Official Anime, Manga/Manhwa/Manhua Topic.

Ο μόνος τρόπος είναι ένα επεισόδιο πριν τον ύπνο αλλιώς ο ρυθμός του δε παλεύεται αν είσαι και συ fast paced ρυθμών στις σειρές. 

Εγώ το βρήκα overrated και την ιστορία δακρυβρεχτη με αρνητική έννοια. 

18 ώρες πριν, Speculoos είπε

με το ζόρι κατάφερα να δω δύο επεισόδια και στεναχωρέθηκα. Αλλάζει καθόλου το μοτίβο ή μπα;

Αν δεν σε τραβαει μια σειρα anime(και οχι μονο)ειδικα λιγων επεισοδιων απο την αρχη οπως λες παραπανω,εννοειται οτι σταματας να την βλεπεις.

Προσωπικα οπως ειχα γραψει πιο παλια οταν ειχε βγει η σειρα,γενικα μου αρεσε πολυ για αυτο που ειναι φυσικα,αλλα καταλαβαινω απολυτα οτι μπορει σε καποιον αλλο να μην τον τραβαει.

Εννοειται οτι δεν θα του προτεινω λοιπον να την δει με το ζορι.

Δηλαδη αν εχεις δει τα 3 απο τα 13 επεισοδια και η σειρα δεν σαρεσει/δεν σε τραβαει,δεν βρισκω ποιο το νοημα να την συνεχισεις οπως λεει κακως ο συμφορουμιτης πιο πισω.

Τοσες σειρες υπαρχουν,δες κατι αλλο καλυτερα.

Το violet evergarden είναι μελόδραμα οπότε οποίος μπορεί να δει μια τέτοια σειρά ανιμε αξίζει, οποίος δεν μπορεί να βλέπει κλάψες να μην το δει. Προσωπικά μου άρεσε σαν ιδέα και υλοποίηση αλλά και λόγω του καταπληκτικού animation και σχεδίου.

το evergarden είναι υπέροχο (και ναι μια πετσέτα για το κλάμα χρειάζεται) 

Μόλις τώρα, nickarmy είπε

το evergarden είναι υπέροχο 

+απειρο

Το Kimetsu no Yaiba αν και αρχισε πολυ ρηχα για μενα και δε μου αρεσε καθολου αρχισα να αλλαζω αποψη μετα το σημερινο. Το Artwork και Animation παραμενουν εκπληκτικα

Στις 10/5/2019 στις 5:11 ΜΜ, W0zzAp είπε

https://myanimelist.net/manga.php

Εκει που λεει advanced search μπορεις να διαλεξεις τι ακριβως θες.Καταρχας manga/manhwa/one shot αν ειναι ongoing ή οχι  σε πιο περιοδικο κτλ.Λιγο πιο κατω μπορεις να βαλεις ημερομηνια στο start date( μονο το ετος αρκει) και θα σου βγαλει αποτελεσματα.Οταν σου εμφανιστουν μπορεις να πατησεις εκει που λεει members και θα στα βγαλει με βασει το popularity.

Υποθετω αυτο θες να ψαξεις.

Ευχαριστώ για την απάντηση αλλά το animelist δεν προτείνεται γενικά για τους μανγκαφανς, το search του είναι ιδανικό, είναι παρόμοιο με το παλιό του mangafox που αναφέρω αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχει ελάχιστο υλικό από manga και κυρίως manhwa που ανήκουν σε webtoons και δεν έχουν φυσική υπόσταση γιαυτό έχει πολλές πολλές απουσίες ακόμη και θηρία όπως το tower of God. Γιαυτό το απερριψα ήδη εξαρχής από τα παλικάρια που το πρότειναν και πιθανόν δεν γνώριζαν επίσης. 

Έκανα κάποια αποχή από ανιμε, άνοιξα animelist είδα φρέσκαδουρα βαθμολογία υψηλή Promised Neverland, ρώτησα και εδώ μου είπατε κράτα μικρό καλάθι, χθες τελείωσα, έτσι ακριβώς παίδες δεν θέλω να αναλύσω plotholes τύπου πως γίνεται ένα 3 χρόνο να σκέφτεται έτσι, Τ δέκα επεισόδια πέρα του πρώτου και τελευταίου είναι μια ανακύκλωση με αργή πλοκή, απορώ πως μπήκε τόσο ψηλά ίσως να ρίχνουν δεκάρια όσοι είδαν μόνο την αρχή και πραγματικά θεωρώ ιεροσυλία να συγκρίνεται αλλο ένα '' μια από τα ίδια ανιμε κορεσμού με τους ίδιους κλισέ χαρακτήρες και καταστάσεις'' με το έπος made in abyss και να βαθμολογειται και υψηλότερα 

Ψάχνω ένα ανιμε απωθημένο. Δυστυχώς γκαις κάποια μεμονωμένα στοιχεία του είναι ότι ο πρωταγωνιστής παίζει να είχε πράσινο μαλλί καρφάκια στυλ σονγκοκου, το σχέδιο του ήταν κανονικό, γενικά ήταν ώριμο με αίμα θανάτους κτλ, ο τύπος είχε φουλ psychic δυνάμεις, χρονολογία σιγουρά 90ς ίσως και παλαιότερο. Νομίζω ήταν ταινία.Σε μια φάση υπήρχε και μια κοπέλα με καρέ μαλλί και αυτή με κρυφές δυνάμεις και στο τέλος τον σκότωσε κατά λάθος η θυσιάστηκε αυτός επειδή την αγαπούσε. Παίζει να ήταν αστυνόμοι στυλ bounty hunters σε φουτουριστικο μέλλον. Αυτά θυμάμαι. Σάς λέει κάτι?

Υπάρχει περίπτωση να λες το Yu Yu Hakusho; Λέμε τώρα. Δεν έχω ιδέα τι story έχει. 😛

7 ώρες πριν, costacurta είπε

Ψάχνω ένα ανιμε απωθημένο. Δυστυχώς γκαις κάποια μεμονωμένα στοιχεία του είναι ότι ο πρωταγωνιστής παίζει να είχε πράσινο μαλλί καρφάκια στυλ σονγκοκου, το σχέδιο του ήταν κανονικό, γενικά ήταν ώριμο με αίμα θανάτους κτλ, ο τύπος είχε φουλ psychic δυνάμεις, χρονολογία σιγουρά 90ς ίσως και παλαιότερο. Νομίζω ήταν ταινία.Σε μια φάση υπήρχε και μια κοπέλα με καρέ μαλλί και αυτή με κρυφές δυνάμεις και στο τέλος τον σκότωσε κατά λάθος η θυσιάστηκε αυτός επειδή την αγαπούσε. Παίζει να ήταν αστυνόμοι στυλ bounty hunters σε φουτουριστικο μέλλον. Αυτά θυμάμαι. Σάς λέει κάτι?

cowboy bebop?

Άργησα λίγο αλλά να μαι.

Δεν έχω ξαναγράψει ταξιδιωτικές εμπειρίες άρα συμπαθάτε με για την όποια μη συνοχή του κειμένου

Λοιπόν, το ιστορικό είναι απλό. Παρακολουθώ φανατικά anime  από τα 14 μου. Της τηλεόρασης από πολύ μικρότερος.  Το ταξίδι λοιπόν για τη χώρα των anime από τότε είχε σφηνωθεί μέσα μου και το συζήταγα πολλά χρόνια. με το κολλητό μου, κι αυτός καμένος επίσης. Αλλά φτάνεις στο σημείο να λες λες και να μη κάνεις ποτέ τίποτα, επομένως κοιτάξαμε ημερολόγια, είδαμε φέτος που το Πάσχα πέφτει μαζί με πρωτομαγιά, δε θα χρειαζόντουσαν οι άπειρες μέρες άδεια και το Δεκέμβρη κλείσαμε εισιτήρια.

Ευρώπη έχω πάει αρκετά, το 2015 πήγα και Φιλαδέλφεια- Νέα Υόρκη- Ουάσιγκτον αλλά Ασία δεν είχα πάει ποτέ. 

Το ταξίδι ήταν μεγάλο, πήγαμε μέσω Μόσχας, 3μιση ώρες μέχρι εκεί και άλλες 10 μέχρι Τόκυο. Υπολογίστε ότι μόλις φτάσαμε πήγαν τα ρολόγια +6 ώρες, άρα ήμασταν κοτόπουλα τη πρώτη μέρα γιατί ουσιαστικά δεν είχαμε κοιμηθεί ποτέ για βράδυ αλλά με το που μπήκαμε στο τρένο για τη διαδρομή Narita airport- Tokyo όλα ξεχάστηκαν.

Ήμασταν πλέον στη holyland μας. Περιτριγυρισμένοι από Ιάπωνες, από arrigato, onegaisamasu και όλα όσα ακούμε στις σειρές τόσα χρόνια. Ηδονή από τα πρώτα λεπτά. 

Το Τόκυο θα ξεκινήσω λέγοντας ότι είναι μια απίστευτη τεράστια pop πόλη. Χρώματα, μουσικές, φωτεινές επιγραφές, αφίσες της υπερβολής. Όλα στο έντονο. Είναι πραγματική μητρόπολη, πυκνοκατοικημένη όπου απλά χάνεσαι. Έχει τόσο κόσμο στους δρόμους που απλά αισθάνεσαι μυρμήγκι. 

Περπατήσαμε πολύ. Πάρα πολύ. Κάναμε καμιά 20αρια χιλιόμετρα τη μέρα, Eίδαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε. Shibuya, royal palace και gardens, πάρκα, Asakusa, μουσεία, sky tree tower, Αkihabara, Nakano broadway, One piece tower, Gundam Statue μερικά από τα εκθέματα. Όλα εντυπωσιακά. Ναοί, αρχιτεκτονική μακρυά απ΄όσα έχει συνηθίσει το μάτι μας στην Ευρώπη. Είναι εντελώς άλλος κόσμος. Ακόμα και τα φαγάδικά τους, δεν έχουν την αίσθηση της δικιάς μας 'ταβέρνας" ή "εστιατορίου". Είναι μικρά, για λίγο κόσμο μέσα, να μπεις να φας 10-15 λεπτά και γεια σας. Όχι άραγμα με τις ώρες.

Περπατήσαμε σε γειτονιές όπου τα σπίτια είναι απίστευτα κολλημένα το ένα με το άλλο. Αποπνικτικά θα έλεγα. Αμάξια δε κυκλοφορούν στις γειτονιές. Δεν υπάρχει χώρος να τα αφήσεις. Το κάθε σπίτι θα έχει γκαράζ για ένα αμάξι το οποίο είναι τσίμα τσίμα. θα με έπιανε η καρδιά μου αν έπρεπε να ξεπαρκάρω κάθε μέρα και να το παρκάρω μετά. Είναι απίστευτα πυκνοκατοικημένο το Τόκυο. Σε βαθμό κακουργήματος θα έλεγα. Μικρά σπιτάκια το ένα αγκαλιά με το άλλο. Ακόμα κι αυτό ξένο στο μάτι μας. Δεν υπάρχουν, ή τουλάχιστον δεν είδα πολυκατοικίες και μου έκανε εντύπωση μεγάλη αυτό το πράγμα. 

Η πόλη ακριβή. Είτε για ψώνια, είτε στο φαγητό, είτε στο μετρό, είτε στο να δεις πράγματα. Ενδεικτικά το τριήμερο εισιτήριο του μετρό που ήταν για τους τουρίστες ήταν 1500 γιεν, ήτοι 13 ευρώ. Για 9 μέρες που μείναμε για μετακινήσεις, συν αεροδρόμιο, δώσαμε 55 ευρώ. Δε τα λες και λίγα. 

Οι Ιάπωνες σα λαός είναι απίστευτα ευγενικοί άνθρωποι. Ακόμα και μια μαλακιούλα να αγόραζες, ένα μπρελοκάκι κάτι, ήταν με ένα μόνιμο χαμόγελο πρόθυμοι να σε ευχαριστήσουν και να σε εξυπηρετήσουν όσο καλύτερα μπορούσαν. Απίστευτοι άνθρωποι, προσπαθούσαν να μιλήσουν όσο μπορούσαν αγγλικά και μόλις τους μιλάγαμε εμείς λίγο στα ιαπωνικά ενθουσιάζονταν σα μικρά παιδιά. Το θεωρούσαν σπουδαίο να βλέπουν τουρίστες να μιλάνε ιαπωνικά. Ενδεικτικό της ευγένειας τους, στο μετρό μια μερά μπαίνει μια γιαγιά και σηκώνομαι να κάτσει. Στο λεπτό βγάζει χαρτί και μου φτιάχνει ένα μικρό origami σε σχήμα πουλιού. Το χω να κοσμεί το γραφείο στη δουλειά! 

Άλλο που μου έκανε εντύπωση με τους Ιάπωνες είναι ότι είναι εξαρτημένοι με το κινητό τους. Επειδή το μετρό έχει wifi παντού σχεδόν δε φαντάζεστε πόσο αποβλακωμένοι ήταν πάνω σε αυτά. Από περιέργεια χάζευα λίγο τις οθόνες τους και ήταν σε διάφορα app τύπου instagram. Στο μετρό οι Ιάπωνες είτε στο κινητό θα ταν είτε θα κοιμόντουσαν βαθιά. Κουρασμένος λαός από την υπερ-εργασία και φαίνεται. Το βράδυ που γυρνάγαμε στη βάση μας, έβλεπα δεκάδες ανθρώπους με το που καθόντουσαν να κοιμούνται. Είτε κινητό είτε ύπνος. Το μάτι τους δε παίζει καθόλου. Ούτε άντρας ούτε γυναίκα κοιτάζει τίποτα. Εμείς σα γνήσιοι γύπες κοιτάζαμε αριστερά και δεξιά και οι Ιάπωνες τίποτα.

Επίσης υπάρχει απόλυτη ησυχία. Παντού. Στους δρόμους, στο μετρό. Συνέβη κάμποσες φορές, με το κολλητό μου να μιλάμε φωναχτά, να γελάμε και να γυρνάνε να δούνε τι έγινε, αν έπαθε κανείς τίποτα. Φαντάζομαι ότι όταν έρχονται στα μέρη μας παθαίνουν σοκ με τη βαβούρα που βρίσκουν. Και με τη κίνηση που θα δουν στη Πανεπιστημίου μέρα μεσημέρι και τις κόρνες που θα ακούνε. Γιατί εκεί δεν άκουσα μισή κόρνα 10 μέρες. Ούτε μποτιλιάρισμα είδα σε κεντρικούς δρόμους. Μια τάξη και αρμονία. Επίσης παίζει άπειρο ποδήλατο.

Εκεί που δυσκολεύτηκα είναι το φαγητό. Δε ξέρεις τι παραγγέλνεις, έχουν παράξενους συνδυασμούς, ήταν και στα Ιαπωνικά είμαι και λίγο δύσκολος εγώ, έδεσε το γλυκό. Ρίσκο η καθημερινή μου διατροφή αλλά οκ αντεπεξήλθα   Πολλές σάλτσες, πολλά ζαρζαβατικά, πολλούς παράξενους συνδυασμούς ακόμα και σε γλυκά, γενικά δεν ενθουσιάστηκα.  Πάλι καλά που το ξενοδοχείο είχε πρωινάρα και τρώγαμε σα να μην υπάρχει αύριο. Το ρύζι με κάρι και τηγανητό κοτόπουλο από πάνω το ξεπάτωνα κάθε μέρα σχεδόν. Για τέτοιο πρωινό μιλάμε.

Βράδυ δε βγήκαμε ούτε μια μέρα να δούμε τη νυχτερινή ζωή. Δεν αντέχαμε. γυρνάγαμε κατά τις 8-9 το βράδυ στο δωμάτιο κατάκοιτοι. Κάναμε μπάνιο και ξεροί μετά. Αυτό το μετανιώνω λίγο τώρα που το σκέφτομαι.

Και τέλος αφήνω το κομμάτι της Akihabara. Akihabara είναι η μέκα των otaku. ένας τιτάνιος εμπορικός δρόμος με άπειρα μαγαζιά με όλη τη ποπ κουλτούρα της ιαπωνίας. Anime, manga, video games, ηλεκτρονικά είδη, hentai,  ότι μπορείτε να φανταστείτε και μη. Χαλάσαμε 2 ολόκληρες μέρες στην Akihabara για να τη γυρίσουμε όλοι, όλα τα μαγαζιά, όλους τους ορόφους. Εκεί ζήσαμε το παιδικό μας όνειρο. Κάναμε σα μικρά παιδιά με φιγούρες που βλέπαμε, αφίσες, μερτσαντάιζ. Δε χόρταινα να βλέπω πράγμα. Μπορείς να ξεπαραδιαστείς εκεί πέρα χωρίς να υπάρχει αύριο. Κάτσαμε σε maid caffe, που τραγουδήσαμε, βάλαμε cat ears, moe σερβιτόρες να μας λένε choco choco love πριν φάμε τη παραγγελία μας. Παράνοια. Στα μαγαζιά να παίζουν anime ost, στους δρόμους φορτηγά να κυκλοφορούν που διαφήμιζαν anime της νέας σεζόν. Οθόνες τεράστιες σε 7ωροφα κτήρια να παίζουν τρέιλερ του Attack on titans, kimetsu no yaiba. έκσταση παντού σε όλη την Akihabara. Και ατελείωτος κόσμος να ψωνίζει σα να μην υπάρχει αύριο. Τιμές ότι ναναι στα καταστήματα. Φιγούρα του Gintoki να τη βρίσκω στο ένα κατάστημα 5000 γιεν και σε άλλο 2000 γιεν. Θέλει τρελό ψάξιμο και γύρισμα να βρεις μαγαζιά και τιμές. κάτι χωμένα μικρά μαγαζάκια είχαν διαμάντια από άποψη τιμής- προϊόντος. Αλλά ακόμα και αυτό το ψάξιμο είχε τη δικιά του μαγεία. Είσαι στη καρδιά όλης αυτής της κουλτούρας. Τα trend στην αγορά: one piece, one piece, one piece και μη ξεχάσω one piece. Αρρώστησα να βλέπω παντού One piece. Ακολουθεί μετά και μου έκανε εντύπωση το Dragonball. Naruto έχει τη τιμητική του καθώς και το Gintama. Jojo επίσης έχει σεβαστή ποσότητα προιόντων. Αυτό που έχει ξεχωριστή θέση με άπειρο πράγμα είναι το kamen Raider. Λυσσασμένοι είναι με δαύτο. Και μετά ακολουθούν όλα τ άλλα anime. Αν ήμουν και gundam fan και γενικά mecha themed στην Akihabara θα έπρεπε να κάτσω άλλες 3 μέρες....

Εκτός Τόκυο δε φύγαμε, διαλέξαμε να μείνουμε μόνο μέσα ώστε να το γυρίσουμε όλο και να μείνουμε Akihabara μέχρι να τη ξεκοκκαλίσουμε. 

Έχω να γράψω άλλα τόσα, αλλά θα κουράσω. Το ταξίδι ήταν εμπειρία ζωής. Όπως το φανταζόμουνα, έτσι βγήκε. Τη μέρα που γύρισα με έπιασε μια μίνι κατάθλιψη. Αν ξαναπήγαινα? Με κλειστά μάτια, απλά τώρα θα έφευγα και εκτός Τόκυο.

Το κόστος του ταξιδιού ήρθε στα 2200 Ευρώ. 650 αεροπλάνο, 550 ξενοδοχείο και 1100 ότι έξοδα έκανα εκεί. ήταν στα πλαίσια του μπάτζετ που ήθελα χωρίς να είμαι στενός κάπου. 

Αυτά. Αν παρέλειψα κάτι και θέλετε να ρωτήστε πείτε μου!

34 λεπτά πριν, jerry banana είπε

cowboy bebop?

το σκέφτηκα και γω, αλλά το τέλος δε κολλάει με αυτό του bebop. Και η Valentine δεν είχε κρυφές δυνάμεις. Κάτι άλλο λέει αλλά δε πάει πουθενά το μυαλό μου  

11 λεπτά πριν, Edel είπε

Άργησα λίγο αλλά να μαι.

Δεν έχω ξαναγράψει ταξιδιωτικές εμπειρίες άρα συμπαθάτε με για την όποια μη συνοχή του κειμένου

Λοιπόν, το ιστορικό είναι απλό. Παρακολουθώ φανατικά anime  από τα 14 μου. Της τηλεόρασης από πολύ μικρότερος.  Το ταξίδι λοιπόν για τη χώρα των anime από τότε είχε σφηνωθεί μέσα μου και το συζήταγα πολλά χρόνια. με το κολλητό μου, κι αυτός καμένος επίσης. Αλλά φτάνεις στο σημείο να λες λες και να μη κάνεις ποτέ τίποτα, επομένως κοιτάξαμε ημερολόγια, είδαμε φέτος που το Πάσχα πέφτει μαζί με πρωτομαγιά, δε θα χρειαζόντουσαν οι άπειρες μέρες άδεια και το Δεκέμβρη κλείσαμε εισιτήρια.

Ευρώπη έχω πάει αρκετά, το 2015 πήγα και Φιλαδέλφεια- Νέα Υόρκη- Ουάσιγκτον αλλά Ασία δεν είχα πάει ποτέ. 

Το ταξίδι ήταν μεγάλο, πήγαμε μέσω Μόσχας, 3μιση ώρες μέχρι εκεί και άλλες 10 μέχρι Τόκυο. Υπολογίστε ότι μόλις φτάσαμε πήγαν τα ρολόγια +6 ώρες, άρα ήμασταν κοτόπουλα τη πρώτη μέρα γιατί ουσιαστικά δεν είχαμε κοιμηθεί ποτέ για βράδυ αλλά με το που μπήκαμε στο τρένο για τη διαδρομή Narita airport- Tokyo όλα ξεχάστηκαν.

Ήμασταν πλέον στη holyland μας. Περιτριγυρισμένοι από Ιάπωνες, από arrigato, onegaisamasu και όλα όσα ακούμε στις σειρές τόσα χρόνια. Ηδονή από τα πρώτα λεπτά. 

Το Τόκυο θα ξεκινήσω λέγοντας ότι είναι μια απίστευτη τεράστια pop πόλη. Χρώματα, μουσικές, φωτεινές επιγραφές, αφίσες της υπερβολής. Όλα στο έντονο. Είναι πραγματική μητρόπολη, πυκνοκατοικημένη όπου απλά χάνεσαι. Έχει τόσο κόσμο στους δρόμους που απλά αισθάνεσαι μυρμήγκι. 

Περπατήσαμε πολύ. Πάρα πολύ. Κάναμε καμιά 20αρια χιλιόμετρα τη μέρα, Eίδαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε. Shibuya, royal palace και gardens, πάρκα, Asakusa, μουσεία, sky tree tower, Αkihabara, Nakano broadway, One piece tower, Gundam Statue μερικά από τα εκθέματα. Όλα εντυπωσιακά. Ναοί, αρχιτεκτονική μακρυά απ΄όσα έχει συνηθίσει το μάτι μας στην Ευρώπη. Είναι εντελώς άλλος κόσμος. Ακόμα και τα φαγάδικά τους, δεν έχουν την αίσθηση της δικιάς μας 'ταβέρνας" ή "εστιατορίου". Είναι μικρά, για λίγο κόσμο μέσα, να μπεις να φας 10-15 λεπτά και γεια σας. Όχι άραγμα με τις ώρες.

Περπατήσαμε σε γειτονιές όπου τα σπίτια είναι απίστευτα κολλημένα το ένα με το άλλο. Αποπνικτικά θα έλεγα. Αμάξια δε κυκλοφορούν στις γειτονιές. Δεν υπάρχει χώρος να τα αφήσεις. Το κάθε σπίτι θα έχει γκαράζ για ένα αμάξι το οποίο είναι τσίμα τσίμα. θα με έπιανε η καρδιά μου αν έπρεπε να ξεπαρκάρω κάθε μέρα και να το παρκάρω μετά. Είναι απίστευτα πυκνοκατοικημένο το Τόκυο. Σε βαθμό κακουργήματος θα έλεγα. Μικρά σπιτάκια το ένα αγκαλιά με το άλλο. Ακόμα κι αυτό ξένο στο μάτι μας. Δεν υπάρχουν, ή τουλάχιστον δεν είδα πολυκατοικίες και μου έκανε εντύπωση μεγάλη αυτό το πράγμα. 

Η πόλη ακριβή. Είτε για ψώνια, είτε στο φαγητό, είτε στο μετρό, είτε στο να δεις πράγματα. Ενδεικτικά το τριήμερο εισιτήριο του μετρό που ήταν για τους τουρίστες ήταν 1500 γιεν, ήτοι 13 ευρώ. Για 9 μέρες που μείναμε για μετακινήσεις, συν αεροδρόμιο, δώσαμε 55 ευρώ. Δε τα λες και λίγα. 

Οι Ιάπωνες σα λαός είναι απίστευτα ευγενικοί άνθρωποι. Ακόμα και μια μαλακιούλα να αγόραζες, ένα μπρελοκάκι κάτι, ήταν με ένα μόνιμο χαμόγελο πρόθυμοι να σε ευχαριστήσουν και να σε εξυπηρετήσουν όσο καλύτερα μπορούσαν. Απίστευτοι άνθρωποι, προσπαθούσαν να μιλήσουν όσο μπορούσαν αγγλικά και μόλις τους μιλάγαμε εμείς λίγο στα ιαπωνικά ενθουσιάζονταν σα μικρά παιδιά. Το θεωρούσαν σπουδαίο να βλέπουν τουρίστες να μιλάνε ιαπωνικά. Ενδεικτικό της ευγένειας τους, στο μετρό μια μερά μπαίνει μια γιαγιά και σηκώνομαι να κάτσει. Στο λεπτό βγάζει χαρτί και μου φτιάχνει ένα μικρό origami σε σχήμα πουλιού. Το χω να κοσμεί το γραφείο στη δουλειά! 

Άλλο που μου έκανε εντύπωση με τους Ιάπωνες είναι ότι είναι εξαρτημένοι με το κινητό τους. Επειδή το μετρό έχει wifi παντού σχεδόν δε φαντάζεστε πόσο αποβλακωμένοι ήταν πάνω σε αυτά. Από περιέργεια χάζευα λίγο τις οθόνες τους και ήταν σε διάφορα app τύπου instagram. Στο μετρό οι Ιάπωνες είτε στο κινητό θα ταν είτε θα κοιμόντουσαν βαθιά. Κουρασμένος λαός από την υπερ-εργασία και φαίνεται. Το βράδυ που γυρνάγαμε στη βάση μας, έβλεπα δεκάδες ανθρώπους με το που καθόντουσαν να κοιμούνται. Είτε κινητό είτε ύπνος. Το μάτι τους δε παίζει καθόλου. Ούτε άντρας ούτε γυναίκα κοιτάζει τίποτα. Εμείς σα γνήσιοι γύπες κοιτάζαμε αριστερά και δεξιά και οι Ιάπωνες τίποτα.

Επίσης υπάρχει απόλυτη ησυχία. Παντού. Στους δρόμους, στο μετρό. Συνέβη κάμποσες φορές, με το κολλητό μου να μιλάμε φωναχτά, να γελάμε και να γυρνάνε να δούνε τι έγινε, αν έπαθε κανείς τίποτα. Φαντάζομαι ότι όταν έρχονται στα μέρη μας παθαίνουν σοκ με τη βαβούρα που βρίσκουν. Και με τη κίνηση που θα δουν στη Πανεπιστημίου μέρα μεσημέρι και τις κόρνες που θα ακούνε. Γιατί εκεί δεν άκουσα μισή κόρνα 10 μέρες. Ούτε μποτιλιάρισμα είδα σε κεντρικούς δρόμους. Μια τάξη και αρμονία. Επίσης παίζει άπειρο ποδήλατο.

Εκεί που δυσκολεύτηκα είναι το φαγητό. Δε ξέρεις τι παραγγέλνεις, έχουν παράξενους συνδυασμούς, ήταν και στα Ιαπωνικά είμαι και λίγο δύσκολος εγώ, έδεσε το γλυκό. Ρίσκο η καθημερινή μου διατροφή αλλά οκ αντεπεξήλθα   Πολλές σάλτσες, πολλά ζαρζαβατικά, πολλούς παράξενους συνδυασμούς ακόμα και σε γλυκά, γενικά δεν ενθουσιάστηκα.  Πάλι καλά που το ξενοδοχείο είχε πρωινάρα και τρώγαμε σα να μην υπάρχει αύριο. Το ρύζι με κάρι και τηγανητό κοτόπουλο από πάνω το ξεπάτωνα κάθε μέρα σχεδόν. Για τέτοιο πρωινό μιλάμε.

Βράδυ δε βγήκαμε ούτε μια μέρα να δούμε τη νυχτερινή ζωή. Δεν αντέχαμε. γυρνάγαμε κατά τις 8-9 το βράδυ στο δωμάτιο κατάκοιτοι. Κάναμε μπάνιο και ξεροί μετά. Αυτό το μετανιώνω λίγο τώρα που το σκέφτομαι.

Και τέλος αφήνω το κομμάτι της Akihabara. Akihabara είναι η μέκα των otaku. ένας τιτάνιος εμπορικός δρόμος με άπειρα μαγαζιά με όλη τη ποπ κουλτούρα της ιαπωνίας. Anime, manga, video games, ηλεκτρονικά είδη, hentai,  ότι μπορείτε να φανταστείτε και μη. Χαλάσαμε 2 ολόκληρες μέρες στην Akihabara για να τη γυρίσουμε όλοι, όλα τα μαγαζιά, όλους τους ορόφους. Εκεί ζήσαμε το παιδικό μας όνειρο. Κάναμε σα μικρά παιδιά με φιγούρες που βλέπαμε, αφίσες, μερτσαντάιζ. Δε χόρταινα να βλέπω πράγμα. Μπορείς να ξεπαραδιαστείς εκεί πέρα χωρίς να υπάρχει αύριο. Κάτσαμε σε maid caffe, που τραγουδήσαμε, βάλαμε cat ears, moe σερβιτόρες να μας λένε choco choco love πριν φάμε τη παραγγελία μας. Παράνοια. Στα μαγαζιά να παίζουν anime ost, στους δρόμους φορτηγά να κυκλοφορούν που διαφήμιζαν anime της νέας σεζόν. Οθόνες τεράστιες σε 7ωροφα κτήρια να παίζουν τρέιλερ του Attack on titans, kimetsu no yaiba. έκσταση παντού σε όλη την Akihabara. Και ατελείωτος κόσμος να ψωνίζει σα να μην υπάρχει αύριο. Τιμές ότι ναναι στα καταστήματα. Φιγούρα του Gintoki να τη βρίσκω στο ένα κατάστημα 5000 γιεν και σε άλλο 2000 γιεν. Θέλει τρελό ψάξιμο και γύρισμα να βρεις μαγαζιά και τιμές. κάτι χωμένα μικρά μαγαζάκια είχαν διαμάντια από άποψη τιμής- προϊόντος. Αλλά ακόμα και αυτό το ψάξιμο είχε τη δικιά του μαγεία. Είσαι στη καρδιά όλης αυτής της κουλτούρας. Τα trend στην αγορά: one piece, one piece, one piece και μη ξεχάσω one piece. Αρρώστησα να βλέπω παντού One piece. Ακολουθεί μετά και μου έκανε εντύπωση το Dragonball. Naruto έχει τη τιμητική του καθώς και το Gintama. Jojo επίσης έχει σεβαστή ποσότητα προιόντων. Αυτό που έχει ξεχωριστή θέση με άπειρο πράγμα είναι το kamen Raider. Λυσσασμένοι είναι με δαύτο. Και μετά ακολουθούν όλα τ άλλα anime. Αν ήμουν και gundam fan και γενικά mecha themed στην Akihabara θα έπρεπε να κάτσω άλλες 3 μέρες....

Εκτός Τόκυο δε φύγαμε, διαλέξαμε να μείνουμε μόνο μέσα ώστε να το γυρίσουμε όλο και να μείνουμε Akihabara μέχρι να τη ξεκοκκαλίσουμε. 

Έχω να γράψω άλλα τόσα, αλλά θα κουράσω. Το ταξίδι ήταν εμπειρία ζωής. Όπως το φανταζόμουνα, έτσι βγήκε. Τη μέρα που γύρισα με έπιασε μια μίνι κατάθλιψη. Αν ξαναπήγαινα? Με κλειστά μάτια, απλά τώρα θα έφευγα και εκτός Τόκυο.

Το κόστος του ταξιδιού ήρθε στα 2200 Ευρώ. 650 αεροπλάνο, 550 ξενοδοχείο και 1100 ότι έξοδα έκανα εκεί. ήταν στα πλαίσια του μπάτζετ που ήθελα χωρίς να είμαι στενός κάπου. 

Αυτά. Αν παρέλειψα κάτι και θέλετε να ρωτήστε πείτε μου!

το σκέφτηκα και γω, αλλά το τέλος δε κολλάει με αυτό του bebop. Και η Valentine δεν είχε κρυφές δυνάμεις. Κάτι άλλο λέει αλλά δε πάει πουθενά το μυαλό μου  

Φιλε κάνω κάτι ακουστικά τώρα. Μόλις τα τελειώσω θα κάτσω να διαβάσω την εμπειρία σου. Ευχαριστώ πολύ που την μοιράστηκες, σημαίνει πολλά για εμένα. Εάν σε πρήξω στις ερωτήσεις  μην με παρεξηγήσεις. Θα έρθουν αργότερα αυτές. 😉😊😏😘😁😎😋

4 ώρες πριν, jerry banana είπε

cowboy bebop?

Όχι πιο παλιό /ταινία /και πιο hidden gem

11 ώρες πριν, costacurta είπε

Ψάχνω ένα ανιμε απωθημένο. Δυστυχώς γκαις κάποια μεμονωμένα στοιχεία του είναι ότι ο πρωταγωνιστής παίζει να είχε πράσινο μαλλί καρφάκια στυλ σονγκοκου, το σχέδιο του ήταν κανονικό, γενικά ήταν ώριμο με αίμα θανάτους κτλ, ο τύπος είχε φουλ psychic δυνάμεις, χρονολογία σιγουρά 90ς ίσως και παλαιότερο. Νομίζω ήταν ταινία.Σε μια φάση υπήρχε και μια κοπέλα με καρέ μαλλί και αυτή με κρυφές δυνάμεις και στο τέλος τον σκότωσε κατά λάθος η θυσιάστηκε αυτός επειδή την αγαπούσε. Παίζει να ήταν αστυνόμοι στυλ bounty hunters σε φουτουριστικο μέλλον. Αυτά θυμάμαι. Σάς λέει κάτι?

https://en.wikipedia.org/wiki/Locke_the_Superman

https://www.google.gr/search?q=locke+the+superman&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwii_5KAvZ3iAhXSPFAKHefjDGIQ_AUIDigB&biw=1536&bih=747