Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε (Console Games Version)

SpiderMan 2018: Από τα παιχνίδια που απορώ πως ενώ δεν έχω καμία σχέση με το Marvel universe ή τους υπερ-ήρωες γενικότερα, κατέληξα όχι μόνο να λιώνω αλλά να έχω δώσει παραπάνω λεφτά για το steelbook. Το παιχνίδι είναι πραγματικά 10/10 και , ΓΙΑ ΜΕΝΑ, (για να μην ξεκινήσουν κόντρες) είναι η απόδειξη του πόσο σημαντικά ήταν τα exclusive της sony σ'αυτή τη γενιά - παιχνίδια που πραγματικά ευχαριστιέσαι να παίζεις. Δεν μετανιωσα καθόλου τα 10€ που έδωσα πριν 2 μήνες για να πάρω το season pass (αν και δν το έχω αγγίξει ακόμα)

Στα αρνητικά, το μόνο που με χάλασε ήταν ότι ορισμένες φορές σα να "έφευγε" λίγο η κάμερα στις μάχες και ενώ στόχευα  αλλού, πήγαινε αλλού. Επίσης, Ενώ παράλληλα με την ιστορία έκανα και τα side missions, έβγαζα φωτογραφίες κτλ (για να πάρω το platinum), γυρνώντας τώρα ξανά πίσω για να κάνω το 100% σε όλες τις περιοχές μου φαίνεται βαρετό και επαναλαμβανόμενο. 

Shadow Of The Tomb Raider: μετά από 2 χρόνια που το είχα αφήσει λόγω δουλειάς/στρατού κτλ, ελέω καραντίνας, το ξαναέπιασα και το τελείωσα. Το παιχνίδι ήταν πολύ όμορφο στα γραφικά αν και προτίμησα να το παίξω σε 1080 με unlocked fps. Σαν ιστορία, δεν μπορώ να πω ότι με κέρδισε και τώρα, με το τέλος της τριλογίας, πιστεύω ακόμα ότι το πρώτο (2013) ήταν το καλύτερο στον τομέα αυτό. Στα γραφικά, μου άρεσε περισσότερο από τα άλλα δύο επειδή ήταν πιο ζωντανό με περισσότερο χρώματα ενώ τα άλλα δυο (και κυρίως το πρώτο) μου φαίνονταν πιο "μουντά". 

Τερμάτισα χθες βράδυ το Alan wake: American nightmare στο xbox series x. Είχα τερματίσει πριν λίγες μέρες και το κυρίως Alan Wake+dlc's το οποίο μου άφησε εξαίρετη εντύπωση και για τον λόγο αυτό είπα να πιάσω και το American nightmare για να έχω ολοκληρωμένη άποψη. 

Δυστυχώς το American Nightmare δεν το ευχαριστήθηκα τόσο. Πρόκειται για ένα πολύ πιο arcade παιχνίδι, πολύ πιο μαζεμένο σαν κόσμο (έχει 3 περιοχές), το οποίο πιάνει την ιστορία 2 χρόνια μετά το τέλος του πρώτου alan wake. Προσφέρει συνέχεια στην ιστορία, όμως δυστυχώς κουράζει. Πολύ πολύ διάβασμα, πολλή ακρόαση σε ραδιοφωνάκια και πολλή θέαση σε τηλεοράσεις μέσα στον κόσμο του, τα οποία σίγουρα πάνε την ιστορία ένα σκαλί παρακάτω, όμως είναι τόσο πολλά που κουράζουν. Αλλιώς είναι να σταματάς 15 φορές τη ροή ενός 19ωρου παιχνιδιού για να διαβάσεις ή να δεις κάτι (το πρώτο alan wake) κι αλλιώς είναι να σταματάς 50+ φορές τη ροή ενός 4ωρου παιχνιδιού - σφηνακίου. Από ένα σημείο και μετά θες απλά να παίξεις. 

Αλλά κι αυτή η επιθυμία του απλά να παίξεις, ξεφτίζει μετά την επαναλαμβανόμενη επίσκεψη των ίδιων 3 περιοχών. Μετά το τόσο διακοπτόμενο gameplay και την τόση επανάληψη, δεν θες ούτε να παίξεις. Θες να το παρατήσεις. Αν βεβαια δεν το παρατήσεις και το φτάσεις ως το τέλος, θα αποζημιωθείς με μια ευπρόσδεκτη πρόοδο της ιστορίας του Alan. Που δίνεται όμως από ένα σαφώς υποδεέστερο του πρώτου, παιχνίδι. 

Αν  έπρεπε να βάλω μια βαθμολογία, αυτή θα ήταν ανάμεσα στο 6 με το 7.... 

Τερματισα το Horizon zero dawn  και νομιζω ειναι οτι καλυτερο εχω παιξει στο PS4. Oταν εβλεπα τα trailer δεν με ενθουσιαζε και το δοκιμασα μονο γιατι ειχε καλες κριτικες.

Στην αρχη ξεκινησε καπως μετρια αλλα οταν συνιθησεις τις μαχες γινεται πολυ ωραιο. Τελικα ηταν απο τα λιγα παιχνιδια που το τελειωσα σε 60 ωρες (το μοναδικο platinum trophy που χω) και ηθελα να ειχε και αλλο. 

Το μοναδικο παραπονο που εχω απο το παιχνιδι (οπως και απο ολα τα AAA παιχνιδια ) ειναι η ελλειψη μεταγλωτισης η ελληνικων υποτιτλων.

