamers ή μουσικόφιλοι, το πακετάρισμά σου, οι παροχές σου και το μεράκι σου είναι μέρος του αντίτιμου. Όταν κάποτε έκανες donation σε μια ομάδα για να βγάλουν την επόμενη παιχνιδάρα έτοιμη, χωρίς patches, χωρίς glitches, χωρίς εκπτώσεις γενικά, δεν έκλαιγες τα λεφτά σου. Τώρα, θα βγει ένα παιχνίδι που θα τα αξίζει και 99 που πάνε για ό,τι αρπαχτή προλάβουν από το Steam και θα πληρώσεις και το DLC, και θα πληρώσεις και το extra content μέχρι του οριακού σημείου να μη μπορείς να πεις ρητά "είναι pay to win". Αυτό δεν είναι σεβασμός, δεν είναι η έκφραση ενός καλλιτέχνη. Είναι τα φράγκα που στράτευσαν τον καλλιτέχνη να αρμέξει όσο μπορεί τις προσδοκίες του καταναλωτή. Και αυτό γίνεται με το κέρδος και όχι το υστέρημα των εταιρειών. Και σε κάθε περίπτωση, όπως είπα, ο άνθρωπος που κάνει την δουλειά, θα πληρωθεί κανονικά από την εταιρεία.

Ίδια φάση με τους καλλιτέχνες. Αν δεν τον ξέρω, δε θα αγοράσω ποτέ το CD του, δε θα πάω στη συναυλία του κτλ. Όταν τον μάθω, θα τον διαδώσω, θα πάω σε κάνα λάηβ που παίζει, θα υπάρξει μια τριβή που στη χειρότερη δε θα του προσφέρει τίποτα (όπως και αν δεν τον μάθαινα), στην καλύτερη θα βγάλει κάτι από μένα. Τη βιτρίνα του θα την έχω κοιτάξει πάντως. Φαντάζεσαι εσύ ρεαλιστικό διάλογο "ρε συ, Disgorge έχεις ακούσει;" "όχι αλλά για να το λες, πάω να αγοράσω εισιτήριο για το live/το σιντί τους".

Η πειρατεία είναι η μεγαλύτερη ναυαρχίδα του marketing. Όταν μπαίνεις σε torrentάδικο και σορτάρεις ανά seeds/dls, είναι σα να κοιτάς reviews. Το πόσο βοηθάει αυτό τις εταιρείες (αν το κάνει) είναι συζητήσιμο, αλλά σίγουρα ωφελεί τον καταναλωτή, αυτόν που πληρώνει.

Καταλαβαίνω τι λες, αλλά κάπου μπερδεύονται ξανά τα πράγματα.

Ναι, η διάδοση ενός φορμάτ έγινε λόγω της μαζικής αντιγραφής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ωφελήθηκε ο δημιουργός. Το ότι το CD έγινε MP3 δεν ήταν απόφαση δημιουργών ή εταιρειών: ήταν αναγκαστική μετάβασηγια να περισωθεί κάτι. Το ίδιο και με το streaming. Δεν ήταν “νέο business model” από επιλογή. Ήταν αναγκαία άμυνα επιβίωσης. Το ότι προσαρμόστηκε η αγορά δεν σημαίνει ότι η πειρατεία λειτούργησε υποστηρικτικά. Σημαίνει ότι η αγορά την άντεξε.

Λες ότι “ο δημιουργός πληρώνεται πάντα”. Όχι. Πληρώνεται όταν υπάρχει χρήμα να μοιραστεί. Όταν το μοντέλο βασίζεται σε freemium, υποτίμηση και προώθηση “ό,τι κάτσει”, τότε και ο δημιουργός αμείβεται “ό,τι κάτσει”. Το ότι η Ubisoft αντέχει (κι αυτό συζητιέται με βάση τα τελευταία οικονομικά της) δεν σημαίνει ότι είναι ίδιο για μικρά studio ή καλλιτέχνες που προσπαθούν να επιβιώσουν.

Το loyalty που περιγράφεις το σέβομαι. Αλλά αν το σημείο εκκίνησης είναι “να δοκιμάσω πειρατικά για να αποφασίσω”, αυτό είναι τελείως διαφορετικό από ένα demo, μια δωρεάν έκδοση, ή ένα teaser. Είναι ο ορισμός του “καταναλώνω πρώτα – πληρώνω ίσως”. Το loyalty δε χτίζεται μονομερώς.

Και ναι, η αγορά γέμισε με αρπαχτές. Αλλά η λύση σε αυτό δεν είναι η πειρατεία, γιατί έτσι τιμωρείς και τον σοβαρό δημιουργό. Αν σου έδωσαν κακό φαγητό σε ένα μαγαζί, δεν αρχίζεις να τρως τζάμπα σε όλα τα εστιατόρια μέχρι να σε πείσουν.

