Mass Effect Legendary Edition [Saga Remaster]

Αξιέπαινη η προσπάθεια, μπράβο για τη διάθεση να μιλήσει με ανθρώπους που συμμετείχαν σε εκείνη την ιστορία, αλλά...

Πρώτα, κάποια πράγματα που (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητα: όσο απογοητευμένος και αν είσαι από ένα προϊόν, όσο και αν έχεις επενδύσει συναισθηματικά σε κάτι, όσο και αν έχεις -βάσιμες ή μη- ανησυχίες για τα κίνητρά τους ή την όποια ευρύτερη "ατζέντα" προωθούν ή δεν προωθούν, το μόνο βέβαιο και αδιαπραγμάτευτο είναι πως δεν τραμπουκίζεις ανθρώπους.

Προσωπικά, το πώς τελείωσε το ME3 με απογοήτευσε. Και δεν στέκομαι μόνο στην τρικολόρε κατάληξη. Όλο το σκηνικό που οδήγησε σε αυτή την κατάληξη, μου άφησε μια αίσθηση προχειρότητας. Εκείνη η "ανάβαση" στο κτίριο όπου μιλούσες με πρόσωπα από την τριλογία, συντρόφους, love interests κτλ., ήταν τόσο ρηχή και μηχανική (και τόσο "τσιμεντωμένη", χωρίς τη δυνατότητα να αλλάξεις το οτιδήποτε) ώστε με έστειλε ήδη με πολύ χαμηλές προσδοκίες στο τρικολόρε.

Θέλω να πω, μεγάλο μέρος της κριτικής (δικαίως κατ' εμέ, χωρίς σε καμία περίπτωση να δικαιολογώ απαράδεκτες καταστάσεις όπως τραμπουκισμούς και απειλές) είχε να κάνει με το παιχνίδι ευρύτερα, όχι μόνο το τέλος. Απλά, το αποκαρδιωτικό τέλος ήρθε και κάθισε πάνω σε προϋπάρχοντα προβλήματα.

Λ.χ., από τα απαράδεκτα ρηχά DLC (Prothean, anyone?) μέχρι τα τραγελαφικά κακογραμμένα "love interests", τα βλακώδη στερεότυπα, το φτηνό χάιδεμα αυτιών, τη ρηχότητα των σχέσεων, η τριλογία είχε προβλήματα τα οποία, το τρίτο μέρος, επιδείνωσε και κορύφωσε με τον τρόπο που επέλεξε να κλείσει την ιστορία.

Περάσαμε το (κορυφαίο, για εμένα, ΜΕ2) σχηματίζοντας μια ομάδα, με θυσίες και αγώνα, για να καταλήξουμε να βουτήξουμε σε ένα από τρία φρεάτια. Από τον ωμό ρεαλισμό (έστω και σε sci-fi σκηνικό), στον πλήρη σουρεαλισμό.

Πραγματικά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να έκλεινε η ιστορία με την κυριαρχία των Reapers ή τη γενοκτονία των συνθετικών μορφών ζωής ή με ένα ζεϊμπέκικο, αλλά όταν διαφημίζεις πως θα δώσεις επιλογές στους παίκτες που δεν θα είναι A/B/C και τελικά κάνεις αυτό ακριβώς, και κατά τρόπο κακογραμμένο και ρηχό, το πραγματικά ασύλληπτο σε αυτή την υπόθεση δεν είναι το ότι υπήρξαν αντιδράσεις, αλλά ότι υπήρχαν -και υπάρχουν- άνθρωποι που δηλώνουν "αιφνιδιασμένοι" από τις αντιδράσεις.

Το περίφημο επιχείρημα περί "καλλιτεχνικής ακεραιότητας" και "σεβασμού του οράματος του καλλιτέχνη" δεν θα είχα κανένα θέμα να το ασπαστώ, αν είχαν το θάρρος να που "αυτή είναι η ιστορία μας, ζήστε τη, σας αρέσει έχει καλώς, δεν σας αρέσει, κρίμα".