Τερμάτισα το Tomb Raider και μπορώ να πω μου άρεσε πάρα πολυ και τωρα ξεκινησα το rise of the tomb raider που ειναι ακομα καλυτερο. Τα ειχα αδικησει πολυ αυτα τα παιχνιδια.

Μόλις τερμάτισα το Uncharted Collection.Το 1 είναι τεχνικά αδύναμο, το 2 πολύ καλύτερο και το 3 που μόλις τερμάτισα ακόμα καλύτερο.

Ισως ξαναπαίξω πάλι το 4 που ήταν το 1ο που είχα τερματίσει, έχει πολύ σκαρφάλωμα και θα πρέπει να παραγγείλω υαλουρονικό οξύ. 😅

Edit:

Χθές βράδυ συνέχισα το Mad Max που το είχα ξεκινήσει κανά δίωρο απο τον Νοέμβριο του 2018 και το είχα παρατήσει.Ελπίζω να με κρατήσει, αφού έχω αντέξει και το Days Gone.

Τερμάτισα το Ori and the Will of the Wisps στο Switch και ήταν η αποκάλυψη της χρονιάς για μένα. Δεν έχω λόγια και δεν χρειάζεται - μια επίσκεψη στο metacritic θα σας πείσει...

Νόμιζα ότι επειδή είναι 'indie' θα είναι ρηχό, μικρό, πειραματικό, κλπ. Πόσο έξω έπεσα. Μιλάμε για blockbuster τίτλο και του αξίζει GOTY 2020.

Τερματισα το rise of the tomb raider, πολυ καλο! Ειπα να μην παω καπακι στο shadow of the tomb raider και ξεκινησα gears 5. 

Αν και τα τελευταία χρόνια μου χει φύγει η όρεξη για videogames (τα αγοράζω αλλά δεν τα παίζω -> ανωμαλία), έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα φέτος και με τις πολλές ώρες στο σπίτι, έχω τερματίσει όσα παιχνίδια δεν είχα τερματίσει ολη τη προηγούμενη 5ετία. Το αστείο είναι οτι μετά από κάθε παιχνίδι που τερμάτιζα έλεγα "τελευταίο ήταν, δεν ξαναπιάνω άλλο, θα βρω κάτι άλλο να κάνω για να σκοτώνω την ώρα μου" και πάντα μετά από 1-2 μήνες ξεκινούσα καινούργιο. Ακολουθεί μια λίστα με τα παιχνίδια που τερμάτισα από την αρχή του έτους μέχρι τώρα με λίγα λόγια για τις εντυπώσεις που μου άφησε το καθένα:

1) Titan Quest [PS4]: Το συγκεκριμένο παιχνίδι το είχα παίξει στο pc πριν πολλά χρόνια όταν είχε κυκλοφορήσει και το έφτασα κάπου μέχρι τα μισά του αλλά δεν το τερμάτισα επειδή χάλασε η κάρτα γραφικών του υπολογιστή και μέχρι να το φτιάξουμε το είχα ξεχάσει και δεν το συνέχισα. Το ξεκίνησα φέτος τον Γενάρη στο ps4 όπου το έχουν κάνει port από το 2018, αλλά αυτή τη φορά το έπαιξα μεχρι το τέλος. Πολύ συμπαθητικό παιχνίδι για το είδος του και μια πολύ καλή ενναλλατική για το Diablo 3 που είχα παίξει παλιότερα με διαφορετικό concept (μυθολογία από Αρχαία Ελλάδα, Αίγυπτο και Μεσοποταμία). Πρέπει να μου πήρε πάνω από 40 ώρες καθώς έκανα οτι side quest έβρισκα και φάρμαρα κι αρκετά για όπλα, πανοπλίες, κτλ, ενώ στο παιχνίδι περιλαμβάνεται επίσης και το πρώτο standalone expansion που είχε κυκλοφορήσει για το παιχνίδι, το Immortal Throne, το οποίο όμως δεν έπαιξα μιας και είπα να το αφήσω για το μέλλον. Στα αρνητικά του τα λίγα περίεργα controls στις κονσόλες (είναι παιχνίδι που είχε φτιαχτεί αρχικά για pc), η επαναληψιμότητα μιας και λίγο πολύ κάνεις το ίδιο πράγμα σε όλο το παιχνίδι (ξύλο, loot, επιλογή skills στο level up, διάβασμα διαλόγων στα quests, και ξανά απ΄την αρχή), αν και αυτό ισχύει σε όλα τα παιχνίδια αυτού του είδους, και το ηλίθιο σύστημα αποθήκευσης αντικειμένων που παραμένει ίδιο με το αρχικό παιχνίδι για pc. Βαθμολογία 7.5/10

