nske

Μπορείς να τους αφήσεις σε NTFS, αλλά δε θα έχεις μηχανισμό ιδιοκτησιών και δικαιωμάτων των αρχείων (άρα δε θα μπορείς να περιορίζεις εύκολα την πρόσβαση ανάγνωσης/εγγραφής ανά αρχείο ή κατάλογο) και κάποια πιο εξειδικευμένα χαρακτηριστικά. Επίσης οι επιδόσεις θα είναι χειρότερες.

Αν κατάλαβα καλά, το ζητούμενο είναι να μοιράζονται τα αρχεία σε κάποιον άλλον υπολογιστή που έχει Windows, μέσω δικτύου. Αυτό είναι κάτι εντελώς ανεξάρτητο από το filesystem: το Filesystem γίνεται access από το λειτουργικό στο οποίο βρίσκεται ο δίσκος, το οποίο λειτουργικό απλά μοιράζεται κάποια περιεχόμενά του filesystem στο δίκτυο με έναν standard τρόπο (π.χ. με το SMB που υποστηρίζουν out of the box τα Windows). Ακριβώς όπως είναι άσχετο για έναν client που συνδέεται σε έναν FTP ή HTTP server το τι filesystem χρησιμοποιεί το λειτουργικό του server από πίσω. Θέμα συμβατότητας με filesystem τίθεται μόνο αν θέλεις να διαβάζεις τα αρχεία απευθείας από μία εγκατάσταση Windows που θα βρίσκεται στον ίδιον υπολογιστή, ή αν σκοπεύεις να αφαιρέσεις κάποια στιγμή το δίσκο και να τον βάλεις σε ένα μηχάνημα με Windows. Αν δε σε ενδιαφέρει αυτό, βάλε ext4.

Κι εγώ αρχάριο στο Linux εννοούσα Αν θέλεις να αποφύγεις την κονσόλα απόκλεισε σίγουρα τα: Slackware, Arch, Gentoo. Αλλά μην βιαστείς να αυτοπεριοριστείς: το shell και τα εργαλεία του δεν είναι τίποτα τρομερό και δε ξέρω ούτε έναν που να εξοικειώθηκε μαζί τους και στη συνέχεια να μην τα προτιμούσε για πάρα πολλές δουλειές! Πληροφορίες και παραδείγματα για τις διάφορες εντολές υπάρχουν φυσικά, απλά μην περιμένεις να τα βρεις εξ' αρχής συγκεντρωμένα κάπου γιατί οι εντολές είναι αμέτρητες και οι περισσότερες έχουν πολύ συγκεκριμένη χρησιμότητα. Κανείς δεν ξεκινάει με αφετηρία να μάθει "όλες" τις εντολές, απλά για κάθε πράγμα που συναντάει βρίσκει τι σχετικές εντολές υπάρχουν και διαβάζει οδηγίες για τις δυνατότητες και τη σύνταξή τους. Το documentation κάθε διανομής καλύπτει τις distribution-specific εντολές, κάθε εντολή κατά κανόνα συνοδεύεται από man page με αναλυτικό reference, η λογική του shell, δηλαδή του περιβάλλοντος κάτω από το οποίο εκτελούνται οι εντολές είναι επίσης απλή. Πραγματικά, αρκεί απλά να ανοίξεις μία κονσόλα και να διαβάσεις κάποιο σύντομο intro και ένα cheat-sheet με βασικές εντολές για να πάρεις μπρος. Αν κάποιος έχει στο νου του το άθλιο command line των Windows, είναι λογικό να μην τον τρελαίνει η ιδέα