Το τελευταίο σου σημείο με τα torrents σαν “βιτρίνα”, το κατανοώ, αλλά η βιτρίνα χωρίς αντίκρισμα πληρωμήςδεν στηρίζει τον καλλιτέχνη. Τον φέρνει σε έναν κόσμο όπου όλοι “ακούνε για εκείνον”, αλλά κανείς δεν τον πληρώνει. Και σ' αυτόν τον κόσμο, ο πρώτος που θα εξαφανιστεί, θα είναι ο καλός δημιουργός. Όχι ο viral.

Επεξ/σία 15 Μαϊου από Tlykog

[Geralt_Haute_Bellegarde]

6 ώρες πριν, Spyros7 είπε

https://www.ultimate-guitar.com/articles/features/8_famous_artists_who_are_pro_music_piracy-77729

 

 

Τι είπε ρε ο θεός Neil Young: Piracy is the new radio

 

[Tlykog]

1 ώρα πριν, Geralt_Haute_Bellegarde είπε

 

Τι είπε ρε ο θεός Neil Young: Piracy is the new radio

 

Το να επικαλείσαι καλλιτέχνες με 5 βίλες, deals με πολυεθνικές και sold-out περιοδείες σε 3 ηπείρους για να δικαιολογήσεις την πειρατεία είναι τουλάχιστον ατυχές.

Όταν βγάζεις λεφτά με το τσουβάλι, είναι εύκολο να το παίζεις επαναστάτης, ειδικά όταν δεν αγγίζεται το εισόδημά σου. Ο Gallagher και η Shakira και οι υπόλοιποι του άρθρου, μπορούν να κάνουν τους κουλ και 'άνετους', γιατί στο τέλος πάνε σπίτι και μετράνε streams σε δισεκατομμύρια.

Ο μικρός δημιουργός όμως, χωρίς σκηνή, χωρίς PR και χωρίς backup, βλέπει τη δουλειά του να κυκλοφορεί τζάμπα στο Pirate Bay και να του λένε κι από πάνω "έλα μωρέ, διαφήμιση είναι".

Για τους σταρ, η πειρατεία τους χαρίζει street credibility. Για τους υπόλοιπους, απλά κόβει δρόμους. Win-win για τους πάνω – lose-lose για τους κάτω.

Αν κρίνω, μάλιστα, και από την αντίδραση και το σχόλιο σου... δουλεύει μια χαρά.

Επεξ/σία 15 Μαϊου από Tlykog

[Spyros7]

4 hours ago, Tlykog said:

Δε πιστεύω να νομίζεις ότι σε ξέχασα… 😉

Δεν είπα ποτέ ότι η πειρατεία σταμάτησε την παραγωγή. Είπα ότι όταν γενικεύεται, δεν υπάρχει βιώσιμο περιβάλλον για δημιουργούς. Κι αυτό δεν είναι “αφήγημα”: είναι βασικός μηχανισμός της αγοράς. Το ξανάγραψα και το να απαντά κανείς χωρίς να έχει διαβάσει τι γράφεται, εκθέτει την άποψή του, όχι την άλλη πλευρά.

 

Είπες αυτό

23 hours ago, Tlykog said:

Αλλά ό,τι και να πεις, αν όλοι κάνουν το ίδιο, το προϊόν απλά θα πάψει να υπάρχει. Δεν είναι θεωρία, είναι οικονομική αρχή. Όταν δεν υπάρχει πληρωμή, δεν υπάρχει παραγωγή, ούτε δημιουργός, ούτε εξέλιξη, ούτε επόμενο επεισόδιο.

 

Η δικιά μου εμπειρία λέει ότι σχεδόν όλοι έχουν "πειρατέψει" κάτι. Αλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο.

Και σου απάντησα ότι από την πραγματικότητα προκύπτει ότι αυτό που λες δεν ισχύει.

Αν εννοείς όλοι να πειρατεύουν μόνο, αυτό απλά δεν παίζει σαν σενάριο και δε βλέπω το λόγο να το συζητάμε.

 

4 hours ago, Tlykog said:

Η “εποχή Napster” που λες, δεν έφερε εξέλιξη, έφερε συρρίκνωση. Το τέλος των δισκάδικων, η κατάρρευση δισκογραφικών, το πέρασμα σε streaming ήταν απάντηση στην πίεση και όχι “εξέλιξη χάρη στην πειρατεία”. Ο κλάδος επιβίωσε παρά την πειρατεία, όχι επειδή ωφελήθηκε από αυτήν. Η τεχνολογική εξέλιξη, όπως καλύτερο internet, smartphones κτλ σχεδόν την επέβαλαν στο βωμό της ευκολίας και ευελιξίας του χρήστη το streaming και όλες τις αντίστοιχες πλατφόρμες μέχρι σήμερα. Μην το αποδίδεις σαν θετικό αποτέλεσμα του Napster λοιπόν.

