Kandinsky

Κλασική απάντηση "άρχουσας τάξης". Γενική και μακριά απ' την ουσία.

Μιλάμε για μεταπολίτευση, έτσι? :mrgreen:

Xαχαχαχα, ωραίος!

Κοίτα να δεις που τελικά υπάρχουν και ΣΝ που κοιμήθηκαν σε κανονικό σκηνάκι! (καλή η ερώτηση σου hamurabi αλλά για εμάς τους απαίδευτους, απλούς φαντάρους ακόμα και η διαβίωση στο σκηνάκι μοιάζει κάτι το παραπάνω μια και η μεγάλη πλειοψηφία ούτε που ξέρει τί ειναι). Ποιός το έκανε αυτό? Ποιός τόλμησε και δεν τον γράψατε? Δεν πιστεύω να σας βάλανε και σκοπιά έ? Θαλαμοφύλακες? Περίπολα? Μη μου πεις ότι όταν βγαίνατε έξω για έξοδο σας έγραφαν άλλοι ΣΝ γιατί πραγματικά θα με στενοχωρήσεις! Πέραν της πλάκας για να γελάσουμε, και όσον αφορα στα "γραφεία" που επιμελώς επιμένεις να αναφέρεις, σου ειπα νομίζω ότι τα "γραφεία" έχουν κάνει ώρες σκοπιάς και περίπολου που δε νομίζω ότι τα έχει κάνει έστω και ένας απ' το συνάφι σας και σε συνθήκες ολίγον πιό "δύσκολες" απ' αυτές που εχετε συνηθίσει. Όσο δε για τους καφέδες, ήπια πάρα πολλούς φίλε μου. Ήταν η μόνη πολυτέλεια που είχα εκεί. Προφανώς το ατόπημα είναι το ίδιο ακριβώς με αυτό που έκαναν οι άλλοι φεύγοντας απ' τον τόπο της άσκησης, γι' αυτό μάλλον το ρωτάς. Α, έκανα και το άλλο. Μία φορά έφυγα απ' το γραφειο το πρωί που έλειπε ο λοχαγός για να πάω να κάνω μπάνιο που δεν είχα κάνει για δύο εβδομάδες. Γράφτο κι αυτό. Να σου θυμίσω επίσης επειδή φαίνεσαι να θίχτηκες, ότι δεν άρχισαν αυτού του είδους τη συζήτηση τα "γραφεία" αλλά ο συνάδελφος σου που υποστηρίζει τα περί σκληρής εκπαίδευσης στη ΣΝ. Καλό θα είναι λοιπόν να υπάρχει μέτρο μια και δεν μπορεί να εχει περάσει το κάθε ταλαίπωρο κωλοφάνταρο όπως εγώ τις πίπες της αρκούδας για να έρχεται το κάθε καρακόλι που είχε τη δυνατότητα για μήνες να λύνει και να δένει και να στέκονται όλοι σούζα μπροστά του να μας το παίζει χτυπημένος απ' τη μοίρα.

Από άποψη σωματικής και ψυχολογικής καταπόνησης, θα προτιμούσα να κάτσω λίγο καιρό στου Παπάγου σε πιό δύσκολες (?) συνθήκες από τα στάνταρντ ενός κέντρου εκπαίδευσης και μετά ραχάτι, παρά να είμαι σκοπάνθρωπος σε απάνθρωπες συνθήκες σε παραμεθόρια μονάδα. Δε νομίζω να έχουν φάει σταφίδες και τσάι πολλοί στρατονόμοι για να μην ψοφήσουν απ' το κρύο, εγώ έχω φάει αρκετές κι έχω πιει πολύ. Ούτε πιστεύω να έχουν κάνει πορεία στο χιόνι και τη λάσπη, ούτε φυσικά και θα ξέρουν να στήσουν σκηνάκι. Είδες ο γραφέας? Στον Παρμενίωνα που πήγαμε, είχαν έρθει 2 λεβεντόπαιδα μαζί μας και πραγματικά τα λυπήθηκα διότι υπερέβαλλαν εαυτόν. Εμείς στο σκηνάκι το μικρό με τα ποντίκια κι αυτοί στην μεγάλη, σαν πριμαντόνες. Τί πόνος, τί κούραση, ειδικά όταν την κοπανούσαν για τα γύρω χωριά με το τζιπάκι για κανα καφέ. Παλιοζωή που δε λυπάσαι τα παιδιά για την εκπαίδευση που φάγανε ένα μήνα και κάτι στου Παπάγου.