Έχει package manager, όμως: Χωρίς dependency resolution επίσημα. Ο χρήστης είτε θα βρίσκει ο ίδιος τι dependencies έχει ένα πακέτο και θα τα εγκαθιστά, είτε θα χρησιμοποιήσει κάποιο ανεπίσημο εργαλείο όπως το swaret ή το slapt-get, σε συνδυασμό με πακέτα που υποστηρίζουν το συγκεκριμένο τρόπο αναφοράς dependencies.. Τα επίσημα πακέτα αν και είναι πολύ προσεγμένα και σταθερότατα, είναι λίγα και όχι σε bleeding-edge εκδόσεις. Για πολλές εφαρμογές, το πιθανότερο είναι ότι ο χρήστης είτε θα χρησιμοποιεί πακέτα χωρίς εγγυημένη ποιότητα, από ανεπίσημα repositories όπως το linux-packages.net, είτε θα κάνει compile τα δικά του πακέτα από source code. Η τριβή με τα πακέτα και το compile μπορεί να φαίνεται βάρβαρο πράγμα, από την άλλη όμως η εμπειρία που προσφέρει είναι πολύτιμη στην επίλυση πολλών προβλημάτων, ανεξαρτήτως διανομής. Το πλεονέκτημα του Slackware είναι ότι σου παρέχει ένα βασικό σύστημα, με στοιχειώδη εργαλεία, χωρίς αυτοματισμούς το οποίο γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους είναι δομικά απλό, σταθερό και αξιόπιστο. Όταν θέλεις να κατανοήσεις κάτι, η δομική απλότητα και η σταθερότητα είναι ο,τι σημαντικότερο: επιτρέπει να αναλύσεις εύκολα το σύνολο στα μέρη, αποκτώντας σαφή εικόνα της λειτουργίας κάθε μέρους, χωρίς να ανησυχείς μήπως χάσεις το έδαφος κάτω απ' τα πόδια σου.

Δεν του είπα απλά "βάλε Slackware", του είπα ότι οι τάδε διανομές έχουν κατ' εμέ τα τάδε πλεονεκτήματα και τα τάδε μειονεκτήματα. Αν ένας αρχάριος θέλει να μάθει πραγματικά το λειτουργικό, με το Slackware θεωρώ ότι θα το πετύχει πιο γρήγορα και πιο σίγουρα. Αυτό το βασίζω και στη δική μου εμπειρία και στην εμπειρία μερικών γνωστών που ξεκίνησαν επίσης με slackware, μετά από αποτυχημένα flirts με άλλες διανομές. Άλλωστε ο ίδιος είπε:

Εγώ ήμουν εντελώς αρχάριος όταν ξεκίνησα με Slackware. Τι είναι partition και τι είναι filesystem τότε το έμαθα.