Η εποχή του Napster ήταν η εποχή του DSL και του mp3. Το Napster ήταν φυσιολογική εξέλιξη  της αύξησης του bandwidth και είναι αστείο να σκέφτεται καν κάποιος ότι δε θα χρησιμοποιούσε ο μέσος χρήστης αυτά τα τεχνολογικά advances για να ανταλλάξει μουσική, όπως ήδη έκανε χρόνια πριν, για να μη χάσει κέρδη η καημένη η ΕΜΙ. Αν δεν ήταν το Napster θα ήταν κάτι άλλο πρώτο και θα έπαιρνε αυτό τη δόξα.

Ούτε συρρίκνωση που λες έγινε, ούτε κατάρρευση. Αυτό είναι πάλι δικό σου αφήγημα. Μπήκε μόνο ένα φρένο στην ανεξέλεγκτη κερδοφορία των δισκογραφικών, που είχε κορυφωθεί στην εποχή του cd, και ο κόσμος βρήκε ένα τρόπο να ρεφάρει και να βγάλει τα γούστα του affordably, που λένε και στο χωριό μου (βλέπε γράφημα πιο κάτω). Όσοι ζήσαμε έστω λίγο το πριν, θυμόμαστε τα καντήλια που ρίχναμε όταν αγοράζαμε σαν μλκες ένα βινύλιο/cd λόγω ενός κομματιού-κράχτη και ακούγαμε ένα άλμπουμ γεμάτο από fillers και σαβούρα, αφού και η ενημέρωση τότε ήταν δύσκολη και ελέγχονταν από το music industry. Για να μην πιάσω την δημιουργική λογοκρισία που επιβάλλανε οι πολυεθνικές στις μπάντες οι οποίες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να υποκύψουν αφού όλη η φάση ελέγχονταν από 5 εταιρίες παγκοσμίως, από την προώθηση μέχρι την παραγωγή και τη διανομή και χωρίς deal με πολυεθνική απλά δεν υπήρχες. 

Την (μερική) απελευθέρωση από αυτό το σύστημα την χρωστάμε στο Napster, το WinMX, το Kazaa, το eDonkey, τoυς file hosters και το Pirate Bay. Δυστυχώς η "επανάσταση" αυτή δεν κατάφερε να σκοτώσει την κλίκα αυτή, απλά την έκανε να αλλάξει business plan, αλλά η αλλαγή αυτή είχε όφελος τελικά για τον καταναλωτή από άποψη κόστους.

Το ότι μπορείς να στριμάρεις δωρεάν ακούγοντας μόνο καμιά διαφήμιση ενδιάμεσα, το οφείλεις στην πειρατεία ξεκάθαρα.

 

https://www.visualcapitalist.com/music-industry-revenues-by-format/

 

Όσο για τα δισκάδικα, αφού σου αρέσουν οι παρομοιώσεις θα κάνω μία κι εγώ αλλά η δικιά μου θα είναι εύστοχή.

Δεν έχω δει κανένα να διαμαρτύρεται για την παστερίωση επειδή εξαφανίστηκε το επάγγελμα του γαλατά. Εκτός ίσως από άνεργους γαλατάδες.

 

4 hours ago, Tlykog said:

Λες ότι "ο καλλιτέχνης θα βγάλει λεφτά από live και merch", αλλά ταυτόχρονα αναγνωρίζεις ότι για να ζήσει αξιοπρεπώς, συνήθως χρειάζεται πίσω του μια πολυεθνική που βγάζει εκατομμύρια. Άρα… τελικά δεν είναι τόσο εύκολο να παρακαμφθεί το σύστημα, όσο λες.

Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα: οι περισσότεροι μουσικοί δεν φτάνουν ποτέ να κάνουν περιοδείες ή να πουλάνε merch σε μεγάλη κλίμακα γιατί δεν θα τους μάθει ποτέ κανείς αν δεν υπάρξει παραγωγή, προώθηση και κάποιος μηχανισμός που να στηρίζει το έργο τους από την αρχή. Και αυτός ο μηχανισμός, όσο "καπιταλιστικός" και να είναι, χρηματοδοτείται από πωλήσεις.

 

Αν διάβασες αυτά που λέω παραπάνω, ίσως να κατάλαβες τώρα ότι ποτέ δεν είπα αυτά που λες.

Ίσα ίσα λέω το αντίθετο. Ότι αυτό το σύστημα, που εσύ για κάποιο λόγο θεωρείς αυτονόητο, είναι το πρόβλημα στο οποίο απαντάει η πειρατεία. Ειδικά σήμερα που η τεχνολογία επιτρέπει ακόμα και αυτοχρηματοδοτούμενες παραγωγές η μουσική βιομηχανία με τη μορφή που έχει δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν εσύ θέλεις να συντηρείς ένα δίκτυο προώθησης που σου λέει τι να ακούς, πλήρωσε το. Αν ο καλλιτέχνης που γουστάρω επιλέγει το δρόμο της βιομηχανίας είναι δικό του θέμα. Εγώ θα τον πληρώσω στο λάιβ, τη μουσική θα την στριμάρω ή θα την κατεβάσω, και αν μάθω ότι έχει πρόβλημα με αυτό (οι περισσότεροι δεν έχουν τουλάχιστον στα είδη που ακούω) θα του ρίξω ένα Χ και τελειώνει η ιστορία.