Εγώ ήμουν στο 3ο Γραφείο αλλά δε μπήκα με βύσμα. Απλώς δεν υπήρχαν πολλοί άλλοι της ηλικίας και των γνώσεων μου και με προτίμησαν. Το κακό βέβαια ήταν ότι λόγω αυτού και του ότι ο Ταξίαρχος στην Κομοτηνή δεν μας πήγαινε και τόσο, ότι άσκηση και σκηνάκι μπορούσε να βγει ήμενα μέσα (ακόμα κι αν δεν ήταν η μονάδα) ενώ το γραφείο λειτούργησε αντίθετα απ' ότι θα περίμενε ίσως κανείς : άκρατο μίσος από κάποιους που δυστυχώς βρίσκονταν στο επιλοχάδικο. 2-4 και 4-6 ήταν στην ημερήσια διάταξη. Τα πράγματα λοιπόν δεν είναι πάντα όπως φαίνονται ή ακούγονται. Αφού έζησα να δω καρακόλι να κατηγορεί άλλους για βύσματα, μπορώ να πεθάνω ήσυχος. Απ' όσο ξέρω ρε κυριλέ, για να πας στους "ρουφιάνους" πρέπει να είχες πάρα πολύ καλό βύσμα. Πολύ καλύτερο από έναν αλεξιπτωτιστή ή από έναν κακομοίρη σε ένα γραφείο. Μη μιλάμε για βύσματα λοιπόν...

Όποιος έχει κάνει 55 χλμ πορεια με φόρτο εχει το σεβασμό μου και γνωρίζω τα ανάλογα από φίλο μου που υπηρέτησε εκεί και μετά αποφάσισε να πάει στα ΟΥΚ (ακόμα εκει είναι). Θυμάμαι που όταν πήγα για να τον δω στο Μ. Πεύκο το '92, ήρθε και μας είδε αναψοκοκκινισμένος. "Τι έπαθες ρε φίλε?" τον ρώτησα. "Μέχρι να φωνάξουν το όνομα μου έπαιρνα κάμψεις" απάντησε...

Καβύλη? Πυροβολικό?

Πάντως το παιδί δεν έχει και τόσο άδικο. Κι εγώ που οδηγώ αρκετά χρόνια, πολλές φορές δε βγάζω άκρη με τα σήματα των τροχονόμων. Εδώ σε πρόσφατη περίπτωση, έχει μπλόκο μπροστά και ενώ το έχω πατήσει λίγο παραπάνω, βλέπω τον τροχονόμο να κάνει ένα νόημα που ούτε κι ο ίδιος ξέρει τί είναι. Εννοεί να πάω εκεί? Σ' εμένα το λέει? Στον πίσω? Κάνω το μ**άκα και προχωρώ, σιγά σιγά μεν αλλά προχωρώ και πιάνω σε κάποια φάση τον τροχονόμο να κοιτάζει μία εμένα, μία τον πίσω. Σταματάω λίγο πιό μπροστά μπας και όντως έρθει να με ελέγξει και να αποφύγω τα χειρότερα, δλδ το να δώσει σήμα σε άλλο μπλόκο παρακάτω και να έχω να αντιμετωπίζω κατηγορίες ότι δεν σταμάτησε σε μπλόκο. Ε, δεν έγινε τίποτα. Ούτε που κουνήθηκε να έρθει κατά το μέρος μου. Πάτησα γκάζι λοιπόν και αφού είπα ένα "άει σιχτίρ ζώα" έφυγα...

