Τελικά υπάρχουν άνθρωποι που ζουν τόσο μόνοι;

20 λεπτά πριν, Charismo είπε

Αν ποτέ αναρωτηθείτε πού πάει η ζωή σας, σκεφτείτε πως υπάρχουμε κι εμείς που καθίσαμε και διαβάσαμε 16 σελίδες υπαρξιακών αποριών random ανθρώπων στο internet.

Ευτυχώς σχολάω σε δέκα λεπτά κι από τη δουλειά, γιατί με βλέπω να καίγομαι εντελώς. 😂

Εγώ σχολάω στις 23:00, μέχρι τότε θα έχω πτυχίο μέσω τηλεκπαίδευσης απο το παρών θέμα. 😅

1 ώρα πριν, AntiCambeR είπε

Ο σημαντικότερος λόγος που όλο και λιγότεροι παντρεύονται και ακόμα περισσότερο που χωρίζουν, είναι επειδή δεν υπάρχει σταθερή εργασία και τα χρήματα είναι λίγα.Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την ανασφάλεια και το άγχος, πολλοί φοβούνται την δέσμευση και ακόμα περισσότερο την ευθύνη των παιδιών σε συνδυασμό με το οικονομικό, οι περισσότεροι κάνουν μόνο 1-2 παιδιά.

Ενώ όσο πιο πίσω πάμε χρονικά όλοι είχαν σταθερές και καλοπληρωμένες δουλειές και δεν είχαν ούτε άγχος ούτε ανασφάλεια και ανυπομονούσαν πότε να παντρευτούν και να αραδιάσουν μια ντουζίνα κουτσούβελα!!!

1 ώρα πριν, AntiCambeR είπε

Ακόμα 1 λόγος, είναι η ανατροφή των ανθρώπων, δεν συμβιβάζονται εύκολα, δεν έχουν υπομονή, απελπίζονται πιο εύκολα κλπ.Θέλουν να νιώθουν "ελεύθεροι".

Εχει χαθεί η ειλικρίνεια, ο σεβασμός και η κατανόηση.Είναι έμφυτο ως χαρακτηριστικό η απιστία και η αλλαγή.

Οι σχέσεις γίνονται για να καλύψει ο άνθρωπος τις αδυναμίες του και τις ανασφάλειές του και οι γάμοι για την οικονομική αποκατάσταση, επίσης υπάρχει ο φόβος του στιγματισμού για όποιους έχουν φτάσει σε κάποια ηλικία και δεν έχουν κάνει οικογένεια.

Σε ποια εποχή αναφέρεσαι όπου η ανατροφή των ανθρώπων τους έκανε πιο υπομονετικούς, πιο αισιόδοξους και βιάζονταν πότε να παντρευτούν γιατί δεν άντεχαν να είναι "ελεύθεροι"? 

Πότε κυριαρχούσε η ειλικρίνεια, ο σεβασμός και η κατανόηση και δεν υπήρχε απιστία και επιθυμία για αλλαγή?

Και πότε ο γάμος ήταν αποκλειστικά ένωση δύο ανθρώπων που αγαπιούνταν και η οικονομική αποκατάσταση δεν ενδιέφερε κανέναν ούτε και στιγματιζόταν όποιος δεν παντρευόταν και δεν έκανε οικογένεια?

1 ώρα πριν, AntiCambeR είπε

Λίγες οι περιπτώσεις που δεν υπάρχουν οικονομικά κίνητρα με σκοπό την αποκατάσταση, που ξεκινούν ως ερωτευμένοι και καταλήγουν αγαπημένοι.Διότι η αγάπη "χτίζεται" περνώντας με τον άλλον καταστάσεις, έγινε το αγαπώ σαν καραμέλα.

2 πράγματα δεν προσφέρουν καμία εγγύηση:

Το Σ'αγαπώ και το made in China. 😉

 

Υπάρχουν στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ελάχιστοι παντρεύονται/συζούν επειδή αγαπιούνται και παραμένουν αγαπημένοι ή απλά το υποθέτεις κρίνοντας από το περιβάλλον σου?

Για το "σ΄ αγαπώ", ναι δεν υπάρχει εγγύηση γιατί τα αισθήματα μπορεί να αλλάξουν για πολλούς και διάφορους λόγους, καθώς κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τα ελέγξει!

Όσο για το "made in China" είσαι σίγουρος ότι δεν προσφέρει εγγύηση, όταν εδώ και πολλά χρόνια τα περισσότερα προϊόντα που αγοράζουμε και χρησιμοποιούμε παράγονται εκεί?