Όταν, όμως, διαφημίζεις επιλογές και οι επιλογές είναι γενοκτονία ομάδας Α/γενοκτονία ομάδας Β/ευγονική (και μετά από "ώριμη" σκέψη, μια τέταρτη επιλογή, "γενοκτονία Α+Β", μάλλον υπάρχει θέμα.

Όπως προκύπτει αβίαστα από τις συνεντεύξεις, έπεσε πασάλειμα στο τέλος, άμεσα εμπλεκόμενοι άνθρωποι δεν ήξεραν τι θα γίνει. Φούμαρα τα περί καλλιτεχνικού οράματος. Πασάλειμμα επιπέδου "Νήπιο μπροστά σε οικογενειακή συσκευασία Μερέντα"

Και, βεβαίως, όπως αναφέρεται και στο βίντεο, το πρόβλημα των πασαλειμμάτων προϋπήρχε (DA2) και (αυτό δεν αναφέρεται), συνεχίστηκε (Μass Effect Andromeda).

Για κάποιο λόγο, φαντάζει αδιανόητο σε ορισμένους πως, παραγωγές εκατομμυρίων, μπορεί να χαρακτηρίζονται από πασαλείμματα. Κι όμως. Αυτό που κατάλαβα εγώ (όχι από αυτό το βίντεο, απλά επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά) είναι πως δεν ήξεραν πώς να κλείσουν την ιστορία, το άφησαν για τελευταία ώρα και τα έκαναν μαντάρα. Αν προσέξετε στο βίντεο, η περίφημη θεωρία περί "indoctrination" του/της Shephard δεν επιβεβαιώνεται ως προϋπάρχουσα σκέψη. "Μακάρι να το είχαμε σκεφτεί".

Μερέντα στις κεντητές κουρτίνες της γιαγιάς.

Οι Protheans είχαν ενδιαφέρον (γενικότερα, η "κυκλική" καταστροφή των εξελιγμένων πολιτισμών -παρότι δεν είναι ιδέα χωρίς τα προβλήματά της και αυτή). Το DLC ήταν φαιδρά σύντομο, η εμφάνιση ενός επιζώντα εξαφανισμένου πολιτισμού περνάει και δεν ακουμπάει ψυχολογικά, είτε τον πρωταγωνιστή, είτε τους συντρόφους, τελικά το υλικό εξαντλείται σε μερικές αποστολές και πάμε παρακάτω.

Τα love interests, γενικά, τα θεωρώ σύγχρονη μάστιγα του gaming. Γιατί;

Επειδή, όπως έχω γράψει κατά καιρούς, πρόκειται για μια μανιέρα η οποία χρησιμοποιείται χωρίς να προσφέρει κάτι στην ιστορία. Στο (κορυφαίο, κατά την άποψή μου, της τριλογίας) ΜΕ2, το "φλερτ" ξεκινούσε εντελώς ξεκρέμαστα, χωρίς να έχει προκύψει κανενός είδους δέσιμο μέσα από αποστολές ή την ιστορία ευρύτερα. Απλά, κάποια στιγμή περνούσε αρκετός χρόνος και ξεκλείδωναν οι "ρομαντικές" επιλογές.

Εντωμεταξύ, στο όνομα ενός (στείρου, εξ ου και τα εισαγωγικά) "προοδευτισμού", η προσπάθεια να χωρέσεις διάφορα ταιριάσματα (πάντα, βέβαια, σε μονογαμική και αποκλειστική βάση, μην το παραβράσουμε με την "πρόοδο") οδηγεί σε περαιτέρω ανοησίες, ελαφρότητα και ρηχότητα.

Ένα παράδειγμα πολύ χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης που περιγράφω είναι ο Steve Cortez, ο οποίος υποτίθεται πως είναι συντετριμμένος από το χαμό του συζύγου του και... ουπς, δέκα dialogue options αργότερα μπορεί να πλαγιάσει με το Shephard (τον πένθησε όπως του έπρεπε, τον μακαρίτη...)