Η πρώτη ή η τελευταία φορά θα είναι?

Επαναλαμβάνω ότι αποκλείεται ντοκυμανταίρ του BBC να υποστηρίζει πως η κάθε άγνωστη στο ορφανό γυναίκα είναι εκ προοιμίου ικανότερη, λόγω ορμονών και όχι λόγω κοινωνικών συνθηκών να φροντίσει ένα παιδί από έναν άντρα. Το BBC, το εγκυρότερο ίσως ενημερωτικό κανάλι διεθνώς, προσέχει πάρα πολύ τα λόγια του, ειδικά όταν αναφέρεται σε αστήρικτες εικασίες. Οι ορμόνες, μπορούν να δώσουν περισσότερη και διαφορετική συγκινησιακή φόρτιση, μπορούν να δώσουν την ικανότητα να φαίνεται πιό συμπαθές το πρόσωπο σου (μια και τα πιό "γυναικεία" πρόσωπα δείχνουν συμπαθητικότερα, αλλά και πάλι αυτό είναι κάτι που υποπίπτει και στο κοινωνικό μια και έχουμε συνηθισει να θεωρούμε τις γυναίκες μαλακες και γλυκούλες), μπορούν να σε κάνουν πιό ευερέθιστο και αντιδραστικό, μπορούν να κάνουν πάρα πολλά. Δεν μπορούν όμως να κάνουν τη διαφορά στο θέμα αγάπης και φροντίδας. Όσον αφορά το πόσο μπορεί να κρίνει κάποιος αν ένας άλλος θα ήταν καλός γονιός, σίγουρα θα πρέπει να το δεις στην πράξη. Η λογική λέει όμως ότι ένας καλός και πράος σε όλες τις εκδηλώσεις του άνθρωπος, και προσεκτικός παράλληλα σε ότι καταπιάνεται, δεν μεταμορφώνεται ξαφνικά σε Δουρή μόλις πιάσει παιδί στα χέρια του.

