gtsoui

Τερματίστηκε το Evil West στο series x μέσω gamepass. Το είχα στο ραντάρ μου να το αγοράσω σε έκπτωση, αλλά τώρα ήταν ευκαιρία. Πρόκειται για ένα action παιχνίδι με rpg στοιχεία, στο οποίο αναλαμβάνεις τον ρόλο του πράκτορα Jesse Renier, μέλος ενός οργανισμού που πολεμά βαμπίρ και αλλά παρόμοια τέρατα. Το setting του παιχνιδιού μου άρεσε πολύ, καθώς είναι μια μίξη αγριας Δύσης με μεταφυσικά στοιχεία. Το Evil West είναι γραμμικό παιχνίδι και τα επίπεδα του είναι αυτοτελή. Δηλαδή, βλέπεις ένα cutscene όπου εκτυλίσσεται η ιστορία του και ύστερα μεταφερεσαι στο επίπεδο όπου λαμβάνει χώρα το action κομμάτι του. Το στοιχείο της εξερεύνησης λοιπόν δεν υφίσταται καθόλου στο παιχνίδι. Απλά, σε κάθε επίπεδο, υπάρχουν κάποια μονοπάτια μικρά σε μέγεθος, τα οποία έχουν κάποιο σεντούκι η πουγκί με χρυσά νομίσματα. Αυτα, χρησιμοποιούνται ως μέσο για την αναβάθμιση των gadget σου, τα οποία είναι αρκετά. Στην αρχή, ξεκινάς μόνο με το περίστροφο σου, αλλά αργότερα κατέχεις τουφέκι, δυναμίτη, φλογοβόλο, πυροβόλο όπλο κτλ. Όλα αυτά μπορούν να αναβαθμιστούν με χρήματα και αποτελούν το ένα στοιχείο του progress του χαρακτήρα σου. Το άλλο, είναι το κλασικό lvl up, όπου παίρνεις ένα perk point και επιλέγεις μέσω του skill tree που θα το αναθέσεις. Φυσικα, το melee combat είναι το βασικό του συστατικό στις μάχες. Κατά την διάρκεια αυτών, το Evil West είναι ένα κλασικό hack n slash παιχνίδι. Εδώ να πω ότι μου έκανε εντύπωση η δυσκολία του και το περίμενα πολύ πιο εύκολο. Δεν αποτελεί κάποια ιδιαίτερη πρόκληση, αλλά δεν περίμενα να πεθαίνεις τόσο εύκολα. Υπήρχαν πολλές μάχες που έχασα και αυτό γιατί οι εχθροί κάνουν αρκετό damage και θέλει αρκετή προσοχή. Ενδεικτικά να πω ότι, στο Lies of P που είναι και ενα souls-like παιχνίδι, πέθανα λιγότερες φορές σε μάχες με "απλούς" εχθρούς από ότι στο Evil West! Στα του τεχνικού τομέα, τα γραφικά του ήταν ικανοποιητικά, κυρίως λόγω του setting του, αν και φυσικά δεν διεκδικεί δάφνες.. Από τα λιγα βίντεο που είχα δει για το παιχνίδι, μου άρεσε και χαίρομαι ιδιαίτερα που δεν έπεσα έξω. Πέρασα πολύ ωραία μαζί του και νομίζω ότι αξίζει να παιχτεί, ειδικά από κάποιον που είναι κάτοχος gamepass μιας και δεν είναι και μεγάλο σε διάρκεια.

Για να μην γράψω δυο φορές, τερματίστηκαν 2 παιχνίδια το τελευταίο διάστημα και για το πρώτο δεν έχω να πω πολλά. Τέλος λοιπόν το Arise: A Simple Story στο nintendo switch. Το αγόρασα γιατί έκανε μόνο 2 ευρω, μου άρεσε το art style και βασικά νόμιζα ότι επρόκειτο για ένα adventure παιχνίδι, έστω και με κλίση στο narrative. Τελικά έκανα λάθος και είναι περισσότερο ένα platform παιχνίδι όπου ελέγχεις έναν ηλικιωμένο και συλλέγεις αναμνήσεις (?). Έχει ένα ωραίο κομμάτι στο gameplay του, κάτι σαν timelapse, όπου αλλάζεις τον περιβάλλοντα χώρο για να μπορέσεις να προχωρήσεις. Για παράδειγμα, προκειμένου να καταφέρεις να φτάσεις ένα ψηλό σημείο, χρησιμοποιείς αυτή τη λειτουργία ώστε να λυωσουν οι πάγοι, να ανέβει η στάθμη του νερού και να αναδυθεί ένα κομμάτι ξύλου όπου χρησιμοποιείς ως σχεδια. Αυτό είναι το βασικό concept και είναι και μικρό σε διάρκεια. Τερματίστηκε επίσης και το Robocop στο ps5. Φυσικά, η θεματολογία του δεν χρειάζεται συστασεις. Πρόκειται για την μεταφορά σε first person shooter, της cult πλέον ταινίας των 80s. Σχετικά με τα γραφικά, έχω ανάμεικτα συναισθηματα. Υπήρχαν φορές όπου οι χώροι αλλά και οι χαρακτήρες φαίνονταν πολύ καλοί, και κάποιες φορές όχι. Ειδικά, το πρόσωπο του robocop φαινόταν να έχει προσεχθεί περισσότερο από άλλους χαρακτήρες του παιχνιδιου. Όχι ότι με νοιάζουν και ιδιαίτερα τα γραφικά, απλά το αναφέρω. Αν και το παιχνίδι είναι ένα πολύ τυπικό shooter, διαφέρει από πολλά άλλα, στο γεγονός ότι η κίνηση του είναι πολύ πιο βαριά, πιστό φυσικά, στο γεγονός ότι χειρίζεσαι τον Robocop. Έχεις δηλαδή την αίσθηση ότι χειρίζεσαι ένα ανθρώπινο τανκ. Όπως και σχεδόν όλα τα σύγχρονα παιχνίδια, έχει και αυτό στοιχεία rpg με side quests. Η βάση σου είναι το αστυνομικό τμήμα και έπειτα μεταφερεσαι στην πόλη του Detroit, όπου κινείσαι ελεύθερα και πέραν της βασικής αποστολής μπορείς να κάνεις κάποιες σύντομες side αποστολές. Επίσης, ως αστυνομικός προγραμματισμένος να καθαρίσει τους δρόμους από κάθε λογής έγκλημα, θα έχεις την δυνατότητα να εντοπίσεις διαφόρων ειδών παραβάσεις και να μοιραστείς πρόστιμα! Για παράδειγμα, να κόψεις κλήση σε ένα αυτοκίνητο που έχει σταθμεύσει παράνομα. Αυτές οι δραστηριότητες δεν φαίνονται στον χάρτη παντως και θα πρέπει να τις βρεις κατά την εξερεύνηση σου. Άλλο rpg στοιχείο είναι και το ότι μπορείς μετά από κάθε αποστολή κυρίως, να αναθέσεις skill points για την ενδυνάμωση του Robocop. Τα skill points μπορείς να τα μοιρασεις σε διαφορετικά στοιχεία που έχουν να κάνουν με το combat, την εξερεύνηση, ακόμα και τους διαλογους. Μπορείς δηλαδή να αυξήσεις το damage που κάνεις η να αυξήσεις το armor σου, να ανοίγεις πιο εύκολα χρηματοκιβώτια, να λαμβάνεις περισσότερα xp με την εύρεση και άλλα. Πάντως, εγώ προσωπικά, βρήκα σχεδόν αχρειαστα τα πάντα, πέραν αυτών που σε βοηθάνε στο combat. Εκτός από τον χαρακτήρα σου, μπορείς να αναβαθμίσεις και το περίστροφο σου ( και αυτό πιστή μεταφορά από την ταινία). Δεν θα επεκταθω στον τρόπο αναβάθμισης του όπλου, αλλά μου άρεσε αρκετά, αν και από ένα σημείο και μετά είναι και θέμα τύχης για τον αν θα μπορέσεις να πετύχεις μια αναβάθμιση που θες. Φυσικά, όπως και σε κάθε fps παιχνίδι, το κύριο του στοιχείο είναι οι μάχες. Δεν έχει ποικιλία στους εχθρούς, καθώς η πλειοψηφία τους είναι εγκληματίες. Στην αρχή του παιχνιδιού, νιώθεις όντως σχεδόν άτρωτος αλλά στα προχωρημένα επίπεδα, η δυσκολία ανεβαίνει και οι εχθροί κάνουν πολύ damage, ακόμα και αν έχεις κάνει όλες τις αναβαθμίσεις της πανοπλίας σου. Εκτός από το περίστροφο σου, μπορείς να κουβαλάς άλλο ένα όπλο το οποίο βρίσκεις αποκλειστικά από τα πτωματα των εχθρών. Πάντως, όταν αναβάθμισα πλήρως το βασικό μου οπλο, χρησιμοποιούσα κυρίως αυτό. Και εδώ είναι το σημείο του Robocop που με ενθουσίασε περισσότερο από όλα.. Είναι κάποια παιχνίδια που δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο στο gameplay τους, αλλά λόγω ενός και μόνο στοιχείου (αρκετές φορές και φαινομενικά ήσσονος σημασίας) με κανουν και κολλάω μαζί τους. Ενώ λοιπόν οι μάχες του Robocop είναι σχετικά απλές και το όλο gameplay γύρω από αυτές, το όπλο σου κάνει όλη τη διαφορα. Ο ήχος του και το impact του στους εχθρούς, ήταν και το στοιχείο του παιχνιδιού που με ξετρελανε. Ενώ λοιπόν τις μάχες θα τις χαρακτήριζα μέχρι και επαναλαμβανόμενες, αδημονουσα να ξεκινήσει η επόμενη, μόνο και μόνο για να ακούσω τον ήχο του όπλου μου. Γενικά λοιπόν, απόλαυσα πολύ το Robocop, ένα love letter στα 80s και πιστό στην ταινια. Οι original ηθοποιοί, το όπλο του Robocop, η φωνή και κίνηση του..όλα ακριβείς μεταφορές (απ' όσο θυμάμαι τουλάχιστον). Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, και λόγω ενος συγκεκριμενου εχθρού, μάλλον είναι μεταφορά του δευτερου μερους περισσοτερο, αλλά μικρή σημασία έχει. Το αγόρασα σε έκπτωση, περίπου 40 ευρώ, λογική τιμή για μένα, καθως δεν είναι και μεγάλο σε διάρκεια.