2) Batman Arkham Asylum [PS4]: Το τερμάτισα μέσα σε μια βδομάδα τον Μάρτιο, καθώς παρά το ότι μου πήρε γύρω στις 25 ώρες έπαιζα κάθε μέρα κανα 4ωρο επειδή με είχε πορώσει. Το απόλαυσα όσο λίγα παιχνίδια. Μπορώ να πω οτι σχεδόν τα πάντα σε αυτό το παιχνίδι έχουν γίνει σωστά. Το σύστημα και οι μηχανισμοί μάχης (και melee αλλά και από απόσταση), το σύστημα αναβαθμίσεων, η εξέλιξη της ιστορίας, η παρουσίαση των χαρακτήρων, η ατμόσφαιρα που δημιουργεί, το soundtrack, τα side activities/collectibles, είναι όλα πολύ καλά σχεδιασμένα και συνδυασμένα μεταξύ τους και το αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύτερα παιχνίδια με superheroes που έχουν φτιαχτεί ποτέ. Το μόνο πράγμα που μου "ξύνισε" λίγο την εμπειρία με αυτό το παιχνίδι είναι οτι επειδή ο κόσμος του αν αποτελείται ουσιαστικά από σύνθετους υποκόσμους που είναι συνετικά συνδεδεμένοι μεταξύ τους, και η ιστορία αν και σε κατευθύνει κάθε φορά που πρέπει να πας για να προχωρήσεις την εξέλιξη του παιχνιδιού, δεν σε αποτρέπει από το να επισκεφτείς περιοχές που δεν ανήκουν εκείνη τη στιγμή στην εξέλιξη της ιστορίας, μπορεί να καταλήξει λίγο χαοτικός ή δαιδαλώδης και να σου προκαλέσει κάποια σύγχηση, ειδικά αν γυρνάς στον κόσμο με σκοπό να τον εξερευνήσεις και βλέπεις περιοχές και collectibles στις οποίες δεν έχεις πρόσβαση αν και τις βλέπεις αλλά δεν μπορείς να πας σε αυτές. Οπότε για να γλιτώσετε αυτή τη σύγχηση, θα πρότεινα να ακολουθείσετε λίγο γραμμικά την ιστορία του παιχνιδιού και τις περιοχές που σας στέλνει, μέχρι να επισκεφτείτε τη κάθε περιοχή για 1η φορά τουλάχιστον, και μετά να αρχίσετε να τις εξερευνείτε περισσότερο για δευτερεύοντες λόγους. Επίσης μιας και τα ανέφερα, το παιχνίδι είναι κυριολετικά γεμάτο από κρυφά αντικείμενα, γρίφους, collectibles, κτλ που ακόμα και να τελειώσετε γρήγορα την ιστορία του, μπορείτε να συνεχίσετε να παίζετε για ώρες ακόμα, ειδικά αν έχετε ocd σαν εμένα και θέλετε να τα μαζέψετε όλα. Το προτεινόμενο κατά τη γνώμη μου είναι να τα μαζεύετε παράλληλα με την εξέλιξη της ιστορίας, μιας και μέσα από αυτά μαθαίνετε συμπληρωματικές πληροφορίες και λεπτομέρειες για τους χαρακτήρες του παιχνιδιού, αλλά και για το lore του Batman γενικά, τα οποία σε βάζουν ακόμα περισσότερο στο κλίμα και απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο το παιχνίδι. Ένα ακόμα στοιχείο που μου άρεσε είναι οτι κατάφεραν και χώρεσαν αρκετούς χαρακτήρες και villains από το σύμπαν του Batman μέσα στο παιχνίδι, όπως τους Commisioner Gordon, Joker, Harley Queen, Victor Zsasz, Bane, Poison Ivy, Scarecrow, Killer Croc, κ.α., χωρίς να γίνονται υπερβολές μόνο και μόνο για να γεμίσει το σενάριο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα καθώς σίγουρα θα περάσετε ευχάριστα τον χρόνο σας όσοι ασχοληθείτε μαζί του, ειδικά αν είστε λάτρεις των comics ή του Batman. Βαθμολογία: 8.5/10

3) Until Dawn [PS4]: Αν και το συγκεκριμένο παιχνίδι το είχα τερματίσει πρώτη φορά όταν κυκλοφόρησε, το βάζω στη λίστα μιας και το τερμάτισα 2η φορά στη διάρκεια του πρώτου lockdown. Είναι είναι σχετικά μικρό παιχνίδι σε διάρκεια (τερματίζεται και σε ένα βράδυ αν παίζεις όλο το βράδυ-true story) που επίσης κάνει τον χρόνο να περνάει ευχάριστα. Το χαρακτηρίζω "γυκαικοπαίχνιδο" επειδή είναι ιδανικό για να το παίξετε παρέα με τη κοπέλα σας, την αδερφή σας ή κάποια φίλη, μιας και οι περισσότερες κοπέλες δύσκολα κάθονται μαζί να παίξουν ένα οποιοδήποτε παιχνίδι επειδή συνήθως το βαριούνται, ωστόσο το συγκεκριμένο παιχνίδι χάρη στην ιστορία, τους χαρακτήρες και το τρόπο παιχνιδιού του θα μπορούσες να το δεις και σαν μια διαδραστική ταινία που μπορεί να δει ο οποιοσδήποτε. Προσωπικά η ιστορία του με τράβηξε αρκετά και επίσης οι χαρακτήρες είναι πολύ καλά σχεδιασμένοι. Επιπλέον, το γεγονός οτι παιχνίδι σου δίνει τη δυνατότξητα να παίξεις με κάθε έναν από αυτούς και να δεις την εξέλιξη της ιστορίας από την οπτική γωνία καθενός, σε βοηθάει να δεθείς με κάθε χαρακτήρα και να κάνεις τις αντίστοιχες επιλογές που νιώθεις οτι είναι καταλληλότερες για τον καθένα. Οι δημιουργοί και οι ηθοποιοί του παιχνιδιού έχουν κάνει επίσης φοβερή δουλειά στα facial expressions των χαρακτήρων (πρέπει να τα δείτε για να καταλάβετε), ενώ τα γραφικά, τα τοπία και οι ήχοι του παιχνιδιού είναι επίσης πολύ όμορφα και  βοηθάνε στη δημιουργία της ατμόσφαιρας που παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην συνολική εμπειρία που σου δίνει το παιχνίδι. Προτείνω να πάιξετε αυτό το παιχνίδι τώρα που χειμωνιάζει σιγά σιγά, μιας και το παιχνίδι διαδραματίζεται εξ ολοκλρου μεσα στα χιόνια και ταιριάζει με αυτή την εποχή. Βαθμολογία: 7.5/10