 

4 hours ago, Tlykog said:

Αν τελικά το εισόδημα του δημιουργού έρχεται από το κοινό, γιατί να του το αρνιόμαστε στην αρχή, όταν έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη; Και τελικά: σε τί βοηθά η πειρατεία τον ίδιο τον καλλιτέχνη, ώστε να είναι και αυτονόητη, όπως υποστηρίζεις;

Οπότε, αν η πειρατεία είναι αυτονόητη, τότε μάλλον δεν μιλάμε για στήριξη μιλάμε για συνήθεια που εξυπηρετεί εμάς, όχι τον δημιουργό.

@AtiX

Να κάνουμε το ρεζουμέ λοιπόν: γιατί δεν θέλω να σκάω 30€ για να δώσω 1€ στην αγαπημένη μου μπάντα και τα υπόλοιπα να πηγαίνουν σε ένα σύστημα που σκοτώνει τη μουσική που ακούω και παράγει εντελώς δυσανάλογα κέρδη για χαρτογιακάδες αυτόκλητους νταβατζήδες των καλλιτεχνικών μου ανησυχιών.

Το γεγονός ότι ήδη έχω σκάσει ένα σεβαστό ποσό για να φτιάξω τη συλλογή μου μόνο ενισχύει την άποψη μου αυτή.

 

 

Επεξ/σία 15 Μαϊου από Spyros7

[Tlykog]

46 λεπτά πριν, Spyros7 είπε

 

Είπες αυτό

 

Η δικιά μου εμπειρία λέει ότι σχεδόν όλοι έχουν "πειρατέψει" κάτι. Αλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο.

Και σου απάντησα ότι από την πραγματικότητα προκύπτει ότι αυτό που λες δεν ισχύει.

Αν εννοείς όλοι να πειρατεύουν μόνο, αυτό απλά δεν παίζει σαν σενάριο και δε βλέπω το λόγο να το συζητάμε.

 

Η εποχή του Napster ήταν η εποχή του DSL και του mp3. Το Napster ήταν φυσιολογική εξέλιξη  της αύξησης του bandwidth και είναι αστείο να σκέφτεται καν κάποιος ότι δε θα χρησιμοποιούσε ο μέσος χρήστης αυτά τα τεχνολογικά advances για να ανταλλάξει μουσική, όπως ήδη έκανε χρόνια πριν, για να μη χάσει κέρδη η καημένη η ΕΜΙ. Αν δεν ήταν το Napster θα ήταν κάτι άλλο πρώτο και θα έπαιρνε αυτό τη δόξα.

Ούτε συρρίκνωση που λες έγινε, ούτε κατάρρευση. Αυτό είναι πάλι δικό σου αφήγημα. Μπήκε μόνο ένα φρένο στην ανεξέλεγκτη κερδοφορία των δισκογραφικών, που είχε κορυφωθεί στην εποχή του cd, και ο κόσμος βρήκε ένα τρόπο να ρεφάρει και να βγάλει τα γούστα του affordably, που λένε και στο χωριό μου (βλέπε γράφημα πιο κάτω). Όσοι ζήσαμε έστω λίγο το πριν, θυμόμαστε τα καντήλια που ρίχναμε όταν αγοράζαμε σαν μλκες ένα βινύλιο/cd λόγω ενός κομματιού-κράχτη και ακούγαμε ένα άλμπουμ γεμάτο από fillers και σαβούρα, αφού και η ενημέρωση τότε ήταν δύσκολη και ελέγχονταν από το music industry. Για να μην πιάσω την δημιουργική λογοκρισία που επιβάλλανε οι πολυεθνικές στις μπάντες οι οποίες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να υποκύψουν αφού όλη η φάση ελέγχονταν από 5 εταιρίες παγκοσμίως, από την προώθηση μέχρι την παραγωγή και τη διανομή και χωρίς deal με πολυεθνική απλά δεν υπήρχες. 

Την (μερική) απελευθέρωση από αυτό το σύστημα την χρωστάμε στο Napster, το WinMX, το Kazaa, το eDonkey, τoυς file hosters και το Pirate Bay. Δυστυχώς η "επανάσταση" αυτή δεν κατάφερε να σκοτώσει την κλίκα αυτή, απλά την έκανε να αλλάξει business plan, αλλά η αλλαγή αυτή είχε όφελος τελικά για τον καταναλωτή από άποψη κόστους.