- Debian γιατί είναι η διανομή με τους περισσότερους ενεργούς developers' date=' τη μεγαλύτερη διαθεσιμότητα binary πακέτων και μάλλον την πιο σοβαρή οργάνωση. - Arch γιατί είναι πιο μινιμαλιστική, έχει πιο απλά εργαλεία, δεν έχει τη λογική των εκδόσεων (είναι rolling) και άρα μπορείς να έχεις πιο εύκολα τις τελευταίες εκδόσεις από τα πακέτα που θέλεις. Τα πιο απλά εργαλεία και οι λιγότεροι έτοιμοι αυτοματισμοί θα σε ωθήσουν να μάθεις περισσότερα πράγματα για το λειτουργικό. - Gentoo γιατί επιτρέπει εν δυνάμει ένα απόλυτα μινιμαλιστικό σύστημα, δεν έχει και αυτό λογική εκδόσεων, και τα εργαλεία του δίνουν περισσότερο έλεγχο, τον οποίο αν εκμεταλλευθείς θα μάθεις σίγουρα πάρα πολλά πράγματα για το λειτουργικό και θα έχεις την ικανοποίηση ότι έχεις ένα σύστημα ακριβώς στα μέτρα σου. Με βάση έναν αρχάριο χρήστη, θα τολμούσα να χωρίσω τις διανομές που αναφέρθηκαν σε 3 tiers: *ubuntu/Mint, Mandriva και OpenSUSE Απευθύνονται κυρίως σε όσους αρχάριους δεν ενδιαφέρονται να μάθουν σε βάθος το λειτουργικό, αλλά θέλουν να έχουν αποτελέσματα όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Χωρίς βασική κατανόηση των υποσυστημάτων του λειτουργικού, για το παραμικρό πρόβλημα κάποιος είναι εξαρτημένος από βήμα-βήμα, τυφλές οδηγίες, το οποίο έχει αρκετά μειονεκτήματα, από την άλλη, αν χρησιμοποιεί το λειτουργικό μόνο για συγκεκριμένες δουλειές, οι οποίες φαίνονται να γίνονται χωρίς σημαντικά προβλήματα, πιθανότατα αυτές οι διανομές να τον καλύψουν ικανοποιητικά. Debian και Fedora Απευθύνονται σε όσους αρχάριους δεν έχουν πρόβλημα να διαβάσουν όταν χρειαστεί, αλλά θέλουν να έχουν και κάποια άμεσα αποτελέσματα πριν ακόμη μάθουν τα βασικά. Slackware, Arch Απευθύνονται σε όσους αρχάριους ξέρουν εκ των προτέρων ότι θέλουν να μάθουν το λειτουργικό σε ικανοποιητικό βαθμό για να το αισθάνονται σαν στο σπίτι τους και να βρίσκουν μόνοι τους το δρόμο για ό,τι πρόβλημα μπορεί να συναντήσουν. Από τη μία, μέχρι να μάθουν τα βασικά δεν θα έχουν χρήσιμα αποτελέσματα, από την άλλη τα βασικά θα τα μάθουν πολύ πιο γρήγορα και πιο βέβαια απ' ό,τι με άλλες διανομές. Το Gentoo κατά τη γνώμη μου είναι η πιο ακατάλληλη διανομή για αρχάριους, γιατί τους βάζει στο πιάτο τα πάντα εξ' αρχής με αποτέλεσμα να πανικοβάλλονται, να μην ξέρουν τι να πρωτοδιαβάσουν και τελικά να παραιτούνται. Πιστεύω είναι απαραίτητο να ξέρεις τουλάχιστον τα βασικά πριν δοκιμάσεις με αξιώσεις το Gentoo. Το Live DVD που κατεβάζεις ("Gentoo 10") δε νομίζω να σου πει κάτι για τη διανομή.

Δηλαδή κάποιος που θέλει να μπορεί να είναι ανταγωνιστικός στην αγορά των browsers θα πρέπει να είναι πρώτα ανταγωνιστικός στην αγορά των λειτουργικών συστημάτων; Σε ποιες μόνο περιπτώσεις θα πρέπει να παρεμβαίνουν οι αντιμονοπωλιακοί νόμοι κατά τη γνώμη σου; Δεν έχει κάποιο τέτοιο δυσάρεστο αποτέλεσμα η λύση που δόθηκε.

Αν έχεις το νου σου να μη μαζεύονται πολλά παλιά kernel/initrd images, 32MB είναι αρκετά (εγώ τόσο έχω, κρατώντας μόνο δύο images -το τελευταίο και ένα παλαιότερο ως backup). Βέβαια αν έχεις άφθονο χώρο δε χάνεις τίποτα να βάλεις 100-200MB, ώστε να μη χρειάζεται να έχεις το νου σου. Ναι και στα δύο -τουλάχιστον για τον Grub.

Να επαναλάβω την οπτική μου από παλιότερο σχετικό θέμα.

Με την vgcfgrestore. Όμως, αν το ίδιο το /etc βρίσκεται σε κάποιο logical volume, τότε το backup αυτού του VG είναι άχρηστο, αφού όταν θα το χρειαστεί κάποιος το πιθανότερο είναι ότι το /etc δεν θα είναι προσβάσιμο! Γι' αυτό το καλύτερο είναι να εξετάζουμε οι ίδιοι τις παραμέτρους του lvm.conf και να μην βασιζόμαστε στα defaults των διανομών. Για την αξιοπιστία των LVM Snapshots δεν έχω ακούσει κάτι κακό.