Νέα προσθήκη...ως είθισται, περνάει από έλεγχο ποιότητας πρώτα..

Μετά από 100+ ώρες τερματίστηκε το εκπληκτικό – για μένα τουλάχιστον – King Arthur: Knight’s Tale στο series x, ένα από τα καλύτερα tactics παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. Όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του, αφορά την μυθολογία του βασιλιά Αρθούρου με ένα dark twist. Στο παιχνίδι υποδύεσαι τον «κακό» Mordred, ο οποίος νεκραναστήθηκε (όπως και όλοι οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης) με σκοπό να καταστρέψει εκ νέου τον βασιλιά Αρθούρο. Το παιχνίδι είναι πολύ βαθύ από άποψη gameplay και μηχανισμών και συνδυάζει στοιχεία των tactics παιχνιδιών με rpgs. Συνολικά, οι ιππότες που μπορείς να εντάξεις στην ομάδα σου είναι 30 όπως διάβασα στο ιντερνετ. Το γράφω έτσι διότι, το ποιους μπορείς να κάνεις recruit, έχει άμεσα σχέση με το μονοπάτι που θα ακολουθήσεις, με βάση την θρησκεία αλλά και τον χαρακτήρα σου ως ηγέτη του Camelot. Μπορείς λοιπόν να ακολουθήσεις το μονοπάτι του χριστιανισμού ή της παγανιστικής θρησκείας ( η λεγόμενη Old Faith ) και ταυτόχρονα ενός δίκαιου ηγέτη ή τύραννου. Οι συνδυασμοί αυτοί θα υποδηλώσουν και το ποιοι ιππότες θα σε ακολουθήσουν. Δεν γνωρίζω αν όλοι οι ήρωες του συγκεκριμένου μύθου υπάρχουν στο παιχνίδι, πάντως θα λάβεις τον έλεγχο πολλών εξ’αυτών, όπως ο Lancelot, Percival, Galahad κτλ… Συνολικά στην ομάδα σου μπορείς να έχεις όμως μόνο 12 από αυτούς και όποιοι παραπανίσιοι εμφανίζονται ως ρεζέρβες. Ο μοναδικός τρόπος να εντάξεις κάποιον από αυτούς στο active group σου, είναι να διώξεις κάποιον ή να πεθάνει. Και τα δύο είναι μόνιμα. Όποιος χαρακτήρας λοιπόν πεθαίνει, δεν τον έχεις πια διαθέσιμο… Τα classes είναι συνολικά 6 και δεν παρεκκλίνουν ιδιαίτερα από αυτά που έχει συνηθίσει κάποιος. Το κλασικό τανκ με ασπίδα, ιππότες με two handed όπλα, τοξότης κτλ. Όπως γίνεται αντιληπτό, στην ομάδα σου θα έχεις πολλούς, οι οποίοι θα είναι το ίδιο class και ενώ αυτό μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους, το παιχνίδι είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο που δεν είναι αρνητικό. Αυτό επιτυγχάνεται με το γεγονός ότι κάποια skills είναι αποκλειστικά σε συγκεκριμένους ιππότες, κάνοντας τον καθ’ ένα μοναδικό, ακόμα και αν είναι του ίδιου class. Ο Percival για παράδειγμα έχει πύρινο σπαθί κάνοντας damage over time ενώ ο Mordred όχι. Η Guinevere μπορεί να κάνει teleport πίσω από τους εχθρούς ενώ η Morgawse έχει chain lightning. Ο Sir Kay ειδικεύεται στο retaliation ενώ ο Lancelot κάνει charge στους εχθρούς. Όλα αυτά τα ζευγάρια αφορούν ιππότες του ίδιου class, όμως αυτές οι διαφοροποιήσεις τους κάνουν μοναδικούς και απαιτούν εντελώς διαφορετική διαχείριση στις μάχες. Επίσης, από πολύ νωρίς στο παιχνίδι και καθόλη την διάρκειά του, δεν θα έχεις τους πάντες διαθέσιμους για την εκάστοτε μάχη. Είτε γιατί θα έχεις στείλει κάποιον σε αποστολή, είτε γιατί θα αναρρώνει κτλ. Επίσης, λόγω του ότι μπορείς να δεις από πριν το είδος των εχθρών που θα αντιμετωπίσεις σε κάθε αποστολή, είναι πρέπον (αλλά όχι απαραίτητο) να διαλέξεις και τους αντίστοιχους ιππότες. Όλα τα παραπάνω λοιπόν, δεν επιτρέπουν σε κάποιον να αποκτήσει οικειότητα με κάποιο συγκεκριμένο group και να το χρησιμοποιεί συνέχεια, αλλά να πειραματιστεί με πολλούς διαφορετικούς ήρωες και συνδυασμούς αυτών. Είναι ένα από τα στοιχεία του παιχνιδιού που μου άρεσαν πάρα πολύ. Σε γενικές γραμμές, υπάρχει ο μηχανισμός των μόνιμων επιλογών ή καταστάσεων. Είτε με τον μόνιμο θάνατο κάποιου χαρακτήρα όπως είπα αλλά και του lvl up συστήματος. Ενώ λοιπόν, μπορείς να κάνεις retrain κάποιον και να διαλέξεις εκ νέου skills, δεν υπάρχει στο Knight’s Tale η έννοια του farming. Οι συνολικές main και side missions – αν και πολλές - είναι συγκεκριμένες σε αριθμό και δεν υπάρχουν επαναλαμβανόμενες μάχες για να farmάρεις xp. Θα πρέπει λοιπόν να κάνει κάποιος καλή κατανομή των χαρακτήρων που θα χρησιμοποιεί. Ένα άλλο στοιχείο του King Arthur: Knight’s Tale είναι ότι οι επιλογές σου αναφορικά με το ποιους χαρακτήρες θα έχεις στο active group σου είναι στα τυφλά. Θα φτάσεις δηλαδή σε σημείο που θα έχεις μαξάρει με 12 ιππότες το active group σου και όλοι οι επόμενοι που θα κάνεις recruit, θα κάθονται στην στρογγυλή τράπεζα ως aspirant heroes. Ο μόνος τρόπος όπως ανέφερα να αδειάσει θέση από το ενεργό group είναι ο θάνατος κάποιου ιππότη ή να τον διώξεις. Το θέμα όμως είναι ότι τα skills που αποτελούν το κάθε tier από το skill tree, δεν είναι εμφανή πριν ξεκλειδώσεις το συγκεκριμένο tier και κατ’ επέκταση δεν μπορείς να ξέρεις ποια θα είναι η εξέλιξη του κάθε ιππότη. Όπως είπα και πριν, οι μάχες του παιχνιδιού χωρίζονται στις main και side missions. Οι side αποστολές-μάχες όμως είναι απολύτως απαραίτητες στο King’s Tale, καθώς μέσω