Το ότι μπορείς να στριμάρεις δωρεάν ακούγοντας μόνο καμιά διαφήμιση ενδιάμεσα, το οφείλεις στην πειρατεία ξεκάθαρα.

 

https://www.visualcapitalist.com/music-industry-revenues-by-format/

 

Όσο για τα δισκάδικα, αφού σου αρέσουν οι παρομοιώσεις θα κάνω μία κι εγώ αλλά η δικιά μου θα είναι εύστοχή.

Δεν έχω δει κανένα να διαμαρτύρεται για την παστερίωση επειδή εξαφανίστηκε το επάγγελμα του γαλατά. Εκτός ίσως από άνεργους γαλατάδες.

 

Αν διάβασες αυτά που λέω παραπάνω, ίσως να κατάλαβες τώρα ότι ποτέ δεν είπα αυτά που λες.

Ίσα ίσα λέω το αντίθετο. Ότι αυτό το σύστημα, που εσύ για κάποιο λόγο θεωρείς αυτονόητο, είναι το πρόβλημα στο οποίο απαντάει η πειρατεία. Ειδικά σήμερα που η τεχνολογία επιτρέπει ακόμα και αυτοχρηματοδοτούμενες παραγωγές η μουσική βιομηχανία με τη μορφή που έχει δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αν εσύ θέλεις να συντηρείς ένα δίκτυο προώθησης που σου λέει τι να ακούς, πλήρωσε το. Αν ο καλλιτέχνης που γουστάρω επιλέγει το δρόμο της βιομηχανίας είναι δικό του θέμα. Εγώ θα τον πληρώσω στο λάιβ, τη μουσική θα την στριμάρω ή θα την κατεβάσω, και αν μάθω ότι έχει πρόβλημα με αυτό (οι περισσότεροι δεν έχουν τουλάχιστον στα είδη που ακούω) θα του ρίξω ένα Χ και τελειώνει η ιστορία.

 

Να σου κάνω το ρεζουμέ λοιπόν: γιατί δεν θέλω να σκάω 30€ για να δώσω 1€ στην αγαπημένη μου μπάντα και τα υπόλοιπα να πηγαίνουν σε ένα σύστημα που σκοτώνει τη μουσική που ακούω και παράγει εντελώς δυσανάλογα κέρδη για χαρτογιακάδες αυτόκλητους νταβατζήδες των καλλιτεχνικών μου ανησυχιών.

Το γεγονός ότι ήδη έχω σκάσει ένα σεβαστό ποσό για να φτιάξω τη συλλογή μου μόνο ενισχύει την άποψη μου αυτή.

 

 

Καταλαβαίνω απόλυτα την αγανάκτησή σου απέναντι σε ένα μοντέλο που, ειδικά την εποχή των CDs, πούλαγε υπερτιμημένα προϊόντα με χαμηλό καλλιτεχνικό αντίκρισμα. Το βίωσα κι εγώ — δεν είμαι μικρός. Όμως, από αυτό το (εύλογο) συναίσθημα μέχρι την κανονικοποίηση της πειρατείας ως “μέσο εξισορρόπησης”, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το ότι το Napster ήρθε λόγω DSL και MP3 δεν σημαίνει ότι ωφέλησε τον δημιουργό. Ωφέλησε μόνο τον χρήστη και επιφανειακά μάλιστα, όπως έχω εξηγήσει αναλυτικά σε προηγούμενα ποστ. Η μετάβαση στο streaming ήταν άμυνα, όχι σχεδιασμένη πρόοδος. Το γράφημα που παρέθεσες δείχνει καθαρά μια δεκαετία συρρίκνωσης, όχι εξέλιξης. Είναι θέμα ερμηνείας, προφανώς, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τον οικονομικό τρόπο σκέψης των επιχειρήσεων (και λόγω επαγγέλματος), θεωρώ πως η δική μου ανάγνωση βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα. Η δική σου μου φαίνεται κάπως απλοϊκή, όχι λόγω έλλειψης ευφυΐας (δεν θα προσέβαλα ποτέ έτσι συνομιλητή), αλλά λόγω ελλιπούς εξοικείωσης με τον συγκεκριμένο τομέα.

Στα φοιτητικά μου χρόνια κι εγώ έκανα το λάθος να αγοράσω πειρατικά παιχνίδια. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω το δικαίωμα να μιλάω. Το σκέφτηκα, το επεξεργάστηκα και κατέληξα ότι δεν ήταν σωστό. Έχω αλλάξει εντελώς στάση στο θέμα, κυρίως από σεβασμό προς τον κόπο των ανθρώπων που εργάζονται. Τι είναι μια οποιαδήποτε πολυεθνική χωρίς τους εργαζομένους της; Ένα άδειο κουτί με λεφτά. Οι άνθρωποι σκέφτονται και δημιουργούν. Ασχέτως του πόσο πληρώνονται, είναι δικός τους ο κόπος. Όχι του CEO. Οπότε το ζήτημα δεν είναι ούτε ιδεαλιστικό ούτε "συναισθηματικό" είναι βαθιά πρακτικό και, τελικά, ηθικό.