4 λεπτά πριν, SB_1957 είπε

Ενώ όσο πιο πίσω πάμε χρονικά όλοι είχαν σταθερές και καλοπληρωμένες δουλειές και δεν είχαν ούτε άγχος ούτε ανασφάλεια και ανυπομονούσαν πότε να παντρευτούν και να αραδιάσουν μια ντουζίνα κουτσούβελα!!!

Σε ποια εποχή αναφέρεσαι όπου η ανατροφή των ανθρώπων τους έκανε πιο υπομονετικούς, πιο αισιόδοξους και βιάζονταν πότε να παντρευτούν γιατί δεν άντεχαν να είναι "ελεύθεροι"? 

Πότε κυριαρχούσε η ειλικρίνεια, ο σεβασμός και η κατανόηση και δεν υπήρχε απιστία και επιθυμία για αλλαγή?

Και πότε ο γάμος ήταν αποκλειστικά ένωση δύο ανθρώπων που αγαπιούνταν και η οικονομική αποκατάσταση δεν ενδιέφερε κανέναν ούτε και στιγματιζόταν όποιος δεν παντρευόταν και δεν έκανε οικογένεια?

Υπάρχουν στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι ελάχιστοι παντρεύονται/συζούν επειδή αγαπιούνται και παραμένουν αγαπημένοι ή απλά το υποθέτεις κρίνοντας από το περιβάλλον σου?

Για το "σ΄ αγαπώ", ναι δεν υπάρχει εγγύηση γιατί τα αισθήματα μπορεί να αλλάξουν για πολλούς και διάφορους λόγους, καθώς κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να τα ελέγξει!

Όσο για το "made in China" είσαι σίγουρος ότι δεν προσφέρει εγγύηση, όταν εδώ και πολλά χρόνια τα περισσότερα προϊόντα που αγοράζουμε και χρησιμοποιούμε παράγονται εκεί

Μην πάς πολλά χρόνια πίσω, μέχρι το 2008-2010 πρίν μειωθούν οι μισθοί και έρθει η "κρίση".Είχαμε δουλειά με τα διπλάσια χρήματα, ο κόσμος έπαιρνε δάνειο για σπίτι, τώρα αυτό είναι αδύνατον.Οσοι δεν πρόλαβαν να ξεχρεώσουν το δάνειο και έχασαν την δουλειά τους καταστράφηκαν και έχασαν το σπίτι.

Οταν εσύ έκανες οικογένεια  έπαιρνες συμερινά 700€ και χωρίς δικό σου σπίτι;Δεν νομίζω.

Το σημερινό κόστος ζωής είναι υψηλότερο.Ναι, τα διαζύγια έχουν αυξηθεί.

Πολλοί φτιάχτηκαν με την βοήθεια των γονέων,.

2 λεπτά πριν, AntiCambeR είπε

Μην πάς πολλά χρόνια πίσω, μέχρι το 2008-2010 πρίν μειωθούν οι μισθοί και έρθει η "κρίση".Είχαμε δουλειά με τα διπλάσια χρήματα, ο κόσμος έπαιρνε δάνειο για σπίτι, τώρα αυτό είναι αδύνατον.Οσοι δεν πρόλαβαν να ξεχρεώσουν το δάνειο και έχασαν την δουλειά τους καταστράφηκαν και έχασαν το σπίτι.

Οταν εσύ έκανες οικογένεια  έπαιρνες συμερινά 700€ και χωρίς δικό σου σπίτι;Δεν νομίζω.

Το σημερινό κόστος ζωής είναι υψηλότερο.Ναι, τα διαζύγια έχουν αυξηθεί.

Πολλοί φτιάχτηκαν με την βοήθεια των γονέων,.

Όταν κάναμε οικογένεια παίρναμε πολύ λιγότερα από 700 ευρώ ο καθένας και πήραμε δάνειο που το χρυσοπληρώσαμε για να μην πετάμε τα λεφτά μας στα νοίκια.

Και δεν φτιαχτήκαμε με τη βοήθεια των γονιών, αλλά τρέχοντας σε 2 δουλειές και επειδή δεν είχαμε πού να αφήσουμε τα παιδιά τα απογεύματα ή τα ΣΚ που ήταν κλειστός ο παιδικός σταθμός, τα παίρναμε μαζί μας στη δεύτερη δουλειά!

Αλλά για να επανέλθουμε στο αρχικό θέμα του νήματος.

Άνθρωποι που ζούσαν μόνοι υπήρχαν πάντα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Ακόμη και όταν οι οικογένειες ήταν πολυμελείς, όποιος ήταν υπέργηρος ή/και άρρωστος είτε ψυχικά είτε σωματικά, ήταν συνήθως παραπεταμένος σε μια γωνιά ή κλειδωμένος σε κάποιο δωμάτιο και του πετούσαν ένα ξεροκόματο όταν το θυμόντουσαν!