Σε ποιό βιβλίο το γράφει αυτό? Εγκυκλοπαίδεια της γυναίκας? Ή σε κανένα άλλο απ' αυτά που όλες οι γυναίκες είναι πανέμορφες, όλες χαίρονται για την περίοδο που τους έρχεται και πανηγυρίζουν με τους πόνους? Μπορείς να μου πεις σε παρακαλώ από πού αντλείς πληροφορίες? Εγώ τουλάχιστον, όσες γυναίκες έχω συναντήσει στη ζωή μου, και με ξαδέλφες που μεγάλωσα μαζί,καμμία δεν σκεφτόταν παιδάκια και μωρακια επειδή τους ήρθε η περίοδος και άλλαξε το σώμα τους. Τα σκέφτονταν επειδή από μικρές επαιζαν με κούκλες κι επειδή τις είχαν μάθει να είναι πιό ευαίσθητες και συναισθηματικές, σε αντίθεση με μένα που αν έπιανα κουκλα θα ήμουν αυτοματως πούστης, άρα προφανως έπρεπε να κρατηθώ μακρια από κάθε διαδικασία φροντίδας και να ακολουθήσω τις κοινωνικες επιταγες του πετροπόλεμου και της μπάλας. Σκέφτηκα για μια στιγμή να σου έδινα το λινκ με τα "γεγονότα":twisted: στο σχολείο ώστε να διαλυθούν τελείως οι κάθε λογής γλυκ-ερ-ές εικόνες που έχεις στο μυαλό σου για τα νεαρά κορίτσια αλλά το αφήνω στην άκρη γιατί θα στενοχωρηθείς... Η προστασία του νεογνού δεν είναι θέμα τεστοστερόνης. Αμήχανοι αισθανόμαστε όλοι οι πατεράδες διότι απαγορεύεται να δείχνουμε συναισθήματα, απαγορεύεται να δείξουμε αδυναμία για να μην ακυρώσουμε τον -κοινωνικό μας- ρόλο. Έτσι έχουν μάθει και οι γυναίκες και οι άντρες, ότι καποιος πρέπει να παίζει το βράχο και καποιος τον ευαίσθητο και συνήθως ο βράχος πρεπει να είμαστε εμείς. Εννοείται ότι αυτό δεν σημαίνει συναισθηματικη αδυναμια των γυναικών. Η γυναίκα μου πχ μπορεί να αποδειχτεί πιό ψύχραιμη σε κάποιες καταστάσεις αλλά σε γενικές γραμμές αυτή έχει περισσότερο τη δυνατότητα να δείχνει ανησυχία από εμένα. Προφανώς δεν έχεις διαβάσει σωστά τα όσα έγραψα. Τί σχέση έχει το βυζί με θετή μάνα? Κανείς δεν υποστήριξε κάτι τέτοιο. Αυτό που λέγεται είναι ότι θα πρέπει να μην αποκλειστούν οι ομοφυλόφιλοι απο αυτή τη διαδικασία και να έχουν το δικαίωμα στην υιοθεσία. Νομιζω είναι πολύ απλή πρόταση. Έχω γνωρίσει κάποιους ομοφυλόφιλους στη ζωή μου. Άλλοι ήταν κραγμένοι και ήθελαν σε καθε εκδήλωση τους να βροντοφωνάζουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, κατι που με απωθεί όσο βέβαια με απωθεί και ο τύπος καμάκι με δασύτριχο στήθος που "γ...ει ότι περπατάει". Κάποιοι άλλοι, ήταν απίστευτα εκλεπτυσμένοι άνθρωποι, με πολλές γνώσεις για τέχνες και γράμματα. Ε, σε κάποιες περιπτώσεις, έχω ευχηθει κάποιος απ' αυτούς να ηταν πατερας μου και δεν θα είχα κανένα μα κανένα απολύτως πρόβλημα διότι άνθρωποι ανοιχτοί και με ευρύτητα πνεύματος και σκέψης, όλο και κάτι θα μου μετέδιδαν, όλο και κάποιες αντιστάσεις θα είχα απέναντι στην στενομυαλιά και τον μικροαστισμό που μας κατατρέχει εδώ και δεκαετίες και απαιτεί να είμαστε σωστοί στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Ένας σωστά μεγαλωμενος άνθρωπος, δεν εχει ψευτοδιλήμματα, κι αν σε κάποια ηλικία επηρεάστηκε, θα το ξεπεράσει με την αγάπη της οικογένειας του.