4) Darks Souls 2: Scholar of the First Sin [PS4]: Μέσα στο καλοκαίρι τερμάτισα και το DS2 αν και η αλήθεια είναι οτι το είχα ξεκινήσει από πέρυσι το καλοκαίρι και σχεδόν το είχα ολοκληρώσει. Φέτος απλά καθάρισα και τα 3 τελευταία boss για να έχω κάνει πρατικά 100% το main game. Για την ακρίβεια, ένα boss από το main game, το Darklurker, δεν το καθάρισα καθώς πέθανα 2-3 φορές στη προσπάθεια και το έκλεισα πριν χαλάσω την ψυχική μου υγεία. Για τα παιχνίδια soulsborne δεν χρειάζονται συστάσεις, όλοι ξέρουμε τι είναι και τι περιμένουμε από αυτά. Το μόνο σχόλιο που έχω είναι οτι σχέση με το DS1, που είναι το μόνο άλλο παιχνίδι της σειράς που έχω παίξει, είναι οτι το DS2 δεν μου έβγαλε τα ίδια συναισθήματα. Αν και τα παιχνίδια στο gameplay είναι ολόιδια, το κλίμα στο DS1 μου έβγαζε αυτό το αίσθημα οτι "η ζωή έχει χαθεί και τα πάντα στο κόσμο του παιχνιδιού είναι σκοτεινά, και η μόνη ένδειξη ζωής ειναι ο παίχτης που χειρίζομαι", ενώ αυτό το αίσθημα για μένα έλειπε απ' τον κόσμο του DS2 το οποίο βασικα μου φάνηκε σαν να μην έβγαζε κανένα συναίσθημα, ήταν απλά ένα soulsborne παιχνίδι με καλοσχεδιασμένο σύνθετο κόσμο και αντιπάλους που σε πήγαινε από το ένα μέρος στο άλλο μέχρι να το τερματήσεις. Επίσης, μπορώ να πω οτι το DS2 ήταν μαρκάν πιο εύκολο από το DS1, δε μπορώ να πω οτι κόλλησα σε κάνενα boss για αρκετή ώρα. Όπως και να χει, το κλίμα των soulsborne παιχνιδιών ήταν παρόν και η πρόκληση που πρόσφερε το παιχνίδι αθροιστικά με κράτησε για πολλές ώρες απασχολημένο, σίγουρα θα το επισκεφτώ ξανά κάποια στιγμή για να τερματίσω και τα 3 DLCs που έχει. Βαθμολογία: 8/10

5) Far Cry 3 Classic Edition [PS4]: Παιχνίδι που έπαιξα από σπόντα θα έλεγα, μιας και μια μέρα το καλοκαίρι το είδα τυχαία σε έκπτωση 3€ στο ps store, το κατέβασα, έπαιξα για λίγο και κόλλησα. Οπότε το συνέχισα μέχρι το τερματισμό. Στο παρελθόν έχω παίξει το Far Cry 4, το οποίο μου είχε αρέσει αρκετά τότε, όπως επίσης μου άρεσε αρκετά και το 3. Κάνοντας μια σύγκριση ανάμεσα στα 2 παιχνίδια, μπορώ να πω οτι το 4 είναι ενα αντίγραφο του 3 στον κορμό του, με διαφορετική ωστόσο ιστορία, αναβαθμισμένα γραφικά και αρκετά νέα mechanics που βελτιώνουν το gameplay. Μια σημείωση εδώ: μη ξεχνάμε οτι το Far Cry 3 είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς που έκανε μια στροφή στον χαρακτήρα του και πρόσθεσε αυτό το πιο story-driven χαρακτηριστικό, τα rpg στοιχεία με τις αναβαθμίσεις και τα skills, κτλ, κι απο τότε όλα τα παιχνίδια της σειράς Far Cry ουσιαστικά πατάνε στην ίδια συνταγή προσθέτοντας νέα mechanics και features για να εμπλουρτίσουν την εμπειρία. Ωστόσο, αν και από θέμα gameplay και γραφικών, αντικειμενικά όταν πας από το 4 στο 3 είναι μια υποβάθμιση, η ιστορία του 3 μπορώ να πω οτι ήταν αρκετά καλύτερη και επίσης δικαιολογεί πολύ καλύτερα τους λόγους και τα κίνητρα για τα όσα κάνει ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού στη διάρκειά του σε σχέση με το 4. Επίσης, το παιχνίδι καταφέρνει να σε κάνει να ταυτίζεσαι με τον πρωταγωνιστή  σε προσωπικό επίπεδο και παίρνεις ακόμα πιο σοβαρά το στόχο της κάθε αποστολής του παιχνιδιού. Η ιστορία του παιχνιδιού είναι γραμμική χωρίς να σου δίνει επιλογές για την εξέλιξή της (όπως γίνεται στο 4 π.χ.) με αρκετά side quests και side activities κι έχει πολύ μεγάλο ανοιχτό κόσμο που σε συνδυασμό με τα πραγματικά άπειρα collectibles και secrets που υπάρχουν διάσπαρτα, άλλα από αυτά προσθέτουν κάποιο επιπλέον κομματι ιστορίας ενώ άλλα έχουν απλά συμπληρωματικό χαρακτήρα,  προσθέτουν πολλές ώρες ακόμα παιχνιδιού αν θες να τα ανακαλύψεις. Αν και οπτικοακουστικά το παιχνίδι έχει γεράσει για τη σημερινή εποχή και μπορεί απο gameplay να μην προσφέρει κατι πρωτοποριακό σε σχέση με τα υπόλοιπα σημερινα open world fps παιχνίδια, πιστεύω αν το βρείτε σε μια χαμηλή τιμή κάτω των 10€ αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρεία για την ιστορία του και μόνο, και είναι σίγουρο οτι όσο χρόνο κι αν του αφιερώσετε θα περάσετε ωραία. Βαθμολογία: 8/10