Όσοι είχαν ξεμείνει πραγματικά χωρίς κανέναν, η πλειοψηφία τους αντιμετώπιζε σαν  μαγκούφηδες "τρελόγερους",  γεροντοκόρες "καρακάξες", τους απέφευγαν όλοι και κανείς δεν νοιαζόταν πώς ζουν και τί ανάγκες έχουν.

Και τότε δεν υπήρχαν, όπως σήμερα, υπηρεσίες και δομές για να τους βοηθήσουν!

Αλλά, όπως είπα και σε προηγούμενο σχόλιο, δυστυχώς, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τί του επιφυλάσσει το μέλλον. Όσο καλά κι αν νομίζουμε ότι έχουμε φροντίσει για όλα, πολλά μπορούν να συμβούν και να καταλήξουμε εντελώς μόνοι στο τέλος, χωρίς κανέναν να μας κλείσει τα μάτια και να φροντίσει για την ταφή μας!

Οι γεννήσεις είναι συνδεδεμένες με το ένστικτο του θανάτου, όμως, δεν είναι η τεκνοποίηση και η οικογένεια το θέμα μας. Το θέμα μας είναι το αίσθημα της μοναξιάς των σημερινών ανθρώπων στη σύγχρονη κοινωνία, κυρίως μέσα στις ασφυκτικά πυκνοκατοικημένες πόλεις.

Αν είναι να βγει κάτι χρήσιμο και ωφέλιμο από αυτό το νήμα, καλό είναι να εξετάσουμε το θέμα του –όσοι τουλάχιστον ενδιαφέρονται γι' αυτό– μέσα στις συνθήκες και τις παραμέτρους που το δημιουργούν. Όχι ότι δεν είναι γνωστές σε όλους, αλλά, ο εντοπισμός, ο ορισμός, η επισήμανση και η ανάδειξή τους, ίσως βοηθήσει και στη συνειδητοποίησή τους. Φυσικά, όπως πάντα, δεν θα είναι η λύση στο πρόβλημα, αλλά, η αναγνώρισή του.

10 ώρες πριν, insomniac01 είπε

Μην σου πω ότι οι τόσο μόνοι ορέγονται και την Παγώνη. 

Tην έχεις δει στα νιάτα της;

10 ώρες πριν, tritonas00 είπε

Ενας Thanos χρειαζεται, 50/50

Rap και graffiti, MC και bomber μέσα στην ομίχλη, βρίσκοντας την άκρη δίχως τη βοήθεια κανενός.
Είν’ ένας εναντίων όλων κι όλοι εναντίον ενός.

Κυκλοφορούν κάποια καλά ναρκωτικά στο θέμα και είναι κρίμα που δεν τα μοιράζεστε! 

Eχει Ελληνικους υποτιτλους

15 ώρες πριν, MastroGiannis είπε

Κατ’ αρχάς, σ’ ευχαριστώ για την απάντηση.

Περί των "επιλογών" μου:

Γεννήθηκα δίχως να το ζητήσω, κάποια στιγμή που δε διάλεξα, σ’ έναν πλανήτη που δε διάλεξα, σ’ ένα σημείο του που δε διάλεξα, από ένα είδος που δε διάλεξα, από γονείς που δε διάλεξα. Μεγάλωσα ως Έλληνας, Χριστιανός Ορθόδοξος, με ονοματεπώνυμο, μικροαστική διαμόρφωση και υποχρεωτική εκπαίδευση, πράγματα απ’ τα οποία τίποτα δε διάλεξα. Αναγκάστηκα να διαλέξω ένα επάγγελμα από τα προτεινόμενα στο κοινωνικοοικονομικό μου επίπεδο (το οποίο ποτέ δε διάλεξα). Αναγκάστηκα να αποδεχτώ όλα τα προαπαιτούμενα ώστε να το ασκήσω, πληρώνοντας ποσά που δε μπορούσα να ορίσω σε ταμεία που δε μπορούσα να επιλέξω και, κάποια στιγμή, κάποιος αποφάσισε ότι, το επάγγελμα στο οποίο επένδυσα πολύ μεγάλο κομμάτι απ’ το είναι μου, δεν τον συμφέρει πια να το χρηματοδοτεί, μένοντας εγώ με τις υποχρεώσεις του. Και τότε όμως επεσήμανα τα σφάλματα της τότε διαδικασίας αλλά τελικά δεν εισακούστηκα καθόλου, αφού «το σύστημα δούλευε» και, «ήμασταν όλοι ζωντανοί» και, αυτό που μου συνέβαινε ήταν αποτέλεσμα «των δικών μου επιλογών», με αποτέλεσμα, σήμερα, μαζί με σένα και όλους τους υπόλοιπους, να έχω αναλάβει, δίχως ποτέ να το ζητήσω, ένα δυσθεώρητο χρέος απ’ το οποίο τίποτα δεν έλαβα, και, την ευθύνη για αστοχίες κυβερνήσεων που ποτέ δεν ψήφισα. Κάποια στιγμή θα πεθάνω κιόλας –θέλοντας και μη–, στην καλύτερη περίπτωση τη στιγμή που θα διαλέξω.