Επίσης, δεν είπα ποτέ ότι όποιος πειρατεύει κάτι ακυρώνει τη δημιουργία. Είπα ότι όταν η πειρατεία γενικεύεται ως στάση, το οικοσύστημα παύει να είναι βιώσιμο. Και αυτό δεν αλλάζει αν κάποιος την ονομάζει “δοκιμή πριν την αγορά”. Όταν το “δοκιμάζω” γίνεται η μόνιμη συμπεριφορά, το μοντέλο καταρρέει. Και ναι, ο δημιουργός χρειάζεται στήριξη στην αρχή, όχι μόνο όταν γίνει γνωστός ή όταν βολεύει να πουλάει merch.

Τέλος, δεν χρειάζεται να στηρίζεις “το σύστημα” για να πληρώσεις τον δημιουργό. Ούτε είναι λύση να “ρίχνεις Χ” σε όποιον σου θυμίζει ότι πρέπει πρώτα να είσαι πελάτης για να έχεις απαιτήσεις. Το να μην πληρώνεις επειδή διαφωνείς με την πολυεθνική είναι σαν να αρνείσαι να πληρώσεις το φαγητό επειδή δεν συμπαθείς τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Στο τέλος, πάλι ο μάγειρας δεν πληρώνεται. Κι αυτόν, λες ότι θέλεις να στηρίξεις. Άρα ποιον τιμωρείς τελικά; Η παραγωγή στηρίζεται και στο μάγειρα και στη κουζίνα. Η σχέση καλλιτέχνη-εταιρείας παραγωγής είναι συνεργατική και οι όροι της είναι κάτι που συναποφασίζουν.

Γι’ αυτό και σου επισήμανα να διαβάζεις τι έχω ήδη γράψει πριν απαντήσεις:  γιατί πολλά από αυτά τα σημεία τα έχω ήδη θίξει επανειλημμένα. Καταλαβαίνω ότι τα ποστ μου είναι μεγάλα και ίσως κουραστικά, ειδικά για κάποιον που χαζεύει στον καναπέ, αλλά το θέμα δεν είναι τόσο “light” από τη φύση του. Δεν λύνεται με έναν αφορισμό ή μια έξυπνη ατάκα. Προσπαθώ, από σεβασμό, να απαντώ σε κάθε σημείο που τίθεται, γι’ αυτό και κάποιες φορές το κείμενο ξεφεύγει σε μέγεθος. Τέλος πάντων.

 

Επεξ/σία 16 Μαϊου από Tlykog

[Ukforthemoment]

Συνελήφθη πρώην διαιτητής της Super League με ηγετικό ρόλο σε κύκλωμα που πωλούσε παράνομους αποκωδικοποιητές

Ο άνδρας και ο αδελφός του κατηγορούνται μαζί με άλλα άτομα σε εγκληματική οργάνωση - Αμείβονταν με μετρητά, εμβάματα και κρυπτονομίσματα - Το κύκλωμα χρησιμοποιούσε και κατάστημα εστίασης ως «βιτρίνα» - Δικογραφία σε βάρος 176 ατόμων

 

https://www.protothema.gr/greece/article/1640502/arta-proin-diaititis-tis-super-league-kai-o-aderfos-tou-sunelifthisan-gia-spasmenous-apokodikopoiites/

 

[Spyros7]

36 minutes ago, Tlykog said:

Καταλαβαίνω απόλυτα την αγανάκτησή σου απέναντι σε ένα μοντέλο που, ειδικά την εποχή των CDs, πούλαγε υπερτιμημένα προϊόντα με χαμηλό καλλιτεχνικό αντίκρισμα. Το βίωσα κι εγώ — δεν είμαι μικρός. Όμως, από αυτό το (εύλογο) συναίσθημα μέχρι την κανονικοποίηση της πειρατείας ως “μέσο εξισορρόπησης”, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το ότι το Napster ήρθε λόγω DSL και MP3 δεν σημαίνει ότι ωφέλησε τον δημιουργό. Ωφέλησε μόνο τον χρήστη και επιφανειακά μάλιστα, όπως έχω εξηγήσει αναλυτικά σε προηγούμενα ποστ. Η μετάβαση στο streaming ήταν άμυνα, όχι σχεδιασμένη πρόοδος. Το γράφημα που παρέθεσες δείχνει καθαρά μια δεκαετία συρρίκνωσης, όχι εξέλιξης. Είναι θέμα ερμηνείας, προφανώς, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τον οικονομικό τρόπο σκέψης των επιχειρήσεων (και λόγω επαγγέλματος), θεωρώ πως η δική μου ανάγνωση βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα. Η δική σου μου φαίνεται κάπως απλοϊκή, όχι λόγω έλλειψης ευφυΐας (δεν θα προσέβαλα ποτέ έτσι συνομιλητή), αλλά λόγω ελλιπούς εξοικείωσης με τον συγκεκριμένο τομέα.