6) Need for Speed Heat [PS4]: Ένα ακόμα παιχνίδι που έπαιξα τυχαία φέτος το καλοκαίρι μιας και το αγόρασα σε προσφορά αμέσως μόλις τερμάτισα το Far Cry 3 και είπα να κάνω ένα διάλειμμα από τα fps με ένα "ευκολο" και διασκεδαστικό arcade racing. Προσωπικά είχα να παίξω arcade racing πολλά χρόνια, βασικά το τελευταίο που είχα παίξει ήταν το τιτανοτεράστιο NFS Most Wanted του 2005 σε pc όταν πήγαινα ακόμα γυμνάσιο. Η αλήθεια είναι οτι αν και σε καμία περίπτωση το Heat δεν μπορεί να φτάσει τα παλιότερα παιχνίδια της σειράς όπως το MW ή τα NFSU 1&2, μπορώ να πω οτι υπάρχουν κάποια σημεία του παιχνιδιού που θα σου φέρουν ευχάριστες αναμνήσεις από τα παλιά καλά παιχνίδια της σειράς. Συνοπτικά στα θετικά του παιχνιδιού, τα πανέμορφα γραφικά του και τα τοπία του, τόσο μέρα με τη βρεγμένη άσφαλτο (όταν έβρεχε), τις αντανακλάσεις, τα ηλιοβασιλέματα, κτλ αλλά και τη νύχτα με τον ογκομετρικό φωτισμό και τις δυναμικές σκιές από τα φώτα, τα νέον των αυτοκινήτων, σε συνδυασμό από τον πολύ ρεαλιστικό ήχο των αυτοκινήτων και το ταιριαστό soundtrack εντός κι εκτός αγώνων, το πολύ καλό immersion της γρήγορης οδήγησης χωρίς να επισκιάζεται απο bugs και σπασμένα mechanics (πολύ σημαντικό για τα arcade racing παιχνίδια) και η τεράστια γκάμα από αυτοκίνητα που μπορείς να αγοράσεις και καγκουροαναβαθμίσεις που μπορείς να εφαρμόσεις πάνω τους. Το μεγαλύτερο αρνητικό του παιχνιδιού, δυστυχώς, είναι η ιστορία του. Όχι απο θέμα ποιότητας, αλλά από θέμα ποσότητας. Αν και οι χαρακτήρες, το σενάριο και η εξέλιξη της πλοκής είναι αρκετά καλοδουλεμένα, η διάρκειά της είναι πολύ σύντομη, θα λεγα σου παίρνει κυριολεκτικά 8-10 ώρες μαξ να την ολοκληρώσεις, μαζί με το γκριντάρισμα για λεφτά και αναβαθμίσεις στο αμάξι σου, και το χειρότερο είναι οτι κόβεται κάπως απότομα και σε σημείο που θα μπορούσαν να την συνεχίσουν αλλά δεν τον έκαναν. Πραγματικά σου φάινεται αστείο και μένεις με την απορία μόλις τελειώνει και το τελευταίο cinematic σε φάση "σοβαρά τώρα, εδώ τερματίζει?". Και το θέμα της μικρής διάρκειας γίνεται ακόμα χειρότερο από το γεγονός οτι το gameplay είναι πράγματι διασκεδαστικό και σε τραβάει να ξεκινάς τον έναν αγώνα μετά τον άλλο... Τουλάχιστον, ως παρηγορητικό, υπάρχουν κάποιες επιπλέον δευτερεύουσες αποστολές που μπορείς να κάνεις με μικρή σημασία στην ιστορία και με βασικό σκοπό να ξεκλειδώνεις νέους αγώνες κι οχήματα, αλλά και πάρα πολλά collectibles και side activities που μπορείς να βρεις και να μαζέψεις διάσπαρτα στο map, τα οποία αυξάνουν σημαντικά τις ώρες παιχνιδιού. Πρακτικά, την συντριπτική πλειοψηφία του χρόνου που θα αφιερώσεις στο παιχνίδι θα είναι μαζεύοντας χρήματα για αγορά αυτοκινήτων και αναθαμίσεων και εξερεύνηση στο κόσμο για collectibles, η βασική ιστορία του παιχνιδιού είναι περισσότερο κάτι σαν filler στην όλη εμπειρία. Πιστεύω αξίζει να δώσετε μέχρι 10€ γι αυτό το παιχνίδι, μονο και μόνο για το immersion της γρήγορης οδήγησης που προσφέρει, την οπτικοακουστική του παρουσίαση και το customisation των αυτοκινήτων, για να ικανοποιήσετε τον κάγκουρα που κρύβετε μέσα σας. Βαθμολογία: 7/10