αυτών στρατολογείς την συντριπτική πλειοψηφία των ιπποτών σου. Όπως ανέλυσα και πριν, το μονοπάτι που θα ακολουθήσεις, θα σου ανοίξει διαφορετικούς ήρωες, οπότε ιδανικά, θα πρέπει να πας all in στο κάθε μονοπάτι για να γίνουν διαθέσιμοι οι ιππότες που είναι «συμβατοί». Το σύστημα εξοπλισμού των χαρακτήρων σου αποτελείται από τα κλασικά. Όπλο, πανοπλία και 2 αξεσουάρ. Εδώ να πω ότι το συγκεκριμένο σύστημα όπως εξελίσσεται στο παιχνίδι, μου θύμισε πολύ το Diablo. Τα drops σε κάθε αποστολή (τα οποία γίνονται διαθέσιμα με το πέρας της) είναι random όπως και η σπανιότητα των μαγικών αντικειμένων. Επίσης, το κάθε κομμάτι εξοπλισμού έχει και lvls. Αυτό σημαίνει ότι ένα απλό μαγικό (πράσινου χρώματος) αντικείμενο θα είναι καλύτερο από ένα legendary μικρότερου lvl και μάλιστα, μπορείς είτε να αυξήσεις το lvl του εξοπλισμού σου ή ακόμα και να ανεβάσεις το επίπεδο της σπανιότητάς του. Ένα πράσινο όπλο πχ, μπορείς να το κάνεις μπλε που είναι και πιο καλό. Στο κεντρικό hub του παιχνιδιού, βλέπεις τον χάρτη της περιοχής και διαχειρίζεσαι το Camelot. Στο κάστρο σου, μπορείς να χτίσεις αλλά και να αναβαθμίζεις τα κτίριά του, όπως το αναρρωτήριο για όσους έχουν χάσει vitality, τον καθεδρικό ναό για την επούλωση τραυμάτων (εδώ μου θύμισε παιχνίδια στυλ Darkest Dungeon), τα training grounds για xp, τον έμπορο κτλ. Επίσης, υπάρχουν και πάρα πολλά events που λαμβάνουν χώρα, στα οποία δεν μάχεσαι, αλλά θα πρέπει να κάνεις κάποιες επιλογές. Πολλές φορές, είτε θα χρειαστεί να αποστείλεις κάποιον ιππότη να αντιμετωπίσει μια «πρόκληση» η θα πρέπει να πάρεις μια απόφαση, που πολλές φορές έχει αντίκτυπο στο μονοπάτι σχετικά με την πίστη και στυλ ηγεσίας του Mordred. Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι η έκβαση των αποστολών στα events δεν είναι προδιαγεγραμμένη και μπορεί να αποτύχει. Μάλιστα, ακριβώς επειδή και οι ιππότες σου έχουν ο καθένας την δική του πίστη, θα χρειαστεί να «προβλέψεις» ορθά τον ποιόν θα στείλεις και που. Για παράδειγμα, ένα event αφορά το να κάνεις banish ένα πνεύμα όπου οι χριστιανοί μοναχοί, όπως περιγράφει το event, απέτυχαν. Άρα θα πρέπει να στείλεις έναν ιππότη της Old Faith. Φυσικά, οι ήρωες που έχουν αποσταλεί σε ένα τέτοιο event, δεν είναι διαθέσιμοι για την επόμενη μάχη, άλλο ένα σημείο που χρήζει προσοχής. Τέλος – και επειδή έχω ήδη μακρηγορήσει – θα αναφερθώ στις μάχες του παιχνιδιού χωρίς πολλές λεπτομέρειες και πιο πολύ σχετικά με το σύστημα ζωής των χαρακτήρων. Τα στοιχεία που παίζουν ρόλο είναι το armor (που δεν χρειάζεται επεξήγηση φυσικά), το vitality που είναι η ζωή του χαρακτήρα και τα hit points που δρουν ως «συμπληρωματική ζωή». Μόλις ένας χαρακτήρας χάσει όλο το armor και τα hit points του, αρχίζει μετά να δέχεται ζημιά στο vitality. Εκτός φυσικά του γεγονότος ότι θα πεθάνει μόλις το στοιχείο αυτό μηδενίσει, δεχόμενος ζημιά στο συγκεκριμένο, ισοδυναμεί σχεδόν πάντα σε τραυματισμό. Το armor και τα hit points του κάθε χαρακτήρα αναπληρώνονται αυτόματα με το τέλος κάθε μάχης, αλλά όχι και το vitality. Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να αποστείλεις τον συγκεκριμένο ήρωα στον ναό για να του «φύγει» το injury, όπως και μετέπειτα στο αναρρωτήριο για αναπλήρωση του vitality. Και στις δύο περιπτώσεις, ο συγκεκριμένος ιππότης δεν θα είναι διαθέσιμος για κάποιες μάχες. Κατά τ’ άλλα, οι μάχες του παιχνιδιού δεν αποκλίνουν από αυτά που έχει συνηθίσει κάποιος παίζοντας τέτοιου είδους παιχνίδια. Σε γενικές γραμμές δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο, παρ’ όλα αυτά χρειάζεται προσοχή, ειδικά όταν αρχίσουν να εισάγονται νέοι τύποι εχθρών. Δεν είναι unforgiving, αλλά μπορεί αρκετά εύκολα να πάει στραβά. Ιδανικά – και σύμφωνα με όσα είπα – θα πρέπει να τελειώνεις κάθε αποστολή με όλους τους χαρακτήρες χωρίς μειωμένο vitality (και φυσικά ζωντανούς). Στο πρώτο playthrough μου, που παράτησα σχεδόν στα μέσα του παιχνιδιού, είχα φτάσει σε σημείο να έχω όλους τους ιππότες μου μη διαθέσιμους (κυρίως σε ανάρρωση) και οι εναπομείναντες δεν ήταν τόσο καλοί για να βγάλουν την επόμενη μάχη. Αυτά λοιπόν, για το King Arthur: Knight’s Tale. Όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μου, είναι από τα καλύτερα tactics παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ μου. Έχει βαθύ gameplay, αρκετή περιπλοκότητα σε κάποια σημεία και χρειάζεται πολύ επιμέλεια, στοιχεία που μπορεί να αποθαρρύνουν κάποιους. . Ένα αρνητικό που μπορώ να του προσάψω, είναι ο χειρισμός του συνολικά. Θεωρώ δηλαδή ότι θα παίζει αρκετά καλύτερα με ποντίκι παρά σε κονσόλες αλλά σε κάθε περίπτωση, συνηθίζεται εύκολα και δεν αποτελεί τροχοπέδη στην συνολική εμπειρία. Καλό σενάριο, πολύ ωραίο dark fantasy σκηνικό και ωραία γραφικά, συνθέτουν ένα σύνολο που εμένα προσωπικά μου κράτησε συντροφιά πάρα πολλές ώρες.