Λίγα points μόνο, επιλεκτικά

Λες ότι καταλαβαίνεις την αγανάκτηση μου αλλά δε φαίνεται, γιατί πιο κάτω μου λες ότι η πτώση του τζίρου της μουσικής βιομηχανίας είναι "συρρίκνωση". Αν η προηγούμενη περίοδος είχε υπερτιμημένα προϊόντα όπως λες, γιατί δεν ήταν "κανονικοποίηση" η πτώση του τζίρου? Επίσης παρουσιάζεις πάλι ως το μόνο τρόπο να πληρωθεί ο δημιουργός τη διατήρηση της εκμετάλλευσης του υπερκέρδους από τη βιομηχανία. Ας έχω εξηγήσει ότι τα κέρδη του δημιουργού βασικά προκύπτουν αλλιώς. 

Μιλάς για "κανονικοποίηση" της πειρατείας σα να μιλάς για "κανονικοποίηση" της κτηνοβασίας ξέρω γω, παραβλέποντας ότι μιλάς για μια απλή αντιγραφή αρχείων μέσω ίντερνετ που σε κάποια φάση αποφασίστηκε ότι θα είναι παράνομη βάσει περιεχομένου. Εγώ λέω ότι επικίνδυνη είναι η "κανονικοποίηση" τέτοιων σκεπτικών σαν το δικό σου, ειδικά όταν μέσω αυτών υπεισέρχεται έλεγχος της πληροφορίας στο διαδίκτυο.

Τέλος, επειδή μαντεύω ότι το επάγγελμα σου είναι σε corporate περιβάλλον, έχω να σου πω ότι αυτό που εσύ βλέπεις σαν "απλοϊκότητα" στην οπτική μου είναι ακριβώς η δυνατότητα μου να βλέπω τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, και όχι μέσα από το παραμυθάκι που δικαιολογεί την ύπαρξη του το corporatism.

 

[Tlykog]

42 λεπτά πριν, Spyros7 είπε

Λίγα points μόνο, επιλεκτικά

Λες ότι καταλαβαίνεις την αγανάκτηση μου αλλά δε φαίνεται, γιατί πιο κάτω μου λες ότι η πτώση του τζίρου της μουσικής βιομηχανίας είναι "συρρίκνωση". Αν η προηγούμενη περίοδος είχε υπερτιμημένα προϊόντα όπως λες, γιατί δεν ήταν "κανονικοποίηση" η πτώση του τζίρου? Επίσης παρουσιάζεις πάλι ως το μόνο τρόπο να πληρωθεί ο δημιουργός τη διατήρηση της εκμετάλλευσης του υπερκέρδους από τη βιομηχανία. Ας έχω εξηγήσει ότι τα κέρδη του δημιουργού βασικά προκύπτουν αλλιώς. 

Μιλάς για "κανονικοποίηση" της πειρατείας σα να μιλάς για "κανονικοποίηση" της κτηνοβασίας ξέρω γω, παραβλέποντας ότι μιλάς για μια απλή αντιγραφή αρχείων μέσω ίντερνετ που σε κάποια φάση αποφασίστηκε ότι θα είναι παράνομη βάσει περιεχομένου. Εγώ λέω ότι επικίνδυνη είναι η "κανονικοποίηση" τέτοιων σκεπτικών σαν το δικό σου, ειδικά όταν μέσω αυτών υπεισέρχεται έλεγχος της πληροφορίας στο διαδίκτυο.

Τέλος, επειδή μαντεύω ότι το επάγγελμα σου είναι σε corporate περιβάλλον, έχω να σου πω ότι αυτό που εσύ βλέπεις σαν "απλοϊκότητα" στην οπτική μου είναι ακριβώς η δυνατότητα μου να βλέπω τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, και όχι μέσα από το παραμυθάκι που δικαιολογεί την ύπαρξη του το corporatism.

 

Ναι, για μένα η πειρατεία είναι ανήθικη. Όχι επειδή το λέει ο νόμος, αλλά γιατί χρησιμοποιείς τον κόπο κάποιου άλλου χωρίς να δίνεις τίποτα πίσω. Δεν έχει σημασία αν μιλάμε για πολυεθνική ή ανεξάρτητο δημιουργό: πίσω από κάθε έργο υπάρχουν άνθρωποι. Αν αυτό δεν σε νοιάζει, τότε μην περιμένεις ούτε ποιότητα ούτε συνέχεια.

