Bullying ...ή αλλιώς τραμπουκισμός.....τον έχετε βιώσει?

Εγω θυμαμε απο τα σχολικα μου χρονια και δημοτικο-γυμνασιο-λυκειο υπηρχε πολυ λεκτικη βια.Το σχολειο μας ειχε αρκετα παιδια μεταναστων και υπηρχε μια ομαδα απο αποβρασματα που τους εβριζαν σε καθε διαλειμμα,βεβαια δεν περιοριστικαν εκει,στο λυκειο αρχισαν τα κλεψιματα (χρηματων κυριων) και αγριο ξυλο.Κυριως στοχος τα ησυχα παιδια γενικα και ξενους,τα εβριζαν , τα χτυπαγαν εκαναν  αυτο το σκαμνακι που σε εριχναν κατω, μεχρι και πετρες τους πεταγαν.Γενικα οι καθηγητες στα παπαρια τους δεν παν να καιγοταν το σχολειο αυτοι εκει τα ξυναν,χαλια πραγματα...

Χμμμ.Πιτσιρικάς ήμουν μπουλούκος και αρκετές φορές μου την είχε πέσει ένας μαθητής μεγαλύτερης τάξης,για τα κιλά μου.

Όσο το πείραγμα ήταν λεκτικό νταξει,δεν αντιδρούσα.Κι αυτό τον έκανε περισσότερο έξαλλο ωσπου κάποια στιγμή,ήρθε και με...καρπάζωσε.Ε,μου ανάψανε και μένα τα λαμπάκια και χύμηξα κατά πάνω του και που σε πονεί και που σε σφάζει,μέχρι που μαζευτηκε όλο το σχολείο να μας χωρίσει.Την επόμενη μέρα ήρθε με γύψο ,με πλησίασε και μου είπε ότι είμαστε φίλοι.

Δεν μπορω να πω οτι εχω βιωσει εγω προσωπικα(οκ τσακωμοι και ξυλο επεφτε συχνα) αλλα στο γυμνασιο ηταν αγρια τα πραγματα, ειχαμε αρκετους μεγαλυτερους, μεταναστες κατα πλειοψηφια αλλα και Ελληνες οι οποιοι τραμπουκιζαν συνεχεια. Στο λυκειο ηταν πολυ ηρεμα  ξεκαθαρισαν ολοι αυτοι δεν ακολουθησε κανενας, κριμα βεβαια γιατι ειχε και την πλακα του η ολη φαση τωρα που το σκεφτομαι..

 

Εγω βασικα λυπαμαι γιατι κοροιδευα αρκετα ατομα συνεχεια και μετα καταλαβα ποσο λαθος ηταν, ελπιζω να μην τους δημιουργησα κανα θεμα.. Ποτε βεβαια δεν τραμπουκισα με την εννοια να φοβισω καποιον κτλπ απλα νομιζα οτι κανω πλακα αλλα μαλλον πληγωσα κοσμο τωρα που το σκεφτομαι.

Δεν ακούω κανέναν σας να προτείνει λύσεις όμως....

 

Σχολικοί Φύλακες?

Σεκιούριτι?

Ψυχολόγοι στα σχολεία?

Ευαισθητοποίηση γονέων?

Να υπάρχει ποινή (αποβολή ή κάτι άλλο) σε όσου το ασκούνε?