Γιατί, ο πατέρας σε αυτή την περίπτωση πάει και παίζει πρέφα στο καφενείο, βλέπει μπάλα και ξεχνάει το τεράστιο αυτό πρόβλημα? Ισχύει αυτό που ανέφερα προηγουμένως. Δεν υπάρχει περίπτωση να αποδειχθούν τα περί μητρικού ενστίκτου και αν αυτό αξιολογείται διαφορετικά από το πατρικό. Εφόσον δεν είσαι πατέρας όπως λες, όταν αποκτήσεις παιδί θα δεις και από μόνος σου αν θα νοιάζεσαι και θα πονάς για τα παιδιά σου. Επί τη ευκαιρία της γέννησης της κόρης μου, είχα μια συζήτηση με ένα θείο μου ο οποίος ήταν οδηγός γερανών και νταλικών. Άνθρωπος της πιάτσας δλδ, μαγκάκος, καφενόβιος, γκομενάκιας, κλπ. Ε λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος μου είπε "ξέρεις τί είναι να σηκώνεσαι το βράδυ και να βάζεις καθρεφτάκι να δεις αν αναπνέει το μωρό?" Βλέπεις λοιπόν ότι όλα είναι θέμα στερεοτύπων? Πώς θα μετρήσεις την ανησυχία και την αγάπη, το δέσιμο αυτού του ανθρώπου με το παιδί του? Πολύ απλά, δεν μπορείς! Και άλλο το επιφανειακό δέσιμο και η φροντίδα που φαινομενικά δείχνει να κλίνει στη μεριά της μάνας και άλλο η ουσιαστική φροντίδα και αγάπη για το παιδί. Το να σηκωθεί το πρωί η μάνα του και να το ξεπροβοδίσει λέγοντας "να προσέχεις αυτό, να προσέχεις εκείνο, να προσέχεις το άλλο" ή τα γνωστά "Βασιλάκηηη έλα να φας αγόρι μου" και κάτι τέτοια, δε σημαίνουν ότι αγαπάει το παιδί η μάνα περισσότερο ούτε ότι το φροντίζει και περισσότερο. Υπάρχει -ξαναλέω- φροντίδα και φροντίδα. Το "Βασιλάκηηη" που είπα παραπάνω, αν δεν υπάρχει μάνα θα αναγκαστεί να το πει -όχι τόσο έντονα ίσως- ο πατέρας. Αλλά θα το πει, να είσαι σίγουρος γιατί κάποιος πρέπει να το πει. Είναι φυσικότερο οικογενειακό περιβάλλον το ορφανοτροφείο? Διότι αυτό είναι το δίλημμα μας, αν πρέπει ένα παιδί να παραμείνει στο ίδρυμα ενόσω υπάρχουν ζευγάρια ομφυλόφιλων που μπορούν να το φροντίσουν. Και σίγουρα, υπάρχουν και πάρα πολλά ετεροφυλόφιλα ζευγάρια που περιμένουν στη σειρά. Απλά, η συζήτηση γίνεται διότι δεν υπάρχει τόσο σοβαρός λόγος ώστε να αποκλείσεις κάποια ομάδα ανθρώπων προδικάζοντας ότι οι σεξουαλικές τους προτιμήσεις τους καθιστούν ανίκανους να γίνουν γονείς. Είναι δλδ προτιμότερο να μείνει το παιδί μέχρι τα 18 του σε ένα ίδρυμα και μετά να το σουτάρουν στην κοινωνία απ' το να πάει από μικρό να μείνει με δύο γκέυ που θα τον φροντίζουν? Τί εφόδια θα πάρει δλδ απ' το ορφανοτροφείο? Έχετε δει μελέτες για παιδιά που βγαίνουν από εκεί και τα συναισθηματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν μια και δεν είχαν την αποκλειστική φροντίδα (ή και καθόλου φροντίδα)?

Ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα. Η γυναίκα μου, ενόσω ήταν έγκυος, αντιμετώπιζε όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες της κατάστασης αυτής, τα οποία εγώ όσο και να θέλω δεν μπορώ να καταλάβω και να βιώσω. Από αυτό και μόνον, δημιουργείται μια πιό έντονη σχέση με το παιδί, καθώς το ένιωθε κομμάτι απ' αυτήν. Ακόμα πιό απλά, εδώ μια τσάντα να σου δώσουν να κουβαλάς μόνο εσύ για 9 μήνες, δένεσαι μαζί της, δεν θα κάνεις κάτι τέτοιο με το παιδί? Αυτό λοιπόν το κατανοώ πλήρως και το αποδέχομαι. Όσο κι αν αγαπάω το παιδί μου δεν είναι το ίδιο να έχεις πονέσει γι' αυτό ή να έχεις νιώσει να σου χτυπάει την κοιλιά. Όμως, αυτό δεν έχει καμμία σχέση με αυτό που λες εσύ. Είναι σα να μου λες ότι μπορεί να έρθει τώρα μία θεία μου που δεν έχει παιδιά, να πάρει το παιδί μου στην αγκαλιά και να νιώσει ή να το φροντίσει καλύτερα απ' ότι θα κάνω εγώ. Από πού κι ως πού? Δεν είναι έμφυτο φίλε μου το ένστικτο, είναι καθαρά θέμα κοινωνικότητας και κοινωνικοποίησης και οφείλεται στο ότι έχουμε μάθει στα κοριτσάκια από μικρά το ρόλο της μαμάς και να συγκινούνται όταν βλέπουν παιδάκια, μωράκια, κλπ. Σε τί άλλο στηρίζεις ότι το μητρικό ένστικτο υπερέχει του πατρικού αν δεν έχει κυοφορήσει η γυναίκα? Επειδή την παίρνουν τα ζουμιά πιό εύκολα και δείχνει μεγαλύτερη οικειότητα? Γιατί ακυρώνεις τη δυνατότητα και τη θέληση ενός άντρα να αγαπήσει στο ίδιο ποσοστό και να φροντίσει το παιδί το ίδιο καλά με μια γυναίκα?