Καταλαβαίνω την αγανάκτησή σου για την εποχή των CDs. Τη ζήσαμε όλοι. Αλλά το να καταλαβαίνω ένα συναίσθημα δεν σημαίνει ότι αποδέχομαι και την πράξη. Ο πελάτης έχει απαιτήσεις. Όχι ο κλέφτης. Αν επιλέγεις να μην πληρώνεις, είναι δικαίωμά σου, αλλά δεν μπορείς ταυτόχρονα να ζητάς και ποιοτική δημιουργία και ανεξαρτησία του καλλιτέχνη. Αν πληρώνεις και διαμαρτύρεσαι για την ποιότητα, το συζητάμε, αλλά εδώ δεν κάνουμε αυτό. Εδώ πάμε να δώσουμε υπόσταση στην πειρατεία σαν λύση του προβλήματος, ενώ στην πραμγατικότητα είναι μέρος του.

Το να συγκρίνεις την “κανονικοποίηση” της πειρατείας με κτηνοβασία είναι σοφιστεία. Κανείς δεν είπε ότι είναι το ίδιο. Απλώς όταν μια βλαπτική πρακτική αρχίζει να παρουσιάζεται ως “φυσιολογική”, χάνεται κάθε μέτρο. Αυτό λέω, τίποτα περισσότερο.

Και το να λες ότι τέτοια σκέψη οδηγεί σε “έλεγχο της πληροφορίας” είναι απλώς αντιστροφή ρόλων. Το να ζητάς να πληρώνεται ο δημιουργός δεν είναι λογοκρισία. Είναι σεβασμός. Άλλο η πληροφορία, άλλο το έργο. Το ένα μοιράζεται. Το άλλο ζει από αυτό.

Και μιας και αναφέρθηκες σε “corporate σκέψη”: δεν δουλεύω σε εταιρεία. Είμαι ανεξάρτητος επαγγελματίας, με συνεργασία με επιχειρήσεις. Κι αν εγώ έφτιαχνα κάτι δημιουργικό, είτε ως ελεύθερος είτε ως υπάλληλος, δεν θα ήθελα να βλέπω τον κόπο μου να καπηλεύεται από άλλους. Δεν θα το ήθελα για μένα, δεν το θέλω ούτε για κανέναν άλλον. Για την ακρίβεια, μόνο ο κλέφτης το θέλει αυτό.

Τέλος, το “λίγα points μόνο, επιλεκτικά” δεν είναι στάση. Είναι τρόπος να αποφύγεις όσα δεν σε βολεύουν. Εγώ απαντώ σε όλα από σεβασμό προς το συνομιλητή μου, όπως έκανα και σε αυτό το ποστ μου. Όταν διαλέγεις μόνο τα εύκολα και αφήνεις τα υπόλοιπα, δεν κάνεις διάλογο. Κάνεις επιλεκτικό μονόλογο.

Αν όλοι λειτουργούμε με τη λογική “παίρνω χωρίς να δίνω”, στο τέλος δεν θα έχει μείνει τίποτα να πάρουμε.

Επεξ/σία 16 Μαϊου από Tlykog

[vsagonas]

17 ώρες πριν, Tlykog είπε

Το να επικαλείσαι καλλιτέχνες με 5 βίλες, deals με πολυεθνικές και sold-out περιοδείες σε 3 ηπείρους για να δικαιολογήσεις την πειρατεία είναι τουλάχιστον ατυχές.

Όταν βγάζεις λεφτά με το τσουβάλι, είναι εύκολο να το παίζεις επαναστάτης, ειδικά όταν δεν αγγίζεται το εισόδημά σου. Ο Gallagher και η Shakira και οι υπόλοιποι του άρθρου, μπορούν να κάνουν τους κουλ και 'άνετους', γιατί στο τέλος πάνε σπίτι και μετράνε streams σε δισεκατομμύρια.

Ο μικρός δημιουργός όμως, χωρίς σκηνή, χωρίς PR και χωρίς backup, βλέπει τη δουλειά του να κυκλοφορεί τζάμπα στο Pirate Bay και να του λένε κι από πάνω "έλα μωρέ, διαφήμιση είναι".

Για τους σταρ, η πειρατεία τους χαρίζει street credibility. Για τους υπόλοιπους, απλά κόβει δρόμους. Win-win για τους πάνω – lose-lose για τους κάτω.

Αν κρίνω, μάλιστα, και από την αντίδραση και το σχόλιο σου... δουλεύει μια χαρά.

Εξαιρετική απάντηση. Hands down.

[elnec]

Δηλαδή, για να καταλάβω καλά, οκτώ μήνες για παράνομη θέαση σειρών -αυτό λέει το άρθρο που έγινε copy-paste σε όλες τις "δημοσιογραφικές" σελίδες- αλλά η παραμέληση και η διακίνηση βρέφους έχει ποινή τριών μηνών!!!! Δε χρειάζεται να δούμε σειρές, βρε παιδιά! Στην δυστοπία την ίδια ζούμε!!! Δεν διάβασα ακόμη όλες τις σελίδες των σχολίων, αλλά τα έχω πάρει από χθες με την σύγκριση των εγκλημάτων.