7) Spyro The Dragon [PS4]: Παιχνίδι που φέρνει πολλές αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια, για όσους είχαμε παίξει τις πρωτότυπες εκδόσεις στο PS1. Αν και προσωπικά στο PS1 είχα παίξει μόνο το Spyro 3, κι αυτό χωρίς να το τερματήσω ποτέ επειδή πάντα κάπως έχανα τη μπάλα, μπερδευόμουν με τους πολλούς κόσμους και τα portals και δεν μπορούσα να το προχωρήσω, είπα να τα τερματίσω τώρα και τα 3 στις αναβαθμισμένες εκδόσεις τους στις νέες κονσόλες. Το οπτικό αποτέλεσμα είναι απίστευτο, η εταιρεία που έφτιαξε το Reiginited Trilogy έχει κάνει φοβερή δουλειά, το παιχνίδι δείχνει πανέμορφο αλλά και ταυτόχρονα αυθεντικό στην αρχική του μορφή, καθώς όποια πινελιά και αναβάθμιση του πρόσθεσαν το κάνει ακόμα πιο όμορφο χωρίς να αλλοιώνει την αυθεντική εμπειρία του παιχνιδιού. Οι ήχοι και οι μουσικές του παιχνιδιού δεν θυμάμαι αν είναι οι ίδιες με τις πρωτότυπες αλλά σίγουρα ταιριάζουν απίστευτα με την παραμυθένια και παιχνιδίστικη ατμόσφαιρα του Spyro. H ιστορία και η εξέλιξη του παιχνιδιού έχει μείνει 100% πιστή στο πρώτο παιχνίδι, είναι εντελώς γραμμική και έχεις τη δυνατότητα να επισκέπτεσαι τους κόσμους/πίστες ακόμα και αφού τους έχεις τερματίσει μια φορά για να τους ολοκληρώσεις στο 100%, μαζεύοντας όλα τα διαμάντια, τα αυγά, κτλ. Το μόνο καινούργιο που έχουν προσθέση σε επίπεδο ολοκλήρωσης του παιχνιδιού είναι κάποια προεραιρετικά objectives, του τύπου ολοκληρωσε την τάδε πίστα χωρίς να φας ούτε ένα hit, τα οποία σου ξεκλειδώνουν κάποια ψηφιακά artwork και concept art από την ανάπτυξη του παιχνιδιού σαν bonus. Συνολικά σαν εμπειρία, είναι ένα μαζεμένο παιχνίδι χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις και skills για να το παίξεις, που θα το ολοκληρώσεις σχετικά σύντομα, έχει πολύ εύκολο platinum trophy/achievements αν σε ενδιαφέρει τα μαζέψεις όλα κι είναι εγγυημένο οτι θα περάσεις ευχάριστα και ξεκούραστα την ώρα σου παίζοντάς το. Σίγουρα θα κάτσω να τερματίσω και τα 2 επόμενα παιχνίδια της τριλογίας κάποια στιγμή. Βαθμολογία: 8/10

8 ) The Walking Dead: A Telltale Games Series [PS4]:  Είναι από τα παιχνίδια που μόλις τερματίζεις, συνεχίζεις να τα σκέφτεσαι για λίγες μέρες ακόμα μετά. Μια μικρή εμπειρία θα μπορούσα να πω που λίγα παιχνίδια σε κάνουν να νιώσεις. Αν και δεν έχει κάποια ιδιαίτερα στοιχεία στο gameplay του, εκτός από το να περπατάς, να μαζεύεις στοιχεία και να κάνεις επιλογές σε διαλόγους με τους υπόλοιπους χαρατήρες, η αφήγησή του και η βαθιά ιστορία του το κάνουν ένα ξεχωριστό παιχνίδι που μόνο αν είσαι ψυχικά άνιωθος δεν θα σε αγγίξει έστω και λίγο. Αν και τα γραφικά του παιχνιδιού και η γενικότερη παρουσίασή του δεν γίνεται με ρεαλιστικό σχεδιασμό όπως σε άλλα παιχνίδια με έναν πιο καρτουνίστικο χαρατκήρα σαν αυτό των comics δεν του κόβουν κανένα πόντο από το κύρος και την σοβαρότητά του, ίσα ίσα δημιουργούν μια μοναδική δική του ταυτότητα και δίνουν την εντύπωση στον παίχτη οτι παίρνει ο ίδιος μέρος σε ένα comic που διαβάζει. Η μουσική του παιχνιδιού είναι επίσης πολύ όμορφη και δημιουργεί ακριβώς τα συναισθήματα που θέλει να σου δημιουργήσει το παιχνίδι, κυρίως νοσταλγικά, θλιβερά και δυσοίωνα. Το παιχνίδι αποτελείται απο επεισόδια, όπως κι όλα τα παιχνίδια της Telltale, και το 1ο επεισόδιο είναι δωρεάν για όποιον θέλει να το δοκιμάσει. Θα έλεγα οτι κάθε επεισόδιο μου πήρε κατά μέσο όρο γύρω στις 3 ώρες να ολοκληρώσω, και πραγματικά θα πρότεινα αν έχετε τον χρόνο όσοι αποφασίσετε να το παίξετε, να παίζετε το κάθε επεισόδιο σε μια καθισιά για να μη κόβεται η ροή των συναισθημάτων των που σου δημιουργεί το παιχνίδι - θα έλεγα οτι αν κόψεις κάποιο επεισόδιο στη μέση για να το συνεχίσεις άλλη φορά, είναι σαν να κόβεις μια ταινία για να την συνεχίσεις άλλη μερά, υποβαθμίζεται η εμπειρία σου. Η συγκεκριμένη σειρά παιχνιδιών της Telltale (The Walking Dead) έχει 5 παιχνίδια συνολικά, και τουλάχιστον τα 3 πρώτα (Season 1, 2 και Michonne) τα έχω δει κατά καιρούς σε πολύ μεγάλες εκπτώσεις στα διάφορα stores, οπότε πιστεύω σίγουρα μπορείτε να τα πετύχετε κάποια στιγμή σε χαμηλή τιμή. Να σημειώσω επίσης οτι κυκλοφορεί και σε δισκάκι ένα collection που έχει μέσα και τα 5 παιχνίδια αλλά στη συγκεκριμένη έκδοση, έχουν ξανακάνει remaster τα πρώτα 4 παιχνίδια της σειράς με το art style του 5ου παιχνιδιού (The Final Season) όπου οι χαρακτήρες έχουν πιο έντονα μάυτα περιγράμματα και το όλο στυλ θυμίζει ακόμα περισσότερο comics. Προσωπικά εμένα μου άρεσαν περισσότερο οι original εκδόσεις, αλλά αν κάποιος δει συγκριτικά βιντεο (υπάρχουν στο youtube) και προτιμάει το νέο art style, μπορεί να πάρει το collection που έχει σε αυτή τη μορφή και τα 5 παιχνίδια. Must play παιχνίδι(α) για όσους γουστάρουν αυτά τα παιχνίδια τύπου "διαδραστικής ταινίας". Βαθμολογία: 8.5/10