Σίγουρα, από ένα σημείο και μετά, αυτό που μου συμβαίνει, είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα των επιλογών μου, ως αποτέλεσμα της –όσο γίνεται– ανεξάρτητης σκέψης μου (χάρη στην οποία απέφυγα πολλά δεινά, και για μένα και για άλλους), αλλά, πάντα με τον απαράλλακτο χαρακτήρα στο δεδομένο και ετεροκαθορισμένο εκ των προτέρων πλαίσιο επιλογών, στην εποχή μάλιστα που, με την έκταση που έχει λάβει (σε κάθε επίπεδο, ακόμη και αυτό της σκέψης) η δεδομένη κοινωνία με το κυρίαρχο δόγμα της, δεν έχει μείνει μια σπιθαμή του πλανήτη που κάποιο άτομο να βρει την ησυχία του και να οργανώσει τη ζωή του ελεύθερα, έξω από οποιαδήποτε μάντρα, διότι, πλέον, δεν κινδυνεύει από το λύκο αλλά από τα τσοπανόσκυλα της κάθε μάντρας και δεν έχει μείνει ούτε ένα πηγάδι καθαρό. Εδώ, θέλεις να είσαι μόνος σου και δε μπορείς!...

Λοιπόν, δεν ξέρω κατά πόσο εκφράζουν κι άλλους τα παραπάνω, αλλά... για ποιες επιλογές μιλάς;;;

Ή μήπως όλο αυτό είναι μια ακόμη τακτική επίρριψης της ευθύνης της επιλογής, σ’ αυτόν που αναγκάζεται σ’ αυτήν, ώστε να δικαιωθεί εκείνος που τις περιορίζει; κάτι σαν το προπατορικό αμάρτημα;

Συγγνώμη, αλλά, λίγο μεταφυσικές και ντετερμινιστικές μου φαίνονται οι αναφορές σου, την ίδια στιγμή μάλιστα που μιλάς για απόρριψη θρησκευτικών και πολιτικών αντιλήψεων.

Όσο για το αβίαστο στη ζωή μας, τυχαίνει να συμφωνώ και να επαυξάνω. Αν και πολύ πιτσιρικάς τότε, μου είχε μείνει το σλόγκαν: «DENIM. Για τον άνδρα που δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ».

Της routine (για να μη ξεχνιόμαστε κιόλας).

Σ' ευχαριστώ για τα σχόλια! Οι απαντήσεις μου δυστυχώς πάλι επιγραμματικές λόγω χρόνου. Το μόνο που εμείς επιλέγουμε είναι να ξαναμπούμε στο παιχνίδι. Δεν επιλέγουμε γονείς, δεν επιλέγουμε τόπο, δεν επιλέγουμε φύλο, δεν επιλέγουμε τίποτα που να έχει να κάνει με τις λεπτομέρειες του έργου. Το σενάριο του έργου δεν το επιλέγουμε, απλώς μας δίνεται. Μπορεί να ζητήσουμε κάτι, και ίσως το πάρουμε αν αυτό θα μας βοηθήσει, ή αν αυτό είναι μια βαθειά ανάγκη της ψυχής μας, αλλά αυτό που τελικά θα μας δοθεί είναι δοσμένο έτσι ώστε να μας βοηθήσει να εξελιχθούμε. Δεν είναι ντετερμινιστική η άποψή μου, ίσα ίσα είναι πιθανολογική. Επιλογές υπάρχουν πάντα. Βάση των πιθανοτήτων του να μπορέσει κάτι να συμβεί ή όχι, και βάση των διαθέσιμων επιλογών το αποτέλεσμα των ενεργειών σου ήταν αυτό. Θα μπορούσες να έχεις πάρει άλλους δρόμους, και άλλες αποφάσεις, που θα έφερναν διαφορετικά αποτελέσματα. Όμως όπως και να είναι, εσύ μαζεύεις πολύτιμες εμπειρίες, και στο τέλος όλα αυτά που πλέον θα έχουν πλέον αποτυπωθεί στην συνείδησή σου, στο being level σου [όχι στο μυαλό σου] θα αποτελούν την "ταυτότητά σου" θα είναι και η προίκα σου για το επόμενο life experience packet. Με αυτό θα ξεκινήσεις την επόμενη φορά. Α... και αν σου φαίνεται δύσκολη η ζωή σε αυτό το mode, που να δεις τις άλλες... 😉