Υποτίθεται ότι μιλάμε για ορφανά αν δεν κάνω λάθος. Το μητρικό ένστικτο δεν υπερέχει του πατρικού αν δεν έχεις μεγαλώσει το παιδί στα σπλάχνα σου, οπότε ποιά η διαφορά να το μεγαλώσουν ένας μπαμπάς με έναν θείο από έναν μπαμπά και μια μαμά? Δε νομίζω ότι θα πληγωθεί σε αυτή την περίπτωση.

Δε μεγαλοποιώ τίποτα φίλε μου και ξέρω πως λειτουργούν τα φόρα και οι mod, είμαι κι εγώ τέτοιος. Αν ήμουν φιλαράκι κάποιου ή από κάτω έγραφε αριθμό ποστ 2341 όπως γράφει σ΄εσένα, θα το σκεφτόταν δύο φορές κάποιος πριν με στείλει στο πυρ το εξώτερον. Ανθρώπινο είναι αυτό και συμβαίνει, κι εγώ έχω μπει σε αυτό το τριπ κάποιες φορές αλλά τουλάχιστον προσπαθώ να δω τί πρεσβεύει ο καθένας και να μην εξαντλώ την αυστηρότητα μου χωρίς λόγο όταν μάλιστα δεν έχω ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα μαζί του. Και το κυριότερο, ποτέ μα ποτέ δεν έχω ειρωνευτεί κανέναν εν τη απουσία του. Τέλος πάντων, ας μην το συνεχίσουμε. Όσον αφορά το επόμενο ποστ σου σχετικά με την υιοθεσία, συμφωνώ απόλυτα.

Ίσως έχεις δίκιο. Τελικά παντού χρειάζεται να κάνεις πολιτική, παντού θα πρέπει να πας με τα νερά κάποιου ή να μπεις στα "κόλπα". Δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα όμως, και δεν προτίθεμαι να το κάνω. Όπως και νά'χει, σ' ευχαριστώ...

Ευχαριστώ για τα γουελκάμια φίλοι μου! Λοιπόν, τα επιχειρήματα σχετικά με την ομαλότητα του περιβάλλοντος στην οικογένεια, είχαν στόχο να δείξουν ότι και οι ομοφυλόφιλοι είναι κανονικοί άνθρωποι και όχι ότι θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν η οικονομική κατάσταση ή κάτι ανάλογο σε περίπτωση υιοθεσίας. Και σωστά λες andreaslam ότι τα παιδιά είναι σκληρά. Και πολύ πιθανό να σε κοροϊδέψουν αλλά αυτό είναι κάτι σύνηθες. Τα παιδιά σε κοροϊδεύουν για το παραμικρό μέσα στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν και να καταλάβουν την ταυτότητα τους, κοροϊδεύουν αυτούς που φοράνε γυαλιά, όσους είναι κοντοί, τους ψηλούς, τις κοπέλες με μεγάλα βυζιά, τις κοπέλες χωρίς καθόλου βυζιά, αυτόν που έχει μπαμπά σκουπιδιάρη, κοκ. Είναι στο χέρι (βοήθα Παναγιά) του άμοιρου γονιού να καταφέρει να το βοηθήσει να έχει αντιστάσεις, ώσπου να προχωρήσει η κοινωνία και όλα αυτά να τα θεωρεί περισσότερο δεδομένα (τα παιδιά βέβαια, θα είναι πάντα παιδιά). Η σεξουαλική κατεύθυνση του καθενός μας δε νομίζω ότι έχει τόσο σχέση με το αν μπορεί να μεγαλώσει σωστά το παιδί του (φυσικό ή όχι). Άρα, δε βλέπω το λόγο γιατί η πολιτεία να μην μπορεί να δώσει τη δυνατότητα σε ομοφυλόφιλους να υιοθετήσουν. Είναι τόσα πολλά τα παιδιά που είναι ορφανά, που κάθε λύση προς την καλυτέρευση της ζωής τους την θεωρώ προτιμητέα απ' τη διαιώνιση της ορφάνιας τους.