Κι εγώ ήμουν θύμα bullying μέχρι τη δευτέρα γυμνασίου. Εκεί έριξα ύψος απότομα κι όσους με πείραζαν τα προηγούμενα χρόνια, όποτε είχα νεύρα ή για οποιδήποτε λόγο ή αν πείραζαν άλλους, τους χτυπούσα σαν κεραυνός εν αιθρία. Στο λύκειο με απέβαλαν κιόλας επειδή το είχα παρακάνει. Εν τ μεταξύ δυστυχώς το φερε η μοίρα μου να συναναστρέφομαι με αυτά τα πιθήκια  λόγω δουλειάς. Τώρα όμως μπαίνει η αστυνομία στη μέση άλλα έχω φρονιμεύσει κι εγώ  . Αν δεν υπήρχαν επιπτώσεις πάντως, θα τους χάριζα ευχαριστώς 1 ζευγάρι κλωτσιές στα @@ ή έστω μια μπουνιά στο μάτι. Αυτό το πράγμα που όποιος δε πάει με το ρεύμα, είναι κλειστός, έχει άλλα ενδιαφέροντα και τον στοχοποιούμε να του κάνουμε τη ζωή κόλαση δε πρέπει να το αφήνει κανένας έτσι. Ειδικά οι δάσκαλοι. Γιατί δεν εξελίχθηκαν όλοι επιθετικά όπως εγώ. Σε άλλα παιδιά καταστράφηκε η ζωή τους. 

Δεν ακούω κανέναν σας να προτείνει λύσεις όμως....

 

Σχολικοί Φύλακες?

Σεκιούριτι?

Ψυχολόγοι στα σχολεία?

Ευαισθητοποίηση γονέων?

Να υπάρχει ποινή (αποβολή ή κάτι άλλο) σε όσου το ασκούνε?

φυλακη γιατι εχω δει να απειλειτε η ζωη μερικων απο τετοια παραγματα

Note: η έχθρα είχε ξεκινήσει όταν πέταξαν τσάντα Polo από τον 3ο όροφο στο κεφάλι συμμαθητή μας. Αλλά ο πόλεμος κράτησε 2 χρόνια μόνο.

 

Μου είχε πει φίλος μου οτι και στο δικό του σχολείο κάποιος είχε αρπάξει μια τσάντα μαθητή και την πέταξε από το παράθυρο. Η τσάντα από το 2ο όροφο έπεσε σε κεφάλι καθηγητή που περνούσε απο το πεζοδρόμιο εκείνη την στιγμή. Το χειρότερο της ιστορίας είναι οτι ο μαθητής στον οποίον άνηκε η σάκα πήρε την αποβολή κι όχι αυτός που την πέταξε γιατί δεν τον είδε κανένας, ο μαθητής είχε κάνει κι άλλες απουσίες και μετά την αποβολή αυτή έμεινε στην ίδια τάξη....

 

 

Υ.Γ. στο δημοτικό είχε έρθει τότε μετανάστης ο Φλοριάν, ένα ντούκι Αλβανός που δεν ήξερε γρι Ελληνικά. Για κάποιο λόγο ενώ όλοι τον φοβόντουσαν εγώ τον έπιασα και του μάθαινα την γλώσσα (όχι γραμματικές και μαλακίες, απλά να μιλάει). Είχα και αυτόν back up πάντα. Τώρα δουλεύει νομίζω bouncer στο Alexander στην Αχαρνών

 

Είχαμε και εμείς έναν αλβανό με όνομα Φλοριάν, αλλά δεν ήταν ντερέκι, ήμασταν στο 5ο γυμνάσιο εξαρχείων σε μικρότερη τάξη την περίοδο 2001-2002.

Δεν ακούω κανέναν σας να προτείνει λύσεις όμως....

 

Σχολικοί Φύλακες?

Σεκιούριτι?

Ψυχολόγοι στα σχολεία?

Ευαισθητοποίηση γονέων?

Να υπάρχει ποινή (αποβολή ή κάτι άλλο) σε όσου το ασκούνε?

Δεν προκειται να αλλαξει και τιποτα γιατι το θεμα ειναι παγκοσμιο και οσα εχουν δοκιμαστει απετυχαν...

Δεν ακούω κανέναν σας να προτείνει λύσεις όμως....

 

Σχολικοί Φύλακες?

Σεκιούριτι?

Ψυχολόγοι στα σχολεία?

Ευαισθητοποίηση γονέων?

Να υπάρχει ποινή (αποβολή ή κάτι άλλο) σε όσου το ασκούνε?

 

100% λύση δεν δίνει τίποτε από αυτά. Ίσως ένας συνδυασμός των παραπάνω μαζί με το μάθημα στα σχολεία που είπε ο mike

κι εμενα με πειραζαν οταν ημουν μικρη, αρκετα θα ελεγα αλλα ημουν χοντροπετση. Με εκανε να νιωθω ασχημα αλλα απο την αλλη κραταγα γερα απο ψυχολογικη αποψη.οταν πηγαιναν να κανουν χοντρες μαλακιες ξεγλιστρουσα σαν χελι. αλλα η εκδικηση ειναι ενα πιατο που τρωγεται κρυο. ξερω πλεον οτι ολα τα μαλακισμενα που καποτε πουλαγαν τσαμπουκα δεν εχουν στον ηλιο μοιρα σε αντιθεση με εμενα...... και ναι κραταω μανιατικα μια ζωη.

Θα πω κι εγώ προσωπική ιστορία, νομίζω έχει αξία.

 

Ήμασταν από τα χρόνια του δημοτικού μια παρέα περίπου 11-12 αγοριών μέχρι και το γυμνάσιο.

 

Από την παρέα, 5 ήμασταν οι "δυνατοί", "γρήγοροι", "μάγκες", "έξυπνοι", "ατρόμητοι" κτλ και οι άλλοι ήταν η ουρά. Ήμασταν ε, κι εγώ μέσα δηλαδή.

Ενώ γενικά ήμασταν παρέα όπως είπα, ο διαχωρισμός ήταν σαφής. Πάντα γινόταν ότι θέλαμε οι 5, χωρίς αντίλογο και χωρίς ενδιαφέρον για το τι θέλουν οι άλλοι. Εννοείται πως μιλάμε για θέματα εκείνης της ηλικίας, που θα πάμε για μπάλα, ποιοι θα παιξουν και ποιοι θα κάθονται, που θα πάμε βόλτα κτλ. Φτάναμε σε σημείο οι 5 να φωνάζουμε ο ένας τον άλλον στο σπίτι του μόνο μεταξύ μας, ποτέ τους άλλους.

 

Στα παιδιά που ακολουθούσαν υπήρχε ο "χοντρός", ο "ψευδός" και ο "γελοίος" μεταξύ άλλων. Τον άλλο τον κοροιδεύαμε γιατί ενώ έμενε απέναντι από το σχολείο, τον έφερνε μέχρι την πόρτα η μάνα του...

 

Προσωπικά κάποια στιγμή στην 2α γυμνασίου συνειδητοποίησα σε τι συμμετείχα και αισθάνθηκα απίστευτα άσχημα. Και φυσικά δεν μου ήρθε επιφοίτηση, έκανα μαλακία και έπαθα το σοκ.

Επειδή καθόμασταν πάντω στην ίδια πλατεία στα ίδια παγκάκια, χτύπησα ένα από τα παιδιά γιατί θεώρησα ότι καθόταν στη θέση μου και φυσικά, αφού του είπα να σηκωθεί δεν είχε δικαίωμα να πει όχι. Δεν του το είχα ζητήσει, τον είχα διατάξει.

Αφού τον χτύπησα λοιπόν, έβαλε τα κλάματα κι έφυγε και οι υπόλοιποι κάτσαμε σα να μην έγινε τίποτα. Την επόμενη μέρα, αντί να του ζητήσω συγνώμη εγώ, μου ζήτησε αυτός που δεν σηκώθηκε όταν του είπα.

Ξαναλέω, σοκ.

 

Στην αρχή προσπάθησα να αλλάξω την δική μου συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά αλλά εξακολουθούσε να με ενοχλεί η συμπεριφορά των υπολοίπων.

 

Μέχρι που μια μέρα έπιασα αυτούς τους 6-7 και προσπάθησα αφενός να τους εξηγήσω πως τους αντιμετώπιζα πριν και αφετέρου να τους πείσω να αντισταθούν και να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Σας λέω ειλικρινά, ήμουν πραγματικά στεναχωρημένος, τους έλεγα συνέχεια συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη...

 

Το αποτέλεσμα ξέρετε ποιο ήταν; Μετέφεραν αυτοί στους υπόλοιπους τα λόγια μου και ως αποτέλεσμα μετά δεν μου μίλαγαν ούτε οι μεν ούτε οι δε! Αυτό για όλη τη β' γυμνασίου!

 

Να με ενοχλήσουν δεν προσπάθησαν γιατί με φοβόντουσαν όλοι αλλά με τιμώρησαν με τον τρόπο τους. Και αυτοί που προσπάθησα να βοηθήσω και οι άλλοι.

 

Θέλω να πω, πολλές φορές τα παιδιά που δεν γίνονται αποδεκτά τείνουν να δέχονται προσβολές και επιθέσεις ακριβώς επειδή αυτό τα κάνει να αισθάνονται εκείνη τη στιγμή αποδεκτά. Του στυλ, την ώρα που με φωνάζουν χοντρό και όλοι γελάνε, αν γελάσω κι εγώ μπαίνω κι εγώ στον κύκλο του αστείου.

 

Υπάρχει απίστευτα σοβαρό έλλειμα παιδείας. Τόσο στα παιδιά που τραμπουκίζουν όσο και στα παιδιά που το υπόκεινται.

Εμένα παραδείγματος χάριν, δεν με έπιασαν οι δικοί μου να μου εξηγήσουν κάποια πράγματα. Αντιθέτως τους θυμάμαι να γελάνε που κανένας δεν μου πήγαινε κόντρα και όλοι με τρέμανε. Εγώ από πίσω τι έκανα, γύφτικο σκεπάρνι και χειροτέρευα.

 

Ντρέπομαι πάρα πολύ για την τότε συμπεριφορά μου και προσπαθώ από τότε να επανορθώσω. Προσωπικά όπου συναντάω αδικία επεμβαίνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Να δω άντρα να μεταχειρίζεται βίαια γυναίκα, πολλούς να επιτίθενται σε έναν, να κοροιδεύουν κάποιον για πάχος κτλ.. Χωρίς σκέψη, είναι το μυαλό μου σε ένα σημείο αυτή τη στιγμή που είμαι έτοιμος να επέμβω.

 

Πφφφ.. 10 λεπτά γράφω, το πιάσατε πιστεύω το νόημα, σορυ για το σεντόνι

Δηλαδή πρέπει να περιμένουμε κάποιος να αρπάξει ένα όπλο και αν αρχίσει να γαζώνει συμμαθητές , και μετά να γυρίζουνε το " Bowling for Grava"  για να ευαισθητοποιηθούμε?

Όπως γαζώσανε τα παλικάρια στο Columbine?

 

http://www.youtube.com/watch?v=qWyqgpFfenA

 

 

 

 

Δηλαδή αν το παλικάρι το 20χρονο που αγνοείται, αρπαζε ένα μαχαίρι και έσφαζε 2-3 απο τους λεβεντόμαγκες τους Κρητικους που τον ξεφτιλίζανε δημοσίως καθημερινά , τί θα επακολουθούσε?

Η όλη παιδεία ξεκινάει από το σπίτι του κάθε παιδιού. Αν δεν υπάρχει, γίνονται αυτά που γίνονται στα σχολεία.

γενικα τετοιες πραξεις κανουν αποβρασματα που δεν εχουν στον ηλιο μοιρα και σαφως της κυρια ευθυνη την εχουν οι γονεις,ειχα συναντησει πολλους τετοιους στο σχολειο και οταν βλεπω καποιους αρκετα χρονια μετα ειναι απλα να τους λυπασαι