9) RAGE [Xbox One BC]: Αυτές τις μέρες παίζω το RAGE, παιχνίδι της id Software που κυκλοφόρησε το 2011, για όσους δεν το γνωρίζουν. Κι αυτό το είχα ξεκινήσει πριν χρόνια στο Xbox 360 αλλά ποτέ δεν το ολοκλήρωσα, και μιας κι έχω ακόμα το δισκάκι και το παιχνίδι είναι BC στο Xbox One, είπα να το ξαναρχίσω για να το τερματίσω τώρα. Το παιχνίδι είναι πολύ υποτιμημένο και η υστεροφημία που του έχει απομείνει σήμερα το αδικεί. Αυτή η εταιρεία (id) πραγματικά ξέρει να φτιάχνει fps με δυνατό ρυθμό και ασταμάτητη δράση (βλ. Doom, Wolfenstein, κτλ) και το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν αποτελεί εξαίρεση. Μόνο που το RAGE, καθώς δεν είναι ξεκάθαρο fps αλλά εχει πολλά rpg στοιχεία, έχει διαφορετικό τρόπο προόοδου από τα προαναφερθέντα, δεν βασίζεται σε συνεχόμενο progression από μια πίστα στην άλλη με συνεχόμενο shooting και mayhem, αλλά βασίζεται σε ανοιχτό κόσμο όπου μεταβαίνεις μόνος σου από μέρος σε μέρος κι απο αποστολή σε αποστολή, κι αυτό κάνει πιο ήρεμο τον ρυθμό του δίνοντας σου χρόνο για εξερεύνηση και οτι άλλο δευτερεύον θέλεις να κάνεις. Από θέμα ιστορίας, το παιχνίδι διαδραματίζεται σε μια post apocalyptic Γη στο μέλλον, όπου ένας μετεωρίτης που έπεσε κατέστρεψε και ερημοποίησε σχεδόν όλη της την επιφάνεια και εξαφάνισε σχεδόν κάθε μορφή ζωής. Δεν μπορώ να πω περισσότερα για την πλοκή του παιχνιδιού και τον ρόλο του πρωταγωνιστή χωρίς να σποιλάρω, αλλά είναι μια πραγματικά πολύ καλογραμμένη ιστορία που χτίζει πανέμορφα αυτό το post apocalyptic περιβάλλον και κάνει τον παίχτη να εμβαθύνει σε αυτή και να απολάυσει οτι έχει να του προσφέρει το παιχνίδι. Ανυπομονώ πάντως να το τερματίσω για να δω πως καταλήγει η ιστορία του. Προσωπικά, μου αρέσει πάρα πολύ και το art style του παιχνιδιού που θυμίζει Borderlands, αλλά σε λιγότερο καρτουνίστικο τόνο, αλλά και οι καλοσχεδιασμένοι χαρακτήρες με τους διαλόγους και το voice acting που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του καθενός. Επίσης το παιχνίδι έχει πολλά side activities και collectibles να μαζέψεις που συνεισφέρουν και στην εμπειρία αλλά και στην διάρκεια. Τέλος, αξίζει να αναφέρω οτι αν και τα περισσότερα παιχνίδια του Xbox 360 ήταν φτιαγμένα για να τρέχουν στα 30fps, το συγκεκριμένο τρέχει σε κλειδωμένα 60fps, με κόστος για να επιτευχθεί αυτό βέβαια το texture popping, το οποίο όμως δεν είναι τόσο ενοχλητικό και συνηθίζεται. Πραγματικά, σε όποιον αρέσουν τα fps open world παιχνίδια και κυρίως τα post apocalyptic περιβάλλοντα, πρέπει να το παίξει αυτό το παιχνιδάκι. Αν και 9 χρόνια παλιό, κρατιέται πολύ καλά μεχρι σήμερα. Αν έχετε pc ειναι ακόμα προτιμώτερο να το παίξετε εκεί, εναλλακτικά αν έχετε xbox one αγοράστε ένα μεταχειρισμένο δισκάκι και παίξτε το. Βαθμολογία: 8.5/10