Τερματίστηκε μετά από περίπου 30 ωρες το πολύ καλό Redemption Reapers στο ps5, ένα tactics παιχνίδι στα χνάρια των πασίγνωστων xcom, fire emblem κτλ. Βέβαια, σε σχέση με τα προαναφερθέντα μεγάλα IP, το παιχνίδι είναι επιπέδου ΑΑ, γεγονός που δεν είναι κακό σε καμία περίπτωση. Απλά σε πολλά σημεία είναι πιο απλοϊκό θα έλεγα. Η διάρθρωσή του campaign είναι αρκετά απλή, όπου μετά από κάποια μάχη μπορεί να δεις ένα cutscene, μεταφέρεσαι στην οθόνη όπου προετοιμάζεσαι για την επόμενη μάχη και αλλάζει το chapter του παιχνιδιού. Οι ήρωες που έχεις στην διάθεσή σου είναι συνολικά 5, τους οποίους αποκτάς σταδιακά μεν, αλλά πολύ νωρίς στο παιχνίδι και δεν υπάρχει δυνατότητα κάποιου είδους recruit ή συνάντησης με άλλους npcs που τους εντάσσεις στην ομάδα σου. Ο κάθε χαρακτήρας έρχεται φυσικά με τα δικά του active και passive skills και μπορείς εκτός από το να ξεκλειδώσεις καινούρια μετά από κάποιο lvl, να ανεβάσεις και lvl τα skills αυτά καθ’ αυτά . Οι χαρακτήρες που ελέγχεις είναι οι κλασικοί και θα έλεγα γενικού τύπου. Δηλαδή ένας που δρα ως τανκ, άλλος που βαράει από πιο μακριά με δόρυ, ένας άλλος με υψηλό evasion και daggers, και φυσικά ο τοξότης. Οι μάχες δεν είναι δύσκολες, μάλιστα εγώ προσωπικά (και λόγω του ότι έκανα αρκετό farming) δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα. Η όποια δυσκολία του παιχνιδιού παρατηρείται αλλού, τουλάχιστον για μένα, στην οποία θα αναφερθώ σύντομα. Στις αρχές του παιχνιδιού, θα χρειαστεί να είσαι πιο προσεκτικός, καθώς οι εχθροί κάνουν αρκετό damage και οι χαρακτήρες σου δεν έχουν ακόμα τα κατάλληλα skills. Από ένα σημείο και μετά όμως οι μάχες γίνονται πολύ πιο εύκολες και παύει να έχει στρατηγική προσέγγιση και σκέψη το ποιος θα επιτεθεί σε ποιόν (όλοι οι χαρακτήρες – και οι εχθροί φυσικά – έχουν counterattack). Ενδεικτικά να αναφέρω ότι το τανκ σου αποκτά skill κατά το οποίο δέχεται μόνο μισό damage, ένας άλλος δέχεται μόνο το 1/5 περίπου του damage στο counterattack και ο χαρακτήρας μου με τα μαχαίρια είχε τόσο πολύ evasion που όλοι οι εχθροί είχαν πιθανότητα κάτω του 25% να τον χτυπήσουν. Γενικά δηλαδή από ένα σημείο και έπειτα, μπορούσαν να τανκάρουν εξίσου αποτελεσματικά τα 3/5 της ομάδας μου. Ένα άλλο σημείο που κάνει τα πράγματα πιο εύκολα είναι το γεγονός ότι υπάρχει η έννοια των συνδυαστικών επιθέσεων. Αν ένας χαρακτήρας σου είναι δίπλα σε κάποιον που επιτίθεται, τότε θα βαρέσει και εκείνος τον αντίπαλο. Η «πλάκα» είναι ότι αυτό δεν ισχύει για τους εχθρούς! Όπως είπα όμως και πριν, ίσως το ότι έκανα αρκετό farming συνετέλεσε στο να βρω αρκετά εύκολο το παιχνίδι. Εκεί που χρειάζεται προσοχή, είναι στο γεγονός ότι τα όπλα σου έχουν durability και όσο πιο δυνατό το όπλο, τόσα περισσότερα χρήματα χρειάζεσαι για την επισκευή του. Μάλιστα, στα προχωρημένα chapters, τα πιο δυνατά όπλα που βρίσκεις έχουν πολύ μικρό durability και απαιτούν και πολλά λεφτά για επισκευή. Ιδανικά λοιπόν, θα πρέπει να επιλέγεις την περιοχή που θες να κάνεις skirmish (οι μάχες εκτός του story progression| έχοντας υπόψιν το farming για lvls των χαρακτήρων, σε συνδυασμό με τα χρήματα που θα λάβεις για την απαραίτητη επισκευή των όπλων. Στο ενδιάμεσο των μαχών, μεταφέρεσαι στο κεντρικό μενού του παιχνιδιού, στο οποίο προετοιμάζεσαι για το επόμενο chapter-μάχη. Σε αυτό το σημείο υπάρχουν αρκετά πράγματα που θα πρέπει να επιληφθείς όπως απόκτηση και αναβάθμιση skills, κατανομή εξοπλισμού όπως νέα όπλα και αξεσουάρ, επισκευή όπλων και skirmish για xp-χρήματα. Σε γενικές γραμμές, δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο σε διάρκεια, αν και έχει πάρα πολλά chapters. Φυσικά, ο βαθμός που κάποιος θα κάνει farming, παίζει σημαντικό ρόλο στο πόσες ώρες θα ασχοληθεί με το παιχνίδι. Επίσης, έχει ωραίο και απρόσμενο τερματισμό. Ο τεχνικός τομέας είναι καλός, με όμορφα γραφικά (όχι τόσο στα cutscenes) αλλά φυσικά όπως είπα και στην αρχή, πρόκειται για ΑΑ κυκλοφορία. Μην περιμένει κανείς τίποτα τρομερό δηλαδή. Εμένα προσωπικά, μου άρεσε πάρα πολύ το Redemption Reapers και δεν με επηρέασε καθόλου για την αγορά του, το γεγονός ότι πήρε πολύ κακές κριτικές (περίπου 61 στο metacritic μέσο όρο). Στα συν του πλέον, είναι το γεγονός ότι η βασική τιμή του μειώθηκε στα 30 ευρώ (από 50 ή 60 που ήταν πριν λίγους μήνες αν θυμάμαι καλά) και η οποία είναι πολύ πιο αντιπροσωπευτική για το συγκεκριμένο παιχνίδι.