Με το LVM μεσολαβεί μία ακόμη δομή, μετά τα παραδοσιακά partitions (εκτός αν δεν χρησιμοποιηθούν καν παραδοσιακά partitions), η οποία είναι απαραίτητη για να προσπελαστούν τα filesystems που βρίσκονται πάνω της. Αν κρατιέται backup με τα metadata αυτής της δομής σε ασφαλή τοποθεσία, τότε η αξιοπιστία είναι πρακτικά η ίδια με το αν βρίσκονταν τα filesystems σε παραδοσιακά partitions και υπήρχε backup του partition table επίσης σε ασφαλή τοποθεσία. Αν δεν κρατιέται backup με τα metadata του LVM, ιδιαίτερα αν έχουν δημιουργηθεί, διαγραφεί και αυξομειωθεί πολλές φορές πολλά logical volumes, η ανάκτηση δεδομένων είναι πολύ δύσκολη ως αδύνατη, καθώς, χωρίς αυτές τις πληροφορίες, τα metadata και τα data διάφορων filesystems βρίσκονται διασκορπισμένα σε άγνωστες περιοχές του δίσκου -ή και πολλών δίσκων! Μπορούν να να λαμβάνονται αυτόματα backups κάπου, με χρήση των παραμέτρων: > backup = 1 backup_dir = "/path/to/current/backups" archive = 1 archive_dir = "/patch/to/older/backups" στο lvm.conf. Επίσης το LVM προσφέρει και ένα άλλο σημαντικό πλεονέκτημα εκτός από την πιο ευέλικτη διαχείριση των Filesystems: Τα Snapshots. http://tldp.org/HOWTO/LVM-HOWTO/snapshotintro.html

>http://images.google.gr/images?imgsz=l&safe=off&q="final+fantasy+xiii"+wallpaper http://www.tanaris.es/sueltas/wallpaper_final_fantasy_xiii_01_1920x1200.jpg

Δε ξέρω για το συγκεκριμένο πρόβλημα, όμως ο gmplayer, δηλαδή το gui που συνοδεύει τον mplayer, είναι unmaintained και έχει γενικά προβλήματα. Φαίνεται ότι και upstream σκοπεύουν να το καταργήσουν και προτείνουν να μη διανέμεται. Στο Debian συζητιέται το αν θα φύγει ή θα πάει σε χωριστό πακέτο: http://lists.mplayerhq.hu/pipermail/mplayer-dev-eng/2009-April/061414.html

Η αλήθεια είναι ότι τα Windows προσπαθούν να κάνουν πολλά περίπλοκα πράγματα απλά, με αποτέλεσμα ένας sysadmin που δεν έχει ενδιαφέρον να μάθει περισσότερα πράγματα από όσα φαίνεται ότι χρειάζονται για "να κάνει τη δουλειά του" (sic), να έχει σοβαρές ελλείψεις σε γνώσεις οι οποίες είναι από απλά χρήσιμες ως απαραίτητες. Βέβαια και πολλές "enterprise", "server oriented" διανομές Linux, υιοθετούν επίσης λογική black-box, επενδύοντας σε αφαιρετικά interfaces και ρίχνοντας τον διαχειριστή στην παγίδα να νομίζει ότι δε χρειάζεται να εξοικειωθεί με τεχνικές λεπτομέρειες -και βρίσκω ότι αυτές οι διανομές κάνουν πολύ χειρότερη δουλειά σε αυτό, απ' ότι τα Windows. Πρώτα απ' όλα είναι στον άνθρωπο το αν του αρκεί να εφαρμόζει πράγματα χωρίς να κατανοεί τον τρόπο λειτουργίας τους, όμως, αφενός θεωρώ ότι στα Unix-Like λειτουργικά γενικά ευδοκιμεί/επιβιώνει δυσκολότερα η άγνοια εξαιτίας της φιλοσοφίας τους, και αφετέρου -αν και δε μου αρέσουν οι γενικεύσεις-, έχω παρατηρήσει πρακτικά ότι όσοι έχουν ασχοληθεί αποκλειστικά με Windows κατά κανόνα έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό σύγχυση σε τεχνικά ζητήματα.