Γενικά, αντί να προσπαθούν οι devs να δημιουργήσουν καταστάσεις που θα προκαλέσουν πραγματικό δέσιμο του χρήστη με κάποιον ή κάποιους από τους συντρόφους του, μετατρέπουν τα "romances" σε στείρα achievements. Όπως έχω ξαναγράψει, ο Minsc του Baldur's Gate ήταν τυπάρας και μορφή, χωρίς να έχει ανάγκη από "romance options". Αντίθετα, η Aerie που δεν προλάβαινες να την εντάξεις στην ομάδα και σε ζάλιζε με την κλαψιάρικη φωνή της και τα "αχ, καλέ, τι καταπληκτικός που είσθε, κύριε πρωταγωνιστά" ήταν εκνευριστική.

Δεν ξέρω πώς προέκυψε ως κάτι το έξυπνο όλο αυτό το σκηνικό, αλλά έτσι όπως εφαρμόζεται ως τώρα είναι μία γελοιότητα.

Προφανώς, παρά τα DD στήθη της "δημοσιογράφου" στο Normandy ή τα πλάνα των (ζηλευτών) οπισθίων της Miranda και, γενικά, τον αχταρμά στεροτύπων και την όλη ρηχότητα, δεν ήταν το βασικό πρόβληματης τριλογίας το με ποιον/ποια (και αν) θα πλαγιάσεις. Ήταν το ότι, τελικά, δεν υπήρχε σχέδιο για το τι ήθελαν να πετύχουν. Η πιο ενδιαφέρουσα ιδέα που έχω υπόψη μου, προκειμένου να ερμηνευτεί ο σεναριακός αχταρμάς και το τρικολόρε, δηλαδή το σταδιακό indoctrination του/της Shephard, σύμφωνα με τα όσα ακούμε στο βίντεο, δεν ήταν πραγματικά ιδέα της ομάδας, αλλά προέκυψε από τους φίλους του παιχνιδιού που πάσχιζαν να εξηγήσουν το τι συνέβη και προέκυψε αυτή η σαλάτα.

Δεν είναι, βέβαια, το ΜΕ η μόνη τριλογία που δεν τα είχε όλα ξεκαθαρισμένα πριν κάνει επιτυχία (Star Wars, λ.χ.) και είναι επόμενο, όταν κάτι κερδίζει την εκτίμηση του κοινού, να αναλυθεί εξαντλητικά και να βρεθούν προβλήματα που μπορεί σε μια πρώτη επαφή να μη γίνονταν αντιληπτά από πολλούς, όμως βρήκα εξόχως ενοχλητική την προσπάθεια που καταβλήθηκε να παρουσιαστούν συλλήβδην σαν entitled ungrateful άτομα όσοι αντέδρασαν στο τρικολόρε (και τα όσα οδήγησαν στο τρικολόρε).

Πάντως, νομίζω πως το Andromeda (και ο τρόπος με τον οποίο εγκαταλείφθηκε τάχιστα) αποδεικνύουν πως υπήρχε σοβαρό έλλειμμα ιδεών στο πώς να αξιοποιηθεί το σύμπαν του ΜΕ. 

10 λεπτά πριν, Feregorn είπε

Κάποιος να το εξηγήσει και σε εμάς; Δεν πάνε τα Geth άμα επιλέξεις το Destroy ending που είναι το μόνο που επιβιώνει ο/η Shepard;

Yep, αλλά αν δεν περνάνε οι επιλογές της τριλογίας, μπορούν να το πάνε λίγο διαφορετικά. Όπως το Deus Ex 2 που είχε λίγο απ' όλα τα endings.

36 λεπτά πριν, Feregorn είπε

Φοβάμαι milking και ότι άμα δεν βγει πάρα πολύ καλό, σαν παιχνίδι και πωλήσεις, η Bioware πάει για την γκιλοτίνα της ΕΑ.

Έχουμε και το Dragon Age.