Έχουμε πάρει φωτιά εδώ πέρα το τελευταίο διάστημα! Άλλο ένα σχετικά σύντομο adventure παιχνίδι τερματίστηκε. Τέλος λοιπόν και το The Long Reach στο nintendo switch. Το παιχνίδι ξετυλίγεται σε μια πόλη του New Hampshire, όπου αναλαμβάνεις τον ρόλο του Stewart στον απόηχο κάποιων αποτυχημένων πειραμάτων, όπου άνθρωποι έχουν παραισθήσεις και μεταμορφώνονται σε δολοφόνους. Η ιστορία του λαμβάνει χώρα κυρίως στο κτιριακό συγκρότημα ερευνών αλλά αργότερα μεταφερεσαι και σε άλλες τοποθεσίες. Εκτός από τους γρίφους, έχει και κάποιους διαλόγους με τους διάφορους npcs, οι οποίοι όμως είναι σχετικά λίγοι σε αριθμό. Οι γρίφοι του είναι ως επί το πλείστον λογικοί και όχι ιδιαίτερα δύσκολοι. Προσωπικά, μόνο σε μια περίπτωση κόλλησα για κάμποσα λεπτά. Γενικά όμως, δεν θα δημιουργήσουν πρόβλημα. Ένα στοιχειο όμως που μπορεί να δημιουργήσει θέματα είναι το γεγονός ότι τα αντικείμενα με τα οποία μπορείς να αλληλεπιδράσεις γίνονται highlight όταν είσαι κοντά τους, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις, δεν φαίνεται καλά. Ως αποτέλεσμα, μπορεί σε κάποιον να ξεφύγει κάποιο αντικείμενο. Το The Long Reach είναι επί της ουσίας ένα thriller/horror παιχνίδι και θεματικά αλλά και ως gameplay καθώς έχει και το στοιχείο του θανατου. Σε κάποιες περιπτώσεις δηλαδή, θα χρειαστεί να ξεφύγεις η να κρυφτείς από τους παράφρονες δολοφόνους, ένα στοιχείο που μου άρεσε και που προσθέτει και μια όμορφη νότα στο παιχνίδι. Σε γενικές γραμμές ήταν μια ωραία εμπειρία, ενός bite sized adventure παιχνιδιού ( μια κατηγορία που έχει γνωρίσει άνθηση τα τελευταία χρόνια, των σύντομων δηλαδή παιχνιδιών) και που αγόρασα με έκπτωση περίπου στα 2 ευρω. Παρεμπιπτόντως, για όποιον ενδιαφέρεται, έκανα αρκετές αγορές, μεταξύ αυτών και των syberia παιχνιδιών τα οποία κοστίζουν στα ίδια χρήματα λόγω έκπτωσης. Όσοι πιστοί, προσέλθετε!

Μετά από περίπου 12 ώρες τερματίστηκε το φοβερό Signalis στο series x. Θυμάμαι ήταν ένα φεγγάρι στο gamepass αλλά δεν το είχα παίξει τότε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αναλαμβάνεις τον ρόλο της Elster, μιας Replika όπως ονομάζεται στο παιχνίδι (κάτι σαν cyborg) η οποία ψάχνει την σύντροφο της και πιλότο Ariane. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα κτιριακό σύμπλεγμα ενός πλανήτη, ύστερα από την συντριβή του σκάφους σας. Το Signalis είναι ένα survival horror παιχνίδι, με οπτική από ψηλά, και μοιάζει αρκετά σε στυλ gameplay με άλλα παιχνίδια του ίδιου στυλ που έχω ασχοληθεί όπως το Lamentum. Η δράση του ξετυλίγεται ως επί το πλείστον σε κλειστούς χώρους, με το gameplay να μοιράζεται μεταξύ εξερεύνησης, επίλυση γρίφων και φυσικά μαχών. Οι γρίφοι ακολουθούν γνωστές τακτικές, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι απλοί, δηλαδή να βρεις το κατάλληλο αντικείμενο για να χρησιμοποιήσεις. Υπάρχουν όμως και αρκετοί άλλοι, οι οποίοι είναι πιο δύσκολοι, αλλά σε καμία περίπτωση απροσπέλαστοι. Ένα στοιχειο που μου άρεσε πολύ, ειναι ότι σε αρκετές περιπτώσεις, η κάμερα αλλάζει σε προοπτική πρώτου προσώπου, κυρίως για εξερεύνηση και αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, αλλά αυτές οι στιγμές δεν είναι πολλές στο παιχνίδι. Το combat σύστημα του παιχνιδιού είναι αρκετά απλό, κατά το οποίο χρησιμοποιείς τα όπλα που βρίσκεις ( πχ καραμπίνα η revolver) για να αντιμετωπίσεις τους εχθρούς. Οι αντίπαλοι σου δεν έχουν μεγάλη ποικιλία και δεν είναι δύσκολοι να αντιμετωπισεις. Η δυσκολία έγκειται περισσότερο στο γεγονός ότι τα πυρομαχικά σου είναι περιορισμένα. Ευτυχώς όμως, που η συμπεριφορά των αντιπάλων είναι τέτοια, που σε αρκετές περιπτώσεις μπορείς απλά να τους αποφύγεις τρέχοντας. Πάντως, από ένα σημείο και μετά, ο αριθμός τους αυξάνεται αρκετά, που σημαίνει ότι θα χρειαστεί να κάνεις ακόμη καλύτερη οικονομία στα πυρομαχικά σου. Δυστυχώς για μένα, το παιχνίδι έχει respawn σύστημα, που σημαίνει φυσικά ότι μπορεί κάποιος αντίπαλος που έχεις σκοτώσει, να ξανασηκωθεί. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συνθήκη, πιθανολογω ότι τα respawn είναι random. Προς ευχαριστη μου έκπληξη μπορώ να πω, ήταν το γεγονός ότι το Signalis γίνεται λίγο πιο "hardcore" αργοτερα, καθώς σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο δεν έχεις καθόλου χάρτη και γενικά η δυσκολία του ανεβαίνει. Τα γραφικά του είναι φυσικά σε pixel μορφή και όπως είπα έχει αρκετά σκοτεινή ατμόσφαιρα και τόνο, όπως φυσικά και το σενάριο του. Σε όποιον αρέσουν τέτοιου είδους παιχνίδια, πιστεύω ότι αξίζει να είναι στη συλλογή τους.

Μετά από περίπου 25 ώρες τερματίστηκε το Assassin's Creed Mirage στο ps5. Ξεκινώντας από τον τεχνικό τομέα, τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πολύ καλά, όχι όμως κάτι το φοβερο και να πω την αλήθεια, περισσότερο μου άρεσαν του Valhalla. Ίσως παίζει ρόλο στη γενική παρουσίαση για μένα το γεγονός ότι δεν με ενθουσιάζει το setting ιδιαίτερα. Στο Mirage παίζεις τον ρόλο του Basim , που αν δεν κάνω λάθος πρωτοεμφανίστηκε στο Valhalla και εξιστορεί την ζωή του που μετετράπη από έναν απλό κλέφτη σε master assassin. Σε γενικές γραμμές το παιχνίδι το είδα σαν μια μικρογραφία του Valhalla σε διάρκεια, μέγεθος αλλά και σε κάποιους rpg μηχανισμούς. Η δράση του ξετυλίγεται σχεδόν αποκλειστικά στην Βαγδάτη και στις ξεχωριστές συνοικίες της, καθώς και στα περίχωρα της αλλά σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος του Mirage είναι αρκετά μικρός. Βέβαια, επιλεγω αυτόν τον χαρακτηρισμό σε σύγκριση με άλλα παιχνίδια της σειράς αλλά και γενικά αλλα open world rpgs. Συνολικά όμως εγώ δεν παρατήρησα κάποια σημαντική διαφορά στο gameplay του Mirage. Ναι μεν δίνει περισσότερη έμφαση στο stealth κομμάτι, μιας και ο Basim δεν έχει τα skills για μάχη πρόσωπο με πρόσωπο που υπήρχαν διαθέσιμα στα open world παιχνίδια της σειρας, αλλά ακόμη και έτσι, η αίσθηση είναι σχεδόν ίδια. Εν ολίγοις, στο Mirage θα χρειαστεί να σκοτώνεις αθόρυβα τους εχθρούς, αλλά δεν έχουν εισαχθεί τίποτα hardcore η τέλος πάντων νέοι stealth μηχανισμοί. Πέραν του main story, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνεις στον χάρτη. Το exploration που λαμβάνει χώρα και που έχει κάποιο σκοπό, είναι να βρίσκεις σεντούκια που περιέχουν υλικά η νέα όπλα και πανοπλίες. Τα υλικά που βρίσκεις χρησιμοποιούνται στην αναβάθμιση του εξοπλισμού σου, αλλά τίποτα από αυτά δεν βρήκα απαραίτητο. Δηλαδή, τα νέα όπλα, οι πανοπλίες και οι αναβαθμίσεις τους, εξυπηρετούν περισσότερο ένα διαφορετικό στυλ παιχνιδιού κατά την προτίμηση του παίκτη και δεν είναι αυστηρά καλύτερα από αλλά. Θεωρώ δηλαδή ότι παίζοντας το παιχνίδι με τον αρχικό εξοπλισμό και χωρίς αναβαθμίσεις, δεν θα δει κάποιος διάφορα προς το χειρότερο (από άποψη δυσκολίας). Αυτό που που άρεσε πολύ, όπως και στα προηγούμενα της σειράς, είναι η διάρθρωση της κυρίως ιστορίας και ειδικά σχετικά με το γεγονός ότι αποκαλύπτεις σταδιακά τους στόχους που θα πρέπει να δολοφονήσεις. Ίσως το πιο εκνευριστικο στοιχείο σε όλα τα Assassin's Creed είναι το γεγονός ότι κάποιες φορές, ακόμα και η πιο απλή κίνηση που θες να κάνεις γίνεται δύσκολη γιατί ο χαρακτήρας σου "διαβάζει" ότι θα πρέπει να σκαρφαλώσει κάπου..η σε αρκετά σημεία να είναι ανήμπορος να ανέβει ένα σκαλοπάτι η ένα ύψωμα σχεδόν ανύπαρκτου ύψους...Φυσικά αυτά, δεν λείπουν ούτε στο Mirage. Σε γενικές γραμμές λοιπόν ήταν μια ωραία εμπειρία, πολύ πιο συμμαζεμενη από τα Odyssey και Valhalla με ότι συνεπάγεται αυτό. Εμένα προσωπικά μου αρέσει πολύ η σειρά ανεξάρτητα από το αν είναι open world η όχι και αναμένω το επόμενο που απ' ότι φημολογείται θα διαδραματίζεται στην Ιαπωνία.

Ωραίο! Το χω στη λίστα μου να το ξεκινήσω αλλά θα ξεκινήσω από το πρώτο της σειράς, δεν το θυμάμαι καθόλου. Έχουν περάσει τόσα χρόνια...

Τερματίστηκε το Darkside Detective στο Nintendo Switch. Είναι ένα point & click adventure παιχνίδι που διαδραματίζεται στην πόλη Twin Lakes, όπου αναλαμβάνεις τον ρόλο του ντετέκτιβ McQueen, με σκοπό φυσικά την εξιχνίαση υποθέσεων υπερφυσικού χαρακτήρα, μαζί με τον συνεργάτη του, αστυνόμο Dooley. Βέβαια, σύμφωνα και με την παραπάνω περιγραφή, μην νομίζει κανείς ότι πρόκειται για παιχνίδι σκοτεινού χαρακτήρα, τρόμου ή θρίλερ. Το αντίθετο μάλιστα. Πρόκειται για ένα adventure γεμάτο χιούμορ και μάλιστα -κατά την άποψή μου πάντα- υψηλού επιπέδου. Πραγματικά, οι διάλογοί του παιχνιδιού, ειδικά μεταξύ των 2 βασικών πρωταγωνιστών και των παρατηρήσεων που κάνουν, είναι πολλές φορές ξεκαρδιστικοί. Η διάρθρωση του Darkside Detective διαφέρει από αυτή των περισσότερων adventure παιχνιδιών, υπό την έννοια ότι δεν έχει μια ενιαία ιστορία, αλλά χωρίζεται σε υποθέσεις που διαλέγεις μέσω του κεντρικού μενού του παιχνιδιού και οι οποίες είναι μικρές σε διάρκεια. Πνεύματα στην τοπική βιβλιοθήκη, τρένο-φάντασμα στον σιδηρόδρομο, επιδημία ζόμπι, είναι μερικές από τις υποθέσεις που θα χρειαστεί να λύσεις. Αν και κατά την διάρκεια του παιχνιδιού συναντάς χαρακτήρες που γνώρισες σε προηγούμενα κεφάλαια και γίνεται αναφορά σε παρελθοντικά συμβάντα, οι υποθέσεις γενικά είναι αυτοτελείς και δεν συνδέονται με κάποιο τρόπο μεταξύ τους. Συνολικά, ο αριθμός των υποθέσεων είναι 6, με επιπλέον 3 ως bonus υποθέσεις. Είναι ένα κλασικό point & click adventure παιχνίδι, με επίλυση γρίφων ως κεντρικό στοιχείο, τους οποίους βρήκα εύκολους. Ναι μεν, μπορεί κάποιοι να μην έχουν και πολύ λογική (πχ οι συνδυασμοί αντικειμένων στο inventory) αλλά θεωρώ ότι σε γενικές γραμμές, δεν θα συναντήσει κάποιος πρόβλημα, ειδικά αν είναι γνώστης του συγκεκριμένου είδους παιχνιδιών. Όπως φαίνεται και από τις εικόνες που έχω παραθέσει, δεν νοείται συζήτηση περί τεχνικού τομέα και φυσικά, στερείται voice acting. Το Darkside Detective είναι ένα adventure παιχνίδι που θεωρώ αξίζει να βρίσκεται στη συλλογή κάθε adventurά και με χαροποίησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι έχει πολλές και εξαιρετικά θετικές κριτικές στο steam. Λογικά, ως απόρροια αυτών, έχει κυκλοφορήσει και η συνέχειά του την οποία φυσικά θα τιμήσω.

Μετά από περίπου 150 ώρες, τερματίστηκε το Like a Dragon: Infinite Wealth στο series x. Στο παιχνίδι, βασικός χαρακτήρας είναι πάλι ο Ichiban, ο νέος πρωταγωνιστής της σειράς που πρωτοεμφανίστηκε στο Yakuza: Like a Dragon. Στο Infinite Wealth, από ένα σημείο και μετά παίζεις εναλλάξ ανά chapter και τον Kiryu, τον θρυλικό πλέον ήρωα όλων των Yakuza παιχνιδιών. Όπως και στο Like a Dragon, έτσι και αυτό είναι turn based combat και κρίνοντας και από την μεγάλη εμπορική του επιτυχία (1 εκ. πωλήσεις στην πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας του), θεωρώ δεδομένο ότι τα κυρίως Yakuza παιχνίδια στο μέλλον θα έχουν το ίδιο σύστημα μάχης. Απόδειξη όλων αυτών για μένα, ότι δεν υπάρχουν αντιεμπορικά στοιχεία σε παιχνίδι, φτάνει το παιχνίδι να είναι ποιοτικό. Τι πιο τρανή απόδειξη από το Baldur’s Gate 3. Εισακούσθηκαν επίσης οι ευχές μου για την εισαγωγή μιας νέας τοποθεσίας στο παιχνίδι, μιας και θεωρούσα πως η ανακύκλωση των ίδιων πόλεων -και σχεδόν απαράλλακτων από παιχνίδι σε παιχνίδι- είχε γίνει λίγο κουραστική. Έτσι λοιπόν στο Infinite Wealth η ιστορία του λαμβάνει χώρα κυρίως στην Χαβάη. Να αναφέρω πάντως ότι αν και έτσι, η διάρθρωση του παιχνιδιού και το γενικό feel παραμένει το ίδιο. Όπως προείπα, το σύστημα μάχης είναι σε μορφή turn based, κατά την οποία ελέγχεις έως και 4 χαρακτήρες από την ομάδα σου. Μέχρι ένα σημειο του παιχνιδιού, θα έχεις και «αναπληρωματικούς», κάποιους δηλαδή που δεν είναι στο ενεργό party σου και τους οποίους μπορείς να βάλεις στην 4αδα. Πάντως αυτή την δυνατότητα δεν την έχεις στο μεγαλύτερο διάστημα, καθώς όπως είπα και στην αρχή, η ιστορία ανά chapter διασπάται και ελέγχεις διαφορετικούς κεντρικούς χαρακτήρες με το δικό τους γκρουπ. Οι μάχες ακολουθούν σχεδόν την ίδια λογική με το Like a Dragon. Λέω σχεδόν, διότι δεν θυμάμαι ακριβώς τους μηχανισμούς του προηγούμενου παιχνιδιού και κατ’επέκταση το τι νέο έχει εισαχθεί. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν μια μοναδική job ο καθένας (δηλαδή το class), η οποία και καθορίζει τα skills του καθενός αλλά φυσικά και την γενικότερη λειτουργία του κάθε ήρωα. Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο του παιχνιδιού, μπορείς να «ανακαλύψεις» νέες jobs και να αλλάζεις τα classes των χαρακτήρων σου. Επίσης έχει και inventory σύστημα φυσικά, με 2 slots για αξεσουάρ, 3 για armor και φυσικά το όπλο. Εμένα προσωπικά μου άρεσαν πάρα πολύ οι μάχες και έχουν και αρκετή στρατηγική προσέγγιση. Μπορείς να κάνεις συνδυαστικές κινήσεις μεταξύ των χαρακτήρων σου, να κάνεις περισσότερο damage αν χτυπήσεις κάποιον πισώπλατα, να ρίχνεις κάποιον εχθρό πάνω σε άλλους και αρκετά ακόμα. Αν λάβουμε υπόψιν τα αρκετά διαφορετικά classes που υπάρχουν και τις συνέργειες μεταξύ τους, το παιχνίδι παρέχει πολύ πειραματισμό! Ένα πολύ θετικό σημείο που βρήκα ήταν πως βελτιώθηκε πάρα πολύ το θέμα με τις μάχες που είχες κατά την περιήγηση στον κόσμο του παιχνιδιού, τις οποίες έβρισκα λίγο κουραστικές. Τώρα πλέον, το aggro σύστημα είναι τέτοιο, που σου επιτρέπει να αποφεύγεις πολύ εύκολα encounters που δεν θες. Μάλιστα, στις περιπτώσεις που εμπλακείς σε μάχη με ένα group εχθρών μικρότερου lvl από σένα (δεν ξέρω την ακριβή διαφορά σε lvls όμως) μπορείς να τελειώσεις την μάχη κατευθείαν με το πάτημα ενός κουμπιού. Και στο Infinite Wealth δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα πάρα πολλά και άκρως διασκεδαστικά mini games που υπήρχαν και σε όλα τα παιχνίδια της σειράς. Βελάκια, καζίνο και πολλά άλλα. Ξεκίνησα λέγοντας ότι μου πήρε περίπου 150 ώρες να το τερματίσω. Αυτό έγινε για 3 κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι τα 2 dungeons που έχει το παιχνίδι (ένα για κάθε group σου), όπως και στο Yakuza: Like a Dragon. Είναι τοποθεσίες με πολλαπλά επίπεδα, ιδανικές για xp και για συλλογή καλών αντικειμένων αλλά και υλικών, προκειμένου να κάνεις craft τα ισχυρότερα όπλα του παιχνιδιού. Πέρασα αρκετές ώρες εκεί, προκειμένου να δυναμώσει το group μου και το έφτασα μέχρι τέλους. Ο δεύτερος λόγος είναι οι μάχες των Sujimon. Κατά την περιήγησή σου στον κόσμο του παιχνιδιού, έρχεσαι αντιμέτωπος με εχθρούς, τους οποίους αν κερδίσεις, μπορείς να στρατολογήσεις. Όλο αυτό παίζει σαν το Pokemon, όπου μπορείς να μάχεσαι με τα Sujimon που έχεις, να τα ανεβάζεις lvl, να κάνεις μονομαχίες με άλλους trainers και να λάβεις μέρος σε πρωτάθλημα. Μάλιστα, υπάρχει και ειδικό class στο οποίο χρησιμοποιείς στις «κανονικές» σου μάχες τα Sujimon, το οποίο όμως δεν δοκίμασα. Ο τρίτος και τελευταίος λόγος είναι το Dondoko Island. Πολλά Yakuza αλλά και spin offs παιχνίδια είχαν ένα κεντρικό mini game, πχ έτρεχες μια μεσιτική επιχείρηση, ένα καμπαρέ κτλ. Στο Infinite Wealth λοιπόν, είναι το συγκεκριμένο νησί, που έχεις σκοπό να μετατρέψεις σε ένα πεντάστερο τουριστικό θέρετρο. Η όλη gameplay εμπειρία είναι εφάμιλλη παιχνιδιών στυλ Animal Crossing. Εύρεση συνταγών για διαφόρων τύπου έπιπλα, κατασκευές κτιρίων, αναβάθμιση του σπιτιού σου, ψάρεμα και πάρα πολλά άλλα. Ξόδεψα πάρα πολλές ώρες με το να ασχολούμαι με την διακόσμηση του νησιού και πραγματικά εκτός του ότι ήταν πολύ ωραία εμπειρία, αποτελεί και πολύ καλή πηγή εσόδων. Όπως είπα στην αρχή, μου πήρε περίπου 150 ώρες να το τερματίσω και έκανα πολλά πράγματα στο παιχνίδι. Αν κάποιος ασχοληθεί στο μάξιμουμ και με όλες τις άλλες δραστηριότητες του, μπορεί να καταγράψει θεωρώ και διπλάσιο χρόνο. Δεν θα μιλήσω σχεδόν καθόλου για τον τεχνικό τομέα, απλά αν κάποιος επιζητεί next-gen γραφικά, ας κοιτάξει αλλού. Για μένα προσωπικά, ελάχιστη σημασία έχει. Ωραία μουσική και σενάριο στα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει η σειρά. Εννοείται φυσικά ότι περισσεύει το χιούμορ. Από απλά πράγματα, όπως ονομασίες εχθρών τύπου «Asshole» και «Dojo Disgrace» μέχρι ολόκληρα substories. Αυτά λοιπόν για το Infinite Wealth, ένα παιχνίδι που ανήκει πλέον χωρίς καμία αμφιβολία, στο αγαπημένο μου franchise. Όπως έχω πει και ξανά, τα θεωρώ τον ορισμό της διασκέδασης στα video games.

Το σύστημα μάχης είναι σε real time και εκτός από απλό χτύπημα, μπορείς με τα L1 και R1 να κάνεις τα skills που έχεις σεταρει. Μοιάζει όπως είπα σαν παλιά beat em ups σαν το Golden Axe πχ, αλλά χωρίς να έχει το fluidity των παιχνιδιών αυτών. Αλλά button mashing δεν παρατήρησα να σου πω την αλήθεια..οι μάχες κρατάνε λίγα δευτερόλεπτα πάντα. Δεν είναι σαν το Arise (το οποίο έχω παίξει) που γίνεται ψιλοχαμος όπως είπες. Τα ερωτηματικά είναι η έλλειψη επεξηγήσεων σχετικά με τους μηχανισμούς του, τα πολύ συχνά random encounters, τέτοια πράγματα.

Τερματίστηκε στο ps5 το Star Ocean: First Departure R. Είχα βάλει στόχο την συγκεκριμένη σειρά εδώ και καιρό και έψαξα να βρω όλα τα παιχνίδια του franchise που έχουν βγει. Το πρώτο διαθέσιμο που βρήκα στο store ήταν το συγκεκριμένο, ως remake απ' ότι κατάλαβα. Είναι ένα jrpg με ένα ιδιόμορφο στυλ μάχης που δεν είχα συναντήσει ποτέ μου, το οποίο, κακά τα ψέματα, σε πολλά σημεία δείχνει τα χρόνια του και αυτό μπορεί να αποθαρρύνει κάποιους που θα το παίξουν σήμερα. Τα γραφικά του στις πόλεις και σε κάποια dungeon είναι αρκετά κοντά σε σύγχρονα παιχνίδια με pixel γραφικά και δείχνουν πολύ όμορφα. Στο world map όμως και στις μάχες ( τα δύο σημεία που περνάς τον περισσότερο χρόνο), δείχνουν ότι πρόκειται για παλιά κυκλοφορία όπως στις εικόνες που παραθέτω. Οπως προείπα, αν και έχω παίξει αρκετά jrpg, περίμενα να έχει ένα turn based σύστημα μάχης, κάτι που δεν ισχύει. Μεταφερεσαι μεν σε ξεχωριστή οθόνη, που αποτελεί το πεδίο της μάχης, αλλά το παιχνίδι στο σημείο αυτό μοιάζει σαν τα παλιά beat em ups. Εδώ να πω πως στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι μάχες είναι random encounters και δεν βλέπεις τους εχθρούς να περιφέρονται στον κόσμο του. Το group σου αποτελείται από 4 χαρακτήρες που μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα από κάμποσους που βρίσκεις στο ταξίδι σου, με ξεχωριστά skills ο καθένας, σύστημα εξοπλισμού και φυσικά το lvl up το οποίο μου άρεσε αρκετά. Έχεις να επιλέξεις μεταξύ πολλών skills, τα οποία όχι μόνο αυξάνουν κάποια στατιστικά αλλά χρησιμεύουν και σε άλλα πράγματα, όπως crafting, την δυνατότητα να αναγνωρίζεις αντικείμενα που βρίσκεις και άλλα πολλά. Στις μάχες μπορείς να χειριστείς όποιον χαρακτήρα θέλεις και όλοι οι υπόλοιποι δρουν μέσω της AI του παιχνιδιού, την οποία μπορείς να σεταρεις για κάθε έναν ξεχωριστά. Καθώς το παιχνίδι διατηρεί την old school νοοτροπία του, μην περιμένει κανείς διευκολύνσεις σε πολλά πράγματα. Δεν υπάρχει quest system, ούτε φυσικά έχει κάποιο tutorial.. Προς το τέλος του παιχνιδιού -και αφού έφτασα σε ένα συγκεκριμένο dungeon- παρατήρησα ένα κατακόρυφο difficulty spike, καθώς δεν έκανα καθόλου damage και πέθαιναν όλοι πολύ γρήγορα..αποτέλεσμα αυτών ήταν να βρω συμβουλή στο ίντερνετ. Έτσι έμαθα λοιπόν, πως το crafting στο παιχνίδι είναι προαπαιτούμενο για να προχωρήσεις, κάτι το οποίο δεν είχα προσέξει καθόλου και που ήρθε να με εκδικηθεί στο τέλος! Καλό είναι λοιπόν, για όποιον ξεκινήσει το παιχνίδι, να βρει ποια skills σου δίνουν τη δυνατότητα να φτιάξεις όπλα, πανοπλίες και αξεσουάρ σχετικά νωρίς στο παιχνίδι για να εξοικειωθεί με τους συγκεκριμένους μηχανισμούς. Μην ξεχάσω να αναφέρω φυσικά το πολύ ωραίο σενάριο που συνδυάζει fantasy με sci fi. Δεν το περίμενα καθόλου και μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Εν κατακλείδι, ένα παιχνίδι που ευχαριστήθηκα πάρα πολύ και το οποίο συνιστώ στους λάτρεις των jrpg, με την επιφύλαξη πάντα της old school νοοτροπίας του που μπορεί να απωθήσει κάποιον.

Βασικά το diorama είναι για το sequel, αλλά μικρή σημασία έχει.

Σε ένα μόλις απόγευμα τερματίστηκε το Far: Lone Sails στο Nintendo switch. Το είχα ακουστά, αλλά μου κίνησε το ενδιαφέρον, αφού είδα στο youtube κάποιον που έφτιαξε diorama με θέμα το συγκεκριμένο παιχνίδι! Ακριβώς μετά το Hellblade, άλλο ένα παιχνίδι πολύ ιδιαίτερο. Δεν γνωρίζω σε τι είδος να το κατατάξω. Είναι ένα side scrolling παιχνίδι στο οποίο χειρίζεσαι έναν άνθρωπο που οδηγεί ένα περίεργο όχημα.. Αυτό είναι! Οδηγείς το όχημα συνέχεια, μέσα από έναν έρημο κόσμο, χωρίς προφανή σκοπό και προορισμό. Μόνο κατά τον τερματισμό και την τελευταία σκηνή, μπόρεσα να βγάλω ένα (σχετικά αυθαίρετο) συμπέρασμα. Το όχημα οδηγείται με δύο τρόπους, είτε μέσω της μηχανής είτε σηκώνοντας τα πανιά του και εφόσον φυσάει ο άνεμος προς την σωστή κατεύθυνση. Μαζί με όλα αυτά, θα πρέπει ο χαρακτήρας, σου σε real time φυσικά, να κάνει διάφορες εργασίες στο όχημα. Χρειάζεται να πιέζεις ένα έμβολο για να παίρνει μπροστά η μηχανή, να επισκευάζεις τυχόν ζημιές, να σηκώνεις τα πανιά όταν πρέπει, να εφοδιάζεις την μηχανή με καύσιμο κτλ. Το έταιρο στοιχείο στο gameplay είναι ότι έχει και κάποια στοιχεία puzzle solving, καθώς θα χρειαστεί σε αρκετά σημεία να αποβιβαστείς από το όχημα προκειμένου να ανοίξεις τον δρόμο και να μπορέσεις να προχωρήσεις. Τα puzzle αυτά, δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο, ούτε φυσικά δύσκολα, αλλά προσθέτουν στην συνολική gameplay εμπειρία. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το γεγονός ότι το παιχνίδι δεν σου δίνει καμία βοήθεια ή κάποιου είδους tutorial για να σου εξηγήσει τι κάνει το κάθε τι. Για παράδειγμα στον δρόμο σου βρίσκεις κάποια αντικείμενα, όπως βαρέλια, κιβώτια και γενικά σκουπίδια, τα οποία μπορείς να μαζέψεις και τα οποία χρησιμοποιούνται ως καύσιμο. Το παιχνίδι δεν σου δίνει καν κάποιο στοιχείο για την χρήση των αντικειμένων αυτών. Όπως επίσης, το τι κάνει το κάθε έμβολο και μηχανισμός στο όχημα θα πρέπει να το βρεις μόνος σου. Σε κάποιο σημείο του παιχνιδιού, εγκαθιστάς ένα μηχάνημα στο πίσω μέρος του οχήματος το οποίο όταν θέτεις σε λειτουργία, μαζεύει αυτόματα τα αντικείμενα που χρειάζεσαι για καύσιμο, χωρίς να χρειάζεται πλέον να αποβιβάζεται ο χαρακτήρας σου για να τα συλλέξει. Και αυτή η λειτουργικότητα είναι κάτι που θα πρέπει να βρει μόνος του ο παίκτης. Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, το Far: Lone Sails είναι ένας μικρός indie τίτλος με pixel γραφικά και ωραίο art direction. Η διάρκειά του είναι πολύ μικρή, το τερμάτισα σε 3-4 ώρες πιστεύω. Το ευχαριστήθηκα αρκετά, τόσο όσο χρειάζεται για να με κάνει να αγοράσω και την συνέχειά του.