Αν δεν κάνω λάθος, στην Ινδία μια κοπέλα παντρεύτηκε μια κόμπρα ενώ μια άλλη ένα σκύλο, οπότε σε τέτοιες κοινωνίες ίσως να το δούμε και αυτό. Το ζητούμενο σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι το καλό του παιδιού, άρα θα πρέπει να ορίσουμε τί σημαίνει αυτό. Προφανώς, ο όρος περιλαμβάνει τόσο την φυσική όσο και την ψυχική του υγεία. Θεωρώ δεδομένο ότι όσον αφορά την φυσική υγεία, δεν υπάρχει διαφοροποίηση ανάμεσα σε ένα ετεροφυλόφιλο και ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι : Αν το αγαπούν θα το προσέχουν κι οι δύο το ίδιο, αν είναι απρόσεκτοι θα έχει προβλήματα. Όσον αφορά την ψυχική του υγεία, θεωρώ λάθος το να παίρνουμε σαν δεδομένο ότι η υιοθεσία του από ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι συνεπάγεται και ψυχικά τραύματα. Πόσο κακό μπορεί να του κάνουν άραγε δύο άτομα του ίδιου φύλου που θα το φροντίζουν και θα το αγαπούν? Μήπως θα αρχίσουν να το μυούν στα μυστικά του παρά φύση έρωτα? Δε νομίζω. Μήπως βλέποντας τους, το παιδί θα μπερδευτεί και θα θεωρεί ότι η κατάσταση αυτή είναι φυσική? Πιθανότατα αλλά και πάλι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι μια και συχνά παραγνωρίζουμε την ικανότητα των παιδιών να κατανοοούν δύσκολες καταστάσεις. Αλλά και πάλι, ακόμα κι αν όντως δει την ομοφυλοφιλία σαν κάτι φυσικό, είναι άραγε αυτό χειρότερο απ' τα τραύματα που μπορεί να του δημιουργηθούν μεγαλώνοντας σε ένα ετεροφυλόφιλο περιβάλλον στο οποίο θα αντιμετωπίζει ίσως τα μύρια όσα προβλήματα, με γονείς σε ένταση, νεύρα, κλπ? Για να κλείσω, θεωρώ πως πρέπει να θεωρούμε φυσιολογικό περιβάλλον εκείνο το οποίο δίνει στο παιδί το δικαίωμα να ζει ευτυχισμένο ακόμα κι αν αυτό είναι ένα μπουρδέλο. Καλύτερα δύο ομοφυλόφιλοι, μια παρέα ή ακόμα κι ένα κοινόβιο σαν γονείς παρά δύο αδιάφοροι και επιπόλαιοι "φυσιολογικοί". Η συζήτηση μου θυμίζει το θρυλικό "Le Cage aux Folles"...

Ακριβώς έτσι. Μην το αφήσετε να περάσει γιατί δεν ξέρεις τί γίνεται μετά και άπαξ και πάει φαντάρος άντε να ξεμπλέξει. Και στον στρατό, όπως σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, το θέμα πρέπει να επιλύεται άμα τη εμφανίσει διότι μετά ποιός να θυμάται τί έγινε, πού και πώς έγινε....

Απ' τα λεγόμενα σου και το δεύτερο πληθυντικό καταλαβαίνω ότι δεν έχεις πάει ακόμη. Σε αυτή την περίπτωση, ο στρατός είναι χρήσιμος. Άχρηστος είναι για εμάς που πήγαμε... :mrgreen: