Cro-Magnon

George Foreman vs Muhammad Ali - Oct. 30, 1974 10/10 Παίζει τώρα στο γιουτούμπι τζάμπα σου λέω! Ανάλυση στα 480p, ιδανική για την 4Κ που χρεώθηκες 256 δόσεις κι ένα νεφρό στον Πεντόβολο για να την πάρεις! Kαι σχόλιο από τον τρίτο μεγάλο του αθλήματος, τον Ιωσήφ ντε, την ώρα που πάνω στο καναβάτσο ... οι Βλαδίμηρος και Λέων της κλωτσοπατινάδας έδιναν πόνο για 8 γύρους. 46μύρια πλας οι θεάσεις, τι να ...πλάσει τώρα το Νετφλιξ με τα ...microwave αριστουργήματα για μουσάτους και κομμώτριες... Θα μου πεις ότι δεν είναι και τα 6.5 δις του Θεσπαστίτσιο, αλλά χερμάνο μου μην τα θέμε κι όλα δικά μας, δεν είναι ίδιες οι αρκουδόγαμπες του Γιώργη με τα θωλόμπουτα της Rivera! Όταν ήμασταν βασιλιάδες... Ένας γερασμένος πρώην πρωταθλητής, ομορφόπουρος και πολυλογάς αλλά διπλά μειονοτικός (νίγκα και μουσουλμάνος - μέγιστη ύβρις για την Αμερική) κάνει τουλούμι στο ξύλο τον νυν πρωταθλητή και πιθανότατα το δυνατότερο μυικά τσαμπ όλων των εποχών που είναι κι επιπλέον πάνω στο prime του... Μέσα στη ζούγκλα του Ζαιρ κι όχι σε κάνα φλωροκαζίνο του Λας Μπεεέγκας, και με κάτι τριτοκοσμικούς μέσα στο στάδιο, ντυμένους με τραπεζομάντηλα και σεμεδάκια να φωνάζουν σε ομαδικό ντελίριο "Άλι, μπουμαγιέ!". Το δε παραδάκι της διοργάνωσης να έχει πέσει από τον μακαρίτη το Μουαμάρ Καντάφι... Ε ρε γλέντια! Πιο ...Πασόκ κατάσταση δεν γινόταν! Μόνο τον Αργύρη δε φώναξαν να εκτελέσει τις βολές... Μερικοί άνθρωποι είναι μπίγκερ δαν λάιφ και πρέπει να τους δεις μάθια μου!

Portrait of a Lady on Fire (2019) - 6/10 https://www.imdb.com/title/tt8613070/ …Έτζι και δεν ημπόρεσα να την εφχαριστηθώ αυτηνα τη νταινία! Ανάθεμαντηνε τη μια τσουπραν, τη μελαχροινήν, μου ενεθυμησεν εκείνη ντην γκζινήν που με έριγκσεν τη χυλόπιταν οτε νημουνα βοσκαρουδάκι αμούστακον, γκζανάπανάθεμάντηνα τη γουρλωμάτα… Η άλληνα, η χλεμπονιάρα, πολύν το επαίδευεν το πράμαν κι όλον εστράβωνε τα σύγχειλά της, ωσάνα εγεύετο γκζύδιν ο καταπιώνας της! Παρακαλετόν νιμού, γκζινόν μεθύσιν... Από τότεν που βγήκε η Αδέλλα, πολλοί επροσπαθησανε να επαναλάβουνε την επιτυχίαν της... εις μάτην! Άμα δεν έχεις θεατρίνες της προκοπής, δεν τσουλάει ο τέντζερης...Η όλην ιστορία ήτανε δομημένη ωσαν παρτίδα …τάβλι, με πόρτες, πλακωνουμοτό και φεύγα! Έφερεν ασσόδυον η γουρλωμάτα κι εμπήρεν τον μπούλον…Τι επερίμενες κι εσύ μαρή ξεβράκωτη, να τηνε στεφανωθείς ντη μπλούσιαν; Εγύρισεν ο τροχός μια στάλλαν, ίσα για δυό-τρεις ξεπέτες και μετά απ' εδω πάν οι απένταροι! Ολίγον βυζίν εθεάθην σποραδικώς, κατά τας γραφάς του γαλλικού σινεματόγραφου, αλλά ευτυχώς εγλυτώσαμεν άλλες αηδείς σκηνές που τσοντάρουν οι χλωμοκουλτουριάρηδες ευρωπέη σκηνοθέται και κατά τες οποίες, στιγμές πάθους θέλει να εναλλάσσονται με σκηνές αναγούλας. Παραδείγματος χάριν, ότε μας βανουνε να θωρούμε ντην ηρωίδα που κατουρείν ή αποπατείν στο λουτροκαμπινέ της κι εμείς να υποχρεούμαστε να ντηνε τηρούμε καθώς θα σκουπίζει τ' αραχλιασμένο της… Για να λέγειν μετά ο τζιτζιφιόγκος ο σκηνοθέτας ότι αυτός έναιν ο ρεαλισμός της ζωής….Μη θέσω κι άλλα παραδείγματα! Από την άλληνα όμως είχε κι ένα-δύο καλές μουσικές, όπως εκιαδά όπου οι γκιόσσες είχανε συναχτεί για το ξεμάθιασμα και την άλληνα όπου η γουρλωμάτα παίζει ένα κομμάτι για βιολί του Βιβάλδιου σε πιάνο και ντ’ ορμηνεύει συνάμα. ...Τ’ άκουσες Αρεθούσα μου τα θλιβερά μαντάτα; από τα χρόνια της Αντέλ χτενίζουν τη …μπατάτα Και δεν μπορείς ν’ αντισταθείς, σα θέλουν οι γονείς σου, νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάζει κι η όρεξή σου...

The nightingale 5/10 https://www.imdb.com/title/tt4068576/ Μια οργισμένη ιρλανδή Ζήνα του 19ου αιώνα, τα βάζει με ολόκληρο λόχο κόκκινων γιλέκων για να εκδικηθεί από τα χαμένα νιάτα της και τον άντρα της και το παιδί της, μέχρι τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, το ρατσισμό και την αποικιοκρατία της καταραμένης γηραιάς Αλβιώνας. Παραλίγο να φτάσει μέχρι και το διπλό του Ολυμπιακού στην Τούμπα και το καράβι από την Περσία που πιάστηκε στην Κορινθία…Ο Αβορίγινας συμπρωταγωνιστής της δε μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, σε βαθμό που να γίνεται κωμικός σε αρκετά σημεία. Κάτι σαν Ζορρό από τα γαριδάκια, πασαλειμμένος με αλεύρι για τηγανήτες... Εν ολίγοις, η ιστορία είναι μια φλόμπα ανακολουθιών και κακής σκηνοθεσίας, όπου τη μια η Ζήνα όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει και την άλλη είναι απλά κότα. Στο σινεμά είναι εύκολο να δείξεις μπούτι, αλλά σχεδόν ακατόρθωτο να δείξεις ψυχή όταν δεν την έχεις. Ανούσια φλυαρία, γυναίκα σκηνοθέτης, πάμε για άλλα...

Mr Turner 4/10 https://www.imdb.com/title/tt2473794/ Ένας απαράδεκτος Τίμοθυ Σπώλ, με φυσιογνωμία κώλου ασβού, προσπαθεί να πείσει το θύμα-θεατή ότι είναι ο Τέρνερ, ο διάσημος Άγγλος ζωγράφος του 19ου αιώνα. Με μια αιωνίως σκυθρωπή γκριμάτσα και μανιέρα χαμάλη, μολύνει τη μεγάλη οθόνη και την υπόληψη του βρετανικού κινηματογράφου, που μας έχει συνηθίσει σε άλλα αριστουργήματα εποχής. Κι ενώ ο κύριος σκηνοθέτας δε μας δίνει να καταλάβουμε σχεδόν τίποτα από αυτή την ιδιότροπη προσωπικότητα και την μέγιστη τέχνη της, από την άλλη δεν παραλείπει να μας δείχνει το γερό-μπαμπαλή Τέρνερ να καβαλάει σε κάθε ευκαιρία το ταλαίπωρο δουλικό του, που έχει τάσεις Ιουστίνης. Το έργο είναι μεγάλο, αργό και βαρετό, σε σημείο που να θες να κόψεις όχι μόνο το αυτί σου αλλά και τις φλέβες σου. Όλα τα ενδιαφέροντα γεγονότα της ζωής του Τέρνερ είναι ατάκτως ερριμενα εδώ κι εκεί, χαμένα μέσα σε ένα σωρό σαβούρας που οι εστέτ θα ονόμαζαν σκηνοθετική άποψη…το φελέκι μου μέσα...

Once upon a time in Hollywood 2/10 Απίστευτη σαχλαμάρα δυόμιση ωρών… Ποιος θα το 'λεγε ότι όταν ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου γύρισαν “Το κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο", θα τους αντέγραφε τόσο άσχημα 18 χρόνια μετά ο …Σαλατίνο, σε μία ταινία-ντροπή για την δική του υστεροφημία. Δυο γερασμένοι ζεν πρεμιέ του Χόλιγουντ, ο Ντι Κάπριο και ο βραδόπιττος, διασύρονται κυριολεκτικά σε μια χλαπάτσα από ρατσιστικά, αντιχίπικα, μισογυνικά κι αντικινεζικά μηνύματα, όσο μας πετάνε υπαινιγμούς ότι μεταξύ τους το …γυαλίζουν το πόμολο. Ανύπαρκτο σενάριο, βλακώδεις διάλογοι και χολή ξινισμένης ζωντοχήρας για ανθρώπους-θρύλους όπως ο Μπρους Λη, θα προκαλέσουν απορία στους αδαείς αλλά όχι και σε μας που ξέρουμε ότι αυτά δεν είναι ταινίες αλλά εμετώδεις παραγγελίες του βαθέος αμερικανικού κατεστημένου. Το ενόχλησε το Πεντάγωνο που οι χίπηδες τους σήκωσαν το μεσαίο δάχτυλο και δεν πήγαν να πεθάνουν για τις τσέπες των άλλων στο σφαγείο του Βιετνάμ και βάλαν τον Σαλατίνο να παρουσιάζει τις γυναίκες σαν τρελές μαινάδες με αξούριστες μασχάλες και τα παιδιά των λουλουδιών σαν σφαγείς με το κονσερβοκούτι. Αν υπήρχε Θεία Δίκη θα περίμενα τον ανασκολοπισμό του βλάσφημου, από όλες τις οργανώσεις των απανταχού κατατρεγμένων και των φεμινιστριών κυρίως, με πίσσα και πούπουλα, όπως στα κόμιξ του Λουκυλούκιου και την περιφορά του κατά μήκος της δυτικής ακτής, ίσαμε τον Καναδά.

Καλησπέρα και χρόνια πολλά ! Ψάχνω δυο ιταλικές ταινίες. Στην πρώτη, ένας μικροαπατεώνας ιουδαίος μπλέκεται σε ενα σωρο περιπέτειες και τελικά καταλήγει να είναι ένας από τους δυο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με τον Ιησού. Στη δεύτερη, έτερος απατεώνας κάνει το φωτογράφο που τριγυρίζει σε χωριά της Σικελίας και φωτογραφίζει νεκρούς στα φέρετρά τους, μετά από παραγγελία των οικογενειών τους. Κάπως όμως μπλέκει με ένα κορίτσι, το οποίο καταλήγει στη φυλακή, ενω αυτος φευγει μεταναστης στην Αμερική. https://www.imdb.com/title/tt0108473/?ref_=nm_flmg_act_44

Ο Κλιντ έκανε καριέρα παίζοντας ουσιαστικά ένα ρόλο - του σκληρού τύπου με τα γκάνια. Τον βοήθησε τα μέγιστα και η όμορφη εμφάνισή του. Το να βλέπεις τώρα ένα ετοιμόρροπο, λιπόσαρκο γεροντάκι να το παίζει .αμηκουλάκος είναι αστείο και λυπηρό συνάμα για τους θαυμαστές του Γουίλ Μάνι... Τα στερνά τιμούν τα πρώτα!

Dragged across concrete 5/10 https://www.imdb.com/title/tt6491178/ Όσο ο Μελ Γκίμπσον ήταν ο συμπαθής μέθυσος, Αυστραλός σαβουρο.άμης, με την ταπεινή γυνάικα-νοσοκόμα και τα έξι παιδιά, η καριέρα του μεσουρανούσε στο Ιερόν Κούτσουρον κι εμείς απολαμβάναμε καλούτσικες τσιχλόφουσκες δράσης και ξέραμε ότι ο Μελ ήταν ένα σειφ μπετ στο κομμάτι της διασκέδασης. Αλι και τρισαλί όμως, τα χρόνια περνάνε και το …"Παναγία Εκατονταπυλιανή" της Οξάνας έσυρε το λιγούρη μεσήλικα Αυστραλό στο Όρος των Στεναγμών της υπέρτατης ρωσικής .αύλας. Ο Μελ έπαθε ό,τι και κάθε ραμολί-αρσενικό που νομίζει οτι στα 50-φεύγα του θα πεταλώνει όποιο ρώσικο άτι του γυαλίσει και μαζί με την κατηφόρα του τραπεζικού του λογαριασμού, ακολουθησε κι η επαγγελματική καταβαραθρωση. Έκτοτε έχει προσπαθήσει να κάνει την επιστροφή, αλλά όσο κι αν παλεύει, φαίνεται να έχει χάσει την εύνοια του κοινού, γιατί σαν κλασσική κρασσοκανάτα δεν μπορεί να ελέγξει τη σούρα του κι όλο λέει βλακείες που μετά τον σταυρώνουν στα ΜΜΕ. Η τελευταία του προσπάθεια είναι το Dragged across concrete, όπου δυο καλοσυνάτοι, αλλά λίγο ατσούμπαλοι στις ανακριτικές τους μεθόδους μπάτσοι, βασανίζουν όποιον κακομοίρη τους πέσει στην πλώρη, για να σώσουν την Αμερική από τα ναρκωτικά (μου αρέσει πάρα πολύ να παρατηρώ πόσο αυξάνεται η προπαγάνδα υπέρ των βασανιστηρίων και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Χόλυγουντ, με ηλίθια προσχήματα). Η νυφίτσα το αφεντικό τους όμως σακουλευεται το τελευταίο τους ατόπημα και τα δυο καρακόλια βγαίνουν σε διαθεσιμότητα. Για την ανάπηρη γυναίκα του, ο ένας και για την όμορφη αρραβωνιάρα του ο άλλος, οι δυο τους αποφασίζουν να ρεφάρουν με τη χρόνια γκαντεμιά τους και να την πουν στο Σύστημα. Φυσικά και δε θα πάρουν το μπουζούκι, όπως ο Ξανθόπουλος ή το κασελάκι του λούστρου, όπως καληώρα του ο Βασιλάκης ο Καΐλας. Ούτε βέβαια θα μπαρκάρουν όπως ο Κούρκουλος σε καράβια που καίνε κάρβουνο ή θα πάνε στο γιαπί όπως ο Κόκοτας στις Διπλοπεννιές. Σαν γνήσιοι Αμερικάνοι θα πιάσουν τα γκάνια κι όλους τους αλήτες από τα αυτιά και θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι! Δυστυχώς, η ταινία είναι σαν πιττόγυρο που σου ξέφυγε η σως στο γέμισμα και το ξεφτύλισες το WC… Πολλή δηθενιά, πολλή ζοχάδα, πολλή απροσεξία στη λεπτομέρεια και κακή σκηνοθεσία-μοντάζ. Ο Βον κάνει ακόμη μια ελεεινή εμφάνιση και καίει έναν πολύ αβανταδόρικο ρόλο κι όλη την προσπάθεια του Μελ, ο οποίος στέκεται μέτρια, αλλά όχι άσχημα στο χαρακτήρα του. Το σενάριο έχει αρκετές πολύ καλές αράδες, που σχεδόν περνάνε απαρατήρητες, λόγω της κάκιστης φιγούρας του Βον και του λεχρίτη που έκανε το σκηνοθέτη στο πρότυπο του ο Καραγκιόζης - Φούρναρης και κάρφωσε όλες τις σκηνές στο πόδι, κατα τη διάρκεια του μοντάζ. Σε αυτήν την προσπάθεια θα ήθελα τους Ντε Νίρο και Μαικλ Μαν από την εποχή του Heat, μαζί με τον Ντεπ του Ντόνυ Μπράσκο. Επίσης θα ήθελα και την Οξάνα...

Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ (εκτός συναγωνισμού....) https://www.imdb.com/title/tt0054632/?ref_=nv_sr_3?ref_=nv_sr_3 Το "Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ" είναι ένα εργο-σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου. Η παρακμιακή Γαλλική αριστοκρατία πλήττει σε ένα μπαρόκ ξενοδοχείο, όπου ένας ενοχλητικός πέφτουλας, ένας κάπως πιο καλοβαλμένος Κώστας Βουτσάς (έχω και κόττερο…), κυνηγάει μια βλαμμένη μπεμπέκα-μεγαλοκοπέλα να του κάτσει για να της τον σφυρίξει. Η εκνευριστική μουσική υποκρουση από εκκλησιαστικό όργανο που γδέρνει τσιριχτά τα αυτιά είναι ιδανική για απεντόμωση. Η ασπρόμαυρη εικόνα αφαιρεί κάθε ζωντάνια από τα δρώμενα. Οι ηθοποιοί παίζουν αφύσικα, είτε σα ρομποτάκια με σπασμωδικές κινήσεις, είτε στημενοι σα μαριονέτες σε στοπ-καρέ. Mια σταθερά επαναλαμβανόμενη περιήγηση της κάμερας σε μακρόστενους άδειους διαδρόμους, ταβάνια με περίτεχνα γύψινα, έρημους κήπους και τεράστιες αίθουσες μπερδεύει το μάτι που χάνει τον προσανατολισμό και την αίσθηση του χώρου. Ο θεατής του 2019, οδηγείται στην απελπισία και θέλει να κόψει το …λούτσο του με τη φαλτσέτα του τσαγκάρη, κάπου εκεί στο 20λεπτο... Ψυχρές γυναίκες-τρόπαια αλλάζουν τους γκόμενους σαν τα πουκάμισα, ενόσω μικροτσούτσουνοι σύζυγοι κουτσομπολεύουν ζηλόφθονα πίσω από τις κουρτίνες τον αδέξιο πέφτουλα. Πέρυσι, επιμένει ο πέφτουλας, οι δυο τους είχαν συναντηθεί σε ένα άλλο θέρετρο. Στο Μαρίενμπαντ; Στη Σαντορίνη; Στα Παλούκια; Θα σας γελάσω…Η μπεμπέκα το αμφισβητεί κι επιμένει κάθε φορά ότι δεν ήταν εκείνη κι ότι δε θυμάται τίποτα. Το θέμα του πέφτουλα είναι ότι οι δυό τους είχαν μια σχέση πέρυσι που διακόπηκε με κάποιο απροσδιόριστο τρόπο, αλλά εκείνη του ζήτησε να περιμένει και να ξαναβρεθούν φέτος σε αυτό το ξενοδοχείο, για να συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν. Η συγκεκριμένη σκηνή της φορτικής πολιορκίας του θηλυκού (σκύψε ευλογημένη…), όπου ο πέφτουλας αναπαράγει αυτό που ο ίδιος νομίζει ότι θυμαται από τα γεγονότα της προηγούμενης χρονιάς κι εκείνη κάνει …τον Κινέζο, επαναλαμβάνεται πολλές φορές σε διαφορετικές τοποθεσίες του ξενοδοχείου και του περιβάλλοντα χώρου. Με την ίδια μονότονη φωνή ο πέφτουλας κάθε φορά προσθέτει κάποια νέα στοιχεία στην αφήγησή του που μάλλον εντείνουν τη σύγχυση παρά ξεκαθαρίζουν την υπόθεση. Τελικά το είχε απαυτώσει το ...παρατράγουδο της Πάνια ή όχι; Τι ζούμε, φίλοι μου!... Μια τρίτη φιγούρα, ένας χολερικός σύζυγος με κεφάλι σαν να βγήκε από γερμανική bdsm τσόντα και γεμάτος αβρότητα, καιροφυλακτεί το παράνομο ζευγάρι των πρωταγωνιστών και προσπαθεί να γλυτώσει τα κέρατα ή έστω με το βερνίκι της Durostic να μην αφήσει στάμπες στο πάτωμα. Ο κορνούτος είναι ένα άχαρο λελέκι, παράταιρος όπου κι αν σταθεί. Τσακίζει τους άλλους παραθεριστές και τον πέφτουλα σε εγκυκλοπαιδικές γνώσεις και σε ένα συγκεκριμένο παιχνίδι με ξυλακια ή κάρτες και κυκλοφορεί αιώνια κατηφής, σαν το Θλιμμένο Μπούφο του Κάπταιν Μαρκ. Η αξία του έργου είναι στη σεναριακή ιδέα που εξετάζει την εγκυρότητα της μνήμης και τη συνάρτησή της με το χρόνο και τις επιθυμίες. Πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι οι θύμησες και πόσο διαφορετικά μπορεί να βιώσει ο καθένας την ίδια σκηνή, το ίδιο γεγονός. Οι σκηνές επαναλαμβάνονται με την εμμονή μιας ανάμνησης που δε λέει να σβήσει, αλλά επανέρχεται βασανιστικά. Βλέπεις εκείνο το βουνό με τά μεγάλα στάχυα; Θυμάσαι που αφισσοκολλούσαμε στης Πειραϊκής τα βράχια; Το ίδιο το σενάριο αν διαβαστεί σε text editor είναι ένα ποίημα κι ας με συγχωρήσουν οι φιλόλογοι της παρέας, αλλά η “απαγγελία” του από τον πέφτουλα μου θύμησε πολύ, κατά έναν περίεργο τρόπο, το απολείπει ο θεός Αντώνιον του Καβάφη. Μόνο που εδώ το διακύβευμα δεν είναι η Αλεξάνδρεια, αλλά το βρακί της γυναίκας-αράχνης, που στον ιστό-παγίδα της υποτιθέμενης αδυναμίας της παίζει με τις δυο μυγούλες - άντρα κι αγαπητικό. Δε θυμάται ό,τι τη βολεύει, βάζει η ίδια τους όρους κι οδηγεί το παιχνίδι προς όποια κατεύθυνση υπαγορεύει η πλήξη της. Οι δυο κιαρατάδες συγκρούονται σαν λουτσοκρίαρα για μια φτιαχτή εντύπωση, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη.

The Mule 3/10 Απίστευτη σαχλαμάρα ως ταινία, κάνει τα μέγιστα για να γελοιοποιήσει τον Κλιντ Ίστγουντ στα γεράματα του. Γεροντάκι με το ένα πόδι στο λάκκο κουβαλάει σακιά με κοκαΐνη για το μεξικάνικο καρτέλ για να ξεχρεώσει το θερμοκήπιο του και το σπίτι των βετεράνων του Βιετνάμ στο χωριό του και στο ενδιάμεσο παρτουζώνει τις 20ρες πιτσιρίκες δυο-δυο, όπως ο κάθε μέσος ενενηντάρης άλλωστε, όταν δεν ψάχνει την πάπια ή τη μασέλα του ή εκτοξεύει μισαλλόδοξα σλόγκαν. Βέβαια όλα αυτά γίνονται για να δώσει ο Κλιντ γλυκερά διδάγματα για την αξία της οικογένειας, σε μια χώρα όπου τα παιδιά πληρώνουν ενοίκιο στους γονείς αν μένουν στο σπίτι μετά τα 18 τους, οι μουσάτοι-σφίχτες πατεράδες κρατάνε καμαρωτά το φανάρι στις θυγατέρες τους από τα 12, η πλειοψηφία των γυναικών έχουν παιδιά από 2-3 διαφορετικούς αρσενικούς, όπως οι γάτες κι οι γέροι παρκάρονται σε γηροκομεία με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Μπράντλεϊ Κούπερ προσπαθεί όσο μπορεί να ακουμπήσει λίγη από τη χρυσόσκονη ενός Ίστγουντ που δεν υπάρχει πια, αλλά δυστυχώς έχει καθυστερήσει κάτι δεκαετίες. Είναι στιγμές που του φαίνεται ότι συναισθάνεται τη γελοιότητα του εγχειρήματος κι απλά προσέχει στο σετ τον παππού να μη σκοντάψει….Μου θύμησε εκείνους τους αγώνες των παλαιμάχων, που κάθεσαι στην κερκίδα, βλέπεις τον απόμαχο που προσπαθεί να ντριμπλάρει και λες, νά το, τώρα θα έρθει το εγκεφαλικό...

The highwaymen 5/10 Τα παλληκάρια τα καλά, σύντροφοι τα σκοτώνουν… Όπως κάθε λήσταρχος που σεβονταν τον εαυτό του, οι Μπόνυ και Κλάιντ έπεσαν σε χωσιά από καρακόλια, μετά από ρουφιανιά δικού τους και πέθαναν σαν σουρωτήρια για τα μακαρόνια από τις σφαίρες. Αν είχαν ζήσει στα Βαλκάνια ή κάπου στη Μικρά Ασία - Μέση Ανατολή-Βόρεια Αφρική, ο λαουτζίκος θα τους είχε κάνει εθνικούς ήρωες και θα έπιναν νερό στο όνομά τους. Όχι για τον αφελή μύθο ότι έκλεβαν από τους πλούσιους κι έδιναν στους φτωχούς, σε μια εποχή που η Αμερική ψωμολύσσαγε από την πείνα της Μεγάλης Ύφεσης. Αλλά κυρίως γιατί αψηφούσαν το Σύστημα κι απαντούσαν στα όργανα καταστολής με το ίδιο νόμισμα: βία στη βία της εξουσίας. Και επειδης ήσαντε νέοι, ανύπανδροι κι εγαμιώσαντε, κύριε Δικαστά! Έχεις λοιπόν αυτή την πιασάρικη ιστορία, γεματη βία, αίμα και σπέρμα και τι κάνεις ως Νέτφλιξ; Αντί για τις μπαλάντες για το Ρομπέν των Δασών ή έστω ένα Deliverance, κάνεις μια ωδή στα γερασμένα καρακόλια! Ξαναγράφεις δηλαδή την ιστορία για να φλομώσεις στο ψέμμα και την συκοφαντία το Ζορρό, τον Κατσαντώνη, το Νταβέλη και το Φώτο Γιαγκούλα και να αποτίσεις φόρο τιμής στο Σερίφη του Νότινγχαμ, στους τουρκαλβανούς του Αλί Πασά και στον κάθε μπάουντι χάντερ που σκότωνε για πενταροδεκάρες ληστές που έκλεβαν πενταροδεκάρες, όσο ο Ιωάννης ο Ακτήμονας, ο Μπραουν, ο Φίσερ κι ο Κραπφτ κι οι μεγαλοτραπεζίτες ρούφαγαν με το μπουρί της σόμπας το αίμα του λαού. Αυτά για το ιδεολογικό υπόβαθρο της ταινίας. Στα τεχνικά τώρα έχουμε μια κρύα, αργή και κακογραμμένη πατάτα, όπου ένας μετριότατος, σκουριασμενος τενεκές για φέτα, ο Κέβιν Κόστνερ, προσπαθεί να μας πείσει ότι γεννιόμαστε δολοφόνοι, τεμπέληδες και χαραμοφάηδες κι ότι η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε δεν παίζει κανένα ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας. Μοναδική αναλαμπή σε αυτην την χλαπάτσα είναι ο τίμιος μεροκαματιάρης Γούντυ Χαρελσον κι ο μόνος λόγος που ψήθηκα να δω την ταινία. Οι δυο κακοί της υπόθεσης δεν αναπτύσσονται καθόλου σαν χαρακτήρες, αγνοώντας βασικές αρχές του Χόλυγουντ ότι κάθε επιτυχημένη ταινία ξεκινάει με έναν ενδιαφέροντα κακό χαρακτήρα.

My Golden Days (Trois souvenirs de ma jeunesse) 5/10 Μέτρια γαλλική ταινία στα χνάρια της Αντέλ του Κεσίς, που εξετάζει τον άγουρο έρωτα δύο πιτσιρικιών - ενός εκκολαπτόμενου ψευτοδιανοούμενου και μιας παρτόλας. Εδώ όμως έχουμε ένα συμβατικό ετεροφυλόφιλο ζευγάρι και φυσικά λείπουν οι απαστράπτουσες, πολυοργασμικές πρωταγωνίστριες του Κεσίς, που έδωσαν άλλο νόημα στα ψαλίδια του Λινοξυλάκη. Πιστή στη γαλλική παράδοση που θέλει κάθε πρωταγωνίστρια να προσφέρει γενναιόδωρα τα βυζγιά της στο πορνόλουτρο των διψασμένων οφθαλμών των θεατών, η ταινία προχωράει ακόμα ένα βήμα παραπέρα καταργώντας το μαγικό αριθμό τρία, σε ό,τι αφορά το ερωτικό παρελθόν της πρωταγωνίστριας. Όσο ο αγαπητικός ανοίγει την απόσταση ανάμεσα στο ζευγάρι κυνηγώντας την καριέρα του, αλλο τόσο η μικρή ανοίγει τα πόδια της σε όποιον της την πέσει. Ο καυτός θάμνος της νεαρής Γαλλιδούλας θυμίζει σταθμό υπεραστικών λεωφορείων, όπου συνωστίζονται όσοι καλοί χωράνε, ενώ ο αλλοπρόσαλλος Οδυσσέας της με το παλλόμενο μόριο, είτε προσπαθεί να ρεφάρει το body count, είτε τριγυρίζει στις στέπες της ασιατικής Ρωσίας του Γιέλτσιν σε μια κουλή αντισοβιετική προπαγάνδα φιλοϊσραηλινού τύπου. Όλα αυτά υποτίθεται ότι γίνονται στο όνομα του πιο δυνατού έρωτα, αυτού της πρώτης μας νιότης, αλλα η συμπλεγματική, μικροαστική, ελληνορθόδοξη ανατροφή μου αδυνατεί να κατανοήσει πώς γίνεται να αγαπάς σφόδρα και την ίδια στιγμή να συμπεριφέρεσαι σαν το χαλάκι της εξώπορτας. Η αγάπη θα έπρεπε να εξυψώνει, αλλά αυτοί οι δύο χαρακτήρες που και καλά μου αγαπιούνται παράφορα, δεν μπορούν να κανουν ζάφτι τον εγωισμό τους και το κέρατο απλώνεται σαν περικοκλάδα. Πολλές οι σεναριακές ασυνέπειες και τα κλισέ. Οι δυο πρωταγωνιστές δεν πείθουν, καθώς είναι πολύ λίγοι για τους ρόλους τους. Ειδικά το κοπέλι είναι πολύ αδύναμο ερμηνευτικά για να σηκώσει την ένταση που υποτίθεται ότι έχει μέσα του ο κεντρικός ήρωας. Εδώ που χρειαζόταν ένας Φαίδωνας Γεωργίτσης να στανιάρει τη Ζωή Λάσκαρη ή έστω ένας Γιάννης Βόγλης να ποτίσει με βαρβατίλα τα μύγδαλα, προέκυψε ξαρμυρισμένος μπακαλιάρος. Το δε κορίτσι-ασχημούλα, αλλά με ωραία βυζιά και υπέροχα μπούτια, θα ήτανε υποφερτή αν δεν στραβωνε περίεργα τα χείλια της, σε σημείο που ώρες-ώρες να θυμίζει σαλούβαρδο. Όταν έχεις βγάλει στο παρελθόν από Μπαρντώ και Ντενέβ μέχρι Εύα Γκρην και Εξαρχόπουλος, ε δε μπορείς μετά να πλασάρεις το σαλούβαρδο για μοιραία γυναίκα...

Everybody knows 5/10 https://www.imdb.com/title/tt4964788/ Δύο ισπανοί ηθοποιοί, ο Χαβιέ Μπαρδέμ και η Πενέλοπε Κρουζ, προσπαθούν να παίξουν τους κολοσσούς Νίκο Ξανθόπουλο και Μάρθα Βούρτση σε ένα χλιαρό οικογενειακό θρίλερ. Σκηνοθετεί Πέρσης τις, ονόματι Φαρχαντί, που αφού έκανε δύο ψιλό-επιτυχίες, με τα A Separation (2012) και The Salesman (2016), νόμισε ότι μεγάλοπιάστηκε αρκετά για να αρχίσει να σκηνοθετεί και αλλοδαπούς ηθοποιούς όπως ο δικός μας ο Λάνθιμος. Αλλά τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κώλους... Δυστυχώς η Πηνελόπη δεν το έχει με τον οδυρμό κι ο Χαβιέ ομοιάζει με κλαμένη μελιτζάνα στις δραματικές σκηνές, όταν δε θυμίζει χοντρό ξάδερφο του θαυμάσιου πρωταγωνιστή του Biutiful. Οι υπόλοιποι του μπουλουκιου είναι κάκιστοι, με μεγαλυτερη απογοήτευση τον γηρασμένο Νταρίν, που θα καταντήσει Πέτρος Φιλιππίδης όπως το πάει. Γενικά το καστ μου θύμησε εκείνο το γηρασμένο Ολυμπιακό του Κόκκαλη, που έμπαινε σε κάτι γήπεδα-αλάνες και νόμιζε ότι θα πάρει το ματς με τις φανέλες. Και μετά έφτανε το σκατό στην κάλτσα... Το σενάριο είναι πολύ απλοϊκό και μαντεύσιμο για θρίλερ και ειλικρινά αν τους ανατολίτες, κ. Φαρχαντί, τους σκανδαλίζουν οι αλλαξοκωλιές, εδώ σε εμάς στη Δύση είναι περσινά ξινά σταφύλια.

The Ballad of Buster Scruggs 4/10 (8/10 το κομμάτι του Λίαμ Νίσον) Η κακή αυτή η ταινία των αδελφών Κοέν πιθανότατα θα ήθελε να είναι το Relatos Salvajes της άγριας Δύσης. Έξι άσχετες μεταξύ τους ιστορίες εξετάζουν τα γνωστότερα σε εμάς στερεότυπα του far West: τον πιστολά, το ληστή τραπεζών, το χρυσοθήρα, τους λευκούς εποίκους, τους κακούς ινδιάνους, τους κυνηγούς επικηρυγμένων κτλ. Οι ιστορίες είναι σχεδόν άψογα σκηνοθετημένες στο τεχνικό κομμάτι, αλλά καλλιτεχνικά οι ηθοποιοί είναι κάτι λίγο παραπάνω από κρεμάστρες για τα ρούχα από το βεστιάριο της παραγωγής. Το σενάριο - για κλάμματα... Κι εκεί που έχω αδράξει και μετά δύο χέρια μου το εσχατόφτυαρο και ‘στολίζω’ πατόκορφα τους Κοέν και την καλλιτεχνική αφλογιστία των γερατιών, πέφτω πάνω στο διαμαντάκι ανάμεσα στις καβαλίνες της αμερικάνικης υποκουλτούρας. Αναφέρομαι στην ιστορία με τον περιπλανώμενο ιμπρεσάριο, που την ερμηνεύει εξαιρετικά ο Λίαμ Νίσον. Χρησιμοποιώ τον όρο ‘ερμηνεύει' για να αποτίσω φόρο τιμής και να δείξω το πόσο μεγάλη εντύπωση μου εκανε αυτός ο άγαρμπος ηθοποιός - εκφραστικό κούτσουρο, στα χέρια των Κοέν. Οι τελευταίοι πήραν το κάθε ελάττωμα του Νίσον και το κόλλησαν τόσο μαεστρικά στην ιστορία τους που δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς οτι '...εξ όνυχος τον λέοντα’. Στα 15-20 λεπτά που διαρκεί η ιστορία αυτή, οι Κοέν βάζουν κάτω δέκα Στάγιερ Αγγελόπουλους κι Ευρωπαικού κινηματογράφου. Ενας γηρασμένος ιμπρεσάριος τριγυρίζει με το φρικιό του κάπου στα Απαλλάχια όρη και δίνει παραστάσεις στην ύπαιθρο και σε πλατείες. Οι λίγες πενταροδεκάρες που πέφτουν στο απλωμενο καπέλο είναι αντιστρόφως ανάλογες του χιονιού που βαράει την καμπούρα του γέρου κι οι εποχές είναι δύσκολες για καλλιτέχνες. Οι αμερικανοί ομως είναι επιχειρηματικά μυαλά και όταν τα πράγματα στενεύουν, you gotta do what you gotta do...

The Favourite...2 Συνήθως δε γράφω σίκουελ κριτικών, αλλά οι σύντροφοι στο forum έθεσαν κάποια ερωτήματα και θα προσπαθήσω να απαντήσω. Βρήκα το Λάνθιμο να αντιγράφει τον Κιούμπρικ και να δημιουργει ένα κακέκτυπο του Μπάρυ Λίντον. Οπουδήποτε ο Kubrick πρωτοτύπησε στο Μπάρυ Λίντον, ειδικά με την κάμερα, το φωτισμό και τις λήψεις, ακόμη κι αυτό το ιδιότυπο το βρετανικό μαύρο χιούμορ της ταινίας, ο Λάνθιμος απέτυχε θυμίζοντας ξαναζεσταμένο φαγητό. Πολλή δηθενιά... Ακούστηκαν πολλά για τις ερμηνείες των τριών κυριών που πρωταγωνίστησαν, αλλά εμένα προσωπικά μου θύμησαν το παραμύθι του Άντερσεν με τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα, που τελικά βγήκε για σεργιάνι ξεβράκωτος. Ειδικά η αδυναμία μου, η Βάις (με τρελαίνουν οι γκόμενες με γερμανικά ονόματα…) χαντακώθηκε, ενώ ακόμη κι αυτή η Έμμα Στόουν, με το χυδαίο αγγλοσαξωνικό όνομα, την ομορφιά ξεπλυμένης σφουγγαρίστρας και τα μάτια ξωτικού με δυσκοιλιότητα, θα μπορούσε σίγουρα καλύτερα. Η Ολίβια είναι απλά Κατινούλα στα ξεσπάσματά της και λυπηρή όταν προσπαθεί να αντιγράψει τη Μέθοδο - δεν έχεις δει ποτέ το Ντε Νίρο, κυρά μου; Eχοντας θαυμάσει τον Αστακό κι αν μπορώ να εγγράψω τις Άλπεις ως μια πρωτόλεια λαμακία που δικαιούται ο καθένας να κάνει πάνω στη λαγκάβ του, βρίσκω δυστυχώς το Λάνθιμο να ξεφουσκώνει τρελλά με το Ελάφι και την Ευνοούμενη και να μη δικαιώνει τις προσδοκίες μου. Eλπίζω να τα πάει σύντομα καλύτερα.