Με απλά λόγια, το SELinux είναι ένας μηχανισμός που επιτρέπει ακριβή έλεγχο σε πόρους του λειτουργικού, υπεράνω του συστήματος παραδοσιακών δικαιωμάτων. Το σκεπτικό είναι το λειτουργικό να μην επιτρέπει στις εφαρμογές να έχουν πρόσβαση σε πράγματα που δε χρειάζονται για τη σωστή λειτουργία τους. Αυτό γίνεται ορίζοντας σε ένα "policy" τι χρειάζεται η συγκεκριμένη εφαρμογή. Όμως ο ορισμός σωστών policies κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο: για τις περισσότερες εφαρμογές δεν υπάρχουν έτοιμα policies και, για όσες υπάρχουν είναι συχνό φαινόμενο είτε να είναι πιο χαλαρά απ' ότι πρέπει, είτε να είναι πιο αυστηρά απ' ό,τι πρέπει -με αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα όταν η εφαρμογή προσπαθεί να πραγματοποιήσει κάποια επιθυμητή λειτουργία και δε μπορεί. Η redhat έχει επενδύσει πολύ στο SELinux, συνεπώς η Fedora είναι μάλλον η μόνη mainstream διανομή που έρχεται με ενεργοποιημένο εκ προεπιλογής αυτό το σύστημα. Όμως έχει επικρατήσει να το απενεργοποιούν οι χρήστες, επειδή η ενσωμάτωσή του στη διανομή δεν έχει φτάσει ακόμα σε σημείο να μπορούν να χρησιμοποιούν ό,τι θέλουν απροβλημάτιστα, χωρίς να ασχοληθούν -και η παραμετροποίησή είναι ιδιαίτερα περίπλοκη. Μάλιστα ο Theo de Raadt του OpenBSD επισημαίνει ότι ακριβώς εξαιτίας αυτής της περιπλοκότητας, μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει security liability -αν στο σχεδιασμό ενός ασφαλούς συστήματος θεωρηθεί δεδομένο ότι το SELinux μπορεί να παρέχει κάποιες εγγυήσεις, καθώς στην πράξη είναι εξαιρετικά δύσκολο να υλοποιηθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να τις παρέχει. Φυσικά κάποιος μπορεί να χρησιμοποιήσει το SELinux σε οποιαδήποτε άλλη διανομή, αν θέλει -απλά χρειάζεται περισσότερο κόπο. Όμως, σήμερα και στο άμεσο μέλλον, η χρήση του είναι κάτι που δεν θα ωφελήσει τους χρήστες που δεν σκοπεύουν να ασχοληθούν με αυτό αλλά θα τους δημιουργήσει μόνο προβλήματα. Δε βλέπω γιατί να είναι: http://fedoraproject.org/wiki/Security/Features Τα παραπάνω features δεν είναι αποκλειστικότητα του Fedora, ούτε πιστεύω ότι το response time σε security-related issues είναι καλύτερο από αυτό άλλων διανομών. Σε κάθε περίπτωση, όπως είναι τα πράγματα ανεξαρτήτως διανομής και λειτουργικού, η ασφάλεια είναι κάτι που εξαρτάται κυρίως από τον χρήστη - διαχειριστή. Το να χρησιμοποιήσει κάποιος μία διανομή που υλοποιεί by default κάποιες παραπάνω τεχνικές ασφάλειας, χωρίς να ασχοληθεί ο ίδιος, δεν θα τον κάνει ουσιαστικά πιο ασφαλή: είναι σα να έχει ορθάνοιχτες πόρτες και παράθυρα και να ανησυχεί για το αν έχει χαραμάδες ο φεγγίτης!

Hlapatsa, Έχεις σκεφτεί τι θα γίνει με τα μηνύματα τα οποία εσύ θεωρείς κατάλληλα αλλά κάποιοι άλλοι ακατάλληλα; Εσύ λ.χ. θεωρείς λογικό να υπάρξει λογοκρισία του περιεχομένου που αφήνει υπονοούμενα περιστατικών απιστίας. Κάποιος άλλος, μπορεί να θεωρεί λογικό να υπάρξει λογοκρισία και του περιεχομένου που αφήνει υπονοούμενα περιστατικών βίας. Πάνε και οι ταινίες, πάνε και τα καρτούν και τα κόμιξ, πάνε και τα βιντεοπαιχνίδια. Κάποιος άλλος μπορεί να τα βάλει με τον μπομπ τον σφουγγαράκη που μαρκαλεύει τον αστερία. Πολυάριθμες θρησκείες έχουν η κάθε μία διαφορετικό περιεχόμενο που θέλουν να λογοκρίνεται ως βλάσφημο. Όταν όλοι τελείωναν με τη λογοκρισία του περιεχομένου που θεωρούσαν ακατάλληλο δε νομίζω ότι θα είχε μείνει και οτιδήποτε για οποιονδήποτε... Οπότε, πολύ σωστά, σε αυτά τα θέματα υιοθετείται ως αντίληψη δικαίου το γερμανικό "schranken-schranken" ("περιορισμοί των περιορισμών"), το οποίο μεταξύ άλλων υπαγορεύει ότι ο περιορισμός που θα επιβληθεί (στην προκειμένη στην ελευθερία λόγου/έκφρασης) πρέπει να είναι ο ελάχιστος δυνατός που χρειάζεται για την επίτευξη του στόχου (εφόσον ο στόχος, φυσικά, έχει κριθεί θεμιτός) και επίσης ότι το θεμελιώδες δικαίωμα που κινδυνεύει πρέπει στην συγκεκριμένη περίπτωση να κρίνεται αξιότερο προστασίας (π.χ. να θίγεται πιο βάναυσα, να απειλείται πιο άμεσα, να αφορά περισσότερους, κλπ) από ότι το θεμελιώδες δικαίωμα που αναγκαστικά θα θιχτεί με τον θεσμικό περιορισμό. Κάτι το οποίο ξεκάθαρα δεν ισχύει στην εν λόγω τουρκική απόφαση. μπορεις να μου πεις μερικα? Έχουν υπάρξει μετρημένες κακές αποφάσεις λογοκρισίας και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη (βλ. π.χ. "Θρησκεία κατά Τέχνης", εκδ. Πόλις και "Όψεις Λογοκρισίας στην Ελλάδα", εκδ. Νεφέλη), όμως κατά κανόνα οι κατηγορούμενοι δικαιώθηκαν σε υψηλότερο βαθμό. ------------------------------- Άλλες Ειδήσεις σχετικές με φαινόμενα λογοκρισίας: - Βλάσφημος ο βιολόγος Ρίτσαρντ Ντόκινς κατά την τουρκική δικαιοσύνη - Εκτός δικτύου η Google στην Κίνα - Δίκη συντελεστών θεατρικού έργου με την κατηγορια της "βλασφημιας" - Ας συμπαρασταθουμε στην οικογένεια του Χαρυ

Πάρα πολλοί. Ωστόσο, όπως είπε και ο melenegiorgos, το μοντέλο ανάπτυξης ΕΛ/ΛΑΚ κάθε άλλο παρά ασυμβίβαστο είναι με την επί πληρωμή εργασία, ή με την εμπορική δραστηριότητα. Ρίξε π.χ. μια ματιά σε αυτή την μελέτη (και όχι μόνο). Το βασικό θέμα δεν είναι αυτό του κόστους. Πιο σημαντικοί παράγοντες είναι το "vendor lock-in" και η αδυναμία χρήσης με τρόπους που δεν επιτρέπει είτε η Άδεια Χρήσης, είτε η ίδια η κλειστή φύση του proprietary λογισμικού. Μία ματιά σε projects όπως τα παρακάτω: αρκεί για να διαπιστώσει κάποιος ότι το OpenOffice είναι απλά μια, και όχι η πιο λαμπρή, περίπτωση του κανόνα, όχι η εξαίρεση. Γενικά, οι open source λύσεις κάθε άλλο παρά υπολείπονται σε δυνατότητες των proprietary. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, απλά δεν υπάρχουν αντίστοιχες proprietary...

Ah.. thanks for the wakeup Όμορφο, μικρό adventure. Το sequel του θα το θυμούνται περισσότεροι. Σε κάποιο ντουλάπι βρίσκονται ακόμα οι δισκέτες 5,25

R...R...Robinson's Requiem! -είχε βγει και για PC. Κουραστικό παιχνίδι

Ο πιο αποδοτικός τρόπος για αυτό πρέπει να είναι μέσω του kernel Inotify. Υπάρχουν libraries για Python/Perl/Ruby, αλλά εναλλακτικά μπορείς και να παρακολουθείς την έξοδο της inotifywait (συμπεριλαμβάνεται στα inotify-tools), από ένα shell script με μια while, και να εκτελείς το script σου όταν τυπωθούν κάποια events (π.χ. CLOSE_WRITE)

Καλησπέρα, Δεν αρκεί να ενεργοποιηθεί το ip forwarding' date=' αν πρόκειται να γίνει με routing, θα πρέπει να γίνουν και αυτά που ανέφερα στο (1). Οι πιο σωστές επιλογές είναι αυτές που ανέφερα, αν είναι επιθυμητό όλοι οι hosts όλων των δικτύων να επικοινωνούν μεταξύ τους, ιδανικότερη επιλογή είναι η (2) -δες το άρθρο από το site του openvpn που ανέφερα.

Απλά με το NAT έχεις κάποιες παρενέργειες: Δεν είναι γνωστή η διεύθυνση των hosts που βρίσκονται από πίσω, φαίνεται μόνο η διεύθυνση του router με ό,τι αυτό συνεπάγεται (π.χ. λιγότερος έλεγχος και αδυναμία καταγραφής/εξαγωγής στατιστικών με βάση τη διεύθυνση από το άλλο άκρο) Περιττός επεξεργαστικός φόρτος στο router Κάποια λίγα πρωτόκολλα, ιδίως αυτά που βασίζονται σε broadcasts, θα έχουν πρόβλημα

Αν έχεις ενεργοποιήσει στον client το ip forwarding που ανέφερε ο the_eye, αυτό πρέπει να συμβαίνει (μπορείς να το επιβεβαιώσεις ελέγχοντας με ένα packet capturing program όπως το tcpdump ή το wireshark αν τα πακέτα που θα στείλεις -π.χ. με την ping- από κάποιο μηχάνημα του τοπικού δικτύου του client φτάνουν στον server). Το πρόβλημα μάλλον είναι ότι ο server δε γνωρίζει πού βρίσκεται το υποδίκτυο του client για να απαντήσει. Αν τυχαίνει να έχει διευθύνσεις στο ίδιο subnet με κάποιο τοπικό δίκτυο του server (192.168.0.1/24 ; ), τότε θα τα στέλνει στο τοπικό δίκτυο, διαφορετικά θα τα δρομολογεί από τον σχετικό gateway του (μπορείς να δεις το routing table δίνοντας "route"). Οι φυσιολογικές επιλογές είναι δύο: Είτε να φροντίσεις το τοπικό δίκτυο του client να έχει διευθύνσεις σε διαφορετικό subnet από το τοπικό δίκτυο του server (αν δεν έχει) και να προσθέσεις στον server μια route για αυτό το υποδίκτυο με gateway τη διεύθυνση του client στο VPN (π.χ. route add -net 192.168.2.1 netmask 255.255.255.0 gw 10.10.10.x). Είτε να ρυθμίσεις τα τρία δίκτυα (VPN, client local network, server local network) να έχουν όλα διευθύνσεις στο ίδιο subnet και να κάνεις bridge τα interfaces. Αν δεν έχεις λόγο τα τοπικά δίκτυα των άκρων να είναι διαχωρισμένα από το VPN, πιο φυσική λύση είναι η δεύτερη. Δυστυχώς εδώ που είμαι δεν έχω internet οπότε δε ξέρω πότε θα μπορέσω να ξαναμπω.

Συγγνώμη για την καθυστέρηση, ξεχάστηκα εντελώς. Το παιχνίδι είναι το Demise: Rise of the Ku' Tan, το οποίο ξεκίνησε ως Mordor II και η Interplay θα το κυκλοφορούσε ως Infinte Worlds. Οι fans των Rogue-like ας του ρίξουν μια ματιά, έχει μεγάλη διάρκεια και κάποια ωραία στοιχεία.