44 λεπτά πριν, thomason993 είπε

2) Batman Arkham Asylum [PS4]: (...) Βαθμολογία: 8.5/10

Αν σου άρεσε τόσο το Asylum, που αν και εξαιρετικό είναι λίγο rough λόγω ηλικίας, τότε πρέπει να προχωρήσεις άμεσα και στα Arkham City και Arkham Knight που συνεχίζουν την ιστορία και είναι φοβερές εμπειρίες. Και μόλις τα τελειώσεις και αισθανθείς την απουσία τους πηγαίνεις και στο Arkham Origins που είναι prequel (είχε κυκλοφορήσει μετά το City οπότε μπορείς να το παίξεις και πριν από το Knight καθώς έχει μικρές αναφορές αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο).

22 λεπτά πριν, EverythingYouBelieve είπε

Αν σου άρεσε τόσο το Asylum, που αν και εξαιρετικό είναι λίγο rough λόγω ηλικίας, τότε πρέπει να προχωρήσεις άμεσα και στα Arkham City και Arkham Knight που συνεχίζουν την ιστορία και είναι φοβερές εμπειρίες. Και μόλις τα τελειώσεις και αισθανθείς την απουσία τους πηγαίνεις και στο Arkham Origins που είναι prequel (είχε κυκλοφορήσει μετά το City οπότε μπορείς να το παίξεις και πριν από το Knight καθώς έχει μικρές αναφορές αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο).

Το Arkham City το έχω βάλει ήδη στη λίστα κι από τα reviews που έχω διαβάσει θεωρείται ακόμα καλύτερο από το Asylum και με ακόμα μεγαλύτερο κι ανοιχτό κόσμο. Πιστεύω θα τα παίξω όλα σταδιακά 🙂

Αποφάσισα να τερματίσω(μετά από χρόνια )το dead space 3(μέσω gamepass).Για όποιον δεν έχει ασχοληθεί με την τριλογία ή θέλει ένα δυνατό horror game το προτείνω ανεπιφύλακτα.Θεωρω την σειρά αυτή από τις πιο δυνατές στο τομέα του horror.

Στις 26/11/2020 στις 6:35 ΜΜ, Mexmet8 είπε

Αποφάσισα να τερματίσω(μετά από χρόνια )το dead space 3(μέσω gamepass).Για όποιον δεν έχει ασχοληθεί με την τριλογία ή θέλει ένα δυνατό horror game το προτείνω ανεπιφύλακτα.Θεωρω την σειρά αυτή από τις πιο δυνατές στο τομέα του horror.

Πολύ παρεξηγημένο το DS3, βέβαια, ρόλο έπαιξε και το γεγονός οτι οταν είχε βγει ηταν γεμάτο δυστυχώς με microtransanctions, κάτι το οποίο δεν είχε κάτσει καθόλου καλά με το αγοραστικό κοινό.
Για να ειμαστε ειλικρινείς βέβαια, δεν έπαιζε και κανα' ιδιαίτερο ρόλο καθώς το παιχνίδι το έπαιζες και το τερμάτιζες κανονικά χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα λόγω αυτών.
Φανταστική - γι'άλλη μια φορά - ατμόσφαιρα και ικανοποιητικότατο gameplay, εμένα μου άρεσε πολύ η όλη κατάσταση/ατμόσφαιρα απο ενα σημείο και μετά που σε παραπέμπει στο The thing (δεν θα πω παραπάνω λόγω spoiler).
Δεν θα πω οτι ηταν το καλύτερο της σειράς αλλά...ηταν ένα πολύ καλό κύκνειο άσμα για την τριλογία.

2 ώρες πριν, red1 είπε

Πολύ παρεξηγημένο το DS3, βέβαια, ρόλο έπαιξε και το γεγονός οτι οταν είχε βγει ηταν γεμάτο δυστυχώς με microtransanctions, κάτι το οποίο δεν είχε κάτσει καθόλου καλά με το αγοραστικό κοινό.
Για να ειμαστε ειλικρινείς βέβαια, δεν έπαιζε και κανα' ιδιαίτερο ρόλο καθώς το παιχνίδι το έπαιζες και το τερμάτιζες κανονικά χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα λόγω αυτών.
Φανταστική - γι'άλλη μια φορά - ατμόσφαιρα και ικανοποιητικότατο gameplay, εμένα μου άρεσε πολύ η όλη κατάσταση/ατμόσφαιρα απο ενα σημείο και μετά που σε παραπέμπει στο The thing (δεν θα πω παραπάνω λόγω spoiler).
Δεν θα πω οτι ηταν το καλύτερο της σειράς αλλά...ηταν ένα πολύ καλό κύκνειο άσμα για την τριλογία.

Συμφωνώ σε όλα .αυτός ακριβώς ήταν ο λογος που δεν το έπαιξα στην ώρα του ,ενώ το είχα. 

Εγώ απλά θα πω ότι όποιος δεν έχει παίξει το Infamous: Second Son, να το παίξει αμέσως. Το τερμάτισα πριν λίγο καιρό και η εμπειρία ήταν απίστευτη.